inwentaryzacja, dane ewide

SPIS TREŚCI
I.
CZĘŚĆ INWENTARYZACYJNA
Inwentaryzacja zespołu budynków dawnego młyna parowego
-inwentaryzacja, dane ewidencyjne
-opis techniczny
-rysunki
-wizja lokalna
II.
CZĘŚĆ PROJEKTOWA
Część opisowa
-przedmiot opracowania
-problem i cel opracowania
-metoda
-badania, analiza historyczno-funkcjonalna miejsca
Brama Bańska
mury obronne
wały, fosy
Młyn Forteczny
-inspiracje, opis wybranych realizacji referencyjnych
-założenia do projektu (idea funkcjonowania)
-opis rozwiązania projektowego
-główne założenia konstrukcyjne i materiałowe
-wnioski końcowe
-spis literatury
1. Przedmiot opracowania
Domu Dwóch Kultur w Pyrzycach
2. Problem i cel opracowania
Celem opracowania jest projekt Domu Dwóch Kultur w Pyrzycach w rejonie
istniejącej Bramy Bańskiej i Młyna Fortecznego z wykorzystaniem naturalnego
kontekstu architektury poprzemysłowej obiektu i średniowiecznych murów obronnych
i architektury wierzy bramowej. Problemem do rozwiązania pozostaje stworzenie
zgodnego z zaleceniami konserwatorskimi zawartymi w karci 2000 współczesnego
obiektu wpisującego się w kontekst historycznych zabudowań istniejących w miejscu.
W skali urbanistycznej, miejskiej problemem do rozwiązania pozostaje umiejętne
wpisanie obiektu w układ funkcjonalny struktury miasta z istniejącym układem
fortecznym murami miejskimi a zarazem obszarem potencjalnej zieleni miejskiej w
rejonie młyna fortecznego i cieku wodnego.
3. Metoda
Studia porównawcze, analiza potrzeb miasta i szans rewitalizacyjnych czynników
wspierających ożywienie strefy murów miejskich w chwili obecnej zdegenerowanej
poprzez ogródki działkowe, analiza procesów rewitalizacyjnych dotyczących strefy
murów miejskich w kraju i bliskiej zagranicy oraz sposobów rewitalizacji i
przekształceń budynków poprzemysłowych w kraju
4. Badania
Analiza historyczno – funkcjonalna miejsca.
Kraków – planty miejskie Barbakan
Zachodniopomorskie i niemieckie miasteczka posiadające mury miejskie – Chojna,
Prenzlau
Analiza kierunków ruchów inicjowanych przez Urząd Miasta oraz opracowań : projekt
zabudowy i zagospodarowania terenu „ Uliczka Przymurna i ekspozycja murów
obronnych w Pyrzycach” wykonany na zlecenie Zarządu Miasta w Pyrzycach przez
Pracownię projektową Architektonika”
Wizytacje zrealizowanych obiektów opisanych w dziale „inspiracje”.
Pyrzyce
Analiza historyczno – funkcjonalna miejsca:
Brama Bańska ( Wysoka )
Mieści się w południowej części murów. Nazwa pochodzi od drogi prowadzącej w
kierunku miejscowości Bani.
Pochodzi z 1260 - 70 roku. Stanowiła drugi ważny wjazd do Pyrzyc. Pierwotnie
była trzykondygnacyjna. III - zamurowane otwory strzelnicze. IV - otwory
obserwacyjne. Na IV kondygnacji znajduje się najpiękniejsza architektura gotycka (
blendy, żebra, łuki fryzowe ). Wjazd o szerokości 3,50 metra i wysokości 5,20 metra
był zabezpieczony mostem zwodzonym przed bramą. Brama o wysokości 32,50
metra. Podbudowa na rzucie kwadratu - 16,7 metra, ośmiokąta - 8,3 metra i stożka
7,4 metra, Powierzchnia dolnego kwadratu wynosi 7,75 metrów kwadratowych.
Otwory w środkowej części służyły do użycia broni palnej. Gotyckie okienka, obecnie
są zamurowane. ściany zdobione blendami. Całość wieńczy ząbkowany mur obronny.
