28 kwietnia- niedziela

28 kwiecień 2013 r.
Przyjdź Duchu Święty, przyjdź Duchu Mądrości, Męstwa, Rady, Rozumu, Umiejętności,
Pobożności, Bojaźni Bożej. Przyjdź Duchu Święty duchu nadziei, wiary, miłości. Przyjdź
Duchu Święty duchu ewangelii, duchu kościoła, duchu wiary. Przyjdź Duchu Święty aby te
dzisiejsze słowo, które usłyszeliśmy zaowocowało w nas, przyniosło obfity plon, dobrego,
pełnego miłości do Boga do bliźnich życia.
Przyjdź Duchu Święty abyśmy byli chrześcijanami, których można poznać po tym, że
jest w nich miłość, jest w nich pokora, jest w nich pragnienie służby, dawania. Przyjdź
Duchu Święty przemawiaj do naszych serc, przemawiaj do mego serca i posługuj się mną dla
dobra wszystkich, którzy będą słuchać słów ewangelii, słów zbawienia.
Jest taka księga w Nowym Testamencie, która nazywa się księgą Dzieje Apostolskie,
która mówi o tym jak po Zmartwychwstaniu Pana Jezusa, po zesłaniu Ducha Świętego
Apostołowie głosili Chrystusa Zmartwychwstałego, z jaką mocą też działali wśród ludzi, jak
wiele było znaków, cudów, objawów Bożej mocy, jak ich słowo miało moc. Cokolwiek
powiedzieli Apostołowie to to słowo się wypełniało. Mówili tak samo jak Jezus. Oni byli
podobni do Jezusa. Każdy Apostoł po Zmartwychwstaniu Pana Jezusa, po otrzymaniu Ducha
Świętego był bardzo podobny do Jezusa. Był tak podobny do Jezusa, że każdy z nich miał tą
samą moc Jezusa. Można powiedzieć, że te Dzieje Apostolskie one się nie skończyły.
Oficjalnie jest 28 rozdziałów tej księgi, ale tak naprawdę Dzieje Apostolskie trwają aż do tej
pory, bo Pan Bóg posyła w każdym wieku, w każdym pokoleniu Apostołów, Apostołów
Miłosierdzia, Apostołów Baranka, Apostołów, którzy oddają swoje życie za Chrystusa, którzy
miłują, którzy czynią znaki i cuda. I także w naszym pokoleniu są tacy ludzie, przede
wszystkim spośród kapłanów, ale także i świeccy, którzy świadczą o Chrystusie są
Apostołami. Więc można powiedzieć, że Dzieje Apostolskie trwają nadal.
Był taki święty, chcę o nim wspomnieć dlatego, że dzisiaj też kościół w liturgii o nim
wspomina, we Francji. Urodził się, święty Ludwik Maria Grion de Monfort. Był to człowiek,
który był Apostołem we Francji, który Apostołował pośród zaniedbanych ludzi, którzy nie
mieli kapłanów, którzy żyli jak poganie. Z taką mocą głosił Chrystusa, że całe wioski i całe
małe miejscowości się nawracały. Zrywały z pogańskimi obyczajami, z przesądami, z
zabobonami, złym kultem przodków, z wywoływaniem duchów, czy z czarami. Głosił z taką
mocą Chrystusa, że także nawracali się ci, którzy właśnie też byli szamanami, byli
czarownikami. W tamtych czasach, mimo, że Francja ogólnie była chrześcijańska to wiele
było tego pogaństwa. Napisała taki Traktat, niektórzy z was, sądzę do znają, o Doskonałym
Nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny. Napisał ten traktat pod wpływem swoich
przeżyć misyjnych, przeżyć związanych też z pewnymi też doświadczeniami obecności Maryi
w swoim życiu. Napisał ten Traktat
żeby opisać w jaki sposób czcić Maryję i że te
nabożeństwo do Maryi pomaga też skutecznie ewangelizować, głosić Chrystusa. Zachęcam
też wszystkich, którzy mają też pewien szacunek, miłość do Maryi, aby to pogłębić i
przeczytać właśnie ten Traktat o Doskonałym Nabożeństwie świętego Ludwika. Jest pięknie
opisane właśnie to nabożeństwo do Maryi: na czym polega? Jak je przeżywać? Jak
naśladować Maryję też. Jakie są cnoty Maryi? Jak Maryja się modliła, jak żyła. Przyznam, że
ja osobiście też ten Traktat przeczytałem i na końcu jest taki Akt oddania się Maryi. Dobrze
byłoby własnymi słowami napisać Akt oddania się Maryi. Po odbyciu
takich 30 dni
przygotowania się według tego nabożeństwa Maryi. Napisać ten akt. Dlaczego się oddajesz,
jak bardzo, czy na całe życie, czy chcesz naśladować Maryję i potem się pod tym podpisać.
Przyznam się, że ja kiedyś też to dokonałem, tego nie żałuję, nie odwołuje tego i widzę jak
bardzo Maryja też jest obecna w moim życiu. Jak bardzo doświadczam, ja osobiście,
obecności Maryi, tak mogę krótko powiedzieć, nie mówiąc tak szczegółów.
Ale wrócę jeszcze do świętego Ludwika, który ten Traktat napisał. Był misjonarzem w
XVII wieku i tą Francję, która niestety w wielu miejscach była pogańska, jeden człowiek
potrafi przemienić, jeżeli też czci Maryję. Jeżeli odda swoje życie Maryi. Wiele wieków
później, kilka wieków później święty Maksymilian zrobił podobnie. Jakim wielkim świętym
został. Jan Paweł II czytał traktat o Doskonałym Nabożeństwie świętego Ludwika, nosił go
przy sobie, często czytał. Jakim wielkim świętym był, jakim świętym misjonarzem też był. A
my w kościele zastanawiamy się dlaczego owoce ewangelii głoszonej przez nas są małe albo
żadne, bo często brakuje nam wsparcie w postaci obecności Maryi, prawdziwej czci do
Maryi. Wiele z was się dziwi dlaczego w waszych rodzinach, domach jest tyle mroków, tyle
ciemności, tyle zła, bo wasze rodziny, w sami, wasze małżeństwa, dzieci nie oddaliście się
może Maryi, w sposób uroczysty, w sposób taki świąteczny, żeby cała rodzina przygotowała
się może według tego Traktatu przez 30 dni, do uroczystego oddania się Maryi. Napisać akt
oddania się całej rodziny, męża, żony, dzieci i potem wszyscy członkowie rodziny mogli by
podpisać. Bo oprócz tego, że jest taki osobisty sposób oddania się Maryi, można to uczynić w
taki sposób.
Jedno małżeństwo mi opowiadało, że oni właśnie uczynili taki akt podpisania, oddania
się i podpisania aktu tego zawierzenia Maryi, w trójkę, mąż, żona, syn i także teraz żartują, że
teraz są bezdomni, bo ich dom, bo ich rodzina należą do Maryi. I rzeczywiście też ten akt ich
przemienia. Spotykam też takie rodziny, które wcześniej oddały się według tego Traktatu też
Maryi. Jak Maryja jest w nich obecna, w ich życiu. Jak oni sami mówią: zawdzięczamy
nawrócenie naszej rodziny, naszego małżeństwa Maryi .
A teraz jeszcze chciałby wspomnieć, dzisiaj jest wspomnienie świętej Joanny Beretta
Moli, o tej świętej. Niektórzy z was na pewno też o niej słyszeli. Święta Joanna Beretta Mola,
żyła w ubiegłym stuleciu i była to bardzo inteligentna, młoda, wykształcona osoba.
Ukończyła studia medyczne, była w akcji katolickiej, zajmowała się przygotowywaniem się
dzieci do pierwszej komunii świętej, młodzież do bierzmowania. Bardzo oddana kościołowi.
Zastanawiała się czy czasami nie pójść do zakonu, ale jej kierownik wybił jej to z głowy.
Powiedział, że ona nie powinna, taka młoda kobieta, wykształcona, inteligentna iść do
zakonu, ale założyć rodzinę. Ale tą rodzinę założyła dopiero kiedy miała 32 lata, późno. To
mówię dla tych kobiet, które te może spośród was są właśnie w takim wieku żeby się nie
załamywały, nie rozpaczały, że przypuśćmy nie mają chłopaka, nie mają jeszcze męża, nie
mają jeszcze dzieci. W jej przypadku tak właśnie było, że miała 32 lata i poznała takiego
człowieka Piotra. Pisała z nim wiele takich listów, byli narzeczeństwem i rok później wzięli
ślub. Bardzo kochali życie. Byli to chrześcijanie, którzy można powiedzieć, żyli pełnią życia.
Żyli z Bogiem, byli oddani kościołowi, byli włączeni w życie kościoła właśnie poprzez akcje
katolicką, między innymi, a jednocześnie kochali życie. Lubili też podróże, lubi też, można
powiedzieć, dobrze się ubrać, też chodzili do kina, do teatru i tak dalej. Tak, że żyli pełnią
życia. Bycie chrześcijaninem, rodziną chrześcijańską, to nie bycie jakimiś pokutnikami tego
świata, ale życie pełnią życia z Bogiem, bo kto żyje z Bogiem, to może również właściwie
korzystać z tych przyjemności tego świata, które ten świat daje, które mu nie przeszkadzają
być z Chrystusem. Ale ta kobieta wydała na świat trójkę dzieci, a była z czwartym dzieckiem
i zachorowała na poważną chorobę, na nowotwór i lekarze mówili jej żeby ją uratować to
trzeba dokonać aborcji, czyli to dzieciątko pozbawić życia. Ona była lekarką i wiedziała
doskonale, że można zrobić inaczej, że ona powinna się poświęcić, że ona powinna oddać
swoje życie za to małe dzieciątko. Ona też pragnęła żyć, dla dzieci, dla męża, ale wiedziała,
że dzieciątko jest ważniejsze. Powiedziała lekarzowi,
że nie dopuści do tego żeby to
dzieciątko pozbawić życia. Pragnie żyć, ale przede wszystkim pragnie żeby to dzieciątko
żyło.
I mi się wydaje, że w takiej postawie też jest bliska tym słowom ewangelii, które
dzisiaj usłyszeliśmy. Po tym poznają,
że jesteście Moimi uczniami jeżeli będziecie się
wzajemnie miłowali. Kto jest uczniem Jezusa to miłuje swojego męża, dzieci, miłuje ponad
siebie. Jest gotów nawet dać swoje zdrowie czy życie żeby ten bliski żył. To jest prawdziwa
miłość, chociaż to kosztuje. I ta święta postanowiła więc żeby dzieciątko było uratowane.
Zanim jeszcze odeszła, umarła to miała wizję Boga, wizję Maryi, wizję nieba i mówiła
swojemu mężowi, że z jednej strony pragnie żeby żyć żeby być z nimi, a drugiej strony
pragnie być już z Bogiem, bo tam już widziała piękne rzeczy, ale Pan Bóg pragnie ją jeszcze
poprzez cierpienie, poprzez tą chorobę oczyścić, przygotować. Przygotował jej miejsce. I
powiedziała: Bóg chce mi wynagrodzić to, że ja was tak bardzo umiłowałam, że bardzo
umiłowałam to dzieciątko, które pragnę żeby się urodziło, że Bóg pragnie mi to wynagrodzić.
Drugie czytanie mówi nam o tym, że będzie nowe niebo, nowa ziemia na końcu
czasów, po wszystkim. To nie znaczy, że kosmos, że cały świat będzie zniszczony. Nie.
Będzie odnowiony, ale chrześcijanie, którzy miłują tak jak ta świata Joanna Beratta Mola,
którzy głoszą Chrystusa, jak święty Ludwik kochają Maryję to oni są zwiastunami nowej
ziemi, nowego nieba. Oni już prorokują o przyszłości. Można powiedzieć, że to co my, albo
to co świat zobaczy na końcu czasów to tacy ludzie już widzą teraz. Oni prorokują, będzie
nowe niebo, nowa ziemia. Będzie wzajemna miłość, będzie pokój, będzie szczęście. My
zwiastujemy to. Można powiedzieć, że oni, można też tak powiedzieć obrazowo, że jakby
tacy ludzie, można powiedzieć w pewnym sensie takim duchowym, jakby tacy ludzie zostali
wysłani do nas z przyszłości do teraźniejszości. Oni żyją przyszłością. Oni żyją nowym
niebem, nową ziemią. Dlatego wy tutaj obecni, my wszyscy powinniśmy chociaż trochę
naśladować takich ludzi, jak święta Joanna, jak święty Ludwik.
Kiedy jesteś w małżeństwie, kiedy widzisz, że twoje małżeństwo obumiera to może
dlatego, że nie oddałaś albo nie oddałeś swojego życia za męża, za żonę. Jeżeli dzieci gubią
się, marnują swoje życie i wchodzą w straszne zło, a dane jest mi słyszeć relację rodziców jak
cierpią z powodu swoich dzieci, to potem się okazuję i nie chodzi o to żeby szukać winy, że
oni są winni, ale jakiś błąd został popełniony. Nie było miłości, nie było Boga. Takie
podstawy. Nie było wspólnej modlitwy. Tego się nie uratuje później albo po ludzku, można
powiedzieć się nie uratuje. Po Bożemu wszystko można uratować, ale po ludzku
rzeczywiście, to jest nie do odratowania, bo nie było Boga, wiary, modlitwy. Dlatego jeżeli
chcesz odbudować swoje małżeństwo, oddaj swoje życie, bliskich, Maryi. Bądź człowiekiem,
który oddaje też swoje życie za innych.