KARTA PRZEDMIOTU

KARTA OPISU MODUŁU KSZTAŁCENIA
Nazwa modułu/przedmiotu
Kod
A_K_1.3_001
HISTORIA ARCHITEKTURY POWSZECHNEJ I POLSKIEJ 2
Kierunek studiów
Profil kształcenia
(ogólnoakademicki, praktyczny)
Rok / Semestr
ogólnoakademcki
ARCHITEKTURA
II/3
CKI oferowany w języku:
Przedmiot
Specjalność
-
Kurs (obligatoryjny/obieralny)
AU-K-K601/602
obligatoryjny
polskim
Liczba punktów
Godziny
Wykłady:
30
Stopień
studiów:
Ćwiczenia: -
Laboratoria:
Forma studiów
(stacjonarna/niestacjonarna)
stacjonarne
niestacjonarne
I
15
Obszar(y) kształcenia
Podział ECTS (liczba i %)
NAUKI TECHNICZNE
4
Status przedmiotu w programie studiów (podstawowy, kierunkowy, inny)
Liczba punktów
4
Projekty / seminaria: -
100%
(ogólnouczelniany, z innego kierunku)
KIERUNKOWY
-
Odpowiedzialny za przedmiot:
xx
Wykładowca
:
dr inż. arch. Grażyna Kodym-Kozaczko
e-mail: [email protected]
Wydział Architektury
ul. Nieszawska 13A, 61-021 Poznań
tel. 61 665 33 05
dr inż. arch. Karolina Sobczyńska-Jeżewska
e-mail: karolina.sobczyń[email protected]
Wydział Architektury
ul. Nieszawska 13A, 61-021 Poznań
tel. 61 665 33 05
xxx
Wymagania wstępne w zakresie wiedzy, umiejętności, kompetencji społecznych:
1
Wiedza:
2
Umiejętności:
3
Kompetencje
społeczne



podstawowa wiedza z zakresu historii powszechnej,
podstawowa wiedza niezbędną do rozumienia społecznych, ekonomicznych,
prawnych i pozatechnicznych uwarunkowań procesów historycznych
wykorzystywanie dostępnych źródeł informacji, w tym źródeł elektronicznych

student wykazuje umiejętność poprawnego wnioskowania na podstawie danych
pochodzących z różnych źródeł

zrozumienie konieczności poszerzania swoich kompetencji, gotowość do
podjęcia współpracy w ramach zespołu
Cel przedmiotu:
1. Przedstawienie stanu wiedzy na temat najważniejszych kierunków i nurtów architektury XVII i XVIII wieku.
2. Przedstawienie ideałów estetycznych epoki w kontekście ich związków ze współczesną architekturą i
urbanistyką
3. Prezentacja i krytyczna analiza wybranych realizacji oraz najważniejszych dzieł architektury europejskiej
światowej, a na ich tle obiektów architektury polskiej
4. Omówienie sylwetek wybitnych twórców architektury
5.
6.
7.
Pogłębienie zagadnień teoretycznych przez analizy instruktywnych obiektów i
architektonicznych przy pomocy rzutów, przekrojów, aksonometrii,
Utrwalanie umiejętności analizy obiektu in situ na przykładzie wybranych obiektów Poznania
Pogłębienie wiedzy o historycznej przestrzeni Poznania.
zespołów
Efekty kształcenia
Wiedza:
W01
W02
ma uporządkowaną, podbudowaną teoretycznie wiedzę obejmującą kluczowe
zagadnienia oraz szczegółową związaną z wybranymi zagadnieniami z zakresu
historii architektury z zakresu do końca XVIII wieku
ma podstawową wiedzę do rozumienia społecznych, historycznych,
przyrodniczych, ekonomicznych, organizacyjnych prawnych i innych
pozatechnicznych uwarunkowań działalności inżynierskiej oraz ma podstawową
wiedzę dotyczącą zarządzania jakością
Umiejętności:
AU1_W01
AU1_W03
U01
U02
student potrafi pozyskiwać informacje z literatury, baz danych oraz innych
właściwie dobranych źródeł, także w języku angielskim; potrafi integrować
uzyskane informacje, dokonywać ich interpretacji, a także wyciągać wnioski oraz
formułować i uzasadniać opinie
AU1_U01
student ma umiejętność samokształcenia się
AU1_U05
Kompetencje społeczne:
K01
K02
rozumie potrzebę i zna możliwości ciągłego dokształcania się (studia pierwszego
i drugiego stopnia, studia podyplomowe) – podnoszenie kompetencji
zawodowych, osobistych i społecznych
ma świadomość i rozumie ważność pozatechnicznych aspektów i skutków
działalności inżynierskiej, w tym jej wpływu na środowisko i związanej z tym
odpowiedzialności za podejmowane decyzje
AU1_K03
AU1_K05
Sposoby sprawdzenia efektów kształcenia
Cykl wykładów z przedmiotu Historia architektury 2 kończy się egzaminem.
Studenci otrzymują listę obowiązujących zagadnień egzaminacyjnych oraz tematów rysunkowych.
Przewidziane są dwa egzaminy sesyjne, przy czym drugi termin jest terminem poprawkowym.
Egzamin z przedmiotu Historia architektury 2 jest pisemny; którego integralną częścią jest analiza obiektów i
zespołów architektonicznych przy pomocy rysunków (planów, rzutów, przekrojów, aksonometrii),
zintegrowanych z opisem oraz umiejętność rozpoznania najważniejszych budynków i zespołów przestrzennych
prezentowanych w ramach wykładów.
Warunkiem dopuszczenia do egzaminu jest zaliczenie laboratorium z tego przedmiotu, potwierdzone wpisem w
indeksie.
Ocena formująca złożona z następujących elementów cząstkowych:
 ćwiczenia gabinetowe polegające na rysunkowej analizie formy i konstrukcji dzieł architektonicznych,
poprzez przedstawianie obiektów w planie, przekroju i aksonometrii
 sprawdziany z terminologii architektonicznej związanej z epoką będącą przedmiotem z wykładów,
 przygotowanie wybranych zagadnień dotyczących obiektów omawianych w ramach zajęć terenowych
oraz ich przedstawienie in situ

