Uzdrowienie sługi setnika / Łk 7,1-10

Augustyn z Hippony, Mowa Guelfebr. 28,2
O jak wielką i wspaniałą rzeczą jest wiara! Jest czymś wielkim, ale gdzie ona jest? Widzimy
siebie nawzajem, nasze twarze, nasze kształty, nasze ubrania, a słowa nasze i dźwięki
przyjmują uszy. Gdzie jest natomiast wiara, o której mówię? Niech ją pokażą naszym oczom!
Wiary ujrzeć nie można, a jednak cały ten tłum, który widzimy tu, w domu Bożym, przyciągnęła ta właśnie niewidoczna wiara. Wielką rzeczą jest przeto wiara, jak mówi Pan w
Ewangelii: „Niech ci się stanie wedle twojej wiary” (Mt 8,13). I znowu, chwaląc czyjąś wiarę,
rzekł sam Pan, Bóg nasz: „Nie znalazłem takiej wiary w Izraelu” (Mt 8,10). Nie ma się więc
czemu dziwić, jeśli przez niewidzialną wiarę pogardza się widzialnym życiem, a osiąga
niewidzialne życie.
Efrem Syryjczyk, Komentarz do „Diatessaronu” 6,22
Nadszedł setnik ze starszymi ludu i prosił Pana, aby nie pogardził przyjść i ocalić jego sługę.
A ponieważ Pan się zgodził pójść z nim, rzekł doń: „Panie, nie trudź się, ale powiedz tylko
jedno słowo, a zostanie on uzdrowiony” (Łk 7,6 nn.). A gdy Pan to usłyszał, ogarnął Go
podziw.
Bóg podziwiał człowieka. I rzekł: „Nigdy u nikogo w Izraelu nie znalazłem takiej wiary”, aby
zawstydzić Izraelitów, którzy weń nie uwierzyli tak, jak ów cudzoziemiec.
Setnik wziął z sobą Izraelitów i przyprowadził ich, aby mu służyli jako orędownicy, ale oni
musieli odejść, bo nie mieli wiary tego setnika; i dlatego „Pójdą w ciemności zewnętrzne” (Mt
8,12).
Hilary z Poitiers, O Trójcy Świętej 12,57
Zachowaj, proszę Cię, Boże, wiarę moją żywą i nieskażoną. Aż do śmierci pragnę ją
wyznawać i dotrzymać obietnic, jakie złożyłem w uroczystym wyznaniu wiary podczas moich
powtórnych narodzin, kiedy zostałem ochrzczony w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego.
Pragnę uwielbiać Ciebie, Ojca naszego, i Twojego Syna razem z Tobą, i być godnym Ducha
Świętego, który pochodzi od Ciebie przez Twojego Jednorodzonego Syna. Najlepszym
świadkiem mojej wiary jest właśnie Ten, który tak mówi: „Ojcze, wszystko, co jest moje, jest
Twoje, i co Twoje, jest moje” (J 17,10). To mój Pan, Jezus Chrystus, który w Tobie i z Ciebie, i
u Ciebie zawsze jest i pozostaje Bogiem - uwielbiony na wieki wieków. Amen.
Nerses Šnorhali, Jezus - Syn jedyny Ojca 438
Zaciągnąłem się na służbę ziemskiego cezara tak jak setnik. Będę wołał tak jak on, jego
słowami zawierającymi błaganie:
Nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mego mieszkania. Lecz proszę Ciebie, o Słowo,
abyś wypowiedział jedno słowo. Zdejmij ze mnie chorobę, jak to uczyniłeś ze sługą.
Stronice te zawierają Słowa Pisma Świętego.
Dlatego powinny być uczczone i godnie traktowane!
IX Niedziela zwykła w roku C:
Łk 7,1-11
1.
Gdy Jezus dokończył wszystkich tych mów do ludu, który się
przysłuchiwał, wszedł do Kafarnaum.
2. Sługa pewnego setnika, szczególnie przez niego ceniony, chorował i bliski
był śmierci.
3. Skoro setnik posłyszał o Jezusie, wysłał do Niego starszyznę żydowską z
prośbą, żeby przyszedł i uzdrowił mu sługę.
4. Ci zjawili się u Jezusa i prosili Go usilnie: «Godzien jest, żebyś mu to
wyświadczył - mówili 5. miłuje bowiem nasz naród i sam zbudował nam synagogę».
