Wskazówki do pracy ze starszym uczniem dyslektycznym

Wskazówki do pracy ze starszym uczniem dyslektycznym
Podstawą prawną jest Rozporządzenie MEN z dnia 21.03.2001r. (Dz. U. Nr 29, poz.323 z dn. 06.04.2001r.).
Władze Oświatowe zalecają, by uczniów z fragmentarycznymi deficytami rozwojowymi
traktować w sposób zindywidualizowany w procesie dydaktyczno-wychowawczym, zarówno w
zakresie wymagań jak i oceniania.
1. W sposobie oceniania uczniów dyslektycznych powinno się uwzględniać rozmaite
czynniki wpływające na jakość pracy i doceniać włożony wysiłek:
ocena w głównej mierze powinna dotyczyć poprawności wypowiedzi ustnych i strony
merytorycznej prac pisemnych,
dyktanda powinny być oceniane tylko pod względem jakościowym i ocena ta nie
powinna mieć większego wpływu na ocenę końcową z przedmiotu.
2. Nie należy ograniczać możliwości i zainteresowań humanistycznych uczniom, u których
jedynym mankamentem jest dysortografia.
3. Uczniowie z mikrodeficytami mają często problemy w nauce języków obcych, stąd ważne
jest skoncentrowanie się na nauce tylko jednego języka obcego i poddawanie ocenie tej
sprawności, która jest u ucznia lepiej rozwinięta tzn. mówienie (pisanie i czytanie
zazwyczaj bywa utrudnione).
4. Wszelkie sprawdziany pisemne są niezwykle stresujące dla uczniów dyslektycznych. W
związku z tym konieczne jest wydłużenie czasu na pisanie sprawdzianów, ocenianie na
jednakowych prawach brudnopisu i czystopisu, zastąpienie pisania ze słuchu pisaniem z
pamięci.
5. Ze względu na występującą dysleksję nie należy odpytywać uczniów z czytania głośnego
przed zespołem klasowym. W przypadku wystąpienia głębokiej dysleksji rozwojowej
należy zezwolić uczniowi na korzystanie z taśm magnetofonowych z nagraniami lektur
szkolnych (Biblioteka Książki Mówionej).
6. W przypadku dysgrafii, gdy zmniejsza się czytelność pisma, należy umożliwić wykonanie
prac kontrolnych przy komputerze lub na maszynie do pisania (o ile uczeń miał z nimi
wcześniej styczność). Zezwolić na nagrywanie lekcji na dyktafon. O ile nauczyciel nie jest
w stanie odczytać pracy ucznia, powinien to zrobić uczeń w jego obecności, wyjaśniając
wszystkie wątpliwości ortograficzne.
7. Wskazane jest kierowanie procesem samokształcenia i samokontroli, wyrabianie nawyku
pracy ze słownikiem i uzmysławianie praktycznej wartości korzystania z zasad i reguł
ortograficznych.
8. U uczniów z poważną dysgrafią wskazane jest zastąpienie niektórych sprawdzianów
pisemnych indywidualnymi sprawdzianami ustnymi.
9. W sporadycznych przypadkach zezwolić na korzystanie z kalkulatora na lekcjach
matematyki, fizyki, chemii.
Têcza Ni e p u b l i czn a P o r a d n i a P s y ch o l o g i czn o -P e d a g o g i czn a w No w y m Są czu
www.sc.org.pl/poradnia
tel. (018) 441 19 94
Długotrwałe niepowodzenia szkolne stają się czynnikiem patogennym, wywołującym
zaburzenia osobowości, sprzyjają przyjmowaniu postawy niechętnej wobec szkoły i nauki, a
nawet rówieśników, którzy mogą wyśmiewać trudności szkolne uczniów dyslektycznych.
Stały brak sukcesu rodzi brak wiary we własne możliwości, a to z kolei prowadzi do
zaburzeń emocjonalno – motywacyjnych.
Dlatego poznanie ucznia, jego problemów i przyczyn oraz podjęcie działań
terapeutycznych jest istotnym czynnikiem wpływającym na jego osobowość i losy życiowe.
Działania korekcyjno – wyrównawcze muszą być długofalowe i powinny uwzględniać
podstawowe zasady pracy terapeutycznej.
Program ćwiczeń powinien opierać się na założeniach metodyki pracy korekcyjnokompensacyjnej, uwzględniając potrzeby psychofizyczne ucznia i wymagania programowe szkoły.
Prowadzone w urozmaiconych formach ćwiczenia należy dostosować do konkretnego
przypadku, rodzaju jego dysfunkcji rozwojowej oraz stopnia i zakresu trudności w pisaniu i
czytaniu.
Têcza Ni e p u b l i czn a P o r a d n i a P s y ch o l o g i czn o -P e d a g o g i czn a w No w y m Są czu
www.sc.org.pl/poradnia
tel. (018) 441 19 94