Nad wjazdem znajduje się pomieszczenie dla załogi i magazyn. Nad wjazdem
znajdują się również trzy otwory. I i III służyły do spuszczania łańcuchów
podnoszących most. Natomiast środkowy do kontroli tych czynności. Główne wejście
od dołu, a w nim ( pod bramą ) znajdują się klamry umożliwiające wejście do
wnętrza i na dach bramy. Górna platforma stała się galeryjką, gdzie można było się
poruszać. Po 1450 roku brama podniesiona została do pięciu pięter. Po 1525 roku na
części kwadratowej wybudowano ośmioboczny tambur z otworami do obserwacji,
pokrywając go stożkowym hełmem ceramicznym. Zrekonstruowana została w 1953 55 roku oraz zabezpieczona przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Dla
wzmocnienia wybudowano w rogach filary. Zachowała się wieża wewnętrzna, zwana
kiedyś Wysoką.
Wały obronne w tym rejonie są najwyższe, dochodzą bowiem do około 10
metrów wysokości. Obok bramy znajduje się Młyn Forteczny ( Czerwony ).
mury obronne
O długości 2.250 m i wysokości 7 - 9 m. Budowę rozpoczętą pod koniec XIII wieku, a
ukończono w 1317 roku. Podzielono je na 52 odcinki ( co 27 metrów ) basztami i
czatowniami. W XV wieku podwyższono o 7 - 9 m i rozbudowano baszty oraz
czatownie. Po 1750 roku wały splantowano w 1830 - 45 roku zamieniono je na
promenadę spacerową, obsadzoną drzewami owocowymi, klonami i kasztanowcami.
Najstarszą partię z XIII - XIV stanowi cokół o wysokości 2 - 2,5 m z głazów
narzutowych, spojonych zaprawą wapienną od strony zewnętrznej. Na cokole mur
ceglany z XIV - XV wieku o wysokości 7 - 7,5 m. Zachował się podział
trójkondygnacyjny baszt : ( od dołu ) I - materiały obronne, II - straż, III - poziom
obronny.
W elewacjach bocznych baszt w poziomie drugiej kondygnacji zachowały się
otwory wejściowe z pomostu. Połączenia między kondygnacjami stanowiły drabiny.
Najbardziej zniszczone są mury w części południowo - zachodniej, która jest
świadectwem ciężkich walk o miasto stoczonych w 1945 roku. Na prawo od Bramy
Szczecińskiej dobrze zachowane czatownie, których kiedyś było 50 oraz 9 baszt. Po
1284 roku powstały furty wypadowe. Odległość między wałem, a murami wynosi od
15 do 70 metrów. Zespół obronny murów miejskich w Pyrzycach należał podczas II
wojny światowej do najlepiej zachowanych na terenie Pomorza Zachodniego. Od
XVIII wieku stanowi zabytek.
wały, fosy
Pierwsza wzmianka o wałach pochodzi z 1279 roku. Wały wybudowano w drugiej
połowie XIII wieku. Odległość między wałem, a murami wynosi od 15 do 70 metrów.
Pierwsza wzmianka o fosach pochodzi z 1253 roku. W XII - XIII wypełnione
były wodą, a dziś tylko ziemią. Przy pełnym poziomie wody fosa osiągała szerokość
25 metrów. Na pewnym odcinku poza głównym wałem był jeszcze rów zewnętrzny,
bądz zbiornik wody i podmokłe łąki. Wody do fos dostarczała rzeczka - Czarna Struga
( dziś Sicina - 23,5 km długości ), która w dawnych czasach była dość znaczącą rzeką
oraz staw młyński. Na południe fosa przechodziła w olbrzymie stawy młyńskie
przylegające do gardzieli bramnej. Zbocze w kierunku fos było strome, w kierunku
zewnętrznym osiągało 10 metrów. Fosy zasypano je około 1860 roku i zamieniono na
ogrody.
Młyn Forteczny
Kompleks budynków z dziewiętnastego wieku zwany również młynem parowym z
którego zachowała się cześć wartościowych obiektów ceglanych cześć obiektów
późniejszych nawarstwień nie zabytkowa wtórna do likwidacji. Obiekt obecnie
zaniedbany częściowo adaptowany na handel i usług.
