zad et gminny

Wprawdzie nie każdy, któremu przyszło wieść żywot na prowincji, marzy skrycie o ja‐
rzeniowym blasku centrów wielkich miast, nie brak jednak takich, którzy radzi byliby od cza‐
su do czasu zanurzyć się w wielkomiejskim zgiełku. A skoro wszechogarniający spokój wsi da się im cokolwiek we znaki, słyszą jakiś głos:1 „Ach, rzuć choć na jakiś czas to odludzie, chodź do ludzi!”2. Zmierzają przeto ku miastu i zapuszczają się w nieprzebyty3 gąszcz asfal‐
towej dżungli. Tam z miejsca wpadają w rwący potok ludzkiej ciżby, gęsty, nieprzestający4 przeć we wszystkich kierunkach choćby na moment. Tłum natychmiast porywa przybysza, kręci nim i podrzuca jak bezwolną kukłę, nie zważa na niezbywalne, zdawałoby się,5 reguły gościnności. Gdy delikwentowi uda się zażegnać niebezpieczeństwo i wreszcie się wyrwać, cóż ta‐
kiego zobaczy? Oto przede wszystkim charakterystyczny dla wielusettysięcznych molochów architektoniczny chaos, budowlane potworki niechlujnie obrzucone reklamami. Później do‐
strzega niby to supernowoczesne, w istocie jednak nie najbardziej zaawansowane technolo‐
gicznie telebimy. Na koniec znów spogląda na przechodniów:6 każdy przeświadczony o swej oryginalności, ale przecież wszyscy tacy sami!7 Podążają gdzieś, wrzeszcząc do telefonów, przekrzykując się nawzajem, a jednocześnie nie przestając żuć gumy. Nasyciwszy się blichtrem wielkiej metropolii, nazżymawszy na tłok i hałas, wymęczo‐
ny prowincjusz z ulgą powraca do domu. 1
Użycie dwukropka konieczne. Użycie cudzysłowu konieczne, wykrzyknika – wskazane. 3
Wyłącznie pisownia łączna (oczywiste znaczenie przymiotnikowe; odczytanie w znaczeniu czasownikowym wręcz nonsensowne). 4
Tu dopuszczamy również pisownię rozdzielną. 5
To wyrażenie, jako składnik pozazdaniowy, musi zostać wydzielone, jednak proponuję dopuścić użycie innych niż przecinki znaków interpunkcyjnych. 6
Reguły jednoznacznie nakazują użycie dwukropka, jednak tutaj proponuję dopuścić także użycie myślnika. 7
Użycie wykrzyknika niekonieczne. Nie wymagamy zaznaczania podziału na akapity; dyktujemy tekst po jednym zdaniu, zaznaczając głosem znaki interpunkcyjne; zawsze informujemy o końcu zdania i o początku kolejnego. 2