Sesja naukowa i wycieczka przez wertepy

GŁOS EKO
ŚRODA 26.09.2007
dodatek bezpłatny
Nr 9
Przyroda Puszczy Rominckiej bez tajemnic
Sesja naukowa i wycieczka
przez wertepy
LEŚNY SKARB
Adam Krzyśków
Prezes zarządu WFOŚiGW
w Olsztynie
Problematyka ochrony środowiska naturalnego nie
zna granic administracyjnych. Z tego powodu ekologia to jedna z dziedzin,
w której współpraca międzynarodowa jest szczególnie istotna. Niewiele osób
wie, że na terenie naszego
województwa znajduje się
prawdziwy skarb natury,
który jednak tylko w części
należy do Polski. Skarb,
do którego ochrony niezbędna jest ścisła współpraca między państwami.
To Puszcza Romincka, nie
bez racji zwana „polską tajgą”. Stanowi ona jedno
z ostatnich miejsc w Polsce, które oparły się destrukcyjnej działalności
człowieka. Zajmuje powierzchnię ok. 36 tys. ha,
z czego po naszej stronie
znajduje się 12 tys. ha.
Przedziela ją granica z rosyjskim Obwodem Kalingradzkim. Dyrekcja Parku
Krajobrazowego Puszczy
Rominckiej doskonale rozumie potrzebę kompleksowej ochrony tego terenu,
dlatego też wspólnie z naukowcami i samorządowcami rosyjskimi, przeprowadziła inwentaryzację
najcenniejszych obiektów
przyrodniczych oraz ginących gatunków po obu
stronach granicy. Podsumowaniem tego projektu
była konferencja zorganizowana na początku września w Gołdapi. Jest ona
przykładem niewątpliwych
korzyści, płynących z zatarcia granic administracyjnych dla wspólnego dobra,
jakim jest środowisko naturalne.
Podczas konferencji uczestnicy nie musieli siedzieć jedynie za stołem Fot. WFOŚiGW
W dniach 6-7 września w Gołdapi odbyła się kolejna
konferencja zorganizowana dzięki współpracy Stowarzyszenia
„Człowiek i Przyroda” oraz Dyrekcji Parku Krajobrazowego
Puszczy Rominckiej. Konferencja „Przyroda Puszczy
Rominckiej” stanowiła podsumowanie realizowanego
od początku roku projektu „Puszcza Romincka —
inwentaryzacja najcenniejszych obiektów przyrodniczych
i ich znaczenie w edukacji przyrodniczej”.
Dzięki projektowi, finansowanemu ze środków Unii Europejskiej i Wojewódzkiego
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
w Olsztynie, wykonano inwentaryzację wybranych grup
roślin i zwierząt występujących na obszarze Puszczy Rominckiej. Koncentrowano się
szczególnie na gatunkach
rzadkich oraz grupach dotychczas mało poznanych, jak
np. ślimaki. Dokonano także
waloryzacji istniejących rezer-
watów przyrody oraz pomników przyrody. Prowadzone
badania nie ograniczały się
wyłącznie do opisu stanu
obecnego. Analizowano aktualne i potencjalne zagrożenia
oraz przedstawiano propozycję działań ochronnych. Wyniki inwentaryzacji posłużyły
do wykonania ścieżki edukacyjnej prezentującej ciekawsze walory Puszczy Rominckiej. Zaprojektowana została
ona wzdłuż jednej z głównych
dróg leśnych, na której do-
puszczony jest ruch pojazdów
silnikowych. Dzięki temu korzystać będą mogli ze ścieżki
nie tylko turyści piesi i rowerzyści, ale także wycieczki
szkolne poruszające się autokarami. Aby turyści i uczniowie nie byli skazani wyłącznie
na przekaz płynący z tablic
ustawionych wzdłuż drogi,
wydany został przewodnik
opisujący nie tylko poszczególne przystanki, ale także
ciekawostki spotykane pomiędzy nimi. Cennym uzupełnie-
niem działań edukacyjno-promocyjnych są „puszczańskie”
pocztówki w dziewięciu wzorach. W konferencji wzięły
udział osoby związane z ochroną przyrody i edukacją ekologiczną — pracownicy parków
krajobrazowych i narodowych, ośrodków naukowych,
Lasów Państwowych, samorządów. Tradycyjnie silnie reprezentowana była Straż Graniczna — formacja, która dzięki swej liczebności i mobilności pełni na terenie Puszczy
Rominckiej bardzo ważną rolę
— także w ochronie jej zasobów. Pierwszy dzień konferencji zajęła sesja referatowa.
