Dom Jakości Korzyści dla wszystkich Metoda MoSCoW

F U N KC J O N A L N O Ś Ć R O Z W I Ą Z A Ń Z A R Z Ą D Z A N I E
Następny etap odbywa się w zamkniętym gronie pracowników przydzielonych
do projektu. Podczas spotkania należy określić jego cel, wybrać kierownika zespołu,
przedyskutować dotychczasowe działania
i wyciągnąć wnioski z rozmów z klientami.
Kolejny krok to zaznaczanie kartek
z wypowiedziami klientów. Zaznaczamy
wypowiedzi, które uznajemy za ważne,
a każdy uczestnik może zaznaczyć tylko
jedną kartkę. Po każdej rundzie zaznaczania zbiera się kartki, które nie zostały
oznaczone. Robi się to do momentu, gdy
planowana liczba zaznaczonych wypowiedzi
przekroczy 30%. Kartki z wypowiedziami
będą podlegały dalszej analizie.
Tabela 1:
Wyniki oceny
wymagań potencjalnych klientów,
firm i osób
szukających ofert
dotyczących internetowego katalogu
firm za pomocą
kwestionariusza
Kano
Metoda MoSCoW
Metoda MoSCoW polega na sklasyfikowaniu wymagań do poszczególnych grup:
Must be – musi być – komponenty, bez
których projekt nie będzie spełniać wymagań użytkowników.
Should be – powinno być – wymagania
nie krytyczne, ale zapewniające spełnienie
potrzeb biznesowych.
Could be – może być – wymagania
można uwzględnić, o ile nie wpływają negatywnie na jakikolwiek element projektu.
Won’t be – nie może być – wymagania
funkcjonalności, które są zbędne dla projektu i wpływają negatywnie na postrzeganie produktu przez użytkownika.
Czasami Won’t jest zastępowane przez
Would (będzie – wymagania do zrealizowania w przyszłości, które ulepszą projekt),
nie jest to jednak najlepszy pomysł, ponieważ zakładamy, że wszystkie funkcjonalności są zgodne z potrzebami odbiorców końcowych. A takie wnioski można wyciągać
tylko po przeprowadzeniu badań.
Project manager może wyznaczyć zasady wdrożenia funkcjonalności z poszczególnych grup.
Każda funkcjonalność to
dodatkowy
koszt. Nie
mogąc
oprzeć
się chęci
dodania
nowej opcji
dla użytkowników,
skazujemy
się na przekroczenie
założonego
terminu lub
budżetu.
Kwestionariusz Kano
Model Kano odpowiada na pytanie, jak
duży wpływ na zadowolenie użytkowników będzie miało wprowadzenie zmian
w projekcie, oraz pokazuje, jak klienci
oceniają produkt.
Rys. 1 przedstawia układ współrzędnych, gdzie na osi X zaznaczono poziom
implementacji danego projektu, a na osi Y
poziom zadowolenia klienta, czyli naszego
użytkownika. Przyjęto, że:
• wraz z postępem implementacji rośnie
poziom zaangażowania środków
finansowych w poprawę jakości naszego
produktu;
• zadowolenie użytkownika jest proporcjonalne do etapu implementacji
funkcjonalności;
• spełnienie wymagań podstawowych
nie powoduje wzrostu satysfakcji, a ich
Rys. 2:
Komponenty
Domu Jakości
niespełnienie daje gwałtowny spadek
satysfakcji;
• spełnienie wymagań progu ekscytacji
powoduje nagły wzrost zadowolenia,
a ich niespełnienie nie będzie miało
żadnych konsekwencji.
Model opiera się na podziale funkcjonalności na grupy, charakteryzujące się
poziomem zadowolenia użytkownika:
• Funkcjonalności podstawowe (M) – bez
nich produkt nie zaspokoi potrzeb użytkownika. Ich obecność nie powoduje
wzrostu zadowolenia, ale brak kończy
się rozczarowaniem.
• Funkcjonalności pożądane (O) – to cechy
produktu oczekiwanego i produktu
postrzeganego.
• Funkcjonalności powodujące ekscytację
(A) – to innowacyjne cechy projektu,
które odróżniają nas od konkurencji
i wpływają na zwiększenie satysfakcji
użytkowników. Nie są to funkcjonalności
oczekiwane – mają za zadanie przerosnąć oczekiwania użytkowników. Należy
ciągle doskonalić tę grupę funkcjonalności, gdyż ulegają one dezaktualizacji.
Poza komponentami podstawowymi,
pożądanymi i powodującymi ekscytację
kwestionariusz Kano powinien zawierać
dodatkowe kategorie:
* odwrócona (R) – występuje, gdy użytkownikowi podoba się niewystąpienie
funkcjonalności albo nie podoba mu się jej
wystąpienie.
Lista funkcjonalności zostaje poddana
ocenie, której przykładowe efekty widać
w tabeli. Jaki jest cel stosowania tej metody? Poprawnie wykonany kwestionariusz
pozwala na taką klasyfikację funkcjonalności, by koszty wdrożenia były adekwatne
do potrzeb użytkownika.
* wątpliwa (Q) – występuje, gdy użytkownik wykazuje zadowolenie funkcjonalnością, ale nie jest pewny swojego zdania
i wykazuje niezadowolenie;
* obojętna (I) – gdy użytkownikowi funkcjonalność jest zupełnie obojętna;
Korzyści dla wszystkich
Dom Jakości
Dom Jakości jest macierzą, która pozwala
przełożyć oczekiwania użytkowników
na parametry techniczne. Służy także
priorytetowaniu funkcjonalności i porównaniu tworzonego produktu z produktem
konkurencji. Aby stworzyć Dom Jakości
dla projektu, musimy ustalić przedziały
oceny punktowej dla wymagań użytkowników. Priorytet wymagania w określonym
przedziale wyznacza się adekwatnie do
liczby głosów w kategorii. Pamiętajmy, że
same wymagania techniczne nie pozwolą
na stworzenie produktu, który spełni
wymagania użytkowników. Niezbędne
jest także planowanie działań i analiza
konkurentów.
Przedstawione metody są narzędziami,
które pozwalają zaprojektować i wdrożyć
produkt zgodny z wymaganiami użytkowników oraz innowacyjny w stosunku do
rozwiązań konkurencji.
Poprawne wybranie funkcjonalności
przynosi mnóstwo korzyści: intuicyjną
nawigację, wzrost zadowolenia użytkowników, zwiększenie ruchu na stronie.
W przypadku systemu ERP będzie to lepsza obsługa sprzedaży, wzrost pozyskanych
klientów, dokładniejsza kontrola kosztów,
zwiększenie produktywności i dostęp
do zawsze aktualnych danych z różnych
działów firmy. Jeśli zaspokoimy potrzeby
użytkowników, a korzystanie z produktu
będzie sprawiało im przyjemność, możemy
liczyć, że będą często odwiedzać stronę
i przekazywać pozytywne opinie o firmie.
COMPUTERWORLD 6 września 2011
19