6. Jezus przeto wybrał się z nimi. A gdy był już niedaleko domu, setnik wysłał
do Niego przyjaciół z prośbą: «Panie, nie trudź się, bo nie jestem
godzien, abyś wszedł pod dach mój.
7 I dlatego ja sam nie uważałem się za godnego przyjść do Ciebie. Lecz
powiedz słowo, a mój sługa będzie uzdrowiony.
8. Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: "Idź!"
- a idzie; drugiemu: "Chodź!" - a przychodzi; a mojemu słudze: "Zrób
to!" - a robi».
9. Gdy Jezus to usłyszał, zadziwił się i zwracając się do tłumu, który szedł za
Nim, rzekł: «Powiadam wam: Tak wielkiej wiary nie znalazłem nawet w
Izraelu».
10. A gdy wysłani wrócili do domu zastali sługę zdrowego.
1 Gdy Jezus dokończył wszystkich tych mów do ludu, który się
przysłuchiwał, wszedł do Kafarnaum.
Mat 8, 5-6 Gdy wszedł do Kafarnaum, zwrócił się do Niego setnik i prosił Go, mówiąc: «Panie,
sługa mój leży w domu sparaliżowany i bardzo cierpi.
Mat 7,28-29 Gdy Jezus dokończył tych mów, tłumy zdumiewały się Jego nauką. Uczył ich
bowiem jak ten, który ma władzę, a nie jak ich uczeni w Piśmie.
2 Sługa pewnego setnika, szczególnie przez niego ceniony, chorował i bliski
był śmierci.
Łk 23,47 Na widok tego, co się działo, setnik oddał chwałę Bogu i mówił: «Istotnie, człowiek ten
był sprawiedliwy».
Mat 27,54 Setnik zaś i jego ludzie, którzy odbywali straż przy Jezusie, widząc trzęsienie ziemi i to,
co się działo, zlękli się bardzo i mówili: «Prawdziwie, Ten był Synem Bożym».
Dz 10,1 W Cezarei mieszkał człowiek imieniem Korneliusz, setnik z kohorty zwanej Italską,
Dz 22,26 Usłyszawszy to, setnik poszedł do trybuna i powiedział mu: «Co chcesz robić? Bo ten
człowiek jest Rzymianinem».
Dz 23,17 Paweł przywołał jednego z setników i rzekł: «Zaprowadź tego młodzieńca do trybuna,
ma bowiem mu coś oznajmić».
Dz 27,1.3 Kiedy nasz odjazd do Italii został postanowiony, oddano Pawła razem z innymi
więźniami setnikowi cesarskiej kohorty, imieniem Juliusz. Następnego dnia przypłynęliśmy do
Sydonu, a Juliusz, który odnosił się życzliwie do Pawła, pozwolił mu pójść do przyjaciół i zaopatrzyć
się na drogę.
Dz 27,43 Lecz setnik, chcąc ocalić Pawła, przeszkodził ich zamiarowi. Rozkazał, aby ci, co umieją
pływać, skoczyli pierwsi do wody i wyszli na brzeg,
Rdz 24,2-14 I rzekł Abraham do swego sługi, który piastował w jego rodzinie godność zarządcy
całej posiadłości: «Połóż mi twą rękę pod biodro,
Rdz 24,27 rzekł: «Niech będzie błogosławiony Pan, Bóg mego pana Abrahama, który nie
omieszkał okazać łaskawości swej i wierność memu panu, ponieważ prowadził mnie w drodze do
domu krewnych mojego pana!»
Rdz 24,35-49 Pan w szczególny sposób błogosławił memu panu, toteż stał się on zamożny: dał
mu owce, woły, srebro, złoto, niewolników, niewolnice, wielbłądy i osły.
Rdz 35,8 Wtedy to zmarła Debora, piastunka Rebeki, i pochowano ją w pobliżu Betel pod
terebintem, który dlatego otrzymał nazwę Terebint Płaczu.
Rdz 39,4-6 Darzył więc on Józefa życzliwością, tak iż stał się jego osobistym sługą. Uczynił go
zarządcą swego domu, oddawszy mu we władanie cały swój majątek.
2 Ki 5,2-3 Kiedyś podczas napadu zgraje Aramejczyków zabrały z ziemi Izraela młodą
dziewczynę, którą przeznaczono do usług żonie Naamana. Ona rzekła do swojej pani: «O, gdyby pan
mój udał się do proroka, który jest w Samarii! Ten by go wtedy uwolnił od trądu».