notaty z zajęć terenowych przeprowadzonych w wybranych obiektach na terenie Poznania,
 praca semestralna polegająca na wnikliwym przedstawieniu wybranego przez studenta obiektu lub
zespołu charakterystycznego dla omawianej na wykładach epoki artystycznej przy pomocy odręcznych
rysunków architektonicznych jak rzuty, przekroje, przekroje architektoniczne lub perspektywiczne itp. z
uwzględnieniem kompozycji planszy, liternictwa oraz bibliografii ikonografii obiektu lub zespołu.
Przyjęta skala ocen: 2,0; 3,0; 3,5; 4,0; 4,5; 5,0
Ocena podsumowująca:

ocena uzyskana w trakcie egzaminu pisemnego, stanowiąca średnią z ocen cząstkowych (wiedza i
umiejętności rysunkowe)
Przyjęta skala ocen: 2,0; 3,0; 3,5; 4,0; 4,5; 5,0
Uzyskanie oceny pozytywnej z modułu, zależne jest od osiągnięcia przez studenta wszystkich
zapisanych w sylabusie efektów kształcenia.
Treści programowe
Wykład:
1. Podstawowe pojęcia związane z omawianymi epokami artystycznymi; warunkowania polityczne,
społeczne oraz intelektualne epoki.
2. Barok rzymski: rozwój przestrzenny Rzymu w XVI i XVII wieku: C. Maderno, G. L. Bernini, F. Borromini, P.
da Cortona. Place Rzymu, ich wyposażenie, powiązanie przestrzeni zewnętrznej i wewnętrznej,
kontekstualizm architektury i urbanistyki Rzymu..
3. Barok północnowłoski: urbanistyka i architektura Turynu - A. Castellamonte, G. Guarini (konstrukcyjny
aspekt architektury baroku), F. Juvarra, znaczenie w rozwoju architektury środkowoeuropejskiej.
Wyjątkowość baroku weneckiego: Longhena i S. Maria delle Salute.
4. Barok środkowoeuropejski: Austria, Niemcy, Czechy: J. B. Fischer von Erlach, B. Neuman, D.
Zimmermann, J. Prandauer, G. Bahr, Dienzenhoferowie. Świątynia i klasztor a rezydencja (Niemcy,
Hiszpania); architektura Dolnego Śląska.
5. Barok francuski: tło historyczno-społeczne, mecenat królewski, akademizm. Paryż: place królewskie,
kościoły kopułowe, pałac miejski. Porażka Berniniego (Luwr). Przełom w kształtowaniu rezydencji (Le Vau,
Le Notre)–kompozycja wielkoprzestrzenna.
6. Rokoko: nowa koncepcja rezydencji. Pałac miejski - „hotel”. Nancy - przestrzeń publiczna jako
wielofunkcyjny ciąg czasoprzestrzenny.„Wersale Północy”. Architektura i urbanistyka Rosji.
7. Barok w Polsce – uwarunkowania polityczne i ideowe, mecenasi, pierwsze polskie traktaty i wzorniki
architektoniczne. Jezuici i bernardyni. Styl Wazów. Ewolucja koncepcji rezydencji magnackiej i
szlacheckiej: zamek - „palazzo in fortezza” – serliański model dworu i pałacu; pałace warszawskiego traktu
królewskiego. Kalwarie. Synagogi. Warsztaty regionalne.
8. Barok dojrzały i późny. Tylman z Gameren, Augustyn Locci. Rezydencja i dwór w epoce saskiej. Barok i
rokoko w architekturze Małopolski i kresów Rzeczypospolitej. Urbanistyka miast prywatnych.
Barok w Wielkopolsce i Poznaniu: prowincjonalizm i nowatorstwo. K. Bonadura Starszy, rodzina
Catenazzzi, N. Wąsowski, P. Ferrari.. Miasta rezydencjonalne: Leszno, Rydzyna.
10. Odrębność architektury Wielkiej Brytanii w XVII i na pocz. XVIII wieku – palladianizm i klasycyzujący
barok: I. Jones, Ch. Wren, Vanbrugh i Hawksmore. Projekt odbudowy Londynu Ch. Wrena. Ogród
krajobrazowy jako poligon doświadczalny wielostylowości architektury: palladianizm, gothic revival,
picturesque, klasycycyzm, sentymentalizm, preromantyzm: H. Walpole, Lord Burlington i W. Kent,
Chambers, J. Wayatt, Adamowie, Woodowie, J. Nash. Urbanistyka Bath i Londynu, dom georgiański.
