stanska i in-ost.vp:CorelVentura 7.0

Leœne Prace Badawcze (Forest Research Papers), 2008, Vol. 69 (4): 309–320.
Marzena Stañska * , Ma³gorzata £ydkowska1
Paj¹ki (Araneae) d¹browy œwietlistej w rezerwacie Dêbniak
Spiders (Araneae) of oak forest in Dêbniak nature reserve
Abstract. Spiders in the oak forest and two forest associations (lime forest and lime-hornbeam forest) in the Dêbniak
nature reserve were studied. Epigeic spiders were collected using pitfall traps and epiphytic spiders were caught using
sweep net. Dominance structure, species composition of spider assemblages and species diversity were analyzed.
Spider fauna of studied oak forest did not stand out from spiders of the other studied plant associations in the
Dêbniak nature reserve. The similarity of species composition and dominance structure of analyzed spider assemblages
was probably caused by homogeneous forest structure and no great area of this nature reserve. In the oak forest the
greatest diversity of epigeic spider species was noticed.
Natural succession changes resulting in shading of the bottom of the forest caused that araneofauna of studied oak
forest became similar to the spider species composition of lime-hornbeam forests. Moreover, lack of spiders with
southern ranges typical for warm oak forests was observed.
It is suggested that active form of protection is necessary in order to preserve the oak forests.
Key words: spiders, oak forest, nature reserve, diversity, dominance structure.
1. Wstêp
Rezerwat Dêbniak zosta³ utworzony w 1978 r., na
wschodzie Polski, w miejscowoœci Korczew, w celu
ochrony naturalnego starodrzewu dêbowego. D¹browy
œwietliste (Potentillo albae-Quercetum), chronione tak¿e w tym rezerwacie, to ciep³olubne, bogate florystycznie lasy o luŸnym zwarciu drzewostanu, umiarkowanie
rozwiniêtej warstwie krzewów oraz bujnym runie, z
du¿ym udzia³em œwiat³olubnych gatunków roœlin.
Drzewostan tworz¹ wy³¹cznie lub jako dominanty d¹b
szypu³kowy (Quercus robur) i d¹b bezszypu³kowy
(Quercus petraea). Wyj¹tkowo bogata i bardzo
zró¿nicowana pod wzglêdem ekologicznym flora d¹brów
œwietlistych decyduje o tym, ¿e obecnoœæ nawet ma³ych
fragmentów tych zbiorowisk w kompleksach leœnych
wp³ywa w du¿ym stopniu na ró¿norodnoœæ biologiczn¹
na poziomie ekosystemów, a tak¿e na poziomie
gatunków, zarówno w skali regionu, jak i kraju. Najwiêcej stanowisk z tym zbiorowiskiem roœlinnym znanych jest ze œrodkowej i wschodniej Polski. Jednak w
1
ca³ym zasiêgu tych fitocenoz w Polsce charakteryzuje je
du¿e rozproszenie i ma³a powierzchnia (JakubowskaGabara i in. 2004).
Zbiorowiska d¹browy œwietlistej ulegaj¹ redukcji na
obszarze ca³ego kraju. P³aty tego zbiorowiska zanikaj¹
w wyniku spontanicznej sukcesji na skutek wielu przyczyn: zaniechania tradycyjnych metod gospodarowania
(wypasu zwierz¹t w lasach), eutrofizacji siedlisk, ocieplenia klimatu oraz wprowadzania do lasów upraw sosnowych. Prowadzi to do ekspansji drzew i krzewów
liœciastych nadmiernie zacieniaj¹cych dno lasu, a w konsekwencji do eliminacji licznych gatunków œwiat³olubnych. Nastêpstwem tych zmian jest przekszta³cenie fitocenoz d¹browy œwietlistej w inny typ lasu liœciastego
lub zbiorowiska o charakterze boru mieszanego (Jakubowska-Gabara i in. 2004).
Takim przekszta³ceniom sukcesyjnym podlega³a równie¿ d¹browa œwietlista chroniona w rezerwacie Dêbniak,
której sk³ad florystyczny nawi¹zuje obecnie do gr¹du.
Istnieje niewiele prac na temat araneofauny d¹brów
œwietlistych w Polsce (Dziabaszewska 1977, Starêga
Akademia Podlaska, Instytut Biologii, Katedra Zoologii, ul. B. Prusa 12, 08-110 Siedlce,
Fax +48 256431338; e-mail: [email protected]
310
M. Stañska et M. £ydkowska / Leœne Prace Badawcze, 2008, Vol. 69 (4): 309–320.
1988, 2003), które z powodu ró¿nic w metodyce trudno
jest wykorzystywaæ do porównañ.
