KARTA PRZEDMIOTU

KARTA OPISU MODUŁU KSZTAŁCENIA
Nazwa modułu/przedmiotu
Kod
AU_K_1.3_001
HISTORIA ARCHITEKTURY POWSZECHNEJ I POLSKIEJ 2
Kierunek studiów
Profil kształcenia
(ogólnoakademicki, praktyczny)
Rok / Semestr
ogólnoakademcki
ARCHITEKTURA I URBANISTYKA
II/3
CKI oferowany w języku:
Przedmiot
Specjalność
-
polskim
Kurs
(obligatoryjny/obieralny)
AU-K-K601/602
obligatoryjny
Liczba punktów
Godziny
Wykłady:
30
Stopień
studiów:
Ćwiczenia: -
Laboratoria:
Forma studiów
(stacjonarna/niestacjonarna)
STACJONARNE
I
-
15
Obszar(y) kształcenia
Podział ECTS (liczba i
%)
NAUKI TECHNICZNE
Status przedmiotu w programie studiów (podstawowy, kierunkowy, inny)
Liczba punktów
Projekty / seminaria:
4
100%
(ogólnouczelniany, z innego kierunku)
PODSTAWOWY
xx
Wykładowca:
Odpowiedzialny za przedmiot:
dr inż. arch. Grażyna Kodym-Kozaczko
e-mail: [email protected]
tel: 665-3317
Wydział Architektury
ul. Nieszawska 13C, 60-965 Poznań
tel: 665-3260
xxx
mgr inż. arch. Karolina SOBCZYŃSKA JEŻEWSKA
e-mail: karolina.sobczyń[email protected]
tel: 665-3317
Wydział Architektury
ul. Nieszawska 13C, 60-965 Poznań
tel: 665-3260
Wymagania wstępne w zakresie wiedzy, umiejętności, kompetencji społecznych:
1
Wiedza:
2
Umiejętności:
3
Kompetencje
społeczne


podstawowa wiedza z zakresu historii powszechnej,
podstawowa wiedza niezbędną do rozumienia społecznych, ekonomicznych,
prawnych i pozatechnicznych uwarunkowań procesów historycznych

wykorzystywanie dostępnych źródeł informacji, w tym źródeł elektronicznych

student wykazuje umiejętność poprawnego wnioskowania na podstawie
danych pochodzących z różnych źródeł