Hi 31,5 Czym chodził do bożyszcz? Czy noga do oszustwa spieszyła?
Prz 29,21 Kto sługę rozpuści za młodu, ten w końcu z uporem się spotka.
Dz 10,7 Kiedy znikł anioł, który z nim mówił, Korneliusz zawołał dwóch domowników i
pobożnego żołnierza spośród swoich podwładnych.
Kol 3,22-25 Niewolnicy, bądźcie we wszystkim posłuszni doczesnym panom, nie służąc tylko dla
oka, jak gdybyście się mieli ludziom przypodobać, lecz w szczerości serca, bojąc się prawdziwego
Pana.
Kol 4,1 Panowie, oddawajcie niewolnikom to, co sprawiedliwe i słuszne, świadomi tego, że i wy
macie Pana w niebie.
Lk 8,42 Miał bowiem córkę jedynaczkę, liczącą około dwunastu lat, która była bliska śmierci. Gdy
Jezus tam szedł, tłumy napierały na Niego.
J 4,46 Następnie przybył powtórnie do Kany Galilejskiej, gdzie przedtem przemienił wodę w wino.
A w Kafarnaum mieszkał pewien urzędnik królewski, którego syn chorował.
J 4,47 Usłyszawszy, że Jezus przybył z Judei do Galilei, udał się do Niego z prośbą, aby przyszedł i
uzdrowił jego syna: był on bowiem już umierający.
J 11,2 Maria zaś była tą, która namaściła Pana olejkiem i włosami swoimi otarła Jego nogi. Jej to
brat Łazarz chorował.
J 11,3 Siostry zatem posłały do Niego wiadomość: «Panie, oto choruje ten, którego Ty kochasz».
3 Skoro setnik posłyszał o Jezusie, wysłał do Niego starszyznę żydowską z
prośbą, żeby przyszedł i uzdrowił mu sługę
ludzie pogańskim została wyraźnie przedstawiona tajemnica, Pan podąża, setnik się
wymawia, wyzbywa się wojskowej zarozumiałości, okazuje cześć; łatwy do przyjęcia wiary,
gotowy do wyrażenia dowodów czci. Dobrze więc Łukasz zaznaczył, że setnik wysłał do Pana
swych przyjaciół, aby się nie zdawało, że swą obecnością chce wywrzeć nacisk na Pana i
uprzejmością uprzejmość wywołać...
I tak, jeśli czytasz w przekładzie łacińskim: „W nikim w Izraelu nie znalazłem takiej wiary”, to
myśl jest tu prosta i łatwa do zrozumienia. Jeśli trzymasz się natomiast przekładu Greków:
„A u Izraela tak wielkiej nie znalazłem wiary”, to wiara tego poganina została uznana za
większą od wiary wybranych i widzących Boga.
Przypatrzcie się, jak to się dokonuje: wiara pana jest wypróbowana, sługa odzyskuje zdrowie.
Mogą i zasługi pana być pożyteczne dla sług nie tylko ze względu na jego wiarę, lecz i na jego
moralne postępowanie. Przypatrzcie się też i drugiemu objawowi pokory Pana: czyni to, czego
nie obiecał; jeszcze nie nakazał uzdrowienia, a już słudzy, których wysłano, znaleźli sługę
uleczonego.
Augustyn z Hippony, Mowa 6
Wiara tego setnika zwiastuje wiarę pogan, podobnie jak ziarnko gorczycy: wiarę pokorną i
gorliwą. Sługa jego - jak słyszeliście - był chory i leżał sparaliżowany w domu; sam zaś setnik
prosił Zbawiciela o uzdrowienie swego sługi. Pan zaś obiecał, że sam przyjdzie do sługi, aby
go uzdrowić. Setnik -jak rzekłem - gorliwie pokorny i pokornie gorliwy mówi: „Nie jestem
godzien, Panie, abyś wszedł pod dach mój” (Mt 8,8). Mówił, że jest niegodny, aby Pan wszedł
pod dach jego, a jednak nie wypowiedziałby tych słów, gdyby Pan nie wszedł był już do jego
serca. Następnie dorzucił: „Powiedz jednak tylko słowo, a będzie uzdrowiony mój sługa”.