Przedstawione zostały wyniki
inwentaryzacji oraz wnioski
z nich płynące. Nie zabrakło
oczywiście burzliwej dyskusji.
Wielkie zainteresowanie słuchaczy wzbudziło wystąpienie
dr Aleksieja Sokołowa, biologa z obwodu kaliningradzkiego, który opowiedział o oso-
bliwościach flory rosyjskiej
części Puszczy Rominckiej.
Drugiego dnia organizatorzy
zaprosili gości na wycieczkę.
Z uwagi na kiepski stan leśnych dróg oraz fakt, iż większość uczestników w Puszczy
wielokrotnie już bywała, odwiedzono najciekawsze zakątki Szeskich Wzgórz, w tym Tatarską Górę oraz rezerwat
przyrody „Cisowy Jar”. Zrealizowany projekt stanowi doskonały przykład pozytywów
współpracy pomiędzy organizacjami
samorządowymi
i jednostkami państwowymi.
Każdy z tych podmiotów ma
coś do zaoferowania: umiejętności, zasoby, uprawnienia,
dostęp do różnorodnych środków finansowych. Bez współpracy nie byłaby możliwa realizacja tak szerokiego wachlarza działań.
Jaromir Krajewski
dyrektor Parku Krajobrazowego
Puszczy Rominckiej
2e
GAZETA OLSZTYŃSKA
DZIENNIK ELBLĄSKI
ŚRODA 26.09.2007
AKTUALNOŚCI
Pomóżmy ptakom osiedlać się na wysokich budynkach
Pustułka — ptak
wielkomiejski
Pustułka jest niewielkim ptakiem drapieżnym, zbliżonym
wielkością do gołębia, należącym do rodziny sokołów.
Spośród kilku przedstawicieli tej rodziny występujących
w Polsce, pustułka jest gatunkiem najczęściej spotykanym.
Nie znaczy to jednak, że jest ptakiem występującym
powszechnie.
Literatura fachowa i zapiski
historyczne mówią, że ptak
ten na przełomie XIX i XX
wieku — aż do lat 60-tych był
jednym z najliczniejszych,
a być może najliczniejszym
gatunkiem ptaka drapieżnego
naszego kraju. Pustułka ucierpiała w okresie, kiedy w Europie i w całej Polsce rozpoczęto
stosowanie na szeroką skalę
w końcu lat pięćdzisiątych
toksycznych środków owadobójczych na bazie DDT. Jej liczebność w ciągu następnych
20 lat gwałtownie się zmniejszyła. Stała się gatunkiem nielicznym, a w wielu rejonach
kraju wyginęła zupełnie. Jej
niewielkie populacje zachowały się głównie w dolinach
rzecznych.
Blok jak skalne
urwisko
Od dłuższego już czasu pustułki zaczęły wnikać do
miast, gdzie wysokie budynki zastępują im skalne urwiska, na których ptaki zakładają gniazda na terenach
górskich. Pustułki zasiedlające miasta narażone są na
szereg niebezpieczeństw ze
strony człowieka. Głównymi
zagrożeniami są remonty
i prace ociepleniowe budynków, które powodują zasklepianie wszelkiego rodzaju
wnęk i otworów, gdzie ptaki
te zakładają gniazda. Ponadto wiele dostępnych dla pustułek miejsc w miastach
jest bardzo niebezpieczna
z uwagi na to, że są zbyt
płytkie i w okresie karmienia pisklęta często z nich
wypadają.
Okres lęgowy u pustułek
obejmuje około 2,5 miesiąca. Zwykle w drugiej połowie kwietnia samica składa
od 4 do 6 jaj, rzadziej 7,3,2
a wyjątkowo nawet 8. Okres
wysiadywania trwa 27-31
dni. Pisklęta siedzą w gnieździe około miesiąca. Po jego
opuszczeniu, co ma miejsce
najczęściej w drugiej połowie czerwca, przez pewien
czas przebywają w pobliżu.
