tekst jednolity Dz

tekst jednolity Dz.U. Nr 43 z 2011 r., poz. 226 wraz z późniejszymi zmianami
(przepisy wg stanu na: 28.11.2013 r.)
USTAWA
z dnia 29 grudnia 1992 r.
o radiofonii i telewizji
(tekst jednolity)
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1.
1. Zadaniem radiofonii i telewizji jest:
1) dostarczanie informacji;
2) udostępnianie dóbr kultury i sztuki;
3) ułatwianie korzystania z oświaty, sportu i dorobku nauki;
3a) upowszechnianie edukacji obywatelskiej;
4) dostarczanie rozrywki;
5) popieranie krajowej twórczości audiowizualnej.
1a. Zadania radiofonii i telewizji, o których mowa w ust. 1, są realizowane przez dostarczanie
usług medialnych .
2. Odbiór krajowych i zagranicznych programów oraz audiowizualnych usług medialnych na
żądanie przeznaczonych przez dostawców usług medialnych do powszechnego odbioru jest
wolny, z zachowaniem warunków określonych przepisami prawa.
Art. 1a.
1. Ustawę stosuje się do dostawców usług medialnych ustanowionych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Dostawcę usługi medialnej uważa się za ustanowionego na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, jeżeli spełnia on co najmniej jeden z warunków:
1) ma swoją siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej oraz:
a) decyzje redakcyjne dotyczące usługi medialnej są podejmowane na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej lub
b) istotna część osób zatrudnionych na podstawie stosunku pracy lub umowy cywilnoprawnej
przy świadczeniu usługi medialnej działa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
a decyzje redakcyjne dotyczące usługi medialnej są podejmowane w innym państwie
członkowskim Unii Europejskiej, lub
c) istotna część osób zatrudnionych na podstawie stosunku pracy lub umowy cywilnoprawnej
przy świadczeniu usługi medialnej działa zarówno na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, jak i w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej;
2) decyzje redakcyjne dotyczące usługi medialnej są podejmowane na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej oraz istotna część osób zatrudnionych na podstawie stosunku pracy
lub umowy cywilnoprawnej przy świadczeniu usługi medialnej działa na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, a dostawca usługi medialnej ma swoją siedzibę w innym państwie
członkowskim Unii Europejskiej;
3) rozpoczął świadczenie usługi medialnej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub na
podstawie prawa Rzeczypospolitej Polskiej i utrzymuje stabilne i efektywne związki
gospodarcze z Rzecząpospolitą Polską, chyba że:
a) zarówno siedziba dostawcy usługi medialnej znajduje się w innym państwie członkowskim
Unii Europejskiej, jak i decyzje redakcyjne dotyczące usługi medialnej są podejmowane
w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej lub
b) istotna część osób zatrudnionych na podstawie stosunku pracy lub umowy cywilnoprawnej
przy świadczeniu usługi medialnej działa w innym państwie członkowskim Unii
Europejskiej, w którym dostawca usługi medialnej ma swoją siedzibę, lub decyzje
redakcyjne dotyczące usługi medialnej są podejmowane na terytorium innego państwa
członkowskiego Unii Europejskiej.
3. Za ustanowionego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się także dostawcę
usługi medialnej, jeżeli istotna część osób zatrudnionych na podstawie stosunku pracy lub
umowy cywilnoprawnej przy świadczeniu usługi medialnej działa na jej terytorium oraz
dostawca ten:
1) ma swoją siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a decyzje redakcyjne
dotyczące usługi medialnej są podejmowane w państwie niebędącym państwem
członkowskim Unii Europejskiej, albo
2) ma swoją siedzibę w państwie niebędącym państwem członkowskim Unii Europejskiej,
a decyzje redakcyjne dotyczące usługi medialnej są podejmowane na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.
4. Ustawę stosuje się także do dostawcy usługi medialnej, który:
1) korzysta ze stacji dosyłowej do satelity zlokalizowanej na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej albo
2) nie korzysta z tej stacji, ale korzysta z łącza satelitarnego należącego do Rzeczypospolitej
Polskiej
- mimo że nie odpowiada on warunkom określonym w ust. 2 i 3 i nie został uznany za
dostawcę usługi medialnej ustanowionego w państwie członkowskim Unii Europejskiej na
podstawie przepisów prawa tego państwa odpowiadających warunkom określonym w ust. 2
i 3.
Art. 2.
1. Prawo rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych przysługuje jednostkom
publicznej radiofonii i telewizji oraz osobom fizycznym, osobom prawnym i osobowym
spółkom handlowym, które uzyskały koncesję na taką działalność, albo - w przypadku
programów telewizyjnych rozpowszechnianych wyłącznie w systemach teleinformatycznych
- wpis do rejestru takich programów.
2. Ustawy nie stosuje się do:
1) programu rozpowszechnianego lub rozprowadzanego wyłącznie w obrębie jednego
budynku;
2) programu rozpowszechnianego lub rozprowadzanego w systemie, w którym urządzenia
nadawcze i odbiorcze należą do tej samej osoby, prowadzącej działalność gospodarczą lub
inną zarejestrowaną działalność publiczną, a treść programu ogranicza się do spraw
związanych z tą działalnością i jest adresowana do pracowników lub innego określonego
kręgu osób związanych z nadawcą;
3) programu rozprowadzanego w sieci kablowej, jeżeli liczba indywidualnych odbiorców nie
przekracza 250;
4) programów radiowych rozpowszechnianych wyłącznie w systemach teleinformatycznych
oraz audialnych usług na żądanie;
5) korespondencji prowadzonej z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej;
6) elektronicznych wersji dzienników i czasopism oraz prasy udostępnianej w systemie
teleinformatycznym pod warunkiem że nie składają się w przeważającej części z audycji
audiowizualnych;
7) gier losowych i zakładów wzajemnych, chyba że są częścią audycji usługi medialnej.
Art. 3. Do rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych stosuje się przepisy
prawa prasowego, o ile ustawa nie stanowi inaczej.
Art. 3a.
1. Dostawcy usług medialnych, mając na uwadze realizację obowiązków określonych
w ustawie, w szczególności w art. 14a, art. 16b ust. 3a, art. 18a, art. 47e i art. 47g, mogą
tworzyć i przystępować do kodeksów dobrych praktyk w rozumieniu ustawy z dnia 23
sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym (Dz. U. Nr 171,
poz. 1206).
2. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, działając w zakresie audiowizualnych usług
medialnych na żądanie, we współpracy z ministrem właściwym do spraw informatyzacji
inicjuje, wspiera i promuje powstawanie kodeksów dobrych praktyk, o których mowa
w ust. 1.
Art. 4. W rozumieniu ustawy:
1) usługą medialną jest usługa w postaci programu albo audiowizualnej usługi medialnej
na żądanie, za którą odpowiedzialność redakcyjną ponosi jej dostawca i której podstawowym
celem jest dostarczanie poprzez sieci telekomunikacyjne ogółowi odbiorców audycji,
w celach informacyjnych, rozrywkowych lub edukacyjnych; usługą medialną jest także
przekaz handlowy;
2) audycją jest ciąg ruchomych obrazów z dźwiękiem lub bez niego (audycja audiowizualna)
albo ciąg dźwięków (audycja radiowa), stanowiący, ze względu na treść, formę,
przeznaczenie lub autorstwo, odrębną całość w stworzonym przez dostawcę usługi medialnej
programie lub katalogu audycji publicznie udostępnianych w ramach audiowizualnej usługi
medialnej na żądanie, zwanym dalej "katalogiem";
3) odpowiedzialnością redakcyjną jest sprawowanie faktycznej kontroli nad wyborem audycji
i sposobem ich zestawienia w programie lub w katalogu; nie uchybia to zasadom
odpowiedzialności prawnej za treść audycji lub świadczenie usługi;
4) dostawcą usługi medialnej jest osoba fizyczna, osoba prawna lub osobowa spółka
handlowa ponosząca odpowiedzialność redakcyjną za wybór treści usługi medialnej
i decydująca o sposobie zestawienia tej treści, będąca nadawcą lub podmiotem
dostarczającym audiowizualną usługę medialną na żądanie;
5) nadawcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub osobowa spółka handlowa, która tworzy
i zestawia program oraz rozpowszechnia go lub przekazuje innym osobom w celu
rozpowszechniania;
6) programem jest uporządkowany zestaw audycji, przekazów handlowych lub innych
przekazów, rozpowszechniany w całości, w sposób umożliwiający jednoczesny odbiór przez
odbiorców w ustalonym przez nadawcę układzie;
6a) audiowizualną usługą medialną na żądanie jest usługa medialna świadczona w ramach
prowadzonej w tym zakresie działalności gospodarczej, polegająca na publicznym
udostępnianiu audycji audiowizualnych na podstawie katalogu ustalonego przez podmiot
dostarczający usługę;
7) rozpowszechnianiem jest emisja programu drogą bezprzewodową lub przewodową do
odbioru przez odbiorców;
8) rozprowadzaniem jest przejmowanie rozpowszechnionego programu w całości i bez zmian
oraz równoczesne, wtórne jego rozpowszechnianie;
8a) publicznym udostępnianiem audiowizualnej usługi medialnej na żądanie jest jej
świadczenie w sposób umożliwiający ogółowi użytkowników, w wybranym przez nich
momencie i na ich życzenie, odbiór wybranej przez nich audycji z katalogu udostępnionego
w ramach takiej usługi;
9) dostarczaniem usługi medialnej jest rozpowszechnianie programu albo publiczne
udostępnianie audiowizualnej usługi medialnej na żądanie;
10) nadawcą społecznym jest nadawca:
a) którego program upowszechnia działalność wychowawczą i edukacyjną, działalność
charytatywną, respektuje chrześcijański system wartości, za podstawę przyjmując
uniwersalne zasady etyki, oraz zmierza do ugruntowania tożsamości narodowej,
b) w którego programie nie są rozpowszechniane audycje ani inne przekazy, o których mowa
w art. 18 ust. 5,
c) który nie nadaje przekazów handlowych,
d) który nie pobiera opłat z tytułu rozpowszechniania, rozprowadzania lub odbierania jego
programu;
11) osobą zagraniczną jest osoba zagraniczna w rozumieniu art. 5 pkt 2 ustawy z dnia 2 lipca
2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 i Nr 239,
poz. 1593);
12) zespołem twórczym jest zespół osób tworzących audycje, do którego zalicza się
w szczególności: reżysera, autora scenariusza, scenografa, operatora, odtwórców głównych
ról i kompozytora;
13) programem wyspecjalizowanym jest program, w którym nie mniej niż 70% czasu
nadawania programu w ciągu miesiąca, w godzinach 6-23, stanowią audycje i inne przekazy
realizujące przyjętą specjalizację programu;
14) audycją wytworzoną pierwotnie w języku polskim jest audycja spełniająca wymogi
audycji europejskiej w rozumieniu niniejszej ustawy i powstała na podstawie scenariusza
wytworzonego pierwotnie w języku polskim, której pierwotna rejestracja została dokonana
w języku polskim;
15) audycją dla dzieci jest audycja, która ze względu na czas nadania i treść jest skierowana
głównie do dzieci;
16) przekazem handlowym jest każdy przekaz, w tym obrazy z dźwiękiem lub bez dźwięku
albo tylko dźwięki, mający służyć bezpośrednio lub pośrednio promocji towarów, usług lub
renomy podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą lub zawodową, towarzyszący
audycji lub włączony do niej, w zamian za opłatę lub podobne wynagrodzenie, albo w celach
autopromocji, w szczególności reklama, sponsorowanie, telesprzedaż i lokowanie produktu;
17) reklamą jest przekaz handlowy, pochodzący od podmiotu publicznego lub prywatnego,
w związku z jego działalnością gospodarczą lub zawodową, zmierzający do promocji
sprzedaży lub odpłatnego korzystania z towarów lub usług; reklamą jest także autopromocja;
18) sponsorowaniem jest każdy wkład w finansowanie usługi medialnej lub audycji, przez
podmiot, który nie dostarcza usług medialnych i nie produkuje audycji, w celu promocji jego
nazwy, firmy, renomy, działalności, towaru lub usługi, znaku towarowego lub innego
oznaczenia indywidualizującego;
19) telesprzedażą jest przekaz handlowy zawierający bezpośrednią ofertę sprzedaży towarów
lub odpłatnego świadczenia usług;
20) ukrytym przekazem handlowym jest przedstawianie w audycjach towarów, usług, nazwy,
firmy, znaku towarowego lub działalności przedsiębiorcy będącego producentem towaru lub
świadczącego usługi, jeżeli zamiarem dostawcy usługi medialnej, w szczególności
związanym z wynagrodzeniem lub uzyskaniem innej korzyści, jest osiągnięcie skutku
reklamowego oraz możliwe jest wprowadzenie publiczności w błąd co do charakteru
przekazu;
21) lokowaniem produktu jest przekaz handlowy polegający na przedstawieniu lub
nawiązywaniu do towaru, usługi lub ich znaku towarowego w taki sposób, że stanowią one
element samej audycji w zamian za opłatę lub podobne wynagrodzenie, a także w postaci
nieodpłatnego udostępnienia towaru lub usługi;
22) lokowaniem tematu jest przekaz handlowy polegający na nawiązywaniu do towaru, usługi
lub ich znaku towarowego w scenariuszu lub liście dialogowej audycji w zamian za opłatę lub
podobne wynagrodzenie;
23) autopromocją jest każdy przekaz pochodzący od dostawcy usługi medialnej mający
służyć bezpośrednio lub pośrednio promocji jego audycji, towarów lub usług;
24) przekazem tekstowym jest zbiór tekstów i nieruchomych obrazów, rozpowszechnianych
za pomocą sygnału telewizyjnego lub radiowego równocześnie z programem;
25) producentem jest osoba fizyczna lub osoba prawna, lub jednostka organizacyjna, o której
mowa w art. 331 § 1 Kodeksu cywilnego, która podejmuje inicjatywę, faktycznie organizuje
i ponosi odpowiedzialność za kreatywny, organizacyjny i finansowy proces produkcji utworu
audiowizualnego;
26) producentem niezależnym wobec danego nadawcy jest producent niepozostający
w stosunku pracy z danym nadawcą, niebędący sam nadawcą i nieposiadający udziałów
w organizacji nadawcy oraz w którym nadawca ani żaden podmiot od niego zależny bądź
należący do tej samej grupy kapitałowej nie posiada żadnych udziałów, a w zarządach nie
zasiadają żadne osoby pozostające w stosunku pracy z danym nadawcą lub będące
nadawcami;
27) przedsiębiorcą jest przedsiębiorca w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.
o swobodzie działalności gospodarczej;
28) audiodeskrypcją jest werbalny, dźwiękowy opis obrazu i treści wizualnych zawartych
w audycji audiowizualnej przeznaczony dla osób niepełnosprawnych z powodu dysfunkcji
narządu wzroku, umieszczony w audycji lub rozpowszechniany równocześnie z audycją;
29) systemem teleinformatycznym jest system teleinformatyczny w rozumieniu ustawy z dnia
18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. Nr 144, poz. 1204, z późn.
zm.);
30) siecią telekomunikacyjną jest sieć telekomunikacyjna w rozumieniu ustawy z dnia 16
lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800, z późn. zm.).
Rozdział 2
Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji
Art. 5. Tworzy się Krajową Radę Radiofonii i Telewizji, zwaną dalej "Krajową Radą", jako
organ państwowy właściwy w sprawach radiofonii i telewizji.
Art. 6.
1. Krajowa Rada stoi na straży wolności słowa w radiu i telewizji, samodzielności dostawców
usług medialnych i interesów odbiorców oraz zapewnia otwarty i pluralistyczny charakter
radiofonii i telewizji.
2. Do zadań Krajowej Rady należy w szczególności:
1) projektowanie w porozumieniu z Prezesem Rady Ministrów kierunków polityki państwa
w dziedzinie radiofonii i telewizji;
2) określanie, w granicach upoważnień ustawowych, warunków prowadzenia działalności
przez dostawców usług medialnych;
3) podejmowanie, w zakresie przewidzianym ustawą, rozstrzygnięć w sprawach koncesji na
rozpowszechnianie programów, wpisu do rejestru programów, zwanego dalej "rejestrem",
oraz prowadzenie tego rejestru;
3a) uznawanie za nadawcę społecznego lub odbieranie tego przymiotu, na warunkach
określonych ustawą;
4) sprawowanie w granicach określonych ustawą kontroli działalności dostawców usług
medialnych;
5) organizowanie badań treści i odbioru usług medialnych;
5a) prowadzenie monitoringu rynku audiowizualnych usług medialnych na żądanie w celu
ustalenia kręgu podmiotów dostarczających audiowizualne usługi medialne na żądanie oraz
oceny wykonania obowiązków wynikających z ustawy przez te podmioty;
6) ustalanie wysokości opłat za udzielenie koncesji oraz wpis do rejestru;
6a) ustalanie, na zasadach określonych w ustawie z dnia 21 kwietnia 2005 r. o opłatach
abonamentowych (Dz. U. Nr 85, poz. 728 i Nr 157, poz. 1314 oraz z 2010 r. Nr 13, poz. 70
i Nr 152, poz. 1023), wysokości opłat abonamentowych;
7) opiniowanie projektów aktów prawnych oraz umów międzynarodowych dotyczących
radiofonii i telewizji lub audiowizualnych usług medialnych na żądanie;
7a) (utracił moc);
8) inicjowanie postępu naukowo-technicznego i kształcenia kadr w dziedzinie radiofonii
i telewizji;
9) organizowanie i inicjowanie współpracy z zagranicą w dziedzinie radiofonii i telewizji,
w tym współpracy z organami regulacyjnymi państw członkowskich Unii Europejskiej,
właściwymi w sprawach usług medialnych;
10) współpraca z właściwymi organizacjami i instytucjami w zakresie ochrony praw
autorskich, praw wykonawców, praw producentów oraz dostawców usług medialnych;
11) przeprowadzanie jawnych i otwartych konkursów na stanowiska członków rad
nadzorczych w jednostkach publicznej radiofonii i telewizji;
12) inicjowanie i wspieranie samoregulacji i współregulacji w zakresie dostarczania usług
medialnych;
13) upowszechnianie umiejętności świadomego korzystania z mediów (edukacji medialnej)
oraz współpraca z innymi organami państwowymi, organizacjami pozarządowymi i innymi
instytucjami w zakresie edukacji medialnej.