5. Inspiracje
- Centrum kulturalno-handlowe „Stary Browar” w Poznaniu
- centrum artystyczne „Fabryka Trzciny” – Warszawa Praga
- centrum handlowe „Stara Papiernia” – Konstancin - Jeziorna
- Rewitalizacja kompleksu poprzemysłowych fabryki Izraela Poznańskiego w
Łodzi – . Centrum Manufaktura
-
-
Szyb Wilson. Johan Bros stworzył galerię w budynkach cechowni i łaźni
katowickiej kopalni Wieczorek. Artystów inspiruje surowe wnętrze i chętnie tu
wracają
Silesia City Center / centrum handlowe z kościołem
Opisy wybranych inspiracji:
- Centrum Artystyczne Fabryka Trzciny
Centrum Artystyczne Fabryka Trzciny to kompleks artystyczno-edukacyjny
mieszczący się w starej, odremontowanej fabryce, przy ulicy Otwockiej 14, w
dzielnicy Praga-Północ. Budynek fabryki, zbudowany w 1916 roku, jest jednym z
najstarszych obiektów industrialnych prawobrzeżnej Warszawy. Początkowo mieściła
się w nim wytwórnia marmolady, potem przetwórnia konserw, a w końcu siedziba
zakładów Polskiego Przemysłu Gumowego (w skrócie PPG - od którego wzięły swoją
nazwę słynne tenisówki "pepegi").Tę właśnie opuszczoną, zrujnowaną fabrykę odkrył
kompozytor, producent muzyczny i telewizyjny - Wojciech Trzciński.
Centrum Artystyczne dysponuje m.in. następującymi powierzchniami:
•
sala widowiskowa
•
sala klubowa
•
sala teatralna
•
sala wystawowa - galeria,
•
sala konferencyjno-wystawowa,
•
restauracja
Pomieszczenia te przeznaczone są na projekcje filmowe, pokazy mody, sympozja,
konferencje, szkolenia i imprezy okolicznościowe. Fabryka Trzciny to także sceneria
dla sesji zdjęciowych, filmów reklamowych i fabularnych oraz programów
telewizyjnych. Adaptacja budynków trwała blisko dwa lata. Przygotowano ponad 3
tys. m2 wyremontowanych pomieszczeń. Do dyspozycji gości są także 3 bary i
strzeżony parking na 90 miejsc, położony w obrębie zabudowań. Centrum
Artystyczne Fabryka Trzciny to miejsce, na które Warszawa czekała od dawna. Na
mapie stolicy istnieje już i nieustannie powstaje wiele nowych placówek, które służą
szeroko rozumianej rozrywce i spędzaniu wolnego czasu. Fabryka Trzciny jest jednym
z nielicznych, a może nawet jedynym takim miejscem w Warszawie, które
koncentruje różne rodzaje działalności artystycznej: plastykę, teatr, muzykę, także
czytelnię, miejsce spotkań i promocji współczesnych pisarzy, publicystów,
nietuzinkowych polityków, ciekawych ludzi. Idea programowa Fabryki Trzciny w
dużym stopniu idzie w ślad za sprawdzonym w latach 60. modelem działania klubów
studenckich. Liczy się tu przede wszystkim różnorodność oferty artystycznej, przy
jednoczesnym spotkaniu awangardy i tradycji, proponowanym w nowoczesnej
formie i współczesnym entourage'u.
Autorami koncepcji architektonicznej i wnętrz Fabryki Trzciny jest architekt Bogdan
Kulczyński wraz z Joanną Kulczyńską i Agnieszką Chmielewską.
- Centrum kulturalno-handlowe „Stary Browar” w Poznaniu
Stary Browar powstał na bazie dawnego Browaru Huggera - ponad stuletniej
nieruchomości. Jej początki sięgają 1844r., gdy do Poznania przybył Ambrosius
Hugger - piwowar z Wirtembergii. Jego synowie Julius i Alfons około 1876 roku
zaczęli tworzyć słynne później Browary Huggera.
Kalendarium
1876r.
Na działce na narożniku ul. Półwiejskiej i uliczki ciągnącej się od Bramy Wildeckiej
wzdłuż fortyfikacji miejskich obok Fortu Grolmanna, bracia Huggerowie ubezpieczają
lodownię, a potem dwa domy mieszkalne i oficynę.
ok. 1890r.
Rozbudowa Browaru Huggera: powstanie warzelni, słodowni i suszarni
z charakterystycznym kominem.
1895 – 1921r.
Browar braci Huggerów przekształcił się w spółkę akcyjną. Okres prosperity firmy.
Wokół dziedzińca dobudowano budynek biurowy i warsztaty bednarskie (1905r.)
oraz nowy komin. W 1918r. browar produkował prawie 72 000 hektolitrów piwa
marki „Kryształ” - piwo jasne na sposób pilzneński i „Specjał”- ciemne monachijskie.
ok. 1926r.
