Elżbieta Sikora (ur. 20 października 1943), od ponad 30 lat
Transkrypt
Elżbieta Sikora (ur. 20 października 1943), od ponad 30 lat
Elżbieta Sikora (ur. 20 października 1943), od ponad 30 lat mieszkająca we Francji należy do światowej czołówki kompozytorów współczesnych. Urodzona 20 października 1943 roku we Lwowie edukację muzyczną rozpoczęła w Gdańsku, gdzie ukończyła także liceum muzyczne. Następnie odbyła studia w zakresie reżyserii dźwięku w warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. Jak mówi był to fantastyczny okres. Studia były bardzo ciekawie zorganizowane. Jako jeden z nielicznych wydziałów ten warszawski łączył już wtedy muzykę z technologią. Do niedawna zwykle tworzono typowo techniczne studia. Inaczej było jedynie w Niemczech, na których wzorował się nasz wydział. Po ukończeniu studiów reżyserskich wyjechała do Paryża, gdzie w latach 1968-70 studiowała muzykę elektroakustyczną pod kierunkiem Francois Bayle’a i Pierre’a Schaeffera. Pierre Schaeffer był, jak wspomina kompozytorka osobą niesłychanie wszechstronną. Człowiekiem o bardzo dużej charyzmie i uroku osobistym. Ale jednocześnie był też despotą i cała ekipa trochę się go bała. Schaeffer miał zdecydowane poglądy na to, jak powinno się tworzyć muzykę. Podchodził do niej jak analityk, filozof i uważny obserwator. Studia kompozytorskie kontynuowała w warszawskiej uczelni w klasie Tadeusza Bairda i Zbigniewa Rudzińskiego, a także jako stypendystka rządu francuskiego w paryskim L'Ircam (Institut de Recherche et Coordination Acoustique/Musique). Do IRCAM trafiłam dzięki Warszawskiej Jesieni – mówi w wywiadzie z Wojciechem Sitarzem. W 1981 roku został tam wykonany mój utwór „Głowa Orfeusza” na taśmę zrobiony w Studiu Eksperymentalnym. Tak się złożyło, że usłyszał go Tod Machover, który wtedy był odpowiedzialny za jeden z działów IRCAM i zaproponował mi przyjazd do Paryża, żeby skomponować nowy utwór. Tam powstała „Głowa Orfeusza II”, tym razem z towarzyszeniem fletu. Wyjechałam wtedy do Francji na stypendium rządu francuskiego i tak się potem stało, że zostałam tam na długo. W czasie studiów wraz Krzysztofem Knittlem i Wojciechem Michniewskim utworzyła grupę kompozytorską KEW, z którą występowała na koncertach w Polsce, Szwecji, Austrii i RFN. Elżbieta Sikora była stypendystką miasta Mannheim, a następnie Fundacji Kościuszkowskiej, w ramach której studiowała muzykę komputerowa w Center for Computer Research for Music and Acoustics (CCRMA) na Uniwersytecie Stanford pod kierunkiem Johna Chowninga. W 1999 roku została Doktorem Sztuki Akademii Muzycznej we Wrocławiu. W latach 1985-2008 prowadziła zajęcia z kompozycji muzyki elektroakustycznej w Konserwatorium oraz w École européenne supérieure de l’image w Angoulême, wykładała także na Université Paris-Est Marne-la-Vallée i University of Chicago. Prowadziła kursy kompozycji miedzy innymi w Gdańsku, Monachium, Hamburgu, Ulm. Jest dyrektorem artystycznym wrocławskiego festiwalu Musica Electronica Nova oraz profesorem wizytującym na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. Od 1978 roku jest członkiem Związku Kompozytorów Polskich. W bogatym katalogu kompozytorskim Elżbiety Sikory, zawierającym ponad 70 utworów w tym opery, utwory symfoniczne i kameralne szczególne miejsce zajmuje muzyka wykorzystująca nowe technologie. Za swoją twórczość kompozytorka otrzymała wiele prestiżowych nagród. www.elzbietasikora.com/?lang=en www.pl.wikipedia.org/wiki/El%C5%BCbieta_Sikora www.polskieradio.pl/Elzbieta-Sikora/Tag85256