Wiem, do kogo mówię: powiedz, a stanie się to, co chcę. Dorzucił także porównanie, jakże
słodkie i prawdziwe: Bo ja jestem człowiekiem, Ty - Bogiem; ja pod władzą, Ty - ponad
wszystkimi mocami; mam pod sobą żołnierzy, Ty - aniołów; i mówię temu idź, a idzie, a temu
przyjdź i przychodzi, a słudze mojemu zrób to, a zrobi, Twoim zaś sługą - całe stworzenie;
wystarczy, abyś rozkazał, a staje się to, co rozkazujesz.
A na to Pan: „Zaprawdę powiadam wam, nie znalazłem takiej wiary w Izraelu”. Wiecie, że
Pan wziął ciało z Izraela, z pokolenia Dawida, z którego wywodziła się Dziewica Maryja, która
porodziła Chrystusa, i że On przyszedł do nich: okazał im swe cielesne oblicze, słowa ust
Jego zabrzmiały w ich cielesnych uszach i kształt Jego ciała pojawił się przed ich cielesnymi
oczyma. Obecność Jego była zapłatą dla Żydów; obiecaną ojcom, daną synom. Ale setnik ów
był cudzoziemcem, był Rzymianinem, tam odbywał służbę wojskową. A jednak Pan przeniósł
wiarę jego nad wiarę Żydów i powiedział: „Zaprawdę powiadam wam: nie znalazłem takiej
wiary w Izraelu”.
Jak sądzimy: co pochwalił w tej wierze? Pokorę. „Nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach
mój.” To pochwalił, a ponieważ pochwalił, poszedł tam. Pokora setnika była drzwiami dla
wchodzącego Pana, aby pełniej posiąść Tego, którego już posiadał...
I zwróciwszy się do setnika, rzekł: „Idź, a jakoś uwierzył, niech ci się stanie. I uzdrowiony
został sługa owej godziny”. Jak uwierzył, tak też się stało. Powiedz słowo, a będzie
uzdrowiony; powiedział słowo i został uzdrowiony. „Jak uwierzyłeś, niech ci się stanie” i odstąpiła od ciała owa ciężka choroba. Z jak prawdziwą łatwością rozkazuje Pan całemu
stworzeniu! Nie męczy się, gdy rozkazuje. Czyż tak wielki jest Pan stworzenia, że rozkazuje
tylko aniołom, a nie raczy rozkazywać ludziom? Oby tylko ludzie zechcieli Mu służyć!
Szczęśliwy ten, komu Pan wewnętrznie rozkazuje nie przez ucho cielesne, lecz przez ucho
serca! A gdzie On poprawia, tam też i kieruje.
Mat 8,10 Gdy Jezus to usłyszał, zdziwił się i rzekł do tych, którzy szli za Nim: «Zaprawdę
powiadam wam: U nikogo w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary.
Mat 15,28 Wtedy Jezus jej odpowiedział: «O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie,
jak chcesz!» Od tej chwili jej córka była zdrowa.
Ps 147,19 Obwieścił swoje słowa Jakubowi, Izraelowi ustawy swe i wyroki.
Ps 147,20 Żadnemu narodowi tak nie uczynił: o swoich wyrokach ich nie pouczył. Alleluja.
Mat 9,33 Po wyrzuceniu złego ducha niemy odzyskał mowę, a tłumy pełne podziwu wołały:
«Jeszcze się nigdy nic podobnego nie pojawiło w Izraelu!»
Rz 3,1-3 Na czym więc polega wyższość Żyda? I jaki pożytek z obrzezania?
Rz 9,4 Są to Izraelici, do których należą przybrane synostwo i chwała, przymierza i nadanie Prawa,
pełnienie służby Bożej i obietnice.
Rz 9,5 Do nich należą praojcowie, z nich również jest Chrystus według ciała, który jest ponad
wszystkim, Bóg błogosławiony na wieki. Amen.
10 A gdy wysłani wrócili do domu zastali sługę zdrowego.
Mat 8,13 Do setnika zaś Jezus rzekł: «Idź, niech ci się stanie, jak uwierzyłeś». I o tej godzinie jego
sługa odzyskał zdrowie.
Mat 15,28 Wtedy Jezus jej odpowiedział: «O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie,
jak chcesz!» Od tej chwili jej córka była zdrowa.
Mar 9,23 Jezus mu odrzekł: «Jeśli możesz? Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy».
J 4,50-53 Rzekł do niego Jezus: «Idź, syn twój żyje». Uwierzył człowiek słowu, które Jezus
powiedział do niego, i szedł z powrotem.