W niniejszej pracy postanowiono zbadaæ, czy:
– araneofauna d¹browy œwietlistej znacznie ró¿ni siê
od zgrupowañ paj¹ków w innych typach lasu w rezerwacie Dêbniak,
– zmiany sukcesyjne w d¹browie œwietlistej spowodowa³y upodobnienie siê wystêpuj¹cej w niej araneofauny do charakterystycznej dla lasów gr¹dowych
i zanik gatunków ciep³olubnych o zasiêgach po³udniowych.
2. Teren badañ
Rezerwat Dêbniak o powierzchni 21 ha po³o¿ony jest
w pó³nocno-wschodniej czêœci miejscowoœci Korczew
(N 52°21’13,7”, E 22°36”45,9”), w powiecie siedleckim
województwa mazowieckiego (siatka UTM – FD10).
Od strony po³udniowej i zachodniej rezerwat graniczy z
zabudow¹ wiejsk¹ i parkiem przypa³acowym, natomiast
od strony pó³nocnej i wschodniej z fragmentami
m³odników sosnowych i polami uprawnymi. Na terenie
rezerwatu znajduj¹ siê dwa zbiorniki wodne.
Flora rezerwatu charakteryzuje siê ma³ym stopniem
zró¿nicowania fitosocjologicznego, a dominuj¹cym zbiorowiskiem jest tutaj wielogatunkowy las liœciasty lipowo-dêbowy (przejœciowy miêdzy d¹brow¹ œwietlist¹
– Potentillo albae-Quercetum a gr¹dem – Tilio-Carpinetum). Najstarsze egzemplarze lip i dêbów licz¹ ponad 200 lat. W sk³ad drzewostanu oprócz dêbu i lipy
wchodz¹ tak¿e: klon pospolity (Acer platanoides), klon
jawor (Acer pseudoplatanus), robinia akacjowa (Robinia pseudoacacia), topola osika (Populus tremula), wi¹z
szypu³kowy (Ulmus laevis), œwierk pospolity (Picea
abies), jesion wynios³y (Fraxinus excelsior), brzoza brodawkowata (Betula pendula) i olsza czarna (Alnus glutinosa). Najbardziej dynamicznym gatunkiem jest lipa,
tworz¹ca zbiorowisko Tilio-Carpinetum typicum.
Rycina 1. Lokalizacja powierzchni badawczych: PI – powierzchnia I, PII – powierzchnia II i PIII – powierzchnia III
Figure 1. Location of studied plots: PI – plot I, PII – plot II and
PIII – plot III
wchodz¹ tak¿e gatunki gr¹dowe – lipa i klon. Podszyt,
obok podrostu dêbu, tworz¹ m.in.: jarz¹b pospolity (Sorbus aucuparia), kruszyna pospolita (Frangula alnus) i
g³óg (Crategus sp.). Runo jest dobrze rozwiniête, z
udzia³em m.in.: przytulii Schultesa (Galium schultesii),
kopytnika pospolitego (Asarum europaeum), gajowca
¿ó³tego (Lamiastrum galeobdolon), miodownika melisowego (Melittis melyssophyllum) i piêciornika bia³ego
(Potentilla alba).
Powierzchnia II, najwilgotniejsza spoœród badanych,
po³o¿ona by³a wzd³u¿ rowu nawadniaj¹cego i mia³a
charakter gr¹du Tilio-Carpinetum. Wyró¿nia³y j¹ jednak
gatunki charakterystyczne dla wilgotnych zbiorowisk
leœnych: jesion wynios³y, olsza czarna i porzeczka czerwona (Ribes spicatum).
Powierzchnia III znajdowa³a siê w gr¹dzie, którego
drzewostan sk³ada³ siê prawie w 100% z lipy. Zwarcie
podszytu by³o tutaj niewielkie, ale warstwa zielna by³a
silnie rozwiniêta i zdominowana m.in. przez przytuliê
Schultesa, gajowca ¿ó³tego i gwiazdnicê wielkokwiatow¹ (Stellaria holostea). By³a to najbardziej sucha powierzchnia spoœród badanych.
Powierzchnie badawcze
Badania prowadzono na trzech powierzchniach
(ryc. 1), ró¿ni¹cych siê miêdzy sob¹ sk³adem fitosocjologicznym oraz stosunkami wodnymi.