Dzięki budkom młode
nie wypadają
Już kilkadziesiąt lat temu
w krajach zachodniej Europy przekonano się, że pustułki chętnie zajmują prostej konstrukcji skrzynki lęgowe zawieszane nie tylko
w miastach, ale również
w krajobrazie rolniczym.
Gniazda w skrzynkach są
bardziej bezpieczne dla ptaków — wychowują one
w nich większą liczbę piskląt, bo ograniczone jest
drapieżnictwo, a młode nie
wypadają ze skrzynek.
Od roku 2001 w całej Polsce zamontowano ponad
2000 skrzynek dla pustułek.
Doświadczenia
zdobyte
przez organizacje przyrodnicze w zakresie ochrony tego
ptaka są wykorzystywane
w różnych miejscach celem
wzmocnienia lokalnych populacji tego gatunku. Dzieje
się tak również w niektórych
miastach, gdzie zamontowane skrzynki spowodowały
wzrost lęgowych populacji.
Przykładami takimi są np.
Poznań, Siedlce, Wrocław,
a ostatnio także Olsztyn,
gdzie do niedawna w mieście gniazdowały tylko pojedyncze pary. W 2007 roku
liczba ta wynosiła już 12 par
lęgowych.
Bocian opiekuje się
ptakami w Olsztynie
Cieszy fakt, że w ochroną
pustułki zaangażowani są
nie tylko przyrodnicy, ale
również niektóre spółdziel-
Gniazdo pustułek we wnęce budynku Fot. Artur Mikołajewski
nie mieszkaniowe, jak np.
Spółdzielnia Mieszkaniowa
Jaroty w Olsztynie. Dzięki
niej i Towarzystwu Przyrodniczemu „Bocian” zamontowanych zostało już 50 skrzynek dla pustułek w tym mie-
ście, które są przez ptaki
sukcesywnie zasiedlane.
Przedsięwzięcia dotyczące
ochrony na większą skalę
nie byłyby możliwe bez
wsparcia finansowego.
Projekt ochrony pustułki
w Olsztynie jest chętnie
wspierany przez Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.
Mirosław Rzępała
Towarzystwo Przyrodnicze
„Bocian”
Nowelizacja ustawy prawo ochrony środowiska
Uczmy nasze dzieci ekologii od najmłodzszych lat
Zmiany w prawie
Maurycy Marchewka
Prace nad gruntowną
nowelizacją ustawy Prawo
Ochrony Środowiska trwały
w Sejmie od długich miesięcy.
Podkreślano, iż obowiązujące do tej pory przepisy
były w wielu miejscach mało precyzyjne, niespójne,
czy wręcz przestarzałe.
Długo oczekiwana nowelizacja miała na celu przede
wszystkim transpozycję
przepisów dyrektywy
2004/107/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady (z dn.
15.12.2004r.) w sprawie arsenu, kadmu, rtęci, niklu
i wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych
w otaczającym powietrzu.
Zmiany uporządkowały ponadto przepisy dotyczące
postępowania w sprawie
oceny oddziaływania
na środowisko oraz ochrony środowiska przed hałasem. Nowelizacja ta ujednoliciła również przepisy
prawne dotyczące zasad nabywania lub zbywania
udziałów i akcji w spółkach
oraz obligacji przez Narodowy Fundusz i wojewódzkie fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej. Ustalono, że przychodami Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska
mogą być środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej oraz środki pochodzące ze źródeł zagranicznych,
nie podlegające zwrotowi,
inne niż środki z budżetu
UE.
Najistotniejszą jednak
zmianą, z punktu widzenia
beneficjentów wojewódzkich funduszy, było wprowadzenie zapisu, iż środki
Narodowego Funduszu
i wojewódzkich funduszy
ochrony środowiska mogą
być przeznaczane na dofinansowanie zadań ochrony
środowiska i gospodarki
wodnej, realizowanych
przez jednostki budżetowe.
Nowelizacja ta ostatecznie
wyeliminowała wątpliwości
w zakresie możliwości korzystania z tych środków
przez jednostki budżetowe.