Ambroży z Mediolanu, Wykład Ewangelii św. Łukasza 5,83-85.87n.
Po przedstawieniu swoich nakazów Pan w sposób piękny poucza czynem, jak je wypełniać.
Proszą Go bowiem zaraz, aby uzdrowił poganina - sługę setnika. Ów sługa był figurą ludu
pogańskiego, który będąc skrępowany więzami służby światowej, zachorował śmiertelnie
trawiony przez żądze. Dobrodziejstwo Pana miało go uleczyć. Ewangelista nie pomylił się
mówiąc o chorym, iż był bliski śmierci; umarłby przecież, gdyby go Chrystus nie uleczył.
Wypełnił więc Pan z niebiańską miłością swe przykazanie, bo tak ukochał swych
nieprzyjaciół, że uchronił ich od śmierci i natchnął nadzieją na osiągnięcie wiecznego
zbawienia.
Jaki to wspaniały objaw Boskiej pokory, iż Pan nieba nie uważał za ujmę dla siebie, by udać
się do sługi setnika! Wiara jaśnieje w czynach, lecz więcej działa uprzejmość okazywana z
miłością. Oczywiście nie dlatego tak uczynił, iżby z dala nie mógł uleczyć chorego, lecz aby ci
dać przykład, jak w pokorze winieneś Go naśladować, i żeby cię pouczyć, jak masz oddawać
przysługi i niższym, i wyższym. Innym razem powiedział dworzaninowi: „Idź, syn twój żyje” (J
4,50), abyś poznał i potęgę Jego Bóstwa, i Jego pokorną łaskawość. Wtedy chciał się udać,
aby się nie zdawało, że w uzdrowieniu syna dworzanina bardziej kierował się bogactwem, tu
zaś podąża sam do sługi setnika, żeby nie wyglądało, iż nie dba o niego, bo jest sługą.
Wszyscy bowiem, i sługa, i wolny, stanowią jedno w Chrystusie. Zważ jednak, iż w tym
uzdrowieniu wiara odegrała pierwszorzędną rolę. Zwróć też uwagę na to, że w samym owym
Łk 8,41 A oto przyszedł człowiek, imieniem Jair, który był przełożonym synagogi. Upadł Jezusowi
do nóg i prosił Go, żeby zaszedł do jego domu.
Łk 9,38 Naraz ktoś z tłumu zawołał: «Nauczycielu, spojrzyj, proszę Cię, na mego syna; to mój
jedynak.
Mat 8,5 Gdy wszedł do Kafarnaum, zwrócił się do Niego setnik i prosił Go,
J 4,47 Usłyszawszy, że Jezus przybył z Judei do Galilei, udał się do Niego z prośbą, aby przyszedł i
uzdrowił jego syna: był on bowiem już umierający.
Flm 1,10 proszę cię za moim dzieckiem za tym, którego zrodziłem w kajdanach, za Onezymem.
4-5 Ci zjawili się u Jezusa i prosili Go usilnie: «Godzien jest, żebyś mu to
wyświadczył - mówili - miłuje bowiem nasz naród i sam zbudował nam
synagogę».
Łk 7,6 Jezus przeto wybrał się z nimi. A gdy był już niedaleko domu, setnik wysłał do Niego
przyjaciół z prośbą: «Panie, nie trudź się, bo nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój.
Łk 7,7 I dlatego ja sam nie uważałem się za godnego przyjść do Ciebie. Lecz powiedz słowo, a mój
sługa będzie uzdrowiony.
Łk 20,35 Lecz ci, którzy uznani zostaną za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z
martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić.
Mat 10,11 A gdy przyjdziecie do jakiegoś miasta albo wsi, wywiedzcie się, kto tam jest godny, i u
niego zatrzymajcie się, dopóki nie wyjdziecie.
Mat 10,13 Jeśli dom na to zasługuje, niech zstąpi na niego pokój wasz; jeśli zaś nie zasługuje,
niech pokój wasz powróci do was!
Mat 10,37 Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub
córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien.
Mat 10,38 Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien.
Ap 3,4 Lecz w Sardes masz kilka osób, co swoich szat nie splamiły; będą chodzić ze Mną w bieli,
bo są godni.
1 Krl 5,1 Hiram, król Tyru, posłał do Salomona swoje sługi, bo dowiedział się, że namaszczono go
na króla w miejsce jego ojca, a Hiram był stale w przyjaźni z Dawidem.