Art. 7.
1. W skład Krajowej Rady wchodzi pięciu członków powoływanych: 2 przez Sejm, 1 przez
Senat i 2 przez Prezydenta, spośród osób wyróżniających się wiedzą i doświadczeniem
w zakresie środków społecznego przekazu.
2. (utracił moc).
2a. (uchylony).
2b. Przewodniczącego Krajowej Rady wybierają ze swojego grona i odwołują członkowie
Krajowej Rady.
3. Krajowa Rada wybiera ze swego grona, na wniosek Przewodniczącego, zastępcę
Przewodniczącego Krajowej Rady.
4. Kadencja członków Krajowej Rady trwa 6 lat, licząc od dnia powołania ostatniego członka.
Członkowie Krajowej Rady pełnią swe funkcje do czasu powołania następców.
5. Członek Krajowej Rady nie może być powołany na kolejną pełną kadencję.
6. Organ uprawniony do powołania członka Krajowej Rady odwołuje go wyłącznie
w przypadku:
1) zrzeczenia się swej funkcji;
2) choroby trwale uniemożliwiającej sprawowanie funkcji;
3) skazania prawomocnym wyrokiem za popełnienie przestępstwa z winy umyślnej;
3a) złożenia niezgodnego z prawdą oświadczenia lustracyjnego, stwierdzonego
prawomocnym orzeczeniem sądu;
4) naruszenia przepisów ustawy stwierdzonego orzeczeniem Trybunału Stanu.
7. W przypadku odwołania członka lub jego śmierci przed upływem kadencji, właściwy organ
powołuje nowego członka Krajowej Rady na okres do końca tej kadencji.
Art. 8.
1. Pracodawca zatrudniający członka Krajowej Rady udzieli mu, na jego wniosek, urlopu
bezpłatnego na czas sprawowania funkcji. Okres urlopu wlicza się do stażu pracy, od którego
zależą uprawnienia wynikające ze stosunku pracy.
2. (uchylony).
3. W okresie kadencji członków Krajowej Rady ulega zawieszeniu ich członkostwo:
1) (utracił moc);
2) we władzach stowarzyszeń, związków zawodowych, związków pracodawców, organizacji
kościelnych lub związków wyznaniowych.
4. Nie można łączyć funkcji członka Krajowej Rady z posiadaniem udziałów albo akcji spółki
bądź w inny sposób uczestniczyć w podmiocie będącym dostawcą usługi medialnej lub
producentem radiowym lub telewizyjnym oraz wszelką działalnością zarobkową, z wyjątkiem
pracy dydaktyczno-naukowej w charakterze nauczyciela akademickiego lub pracy twórczej.
Art. 9.
1. Na podstawie ustaw i w celu ich wykonania Krajowa Rada wydaje rozporządzenia
i uchwały.
2. Krajowa Rada podejmuje uchwały większością 2/3 głosów ustawowej liczby członków.
3. Krajowa Rada uchwala regulamin swych obrad.
Art. 10.
1. Przewodniczący Krajowej Rady kieruje jej pracami, reprezentuje Krajową Radę oraz
wykonuje zadania określone w ustawie.
2. Przewodniczący Krajowej Rady może żądać od dostawcy usługi medialnej przedstawienia
materiałów, dokumentów i udzielenia wyjaśnień w zakresie niezbędnym dla kontroli
zgodności działania tego dostawcy z przepisami ustawy, warunkami koncesji lub wiążącymi
go aktami samoregulacji.
3. Przewodniczący Krajowej Rady może wezwać dostawcę usługi medialnej do zaniechania
działań w zakresie dostarczania usług medialnych, jeżeli naruszają one przepisy ustawy,
uchwały Krajowej Rady lub warunki koncesji.
4. Przewodniczący Krajowej Rady na podstawie uchwały Rady może wydać decyzję
nakazującą zaniechanie przez dostawcę usługi medialnej działań w zakresie, o którym mowa
w ust. 3.
5. Przepisy ust. 2-4 stosuje się odpowiednio do rozprowadzania programów radiowych
i telewizyjnych.
Art. 11.
1. Krajowa Rada wykonuje swoje zadania przy pomocy Biura Krajowej Rady.
2. Organizację i tryb działania Biura Krajowej Rady określa regulamin uchwalany przez
Krajową Radę.
3. Koszty działalności Krajowej Rady i Biura Krajowej Rady są pokrywane z budżetu
państwa.
4. Do pracowników Biura Krajowej Rady stosuje się przepisy o pracownikach urzędów
państwowych.
Art. 12.
1. Krajowa Rada przedstawia corocznie do końca marca Sejmowi, Senatowi i Prezydentowi
sprawozdanie ze swej działalności za rok poprzedzający oraz informację o podstawowych
problemach radiofonii i telewizji.
2. Krajowa Rada przedstawia corocznie Prezesowi Rady Ministrów informację o swojej
działalności oraz o podstawowych problemach radiofonii i telewizji.
3. Sejm i Senat uchwałami przyjmują lub odrzucają sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1.
Uchwała o przyjęciu sprawozdania może zawierać uwagi i zastrzeżenia.
4. W wypadku odrzucenia sprawozdania przez Sejm i Senat kadencja wszystkich członków
Krajowej Rady wygasa w ciągu 14 dni, liczonych od dnia ostatniej uchwały, z zastrzeżeniem
ust. 5.
5. Wygaśnięcie kadencji Krajowej Rady nie następuje, jeżeli nie zostanie potwierdzone przez
Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.
Rozdział 3
Programy radiowe i telewizyjne
Art. 13.
1. Nadawca kształtuje program samodzielnie w zakresie zadań określonych w art. 1 ust. 1
i ponosi odpowiedzialność za jego treść.
2. Przepis ust. 1 nie narusza przepisów dotyczących odpowiedzialności innych osób za treść
poszczególnych audycji, reklam lub innych przekazów.
Art. 14.
1. Nałożenie na nadawcę obowiązku lub zakazu rozpowszechniania określonej audycji lub
przekazu może nastąpić wyłącznie na podstawie ustawy.
2. Audycje i przekazy niepochodzące od nadawcy powinny być wyraźnie wyodrębnione
w programie i oznaczone w sposób niebudzący wątpliwości, że nie pochodzą od nadawcy.
Art. 14a.
1. Nadawca jest obowiązany do zapewnienia odbiorcom łatwego, bezpośredniego i stałego
dostępu do informacji umożliwiających identyfikację programu i jego nadawcy,
a w szczególności do informacji o:
1) nazwie programu;
2) nazwisku, nazwie lub firmie tego nadawcy;
3) adresie jego siedziby;
4) danych kontaktowych, w tym adresu korespondencyjnego, adresu poczty elektronicznej
oraz witryny internetowej.
2. Nadawca jest obowiązany do wskazania Krajowej Rady jako organu właściwego
w sprawach radiofonii i telewizji.
3. Krajowa Rada może określić, w drodze rozporządzenia, sposób zapewniania przez
nadawców dostępu do informacji umożliwiających identyfikację programu i jego nadawcy
oraz inne niż wskazane w ust. 1 informacje, uwzględniając potrzeby odbiorców, integralność
przekazów, sposób rozpowszechniania programu i oddziaływanie na interesy odbiorców oraz
dążąc do nieobciążania dostawców nadmiernymi utrudnieniami i kosztami w związku
z zapewnianiem informacji.
Art. 15.
1. Nadawcy programów telewizyjnych przeznaczają co najmniej 33% kwartalnego czasu
nadawania programu na audycje wytworzone pierwotnie w języku polskim, z wyłączeniem
serwisów informacyjnych, reklam, telesprzedaży, transmisji sportowych, przekazów
tekstowych i teleturniejów.
2. Nadawcy programów radiowych, z wyłączeniem programów tworzonych w całości
w języku mniejszości narodowej lub etnicznej, lub w języku regionalnym w rozumieniu art.
19 ustawy z dnia 6 stycznia 2005 r. o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku
regionalnym (Dz. U. Nr 17, poz. 141 i Nr 62, poz. 550 oraz z 2009 r. Nr 31, poz. 206 i Nr
157, poz. 1241), przeznaczają co najmniej 33% miesięcznego czasu nadawania w programie
utworów słowno-muzycznych na utwory, które są wykonywane w języku polskim, z tego
co najmniej 60% w godzinach 5-24.
2a. Przy ustalaniu czasu nadawania w godzinach 5-24, o którym mowa w ust. 2, czas
nadawania utworu słowno-muzycznego w tych godzinach wykonywanego w języku polskim
przez debiutanta jest liczony jako 200% czasu nadawania utworu.
2b. Za utwór wykonywany przez debiutanta uważa się utwór słowno-muzyczny wykonywany
w języku polskim, który w danym okresie rozliczeniowym został rozpowszechniony
w programie radiowym, a od daty pierwszego rozpowszechnienia nie minęło 18 miesięcy,
przy czym za debiutanta uważa się wyłącznie artystę lub zespół muzyczny, który
w powyższym okresie 18 miesięcy po raz pierwszy opublikował album zawierający utwory
słowno-muzyczne lub pojedyncze nagranie utworu słowno-muzycznego.
3. Nadawcy programów telewizyjnych przeznaczają ponad 50% kwartalnego czasu
nadawania programu na audycje europejskie, z wyłączeniem serwisów informacyjnych,
reklam, telesprzedaży, transmisji sportowych, przekazów tekstowych i teleturniejów.
4. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, niższy udział w programie telewizyjnym
audycji, o których mowa w ust. 1 i 3, oraz w programie radiowym utworów, o których mowa
w ust. 2, dla:
1) nadawców w pierwszym roku rozpowszechniania przez nich programu,
2) programów wyspecjalizowanych, dla których brak jest wystarczającej liczby audycji,
o których mowa w ust. 1 i 3, lub utworów, o których mowa w ust. 2,
3) programów, na których nadawanie przyznano koncesję określającą, że programy te są
przeznaczone dla mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczności posługującej się
językiem regionalnym,
4) programów rozpowszechnianych wyłącznie w systemach teleinformatycznych
- uwzględniając konieczność zachowania proporcji audycji wytworzonych pierwotnie
w języku polskim i audycji europejskich oraz uwzględniając możliwość realizacji tych
obowiązków w danych kategoriach programów.
Art. 15a.
1. Nadawcy programów telewizyjnych przeznaczają co najmniej 10% kwartalnego czasu
nadawania programu na audycje europejskie wytworzone przez producentów niezależnych,
z wyłączeniem serwisów informacyjnych, reklam, telesprzedaży, transmisji sportowych,
przekazów tekstowych i teleturniejów. W czasie przeznaczonym na audycje europejskie
wytworzone przez producentów niezależnych, audycje wytworzone w okresie 5 lat przed
rozpowszechnieniem w programie powinny stanowić co najmniej 50%.
2. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, w odniesieniu do audycji, o których mowa
w art. 15 ust. 1 i 3 oraz w ust. 1:
1) sposób prowadzenia przez nadawcę ewidencji czasu nadawania,
2) czas przechowywania ewidencji, nie krótszy niż 1 rok,
3) zakres informacji zawartych w ewidencji, w tym dane o terminie rozpowszechniania
audycji, rzeczywisty czas trwania audycji, tytuł i producenta audycji
- uwzględniając możliwość prowadzenia ewidencji w formie elektronicznej, konieczność
zapewnienia przejrzystości oraz jawności informacji znajdujących się w ewidencji oraz
nieobciążania nadawców nadmiernymi utrudnieniami i kosztami w związku z prowadzeniem
ewidencji.
3. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, niższy udział audycji europejskich
wytworzonych przez producentów niezależnych w okresie 5 lat przed rozpowszechnieniem
w programie dla programów telewizyjnych, dla których ze względu na wyspecjalizowany
charakter programu brak jest wystarczającej liczby tych audycji, uwzględniając wpływ
charakteru programów na możliwość realizacji przez nadawców tych obowiązków.
Art. 15b.
1. Audycją europejską jest audycja:
1) pochodząca z państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub
2) pochodząca z innego państwa będącego stroną Europejskiej konwencji o telewizji
ponadgranicznej, sporządzonej w Strasburgu dnia 5 maja 1989 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 32, poz.
160 oraz z 2004 r. Nr 28, poz. 250), zwanej dalej "Europejską konwencją o telewizji
ponadgranicznej", niestosującego środków dyskryminacyjnych w stosunku do audycji
pochodzących z państw członkowskich Unii Europejskiej, lub
3) wytworzona w koprodukcji w ramach umowy dotyczącej sektora audiowizualnego
zawartej między Unią Europejską a innym państwem trzecim spełniająca wymagania
określone w tej umowie, jeżeli państwo to nie stosuje środków dyskryminacyjnych
w stosunku do audycji pochodzących z państw członkowskich Unii Europejskiej.
2. Audycja pochodzi z państw, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, jeżeli większość członków
zespołu twórczego stale zamieszkuje na terytorium jednego z tych państw oraz spełniony jest
co najmniej jeden z warunków:
1) audycja jest wyprodukowana przez producenta mającego siedzibę lub stałe miejsce
zamieszkania w państwie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i 2;
2) produkcja audycji jest nadzorowana i kontrolowana przez osobę fizyczną mającą stałe
miejsce zamieszkania w państwie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, lub przez osobę prawną
albo podmiot nieposiadający osobowości prawnej, których siedziba znajduje się w państwie,
o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i 2;
3) udział współproducentów, mających siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania w państwie,
o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, w łącznych kosztach produkcji audycji jest większościowy
i współprodukcja nie podlega kontroli współproducentów niemających siedziby lub stałego
miejsca zamieszkania w państwie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i 2.
3. (uchylony).
4. Audycją europejską jest także audycja, która została wyprodukowana w ramach
dwustronnych umów o koprodukcji zawartych między państwami członkowskimi Unii
Europejskiej i państwami trzecimi, a udział współproducentów, mających siedzibę lub stałe
miejsce zamieszkania na terytorium państwa, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, w łącznych
kosztach produkcji audycji jest większościowy oraz współprodukcja nie podlega kontroli
współproducentów niemających siedziby lub stałego miejsca zamieszkania na terytorium
państwa, o którym mowa w ust. 1 pkt 1.
5. (uchylony).
Art. 16.
1. Przekazy handlowe powinny być łatwo rozpoznawalne.
2. Reklamy i telesprzedaż powinny być łatwo odróżnialne od materiału redakcyjnego.
Reklamy i telesprzedaż odróżnia się w programie za pomocą środków wizualnych,
dźwiękowych lub przestrzennych.
3. Reklamy i telesprzedaż nie mogą zajmować więcej niż 12 minut w ciągu godziny
zegarowej.
4. Ograniczenia określonego w ust. 3 nie stosuje się do:
1) ogłoszeń nadawcy, zawierających jedynie informację o jego audycjach lub fragmenty tych
audycji;
2) ogłoszeń nadawcy zawierających jedynie informację o dodatkowych produktach
uzyskiwanych bezpośrednio z audycji;
3) wymaganych prawem oznaczeń przekazów handlowych, w tym wskazań sponsorów.
5. Ogłoszenia, o których mowa w ust. 4 pkt 1 i 2, są emitowane pomiędzy audycjami i nie
mogą zajmować więcej niż 2 minuty w ciągu godziny zegarowej.
6. Bloki programowe poświęcone wyłącznie telesprzedaży powinny być wyraźnie oznaczone
w sposób wizualny i dźwiękowy oraz nadawane w sposób nieprzerwany przez co najmniej 15
minut. Do bloków takich nie stosuje się ograniczenia określonego w ust. 3.
7. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, sposób prowadzenia w programach
radiowych i telewizyjnych działalności reklamowej i telesprzedaży, w tym:
1) warunki nadawania, w tym wyodrębniania, oznaczania i umieszczania, reklam
i telesprzedaży w programach,
2) wymagania dotyczące osób, których głos lub wizerunek jest wykorzystywany
w reklamach, z uwzględnieniem zakresu ograniczeń w prowadzeniu przez nie innych audycji
w programach radiowych i telewizyjnych,
3) zakres udostępniania przez nadawcę czasu wykorzystywanego na reklamy i telesprzedaż,
w tym maksymalny wymiar czasu w okresie rocznym dla jednego przedsiębiorcy lub
ugrupowania gospodarczego,
4) sposób prowadzenia i przechowywania przez nadawcę ewidencji czasu nadawanych
reklam i telesprzedaży oraz zakres danych objętych tą ewidencją,
5) szczegółowe wymagania dla ogłoszeń nadawców, o których mowa w ust. 4 pkt 1 i 2, oraz
sposób ich oznaczania i umieszczania w programach
- kierując się ochroną interesu odbiorców i samodzielności nadawców oraz uwzględniając
rozwój technik reklamowych.
Art. 16a.
1. Umieszczanie reklam lub telesprzedaży podczas audycji nie może naruszać integralności
audycji, przy uwzględnieniu naturalnych przerw w audycji, jej czasu trwania i charakteru, ani
uprawnień podmiotów praw do audycji.
2. W transmisjach zawodów sportowych zawierających przerwy wynikające z przepisów ich
rozgrywania oraz w transmisjach innych wydarzeń zawierających przerwy, reklamy lub
telesprzedaż mogą być nadawane wyłącznie w tych przerwach.
3. Filmy wyprodukowane dla telewizji, z wyłączeniem serii, seriali i audycji dokumentalnych,
oraz filmy kinematograficzne mogą zostać przerwane, w celu nadania reklam lub
telesprzedaży, wyłącznie jeden raz podczas każdego okresu pełnych 45 minut przewidzianych
w programie.
4. Audycje inne niż określone w ust. 2 mogą być przerywane w celu nadania reklam lub
telesprzedaży, jeżeli okres między kolejnymi przerwami w danej audycji wynosi w programie
telewizyjnym co najmniej 20 minut, a w programie radiowym co najmniej 10 minut.
5. Za przerwanie audycji uznaje się każde umieszczenie reklamy lub telesprzedaży w trakcie
audycji.