Dzięki doprecyzowaniu
przepisów, o dofinansowanie ze środków wojewódzkich funduszy, będą mogły
ubiegać się przykładowo
parki krajobrazowe. Zgodnie z nowymi przepisami
wsparcie jednostek budżetowych odbywać się będzie
poprzez umowę o przekazanie środków. Powyższa nowelizacja była długo oczekiwana przez jednostki budżetowe, z uwagi na większe, niż możliwości budżetu
państwa, potrzeby tych jednostek. WFOŚiGW w Olsztynie serdecznie zaprasza
do współpracy.
Joanna Czyżewska
WFOŚiGW w Olsztynie
Jednym z najistotniejszych
problemów współczesnego
świata jest ochrona
środowiska naturalnego.
Troskę o przyrodę należy zaszczepiać w dzieciach już
od najmłodszych lat. Niebagatelną rolę w prawidłowym
wychowywaniu odgrywa więc
edukacja ekologiczna. Uczy
ona najmłodszych szacunku
dla przyrody i zwiększa ich
świadomość ekologiczną. Należy jednak pamiętać, że dzieci nie można edukować suchym słowem. Dzieci powinny bawić się i cieszyć, wtedy
najlepiej przyswajają wiedzę.
Jednym ze znakomitych sposobów edukacji ekologicznej
już w domu rodzinnym jest
nauka za pośrednictwem internetu. To powszechne obecnie medium, służy nie tylko
dorosłym, ale również najmłodszym.
Naprzeciw oczekiwaniom
najmłodszych ekologów wy-
Fot. http://dzieci.mos.gov.pl
szło Ministerstwo Środowiska. Na oficjalnej stronie internetowej Ministerstwa pojawił się kącik przeznaczony
tylko i wyłącznie dla nich.
W towarzystwie zajączka
Maurycego dzieci uczą się, jak
chronić środowisko. Na stronie można zagrać w wiele ciekawych gier, rozwiązać ekologiczne quizy oraz ułożyć kolorowe puzzle. Zajączek Maurycy odpowiada dzieciom
na pytania: „Co w trawie piszczy?”, „Co robią biedronki zi-
mą?”, czy też „Po co słoniom
trąby?”. Kolorowa grafika
i ciekawe gry edukacyjne,
z pewnością zainteresują maluchy. Zachęcamy rodziców
i ich dzieci do wspólnego odwiedzania zakładki dla dzieci
na oficjalnej stronie internetowej Ministerstwa Środowiska (http://dzieci.mos.gov.pl).
Uczmy nasze dzieci troski
o środowisko, bawiąc się razem z nimi.
Joanna Czyżewska
WFOŚiGW w Olsztynie
GAZETA OLSZTYŃSKA
ŚRODA 26.09.2007
DZIENNIK ELBLĄSKI
AKTUALNOŚCI
3e
Finał Olimpiady Wiedzy Rolniczej, Ochrony Środowiska Naturalnego i BHP w Rolnictwie
Rolnictwo i ochronę przyrody
mają w jednym paluszku
Do kalendarza tradycyjnych imprez
rolniczych można już z pewnością
zaliczyć Olimpiadę Wiedzy Rolniczej,
Ochrony Środowiska Naturalnego i BHP
w Rolnictwie. Finał tegorocznej edycji
odbył się na kilka dni przed inną,
popularną wśród rolników imprezą —
Jesiennych Targów Rolniczych „Wszystko
dla Rolnictwa”.
28 sierpnia 2007 r. w Warmińsko-Mazurskim Ośrodku
Doradztwa
Rolniczego
w Olsztynie zgromadziło się
42 laureatów eliminacji powiatowych. Zgodnie z przyjętym regulaminem udział
w olimpiadzie mogą wziąć
rolnicy w wieku od 18 do 35
lat, którzy prowadzą gospodarstwa rolne samodzielnie
bądź pomagają rodzicom.
Rozgrywki
przebiegały
w dwóch etapach. Najpierw
wszyscy zawodnicy rozwiązywali test złożony z 50 pytań.
