homilia w czasie mszy krzyżma wielki czwartek 5.04.2007

Abp Damian Zimoń
Metropolita Katowicki
HOMILIA W CZASIE MSZY KRZYŻMA
WIELKI CZWARTEK 5.04.2007
„Duch Pana Boga nade mną, bo Pan mnie namaścił” (Iz 61, 1).
Namaszczenie w Starym Testamencie to najczęściej obrzędy
poświęcenia.
Niektóre
przedmioty
kultu,
zwłaszcza
ołtarze
były
poświęcane przez namaszczenie i stawały się przez to w najwyższym
stopniu święte.
„I cielca na ofiarę za grzech złożysz każdego dnia na przebłaganie i
przez tę ofiarę za grzech oczyścisz ołtarz i namaścisz go, aby go uświęcić”
(Wj 29, 36).
Namaszczono także króla. Dokonywał go jakiś mąż Boży, prorok lub
kapłan.
Dawid był namaszczony przez Samuela. Wskutek namaszczenia król
stawał się uczestnikiem Ducha Bożego: „Wziął więc Samuel róg z oliwą i
namaścił go pośrodku jego braci. Odtąd Duch Jahwe opanował Dawida”.
(1 Sm 16, 13).
Namaszczenie czyniło króla zdolnym do pełnienia powierzonych mu
funkcji i było jednocześnie dowodem, że został on wybrany przez Boga na
jego sługę.
Temat
namaszczenia
królewskiego
miał
nabrać
specjalnego
znaczenia w relacji do Mesjasza. Psalm 2, mówiąc o Jahwe i o Jego
Pomazańcu (2), był interpretowany po mesjańsku ( Dz 4, 25 n).
2
Nowy Testament wspomina o jednym tylko namaszczeniu Jezusa
podczas ziemskiego życia. Jest to namaszczenie otrzymane w czasie Jego
chrztu: „Bóg namaścił Go Duchem Świętym i mocą” (Dz 10, 38).
Stosując do siebie słowa Izajasza (61,1) na początku swej publicznej
działalności (Łk 4, 18-21), Jezus sam uważa to namaszczenie za prorocze.
Chodzi o zapowiedź Jego posłannictwa.
Misja otrzymana na początku publicznej działalności przez
namaszczenie była poleceniem nauczania, była misją Sługi – Proroka (Iz
42, 1-7). Swoją pełnię miała ona osiągnąć na Kalwarii (por. 1J 5,6), w
ofierze Sługi cierpiącego.
Chrześcijanin również otrzymuje namaszczenie. „Tym zaś, który
umacnia nas wespół z wami w Chrystusie i który nas namaścił, jest Bóg.
On też wycisnął na nas pieczęć i zostawił zadatek Ducha w sercach
naszych” (2 Kor 1,21-22).
W tekstach, które o tym mówią nie chodzi o jakiś obrzęd
sakramentalny – chrzest czy bierzmowanie – lecz o udział w namaszczeniu
prorockim Jezusa, o duchowe namaszczenie przez wiarę.
Pod wpływem Ducha ma ono charakter wewnętrzny. „A Paraklet,
Duch święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego
nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem” (J 14, 26).
Olej namaszczenia pozostaje w nas. „co do was, to namaszczenie,
które otrzymaliście od Niego, trwa w was” (1J 2, 27).
Nauka o namaszczeniu wewnętrznym odgrywa ważną rolę w tradycji
i duchowości chrześcijańskiej.
Klemens Aleksandryjski wkłada w usta Chrystusa takie oto,
skierowane do pogan, słowa zachęty i obietnicy: „Namaszczę was
balsamem wiary”.
3
Natomiast święty Bernard za cechę charakterystyczną synów Bożych
uważa to, że „namaszczenie poucza ich o wszystkim”.
Drodzy Prezbiterzy i Diakoni! Drodzy Bracia i Siostry,
Zostaliśmy wszyscy namaszczeni jako prorocy na wzór Dawida a
zwłaszcza Chrystusa.
Chrystus z greckiego Christos czyli Mesjasz znaczy pomazaniec tj.
namaszczony przez Boga jako reprezentant i wysłannik.
W synagodze w Nazarecie odczytał On z księgi Izajasza słowa:
„Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ mnie namaścił i posłał mnie” i
stwierdził, że „dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli (Łk 4,
14-21).
Tego Ducha Świętego, z którego został poczęty i którym został
napełniony, ześle później od Ojca na Apostołów i zsyłać będzie na cały
Kościół.
Jako namaszczeni jesteśmy posłani by głosić dobrą nowinę, by
ewangelizować, by wzbudzać wiarę przez głoszenie Słowa Bożego. Ono
jest dobrą nowiną dla człowieka, poszukującego sensu życia, sensu pracy,
sensu cierpienia, sensu śmierci.
Katecheza jest potrzebna w całym ludzkim życiu, dzieci, młodzieży,
dorosłych. Możliwości są, trzeba z nich korzystać.
Jesteśmy posłani. To jest nasze chrześcijańskie, kapłańskie
powołanie.
Przypatrzcie
się
powołaniu
naszemu
–
to
program
duszpasterski w tym roku.
Wszyscy jesteśmy namaszczeni Duchem Świętym i posłani.
Do kogo mamy iść z Dobrą Nowiną. Do ubogich, do jeńców, do
zasmuconych.
4
Mamy rozweselać płaczących na Syjonie, mamy im dawać olejek
radości zamiast szaty smutku, mamy śpiewać pieśń chwały zamiast
zgnębienia na duchu.
Jesteśmy wszyscy szczepem, który Pan pobłogosławił.
W tych słowach mieści się cały program realizacji miłości i
sprawiedliwości społecznej. Nasze Wydawnictwo przekazuje nam książkę:
„Prezbiter a nauka społeczna Kościoła”. Jeden
z rozdziałów brzmi:
Prezbiter w służbie rodziny.
Jesteśmy w ręku Boga i przez nas Bóg chce działać, odnawiać
oblicze ziemi, tej ziemi.
Mamy przed oczyma tyle wspaniałych ewangelizatorów. Patrzy na nas z
wysokości Sługa Boży Jan Paweł II.
On namaszczony Duchem Świętym mówi nam
- nie lękajcie się. Jego następca dodaje - bądźcie mocni we wierze. Czyż nie odpowiemy na to wezwanie? Czyż
nie pójdziemy ich śladem?
W czasie tej Eucharystii zostanie poświęcony olej chorych, krzyżmo
święte i olej katechumenów, aby inni też byli namaszczeni.
Przeżywając w roku kościelnym Tajemnicę Męki Śmierci i
Zmartwychwstania naszego Pana idźmy z nadzieją na lepsze dni. Życzę
wszystkim wiele radości i nowej nadziei.
Życzę
tego
przede
wszystkim
braciom
w
Chrystusowym
kapłaństwie. Najpierw tym którzy trudzą się w naszym Kościele
katowickim, potem też tym, którzy pełnią swoje posługę na misjach i w
innych Kościołach Partykularnych. Jest ich sporo.
Teraz
chcemy
odnowić
nasze
kapłańskie
przyrzeczenia.
Nawiązujemy w ten sposób do dnia naszych kapłańskich święceń.