6. Nie można przerywać w celu nadania reklam lub telesprzedaży:
1) serwisów informacyjnych;
2) audycji o treści religijnej;
3) audycji publicystycznych i dokumentalnych o czasie krótszym niż 30 minut;
4) audycji dla dzieci.
7. Nie można przerywać w celu nadania reklam lub telesprzedaży audycji w programach
publicznej radiofonii i telewizji, z wyjątkiem audycji, o których mowa w ust. 2.
Art. 16b.
1. Zakazane jest nadawanie przekazu handlowego:
1) wyrobów tytoniowych, rekwizytów tytoniowych, produktów imitujących wyroby
tytoniowe lub rekwizyty tytoniowe oraz symboli związanych z używaniem tytoniu,
w zakresie regulowanym przez ustawę z dnia 9 listopada 1995 r. o ochronie zdrowia przed
następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych (Dz. U. z 1996 r. Nr 10, poz. 55,
z późn. zm.);
2) napojów alkoholowych, w zakresie regulowanym przez ustawę z dnia 26 października
1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2007 r.
Nr 70, poz. 473, z późn. zm.);
3) świadczeń zdrowotnych w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej udzielanych
wyłącznie na podstawie skierowania lekarza;
4) produktów leczniczych, w zakresie regulowanym przez ustawę z dnia 6 września
2001 r. - Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271, z późn. zm.3));
5) gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości, zakładów wzajemnych, gier na automatach,
w zakresie regulowanym ustawą z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr
201, poz. 1540 oraz z 2010 r. Nr 127, poz. 857);
6) substancji psychotropowych lub środków odurzających oraz środków spożywczych lub
innych produktów, w zakresie uregulowanym ustawą z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485, z późn. zm.).
2. Zakazane jest nadawanie przekazów handlowych:
1) nawołujących bezpośrednio małoletnich do nabywania produktów lub usług;
2) zachęcających małoletnich do wywierania presji na rodziców lub inne osoby w celu
skłonienia ich do zakupu reklamowanych produktów lub usług;
3) wykorzystujących zaufanie małoletnich, jakie pokładają oni w rodzicach, nauczycielach
i innych osobach;
4) w nieuzasadniony sposób ukazujących małoletnich w niebezpiecznych sytuacjach;
5) oddziałujących w sposób ukryty na podświadomość.
3. Przekaz handlowy nie może:
1) naruszać godności ludzkiej;
2) zawierać treści dyskryminujących ze względu na rasę, płeć, narodowość, pochodzenie
etniczne, wyznanie lub światopogląd, niepełnosprawność, wiek czy orientację seksualną;
3) ranić przekonań religijnych lub politycznych;
4) zagrażać fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu rozwojowi małoletnich;
5) sprzyjać zachowaniom zagrażającym zdrowiu, bezpieczeństwu lub ochronie środowiska.
3a. Audycjom dla dzieci nie powinny towarzyszyć przekazy handlowe dotyczące artykułów
spożywczych lub napojów zawierających składniki, których obecność w nadmiernych
ilościach w codziennej diecie jest niewskazana.
3b. Krajowa Rada, po zasięgnięciu opinii ministra właściwego do spraw zdrowia, może
określić, w drodze rozporządzenia:
1) rodzaje artykułów spożywczych lub napojów zawierających składniki, których obecność
w nadmiernych ilościach w codziennej diecie jest niewskazana,
2) sposób umieszczania w programach przekazów handlowych dotyczących tych artykułów,
tak aby przekazy te nie towarzyszyły audycjom dla dzieci
- dążąc do zachęcenia nadawców do przeciwdziałania promowaniu niezdrowego odżywiania
wśród dzieci oraz uwzględniając charakter programów, ich wpływ na kształtowanie opinii
publicznej i oddziaływanie na interesy odbiorców, bez nakładania nieuzasadnionych
obowiązków na nadawców.
4. (uchylony).
Art. 16c.
Zakazane są:
1) ukryte przekazy handlowe;
2) lokowanie produktów, z zastrzeżeniem art. 17a;
3) lokowanie tematów.
Art. 17.
1. Odbiorcy powinni zostać wyraźnie poinformowani o sponsorowaniu. Sponsorowane
audycje lub inne przekazy są oznaczane przez wskazanie sponsora na ich początku, na końcu
oraz w momencie wznowienia po przerwie na reklamę lub telesprzedaż. Wskazanie sponsora
może zawierać tylko jego nazwę, firmę, znak towarowy lub inne oznaczenie
indywidualizujące przedsiębiorcę lub jego działalność, odniesienie do jego towarów, usług
lub ich znaku towarowego.
1a. Wskazanie sponsora i żaden element tego wskazania nie może bezpośrednio zachęcać
do zakupu lub najmu towarów lub usług, zwłaszcza przez specjalne, promocyjne do nich
odniesienie.
2. Wskazanie sponsora nie może zawierać nazwy, firmy, znaku towarowego lub innego
oznaczenia indywidualizującego przedsiębiorcę lub jego działalność, widoku towaru albo
usługi, których reklama jest zakazana w art. 16b ust. 1.
3. Sponsor nie może wpływać na treść audycji lub innego przekazu oraz ich miejsce
w programie w sposób ograniczający samodzielność i niezależność redakcyjną nadawcy.
Sponsorowanie nie zwalnia nadawcy od odpowiedzialności za treść audycji.
4. Sponsorowane audycje lub inne przekazy nie mogą zachęcać do kupna lub innego
udostępniania towarów lub usług sponsora lub osoby trzeciej.
5. Zabronione jest sponsorowanie audycji lub innych przekazów, z zastrzeżeniem ust. 6,
przez:
1) partie polityczne;
2) związki zawodowe;
3) organizacje pracodawców;
4) osoby fizyczne lub osoby prawne, których zasadniczą działalność stanowi produkcja lub
sprzedaż towarów lub świadczenie usług, o których mowa w art. 16b ust. 1.
6. Zabronione jest sponsorowanie transmisji sportowych przez podmioty wymienione w ust. 5
pkt 1-3 oraz przez przedsiębiorców, których główna działalność polega na produkcji,
sprzedaży lub innym udostępnianiu towarów lub usług, których reklama jest zakazana
zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 1 i 2, z zastrzeżeniem art. 13 1 ust. 5 i 6 ustawy o wychowaniu w
trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.
6a. Zabronione jest sponsorowanie audycji i innych przekazów przez podmioty prowadzące
działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości, przyjmowania
zakładów wzajemnych i gier na automatach.
7. Zabronione jest sponsorowanie:
1) serwisów informacyjnych, z wyjątkiem sportowych i prognozy pogody;
2) audycji publicystycznych o treści społeczno-politycznej;
3) audycji poradniczych i konsumenckich;
4) audycji wyborczych lub bezpośrednio związanych z kampanią wyborczą.
8. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, sposób sponsorowania audycji lub innych
przekazów, z uwzględnieniem zasad określonych w ust. 1-7, w tym w szczególności czas
emisji, wskazania sponsora oraz sposób rozpowszechniania informacji o sponsorze
w zapowiedzi audycji albo po zakończeniu audycji lub innego przekazu, a także w czasie
trwania audycji lub innego przekazu. W rozporządzeniu Krajowa Rada określi sposób
prowadzenia i przechowywania przez nadawcę ewidencji sponsorowanych audycji lub innych
przekazów oraz zakres informacji objętych tą ewidencją.
Art. 17a.
1. Lokowanie produktu jest dopuszczalne wyłącznie:
1) w filmach kinematograficznych, filmach lub serialach wytworzonych na użytek
audiowizualnych usług medialnych, a także w audycjach sportowych oraz audycjach
rozrywkowych, lub
2) w postaci nieodpłatnego udostępniania towaru lub usługi do wykorzystania w audycji,
w szczególności w charakterze rekwizytu lub nagrody
- z wyłączeniem audycji dla dzieci.
2. Audycje, w których stosuje się lokowanie produktu, oznacza się w programach
telewizyjnych za pomocą znaku graficznego, a w programach radiowych za pomocą sygnału
dźwiękowego informujących o fakcie lokowania produktu, na początku, na końcu oraz
w momencie wznowienia po przerwie na reklamę lub telesprzedaż.
3. Na końcu audycji, o której mowa w ust. 2, która została wyprodukowana przy udziale
nadawcy lub na jego zamówienie, umieszcza się neutralną informację o producencie lub
sprzedawcy lokowanego towaru lub podmiocie świadczącym lokowaną usługę oraz o samym
towarze lub usłudze.
4. Zastosowanie lokowania produktu nie może naruszać samodzielności i niezależności
redakcyjnej nadawcy przez wpływ na treść lub miejsce audycji w programie oraz nie zwalnia
nadawcy od odpowiedzialności za treść audycji.
5. Audycje, w których stosuje się lokowanie produktu, nie mogą:
1) nadmiernie eksponować danego produktu;
2) zachęcać bezpośrednio do nabycia lub najmu towarów lub usług, zwłaszcza przez
promocyjne odniesienia do nich.
6. Zakazane jest lokowanie produktu dotyczące towarów lub usług, o których mowa w art.
16b ust. 1.
7. Nadawca jest obowiązany do prowadzenia i przechowywania ewidencji audycji, w których
zastosowano lokowanie produktu.
8. W zakresie niezbędnym dla kontroli zgodności działania nadawcy z przepisami ust. 1-7,
Przewodniczący Krajowej Rady może żądać od nadawcy przedstawienia dokumentacji
w zakresie lokowania produktu. Przepis art. 10 ust. 2 stosuje się odpowiednio.
9. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe warunki oznaczania przez nadawcę audycji, w których zastosowano
lokowanie produktu, w tym wzór znaku graficznego oraz formę sygnału dźwiękowego,
o których mowa w ust. 2,
2) sposób prowadzenia oraz przechowywania przez nadawcę ewidencji audycji, w których
zastosowano lokowanie produktu, oraz zakres danych objętych tą ewidencją
- uwzględniając interesy odbiorców i możliwość prowadzenia przez nadawcę ewidencji
w postaci elektronicznej, bez obciążania nadawców nadmiernymi utrudnieniami i kosztami.
Art. 18.
1. Audycje lub inne przekazy nie mogą propagować działań sprzecznych z prawem, z polską
racją stanu oraz postaw i poglądów sprzecznych z moralnością i dobrem społecznym,
w szczególności nie mogą zawierać treści nawołujących do nienawiści lub dyskryminujących
ze względu na rasę, niepełnosprawność, płeć, wyznanie lub narodowość.
2. Audycje lub inne przekazy powinny szanować przekonania religijne odbiorców,
a zwłaszcza chrześcijański system wartości.
3. Audycje lub inne przekazy nie mogą sprzyjać zachowaniom zagrażającym zdrowiu lub
bezpieczeństwu oraz zachowaniom zagrażającym środowisku naturalnemu.
4. Zabronione jest rozpowszechnianie audycji lub innych przekazów zagrażających
fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu rozwojowi małoletnich, w szczególności
zawierających treści pornograficzne lub w sposób nieuzasadniony eksponujących przemoc.
5. Audycje lub inne przekazy, zawierające sceny lub treści mogące mieć negatywny wpływ
na prawidłowy fizyczny, psychiczny lub moralny rozwój małoletnich, inne niż te, o których
mowa w ust. 4, mogą być rozpowszechniane wyłącznie w godzinach od 23 do 6.
5a. Nadawcy są zobowiązani do oznaczania audycji lub innych przekazów, o których mowa
w ust. 5, odpowiednim symbolem graficznym przez cały czas ich emisji telewizyjnej lub
zapowiedzią słowną, informującą o zagrożeniach wynikających z treści emisji radiowej.
5b. Nadawcy są zobowiązani do oznaczania audycji i innych przekazów, innych niż te,
o których mowa w ust. 5, z wyłączeniem serwisów informacyjnych, reklam, telesprzedaży,
transmisji sportowych i przekazów tekstowych, odpowiednim symbolem graficznym przez
cały czas ich emisji telewizyjnej, uwzględniając stopień szkodliwości danej audycji lub
przekazu dla małoletnich w poszczególnych kategoriach wiekowych.
6. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia:
1) cechy oraz szczegółowe warunki kwalifikowania, rozpowszechniania i sposób
zapowiadania audycji lub innych przekazów, o których mowa w ust. 5,
2) podział małoletnich na kategorie wiekowe oraz szczegółowe warunki kwalifikowania
i rozpowszechniania audycji lub innych przekazów, o których mowa w ust. 5b,
z uwzględnieniem godzin nadawania audycji lub innych przekazów przeznaczonych dla danej
kategorii wiekowej,
3) wzory symboli graficznych i formuł zapowiedzi, o których mowa w ust. 5a i 5b, oraz
sposób ich prezentacji
- uwzględniając stopień szkodliwości audycji dla małoletnich w poszczególnych kategoriach
wiekowych.
7. Nadawcy dbają o poprawność języka swoich programów i przeciwdziałają jego
wulgaryzacji.
Art. 18a.
1. Nadawcy programów telewizyjnych są obowiązani do zapewniania dostępności programów
dla osób niepełnosprawnych z powodu dysfunkcji narządu wzroku oraz osób
niepełnosprawnych z powodu dysfunkcji narządu słuchu, przez wprowadzanie odpowiednich
udogodnień: audiodeskrypcji, napisów dla niesłyszących oraz tłumaczeń na język migowy,
tak aby co najmniej 10% kwartalnego czasu nadawania programu, z wyłączeniem reklam
i telesprzedaży, posiadało takie udogodnienia.
2. Krajowa Rada może określić, w drodze rozporządzenia, niższy niż określony w ust. 1
udział w programie telewizyjnym audycji z udogodnieniami odbioru dla osób
niepełnosprawnych z powodu dysfunkcji narządu wzroku oraz osób niepełnosprawnych
z powodu dysfunkcji narządu słuchu, uwzględniając różnorodną ofertę programową
w różnym czasie antenowym, możliwości techniczne, potrzeby odbiorców, sposób
rozpowszechniania i specjalizację programu, bez nakładania nieuzasadnionych obowiązków
na nadawców.
Art. 19.
1. Działalność nadawcy polegająca na tworzeniu i zestawianiu programu prowadzona jest
w formie redakcji w rozumieniu przepisów prawa prasowego.
2. Do przekazów tekstowych stosuje się odpowiednio przepisy o tworzeniu
i rozpowszechnianiu programów radiowych i telewizyjnych.
Art. 20.
1. Nadawca utrwala audycje, reklamy lub inne przekazy na odpowiednich nośnikach
i przechowuje je przez okres 28 dni od dnia rozpowszechnienia audycji, reklamy lub innego
przekazu. Po upływie tego okresu przechowuje się zapisy audycji, reklamy lub innego
przekazu będącego przedmiotem postępowania przed organem państwowym do czasu
zakończenia tego postępowania.
1a. Na wezwanie Przewodniczącego Krajowej Rady operator rozprowadzający program jest
obowiązany utrwalić program określony w wezwaniu przez okres w nim wskazany,
nie dłuższy niż 14 dni, i niezwłocznie przekazać jego zapis.
2. Osobie, która twierdzi, że treść audycji, reklamy lub innego przekazu narusza jej prawa,
należy na jej pisemny wniosek i na koszt nadawcy udostępnić zapis audycji, reklamy lub
innego przekazu albo wydać taki zapis na jej koszt, w terminie 7 dni od dnia złożenia
wniosku.
3. W przypadku odmowy udostępnienia zapisu audycji, reklamy lub innego przekazu, osobie,
o której mowa w ust. 2, służy roszczenie o udostępnienie zapisu na drodze sądowej; sądem
właściwym w tych sprawach jest sąd okręgowy.
4. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, sposoby utrwalania i przechowywania
audycji, reklam i innych przekazów przez nadawców, z uwzględnieniem zakresu informacji
o przechowywanych materiałach.
Art. 20a.
1. Na pisemny wniosek Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nadawca jest
obowiązany:
1) ujawnić dane umożliwiające identyfikację zleceniodawcy audycji lub przekazu
handlowego;
2) wydać nieodpłatnie zapis audycji lub przekazu handlowego, w terminie 7 dni od dnia
złożenia wniosku.
2. Przepis art. 20 ust. 3 stosuje się odpowiednio.
Art. 20b.
1. Nadawca programu telewizyjnego może nadać bezpośrednią transmisję z wydarzenia
o zasadniczym znaczeniu społecznym, zwanego dalej "ważnym wydarzeniem", tylko:
1) w programie ogólnokrajowym w rozumieniu ustawy lub koncesji, dostępnym w całości bez
opłaty, z wyłączeniem opłat abonamentowych w rozumieniu ustawy z dnia 21 kwietnia 2005
r. o opłatach abonamentowych i podstawowych opłat pobieranych przez operatorów sieci
kablowych, lub
2) jeżeli to samo wydarzenie jest transmitowane przez nadawcę programu spełniającego
wymogi określone w pkt 1, na podstawie umowy z nadawcą, który nabył prawa do transmisji
danego wydarzenia, lub z innym uprawnionym, z zastrzeżeniem ust. 6.
2. Ze względu na duże zainteresowanie społeczne za ważne wydarzenia uważa się między
innymi:
1) letnie i zimowe Igrzyska Olimpijskie;
2) półfinały i finały mistrzostw świata i Europy w piłce nożnej, a także wszelkie inne mecze
w ramach tych imprez z udziałem reprezentacji Polski, w tym mecze eliminacyjne;
3) inne mecze z udziałem reprezentacji Polski w piłce nożnej w ramach oficjalnych
rozgrywek oraz mecze z udziałem polskich klubów w ramach Ligi Mistrzów i Pucharu
UEFA.
3. Krajowa Rada może, w drodze rozporządzenia, określić listę innych, niż wymienione
w ust. 2, ważnych wydarzeń, uwzględniając stopień społecznego zainteresowania określonym
wydarzeniem i znaczenie tego wydarzenia dla życia społecznego, gospodarczego
i politycznego.
4. Jeżeli przewiduje się organizację ważnego wydarzenia w częściach, to każdą taką część
uważa się za ważne wydarzenie.