W trakcie eliminacji pisemnych spośród 42 uczestników
do finału ustnego wyłoniono 6
kandydatów, którzy odpowiadali na 3 pytania problemowe.
Pytania testowe obejmowały
szczegółową problematykę
rolniczą oraz bezpieczeństwo
i higienę pracy, zasady dobrej
praktyki rolniczej i ochrony
środowiska, bezpiecznego stosowania środków ochrony roślin oraz nawożenia. W finale
pytano uczestników o wpływ
na zdrowie samych rolników
i konsumentów produkowanej w gospodarstwie żywno-
ści. Dużą uwagę zwrócono na
problematykę ochrony czystości gleb, wód i powietrza. Jest
to przecież zasadniczy element środowiska naturalnego, będącego dobrem wspólnym, decydującym o jakości
życia nas wszystkich. Stąd
wiele pytań dotyczących racjonalnego nawożenia i stosowania
agrochemikaliów.
Uczestnicy olimpiady wykazali się dobrą znajomością tych
zagadnień. Fakt ten cieszył
pracującą w komisji oceniającej przedstawicielkę Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki
Wodnej w Olsztynie. Zwycięzcą finału został Adam Kręcki
ze wsi Warkałki w gminie Miłakowo, właściciel gospodarstwa o powierzchni 80 ha,
z czego 13 ha ostatnio zalesionych. Na pozostałych uprawia
głównie zboża. W najbliższym
czasie planuje zmiany: zakup
gruntów dzierżawionych od
Agencji Nieruchomości Rolnych, rozpoczęcie hodowli jeleniowatych i działalności
agroturystycznej.
Drugie
miejsce zajął Zbigniew Giera,
Olimpiada odbyła się podczas Jesiennych targów rolniczych Fot. Paweł Kicowski
z Kochanówki w gminie Lidzbark Warmiński. Prowadzi 42
ha gospodarstwo rodzinne,
w którym hoduje bydło
mleczne i gołębie pocztowe.
Trzecie miejsce zdobył Dariusz Gentek ze wsi Konopki
w gminie Biała Piska. Absolwent Technikum Rolniczego
w Białej Piskiej, hoduje bydło
mleczne i trzodę w gospodarstwie o powierzchni 40 ha.
Uprawia głównie zboża
i ziemniaki, osiągając dobre
plony. Czwartą lokatę równorzędnie uzyskały dwie osoby:
Lidia Kurzyńska z Nowego
Grodziczna w gminie Grodziczno. Prowadzi z mężem
80 ha gospodarstwo, terytorialnie
zlokalizowane
w dwóch województwach.
W jednym hodują trzodą
chlewną, w drugim bydło
mleczne. Uprawiają rzepak
i pszenicę. Studiuje na Wydziale Kształtowania Środowiska i Rolnictwa Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego
w Olsztynie. Drugim laureatem czwartego miejsca jest
Grzegorz Szypulski z Lidzbarka Welskiego. Po ukończeniu
studiów rolniczych zajmuje
się ogrodnictwem i uprawą
zbóż w 34 ha gospodarstwie.
Produkuje kwiaty ozdobne na
balkony i rabaty, chryzantemy
w systemie letnim i jesiennym. Piąte miejsce przyznano
Marcinowi Sarnowskiemu,
technikowi mechanizacji rolnictwa z miejscowości Bełk
w gminie Lidzbark Welski.
W gospodarstwie o pow. 74 ha
uprawia zboża i hoduje prosięta Zwycięzcy otrzymali dyplomy, puchary i nagrody,
ufundowane przez Warmińsko-Mazurski Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Olszty-
nie, Wojewódzki Fundusz
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Olsztynie,
Okręgowy Inspektorat Państwowej Inspekcji Pracy
w Olsztynie, Oddział Regionalny Kasy Rolniczego Ubezpieczenia
Społecznego
w Olsztynie. Uroczyste podsumowanie i wręczenie nagród
i wyróżnień odbyło się 1 września, podczas czternastych Jesiennych Targów Rolniczych
„Wszystko dla rolnictwa”
w Olsztynie.
