Biuletyn Parafialny -XXIX zwykla 2016

OGŁOSZENIA DUSZPASTERSKIE - 16.10.2016r.
XXIX NIEDZIELA ZWYKŁA
1. W liturgii kościoła: w poniedziałek -wspomnienie św. Ignacego
Antiocheńskiego, biskupa i męczennika,we wtorek - Święto św. Łukasza
Ewangelisty, w środę - wspomnienie bł. Jerzego Popiełuszki, prezbitera i
męczennika, w czwartek - wspomnienie św. Jana Kantego, w piątek wspomnienie bł. Jakuba Strzemię, biskupa, w sobotę - Wspomnienie św.
Jana Pawła II, papieża.
2. Gorąco zachęcam wszystkich do włączenia się w modlitwę różańcową we
wspólnocie parafialnej i rodzinnej oraz podtrzymywania tej pięknej tradycji,
jaką są październikowe nabożeństwa różańcowe. Codziennie Różaniec po
Mszy Św. wieczornej. W niedzielę Różaniec po Mszy św. o godz. 9:00.
W miesiącu październiku Msza Św. w tygodniu tylko wieczorem.Konkurs
dla dzieci na najpiękniej przygotowany różaniec.
3. Tegoroczny Tydzień Misyjny, który rozpocznie się Niedzielą Misyjną w
dniu 23 października, będziemy obchodzić pod hasłem „Ochrzczony to
znaczy posłany”.
4. Roczne ofiary za miejsca w ławkach można składać przy każdej okazji po
20 zł. Bóg zapłać za każdą ofiarę.
5. Od dzisiejszej niedzieli są wyłożone kartki na wypominki. Proszę je
wypełnić drukowanymi literami, a imiona proszę pisać w mianowniku.
6. Wszystkim Parafianom i Gościom życzę dobrej niedzieli.
7. Solenizantom i Jubilatom tego tygodnia życzę Bożego błogosławieństwa i
opieki Matki Bożej.
8. Przy wyjściu z kościoła można nabyć nasz Parafialny Biuletyn i inne
czasopisma religijne. Zapraszam do lektury.
9. Sprzątanie kościoła – 22.10 – 5.11 –Kaperska 4 – 38.Bóg zapłać
Biuletyn Parafialny
Parafii p.w. Św. Annyw Chałupach
Redakcja:
Ks. Proboszcz Piotr Lewańczyk
Chałupy,
16.10.2016r.
Rok VII, Numer 374
XXIX NIEDZIELA ZWYKŁA
(42)
Rzymskokatolicka Parafia p.w. św. Anny, CHAŁUPY, ul. Kaperska 30,
84-120 Władysławowo, Tel.: 507-032-544, e-mail: [email protected]
Konto naszej Parafii: Nr rachunku: 75-8348-0003-0000-0014-3316-0003
Adres strony internetowej: http://chalupy.diecezja.gda.pl/
„W tym samym mieście żyła wdowa, która
przychodziła do niego z prośbą: Obroń mnie
przed moim przeciwnikiem!".
Prawo narodu żydowskiego nakazywało bronić wdowy, sieroty
i cudzoziemców, czyli osób słabych, często biednych i
narażonych na izolację w społeczeństwie. „Nie będziesz gnębił
i nie będziesz uciskał cudzoziemców, bo wy sami byliście
cudzoziemcami w ziemi egipskiej. Nie będziesz krzywdził
żadnej wdowy i sieroty. Jeślibyś ich skrzywdził i będą Mi się skarżyli, usłyszę ich
skargę, zapali się gniew mój, i wygubię was mieczem i żony wasze będą wdowami, a
dzieci wasze sierotami" (Wj 22, 20-23). W ten sposób Księga Wyjścia sformułowała
swego rodzaju prawo opieki społecznej, niespotykane wówczas w żadnym innym
narodzie.
W tej grupie znalazły się wdowy. Greckie słowa chera -wdowa i cheros -wdowiec
oznaczają „pozbawionych czegoś". Wdowy zostały pozbawione męża, a wraz z nim tak ważnej w Izraelu - nadziei na płodność. Słusznie mogły czuć się samotne,
bezbronne i nieszczęśliwe. Wdowa wspomniana przez Pana Jezusa w przypowieści
przeciwstawiona zostaje sędziemu, który nie liczył się z nikim i nie chciał wziąć jej w
obronę.