5. Przepis ust. 1 stosuje się do nadań z opóźnieniem, jeżeli opóźnienie nadania transmisji
z ważnego wydarzenia nie przekracza 24 godzin i wynika z ważnych powodów,
w szczególności:
1) z czasu, w którym odbywa się dane wydarzenie, obejmującego okres między godziną 24
a godziną 6 czasu obowiązującego na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej;
2) z pokrywania się w czasie ważnych wydarzeń lub ich części.
6. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dany nadawca wykaże, że żaden nadawca programu
spełniającego wymogi określone w ust. 1 pkt 1 nie wyraził gotowości zawarcia umowy
umożliwiającej nadanie transmisji zgodnie z ust. 1 pkt 2.
7. Krajowa Rada w zakresie wynikającym z wiążących Rzeczpospolitą Polską umów
międzynarodowych może, w drodze rozporządzenia, określić:
1) listy wydarzeń uznanych przez inne państwa europejskie za ważne wydarzenia;
2) zasady wykonywania wyłącznych praw do telewizyjnych transmisji wydarzeń, o których
mowa w pkt 1, w sposób zapewniający, że wykonywanie tych praw przez nadawców
podlegających ustawie nie pozbawi odbiorców w danym państwie możliwości odbioru tych
wydarzeń na zasadach określonych przez dane państwo zgodnie z przepisami prawa
międzynarodowego.
Art. 20c.
1. Nadawca programu telewizyjnego uprawniony do nadania na zasadzie wyłączności
transmisji z wydarzenia budzącego istotne zainteresowanie społeczne, zwanego dalej
"wydarzeniem", jest obowiązany umożliwić innym nadawcom telewizyjnym realizację prawa
do krótkiego sprawozdania.
2. Prawo do krótkiego sprawozdania przysługuje każdemu nadawcy ustanowionemu w:
1) Rzeczypospolitej Polskiej;
2) innym państwie członkowskim Unii Europejskiej lub państwie będącym stroną
Europejskiej konwencji o telewizji ponadgranicznej, o ile żaden nadawca lub inny podmiot
w państwie, w którym jest ustanowiony nadawca ubiegający się o dostęp, nie jest uprawniony
do transmisji danego wydarzenia i nie może zapewnić dostępu do krótkiego sprawozdania
z niego.
3. Realizację prawa do krótkiego sprawozdania umożliwia się przez udostępnienie nadawcy
ubiegającemu się o dostęp wybranych przez niego krótkich fragmentów transmisji
wydarzenia, łącznie nie dłuższych niż 90 sekund, z sygnału nadawcy, o którym mowa w ust.
1, za zapłatą kosztów udostępnienia.
4. Nadawca realizujący prawo do krótkiego sprawozdania może nadać udostępnione mu
zgodnie z ust. 3 fragmenty w okresie 24 godzin, w ogólnych audycjach informacyjnych lub
umieszczonych przy nich informacyjnych serwisach sportowych, trzykrotnie w danym
programie, w wymiarze krótkiej informacji o wydarzeniu, nie dłuższej niż 90 sekund, pod
warunkiem wyraźnego podania źródła.
5. Nadawca, o którym mowa w ust. 1, jest zwolniony z obowiązku realizacji prawa
do krótkiego sprawozdania w sposób określony w ust. 3, jeżeli nadawca ubiegający się
o realizację tego prawa ma możliwość wstępu na miejsce wydarzenia i sporządzenia własnego
sprawozdania. Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio.
6. Postanowienia umowne uniemożliwiające realizację prawa do krótkiego sprawozdania
zgodnie z ust. 1-4 są nieważne.
Rozdział 4
Publiczna radiofonia i telewizja
Art. 21.
1. Publiczna radiofonia i telewizja realizuje misję publiczną, oferując, na zasadach
określonych w ustawie, całemu społeczeństwu i poszczególnym jego częściom, zróżnicowane
programy i inne usługi w zakresie informacji, publicystyki, kultury, rozrywki, edukacji
i sportu, cechujące się pluralizmem, bezstronnością, wyważeniem i niezależnością oraz
innowacyjnością, wysoką jakością i integralnością przekazu.
1a. Do zadań publicznej radiofonii i telewizji, wynikających z realizacji misji, o której mowa
w ust. 1, należy w szczególności:
1) tworzenie i rozpowszechnianie programów ogólnokrajowych, programów regionalnych,
programów dla odbiorców za granicą w języku polskim i innych językach oraz innych
programów realizujących demokratyczne, społeczne i kulturalne potrzeby społeczności
lokalnych;
2) tworzenie i rozpowszechnianie programów wyspecjalizowanych, na których
rozpowszechnianie uzyskano koncesję;
3) budowa i eksploatacja nadawczych i przekaźnikowych stacji radiowych i telewizyjnych;
4) rozpowszechnianie przekazów tekstowych;
5) prowadzenie prac nad nowymi technikami tworzenia i rozpowszechniania programów
radiowych i telewizyjnych;
6) prowadzenie działalności produkcyjnej, usługowej i handlowej związanej z twórczością
audiowizualną, w tym eksportu i importu;
7) popieranie twórczości artystycznej, literackiej, naukowej oraz działalności oświatowej
i działalności w zakresie sportu;
8) upowszechnianie wiedzy o języku polskim;
8a) uwzględnianie potrzeb mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczności
posługującej się językiem regionalnym, w tym emitowanie programów informacyjnych
w językach mniejszości narodowych i etnicznych oraz języku regionalnym;
9) tworzenie i udostępnianie programów edukacyjnych na użytek środowisk polonijnych oraz
Polaków zamieszkałych za granicą;
10) zapewnianie dostępności programów lub ich części i innych usług dla osób
niepełnosprawnych z powodu dysfunkcji narządu wzroku oraz osób niepełnosprawnych
z powodu dysfunkcji narządu słuchu;
11) upowszechnianie edukacji medialnej.
2. Programy i inne usługi publicznej radiofonii i telewizji powinny:
1) kierować się odpowiedzialnością za słowo i dbać o dobre imię publicznej radiofonii
i telewizji;
2) rzetelnie ukazywać całą różnorodność wydarzeń i zjawisk w kraju i za granicą;
3) sprzyjać swobodnemu kształtowaniu się poglądów obywateli oraz formowaniu się opinii
publicznej;
4) umożliwiać obywatelom i ich organizacjom uczestniczenie w życiu publicznym poprzez
prezentowanie zróżnicowanych poglądów i stanowisk oraz wykonywanie prawa do kontroli
i krytyki społecznej;
5) służyć rozwojowi kultury, nauki i oświaty, ze szczególnym uwzględnieniem polskiego
dorobku intelektualnego i artystycznego;
6) respektować chrześcijański system wartości, za podstawę przyjmując uniwersalne zasady
etyki;
7) służyć umacnianiu rodziny;
7a) służyć kształtowaniu postaw prozdrowotnych;
7b) służyć propagowaniu i upowszechnianiu sportu;
8) służyć zwalczaniu patologii społecznych;
9) (uchylony);
10) służyć edukacji medialnej.
3. Jednostki publicznej radiofonii i telewizji opracowują corocznie w porozumieniu
z Krajową Radą plany finansowo-programowe przedsięwzięć w zakresie realizacji zadań,
o których mowa w ust. 1 i 1a, wymagających finansowania ze środków publicznych,
z uwzględnieniem części kosztów funkcjonowania i rozwoju tych jednostek.
4. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, terminy przedkładania i zakres planów
finansowo-programowych mając na względzie zapewnienie realizacji misji publicznej przez
jednostki publicznej radiofonii i telewizji, a także swobodę nadawców publicznych
w kształtowaniu programów.
Art. 22.
1. Organy państwowe mogą podejmować decyzje w sprawach działalności jednostek
publicznej radiofonii i telewizji tylko w przypadkach przewidzianych ustawami.
2. Jednostki publicznej radiofonii i telewizji umożliwiają naczelnym organom państwowym
bezpośrednią prezentację oraz wyjaśnianie polityki państwa.
3. Krajowa Rada określa, w drodze rozporządzenia, tryb postępowania w sprawach, o których
mowa w ust. 2.
Art. 23.
1. Jednostki publicznej radiofonii i telewizji stwarzają partiom politycznym możliwość
przedstawienia stanowiska w węzłowych sprawach publicznych.
2. Uprawnienia przewidziane w ust. 1 stosuje się odpowiednio do ogólnokrajowych
organizacji związków zawodowych i związków pracodawców.
3. Tryb postępowania w sprawach, o których mowa w ust. 1 i 2, określa, w drodze
rozporządzenia, Krajowa Rada.
Art. 23a.
1. Jednostki publicznej radiofonii i telewizji stwarzają organizacjom pożytku publicznego,
o których mowa w ustawie z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego
i o wolontariacie (Dz. U. z 2010 r. Nr 234, poz. 1536), możliwość nieodpłatnego
informowania o prowadzonej przez te organizacje działalności nieodpłatnej.
2. Przepis ust. 1 nie wyklucza prawa nadawcy do informowania o działalności organizacji
pożytku publicznego w szerszym zakresie.
3. Krajowa Rada w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zabezpieczenia
społecznego określi, w drodze rozporządzenia, tryb postępowania związanego z nieodpłatnym
informowaniem o prowadzonej przez organizacje pożytku publicznego nieodpłatnej
działalności pożytku publicznego, w tym sposób przygotowania i emisji audycji oraz czas
przeznaczony na ich rozpowszechnianie, uwzględniając różnorodność zadań publicznych
określonych w art. 4 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie oraz ich
znaczenie dla społeczności.
Art. 24.
1. Podmiotom uczestniczącym w wyborach do Sejmu, Senatu, samorządu terytorialnego oraz
Parlamentu Europejskiego zapewnia się możliwość rozpowszechniania audycji wyborczych
w programach publicznej radiofonii i telewizji na zasadach określonych odrębnymi
przepisami.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do wyborów na urząd Prezydenta Rzeczypospolitej
Polskiej.
3. Podmiotom uprawnionym do udziału w kampanii referendalnej w programach radiowych
i telewizyjnych w rozumieniu art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o referendum
ogólnokrajowym (Dz. U. Nr 57, poz. 507, z późn. zm.4)) zapewnia się możliwość
rozpowszechniania audycji referendalnych w programach publicznej radiofonii i telewizji
na zasadach określonych odrębnymi przepisami.
Art. 25.
1. Jednostki publicznej radiofonii i telewizji mogą tworzyć i rozpowszechniać programy dla
odbiorców za granicą w języku polskim i w innych językach.
2. Jednostki publicznej radiofonii i telewizji są obowiązane tworzyć i rozpowszechniać
audycje oświatowe dla szkół i innych placówek oświatowo-wychowawczych.
3. Audycje oświatowe powinny odpowiadać wymogom zawartym w szkolnych programach
nauczania.
4. Koszty tworzenia programów oraz audycji, o których mowa w ust. 1 i 2, są pokrywane
z budżetu państwa, w granicach określonych ustawą budżetową.
5. Zakres i sposób prowadzenia działalności przewidzianej w ust. 1 i 2 oraz zasady
pokrywania jej kosztów są określane w formie porozumień zawieranych między ministrami
właściwymi odpowiednio w sprawach zagranicznych i edukacji narodowej oraz jednostkami
publicznej radiofonii i telewizji.
Art. 26.
1. Jednostki publicznej radiofonii i telewizji działają wyłącznie w formie jednoosobowej
spółki akcyjnej Skarbu Państwa, zwanej dalej "spółką".
2. Telewizję publiczną tworzy spółka "Telewizja Polska - Spółka Akcyjna", zawiązana w celu
tworzenia i rozpowszechniania ogólnokrajowych programów I, II i TV Polonia oraz
regionalnych programów telewizyjnych.
2a. Terenowe oddziały spółki "Telewizja Polska - Spółka Akcyjna" mają swoje siedziby w:
Białymstoku, Bydgoszczy, Gorzowie Wielkopolskim, Gdańsku, Katowicach, Kielcach,
Krakowie, Lublinie, Łodzi, Opolu, Olsztynie, Poznaniu, Rzeszowie, Szczecinie, Warszawie,
Wrocławiu.
3. Radiofonię publiczną tworzą:
1) spółka "Polskie Radio - Spółka Akcyjna", zawiązana w celu tworzenia i rozpowszechniania
ogólnokrajowych programów radiowych i programów dla odbiorców za granicą;
2) spółki zawiązane w celu tworzenia i rozpowszechniania regionalnych programów
radiowych, zwane dalej "spółkami radiofonii regionalnej".
4. Do spółek wymienionych w ust. 2 i 3 stosuje się, z zastrzeżeniem art. 27-30 ustawy,
przepisy Kodeksu spółek handlowych z wyjątkiem art. 312 i 402.
5. Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej, w porozumieniu z Przewodniczącym Krajowej
Rady, dokonuje, w drodze decyzji, rezerwacji częstotliwości niezbędnych do wykonywania
ustawowych zadań przez spółki oraz określa warunki wykorzystania tych częstotliwości.
Do dokonywania, wprowadzania zmian lub cofania rezerwacji częstotliwości stosuje się
przepisy art. 114 i 115 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr
171, poz. 1800, z późn. zm.).
6. Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej, w porozumieniu z Przewodniczącym Krajowej
Rady, zapewnia dla spółek tworzących i rozpowszechniających:
1) ogólnokrajowe programy telewizyjne - częstotliwości niezbędne do pokrycia kraju
zasięgiem odbioru programu "Telewizja Polska I" i "Telewizja Polska II";
2) ogólnokrajowe programy radiowe - częstotliwości niezbędne do pokrycia kraju zasięgiem
odbioru programu pierwszego, drugiego, trzeciego i czwartego oraz częstotliwości niezbędne
do rozpowszechniania programów radiowych dla odbiorców za granicą;
3) regionalne programy telewizyjne - częstotliwości niezbędne do rozpowszechniania
regionalnych programów telewizyjnych;
4) regionalne programy radiowe - częstotliwości niezbędne do rozpowszechniania
regionalnych programów radiowych.
7. Program TV Polonia jest rozpowszechniany w sposób rozsiewczy satelitarny.
8. Do rezerwacji częstotliwości przeznaczonych do rozpowszechniania lub rozprowadzania
programów w sposób cyfrowy, drogą rozsiewczą naziemną lub rozsiewczą satelitarną, stosuje
się art. 115 ust. 3 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne.
Art. 27.
1. Zarząd spółki liczy od jednego do trzech członków.
2. Kadencja zarządu trwa cztery lata.
3. Członków zarządu, w tym prezesa zarządu, Krajowa Rada powołuje w drodze uchwały na
wniosek rady nadzorczej oraz odwołuje w drodze uchwały na wniosek rady nadzorczej lub
walnego zgromadzenia.
4. Do zarządu powołuje się wyłącznie osobę posiadającą kompetencje w dziedzinie
zarządzania oraz radiofonii i telewizji, spośród kandydatów wyłonionych w konkursie
przeprowadzonym przez radę nadzorczą.
5. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, regulamin konkursu na kandydatów na
członków zarządu, w tym sposób ogłaszania, organizację i tryb przeprowadzania konkursu
oraz sposób ogłaszania wyników konkursu, uwzględniając potrzebę powszechności dostępu
do konkursu, zapewnienia obiektywności i jawności postępowania, sprawnego
przeprowadzenia konkursu oraz oceny kompetencji kandydatów, o których mowa w ust. 4.
6. Członek zarządu może być odwołany w przypadku:
1) skazania prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia
publicznego lub przestępstwo skarbowe;
2) działania na szkodę spółki;
3) zaistnienia okoliczności trwale uniemożliwiających sprawowanie funkcji.
7. Członkowie zarządów i osoby zajmujące kierownicze stanowiska w jednostkach publicznej
radiofonii i telewizji kierują się w swojej pracy oraz w ocenie dziennikarzy i innych twórców
im podległych zasadami profesjonalizmu, uczciwości i rzetelności oraz wskazaniami
zawartymi w art. 21 ust. 1a i 2 ustawy.
Art. 28.
1. Rady nadzorcze spółek "Telewizja Polska - Spółka Akcyjna" i "Polskie Radio - Spółka
Akcyjna" liczą po siedmiu członków: pięciu wyłonionych w konkursie przeprowadzonym
przez Krajową Radę spośród kandydatów posiadających kompetencje w dziedzinie prawa,
finansów, kultury oraz mediów, zgłoszonych przez organy kolegialne uczelni akademickich,
jednego powołanego przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego oraz jednego powołanego przez ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa.
1a. Rady nadzorcze spółek radiofonii regionalnej liczą po pięciu członków: czterech
wyłonionych w konkursie przeprowadzonym przez Krajową Radę spośród kandydatów
posiadających kompetencje w dziedzinie prawa, finansów, kultury oraz mediów, zgłoszonych
przez organy kolegialne uczelni akademickich działających w danym regionie oraz jednego
powołanego przez ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.
1b. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, regulamin konkursu na członka rady
nadzorczej, w tym sposób ogłaszania, organizację i tryb przeprowadzania konkursu, sposób
zgłaszania kandydatów oraz sposób ogłaszania wyników konkursu, uwzględniając potrzebę
zapewnienia obiektywności i jawności postępowania, sprawnego przeprowadzenia konkursu
oraz oceny kompetencji kandydatów, o których mowa w ust. 1 i 1a.
1c. Uchwała Krajowej Rady w sprawie wyników konkursu, wskazująca osoby wyłonione
w konkursie, stanowi ich powołanie w skład rady nadzorczej.
1d. Członek rady nadzorczej może być odwołany przez organ, który go powołał,
w przypadku:
1) skazania prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia
publicznego lub przestępstwo skarbowe;
2) działania na szkodę spółki;
3) zaistnienia okoliczności trwale uniemożliwiających sprawowanie funkcji.
2. Rada nadzorcza podejmuje uchwały bezwzględną większością głosów w obecności
co najmniej połowy składu rady.
3. Rada nadzorcza wybiera ze swego grona przewodniczącego.
4. Rada nadzorcza uchwala regulamin określający tryb jej działania.
5. Kadencja rady nadzorczej trwa trzy lata.
6. Zgody rady nadzorczej wymaga:
1) nawiązywanie i rozwiązywanie stosunku pracy z osobami zajmującymi stanowiska
kierownicze określone w statucie spółki;
2) zawarcie lub przystąpienie przez spółkę do umowy zbiorowej z przedstawicielami
pracowników;
3) zawiązanie bądź przystąpienie do spółki innej niż spółka, o której mowa w art. 26 ust. 1,
a także nabycie lub zbycie udziałów albo akcji w takiej spółce;
4) zbycie lub obciążenie nieruchomości.