Grażyna Kuczyńska
W-MODR Oddział Olecko
Zakończenie negocjacji z Komisją Europejską
Przyjęto najważniejszy program unijny dotyczący środowiska
Prace nad Progamem Operacyjnym Infrastruktura i Środowisko Fot. WFOŚiGW w Kielcach
W miniony czwartek odbyło
się ostatnie spotkanie
negocjacyjne dotyczące
Programu Operacyjnego
Infrastruktura i Środowisko
na lata 2007-2013.
Głównym celem programu
jest podniesienie atrakcyjności inwestycyjnej Polski i jej
regionów poprzez rozwój infrastruktury technicznej,
przy równoczesnej ochronie
i poprawie stanu środowiska,
zdrowia, zachowaniu tożsamości kulturowej i rozwijaniu spójności terytorialnej.
Przypomnijmy, iż w czerwcu
WFOŚiGW w Olsztynie podpisał porozumienie z Ministerstwem Środowiska
w sprawie realizacji programu IiŚ dla osi priorytetowej
I — Gospodarka wodno-ściekowa oraz osi priorytetowej
II — Gospodarka odpadami
i ochrona powierzchni ziemi.
Zakończenie negocjacji pro-
gramu stanowi znaczące wydarzenie, przede wszystkim
z uwagi na fakt, że jest on
jednym z największych programów operacyjnych, negocjowanym dotychczas z Komisją Europejską. Na spotkaniu w Warszawie przedstawiciele Komisji podziękowali stronie polskiej za
współpracę w trakcie negocjacji, podkreślając jednocześnie, że wymagana dokumentacja została przygotowana przez Polskę wzorcowo. Do uzgodnienia pozostało jedynie doprecyzowanie
w trybie roboczym odpowiednich zapisów w Programie. Zgodnie z ustaleniami
strona polska przekaże
w najbliższym czasie uzgodnioną wersję programu.
Trwają więc intensywne prace. Przedstawiciele Ministerstwa Środowiska oraz Wojewódzkich Funduszy Ochrony
Środowiska i Gospodarki
Wodnej z całego kraju regularnie spotykają się, by
wspólnie opracowywać wymagane przez Komisje Europejską dokumenty. Jedno
z takich spotkać roboczych,
zorganizowane przez Ministerstwo Środowiska i WFOŚiGW w Olsztynie odbyło się
na początku września w naszym województwie, w miejscowości Karłowo. Na spotkaniu omawiano kryteria
wyboru projektów i procedury konkursowe, zmiany na liście indykatywnej, kwestie
dotyczące audytu zgodności
oraz systemem informatycznym. Ostateczna decyzja Komisji Europejskiej w sprawie
przyjęcia PO Infrastruktura
i Środowisko jest spodziewana na początku października
2007 r.
Joanna Czyżewska
WFOŚiGW w Olsztynie
4e
GAZETA OLSZTYŃSKA
DZIENNIK ELBLĄSKI
ŚRODA 26.09.2007
AKTUALNOŚCI
Zielona Szkoła w Perkozie — nagroda za działania w Programie ekozespołów
Na rowerze lub pieszo,
byle się nie zgubić
Olsztyńskie Centrum Edukacji Ekologicznej i Elbląskie Centrum
Edukacji Ekologicznej — organizatorzy siódmej edycji
wojewódzkiego konkursu „Program ekozespołów w mojej
szkole” ufundowali ośmiu placówkom nagrody —
trzydniowe wyjazdy uczniów do Terenowej Bazy Edukacji
Ekologicznej Perkoz.
W Zielonej Szkole udział
wzięli uczniowie z Niepublicznego
Gimnazjum
w Hartowcu, Szkoły Podstawowej w Waśniewie-Grabowie, Szkoły Podstawowej nr
13 i 29 w Olsztynie, Szkoły
Podstawowej nr 2 w Dobrym Mieście, Szkoły Podstawowej w Jeglii, Ośrodka
Szkolno-Wychowawczego nr
2 w Elblągu i Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych w Elblągu.
Co to są
ekozespoły
Program
ekozespołów
wzbudza w uczestnikach
ciekawość świata, a jedno-
cześnie mobilizuje ich do
działań na rzecz Ziemi.