11. Francja 2 poł. XVIII wieku: tło społeczno-intelektualne epoki. Petit Tranom; „gotycyzujący” klasycyzm – J.
G. Soufflot; Piranesi i rewolucjoniści – romantyczna wersja klasycyzmu, Ledoux i Boulle, w Niemczech F.
Gilly. Nowi mecenasi - nowe tematy architektury. Przełom w nauczaniu architektów.
12. Początki architektury inżynierskiej. Klasycyzm w Niemczech. Stany Zjednoczone i działalność T.
Jeffersona.
13. Polska w 2 poł. XVIII w. mecenat królewski, mieszczański i magnacki. Łazienki Królewskie, D. Merlini i K.
Ch. Kamsetzer. S.B. Zug i nurt awangardowy, preromantyzm. Typy rezydencji wiejskich epoki
stanisławowskiej, palladianizm. Ogrody krajobrazowe. Późny barok, rokoko, lokalne warsztaty i regiony.
14. Klasycyzm i wielostylowość w Wielkopolsce oraz Poznaniu. Komisja Dobrego Porządku, Odwach, pałac
Działyńskich, kościół ewangelicki. Typy rezydencji wiejskich w Wielkopolsce. Rozbudowa Poznania w
okresie Prus Południowych.
Laboratorium:
Rysunkowa i opisowa analiza form i konstrukcji dzieł architektonicznych omawianych na wykładach epok ,
relacji między obiektem architektonicznym a przestrzenią urbanistyczną przy pomocy ćwiczeń rysunkowych
instruktywnych obiektów:
1. kościół Santa Maria Della Salute w Wenecji,
2. Kościół San Carlo Alle Quatro Fontane w Rzymie,
3. Zespół bazyliki św. Piotra w Rzymie, kościół pojezuicki w Poznaniu,
4. Tum Inwalidów w Paryżu i Panteon w Paryżu,
5. Zespół pałacowy w Łazienkach w Warszawie.
9.
Analiza obiektów in situ na przykładzie architektury Poznania, analiza porównawcza kościołów barokowych:
1. kościół i kolegium jezuickie
2. kościół franciszkanów/kościół bernardynów/kościół podominikański
Literatura podstawowa:
1. Fletcher B.; Key Monuments of Architecture, Phaidon.
2. Giedion S., Czas, przestrzeń, architektura: narodziny nowej tradycji, Warszawa 1968.
3. Koch W.; Style w architekturze; Warszawa 1998.
4. Miłobędzki A.; Zarys dziejów architektury w Polsce; Warszawa 1968.
5. Pevsner N.; Historia architektury europejskiej; Arkady; Warszawa 1980 i wydania późniejsze, także
obcojęzyczne.
6. Pevsner N., Fleming J., Honour H.; Encyklopedia architektury; Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe;
Warszawa 1992.
7. Słownik terminologiczny sztuk pięknych; PWN; Warszawa 1996.
8. Watkin D.; Historia architektury zachodniej; Arkady; Warszawa 200
LIteratura uzupełniająca:
1. Dzieje Poznania, pod red. J. Topolskiego, T.1, część 2, PWN, Warszawa-Poznań 1988 (artykuły T.
Jakimowicz, E. Linette, Z. Ostrowskiej-Kebłowskiej).
2. Kronika Miasta Poznania: Nasi dawni jezuici, 1997/4; Stara i nowa fara 2003/3, Poznań.
3. Ostrowska-Kębłowska Z., Architektura i budownictwo w Poznaniu w latach 1780-1880, PWN, WarszawaPoznań 1982.
Obciążenie pracą studenta
forma aktywności
godzin
ECTS
Łączny nakład pracy
101
4
Zajęcia wymagające indywidualnego kontaktu z
nauczycielem
55
2
Zajęcia o charakterze praktycznym
46
2
Bilans nakładu pracy przeciętnego studenta
forma aktywności
liczba godzin
udział w wykładach
30 h
udział w ćwiczeniach/ laboratoriach (projektach)
15 h
przygotowanie do ćwiczeń/ laboratoriów
2 x5=2x5 = 20 h
przygotowanie planszy zaliczeniowej
6h
udział w konsultacjach związanych z realizacją procesu kształcenia
przygotowanie do egzaminu
20 h = 20 h
obecność na egzaminie
Łączny nakład pracy studenta:
3h
4 punktów ECTS
W ramach tak określonego nakładu pracy studenta:

zajęcia wymagające bezpośredniego udziału nauczycieli akademickich:
30 h + 15 h + 5 h + 3 h = 53 h
7x1h= 7h
1,8 ≈ 2 punkty ECTS
101 h