7. (uchylony).
Art. 28a.
1. Rady programowe publicznej radiofonii i telewizji liczą 15 członków, których powołuje
Krajowa Rada; 10 członków rady programowej reprezentuje ugrupowania parlamentarne.
Pozostałych 5 powołuje z grona osób legitymujących się dorobkiem i doświadczeniem
w sferze kultury i mediów.
2. Kadencja rady programowej trwa 4 lata, a jej członkowie reprezentują społeczne interesy
i oczekiwania związane z działalnością programową spółki.
3. Rada programowa podejmuje uchwały zawierające oceny poziomu i jakości programu
bieżącego oraz programów ramowych. Uchwały w sprawach programowych, podejmowane
większością głosów w obecności co najmniej połowy składu rady, są przedmiotem obrad
i postanowień rady nadzorczej.
4. Członkom rady programowej przysługuje dieta wypłacana przez spółkę w wysokości
ustalonej przez Krajową Radę.
5. Zarząd spółki zapewnia członkom rady programowej organizacyjne i finansowe warunki
dokonywania ocen poziomu i jakości wyemitowanego programu, badania jego odbioru oraz
zlecania niezależnych badań dotyczących percepcji programu i jego społecznych skutków.
Art. 29.
1. W walnym zgromadzeniu Skarb Państwa reprezentowany jest przez ministra właściwego
do spraw Skarbu Państwa.
2. Zarząd spółki nie jest związany poleceniami i zakazami ustanowionymi przez walne
zgromadzenie, jeżeli dotyczą one treści programu.
3. Zmiana statutu spółki wymaga uprzedniej zgody Krajowej Rady.
Art. 30.
1. Tworzenie i rozpowszechnianie regionalnych programów telewizji publicznej należy
do terenowych oddziałów spółki, o której mowa w art. 26 ust. 2.
2. Statut spółki określa zakres działania i zadania terenowego oddziału spółki.
3. Działalnością terenowego oddziału spółki kieruje dyrektor powoływany przez radę
nadzorczą na wniosek zarządu spółki.
4. Organem opiniodawczo-doradczym dyrektora terenowego oddziału spółki jest rada
programowa oddziału.
4a. Powołując rady programowe oddziałów emitujących programy w językach mniejszości
narodowych i etnicznych oraz języku regionalnym, dyrektorzy oddziałów uwzględnią
kandydatów zgłaszanych przez organizacje społeczne mniejszości narodowych i etnicznych
oraz społeczności posługującej się językiem regionalnym.
5. Krajowa Rada, na wniosek zarządu spółki, po zasięgnięciu opinii dyrektorów terenowych
oddziałów, określi minimalny udział audycji tworzonych przez terenowe oddziały spółki
w poszczególnych programach ogólnokrajowych.
6. (uchylony).
Art. 30a.
1. Przepisy dotyczące programów dla odbiorców za granicą stosuje się odpowiednio do
programu TV Polonia.
2. Organem opiniodawczo-doradczym w sprawach tworzenia i rozpowszechnienia programu
TV Polonia jest rada programowa TV Polonia.
Art. 31.
1. Przychodami spółek, o których mowa w art. 26 ust. 2 i 3, są wpływy pochodzące:
1) z opłat abonamentowych, odsetek za zwłokę w ich uiszczaniu oraz kar za używanie
niezarejestrowanych odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych, w rozumieniu przepisów
ustawy z dnia 21 kwietnia 2005 r. o opłatach abonamentowych, z zastrzeżeniem przepisu art.
8 ust. 1 tej ustawy;
2) z obrotu prawami do audycji;
3) z reklam i audycji sponsorowanych;
4) z innych źródeł.
2. Przychodami spółek mogą być również dotacje z budżetu państwa.
3. Akcjonariuszom spółek, o których mowa w art. 26 ust. 2 i 3, nie przysługuje prawo
do udziału w zysku.
Art. 31a.
1. Spółki, o których mowa w art. 26 ust. 2 i 3, są obowiązane do określenia w dokumentacji,
o której mowa w art. 10 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r.
Nr 152, poz. 1223, Nr 157, poz. 1241 i Nr 165, poz. 1316 oraz z 2010 r. Nr 47, poz. 278),
zasad rachunkowości, w tym zakładowego planu kont, w sposób zapewniający ujęcie
w księgach rachunkowych przychodów i związanych z nimi kosztów odrębnie w odniesieniu
do działalności, o której mowa w art. 21 ust. 1, oraz pozostałej działalności, a także metod
przypisywania kosztów i przychodów do poszczególnych rodzajów prowadzonej działalności.
2. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie narusza obowiązków w zakresie rachunkowości
i sprawozdawczości wynikających z odrębnych przepisów.
3. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, sposób prowadzenia dokumentacji,
o której mowa w ust. 1, oraz sposób sporządzania sprawozdań, o których mowa w art. 31b pkt
1-3, biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia przestrzegania zasad jawności
i przejrzystości wykorzystania środków przeznaczonych na realizację zadań, o których mowa
w art. 21 ust. 1, w sposób niezakłócający konkurencji na rynku.
Art. 31b.
Zarządy spółek, o których mowa w art. 26 ust. 2 i 3, są obowiązane do składania Krajowej
Radzie:
1) rocznego sprawozdania ze sposobu wykorzystania środków, o których mowa w art. 31 ust.
1 i 2, do dnia 15 lutego, za poprzedni rok kalendarzowy;
2) kwartalnych sprawozdań dotyczących sposobu wykorzystania środków przyznawanych
zgodnie z art. 31 ust. 1 pkt 1 i ust. 2, do 25. dnia miesiąca następującego po upływie każdego
kwartału danego roku kalendarzowego;
3) kwartalnych sprawozdań dotyczących kosztów poniesionych na działalność, o której mowa
w art. 21 ust. 1, wraz z określeniem źródeł ich finansowania, do 25. dnia miesiąca
następującego po upływie każdego kwartału danego roku kalendarzowego;
4) (uchylony).
Art. 31c.
Zarządy spółek, o których mowa w art. 26 ust. 2 i 3, przygotowują i publicznie udostępniają,
do dnia 15 marca za poprzedni rok kalendarzowy, sprawozdania z wykorzystania wpływów
z opłat abonamentowych w rozumieniu ustawy z dnia 21 kwietnia 2005 r. o opłatach
abonamentowych, odsetek za zwłokę w ich uiszczaniu oraz kar za używanie
niezarejestrowanych odbiorników, na realizację misji publicznej, o której mowa w art. 21 ust.
1, ze wskazaniem środków przeznaczonych na wykonanie poszczególnych zadań
wymienionych w art. 21 ust. 1a.
Art. 32. W celu realizacji zadań radiofonii i telewizji publicznej spółki mogą tworzyć,
za zgodą Krajowej Rady, przedsiębiorców przewidzianych przepisami prawa.
Rozdział 5
Koncesje na rozpowszechnianie programów
Art. 33.
1. Rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych, z wyjątkiem programów
publicznej radiofonii i telewizji, wymaga uzyskania koncesji.
1a. Nie wymaga uzyskania koncesji rozpowszechnianie programów telewizyjnych wyłącznie
w systemach teleinformatycznych, chyba że program taki ma być rozprowadzany naziemnie,
satelitarnie lub w sieciach kablowych.
2. Organem właściwym w sprawach koncesji jest Przewodniczący Krajowej Rady.
3. Przewodniczący Krajowej Rady podejmuje decyzję w sprawie koncesji na podstawie
uchwały Krajowej Rady. Decyzja w tej sprawie jest ostateczna.
Art. 34.
1. Przewodniczący Krajowej Rady, po zasięgnięciu opinii Prezesa Urzędu Komunikacji
Elektronicznej w zakresie określonym w ust. 1a pkt 3, ogłasza w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" informacje o możliwościach uzyskania koncesji
na rozpowszechnianie w sposób rozsiewczy naziemny programu radiowego lub telewizyjnego
oraz ustala termin, nie krótszy niż 45 dni od dnia ogłoszenia, do składania wniosków
o udzielenie koncesji.
1a. W ogłoszeniu, o którym mowa w ust. 1, określa się:
1) przedmiot postępowania;
2) warunki programowe rozpowszechniania programu, w tym w szczególności rodzaj
i charakter programu;
3) częstotliwości lub kanały oraz maksymalną moc promieniowaną i lokalizację stacji
nadawczych przeznaczonych do rozpowszechniania programu lub obszar, na którym mogą
być wykorzystywane częstotliwości, chyba że do rozpowszechniania programu nie jest
wymagana rezerwacja częstotliwości;
4) liczbę koncesji;
5) czas, na jaki może być udzielona koncesja;
6) termin i miejsce składania wniosków.
1b. Przewodniczący Krajowej Rady, w terminie nie dłuższym niż 14 dni od dnia ogłoszenia,
o którym mowa w ust. 1, zamieszcza w co najmniej dwóch drukowanych dziennikach
o zasięgu ogólnopolskim informację o tym ogłoszeniu.
1c. Rozpatrzeniu podlegają wyłącznie wnioski o udzielenie koncesji w związku
z ogłoszeniem, o którym mowa w ust. 1.
2. Przewodniczący Krajowej Rady podaje do publicznej wiadomości listę wnioskodawców
uczestniczących w postępowaniu o udzielenie koncesji. W przypadku złożenia większej
liczby wniosków, przekraczających istniejące możliwości rozpowszechniania programów,
są one rozpatrywane w ramach jednego postępowania.
Art. 35.
1. Koncesja może być udzielona osobie fizycznej, posiadającej obywatelstwo polskie i stałe
miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, osobie prawnej lub osobowej
spółce handlowej, które mają siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Koncesja dla spółki z udziałem osób zagranicznych może być udzielona, jeżeli:
1) udział kapitałowy osób zagranicznych w spółce lub udział osób zagranicznych w kapitale
zakładowym spółki nie przekracza 49%;
2) umowa lub statut spółki przewidują, że:
a) osobami uprawnionymi do reprezentowania lub prowadzenia spraw spółki albo członkami
zarządu spółki będą w większości osoby posiadające obywatelstwo polskie i stałe miejsce
zamieszkania w Polsce,
b) w zgromadzeniu wspólników lub w walnym zgromadzeniu udział głosów osób
zagranicznych i spółek zależnych, w rozumieniu Kodeksu spółek handlowych, od osób
zagranicznych nie może przekroczyć 49%,
c) osoby zagraniczne nie mogą dysponować bezpośrednio lub pośrednio większością
przekraczającą 49% głosów w osobowej spółce handlowej,
d) członkami rady nadzorczej spółki będą w większości osoby posiadające obywatelstwo
polskie i stałe miejsce zamieszkania w Polsce.
3. Koncesja może być również udzielona:
1) osobie zagranicznej lub
2) spółce zależnej, w rozumieniu Kodeksu spółek handlowych, od osoby zagranicznej
- których siedziba lub stałe miejsce zamieszkania znajduje się w państwie członkowskim
Europejskiego Obszaru Gospodarczego - bez stosowania ograniczeń zawartych w ust. 2.
Art. 35a.
1. Nadawca może złożyć wniosek o udzielenie koncesji na kolejny okres, nie później niż 12
miesięcy przed wygaśnięciem posiadanej koncesji.
2. W przypadku złożenia przez nadawcę wniosku, o którym mowa w ust. 1, odmowa
udzielenia koncesji na kolejny okres możliwa jest wyłącznie, gdy w stosunku do nadawcy
zachodzi którakolwiek z okoliczności wskazanych w art. 38 ust. 1 lub 2.
3. W przypadku złożenia przez nadawcę wniosku, o którym mowa w ust. 1, do postępowania
w sprawie udzielenia koncesji nie stosuje się przepisów art. 34 i 36 ust. 1 i 2.
Art. 36.
1. W postępowaniu o udzielenie koncesji ocenia się w szczególności:
1) stopień zgodności zamierzonej działalności programowej z zadaniami określonymi w art. 1
ust. 1 ustawy, z uwzględnieniem stopnia realizacji tych zadań przez innych nadawców
działających na obszarze objętym koncesją;
2) możliwości dokonania przez wnioskodawcę koniecznych inwestycji i finansowania
programu;
3) przewidywany udział w programie audycji wytworzonych przez nadawcę lub na jego
zamówienie albo we współdziałaniu z innymi nadawcami;
4) przewidywany udział audycji, o których mowa w art. 15 ust. 1 i 3, w programie
telewizyjnym albo utworów, o których mowa w art. 15 ust. 2, w programie radiowym lub
telewizyjnym;
5) dotychczasowe przestrzeganie przepisów dotyczących radiokomunikacji i środków
masowego przekazu.
2. Koncesji nie udziela się, jeżeli rozpowszechnianie programów przez wnioskodawcę
mogłoby spowodować:
1) zagrożenie interesów kultury narodowej, dobrych obyczajów i wychowania,
bezpieczeństwa i obronności państwa oraz zagrożenia dla bezpieczeństwa informacji
niejawnych;
2) osiągnięcie przez wnioskodawcę pozycji dominującej w dziedzinie środków masowego
przekazu na danym terenie.
3. Koncesja jest udzielana na 10 lat.
Art. 37.
1. Koncesja określa w szczególności:
1) nadawcę, jego siedzibę albo miejsce zamieszkania;
2) przedmiot działalności objętej koncesją;
3) sposób rozpowszechniania programu (analogowy rozsiewczy naziemny, cyfrowy
rozsiewczy naziemny w multipleksie, rozsiewczy satelitarny, w sieciach telekomunikacyjnych
innych niż wykorzystywane do rozpowszechniania rozsiewczego naziemnego lub
rozsiewczego satelitarnego) oraz:
– dla rozpowszechniania analogowego rozsiewczego naziemnego:
a) lokalizację stacji,
b) wysokość zawieszenia anteny,
c) maksymalną moc promieniowaną,
d) charakterystykę promieniowania anteny,
e) częstotliwość,
f) polaryzację,
– dla rozpowszechniania cyfrowego rozsiewczego naziemnego w multipleksie:
g) multipleks,
h) obszar rozpowszechniania,
i) parametry sygnalizacyjne - identyfikatory ID,
– dla rozpowszechniania rozsiewczego satelitarnego:
j) nazwę wykorzystywanego satelity,
k) położenie satelity na orbicie,
l) częstotliwość,
m) lokalizację stacji dosyłowej,
– dla rozpowszechniania w sieciach telekomunikacyjnych innych niż wykorzystywane
do rozpowszechniania rozsiewczego naziemnego lub rozsiewczego satelitarnego:
n) lokalizację stacji głównej,
o) obszar objęty siecią telekomunikacyjną;
4) rodzaj programu i czas jego rozpowszechniania;
5) datę rozpoczęcia rozpowszechniania programu;
6) termin wygaśnięcia koncesji.
2. Koncesja może określać inne warunki prowadzenia działalności, niezbędne dla realizacji
przepisów ustawy.
3. Koncesja w zakresie określonym w ust. 1 pkt 3 jest udzielana w porozumieniu z Prezesem
Urzędu Komunikacji Elektronicznej, który zajmuje stanowisko, mając na względzie
spełnienie warunków określonych w art. 114 ust. 3 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo
telekomunikacyjne.
3a. Jeżeli do rozpowszechniania programu radiofonicznego lub telewizyjnego jest wymagana
rezerwacja częstotliwości, Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej dokonuje jej
niezwłocznie na rzecz nadawcy, który uzyskał koncesję, chyba że program ten będzie
rozpowszechniany przez operatora multipleksu w sposób cyfrowy drogą rozsiewczą
naziemną. Do dokonywania, wprowadzania zmian lub cofania rezerwacji częstotliwości
stosuje się przepisy art. 114 i 115 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne
oraz nie stosuje się przepisów art. 116 tej ustawy.
4. Krajowa Rada, po zasięgnięciu opinii Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej, określi,
w drodze rozporządzenia, dane, które powinien zawierać wniosek, oraz szczegółowy tryb
postępowania w sprawach udzielania i cofania koncesji.
Art. 37a. Dostawca usługi medialnej jest obowiązany do corocznego składania do Krajowej
Rady sprawozdania finansowego, w formie przewidzianej w ustawie z dnia 29 września
1994 r. o rachunkowości.
Art. 38.
1. Koncesję cofa się, jeżeli:
1) wydano prawomocne orzeczenie zakazujące nadawcy wykonywania działalności
gospodarczej objętej koncesją;
2) nadawca rażąco narusza warunki określone w ustawie lub w koncesji;
3) działalność objęta koncesją jest wykonywana w sposób sprzeczny z ustawą lub
z warunkami określonymi w koncesji, a nadawca, pomimo wezwania Przewodniczącego
Krajowej Rady, w wyznaczonym terminie nie usunął stanu faktycznego lub prawnego
niezgodnego z warunkami określonymi w koncesji lub w ustawie;
4) nadawca, pomimo wezwania Przewodniczącego Krajowej Rady, nie rozpoczął
rozpowszechniania programu w terminie ustalonym w koncesji lub trwale zaprzestał
wykonywania rozpowszechniania programu za pomocą wszystkich lub niektórych stacji
nadawczych - chyba że nadawca wykaże, że opóźnienie rozpoczęcia rozpowszechniania
programu lub zaprzestanie rozpowszechniania programu zostały spowodowane
okolicznościami od niego niezależnymi. Za trwałe zaprzestanie rozpowszechniania programu
uważa się fakt nierozpowszechniania programu przez okres trzech kolejno następujących
po sobie miesięcy.
2. Koncesja może być cofnięta, jeżeli:
1) rozpowszechnianie programu powoduje zagrożenie interesów kultury narodowej,
bezpieczeństwa i obronności państwa lub narusza normy dobrego obyczaju;
2) nastąpi ogłoszenie upadłości nadawcy;
3) rozpowszechnianie programu powoduje osiągnięcie przez nadawcę pozycji dominującej
w dziedzinie środków masowego przekazu na danym rynku właściwym w rozumieniu
przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów;
4) nastąpi przejęcie bezpośredniej lub pośredniej kontroli nad działalnością nadawcy przez
inną osobę.