2 Kr 2,11-12 Na to odpowiedział na piśmie król Tyru, Huram, i wysłał je do Salomona:
«Ponieważ Pan umiłował swój lud, ustanowił ciebie nad nim królem». Następnie mówił Huram:
«Błogosławiony Pan, Bóg Izraela, który uczynił niebiosa i ziemię, który dał królowi Dawidowi syna
mądrego, roztropnego i rozumnego, tak iż będzie budował dom dla Pana, a dla siebie pałac królewski.
1 J 3,14 My wiemy, że przeszliśmy ze śmierci do życia, bo miłujemy braci, kto zaś nie miłuje, trwa
w śmierci.
1 J 5,1-3 Każdy, kto wierzy, że Jezus jest Mesjaszem, z Boga się narodził, i każdy miłujący Tego,
który dał życie, miłuje również tego, który życie od Niego otrzymał.
1Ch 29,3 Co więcej, z miłości dla domu Boga mego oddaję na dom Boga mego skarbiec złota i
srebra, jaki posiadam, ponad to wszystko, co już przygotowałem na dom święty; trzy tysiące talentów
złota, złota z Ofiru, i siedem tysięcy talentów srebra oczyszczonego, aby pokryć ściany świątyni;
Ezd 7,27-28 Uwielbiony niech będzie Pan, Bóg ojców naszych, który tak pokierował umysłem
króla, by uświetnić dom Pański w Jerozolimie, i który u króla, radców jego i wszystkich możnych
dostojników królewskich zjednał mi życzliwość. A ja, ponieważ ręka Pana, Boga mojego, nade mną
czuwała, nabrałem otuchy i zgromadziłem naczelników Izraela, by poszli ze mną.
1 J 3,18-19 Dzieci, nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą! Po tym poznamy, że
jesteśmy z prawdy, i uspokoimy przed Nim nasze serce.
Gal 5,6 Albowiem w Chrystusie Jezusie ani obrzezanie, ani jego brak nie mają żadnego znaczenia,
tylko wiara, która działa przez miłość.
6 Jezus przeto wybrał się z nimi. A gdy był już niedaleko domu, setnik
wysłał do Niego przyjaciół z prośbą: «Panie, nie trudź się, bo nie jestem
godzien, abyś wszedł pod dach mój.
Mat 20,28 na wzór Syna Człowieczego, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać
swoje życie na okup za wielu».
Mar 5,24 Poszedł więc z nim, a wielki tłum szedł za Nim i zewsząd na Niego napierał.
Dz 10,38 Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą.
Dlatego że Bóg był z Nim, przeszedł On dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod
władzą diabła.
Łk 8,49 Gdy On jeszcze mówił, przyszedł ktoś z domu przełożonego synagogi i oznajmił: «Twoja
córka umarła, nie trudź już Nauczyciela!»
Łk 7,4 Ci zjawili się u Jezusa i prosili Go usilnie: «Godzien jest, żebyś mu to wyświadczył mówili Łk 5,8 Widząc to Szymon Piotr przypadł Jezusowi do kolan i rzekł: «Odejdź ode mnie, Panie, bo
jestem człowiek grzeszny».
Łk15,19-21 już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mię choćby jednym z
najemników.
Rdz 32,10 nie jestem godzien wszelkiej łaskawości i wszelkiej szczerości, jakie nieustannie
okazujesz Twemu słudze. Bo przecież tylko z laską w ręku przeprawiłem się kiedyś przez Jordan, a
teraz mam dwa obozy.
Prz 29,23 Człowieka poniża jego pycha, pokorny zdobędzie uznanie.
Mat 3,11 Ja was chrzczę wodą dla nawrócenia; lecz Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode
mnie; ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów. On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem.
Mat 5,26 Zaprawdę, powiadam ci: nie wyjdziesz stamtąd, aż zwrócisz ostatni grosz.
Mat 5,27 Słyszeliście, że powiedziano: Nie cudzołóż!
Jk 4,6 Daje zaś tym większą łaskę: Dlatego mówi: Bóg sprzeciwia się pysznym, pokornym zaś daje
łaskę.
Jk 4,10 Uniżcie się przed Panem, a wywyższy was.
7 I dlatego ja sam nie uważałem się za godnego przyjść do Ciebie. Lecz
powiedz słowo, a mój sługa będzie uzdrowiony.