Osoba osamotniona przez męża stała się typowym obrazem nieszczęścia. Na
starożytnym Wschodzie do wdowy porównywano opuszczone i zniszczone miasta, a
wywyższającym się społecznościom przepowiadano karę wdowieństwa, jak w Księdze
Izajasza pod adresem Babilonu: „Sieroctwo i wdowieństwo w pełni spadną na ciebie"
(Iz 47, 9). Wielki Babilon w Apokalipsie św. Jana - zanim dotknie go kara za pychę bez
granic -przechwala się: „Zasiadam jak królowa i nie jestem wdową, i z pewnością nie
zaznam żałoby" (Ap 18, 7).
W Kościele pierwotnym wdowy otaczano szczególnym szacunkiem. Dzieje Apostolskie
wspominają o praktyce rozdawania im jałmużny (Dz 6,1), a św. Jakub widzi w
udzielanej im pomocy znak prawdziwej pobożności: „Religijność czysta i bez wobec
Boga i Ojca
Święty Ignacy Antiocheński, biskup i męczennik
Legenda głosi, że Ignacy był tym szczęśliwym dzieckiem,
które kiedyś Chrystus postawił przed uczniami swoimi i
rzekł: "Zaprawdę powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i
nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa
niebieskiego. Kto się więc uniży, jak to dziecko, ten jest
największy w królestwie niebieskim. I kto by przyjął jedno
takie dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje" (Mt 18, 1-5).
Nie wiemy nic o latach dziecięcych i młodzieńczych
Ignacego. Spotykamy go dopiero jako trzeciego z kolei
biskupa Antiochii (po św. Piotrze Apostole i św. Ewodiuszu).
W czasie prześladowania za cesarza Trajana Ignacy został uwięziony i skazany na
śmierć. Wysłano go pod eskortą żołnierzy do Rzymu, aby tam rzucić na pożarcie
dzikim zwierzętom w czasie organizowanych właśnie igrzysk.
Św. Ignacy, "Teoforos" (tzn. "niosący Boga") - jak przedstawia się w pismach - zginął
śmiercią męczeńską na arenie w Rzymie, prawdopodobnie w Koloseum. Dzieje jego
bohaterskiej śmierci opisali między innymi: św. Ireneusz, Orygenes, Euzebiusz z
Cezarei, św. Polikarp, św. Jan Chryzostom i św. Hieronim. Przyjmuje się, że jego
śmierć miała miejsce ok. roku 107. Chrześcijanie zebrali ze czcią pozostałe na arenie
kości Męczennika, a potem przewieźli je do Antiochii. Wiemy o tym z mowy św. Jana
Chryzostoma, poświęconej Ignacemu. Cesarz Teodozjusz II (+ 450) nakazał umieścić
relikwie św. Ignacego w świątyni Fortuny, zamienionej na chrześcijańską. Trzecie
przeniesienie relikwii odbyło się w roku 540, kiedy Chozroes, król perski, najechał na
Palestynę i Syrię. Wreszcie relikwie powróciły do Rzymu, kiedy w VII w. Saraceni
zajęli Syrię. Imię św. Ignacego wymieniane jest w Kanonie Rzymskim.
Święty Łukasz, Ewangelista
Z zawodu Łukasz był lekarzem. Należał do ludzi
wykształconych i doskonale obeznanych z ówczesną
literaturą. Świadczy o tym jego piękny język grecki,
kronikarska dokładność informacji i umiejętność
zdobywania źródeł. Jego znajomość judaizmu jest
powierzchowna, a łacińskie imię wskazuje na jego
pochodzenie. Około 40 r. po narodzeniu Chrystusa i ok. 7
lat po Jego śmierci zapewne w samej Antiochii stał się
wyznawcą Chrystusa.
Św. Łukasz jest patronem Hiszpanii i miasta Achai; introligatorów, lekarzy, malarzy i
rzeźbiarzy, notariuszy, rzeźników, złotników. Według legendy malował portrety Jezusa,
apostołów, a zwłaszcza Maryi, Matki Bożej. Jeden z nich, jak opisuje Teodor Lektor z
VI wieku, cesarzowa Eudoksja, żona Teodozego II Wielkiego, zabrała z Jerozolimy i
przesłała św. Pulcherii, siostrze cesarza. Według innej opowieści kopią jednego z
obrazów św. Łukasza jest ikona jasnogórska.
