Pielgrzymka do Świątyni Pana

..:: Parafia p.w. M.B. Różańcowej - Salezjanie Gumieńce ::..
Pielgrzymka do Świątyni Pana
Autor: Ks. Rafał Szwedowicz sdb
31.10.2009.
Czym dla człowieka wierzącego jest Świątynia??? Jak ważna jest jej przestrzeń??? Odpowiedzi na te i
wiele innych pytań związanych z sacrum odnajdziesz w niniejszym artykule.
Studnia - przestrzeń Pana
Można z całą pewnością powiedzieć iż Bóg potrzebuje przestrzeni aby móc manifestować swoją wielkość i
chwałę. On zdobi się wspaniałością i przyodziewa się w piękno.
Człowiek zaczarowany tym pięknem staje naprzeciw i kontempluje w zachwycie swego Boga. Chce być
blisko, tak bardzo, aby śledzić każdy Jego ruch, gest, słowo...aby nie stracić ani chwili.
Ten cud dokonuje się w przestrzeni. Brzmi to zapewne niezwykle wirtualnie, ale jakże prawdziwie.
Przestrzeń ta jest wielowymiarowa, stanowi ona miejsce uobecnienia, takie materialne- Świątyniabudynek jak również serce człowieka, zdolne otworzyć się Chwałę Pana. Jednym słowem to wszystko
stanowi naszą mistyczną studnie, nie tyle miejsce zatrzymania, przejścia, ale wytchnienia, nie tyle co
oazę, ale Namiot Spotkania, spleciony ludzkim wysiłkiem i oczekiwaniem aż zostanie rozbity.
Kiedy Chrystus mówi do Samarytanki: Nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie
będziecie czcili Ojca (J4,21), to mówi o sobie jako miejscu świętym, wszechobecnym, znoszącym
wyłączność każdego miejsca widzialnego, namacalnego.
Od tej chwili każde nawiedzenie świątyni jest już pielgrzymką do miejsca świętego.
To właśnie wyjaśnia wielość miejsc, zachowujących znaczenie centrum, właśnie dlatego że nie są one
centrami geograficznymi, lecz kosmicznymi, usytuowanymi nie w poziomie lecz w pionie, który łączy
każdy punkt z wymiarem pozaziemskim. Stanowi to niezwykle duchowy rys świątyni, w którą wpisuje się cała historia ludzkich doświadczeń w
czasie.
Myślimy również o Świątyni chrześcijańskiej miejscu spotkań wielu pokoleń wędrowców ku Źródłu.
Święty German patriarcha Konstantynopola powie: Świątynia jest niebem ziemskim, w tych niebieskich
przestrzeniach Bóg mieszka i przechadza się.
Jakże to trafne i duchowe stwierdzenie możemy przenieść na grunt świątyni chrześcijańskiej, przestrzeni
celebracji liturgii, kiedyś szczególnie syntezy sztuk wielu. Całe wieki pokoleń chrześcijan budowały
świątynie według głębokiego sensu i zamysłu teologicznego. Wszystko było tak precyzyjnie przemyślane i
zaplanowane. Każdy element wystroju miał manifestować wielkość i głębię Boga.
Samarytanka pozwala nam zrozumieć więcej i pełniej, ona niezrozumiała spotkania z Nieznajomym jako
zachęty do rozbicia namiotu, ale do odnalezienia Królestwa wnętrza, który po wielu wiekach będzie
ucieleśniony w materialnej formie świątyni chrześcijańskiej. Już Salomon - z historii wiemy, iż zbudował
Bogu świątynię, jako obraz i zapowiedź przyszłego Kościoła oraz Ciała Pańskiego- powie święty
http://salezjaniegumience.pl
Kreator PDF
Utworzono 4 March, 2017, 04:25
..:: Parafia p.w. M.B. Różańcowej - Salezjanie Gumieńce ::..
Augustyn.(Objaśnienie Psalmów s.26).
Jednocześnie sam Chrystus nazywa swoje ciało świątynią: Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach
wzniosę ją na nowo (J2,19).
Wiemy dobrze iż taką świątynią stała się Maryja, której łono stało się mieszkaniem dla Nieba.
