Modlitwa uwielbienia - Oblubienica

Modlitwa uwielbienia
Czy zastanawiałeś się kiedyś, jaki jest sens i ostateczny cel życia człowieka? Po co Bóg stworzył ciebie i
innych ludzi? Święty Ignacy Loyola w „Ćwiczeniach duchownych" (nr 23) określa to następująco:
„Człowiek stworzony jest po to, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił
duszą swoją ". Święty Paweł w Liście do Efezjan (Ef 1,12) mówi, że Bóg stworzył nas „... po to, byśmy
istnieli ku chwale Jego majestatu - my, którzyśmy już przedtem nadzieję złożyli w Chrystusie ". Uwielbienie,
czyli oddawanie Bogu chwały i czci będzie naszym „zajęciem" przez całą wieczność: „Dlatego są przed
tronem Boga i w Jego świątyni, cześć Mu oddają we dnie i w nocy". (Ap 7,15a; porównaj jeszcze: Ap 7,917; Ap 4,8-11; Ap 5). Teraz, uwielbiając Boga, możemy przeżywać jakby przedsmak tego stanu.
Czym jest modlitwa wielbiąca
Modlitwa uwielbienia jest najbardziej bezinteresowną formą modlitwy. Trwając w ten sposób przed
obliczem Boga, nie koncentrujemy się na tym, co nam dał lub co chcemy od Niego otrzymać, ale nasza
uwaga i nasze serce trwają przy Bogu ze względu na Niego samego. Można powiedzieć, że ten rodzaj
modlitwy prowadzi do komunii z Bogiem, otwiera na Boga i Jego wolę i jest naszym aktem całkowitego
oddania się Bogu. Wychwalając Boga, doznajemy wewnętrznej radości, pocieszenia i mocy płynącej od
samego Pana. Ta modlitwa oczyszcza serce z wątpliwości i skrytych pożądań, „detronizuje" moje ego. Jest
też najwyższym wyrazem wiary w Jezusa i doświadczaniem obecności królestwa Bożego. Uwielbienie Boga
jest narzędziem walki duchowej i skuteczną bronią przeciw szatanowi.
Uwielbienie Boga może wyrażać się w takich samych formach modlitewnych, jak każdy inny rodzaj
modlitwy. Możemy oddawać Panu chwałę w modlitwie spontanicznej, modlitwie w językach, w ciszy,
śpiewając pieśni chwały, śpiewając w językach, w gestach i postawach ciała.
Modlitwa uwielbienia nie powinna mieć formy: „Wielbię za to, że...", gdyż wyraża ona dziękczynienie.
Wówczas zatrzymuję się na tym, co dostałem, a nie na tym, kim jest DAWCA. Właściwa forma, to
skupienie się na Osobie Dawcy - na Bogu: „ Wielbię Cię, który jesteś...", „ Wielbię Cię w..."
Trudności w modlitwie wielbiącej
Ta forma modlitwy powinna mieć miejsce niezależnie od naszego samopoczucia i sytuacji, w której
jesteśmy. Ważna jest nasza intencja (po co wielbię?), a nie piękne słowa, długie wypowiedzi, a tym bardziej
uczucia. Często jednak doświadczamy tego, że modlitwa uwielbienia wcale nie jest łatwa. Jesteśmy ospali,
zniechęceni, a Bóg wydaje się być gdzieś daleko. Jeśli przesłaniają nam Boga troski doczesne - jakieś
przykre wydarzenie, zły nastrój - nie otwieramy się na łaskę wielbienia Boga. Ale czy Bóg z tego powodu
jest mniej godny chwały? Zdecydowanie nie! Taka postawa jest wyrazem braku zaufania Bogu; oznacza
postawienie spraw doczesnych wyżej Stwórcy. Wówczas potrzebujemy nawrócenia, przywrócenia Bogu
właściwego miejsca w naszym sercu. Pamiętajmy też, że podstawą wychwalania Boga nie są uczucia, ale
akt woli.
Uwielbianie Boga jest źródłem błogosławieństwa, ale zaniechanie oddawania Jemu chwały może sprawić,
że to błogosławieństwo zostanie zabrane: „Jeśli nie usłuchacie i nie weźmiecie sobie do serca tego, iż
macie oddawać cześć Memu imieniu, mówi Pan Zastępów, to rzucą na was przekleństwo i przeklną wasze
błogosławieństwo, a przeklną je dlatego, że nic sobie nie bierzecie do serca" (Ml 2,2; porównaj też Rz
1,21).
Znaczenie postaw i gestów w wyrażaniu uwielbienia
W oddawaniu chwały Bogu bierze udział cały człowiek: zarówno dusza, jak i ciało. Uwielbiamy Boga całą
swoją istotą: zarówno postawą wewnętrzną, jak też słowami, gestami, postawą ciała. To, co jest w naszym
wnętrzu, może być wyrażane również na zewnętrz: „ Oni zaś [lewici] wysławiali Pana aż do radosnego
uniesienia, padali na kolana i oddawali pokłon " (2 Krn 29,30 b). Z drugiej strony odpowiednie gesty i
postawy przyjmowane w wolności pomagają otworzyć serce na Boga. Kiedy wstajemy i wznosimy ręce w
górę, modlitwa chwały prawie „sama" wypływa z naszego wnętrza, gdy natomiast siedzimy skurczeni, ze
schyloną głową, to i nasze wnętrze jest „ściśnięte" i nieskore do wielbienia. To, czego Bóg oczekuje od nas,
to postawa dziecka, które nie jest skrępowane różnymi konwenansami, które ma pewność, że jest kochane
przez Ojca i wyraża Mu swoją miłość w sposób wolny i spontaniczny.
Opracowano na podstawie książki "Jednomyślni na modlitwie. Przewodnik dla animatorów i uczestników
spotkań modlitewnych", Centrum Formacji Odnowy w Duchu Świętym "Wieczernik", Magdalenka 2009.