3. Przewodniczący Krajowej Rady podaje do publicznej wiadomości informacje o wszczęciu
postępowania w sprawie cofnięcia koncesji.
4. W przypadku uprawomocnienia się decyzji w sprawie cofnięcia koncesji Przewodniczący
Krajowej Rady niezwłocznie ogłasza o możliwości uzyskania koncesji w zakresie objętym
cofniętą koncesją.
Art. 38a.
1. Uprawnienia wynikające z koncesji są niezbywalne, z zastrzeżeniem ust. 3-5.
2. Uprawnienia, o których mowa w ust. 1, nie przechodzą na nabywcę przedsiębiorstwa
upadłego.
3. W przypadku łączenia, podziału albo innego rodzaju przekształceń spółek handlowych,
uprawnienia, o których mowa w ust. 1, mogą przejść na inny podmiot za zgodą Krajowej
Rady wyrażoną w formie uchwały. Odmowa wyrażenia zgody następuje, gdy:
1) nadawca osiągnie pozycję dominującą w dziedzinie środków masowego przekazu
na danym rynku właściwym w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów;
2) nastąpi przejęcie bezpośredniej lub pośredniej kontroli nad działalnością nadawcy przez
inną osobę.
3a. Osoba fizyczna może przenieść uprawnienia wynikające z koncesji, za zgodą Krajowej
Rady wyrażoną w formie uchwały, na spółkę, której jest wspólnikiem i która spełnia warunki,
o których mowa w art. 35. Odmowa wyrażenia zgody następuje z przyczyn, o których mowa
w art. 36 ust. 2.
4. Na podstawie uchwały Krajowej Rady, Przewodniczący Krajowej Rady wydaje decyzję
w sprawie wyrażenia zgody bądź odmowy, o której mowa w ust. 3 i 3a.
5. Do uprawnień wynikających z rezerwacji częstotliwości stosuje się przepisy ustawy z dnia
16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne.
Art. 39. Koncesja na rozpowszechnianie programu telewizyjnego obejmuje również
wykorzystanie sygnału telewizyjnego do rozpowszechniania przekazów tekstowych.
Art. 39a.
1. Koncesja może być udzielona na rozpowszechnianie w sieciach kablowych lub w sposób
rozsiewczy satelitarny programu poświęconego wyłącznie:
1) telesprzedaży;
2) autopromocji.
2. Do programów, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy,
z wyłączeniem przepisów art. 15-15b.
3. Do programów, o których mowa w ust. 1 pkt 1, nie stosuje się:
1) ograniczenia dopuszczalnego wymiaru czasowego reklam i telesprzedaży w ciągu godziny,
określonego w art. 16 ust. 3;
2) przepisów art. 16 ust. 6 oraz art. 16a.
Art. 39b.
1. O uznanie za nadawcę społecznego może do Krajowej Rady wystąpić:
1) stowarzyszenie w ramach realizacji celów statutowych;
2) fundacja w ramach realizacji celów statutowych;
3) kościelna lub wyznaniowa osoba prawna kościoła lub związku wyznaniowego
o uregulowanej w ustawie sytuacji prawnej.
2. Nadawca społeczny jest zwolniony z opłat za udzielenie lub zmianę koncesji.
3. W przypadku naruszenia przez nadawcę społecznego wymogów określonych w art. 4 pkt
10, organ koncesyjny wydaje decyzję o uchyleniu decyzji o uznaniu za nadawcę społecznego.
Stwierdza w niej obowiązek uiszczenia opłat, o których mowa w ust. 2, wraz z ustawowymi
odsetkami liczonymi od dnia udzielenia lub zmiany koncesji.
Art. 40.
1. Za udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programu radiowego lub telewizyjnego
pobiera się opłatę, niezależnie od rocznych opłat za prawo do dysponowania częstotliwością
przewidzianych w ustawie z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171,
poz. 1800, z późn. zm.). Przez udzielenie koncesji rozumie się również jej zmianę.
2. Opłata za udzielenie koncesji nie może być wyższa niż:
1) dla rozpowszechniania programu radiowego w sposób analogowy rozsiewczy
naziemny - 12.317.570 zł;
2) dla rozpowszechniania programu telewizyjnego w sposób analogowy rozsiewczy naziemny
- 25.890.000 zł;
3) dla rozpowszechniania programu radiowego w sposób cyfrowy rozsiewczy naziemny
w multipleksie - 6.158.785 zł;
4) dla rozpowszechniania programu telewizyjnego w sposób cyfrowy rozsiewczy naziemny
w multipleksie - 25.890.000 zł.
3. Opłata za udzielenie koncesji wynosi:
1) dla rozpowszechniania programu radiowego w sposób rozsiewczy satelitarny - 500 zł;
2) dla rozpowszechniania programu telewizyjnego w sposób rozsiewczy satelitarny - 10.000
zł;
3) dla rozpowszechniania programu radiowego w sieciach telekomunikacyjnych innych niż
wykorzystywane do rozpowszechniania rozsiewczego naziemnego lub rozsiewczego
satelitarnego - 500 zł;
4) dla rozpowszechniania programu telewizyjnego w sieciach telekomunikacyjnych innych
niż wykorzystywane do rozpowszechniania rozsiewczego naziemnego lub rozsiewczego
satelitarnego - 2.000 zł.
4. W przypadku rozpowszechniania programu radiowego lub telewizyjnego różnymi
sposobami opłatę za udzielenie koncesji ustala się jako sumę należności za poszczególne
sposoby rozpowszechniania tych programów.
5. W przypadku opłaty za udzielenie koncesji na jednoczesne rozpowszechnianie programu
radiowego w sposób analogowy rozsiewczy naziemny i cyfrowy rozsiewczy naziemny
w multipleksie, opłata ustalana jest jak za udzielenie koncesji dla rozpowszechniania
programu radiowego w sposób cyfrowy rozsiewczy naziemny w multipleksie.
6. Krajowa Rada, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych
określi, w drodze rozporządzenia, nie wyższą niż określona w ust. 2 wysokość opłaty
za udzielenie koncesji oraz sposób wyliczania tej opłaty, biorąc pod uwagę:
1) czas emisji reklam;
2) dla programów, o których mowa w ust. 2 pkt 1:
a) liczbę mieszkańców w zasięgu programu,
b) zakres fal radiowych,
c) liczbę mieszkańców miast w zasięgu programu;
3) dla programów, o których mowa w ust. 2 pkt 2, liczbę mieszkańców w zasięgu
programu;
4) dla programów, o których mowa w ust. 2 pkt 3:
a) w przypadku udzielenia koncesji o zasięgu mniejszym od zasięgu sygnału multipleksu
ogólnopolskiego, za który uznaje się obszar całego kraju - liczbę mieszkańców w zasięgu
programu,
b) standard naziemnej radiofonii cyfrowej,
c) w przypadku zmiany koncesji na rozpowszechnianie programu drogą rozsiewczą naziemną,
polegającej na przyznaniu prawa do rozpowszechniania programu w sposób
cyfrowy - liczbę mieszkańców objętych rozpowszechnianiem programu w sposób
analogowy;
5) dla programów, o których mowa w ust. 2 pkt 4:
a) w przypadku udzielenia koncesji o zasięgu mniejszym od zasięgu sygnału multipleksu
ogólnopolskiego, za który uznaje się obszar całego kraju - liczbę mieszkańców w zasięgu
programu,
b) standard naziemnej telewizji cyfrowej,
c) w przypadku zmiany koncesji na rozpowszechnianie programu drogą rozsiewczą naziemną,
polegającej na przyznaniu prawa do rozpowszechniania programu w sposób
cyfrowy - liczbę mieszkańców objętych rozpowszechnianiem programu w sposób
analogowy;
6) proporcjonalnie okres pozostały do wygaśnięcia koncesji - w przypadku zmiany koncesji,
która ma wpływ na wysokość opłaty za udzielenie koncesji.
7. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, metody techniczne ustalania zasięgu
programu na obszarze objętym rozpowszechnianiem programu w sposób rozsiewczy
naziemny, biorąc pod uwagę stan nauki i techniki w tej dziedzinie.
8. Wysokość opłat, o których mowa w ust. 2 i 3, oraz opłat określonych w przepisach
wydanych na podstawie ust. 6, podlega waloryzacji w każdym roku o średnioroczny wskaźnik
cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem w poprzednim roku kalendarzowym, ogłaszany
przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. W przypadku gdy wskaźnik ten ma wartość
ujemną, stawki opłat nie ulegają zmianie.
9. Przewodniczący Krajowej Rady, nie później niż do dnia 31 października każdego roku,
ogłasza na rok następny, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor
Polski", wysokość opłat, o których mowa w ust. 2 i 3 oraz w przepisach wydanych
na podstawie ust. 6, uwzględniając przepis ust. 8, zaokrąglając je w górę do pełnych złotych.
10. Opłatę za udzielenie koncesji uiszcza się jednorazowo lub w równych rocznych ratach
płatnych w kolejnych latach obowiązywania koncesji. Sposób uiszczania opłaty określa się,
na podstawie wniosku, w decyzji o udzieleniu koncesji.
11. Opłatę albo pierwszą ratę opłaty, o której mowa w ust. 10, uiszcza się w terminie 60 dni
od dnia doręczenia decyzji o udzieleniu koncesji. W przypadku rozłożenia opłaty na raty,
w decyzji o udzieleniu koncesji, ustala się opłatę prolongacyjną na podstawie przepisów
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 i 1101).
12. W przypadku uchylenia albo cofnięcia koncesji całość opłaty, o której mowa w ust. 1,
w zakresie w jakim nie została uiszczona, staje się wymagalna i jest uiszczana w terminie 60
dni od dnia doręczenia decyzji o uchyleniu albo cofnięciu koncesji.
13. Opłata za udzielenie koncesji stanowi dochód budżetu państwa.
Art. 40a.
1. Nabycie lub objęcie udziałów albo akcji, bądź nabycie prawa z udziałów lub akcji przez
osobę zagraniczną w spółce, która posiada koncesję na rozpowszechnianie programu,
wymaga zezwolenia Przewodniczącego Krajowej Rady, do którego stosuje się odpowiednio
przepisy art. 33 ust. 3, art. 35 ust. 2, art. 36 ust. 2 oraz art. 38.
2. Czynność, o której mowa w ust. 1, dokonaną przez podmiot, w stosunku do którego osoba
zagraniczna jest podmiotem dominującym, w rozumieniu Kodeksu spółek handlowych,
uważa się za czynność dokonaną przez podmiot dominujący.
3. Przewodniczący Krajowej Rady wydaje i cofa zezwolenie, o którym mowa w ust. 1,
na podstawie uchwały Krajowej Rady.
4. Czynności, o których mowa w ust. 1, dokonane bez zezwolenia są nieważne.
5. Przepisów ust. 1-3 nie stosuje się do osób zagranicznych lub spółek zależnych,
w rozumieniu Kodeksu spółek handlowych, do osób zagranicznych, których siedziby lub
miejsce zamieszkania znajdują się w państwach będących członkami Europejskiego Obszaru
Gospodarczego.
Art. 40b. Do kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorcy, o której mowa w art. 33,
stosuje się przepisy rozdziału 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności
gospodarczej.
Rozdział 6
Rozpowszechnianie niektórych programów telewizyjnych i rozprowadzanie programów
Art. 41.
1. Zgłoszenia do rejestru wymaga:
1) program rozprowadzany;
2) program telewizyjny rozpowszechniany wyłącznie w systemie teleinformatycznym.
2. Obowiązek określony w ust. 1 pkt 1 nie dotyczy programów, o których mowa w art. 43 ust.
1.
3. Organem prowadzącym rejestr jest Przewodniczący Krajowej Rady.
4. Do postępowania w sprawach wpisu do rejestru stosuje się przepisy Kodeksu postępowania
administracyjnego, chyba że ustawa stanowi inaczej.
5. Rejestr jest jawny.
Art. 42.
1. Za wpis programu do rejestru programów telewizyjnych rozpowszechnianych wyłącznie
w systemie teleinformatycznym i programów rozprowadzanych podmiot zgłaszający program
uiszcza opłatę w wysokości 100 zł za każdy program.
2. Opłata, o której mowa w ust. 1, stanowi dochód budżetu państwa.
3. Do waloryzacji i ogłaszania wysokości opłaty, o której mowa w ust. 1, stosuje się art. 40
ust. 8 i 9.
Art. 43.
1. Operator rozprowadzający program, z wyłączeniem podmiotu rozprowadzającego program
w sposób cyfrowy drogą rozsiewczą naziemną w multipleksie, jest obowiązany
do rozprowadzania programów "Telewizja Polska I", "Telewizja Polska II" i jednego
regionalnego programu telewizyjnego rozpowszechnianego przez Telewizję Polską S.A. oraz
programów rozpowszechnianych w dniu wejścia w życie ustawy z dnia 30 czerwca 2011 r.
o wdrożeniu naziemnej telewizji cyfrowej (Dz. U. Nr 153, poz. 903) na podstawie koncesji na
rozpowszechnianie tych programów w sposób analogowy drogą rozsiewczą naziemną przez
Telewizję Polsat S.A., TVN S.A., Polskie Media S.A., Telewizję Puls Sp. z o.o. W przypadku
operatora rozprowadzającego programy w sieciach telekomunikacyjnych innych niż
wykorzystywane do rozpowszechniania rozsiewczego naziemnego lub rozsiewczego
satelitarnego obowiązek rozprowadzania regionalnego programu telewizyjnego dotyczy
regionalnego programu telewizyjnego właściwego dla danego obszaru.
2. Nadawca, który rozpowszechnia program, wymieniony w ust. 1, nie może odmówić
operatorowi rozprowadzającemu program w sieci telekomunikacyjnej, o której mowa w ust.
1, zgody na rozprowadzanie tego programu, ani też nie może uzależnić udzielenia takiej
zgody od uiszczania jakiegokolwiek wynagrodzenia, w tym w szczególności z tytułu
udzielenia licencji za korzystanie z nadania.
3. Przewodniczący Krajowej Rady przeprowadza ocenę realizacji obowiązku, o którym mowa
w ust. 1, nie rzadziej niż raz na dwa lata, kierując się interesem społecznym w zakresie
dostarczania informacji, udostępniania dóbr kultury i sztuki, ułatwiania korzystania z oświaty,
sportu i dorobku nauki i upowszechniania edukacji obywatelskiej.
4. Wyniki oceny Przewodniczący Krajowej Rady przedstawia ministrowi właściwemu
do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, który podejmuje działania konieczne
do zapewnienia, aby obowiązki, o których mowa w ust. 1, były proporcjonalne i przejrzyste
oraz nakładane jedynie wtedy, gdy jest to niezbędne do realizacji celów określonych w ust. 3.
Art. 43a.
1. Nadawca, który rozpowszechnia program, wymieniony w art. 43 ust. 1, jest obowiązany
do nieodpłatnego udostępniania tego programu na wniosek operatora rozprowadzającego
program, w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku.
2. Jeżeli nadawca nie wykonał obowiązku polegającego na nieodpłatnym udostępnianiu
programu, Przewodniczący Krajowej Rady, na wniosek operatora rozprowadzającego
program, wzywa nadawcę do udostępnienia tego programu temu operatorowi, w terminie
14 dni od dnia doręczenia wezwania.
3. Operator rozprowadzający program, jest obowiązany:
1) rozprowadzać i oferować program, który został mu nieodpłatnie udostępniony;
2) umieszczać w swojej ofercie informację, że program ten jest przeznaczony
do powszechnego i nieodpłatnego odbioru również w sposób cyfrowy drogą rozsiewczą
naziemną.
Art. 44.
1. Organ rejestracyjny dokonuje wpisu do rejestru programu, o którym mowa w art. 41 ust. 1
pkt 1, na podstawie zgłoszenia.
2. Operator rozprowadzający program dokonuje zgłoszenia programu do rejestru nie później
niż na miesiąc przed rozpoczęciem jego rozprowadzania.
3. Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1:
1) wskazuje wnioskodawcę, jego siedzibę lub miejsce zamieszkania, adres korespondencyjny,
w tym poczty elektronicznej, zapewniający skuteczny i szybki kontakt;
2) wskazuje program przewidziany do rozprowadzania i jego nadawcę;
3) określa obszar, na którym program ma być rozprowadzany.
4. Operator rozprowadzający program dołącza do zgłoszenia:
1) dokumenty wskazujące, że rozprowadzanie programu nie będzie naruszało praw nadawcy
programu;
2) dokumenty wskazujące, że program jest rozpowszechniany, a w przypadku programu
przekazywanego przez nadawcę operatorowi - umowę z nadawcą programu.
5. (uchylony).
6. Wpis do rejestru zawiera w szczególności dane, o których mowa w ust. 3, z wyjątkiem
adresu miejsca zamieszkania, jeżeli jest on inny niż adres siedziby.
7. Rozprowadzanie programu można rozpocząć, jeżeli organ rejestracyjny nie odmówił
rejestracji w terminie miesiąca od dnia zgłoszenia, pod warunkiem uiszczenia przez operatora
opłaty, o której mowa w art. 42 ust. 1.
8. Organ rejestracyjny może wezwać operatora rozprowadzającego program do uzupełnienia
zgłoszenia w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania. W sytuacji gdy organ
rejestracyjny wezwał operatora do uzupełnienia zgłoszenia, termin, o którym mowa w ust. 7,
biegnie od dnia wpływu uzupełnienia zgłoszenia.
9. Operator rozprowadzający program jest obowiązany zgłaszać organowi rejestracyjnemu,
w terminie 14 dni, zmiany stanu faktycznego i prawnego objętego wpisem do rejestru,
powstałe po dniu dokonania wpisu. Do zgłaszania zmian stosuje się odpowiednio przepisy
o wpisie do rejestru.
Art. 44a.
1. Organ rejestracyjny dokonuje wpisu do rejestru programu, o którym mowa w art. 41 ust. 1
pkt 2, na podstawie zgłoszenia.
2. Nadawca programu telewizyjnego rozpowszechnianego wyłącznie w systemie
teleinformatycznym dokonuje zgłoszenia programu do rejestru nie później niż na miesiąc
przed rozpoczęciem jego rozpowszechniania.
3. Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1:
1) wskazuje nadawcę, jego siedzibę lub miejsce zamieszkania, adres korespondencyjny,
w tym poczty elektronicznej, zapewniający skuteczny i szybki kontakt;
2) zawiera podstawowe informacje o programie przewidzianym do rozpowszechniania;
3) określa sposób rozpowszechniania programu.
4. Wpis do rejestru zawiera w szczególności dane, o których mowa w ust. 3, z wyjątkiem
adresu miejsca zamieszkania, jeżeli jest on inny niż adres siedziby.
5. Rozpowszechnianie programu można rozpocząć, jeżeli organ rejestracyjny nie odmówił
rejestracji w terminie miesiąca od dnia zgłoszenia.
6. Organ rejestracyjny może wezwać nadawcę do uzupełnienia zgłoszenia w terminie 14 dni
od dnia otrzymania wezwania. W sytuacji gdy organ rejestracyjny wezwał nadawcę
do uzupełnienia zgłoszenia, termin, o którym mowa w ust. 5, biegnie od dnia wpływu
uzupełnienia zgłoszenia.
7. Nadawca jest obowiązany zgłaszać organowi rejestracyjnemu, w terminie 14 dni, zmiany
stanu faktycznego i prawnego objętego wpisem do rejestru, powstałe po dniu dokonania
wpisu. Do zgłaszania zmian stosuje się odpowiednio przepisy o wpisie do rejestru.
Art. 45.
1. Organ rejestracyjny wykreśla z rejestru program, o którym mowa w art. 41 ust. 1 pkt 2,
jeżeli w programie tym, w okresie ostatnich 12 miesięcy, co najmniej dwukrotnie zostały
zamieszczone treści poważnie naruszające przepisy art. 18 ust. 1, 4 i 5.
2. Organ rejestracyjny odmawia wpisu do rejestru programu, o którym mowa w art. 41 ust. 1
pkt 1, jeżeli w programie tym, w okresie ostatnich 12 miesięcy, co najmniej dwukrotnie
zostały zamieszczone treści poważnie naruszające przepisy art. 18 ust. 1, 4 i 5.
3. Organ rejestracyjny wykreśla z rejestru program rozprowadzany, jeżeli:
1) w programie tym, w okresie ostatnich 12 miesięcy, co najmniej dwukrotnie zostały
zamieszczone treści poważnie naruszające przepisy art. 18 ust. 1, 4 i 5;
2) operator bez zezwolenia nadawcy wprowadza zmiany do programu, rozpowszechnia go nie
w całości lub nierównocześnie.
3) (uchylony).
4. Odmowa wpisu lub jego wykreślenie, o których mowa w ust. 1-3, następuje w drodze
decyzji administracyjnej, do której stosuje się odpowiednio przepis art. 33 ust. 3.
Art. 46. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy sposób i tryb
prowadzenia rejestru programów rozpowszechnianych wyłącznie w systemie
teleinformatycznym i programów rozprowadzanych, w tym:
1) wzór rejestru,
2) wzór zgłoszenia o wpis do rejestru
- uwzględniając możliwość prowadzenia rejestru oraz zgłaszania do niego wniosków
w systemie teleinformatycznym, konieczność zapewnienia przejrzystości i kompletności
zapisu informacji znajdujących się w rejestrze oraz sprawność postępowania rejestracyjnego,
a także nieobciążanie dostawców usług medialnych utrudnieniami w zakresie wykonywanej
działalności.
Art. 46a.
1. Jeżeli nadawca programu, o którym mowa w art. 45 ust. 3 pkt 1, jest ustanowiony w innym
państwie członkowskim Unii Europejskiej, Krajowa Rada zawiadamia tego nadawcę
i Komisję Europejską o stwierdzonych naruszeniach oraz o zamiarze wykreślenia
rozprowadzanego programu z rejestru. Program jest wykreślany z rejestru, jeżeli w ciągu
dwóch miesięcy od zawiadomienia, w wyniku konsultacji prowadzonych przez Krajową Radę
z państwem, w którym jest ustanowiony nadawca, i z Komisją Europejską, nie nastąpi
zaniechanie naruszeń.
2. Środki, o których mowa w ust. 1, muszą być obiektywnie niezbędne, stosowane w sposób
niedyskryminacyjny i proporcjonalny do zamierzonych celów oraz gdy zostały spełnione
następujące warunki:
1) Krajowa Rada powiadomiła Komisję Europejską i państwo członkowskie, w którym
nadawca ma swoją siedzibę, o zamiarze podjęcia takich środków i uzasadniła swoją ocenę
oraz
2) Komisja Europejska stwierdziła, że środki te są zgodne z prawem unijnym.
Art. 46b.
1. Jeżeli program nadawcy ustanowionego w innym państwie członkowskim Unii
Europejskiej jest kierowany w całości lub w przeważającej części na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, Przewodniczący Krajowej Rady może wystąpić do państwa,
w którym ustanowiony jest nadawca tego programu w celu zastosowania odpowiedniego
rozwiązania, w tym zwłaszcza zapewniającego poszanowanie w tym programie zasad
ochrony interesu publicznego określonych w ustawie oraz w przepisach odrębnych.
2. Jeżeli w ciągu dwóch miesięcy od wystąpienia, o którym mowa w ust. 1, nie dojdzie
do zastosowania odpowiedniego rozwiązania, a nadawca danego programu jest ustanowiony
w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej w celu obejścia przepisów
obowiązujących w Rzeczypospolitej Polskiej, Przewodniczący Krajowej Rady może
zawiadomić Komisję Europejską oraz państwo, w którym ustanowiony jest nadawca,
o zamiarze odmowy wpisu do rejestru lub wykreślenia z rejestru programu, lub zastosowania
innego przewidzianego prawem niezbędnego, niedyskryminacyjnego i proporcjonalnego
środka. Do zawiadomienia dołącza się uzasadnienie.
3. Oceniając, czy program, o którym mowa w ust. 1, jest w całości lub w przeważającej części
kierowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, Krajowa Rada może się odwołać do
takich kryteriów, jak źródło dochodów z reklam telewizyjnych lub abonamentu, główny język
danej usługi lub obecność audycji lub przekazów handlowych skierowanych bezpośrednio do
widzów w państwie członkowskim, w którym są one odbierane.
4. Przewodniczący Krajowej Rady może wydać decyzję o odmowie wpisu do rejestru lub
wykreśleniu z rejestru programu, o którym mowa w ust. 1 i 2, lub innym środku, wyłącznie
jeżeli Komisja Europejska, w drodze decyzji, nie stwierdzi, w terminie trzech miesięcy
od zawiadomienia, o którym mowa w ust. 2, że byłoby to sprzeczne z prawem Unii
Europejskiej.
5. Przewodniczący Krajowej Rady dokonuje wystąpienia, o którym mowa w ust. 1, oraz
zawiadomienia, o którym mowa w ust. 2, na podstawie uchwały Krajowej Rady.
Art. 47. (uchylony).
Rozdział 6a
Audiowizualne usługi medialne na żądanie
Art. 47a. Podmiot dostarczający audiowizualną usługę medialną na żądanie kształtuje katalog
audycji samodzielnie i ponosi odpowiedzialność za jego treść, co nie narusza przepisów
dotyczących odpowiedzialności innych osób za treść poszczególnych audycji, reklam lub
innych przekazów.
Art. 47b. Nałożenie na podmiot dostarczający audiowizualną usługę medialną na żądanie
obowiązku lub zakazu publicznego udostępniania określonej audycji lub przekazu może
nastąpić wyłącznie na podstawie ustawy.
Art. 47c.
1. Podmiot dostarczający audiowizualną usługę medialną na żądanie jest obowiązany
do zapewnienia użytkownikom łatwego, bezpośredniego i stałego dostępu do informacji
umożliwiających identyfikację usługi i podmiotu dostarczającego audiowizualną usługę
medialną na żądanie, a w szczególności do informacji o:
1) nazwie audiowizualnej usługi medialnej na żądanie;
2) nazwisku, nazwie lub firmie podmiotu dostarczającego tę usługę;
3) adresie jego siedziby;
4) danych kontaktowych, w tym adresie korespondencyjnym, adresie poczty elektronicznej
oraz witryny internetowej.
2. Podmiot dostarczający audiowizualną usługę medialną na żądanie jest obowiązany
do wskazania Krajowej Rady jako organu właściwego w sprawach audiowizualnych usług
medialnych na żądanie.
3. Krajowa Rada może określić, w drodze rozporządzenia, sposób prezentowania przez
podmiot dostarczający audiowizualną usługę medialną na żądanie informacji
umożliwiających identyfikację usługi i podmiotu dostarczającego tę usługę, uwzględniając
integralność przekazów, sposób publicznego udostępniania usługi i oddziaływanie na interesy
użytkowników oraz dążąc do nieobciążania dostawców nadmiernymi utrudnieniami
i kosztami w związku z zapewnianiem informacji.
Art. 47d. Lokowanie produktu w audycjach i sponsorowanie audycji udostępnianych
w ramach audiowizualnej usługi medialnej na żądanie nie może naruszać samodzielności
i niezależności redakcyjnej podmiotu dostarczającego audiowizualną usługę medialną
na żądanie, w szczególności poprzez wpływ na treść lub miejsce audycji w katalogu, oraz nie
zwalnia tego podmiotu od odpowiedzialności za treść audycji.
Art. 47e.
1. Zabronione jest publiczne udostępnianie audiowizualnej usługi medialnej na żądanie,
w ramach której są dostępne w katalogu audycje lub inne przekazy, o których mowa w art.
18 ust. 4, bez stosowania zabezpieczeń technicznych lub innych odpowiednich środków,
mających na celu ochronę małoletnich przed ich odbiorem.
2. Podmiot dostarczający audiowizualną usługę medialną na żądanie, uwzględniając stopień
szkodliwości audycji lub innego przekazu dla małoletnich w poszczególnych kategoriach
wiekowych, jest obowiązany do odpowiedniego kwalifikowania i oznaczania audycji i innych
przekazów w taki sposób, aby użytkownik mógł z łatwością zapoznać się z oznaczeniem
zarówno w chwili wyboru audycji, jak i w trakcie jej trwania.
3. Krajowa Rada w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw informatyzacji może
określić, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki, jakim odpowiadać muszą
zabezpieczenia techniczne lub inne odpowiednie środki, mające na celu ochronę małoletnich
przed odbiorem audycji lub innych przekazów, o których mowa w art. 18 ust. 4, kierując się
potrzebą zapewnienia skutecznej ochrony małoletnich przed szkodliwymi dla nich treściami,
uwzględniając możliwości techniczne i stopień szkodliwości audycji lub innych przekazów
dla małoletnich w poszczególnych kategoriach wiekowych oraz specyfikę audiowizualnych
usług medialnych na żądanie.
4. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, cechy oraz szczegółowe warunki
kwalifikowania i oznaczania audycji i innych przekazów oraz wzory odpowiednich symboli
graficznych, uwzględniając stopień szkodliwości audycji dla małoletnich w poszczególnych
kategoriach wiekowych oraz specyfikę audiowizualnych usług medialnych na żądanie.
Art. 47f.
1. Podmioty dostarczające audiowizualne usługi medialne na żądanie są obowiązane
do promowania audycji europejskich, w tym wytworzonych pierwotnie w języku polskim,
w szczególności przez:
1) odpowiednie oznaczanie pochodzenia dostępnych w katalogu audycji i udostępnianie
możliwości wyszukiwania audycji europejskich, w tym wytworzonych pierwotnie w języku
polskim, lub
2) umieszczanie informacji i materiałów promujących audycje europejskie, w tym
wytworzonych pierwotnie w języku polskim.
2. Podmioty dostarczające audiowizualne usługi medialne na żądanie są obowiązane
do przeznaczania co najmniej 20% zawartości katalogu na audycje europejskie, w tym
wytworzonych pierwotnie w języku polskim, oraz odpowiedniego wyeksponowania tych
audycji w katalogu.
3. Podstawą do obliczania procentowego udziału, o którym mowa w ust. 2, jest suma
iloczynów czasu trwania i czasu udostępniania audycji w katalogu w danym kwartale
kalendarzowym.
4. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do katalogów, w których publicznie są udostępniane
wyłącznie audycje audiowizualne niebędące audycjami europejskimi.
Art. 47g. Podmioty dostarczające audiowizualne usługi medialne na żądanie dążą do
stopniowego zapewniania dostępności dostarczanych audycji dla osób niepełnosprawnych
z powodu dysfunkcji narządu wzroku oraz osób niepełnosprawnych z powodu dysfunkcji
narządu słuchu, poprzez wprowadzanie odpowiednich udogodnień, takich jak
audiodeskrypcja, napisy oraz tłumaczenie na język migowy.
Art. 47h. Audycje dostarczane w ramach audiowizualnych usług medialnych na żądanie nie
mogą zawierać treści nawołujących do nienawiści lub dyskryminujących ze względu na rasę,
niepełnosprawność, płeć, wyznanie lub narodowość.
Art. 47i. Podmioty dostarczające audiowizualne usługi medialne na żądanie są obowiązane
do przechowywania kopii audycji udostępnianych publicznie przez okres nie krótszy niż 28
dni od dnia ich usunięcia z katalogu oraz do przedstawienia ich Przewodniczącemu Krajowej
Rady po otrzymaniu żądania, o którym mowa w art. 10 ust. 2.
Art. 47j.
1. Podmioty dostarczające audiowizualne usługi medialne na żądanie są obowiązane
do corocznego składania do Krajowej Rady sprawozdania z wykonania obowiązków, o
których mowa w art. 47e i art. 47f.
2. Sprawozdanie zawiera:
1) dane podmiotu w zakresie określonym w art. 47c ust. 1 wraz z podaniem sposobu
publicznego udostępniania audiowizualnej usługi medialnej na żądanie;
2) opis rodzajów zabezpieczeń technicznych lub innych odpowiednich środków, mających na
celu ochronę małoletnich przed ich odbiorem, które stosuje dany podmiot;
3) opis sposobów promocji audycji europejskich, w tym wytworzonych pierwotnie w języku
polskim, stosowanych przez dany podmiot, w tym udział tych audycji w katalogu w ujęciu
ilościowym i czasowym.
3. Sprawozdanie składa się w terminie do dnia 31 marca za rok poprzedni.
Art. 47k. Do audiowizualnych usług medialnych na żądanie stosuje się przepisy art. 16 ust. 1,
art. 16b ust. 1-3a, art. 16c, art. 17 ust. 1-2, 4, 5, 6a i 7, art. 17a ust. 1-3, 5 i 6 oraz przepisy
wydane na podstawie art. 16b ust. 3b, art. 17 ust. 8 z wyłączeniem przepisów dotyczących
ewidencji sponsorowanych audycji lub innych przekazów, a także przepisy wydane
na podstawie art. 17a ust. 9 w zakresie szczegółowych warunków oznaczania przez nadawcę
audycji, w których zastosowano lokowanie produktu, znakiem graficznym.
Rozdział 7
(uchylony).
Art. 48. (uchylony).
Art. 49. (uchylony).
Art. 50. (uchylony).
Art. 51. (uchylony).
Rozdział 8
Odpowiedzialność prawna
Art. 52.
1. Kto rozpowszechnia program radiowy lub telewizyjny bez koncesji
- podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
2. Kto rozprowadza program radiowy lub telewizyjny bez wpisu do rejestru - podlega
grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Art. 53.
1. Jeżeli nadawca narusza obowiązek wynikający z przepisów art. 14a ust. 1 i 2, art. 15 ust. 1,
2 i 3, art. 15a ust. 1, art. 16 ust. 1-6, art. 16a, art. 16b ust. 1-3, art. 16c, art. 17 ust. 1-7, art. 17a
ust. 1-7, art. 18 ust. 1-5b, art. 18a ust. 1, art. 20 ust. 1, art. 20b ust. 1 i 6, art. 20c ust. 1-5, art.
43 ust. 2, art. 43a ust. 1 lub z przepisów wydanych na podstawie art. 14a ust. 3, art. 15 ust. 4,
art. 15a ust. 2 i 3, art. 16 ust. 7, art. 16b ust. 3b, art. 17 ust. 8, art. 17a ust. 9, art. 18 ust. 6 i art.
18a ust. 2 lub nie zastosował się do wezwania, o którym mowa w art. 43a ust. 2,
Przewodniczący Krajowej Rady wydaje decyzję nakładającą na nadawcę karę pieniężną w
wysokości do 50% rocznej opłaty za prawo do dysponowania częstotliwością przeznaczoną
do nadawania programu, a w przypadku gdy nadawca nie uiszcza opłaty za prawo
do dysponowania częstotliwością, karę pieniężną w wysokości do 10% przychodu nadawcy,
osiągniętego w poprzednim roku podatkowym, uwzględniając zakres i stopień szkodliwości
naruszenia, dotychczasową działalność nadawcy oraz jego możliwości finansowe.
2. Przewodniczący Krajowej Rady może nałożyć karę, o której mowa w ust. 1, także
w decyzji wydanej na podstawie art. 10 ust. 4.
3. Kara pieniężna jest płatna z dochodu po opodatkowaniu lub z innej formy nadwyżki
przychodów nad wydatkami, zmniejszonej o podatki.
4. Kary pieniężnej nie można nałożyć, jeżeli od naruszenia obowiązku, o którym mowa w ust.
1, upłynął jeden rok.
Art. 53a.
1. Jeżeli dostawca usługi medialnej rozpowszechnia program telewizyjny w systemie
teleinformatycznym bez wpisu do rejestru, Przewodniczący Krajowej Rady wydaje decyzję
nakładającą na dostawcę karę pieniężną w wysokości do 10% przychodu dostawcy,
osiągniętego w poprzednim roku podatkowym. Przepisy art. 53 ust. 3 i 4 stosuje się
odpowiednio.
2. W pierwszym roku prowadzonej działalności kara, o której mowa w ust. 1, nie może
przekraczać wysokości dziesięciokrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia
w sektorze przedsiębiorstw w kwartale poprzedzającym wydanie decyzji nakładającej karę,
włącznie z wypłatami z zysku, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski".