Uczniowie Szkoły Podstawowej w Waśniewie-Grabowie w tym roku szkolnym po
raz piąty brali udział w konkursie „Program ekozespołów w mojej szkole”. Realizacja zadań wynikających
z programu dostarczała wiele emocji i satysfakcji zarówno uczniom jak i nauczycielom. Eksplozję radości i zadowolenia wywołała wśród
uczniów i ich opiekunów
wiadomość, że w wojewódzkim konkursie otrzymali nagrodę główmą — pobyt 48
osób w Terenowej Bazie
Edukacji Ekologicznej Per-
Dzieci uczyły się odróżniać gatunki grzybów Fot. WFOŚiGW
koz 5-7 września. Dzieci całe
wakacje wyczekiwały na ten
wyjazd.
Ośrodek położony jest na
półwyspie, niedaleko Olsztynka, nad Jeziorem Pluszne. Placówka ta zapewniła
wszystkim zakwaterowanie
i wyżywienie, wiele atrakcji
sportowych oraz zajęcia
edukacyjne z zakresu wiedzy ekologicznej i przyrodniczej.
Spotkanie z leśniczym
na żywo
Uczniowie uczestniczyli
w różnych zajęciach terenowych. Wiele emocji wzbudził bieg na orientację „Ino
się nie zgub”. Była to dla
dzieci świetna zabawa z elementami edukacji i zdrowej
rywalizacji. Nie mniej
atrakcyjna okazała się wycieczka rowerowa połączona z zajęciami na temat
rzeźby terenu. Malownicza
trasa, interesujące opowieści pana Piotra Nawackiego
oraz odkrywanie tajników
przyrody sprawiły, że nikt
nie odczuł przejechanych
dziesięciu kilometrów. Nawet najmłodszym nie było
trudno zrozumieć czym różni się krajobraz sandrowy
od morenowego, albo co to
jest jezioro rynnowe. Podczas zajęć „Las domem”
uczestnicy mogli spojrzeć
na las okiem leúniczego.
Pan leśniczy zainteresował
dzieci zwalonym drzewem,
najdrobniejszymi napotkanymi „żyjątkami”, a jednocześnie opowiadał zabawne
anegdoty. Przedstawił nam
także problemy z jakimi borykają się leśnicy.
Sztuka fotografii
bez tajemnic
Chętni uczniowie mogli wykazać się w zajęciach plastycznych oraz spróbować
sztuki fotografowania. Poza
zajęciami edukacyjnymi dzieci także nie nudziły się. Miały
wiele możliwości zabaw i gier
rekreacyjno-sportowych. Mogły także skorzystać z wypożyczalni sprzętu wodnego.
Ogromnym powodzeniem
cieszyły się rowery wodne.
Nowe znajomości z uczniami innych szkół dzieci mogły zawierać podczas wieczornych dyskotek.
A co o pobycie w Perkozie
sądzą sami uczniowie?
— Najbardziej podobały
mi się zajęcia z panem leśniczym. Mówił wiele ciekawych rzeczy, pokazywał różne owady. Mierzyliśmy drzewa i oglądaliśmy ich rany.
A ja bardzo lubię las. Mogliśmy też robić zdjęcia — mówi Wojtek, uczeń klasy IV.
— Bardzo chciałabym po-
jechać jeszcze raz na Zieloną
Szkołę. Świetne były biegi
na orientację — opowiada
uczennica klasy IV. — Naprawdę fajnie się bawiliśmy
i nikt się nie zgubił. Podobała nam się wycieczka rowerowa. Pan opowiedział nam
dużo o krajobrazie i przydało nam się to na lekcji przyrody. Jeszcze super były rowery wodne.
— Najbardziej podobały
nam się biegi na orientację
i dyskoteki — mówi z kolei
uczeń klasy VI. — Oprócz
naszej szkoły byli też uczniowie z innych szkół i mogliśmy poznać nowych kolegów i koleżanki. Było naprawdę super. Gdy wyjeżdżaliśmy, wszyscy żałowali,
że tak szybko to minęło.
Sponsorem wyjazdu był
Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki
Wodnej w Olsztynie.
Alicja Szarzyńska
Olsztyńskie Centrum Edukacji
Ekologicznej
Spotkanie z leśnikiem uczestnicy zielonej szkoły pamietają do dziś