zrozumienie konieczności poszerzania swoich kompetencji, gotowość do
podjęcia współpracy w ramach zespołu
Cel przedmiotu:
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
przedstawienie stanu wiedzy na temat najważniejszych kierunków i nurtów architektury XVII i XVIII wieku.
przedstawienie ideałów estetycznych epoki w kontekście ich związków ze współczesną architekturą i
urbanistyką
prezentacja i krytyczna analiza wybranych realizacji oraz najważniejszych dzieł architektury europejskiej
światowej, a na ich tle obiektów architektury polskiej
omówienie sylwetek wybitnych twórców architektury
pogłębienie zagadnień teoretycznych przez analizy instruktywnych obiektów i
architektonicznych przy pomocy rzutów, przekrojów, aksonometrii,
utrwalanie umiejętności analizy obiektu in situ na przykładzie wybranych obiektów Poznania
pogłębienie wiedzy o historycznej przestrzeni Poznania.
Efekty kształcenia
Wiedza:
zespołów
numer
(symbol)
W01
W02
W03
W04
student, który zaliczył przedmiot, potrafi
odniesienie
do
kierunkowych
efektów
kształcenia
student ma uporządkowaną, podbudowaną teoretycznie wiedzę ogólną
obejmującą kluczowe zagadnienia z zakresu historii architektury do końca XVIII
wieku
AU1_W01
student ma podbudowaną teoretycznie szczegółową wiedzę związaną z
wybranymi zagadnieniami z zakresu historii architektury XVII i XVIII wieku
AU1_W12
student zna i rozumie trendy rozwojowe w architekturze i urbanistyce XVIII wieku
student ma wiedzę niezbędną do rozumienia społecznych, ekonomicznych,
prawnych i pozatechnicznych uwarunkowań procesów historycznych
AU1_W10
AU1_W03
Umiejętności:
numer
(symbol)
student, który zaliczył przedmiot, potrafi
U03
student potrafi pozyskiwać informacje z literatury, baz danych oraz innych
właściwie dobranych źródeł, także w języku angielskim; potrafi integrować
uzyskane informacje, dokonywać ich interpretacji, a także wyciągać wnioski oraz
formułować i uzasadniać opinie
student potrafi analizować i interpretować przy pomocy opisu werbalnego oraz
odpowiednio dobranych rysunków obiekty architektoniczne i zespoły
urbanistyczne okresu XVII i XVIII wieku
student potrafi zidentyfikować i zastosować osiągnięcia warsztatu projektowego
architektów XVII i XVIII wieku w zadaniach projektowych
U04
student ma umiejętność samokształcenia się
U01
U02
odniesienie
do
kierunkowych
efektów
kształcenia
AU1_U01
AU1_U08
AU1_U14
AU1_U05
Kompetencje społeczne:
numer
(symbol)
K01
K02
K03
student, który zaliczył przedmiot, potrafi
student rozumie potrzebę uczenia się przez całe życie; potrafi inspirować i
organizować proces uczenia się innych osób
student ma świadomość ważności i rozumie pozatechniczne aspekty i skutki
działalności projektowej, w tym jej wpływu na środowisko kulturowe i związanej z
tym odpowiedzialności za podejmowane decyzje
student ma świadomość roli społecznej absolwenta studiów architektonicznych,
a zwłaszcza rozumie potrzebę formułowania i przekazywania społeczeństwu, w
szczególności poprzez środki masowego przekazu, informacji i opinii
dotyczących osiągnięć architektonicznych
odniesienie do
kierunkowych
efektów
kształcenia
AU1_K01
AU1_K03
AU1_K07
Sposoby sprawdzenia efektów kształcenia
Cykl wykładów z przedmiotu Historia architektury 2 kończy się egzaminem.
Studenci otrzymują listę obowiązujących zagadnień egzaminacyjnych oraz tematów rysunkowych.
Przewidziane są dwa egzaminy sesyjne, przy czym drugi termin jest terminem poprawkowym.
Egzamin z przedmiotu Historia architektury 2 jest pisemny; którego integralną częścią jest analiza obiektów i
zespołów architektonicznych przy pomocy rysunków (planów, rzutów, przekrojów, aksonometrii),
zintegrowanych z opisem oraz umiejętność rozpoznania najważniejszych budynków i zespołów
przestrzennych prezentowanych w ramach wykładów.
Warunkiem dopuszczenia do egzaminu jest zaliczenie laboratorium z tego przedmiotu, potwierdzone wpisem
w indeksie.
Ocena formująca złożona z następujących elementów cząstkowych:
 ćwiczenia gabinetowe polegające na rysunkowej analizie formy i konstrukcji dzieł architektonicznych,
poprzez przedstawianie obiektów w planie, przekroju i aksonometrii
 sprawdziany z terminologii architektonicznej związanej z epoką będącą przedmiotem z wykładów,
 przygotowanie wybranych zagadnień dotyczących obiektów omawianych w ramach zajęć terenowych
oraz ich przedstawienie in situ

notaty z zajęć terenowych przeprowadzonych w wybranych obiektach na terenie Poznania,
 praca semestralna polegająca na wnikliwym przedstawieniu wybranego przez studenta obiektu lub
zespołu charakterystycznego dla omawianej na wykładach epoki artystycznej przy pomocy
odręcznych rysunków architektonicznych jak rzuty, przekroje, przekroje architektoniczne lub
perspektywiczne itp. z uwzględnieniem kompozycji planszy, liternictwa oraz bibliografii ikonografii
obiektu lub zespołu.
Przyjęta skala ocen: 2,0; 3,0; 3,5; 4,0; 4,5; 5,0
Ocena podsumowująca:

