1988 rok - DmochowskiGallery.net

1988 rok
Fonoteka: „Rozmowy Piotra Dmochowskiego ze Zdzisławem Beksińskim”
28.12.1988
A: 28.12.1988
Seria pytań P. D. mających być wykorzystana w reportażu o Beksińskim na potrzeby telewizji
francuskiej. Pomysł scenografii do reportażu mający prezentować Beksińskiego na tle m. in.
współczesnej Polski, jego rodzinnego Sanoka, oraz współczesnej Warszawy.
Postacie malowane przez Auguste'a Renoir'a i Jana Vermeera jako przykład dwóch
przeciwstawnych technik malarskich podany przez Beksińskiego.
Życie towarzyskie Beksińskiego i brak zainteresowania ludźmi.
Patriotyzm Beksińskiego. Powoływanie się na Gombrowicza w celu wyjaśnienia tego pojęcia.
Sytuacja polityczna reżimowej Polski w latach 80-tych XX wieku według Beksińskiego.
"Solidarność" i Wałęsa. Oraz stosunek Beksińskiego do spraw klasy robotniczej.
B: 28.12.1988
Opinia o Jerzym Urbanie i sympatyzowanie z nim Beksińskiego.
Stosunek do Polaków i do Żydów.
Beksiński opowiada o tym, że był wychowany w klimacie antysemickim. O Sanockich chasydach,
czyli bardzo religijnych Żydach. O kolegach w szkole noszących pejsy i dowcipach robionych
Żydom w wieku młodzieńczym.
Stosunek ojca Beksińskiego do udzielenia schronienia Żydom podczas wojny.
Filosemicki okres w życiu Beksińskiego.
Stosunek do pieniędzy i niepokój o przyszłość. Chomikowanie przedmiotów jako nawyk wynikający
z ciągłego niedoboru pieniędzy oraz towarów w sklepach.
Beksiński wraca do opisu swojego życia w Sanoku.
Zainteresowanie pieniędzmi.
Trudności z okazywaniem uczuć przez Beksińskiego.
Brak opinii Beksińskiego o albumie na jego temat.
Pogrzeb matki Beksińskiego w Sanoku.
List Beksińskiego do włoskiego kontrahenta Margonariego.
C: 28.12.1988
Rozmowy biznesowe Beksińskiego z Margonarim.
Prezenty z Niemiec w czasie stanu wojennego dla Polaków.
Uczucie miłości w życiu Beksińskiego.
Beksiński określa się jako "intelektualny homoseksualista".
Opisuje swoją niechęć do dotyku i pocałunków.
Beksiński ustosunkowuje się do swojej nieobecności w Centrum Pompidou w Paryżu.
Artysta mówi o swojej spłaszczonej psychice i uczuciach.
Dawanie jałmużny przez Beksińskiego.
Beksiński mówi o swoim życiu i jego sensie.
Twierdzi, że żyjąc drugi raz, mógłby być nawet wojskowym, wzbudzając wielkie rozbawienie P. D.
Symboliczny gwóźdź wbity w centrum świata Beksińskiego, czyli w jego pracowni.
Samotność Beksińskiego i stosunek do niej.
Więzy z innymi ludźmi.
D: 28.12.1988
Beksiński mówi o artyście Romanie Opałku, który był wystawiany w Centrum Pompidou.
Opinia rumuńskiego filozofa Emila Ciorana o malarstwie Beksińskiego.
Obieg obrazów Beksińskiego na rynku sztuki w Paryżu.
Światowe aukcje sztuki m.in. Sotheby w Nowym Yorku.
Arogancje zachowania paryskich galerii w stosunku do obrazów Beksińskiego.
P. D. opowiada o entuzjazmie publiczności na pierwszej wystawie obrazów Beksińskiego w
Paryżu.
Droga dochodzenia do sławy i stosunek do niej.
Seks i dewiacja w obrazach Beksińskiego. Nawiązanie do twórczości masochistycznej Brunona
Schulza, w którym kobieta dominuje nad mężczyzną.
Obraz kobiety z rozkraczonymi nogami, i mały człowieczek wpatrujący się w jej krocze.
Sadomasochizm z punktu widzenia psychiatrii i wyjaśnienia tego pojęcia przez Beksińskiego.
Okres mistyczny w twórczości Beksińskiego.
E: 28.12.1988
Starzenie się, stosunek do śmierci, i pogodzenie się z nią Beksińskiego.
Beksiński opowiada o afrykańskiej religii voodoo.
Cierpienia Beksińskiego związane z wątrobą. Oraz troski artysty związane z samobójczymi
skłonnościami jego syna.
Rozmowa Andrejewa z Beksińskim na temat filmów Polańskiego, i roli demonizmu w jego
obrazach.
Atmosfera strachu i niebezpieczeństwa w obrazach Beksińskiego.
Ulubiona muzyka żałobna Beksińskiego.
Sztuka Tadeusza Kantora i Józefa Szajny.
Opinia Beksińskiego na temat ulubionych malarzy m.in. Marcellego Lendera.
Sztuka teatralna Kantora "Już nigdy tu nie wrócę".
"Umarła klasa", "Wielopole, wielopole" sztuki, które przemówiły do Beksińskiego.
Muzyka elektroniczna Klausa Schulze i jego niekończące się, muzyczne improwizacje.
Pomysł P. D. na wystawianiu obok siebie obrazów Kantora, Szajny i Beksińskiego.
Opinia P. D. na temat Szajny i jego wielkiej kultury osobistej.