Przejęcie Browaru przez Koncern Chemiczny dr Romana Maya.
1937r.
Browar przejmuje Browar Związkowy Związku Restauratorów - spółka 82
udziałowców.
II wojna światowa
We wrześniu 1939r. Browar przeszedł pod zarząd niemiecki. Do 1944r.
kontynuowano produkcję piwa. Pod koniec 1944r. Niemcy urządzają w piwnicach
i podziemiach Browaru bunkry i schrony. Podczas walk o Poznań Browar został
znacznie zniszczony.
okres po II wojnie światowej
Browar przejęły Zakłady Piwowarskie. W 1980 r. Browar zamknięto. Zabudowania
niszczeją.
do 1997r.
W Browarze funkcjonuje wytwórnia wód gazowanych.
grudzień 1998r.
Spółka Fortis Sp.z o.o. należąca do Grażyny Kulczyk kupuje nieruchomość Browaru
od firmy Lech Browary Wielkopolskie. Po pozyskaniu sąsiednich gruntów od Agencji
Mienia Wojskowego i podmiotów prywatnych, Fortis rozpoczyna prace nad projektem
„Stary Browar” Centrum Biznesu i Sztuki z terminem realizacji zaplanowanym
na koniec 2003r.
listopad 2003r.
Otwarcie części handlowej „Stary Browar Sklep”.
maj 2004r.
Otwarcie Dziedzińca Sztuki wystawą prac światowej sławy włoskiego designer'a
i architekta Alessandro Mendiniego, zorganizowaną w Galerii Starego Browaru.
Mecenasem wystawy, zorganizowanej wspólnie z Muzeum Narodowym w Poznaniu,
była Fundacja Grażyny i Jana Kulczyków.
Stary Browar – miasto w mieście, które łączy komercję ze sztuką, historię
z współczesnością i niezwykłość z codziennością. Pasaże handlowe sąsiadują
z Dziedzińcem Sztuki promującym wydarzenia związane z malarstwem, rzeźbą,
teatrem, muzyką, tańcem, happeningami i filmem. Dzięki mariażowi miejsca, idei,
ludzi, przepełniających Stary Browar, powstaje nowy styl miejskiego życia - tu trzeba
być:
oglądać,
słuchać,
czuć
i...
współtworzyć
niezwykłą
atmosferę.
„Stary Browar to nieruchomość położona na wzgórzu w sercu Poznania. W miejscu,
gdzie dawniej warzono piwo, powstało centrum biznesu, handlu i sztuki. Potencjał
lokalizacji wyznacza sukces przedsięwzięcia. Magia miejsca mu sprzyja”
- Centrum Handlowe „Stara Papiernia
Znajdujący się w ruinie, po pożarze w 1984 roku, budynek Starej Papierni w
Konstancinie Jeziornie po rewaloryzacji został adaptowany jako jeden z
obiektów Centrum Handlowo-Usługowego. Budynek ten jest najstarszym
obiektem papierni powstałej w okresie, kiedy fabrykę przejął Bank Polski od
poprzedniego właściciela Józefa Krzyczewskiego.
Rozpoczęto unowocześnienie papierni, ponieważ produkowany dotychczas
papier nie był w stanie konkurować tak pod względem jakości jak i ceny z
importowanym. Sprowadzono z Francji wybitnego fachowca - papiernika
Gabriela Planche, który w 1836 roku objął stanowisko po poprzednim
dyrektorze zakładu Piotrze Łubieńskim. Postanowiono zbudować nowy budynek
dla maszyny papierniczej do produkcji papieru ciągłego (zakupionej we Wiedniu
w 1832 r. i dotychczas nie uruchomionej). Łączyło się to z potrzebą
zmodernizowania układu hydrotechnicznego. Zakupiono należące do rodziny
Potulickich tereny wokół stawu górnego spiętrzającego wody rzeki Jeziorki.
Umożliwiło to wystawienie w 1838 r. nowego budynku papierni według
projektu Jana Jakuba Gaya. Budynek ten założono na planie litery L i
przeprowadzono pod nim i dalej wzdłuż dłuższego skrzydła kanał roboczy
napędzający maszyny papiernicze. Przebieg kanału od stawu pod drogą i pod
budynkiem został przesklepiony, gdzie umieszczono zastawkę regulującą
przepływ wody kierowany na koło wodne zastąpione pózniej dwoma turbinami
wodnymi typu Francisa (obie można zobaczyć przez oszkloną część Restauracji
Pomidoro. Kanał przebiegał aż do Zakładu Dolnego, gdzie powtórne spiętrzenie
na stawie dolnym pozwalało również napędzać siłą wody urządzenia.