INTENCJEMSZALNE 16.10 – 23.10.2016r.
XXIX
Niedziela
zwykła
16.10.2016
Poniedziałek
17.10.2016
9:00
+ za rodziców: Ignacego i Balbinę oraz ojca Józefa
11:00
SUMA
+ za rodziców i teściów
17:00
+ za Augustyna , +kolegów i przyjaciół
17:00
+ za Alojzego – z racji urodzin
17.00
17:00
+ za dusze w czyśćcu
+ za Gertrudę i Jana Kroll
Wtorek
18.10.2016
Środa
19.10.2016
17:00
Czwartek
20.10.2016
17:00
+ za Augustyna Muża
Piątek
21.10.2016
17:00
+ za Gertrudę Trendel
Sobota
22.10.2016
17:00
+ za Teresę i Alojzego Jeka
9:00
+ za Jana , Pelagię i Kazimierę
XXX
Niedziela
zwykła
23.10.2016
11:00
SUMA
+ za Dorotę i Ryszarda
Błogosławiony Jerzy Popiełuszko, prezbiter i
męczennikJerzy Popiełuszko urodził się 14 września 1947 r. na
Podlasiu we wsi Okopy, w parafii Suchowola, z rodziców
Władysława i Marianny z domu Gniedziejko. W dwa dni po
urodzeniu, 16 września, został ochrzczony w parafialnym kościele
pod wezwaniem świętych Apostołów Piotra i Pawła w Suchowoli i
otrzymał imię swojego stryja, Alfonsa (zmienił je na Jerzy
Aleksander dopiero w okresie nauki w seminarium, w 1971 r.). W tym samym kościele
17 czerwca 1956 r. przyjął bierzmowanie z rąk biskupa Władysława Suszyńskiego.
Wybrał sobie wówczas imię patrona archidiecezji wileńskiej - Kazimierza.
W dniu 12 grudnia 1971 r. otrzymał święcenia subdiakonatu, a 12 marca 1972 r. diakonatu. Święcenia kapłańskie przyjął z rąk kardynała Stefana Wyszyńskiego dnia 28
maja 1972 r. w bazylice archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie.
Na podkreślenie zasługuje udział ks. Jerzego Popiełuszki w przygotowaniu dwóch
wizyt papieskich w Ojczyźnie (w 1979 i 1983 r.). W obydwu przypadkach, wbrew
sprzeciwom władz komunistycznych i Służby Bezpieczeństwa, był faktycznym
przewodniczącym Sekcji Sanitarnej Komitetu Przyjęcia Jana Pawła II w Warszawie i ze
swoją kilkusetosobową grupą medyczną roztaczał z ramienia Kościoła opiekę
zdrowotną nad uczestnikami pielgrzymek.
Oddzielną kartę życia ks. Jerzego, która doprowadziła go do palmy męczeństwa, było
jego bezkompromisowe zaangażowanie się w duszpasterstwo świata pracy, zarówno w
okresie tworzenia się "Solidarności", jak i później, gdy trwał stan wojenny w Polsce
oraz po jego zniesieniu. Pomimo szykan ze strony czynników państwowych i esbeckich
oraz pomówień i oszczerstw w środkach masowego przekazu, był rzecznikiem i
obrońcą godności człowieka, praw ludzkich do wolności, sprawiedliwości, miłości i
prawdy, a także heroldem Pawłowego i papieskiego nauczania, że zło należy zwyciężać
dobrem. Prawdy te głosił wraz ze swym proboszczem - ks. prałatem Teofilem
Boguckim - przede wszystkim podczas nabożeństw za Ojczyznę, urządzanych w
kościele św. Stanisława Kostki na Żoliborzu od czasu ogłoszenia stanu wojennego we
wszystkie ostatnie niedziele miesiąca. Pierwsza taka Msza św. została odprawiona 28
lutego 1982 r.
Przekonanie duchowieństwa i wiernych o męczeńskiej śmierci ks. Jerzego Popiełuszki
za wiarę spowodowało, że kardynał Józef Glemp, arcybiskup metropolita gnieźnieński i
warszawski oraz Prymas Polski, wystarał się o potrzebne zezwolenie Stolicy
Apostolskiej i powołał archidiecezjalny trybunał, który zajął się
procesem beatyfikacyjnym ks. Jerzego. Proces ten na szczeblu
diecezjalnym trwał od 8 lutego 1997 r. do 8 lutego 2001 r.