Proklus z Konstantynopola powie: O świątynio, w której Bóg stał się kapłanem.
Tak więc dla nas ludzi wiary, świątynią jest Kościół jako materialne miejsce w którym doświadczmy w
sposób szczególny Chrystusa w sakramentalnych czynnościach. Kiedyś chrześcijanom mocno
towarzyszyła świadomość i kościoły buduje się po, to aby w nich sprawować Liturgię-Źródło, dla potrzeb
kultu stawiano ołtarz, na którym miało się dokonywać dzieło uświęcenia i zbawienia ludu
chrześcijańskiego. Na ołtarzu antycypuje się Śmierć i Zmartwychwstanie Pana, w misterium Jego Paschy.
Pierwsze Kościoły budowano skierowane na Wschód, ta orientacja przypominała nieustannie iż Chrystus
tam się Wcielił i dokonał dzieła Odkupienia, jak również na końcu czasów w Pięćdziesiątnicy
eschatologicznej, przyjdzie jako Król w Paruzji, aby jeszcze raz spotkać się ze swym stworzeniem i
wszystko uczynić nowym. Dlatego każdy chrześcijanin modli się zwrócony ku wschodowi, przed jego
duchowym okiem rysuje się raj jako owa pierwotna ojczyzna, gdzie jest on całkowicie sobą, żyjąc w
doskonałej harmonii ze swoim Stwórcą, z którym rozmawia tam twarzą w twarz, w harmonii ze swoimi
bliźnimi, z samym sobą oraz ze stworzeniami, które go otaczają.(G.Bunge Gliniane naczynias.48). Stąd
jakże ważna jest przestrzeń i cały kontekst teologiczno-symboliczny, który się z nią wiąże. Sakrament
Źródła dokonuje się w miejscu, przestrzeni materii i ducha, wytworów sztuki i ludzkiego zaangażowania.
Liturgia to swoista Boska Sztuka w której wszystko się spełnia i dokonuje naprawdę na oczach
uczestników, ona potrzebuje miejsca, rekwizytów jako nośników wartości duchowych, uświęcających
wszystko co, przenika czas i Łaska Boga Żywego. Misterium to rozgrywa się na sakralnej scenie świątyni,
jako żywy i twórczy dialog rozpięty pomiędzy teraz a wiecznością, między być a stawać się. To dramat
dialogowany pomiędzy kapłanem- liturgiem, a ludem , przed którym otwiera się Niebo, w całej
przebogatej ekonomi zbawienia. Tu i teraz słowa Chrystusa nabierają mocy uobecnienia, one stają się
ciągle aktualne, mimo upływu czasu. Pod wpływem Liturgii, jak rzeka ponoszą nas w nurcie życia...przez
to każdy moment tego wydarzenia staje się oczywistością, studnią z której można czerpać z
niewyczerpalnego źródła łask.
W tej przestrzeni uczymy się jak być gotowymi na spotkanie z Oblubieńcem, aby kiedyś w chwili kiedy
nas pochwyci w wiadomym dla Niego momencie, byśmy potrafili z radością i namaszczeniem wyśpiewać
psalm triumfu życia, eschatycznej spełnionej radości, której źródłem będzie nadchodzący w obłokach Pan,
Interpretator dziejów świata i Sędzia historii każdego z nas.
Wtedy staniemy nadzy przed Nim, zanurzeni w nadziei Liturgii Nieba, spowici światłem jutrzenki, i wtedy
zabrzmi preludium spotkania: Alleluja. Chwalcie Boga w Jego świątyni, chwalcie Go na ogromnym Jego
nieboskłonie. Chwalcie Go za potężne Jego czyny, chwalcie Go za wielką Jego potęgę. Chwalcie Go
dźwiękiem rogu, chwalcie Go na harfie i cytrze. Chwalcie Go bębnem i tańcem, chwalcie Go na strunach i
flecie. Chwalcie Go na cymbałach dźwięcznych, chwalcie Go na cymbałach brzęczących: Wszystko, co
żyje, niech chwali Pana. Alleluja. (Ps 150). http://salezjaniegumience.pl
Kreator PDF
Utworzono 4 March, 2017, 04:25