Łk 4,36 Wprawiło to wszystkich w zdumienie i mówili między sobą: «Cóż to za słowo? Z władzą i
mocą rozkazuje nawet duchom nieczystym, i wychodzą».
Łk 5,13 Jezus wyciągnął rękę i dotknął go, mówiąc: «Chcę, bądź oczyszczony». I natychmiast trąd
z niego ustąpił.
Wj15,26 I powiedział: «Jeśli wiernie będziesz słuchał głosu Pana, twego Boga, i będziesz
wykonywał to, co jest słuszne w Jego oczach; jeśli będziesz dawał posłuch Jego przykazaniom i
strzegł wszystkich Jego praw, to nie ukarzę cię żadną z tych plag, jakie zesłałem na Egipt, bo Ja, Pan,
chcę być twym lekarzem».
Pwt 32,39 Patrzcie teraz, że Ja jestem, Ja jeden, i nie ma ze Mną żadnego boga. Ja zabijam i Ja sam
ożywiam, Ja ranię i Ja sam uzdrawiam, że nikt z mojej ręki nie uwalnia.
1 Sm 2,6 To Pan daje śmierć i życie, wtrąca do Szeolu i zeń wyprowadza.
Ps 33,9 Bo On przemówił, a wszystko powstało; On rozkazał, a zaczęło istnieć.
Ps 107,20 Posłał swe słowo, aby ich uleczyć i wyrwać z zagłady ich życie.
Mk 1,27 A wszyscy się zdumieli, tak że jeden drugiego pytał: «Co to jest? Nowa jakaś nauka z
mocą. Nawet duchom nieczystym rozkazuje i są Mu posłuszne».
8 Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu:
"Idź!" - a idzie; drugiemu: "Chodź!" - a przychodzi; a mojemu słudze: "Zrób
to!" - a robi».
Dz 22,25-26 «Czy wolno wam biczować obywatela rzymskiego? I to bez sądu?» odezwał się
Paweł do stojącego obok setnika, gdy go związano rzemieniem. Usłyszawszy to, setnik poszedł do
trybuna i powiedział mu: «Co chcesz robić? Bo ten człowiek jest Rzymianinem».
Dz 23,17 Paweł przywołał jednego z setników i rzekł: «Zaprowadź tego młodzieńca do trybuna,
ma bowiem mu coś oznajmić».
Dz 23,23 Przywoławszy dwóch setników, rozkazał: «Przygotujcie do wymarszu do Cezarei
dwustu żołnierzy i siedemdziesięciu jezdnych, i dwustu oszczepników na trzecią godzinę w nocy».
Dz 23,26 «Klaudiusz Lizjasz dostojnemu namiestnikowi Feliksowi pozdrowienie.
Dz 24,23 A setnikowi rozkazał strzec go, zastosować ulgi i nie przeszkadzać żadnemu z przyjaciół
w oddawaniu mu usług.
Dz 25,26 Nie mogę jednak napisać władcy nic pewnego w jego sprawie, dlatego stawiłem go
przed wami, a zwłaszcza przed tobą, królu Agryppo, abym po przesłuchaniu miał co napisać.
Dz 10,7 Kiedy znikł anioł, który z nim mówił, Korneliusz zawołał dwóch domowników i
pobożnego żołnierza spośród swoich podwładnych.
Dz 10,8 Opowiedział im wszystko i posłał ich do Jafy.
Kol 3,22 Niewolnicy, bądźcie we wszystkim posłuszni doczesnym panom, nie służąc tylko dla oka,
jak gdybyście się mieli ludziom przypodobać, lecz w szczerości serca, bojąc się prawdziwego Pana.
1Tt 6,1-2 Wszyscy, którzy są pod jarzmem jako niewolnicy, niech własnych panów uznają za
godnych wszelkiej czci, ażeby nie bluźniono imieniu Boga i naszej nauce. Ci zaś, którzy mają
wierzących panów, niechaj ich nie lekceważą z tego powodu, że są braćmi, ale niech im lepiej służą,
dlatego że są oni wierzącymi i umiłowanymi jako uczestnicy dobrodziejstwa. Tych rzeczy nauczaj i
do nich zachęcaj!
9 Gdy Jezus to usłyszał, zadziwił się i zwracając się do tłumu, który szedł
za Nim, rzekł: «Powiadam wam: Tak wielkiej wiary nie znalazłem nawet w
Izraelu».