Następnie akta procesu zostały przewiezione do Stolicy
Apostolskiej i poddane dalszym badaniom w Kongregacji Spraw
Kanonizacyjnych.
6 czerwca 2010 r. w Warszawie odbyła się beatyfikacja ks.
Jerzego Popiełuszki. Jego liturgiczne wspomnienie wyznaczono na
19 października - w dniu jego narodzin dla nieba.
Święty Jan Kanty, prezbiter
Jan urodził się 24 czerwca 1390 r. w Kętach (ok. 30 km od Oświęcimia). Do naszych
czasów przetrwało ok. 60 dokumentów z jego autografem, stąd wiemy, że podpisywał
się najczęściej po łacinie jako Jan z Kęt (Johannes de Kanti, Johannes de Kanty,
Johannes Kanti i JoannesCanthy).
Był człowiekiem żywej wiary i głębokiej pobożności. Słynął z wielkiego miłosierdzia.
Nie mogąc zaradzić nędzy, wyzbył się nawet własnego odzienia i obuwia. Wielokrotne
dzielił się posiłkiem z biednymi. Legenda mówi, że zdarzało się, iż wiktuały dane
potrzebującemu bliźniemu w cudowny sposób odnawiały się na talerzu Jana. Będąc
rektorem Akademii, zapoczątkował tradycję odkładania ze stołu profesorów części
pożywienia codziennie dla jednego biednego. Dbał także o ubogich studentów, których
wspomagał z własnych, skromnych zasobów. Przez całe życie nie zaniechał
działalności duszpasterskiej. Wiemy, że krzewił kult eucharystyczny i zachęcał do
częstego przyjmowania Komunii świętej, a wiele czasu poświęcał pracy w
konfesjonale.
Pomimo bardzo pracowitego i pokutnego życia, jakie Jan prowadził, dożył 83 lat. Zmarł
w Krakowie 24 grudnia 1473 r. Istniało tak powszechne przekonanie o jego świętości,
że od razu pochowano go w kościele św. Anny pod amboną. W 1621 r. synod biskupów
w Piotrkowie wniósł prośbę do Stolicy Apostolskiej o rozpoczęcie procesu
kanonicznego. Prace przygotowawcze rozpoczęto w roku 1628. W roku 1625 napisano
życiorys Jana. Dla kanonizacji przygotowano jeszcze jeden żywot, według schematu
przysłanego kwestionariusza. Beatyfikacja nastąpiła 27 września 1680 r. Dokonał jej
papież bł. Innocenty XI. Kanonizacji - łącznie ze św. Józefem Kalasantym - dokonał
Klemens XIII 16 lipca 1767 r.
Kult św. Jana Kantego jest do dnia dzisiejszego żywy. Jest on bowiem czczony przede
wszystkim jako patron uczącej się i studiującej młodzieży. Poświęcił jej przecież
prawie całe swoje życie, aż 55 lat profesury. Jest także patronem Polski, archidiecezji
krakowskiej i Krakowa; profesorów, szkół katolickich i "Caritasu".
Błogosławiony Jakub Strzemię, biskup
Jakub Strepa herbu Strzemię urodził się w 1340 r. Pochodził z
diecezji krakowskiej, ale rodzina jego osiedliła się we Włodzimierzu
na Rusi.
Zostawił po sobie ponad 20 dokumentów. Mówią o nim także źródła
postronne. W swej pobożności miał szczególną cześć dla
Najświętszego Sakramentu. Zarządził, aby wieczna lampka paliła się
przed tabernakulum, co nie było jeszcze wówczas w Kościele stałym
zwyczajem. Dominikańskiemu kościołowi Bożego Ciała we Lwowie
nadał odpusty, aby zachęcić lud do licznego udziału w adoracji i
wystawieniu w monstrancji, jakie wtedy zaczęło wchodzić w zwyczaj.
Zaraz po śmierci zaczęto oddawać mu cześć. Kronikarz napisał o nim taką pochwałę:
"Był to mąż wielkiej cnoty, sławny pobożnością, i życia prostego, mogący być wzorem
i przykładem dla innych".