Pierwotny kształt budynku papierni górnej wraz z powstałym w latach 30-tych
XIX w. układem hydrotechnicznym zachowały się do dzisiaj, mimo że pózniej
nie był już używany napęd wodny dla urządzeń do wyrobu papieru. Budynek
produkcyjny papierni Zakładu Górnego (tzw. szmaciarnia ponieważ głównym
surowcem do wyrobu papieru były szmaty) jest istotnym elementem zespołu
fabrycznego, którego początki sięgają końca XVIII w. Układ przestrzenny
papierni z podziałem na dwa zakłady górny i dolny przetrwał z niewielkimi
zmianami do 1887 r.
Następny etap rozbudowy Zakładu Dolnego związany jest z zakupieniem fabryki
przez Towarzystwo Akcyjne Mirkowskiej Fabryki Papieru, którego głównymi
udziałowcami byli: bankier L. Kronenberg oraz Natansonowie. Zespół Zakładu
Dolnego rozbudowywany był etapami wraz z układem hydrotechnicznym na
przełomie XIX / XX w. i stał się wówczas największą papiernią w Królestwie
Polskim. Wraz z rozbudową Zakładu Dolnego obiekty papierni górnej z powodu
braku możliwości rozbudowy straciły na znaczeniu i zaczęły pełnić funkcję
magazynów i obiektów wstępnej obróbki szmat potrzebnych do produkcji masy
papierniczej. Przy dolnej papierni powstało w latach 90-tych XIX w. osiedle
robotnicze.
Na terenie Jeziorny na początku XX w. nastąpił zasadniczy podział na część
fabryczną i osobno wydzielone osiedle mieszkalne (z wyjątkiem trzech domów
robotniczych starego osiedla założonego przez Bank Polski). Osiedle posiadało
na swoim terenie dużo zieleni otwartej i ogródki działkowe. Przez
współwłaściciela fabryki Edwarda Natansona pomiędzy zakładem górnym i
dolnym został założony park oraz zbudowana w 1902 r. letnia rezydencja w
stylu angielskiego cottage'u, zachowana w znacznej mierze do dzisiaj.
Na terenie tej posiadłości założono oprócz parku również gospodarstwo z
cieplarniami a na terenach podmokłych przy rzece hodowlę bażantów. W
okresie międzywojennym budynki Zakładu Górnego papierni pełniły funkcję
wstępnej obróbki surowców do produkcji papieru a po wojnie już tylko funkcję
magazynową. Teren Zakładu Górnego został wydzielony i opuszczony przez
Mirkowską Fabrykę Papieru. Budynek produkcyjny papierni w zespole dawnego
tzw. Zakładu Górnego w Konstancinie - Jeziornie został wpisany do rejestru
zabytków decyzją nr 1040/149 z dnia 9 VIII 1958 r.
W 1984 r. pożar w znacznym stopniu zniszczył najstarszy budynek górnej
papierni. Zabytkowy obiekt starej fabryki nie został odbudowany po pożarze.
Pozostawał ruiną do pazdziernika 2000 roku, kiedy całą nieruchomość Starej
Papierni nabył Jan Wejchert z zamiarem odbudowy i adaptacji na centrum
handlowo-usługowo-kulturalne.
Centrum Handlowe STARA PAPIERNIA zostało otwarte 23 listopada 2002 roku.
Ten wyjątkowy projekt został zrealizowany w odbudowanych i adaptowanych
wnętrzach fabryki. W unikalnym obiekcie połączone są funkcje: usługowo handlowa, kulturalno - edukacyjna i wypoczynkowa.
Szeroki wybór towarów oferowany przez 50 sklepów, w tym delikatesowy
supermarket i inne specjalistyczne sklepy z żywnością oraz niepowtarzalny
klimat uliczki handlowej charakterystycznej dla małego miasteczka sprzyjają
miłej atmosferze udanych zakupów.
Nastrój współtworzony jest między innymi przez zabytkowe otoczenie, tarasy i
mostki nad kanałem wodnym, wielofunkcyjne atrium z ekskluzywną galerią
handlową oraz ekspozycja starych maszyn papierniczych.
