Untitled

Spotkania, rozmowy, debaty otwierają nas na
poglądy inne niż nasze własne. Dialog umożliwia
spojrzenie na rozmówcę jego własnymi oczyma.
Pragniemy takiego dialogu, aby nasza przyszłość
była budowana na różnorodności. Rozmowy
ułatwiają nam poszukiwanie tradycji miasta,
w którym żyjemy. Nie boimy się wymiany zdań,
a nawet sporu, bo znamy wartość tożsamości
Lublina – miasta dialogu.
Wiedząc, że we wspólnym poszukiwaniu jest siła,
zapraszamy do rozmów „Ponad granicami”. Wiele
możemy się od siebie nauczyć.
Andrzej Titkow
reżyser, scenarzysta, poeta
Filmy i spotkanie z autorem
z okazji wydania albumu przez
Narodowy Instytut Audiowizualny
Prowadzenie:
Tomasz Dostatni OP
26 marca 2015 r.
czwartek, godz. 18.00
Teatr Stary w Lublinie, ul. Jezuicka 18
DAJ MI TO!, WFDiF, 1988, 26’
Kobieta w trakcie psychodramy wyciąga ręce do terapeuty: daj mi to!
On odwraca role, zwraca się do niej: ty mi to daj! Samotnej i porzuconej terapeuta
pomaga sobie uświadomić, że samotność wcale nie musi być nieszczęściem.
Nienawidzącemu ojca młodemu mężczyźnie pomoże wykrzyczeć tę nienawiść.
Uwikłanej w niewolniczy związek perswaduje: uciekaj! Uczestnicy treningu
w Laboratorium Psychoedukacji Wojciecha Eichelbergera – psychoterapeuty
i buddysty – muszą stanąć twarzą w twarz ze swoimi brakami, swoim
cierpieniem. Zobaczyć siebie i nie przerazić się. Popatrzeć na siebie „jak ojciec
i matka” – kochający i wymagający zarazem. Taką relację z psychoterapii
(za zgodą jej uczestników) Titkow zrealizował w 1987, z przesłaniem: możesz być
wolny niezależnie od zewnętrznych okoliczności.
PIĘKNY DWUDZIESTOLETNI,1986, WFD, 19’
Film o Marku Hłasce (1934-1969) - zmarnowanej nadziei polskiej literatury po
1956 roku. Jego tragedią była przymusowa emigracja - władze PRL odmówiły
mu prawa powrotu do kraju ze stypendialnego wyjazdu na Zachód. Dla
Titkowa autor „Pierwszego kroku w chmurach” był idolem młodości. Kronikalne
obrazy w syntetycznym skrócie oddają klimat epoki: przełom lat 50. i 60.
w Polsce, młodzieżowa rewolta na Zachodzie. Tematem filmu jest dramat Hłaski
– kontrast między jego „męską” prozą i rozchwianą wrażliwością – „pogoń za
szczęściem, o której się mówi, że jest bezcelowa, ale dla której warto poświęcić
życie”. Pierwszy obraz filmu: zdjęcie Hłaski na tle krzyża w Kazimierzu nad
Wisłą, zrobione przez zakochaną w nim Agnieszkę Osiecką. To „przymierzanie
się” do krzyża zapowiada męczeństwo, które nie było spowodowane jedynie
czynnikami ustrojowymi. Titkow ukazuje Hłaskę w orbicie dwóch kobiet:
matki, Marii Hłasko, z którą był bardzo silnie związany oraz Agnieszki Osieckiej.
W tej sferze reżyser szuka odpowiedzi na pytanie, dlaczego Hłasko - jak mówi
matka - „nie był szczęśliwy w ogóle”.
PRO TOTO, 1988, Studio Filmowe im. K. Irzykowskiego, 9’
Można ten film potraktować jako żart na tematy ekologiczne, można odnaleźć
w nim wiele innych znaczeń. Pokazujemy część, by powiedzieć o całości,
w myśl starorzymskiej reguły „pars pro toto”.
Zapraszamy
Organizatorzy: