Uszczelnianie narożników {APP:TITLE}

Uszczelnianie narożników
Pomieszczenia „mokre”, tarasy i balkony: uszczelnienia
narożników przy aplikacji izolacji polimerowych i
polimerowo-cementowych
Autor:
Aby hydroizolacja budynku, bez względu na jej usytuowanie, mogła spełniać swoją rolę musi stanowić
szczelny oraz ciągły układ oddzielający konstrukcję budynku od wody i pary wodnej,
uniemożliwiając ich przedostawanie się do wnętrza pomieszczeń użytkowych (do wszelkich
pomieszczeń w przypadku izolacji zewnętrznych lub pomieszczeń sąsiadujących w przypadku izolacji
wewnętrznych). Szczególnie istotnie jest tu zadbanie o ciągłość izolacji, a więc nie tylko o prawidłowe
połączenie jej poszczególnych części (np. pionowej z poziomą), ale również o prawidłowe
uszczelnienie tzw. miejsc krytycznych, tj. narożników, przejść instalacyjnych, czy elementów
montowanych mechanicznie.
Najczęściej stosowaną hydroizolacją takich miejsc w budynku jak tzw. pomieszczenia „mokre”
(łazienka, kuchnia, itp.), balkony i tarasy jest uszczelnienie zespolone, czyli okładzina ceramiczna w
połączeniu z elastyczną izolacja podpłytkową (CL 51 – wewnątrz, CL 50 lub CR 166– na zewnątrz). Jak
uczy praktyka, takie rozwiązanie, pozwalające na zatrzymanie wilgoci na poziomie spodniej części
płytki, to prawdopodobnie najlepszy, a na pewno najczęściej stosowany sposób na powstrzymanie
wnikania wody w elementy konstrukcyjne oraz z wiązanych z tym procesów prowadzących do
degradacji tychże elementów.
Do wykonania uszczelnienia zespolonego w ww. obszarach stosuje się najczęściej dwa rodzaje
materiałów bezspoinowych:
§
dyspersyjne masy uszczelniające (tzw. folie w płynie) – nie zawierające
rozpuszczalników organicznych masy składające się z wodnej dyspersji tworzyw sztucznych.
Właściwości uszczelniające uzyskują już przy nałożeniu warstwy o grubości (mierzonej w stanie
wyschniętym) 0,5-0,8 mm. Wykazują dobrą elastyczność oraz przyczepność do wielu rodzajów
podłoży. Powłoka izolacyjna tworzy się poprzez odparowanie wody – do tej kategorii zaliczamy
CL 51.
§
elastyczne zaprawy uszczelniające - wodoszczelne i wodoodporne powłoki, przenoszące
rysy w podłożu o szerokości i rozwarciu do 0,5 mm. Ich podstawowe składniki stanowią cement
oraz polimery. Szczelność zaprawy uzyskiwana jest dzięki odpowiednio dobranemu stosowi
okruchowemu oraz zastosowanym środkom hydrofobizującym, natomiast elastyczność
(zdolność do mostkowania rys) dzięki tworzywom sztucznym – do tej kategorii zaliczamy CL 50
i CR 166.
Znacznie rzadziej znajdują zastosowanie elastyczne żywice reaktywne (stosowane zazwyczaj tam,
gdzie obciążeniu wodą towarzyszy obciążenie chemiczne) czy też materiały rolowe (uszczelniające lub
uszczelniająco-kompensujące).
W celu uniknięcia ryzyka spękania szczególnie starannego wykonania wymaga uszczelnienie w tzw.
miejscach krytycznych, w czyli narożach (wewnętrznych i zewnętrznych), wokół przejść
instalacyjnych przez ściany i posadzki (rury kanalizacyjne, wody ciepłej oraz zimnej, instalacji
centralnego ogrzewania, czy też wpusty podłogowe), na styku obróbek blacharskich i podłoża
betonowego, szczelin dylatacyjnych (powierzchniowych i obwodowych) oraz miejsc mocowania
balustrad (o ile to możliwe należy unikać mocowania balustrady w taki sposób, aby jej słupki
przecinały poszczególne warstwy balkonu czy tarasu – najlepiej robić to od czoła lub spodu płyty
konstrukcyjnej). Dlatego też w narożach w pierwszą warstwę powłoki uszczelniającej należy wtapiać
systemowe taśmy uszczelniające (np. CL 152). Charakteryzują się one zwiększoną elastycznością,
umożliwiającą kompensowanie dużych różnic rozszerzalności termicznej materiałów oraz innych
pojawiających się naprężeń. Tymy samymi taśmami uszczelnia się spoiny dylatacyjne oraz krawędzie
obróbek blacharskich. W pozostałych miejscach należy stosować rozwiązanie systemowe w postaci
mankietów uszczelniających (również zatapianych w pierwszą warstwę powłoki uszczelniającej) o
odpowiednio dobranej, mniejszej średnicy, co ma zapewnić odpowiednie przyleganie do
uszczelnianego elementu.
Należy ponadto pamiętać, aby po wykonaniu okładziny ceramicznej, (czyli drugiego elementu
uszczelnienia zespolonego) spoiny przebiegające w ww. obszarach wypełnić materiałem trwale
elastycznym także posiadającym właściwości uszczelniające, (choć mimo tego, wypełnienia takiego
nie należy i nie można traktować, jako hydoizolację).
© 2013 Henkel Polska sp. z o.o.