ocena uzyskana w trakcie egzaminu pisemnego, stanowiąca średnią z ocen cząstkowych (wiedza i
umiejętności rysunkowe)
Przyjęta skala ocen: 2,0; 3,0; 3,5; 4,0; 4,5; 5,0
Treści programowe
Wykład:
1. Podstawowe pojęcia związane z omawianymi epokami artystycznymi; warunkowania polityczne,
społeczne oraz intelektualne epoki.
2. Barok rzymski: rozwój przestrzenny Rzymu w XVI i XVII wieku: C. Maderno, G. L. Bernini, F.
Borromini, P. da Cortona. Place Rzymu, ich wyposażenie, powiązanie przestrzeni zewnętrznej i
wewnętrznej, kontekstualizm architektury i urbanistyki Rzymu..
3. Barok północnowłoski: urbanistyka i architektura Turynu - A. Castellamonte, G. Guarini (konstrukcyjny
aspekt architektury baroku), F. Juvarra, znaczenie w rozwoju architektury środkowoeuropejskiej.
Wyjątkowość baroku weneckiego: Longhena i S. Maria delle Salute.
4. Barok środkowoeuropejski: Austria, Niemcy, Czechy: J. B. Fischer von Erlach, B. Neuman, D.
Zimmermann, J. Prandauer, G. Bahr, Dienzenhoferowie. Świątynia i klasztor a rezydencja (Niemcy,
Hiszpania); architektura Dolnego Śląska.
5. Barok francuski: tło historyczno-społeczne, mecenat królewski, akademizm. Paryż: place królewskie,
kościoły kopułowe, pałac miejski. Porażka Berniniego (Luwr). Przełom w kształtowaniu rezydencji (Le
Vau, Le Notre)–kompozycja wielkoprzestrzenna.
6. Rokoko: nowa koncepcja rezydencji. Pałac miejski - „hotel”. Nancy - przestrzeń publiczna jako
wielofunkcyjny ciąg czasoprzestrzenny.„Wersale Północy”. Architektura i urbanistyka Rosji.
7. Barok w Polsce – uwarunkowania polityczne i ideowe, mecenasi, pierwsze polskie traktaty i wzorniki
architektoniczne. Jezuici i bernardyni. Styl Wazów. Ewolucja koncepcji rezydencji magnackiej i
szlacheckiej: zamek - „palazzo in fortezza” – serliański model dworu i pałacu; pałace warszawskiego
traktu królewskiego. Kalwarie. Synagogi. Warsztaty regionalne.
8. Barok dojrzały i późny. Tylman z Gameren, Augustyn Locci. Rezydencja i dwór w epoce saskiej.
Barok i rokoko w architekturze Małopolski i kresów Rzeczypospolitej. Urbanistyka miast prywatnych.
9. Barok w Wielkopolsce i Poznaniu: prowincjonalizm i nowatorstwo. K. Bonadura Starszy, rodzina
Catenazzzi, N. Wąsowski, P. Ferrari.. Miasta rezydencjonalne: Leszno, Rydzyna.
10. Odrębność architektury Wielkiej Brytanii w XVII i na pocz. XVIII wieku – palladianizm i klasycyzujący
barok: I. Jones, Ch. Wren, Vanbrugh i Hawksmore. Projekt odbudowy Londynu Ch. Wrena. Ogród
krajobrazowy jako poligon doświadczalny wielostylowości architektury: palladianizm, gothic revival,
picturesque, klasycycyzm, sentymentalizm, preromantyzm: H. Walpole, Lord Burlington i W. Kent,
Chambers, J. Wayatt, Adamowie, Woodowie, J. Nash. Urbanistyka Bath i Londynu, dom georgiański.
11. Francja 2 poł. XVIII wieku: tło społeczno-intelektualne epoki. Petit Tranom; „gotycyzujący” klasycyzm
– J. G. Soufflot; Piranesi i rewolucjoniści – romantyczna wersja klasycyzmu, Ledoux i Boulle, w
Niemczech F. Gilly. Nowi mecenasi - nowe tematy architektury. Przełom w nauczaniu architektów.
12. Początki architektury inżynierskiej. Klasycyzm w Niemczech. Stany Zjednoczone i działalność T.
Jeffersona.
13. Polska w 2 poł. XVIII w. mecenat królewski, mieszczański i magnacki. Łazienki Królewskie, D. Merlini i
K. Ch. Kamsetzer. S.B. Zug i nurt awangardowy, preromantyzm. Typy rezydencji wiejskich epoki
stanisławowskiej, palladianizm. Ogrody krajobrazowe. Późny barok, rokoko, lokalne warsztaty i
regiony.
14. Klasycyzm i wielostylowość w Wielkopolsce oraz Poznaniu. Komisja Dobrego Porządku, Odwach,
pałac Działyńskich, kościół ewangelicki. Typy rezydencji wiejskich w Wielkopolsce. Rozbudowa
Poznania w okresie Prus Południowych.
Laboratorium:
Rysunkowa i opisowa analiza form i konstrukcji dzieł architektonicznych omawianych na wykładach epok ,
relacji między obiektem architektonicznym a przestrzenią urbanistyczną przy pomocy ćwiczeń rysunkowych
instruktywnych obiektów:
1. kościół Santa Maria Della Salute w Wenecji,
2. Kościół San Carlo Alle Quatro Fontane w Rzymie,
3. Zespół bazyliki św. Piotra w Rzymie, kościół pojezuicki w Poznaniu,
4. Tum Inwalidów w Paryżu i Panteon w Paryżu,
5. Zespół pałacowy w Łazienkach w Warszawie.
Analiza obiektów in situ na przykładzie architektury Poznania, analiza porównawcza kościołów barokowych:
1. kościół i kolegium jezuickie
2. kościół franciszkanów/kościół bernardynów/kościół podominikański
Literatura podstawowa:
1. Fletcher B.; Key Monuments of Architecture, Phaidon.
2. Giedion S., Czas, przestrzeń, architektura: narodziny nowej tradycji, Warszawa 1968.
3. Koch W.; Style w architekturze; Warszawa 1998.
4. Miłobędzki A.; Zarys dziejów architektury w Polsce; Warszawa 1968.
5. Pevsner N.; Historia architektury europejskiej; Arkady; Warszawa 1980 i wydania późniejsze, także
obcojęzyczne.
6. Pevsner N., Fleming J., Honour H.; Encyklopedia architektury; Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe;
Warszawa 1992.
7. Słownik terminologiczny sztuk pięknych; PWN; Warszawa 1996.
8. Watkin D.; Historia architektury zachodniej; Arkady; Warszawa 200
Literatura uzupełniająca:

Dzieje Poznania, pod red. J. Topolskiego, T.1, część 2, PWN, Warszawa-Poznań 1988 (artykuły T.
Jakimowicz, E. Linette, Z. Ostrowskiej-Kebłowskiej).

Kronika Miasta Poznania: Nasi dawni jezuici, 1997/4; Stara i nowa fara 2003/3, Poznań.
 Ostrowska-Kębłowska Z., Architektura i budownictwo w Poznaniu w latach 1780-1880, PWN,
Warszawa-Poznań 1982.
Obciążenie pracą studenta
forma aktywności
godzin
ECTS
Łączny nakład pracy
101
4
Zajęcia wymagające indywidualnego kontaktu z
nauczycielem
55
2
Zajęcia o charakterze praktycznym
46
2
Bilans nakładu pracy przeciętnego studenta
forma aktywności
liczba godzin
udział w wykładach
30 h
udział w ćwiczeniach/ laboratoriach (projektach)
15 h
przygotowanie do ćwiczeń/ laboratoriów
przygotowanie planszy zaliczeniowej
6h
udział w konsultacjach związanych z realizacją procesu kształcenia
przygotowanie do egzaminu
7x1h= 7h
20 h = 20 h
obecność na egzaminie
Łączny nakład pracy studenta:
2 x5=2x5 = 20 h
3h
4 punktów ECTS
101 h
W ramach tak określonego nakładu pracy studenta:

zajęcia wymagające bezpośredniego udziału nauczycieli akademickich:
30 h + 15 h + 5 h + 3 h = 53 h
1,8 ≈ 2 punkty ECTS