Szczególny charakter tego jedynego w swoim rodzaju centrum handlowego
bardzo sprzyja ekspozycji artykułów wyposażenia wnętrz, galerie sztuki i salony
z branży dekoracji wnętrz zadowolą najwybredniejszych koneserów, ale oferta
Centrum jest kierowana nie tylko do zamożnych, każdy może tu znaleźć dla
siebie coś niepowtarzalnego.
W STAREJ PAPIERNI narodziła się tradycja piątkowych giełd antyków i staroci,
na centralnym dziedzińcu kolekcjonerzy z całej Polski prezentują swoje
"skarby".
Po zakupach klienci mogą posilić się w restauracji pomidoro, Sushi barze
"Akura", lub odpocząć przy kawie i pysznych deserach w lodziarni "Vanilia" lub
kawiarni "Pożegnanie z Afryką".
W atrium i pasażu handlowym, oraz na dziedzińcu centralnym organizowane są
koncerty, pokazy mody, wernisaże, spotkania, promocje i inne imprezy
kulturalne.
Taka koncepcja spełniła potrzeby i oczekiwania wymagających mieszkańców
Konstancina i południowej części Warszawy, ceniących wysoki poziom
świadczonych usług - STARA PAPIERNIA stała się ulubionym miejscem spotkań,
spacerów i zakupów
6. Założenia do projektu
Idea funkcjonowania
Dom Dwóch Kultur, dom kultury polskiej i kultury niemieckiej.
Polsko – Niemieckie centrum kulturalno – oświatowo – wystawiennicze.
Dobrosąsiedzkie miejsce wzajemnych spotkań i animacji kultury, wymiany poglądów i
wzajemnego poznania.
Miejsce animujące zarówno życie mieszkańców miasta poprzez m in.:
organizację cyklu imprez pt. poznaj swojego sąsiada
Miejsce wzajemnego poznania kultury:
- literatury – organizowanie wieczorów literackich,
- malarstwa, rzeźby – działalność wystawiennicza,
- teatru, muzyki – aranżowanie występów, koncertów i warsztatów grup
niemieckich i polskich,
- filmu – organizowanie dyskusyjnego klubu filmowego
- architektury – organizowanie wystaw dotyczących twórczości architektów
niemieckich działających w Polsce ( np. Fryderyk Szinkiel ) czy polskich
działających w Niemczech ( arch. Gorgolewski ), wzajemnych związków i
wpływów oraz współuczestnictwa w aspekcie teraźniejszym i historycznym
- kuchni – poprzez prowadzenie restauracji o kuchni polskiej i niemieckiej
obrazującej wzajemne fascynacje i różnice / „dni żurku” czy „oktoberfest”
Miejsce służące pogłębieniu znajomości dnia dzisiejszego życia sąsiada.
Miejsce wymiany dzieci i młodzieży, tworzenia grup integracyjnych i przedszkoli
dwujęzycznych.
Wspieranie pozytywnych aspektów łączących kulturę polską i niemiecką wzajemnej
wymiany i inspiracji, szukanie i budowa nowych mostów łączących nasze dwie
kultury.