Powierzchnia I znajdowa³a siê w pó³nocno-zachodniej czêœci rezerwatu, której roœlinnoœæ sk³adem gatunkowym nawi¹zuje do d¹browy œwietlistej. Zbiorowisko
to zosta³o opisane jako d¹browa œwietlista (Muranowicz
1978, Ciosek et al. 1995), ale obecnie, w zwi¹zku z
zaniechaniem wypasu i brakiem ochrony aktywnej,
zbiorowisko to nabra³o charakteru lasu gr¹dowego.
Drzewostan w 50% sk³ada siê z dêbu szypu³kowego o
obwodzie czêsto przekraczaj¹cym 200 cm. W jego sk³ad
3. Metody
Materia³ zbierano w czasie dwóch sezonów wegetacyjnych od maja 2001 r. do paŸdziernika 2002 r. Paj¹ki
epigeiczne ³owiono za pomoc¹ pu³apek Barbera. Na
ka¿dej powierzchni badawczej umieszczono w linii prostej 10 pu³apek w odleg³oœci 2 m od siebie. Jako p³yn
konserwuj¹cy zastosowano glikol etylenowy z dodatkiem detergentu w celu zmniejszenia napiêcia powierzchniowego i unikniêcia ucieczki paj¹ków. Wszystkie
pu³apki pozostawiano na okres zimowy. Paj¹ki naroœlinne zbierano przy u¿yciu czerpaka entomologicznego.
Próbê stanowi³o 100 uderzeñ czerpaka.
M. Stañska et M. £ydkowska / Leœne Prace Badawcze, 2008, Vol. 69 (4): 309–320.
W materiale z pu³apek Barbera i czerpaka analizowano tylko osobniki oznaczone do gatunku.
Do analizy sk³adu gatunkowego i struktury dominacji zastosowano:
1) wskaŸnik Sörensena Sc, bêd¹cy binarn¹ miar¹
opart¹ na uwzglêdnieniu obecnoœci lub braku cechy w
próbie, np. gatunków (Kovach 1999). WskaŸnik ten zosta³ u¿yty do analizy podobieñstwa sk³adu gatunkowego
zgrupowañ paj¹ków:
Sc ij =
2a
( 2a + b + c )
gdzie:
a – gatunki wspólne,
b – gatunki obecne w pierwszym zgrupowaniu a
nieobecne w drugim,
c – gatunki obecne w drugim zgrupowaniu a nieobecne w pierwszym,
ij – kolejne rzêdy w macierzy danych.
2) odleg³oœæ Euklidesow¹ Ed, która jest miar¹ odleg³oœci miêdzy zmiennymi charakteryzuj¹cymi próby.
Uwzglêdnia ona zarówno ich obecnoœæ jak i wartoœæ, a
tak¿e podkreœla ró¿nice miêdzy nimi (van der Maarel
1998, Kovach 1999). WskaŸnik ten zastosowano do
porównania struktur dominacji zgrupowañ paj¹ków:
Ed ijn =
∑ (x
ik
− x jk ) 2
gdzie:
n – liczba zmiennych (gatunków),
i, j – kolejne rzêdy (próby) w macierzy danych,
k – kolumna zmiennej (k=1),
xik – dane w k-tej kolumnie i-tego rzêdu.
Do oceny ró¿norodnoœci gatunkowej zgrupowañ paj¹ków wykorzystano wskaŸnik Shannona-Wienera H.
WskaŸnik ten oprócz liczby gatunków uwzglêdnia tak¿e
ich liczebnoœci. Zawiera on dwie sk³adowe ró¿norodnoœci: liczbê gatunków S i równomiernoœæ gatunków w
próbie E. Ró¿norodnoœæ gatunkowa wzrasta wraz ze
wzrostem liczby gatunków i wyrównywaniem siê ich
udzia³ów w zgrupowaniu (Krebs 1997). Dane zosta³y
przetransformowane przy u¿yciu logarytmu naturalnego
(loge).
H iS= 1 = −∑ ( p i )(log 2 p i )
gdzie:
H – wskaŸnik ró¿norodnoœci gatunkowej,
S – liczba gatunków,
pi – udzia³ gatunku w próbie;
E=
311
H
H max
gdzie:
E – równomiernoœæ (wartoœci od 0 do 1),
H – faktyczna ró¿norodnoœæ gatunkowa,
Hmax – maksymalna ró¿norodnoœæ gatunkowa = log2 S.
