Mela i palindrom - bajki-meli

Razu pewnego dama, ładnie bardzo ubrana, przemykała
Dziewczynka tak śpiewała, a babcia tak słuchała.
w niewiadomym kierunku. Miała w głowie wizję i misję.
Kłamały jedna z drugą tak długo, już za długo…
Cele zostawiła na potem. Szła i wracała z powrotem.
Zdyszała się w końcu, oj tak…
Matoł i Mela ukrywani na wyrku – ale miło tam.
I czytać zaczęła wspak:
I powstał nowy rzeczy stan.
Matoł i Mela ukrywani na wyrku - ale miło tam.
Zagrzmiał marsz pogrzebowy. Nie trzeba żadnej przemowy,
Palindrom! Do cholery!
gdyż grali nie do piachu. Żegnali pewnego potwora, co babci
- Jest całkiem fajny, szczery! – krzyknął jegomość z grzywką
napędził strachu i w nocy nie dawał jej spać.
Miał krzywo pod pokrywką, ale był zabawny.
Uciekła ze swego więzienia i nic już nie miało znaczenia.
Inna niemłoda dama, w tunikę i jeansy odziana, goniła swoje włosy.
Babcia postanowiła być młoda, dziewczynka zaś w swoim wieku.
Miała już talię osy i długie chude nogi.
Gość z grzywką nic nie zrozumiał i wiał w szalonym pośpiechu.
I wyraz twarzy dość srogi, a siwość go jeszcze wzburzyła. ..
Pożegnań wzniosłe tony wisiały wciąż nad nimi.
Kopertę otworzyła :
Palindrom kusił wabił i znęcał nad wszystkimi.
Pierdolę już to zdrowie, zalegnę sobie w grobie....
Miejsce już na mnie czeka... woń piachu....jakaś wiecha...
Cytat nad cytatami i zmaga się z myślami.
Wymawia je z przejęciem:
– A może wiecha to Wieśka, ta gruba spod dwunastki???
Dziewczynka szybko wskoczyła w kieckę w kuszące blaski.
Gość zaś ustawił grzywkę i wystartował do laski.
Babcia poczuła woń piachu i zdezerterowała.
Inaczej nie umiała.
Też dama z bożej łaski… W ogóle to szkoda tej laski, co myśli ma
Gdy pospolitość, wciąż miła, ciągle tak sobie skrzeczała, babcia
takie przyziemne… Podniebne są miłe i celne…
zwinęła manele. Dziewczynka się rozpłakała…
- Babciu, droga babciu nie chcemy jeszcze spać, a ty śpisz.
Gość z grzywką pewnie miał rację.
Tracisz cenny czas, dla mnie czas…a ty śpisz…
Zarządził długie wakacje!