Idea symboliczna
Aspekt muru , symbolicznego aktu „solidarności” i „obalenia muru” które
umożliwiły powstanie zarówno demokratycznego państwa polskiego jak i
demokratycznych zjednoczonych Niemiec stając się zarazem podwaliną do
wzajemnego odkrycia na nowo narodów, wzajemnego poznania
Idea „pękniętego muru” wzajemnych uprzedzeń i ograniczeń powraca również
namacalnie jako projektowane przeprucie muru miejskiego w miejscu lokalizacji tego
centrum
( historycznie jak np. w Poznaniu i wielu innych miastach likwidowano mury w celu
poszerzenia obszarów zabudowy miasta – organizmów miejskich oraz w celu dalszej
ekspansji i likwidacji barier przestrzennych, gorsetów ściskających organizmu
miejskie. W Pyrzycach mury miejskie, mury obronne stanowią wspaniały zabytek i
budują charakter miasta lecz w związku z ich nadrzędnym celem jaki służył ich
wzniesieniu ( otoczeniu miasta i odcięcia (!) od zewnątrz ) ich „ nieprzenikliwość „
daje się we znaki dzisiaj i nie sprzyja animowaniu , integracji i rewitalizacji stref
odciętych murem – dlatego też w zakresie objętym projektem proponuje się
przeprucie nowego przejścia postulując zarazem budowę szeregu innych przejść
przez mury służących płynniejszej komunikacji pieszej i rowerowej oraz wzajemnemu
przenikaniu przestrzeni funkcjonalnych miasta wewnątrz i miasta zewnątrz
Idea łączenia – w kontekście położenie kompleksu planowanych obiektów na styku
„Miasta Wewnątrz i Miasta Zewnątrz”
Idea otwarcia i transparentności – idea przenikania w kontekście położenia
kompleksu planowanych obiektów w ciągu ringu zieleni przyszłych „ plant miejskich”
Idea „Drzewa” które posiada wspólne ( Europejskie ) korzenie
7. Opis rozwiązania projektowego
Główne rozwiązania funkcjonalno – przestrzenne
Piwnica
część istniejąca
Przyłącze techniczne, kotłownia, wentylatornia, serwerownia, ups
pom socjalne, pomocnicze, zaplecze sanitarne pracowników
Przyziemie
część istniejąca
Dział tradycji i promocji miasta , gabinet dyrektora, administracja, biura księgowość
archiwum
część nowo projektowana
Restauracja z zapleczem, kuchnia, pom socjalne pracowników
wejścia od poziomu parku
Parter
część istniejąca
Biblioteka, czytelnia, wejście szatnia , punkt informacyjny, zwrot wypożyczalnia wc
dostępne od ulicy jak i od hallu wewnętrznego – dziedzińca
Biblioteka multimedialna – kabiny odsłuchu audio i wideo
część nowo projektowana
Księgarnio – czytelnio – herbaciarnia, wc, dziedziniec stanowiący swoisty ogród
zimowy otwarty zamykany na zimę z rosnącym drzewem
Wejścia od poziomu parku jak i ulicy
Piętro
część istniejąca
czytelnia, muzeum sztuki
magazyn czytelni
część nowo projektowana
przestrzeń expo i sala multimedialna, koncertowa
galeria
Poddasze
część istniejąca
Sala multimedialna
Warsztaty , prelekcje, konferencje
część nowo projektowana
Biura do wynajmu współpracujące z salą konferencyjną w części starej.
Główne założenia konstrukcyjne i materiałowe
Przebudowa części istniejącej z wyeksponowaniem tych naturalnych materiałów ścian
i części konstrukcji drewnianej które mogą zostać – cegła ścian
Konstrukcja stropów – zakłada się wymianę istniejących stropów drewnianych na
stropy żelbetowe wsparte na układzie słupów stalowych obudowanych drewnem
Ewentualne docieplenie od wewnątrz.
Dach po ociepleniu wełną mineralną - zamiana papowej nawierzchni na blachę
tytanowo cynkową prepatynowaną Rheinzink
Okna stolarka aluminiowa lub drewniana w części starej. W nowej części aluminium
ral 9007
Pełne wyposażenie akustyczne sal z rusztem podwieszanym pod montaż oświetlenia,
nagłośnienia, krzesełka , magazyn krzeseł .
Dach części nowej konstrukcja stalowa kratowa na tym płyta w części szklona ( nad
głównym hallem – ogrodem )
Dach – blacha Ti Zn Rheinzink. Elementy ścienne wykonane z blachy tytanowo
cynkowej Ti – Zn, prepatynowanej, blachy perforowane na oknach jako brise soleil.
Układ części nowych budowanych żelbetowe słupy i płyty
Obudowa ścian – ściany stalowe
Szyby struktura i system słupowo ryglowy Reynaers cw 50. system pozioma linia.
System raszek zacieniających - Gaselle
Dziedziniec wewnętrzny otwierany i zamykany – system drzwi szklanych jak w
AutoStadt w Wolfsburgu
8. Wnioski końcowe
W zakresie określonym podstawowym celem architektoniczno – przestrzennym
można stwierdzić osiągnięcie założonego celu.
Warunek konieczny do osiągnięcia w pełni pozytywnego rezultatu
Dla równowagi –rysuje się konieczność współpracy z ośrodkiem o podobnym profilu
położonym po niemieckiej stronie granicy.
9. Spis literatury:
rocznik 2004 - 2006 miesięcznika architektura murator
rocznik 2003 – 2006 miesięcznika architektura + biznes
WWW - miejsca sieciowe poświęcone rewitalizacjom