Art. 53b.
1. Jeżeli operator rozprowadzający program narusza obowiązek, o którym mowa w art. 43 ust.
1 lub art. 43a ust. 3, Przewodniczący Krajowej Rady wydaje decyzję nakładającą karę
pieniężną w wysokości do 10% przychodu tego operatora, osiągniętego w poprzednim roku
podatkowym, uwzględniając zakres i stopień szkodliwości naruszenia, dotychczasową
działalność operatora oraz jego możliwości finansowe.
2. W przypadku gdy okres działania operatora, o którym mowa w ust. 1, jest krótszy niż rok
kalendarzowy, za podstawę wymiaru kary przyjmuje się kwotę 500 tys. zł.
3. Przewodniczący Krajowej Rady może żądać od operatora, o którym mowa w ust. 1,
udzielenia wyjaśnień, przedstawienia dokumentów, w szczególności rocznego sprawozdania
finansowego za poprzedni rok podatkowy, w zakresie wykonania obowiązku, o którym mowa
w art. 43 ust. 1 lub art. 43a ust. 3.
Art. 53c.
1. Jeżeli podmiot dostarczający audiowizualną usługę medialną na żądanie narusza przepisy
art. 16 ust. 1, art. 16b ust. 1-3a, art. 16c, art. 17 ust. 1-2, 4, 5, 6a i 7, art. 17a ust. 1-3, 5 i 6, art.
47a, art. 47b, art. 47c ust. 1 i 2, art. 47d, art. 47e ust. 1 i 2, art. 47f, art. 47h i art. 47i lub
przepisy wydane na podstawie art. 16b ust. 3b, art. 17 ust. 8 z wyłączeniem przepisów
dotyczących ewidencji sponsorowanych audycji lub innych przekazów, art. 17a ust. 9
w zakresie szczegółowych warunków oznaczania przez nadawcę audycji, w których
zastosowano lokowanie produktu, znakiem graficznym, a także przepisy wydane na
podstawie art. 47c ust. 3 i art. 47e ust. 3 i 4 i w ciągu 14 dni od dnia doręczenia mu wezwania,
o którym mowa w art. 10 ust. 3, nie zaniechał działań naruszających te przepisy,
Przewodniczący Krajowej Rady wydaje decyzję nakładającą na niego karę pieniężną
w wysokości do dwudziestokrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze
przedsiębiorstw, włącznie z wypłatami z zysku, w kwartale poprzedzającym wydanie decyzji
nakładającej karę, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku
Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski".
2. Określając wysokość nałożonej kary, Przewodniczący Krajowej Rady uwzględnia zakres
i stopień szkodliwości naruszenia oraz dotychczasową działalność podmiotu dostarczającego
audiowizualną usługę medialną na żądanie.
3. Kara może być ponownie nałożona po upływie 30 dni od upływu terminu na zapłatę
poprzedniej kary w przypadku nieusunięcia naruszeń przez podmiot dostarczający
audiowizualną usługę medialną na żądanie.
4. Decyzja nakładająca karę nie może być wydana, jeżeli od naruszenia obowiązków,
o których mowa w ust. 1, upłynęły dwa lata.
Art. 53d.
1. Za niezłożenie sprawozdania w terminie przewidzianym w art. 47j ust. 3 Przewodniczący
Krajowej Rady może, po bezskutecznym wystosowaniu żądania, o którym mowa w art. 10
ust. 2, do złożenia sprawozdania w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania, wydać
decyzję nakładającą na osobę kierującą działalnością podmiotu dostarczającego
audiowizualne usługi medialne na żądanie karę pieniężną w wysokości nieprzekraczającej
1.000 zł.
2. Kara może być powtarzana po upływie 30 dni od upływu terminu na zapłatę poprzedniej
kary w przypadku dalszego uchylania się od obowiązku złożenia sprawozdania przez podmiot
dostarczający audiowizualną usługę medialną na żądanie.
3. Decyzja nakładająca karę nie może być wydana, jeżeli od terminu określonego w art. 47j
ust. 3 upłynął rok.
Art. 54.
1. Jeżeli osoba kierująca działalnością dostawcy usługi medialnej nie wykonuje decyzji
wydanych na podstawie art. 10 ust. 4, Przewodniczący Krajowej Rady może wydać decyzję
nakładającą na nią karę pieniężną, nieprzekraczającą jednak jej sześciomiesięcznego
wynagrodzenia.
2. Tej samej karze może podlegać osoba kierująca działalnością dostawcy usługi medialnej
za nieudzielenie lub udzielenie nierzetelnych informacji na żądanie Przewodniczącego
Krajowej Rady, przewidziane przepisem art. 10 ust. 2.
3. Decyzja nakładająca karę nie może być wydana, jeżeli od daty wydania decyzji, o której
mowa w ust. 1, upłynęły dwa lata.
Art. 55. Kary, o których mowa w art. 53-54, podlegają wpłacie do budżetu państwa.
Art. 56.
1. Od decyzji Przewodniczącego Krajowej Rady wydanych na podstawie art. 10 ust. 4 oraz
art. 53-54 służy odwołanie do Sądu Okręgowego w Warszawie - sądu gospodarczego.
2. W postępowaniu w sprawach odwołań od decyzji, o których mowa w ust. 1, stosuje się
odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania cywilnego dotyczące spraw z zakresu
przeciwdziałania praktykom monopolistycznym.
3. W razie złożenia odwołania od decyzji Przewodniczącego Krajowej Rady do sądu, stronie
nie przysługują środki prawne wzruszenia decyzji przewidziane w Kodeksie postępowania
administracyjnego, w szczególności dotyczące wznowienia postępowania, uchylenia, zmiany
oraz stwierdzenia nieważności decyzji.
Rozdział 9
Zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy przejściowe i końcowe
Art. 57. W ustawie z dnia 30 grudnia 1950 r. o wydawaniu Dziennika Ustaw
Rzeczypospolitej Polskiej i Dziennika Urzędowego Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor
Polski" (Dz. U. Nr 58, poz. 524 i z 1991 r. Nr 94, poz. 420) w art. 1 w ust. 1 w pkt 2
po wyrazach "i ministrów" skreśla się przecinek i dodaje się wyrazy "oraz Krajowej Rady
Radiofonii i Telewizji,".
Art. 58. W ustawie z dnia 26 marca 1982 r. o Trybunale Stanu (Dz. U. Nr 11, poz. 84
i z 1993 r. Nr 5, poz. 22) w art. 1 w ust. 2 kropkę na końcu zastępuje się przecinkiem i dodaje
pkt 7 w brzmieniu:
"7) członkowie Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji."
Art. 59. W ustawie z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego
w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154, z 1990 r. Nr 51, poz. 297, Nr 55, poz.
321 i Nr 86, poz. 504 oraz z 1991 r. Nr 95, poz. 425 i Nr 107, poz. 459) w art. 48 wprowadza
się następujące zmiany: (zmiany pominięto).
Art. 60. W ustawie z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania (Dz.
U. Nr 29, poz. 155, z 1990 r. Nr 51, poz. 297, Nr 55, poz. 321 i Nr 86, poz. 504 oraz z 1991 r.
Nr 95, poz. 425) w art. 25 ust. 4 otrzymuje brzmienie:
"4. Kościoły i inne związki wyznaniowe mają prawo do emitowania w radiu i telewizji
programów religijno-moralnych, społecznych i kulturalnych w sposób określony
w porozumieniach między władzami danego kościoła lub innego związku
wyznaniowego a jednostkami publicznej radiofonii i telewizji."
Art. 61. W ustawie z dnia 23 listopada 1990 r. o łączności (Dz. U. Nr 86, poz. 504 oraz
z 1991 r. Nr 69, poz. 293 i Nr 105, poz. 541) wprowadza się następujące zmiany: (zmiany
pominięto).
Art. 62. W ustawie z dnia 4 lipca 1991 r. o stosunku Państwa do Polskiego Autokefalicznego
Kościoła Prawosławnego (Dz. U. Nr 66, poz. 287 i Nr 95, poz. 425) w art. 36 ust. 2 otrzymuje
brzmienie:
"2. Sposób realizacji uprawnień, o których mowa w ust. 1, regulują porozumienia między
Świętym Soborem Biskupów a jednostkami publicznej radiofonii i telewizji."
Art. 63.
1. Znosi się Komitet do Spraw Radia i Telewizji "Polskie Radio i Telewizja", zwany dalej
"Komitetem". Przewodniczący Komitetu kieruje działalnością państwowej jednostki
organizacyjnej "Polskie Radio i Telewizja" do czasu zarejestrowania spółek, o których mowa
w art. 26 ust. 2 i 3.
2. Przewidziane w ustawach szczególnych zadania Komitetu oraz Przewodniczącego
Komitetu w zakresie tworzenia i rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych
przechodzą na jednostki publicznej radiofonii i telewizji, odpowiednio do zakresu ich zadań
ustawowych i statutowych.
3. Przewidziane w ustawach szczególnych zadania Komitetu oraz Przewodniczącego
Komitetu w zakresie administracji państwowej przechodzą do właściwości Krajowej Rady.
4. Funkcje organu założycielskiego w stosunku do przedsiębiorstw państwowych oraz
uprawnienia nadzorcze w stosunku do jednostek badawczo-rozwojowych podległych
Komitetowi przejmuje Przewodniczący Krajowej Rady.
5. Zezwolenia na używanie urządzeń telekomunikacyjnych przeznaczonych do nadawania
programów radiowych i telewizyjnych wygasają z dniem rozpoczęcia działalności na tym
samym terenie przez nadawcę, któremu przyznano w koncesji częstotliwość wykorzystywaną
dotychczas do nadawania programu, lecz nie później niż po upływie roku od dnia wejścia
ustawy w życie.
6. Przepis ust. 5 nie dotyczy uprawnień wydanych na podstawie ustawy, o której mowa w art.
59.
7. Do nadawców posiadających zezwolenie, o którym mowa w ust. 5, i do nadawców
posiadających zezwolenia wydane w związku z ustawą, o której mowa w art. 59, przepisu art.
52 nie stosuje się.
8. Podmioty rozprowadzające programy w sieciach kablowych dostosują swoją działalność
do wymogów określonych w rozdziale 6 w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia ustawy
w życie.
Art. 64.
1. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa zawiąże:
1) spółkę, o której mowa w art. 26 ust. 2, z siedzibą w Warszawie i oddziałami terenowymi
w Bydgoszczy, Gdańsku, Katowicach, Krakowie, Lublinie, Łodzi, Poznaniu, Rzeszowie,
Szczecinie, Warszawie i we Wrocławiu;
2) spółkę, o której mowa w art. 26 ust. 3 pkt 1, z siedzibą w Warszawie oraz spółki, o których
mowa w art. 26 ust. 3 pkt 2, z siedzibami w Białymstoku, Bydgoszczy, Gdańsku, Katowicach,
Kielcach, Krakowie, Koszalinie, Lublinie, Łodzi, Opolu, Olsztynie, Poznaniu, Rzeszowie,
Szczecinie, Warszawie, we Wrocławiu i w Zielonej Górze.
2. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa może zawiązać spółki radiofonii regionalnej
z siedzibami w innych miejscowościach niż wymienione w ust. 1 pkt 2.
3. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa uzgodni treść statutów spółek, o których
mowa w ust. 1 i 2, z Krajową Radą. Statut spółki, o której mowa w art. 26 ust. 2, może
przewidywać oddziały terenowe w innych miejscowościach niż wymienione w ust. 1 pkt 1.
4. Pierwsze zarządy spółek, o których mowa w ust. 1 i 2, powoła Krajowa Rada.
Art. 65.
1. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa wniesie do spółek, o których mowa w art. 64
ust. 1, mienie pozostałe po likwidacji państwowej jednostki organizacyjnej "Polskie Radio
i Telewizja", zwanej dalej "PRTV".
2. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, w terminie 1 miesiąca od dnia wejścia
ustawy w życie, szczegółowy tryb inwentaryzacji mienia wymienionego w ust. 1, zasadę
podziału i przekazywania tego mienia oraz tryb rozpoznawania spraw spornych.
3. Czynności podejmowane w wykonaniu art. 64 ust. 1 i 2 są wolne od opłat sądowych
i skarbowych; do opłat za czynności notarialne związane z zawiązaniem tych spółek stosuje
się odpowiednio przepisy o przekształcaniu przedsiębiorstwa państwowego w spółkę.
Art. 66.
1. Grunty stanowiące własność Skarbu Państwa, będące w dniu wejścia w życie ustawy
w zarządzie PRTV, z dniem zarejestrowania spółek stają się z mocy prawa przedmiotem
użytkowania wieczystego tych spółek. Do użytkowania wieczystego nie stosuje się przepisów
art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu
nieruchomości (Dz. U. z 1991 r. Nr 30, poz. 127, Nr 103, poz. 446 i Nr 107, poz. 464)
w części dotyczącej pierwszej opłaty.
2. Budynki i inne urządzenia oraz lokale znajdujące się na gruntach stanowiących własność
Skarbu Państwa, będących w dniu wejścia w życie ustawy w zarządzie PRTV, z dniem
zarejestrowania spółek stają się z mocy prawa własnością tych spółek. Nabycie własności
następuje nieodpłatnie.
3. Nabycie prawa użytkowania wieczystego gruntów, o których mowa w ust. 1, oraz
własności budynków, innych urządzeń i lokali, o których mowa w ust. 2, stwierdza się
decyzją wojewody. W decyzji tej określa się również warunki użytkowania wieczystego,
z zachowaniem zasad określonych w art. 236 Kodeksu cywilnego.
Art. 67.
1. Pracownicy PRTV stają się z mocy prawa pracownikami właściwej spółki, z zastrzeżeniem
ust. 2.
2. Stosunek pracy pracowników zatrudnionych na stanowiskach kierowniczych, określonych
przez Krajową Radę, ustaje z mocy prawa z dniem wpisania spółki do rejestru handlowego.
Ustanie stosunku pracy jest równoznaczne w skutkach prawnych z rozwiązaniem stosunku
pracy wskutek wypowiedzenia umowy o pracę przez zakład pracy. Zatrudnienie tych
pracowników w spółce może nastąpić na warunkach uzgodnionych przez strony.
3. Za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy, powstałe przed wpisaniem spółki
do rejestru handlowego, odpowiada spółka.
Art. 68.
1. Na spółki przechodzą z mocy ustawy uprawnienia i obowiązki Komitetu i PRTV
wynikające z decyzji administracyjnych.
2. Minister Łączności w porozumieniu z Przewodniczącym Krajowej Rady przydzieli
spółkom, o których mowa w art. 26 ust. 2 i 3, częstotliwości wykorzystywane przez PRTV
w chwili wejścia w życie ustawy do emisji programów telewizyjnych i radiofonicznych.
3. Uprawnienia do używania częstotliwości, o których mowa w ust. 2, przyznane innym
podmiotom na podstawie dotychczasowych przepisów, wygasają z dniem przyznania tych
częstotliwości spółkom.
4. Przydział częstotliwości, o których mowa w ust. 2, następuje bez opłat.
Art. 69.
1. Uprawniony organ powołujący członków Krajowej Rady na pierwszą kadencję po wejściu
w życie ustawy wskaże, który z nich powołany został na okres dwóch, a który na okres
czterech lat.
2. Pierwsze posiedzenie Krajowej Rady zwołuje Marszałek Senatu, który przewodniczy jej
obradom.
3. Pierwszy Przewodniczący Krajowej Rady jest powoływany spośród wszystkich członków
Rady pierwszej kadencji.
Art. 70.
1. Traci moc ustawa z dnia 2 grudnia 1960 r. o Komitecie do Spraw Radia i Telewizji
"Polskie Radio i Telewizja" (Dz. U. Nr 54, poz. 307 oraz z 1984 r. Nr 54, poz. 275).
2. Do czasu wydania przepisów przewidzianych w ustawie, nie dłużej jednak niż przez okres
6 miesięcy, zachowują moc dotychczasowe przepisy wydane na podstawie ustawy
wymienionej w ust. 1, o ile nie są sprzeczne z niniejszą ustawą.
Art. 71. Ustawa wchodzi w życie po upływie miesiąca od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem
przepisu art. 52, który wchodzi w życie z dniem 1 lipca 1993 r.
______
1)
Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 554 i Nr 121,
poz. 770, z 1999 r. Nr 96, poz. 1107, z 2003 r. Nr 229, poz. 2274 oraz z 2010 r. Nr 81, poz.
529.
2)
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2007 r. Nr
115, poz. 793 i Nr 176, poz. 1238, z 2008 r. Nr 227, poz. 1505, z 2009 r. Nr 18, poz. 97 i Nr
144, poz. 1175 oraz z 2010 r. Nr 47, poz. 278 i Nr 127, poz. 857.
3)
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2008 r. Nr
227, poz. 1505 i Nr 234, poz. 1570, z 2009 r. Nr 18, poz. 97, Nr 31, poz. 206, Nr 92, poz. 753,
Nr 95, poz. 788 i Nr 98, poz. 817 oraz z 2010 r. Nr 78, poz. 513 i Nr 107, poz. 679.
4)
Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2003 r. Nr 85, poz. 782, z 2007
r. Nr 112, poz. 766, z 2009 r. Nr 68, poz. 573 i Nr 202, poz. 1547 oraz z 2011 r. Nr 21, poz.
113.
5)
Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 273, poz. 2703,
z 2005 r. Nr 163, poz. 1362 i Nr 267, poz. 2258, z 2006 r. Nr 12, poz. 66, Nr 104, poz. 708
i 711, Nr 170, poz. 1217, Nr 220, poz. 1600, Nr 235, poz. 1700 i Nr 249, poz. 1834, z 2007 r.
Nr 23, poz. 137, Nr 50, poz. 331 i Nr 82, poz. 556, z 2008 r. Nr 17, poz. 101 i Nr 227, poz.
1505, z 2009 r. Nr 11, poz. 59, Nr 18, poz. 97 i Nr 85, poz. 716 oraz z 2010 r. Nr 81, poz. 530,
Nr 86, poz. 554, Nr 106, poz. 675, Nr 182, poz. 1228, Nr 219, poz. 1443, Nr 229, poz. 1499
i Nr 238, poz. 1578.