Powy¿sze wskaŸniki obliczono i wykonano dendrogramy za pomoc¹ programu MVSP (MultiVariate Statistical Package) (Kovach 1999).
Do analizy zgrupowañ paj¹ków u¿yto wskaŸnika
dominacji D. Oznacza on stosunek liczby osobników
gatunku do liczby wszystkich osobników badanej grupy
i wyra¿ony jest w procentach.
Do opisu struktury dominacji przyjêto za Starêg¹
(1988) nastêpuj¹ce kategorie:
E – eudominanty ( >10%),
D – dominanty (5,01–10 %),
I – influenty (2,01–5%),
R – recedenty (1,01–2%),
S – subrecedenty (< 1%).
Za gatunki wy³¹czne uznano te, które stwierdzono
tylko na danej powierzchni badawczej.
Dane o rozmieszczeniu geograficznym gatunków i
przynale¿noœæ do poszczególnych elementów chorologicznych zaczerpniêto z prac: Prószyñskiego i Starêgi
(1971), Mikhailova (1996, 1998, 1999, 2000), Marusika
i in. (2000) oraz Platnicka (2008). Przyjêto nastêpuj¹cy
podzia³ elementów zoogeograficznych (EZ):
1) gatunki szeroko rozmieszczone: Ho – holarktyczny, Pa – palearktyczny, ES – eurosyberyjski, EK –
eurokaukaski, EA – europejsko-œrodkowo-azjatycki, Eu
– europejski;
2) gatunki „pó³nocne”: SA – subatlantycki, Bo –
borealny, BG – borealno-górski;
3) gatunki „po³udniowe”: PE – po³udniowoeuropejski, SM – submedyteraneñski, SP – subpontyjski.
Uk³ad systematyczny i nazewnictwo przyjêto za
„The world spider catalog ver.8.5” (Platnick 2008).
4. Wyniki
W trakcie prowadzonych badañ z³owiono 7400 osobników (pu³apki Barbera – 4548, czerpak – 2852), z
czego 95% oznaczono do gatunku. Na terenie rezerwatu
stwierdzono 130 gatunków paj¹ków. W pu³apki Barbera
z³owiono 93 gatunki, natomiast w czerpak – 77 gatunków
(tab. 1).
312
M. Stañska et M. £ydkowska / Leœne Prace Badawcze, 2008, Vol. 69 (4): 309–320.
Tabela 1. Gatunki paj¹ków stwierdzone w rezerwacie Dêbniak
Table 1. Spider species from Dêbniak nature reserve
Gatunki
Species
EZ
I
pB
1. Segestria senoculata (Linnaeus, 1758)
2. Ero furcata (Villiers, 1789)
3. Achaearanea lunata (Clerck, 1758)***
4. Achaearanea simulans (Thorell, 1875)*
5. Anelosimus pulchellus (Walckenaer, 1802)
6. Anelosimus vittatus (C. L. Koch, 1836)***
7.Enoplognatha ovata (Clerck, 1758)
8. Neottiura bimaculata (Linnaeus, 1767)
9. Paidiscura pallens (BLACKWALL, 1834)***
10. Robertus lividus (Blackwall, 1836)
11. Robertus neglectus (O. P.-Cambridge, 1871)
12. Theridion mystaceum L. Koch, 1870
13. Theridion sisyphium (Clerck, 1758)*
14. Theridion tinctum (Walckenaer, 1802)***
15. Theridion varians (Hahn, 1833)
16. Abacoproeces saltuum (L. Koch, 1872)**
17. Agyneta ramosa (Jackson, 1912)
18. Anguliphantes angulipalpis (Westring, 1851)
19. Araeoncus humilis (Blackwall, 1841)**
20. Bathyphantes gracilis (Blackwall, 1841)
21. Bathyphantes nigrinus (Westring, 1851)
22. Bolyphantes luteolus (Blackwall, 1833)
23. Centromerita bicolor (Blackwall, 1833)**
24. Centromerus sylvaticus (Blackwall, 1841)
25. Ceratinella brevipes (Westring,1851)**
26. Ceratinella brevis (Wider, 1834)
27. Diplocentria bidentata (Emerton, 1882)*
28. Diplocephalus latifrons (O. P.-Cambridge, 1863)
29. Diplocephalus picinus (Blackwall, 1841)
30. Diplostyla concolor (Wider, 1834)
31. Drapetisca socialis (Sundevall, 1833)
32. Entelecara congenera (O. P.-Cambridge, 1879)*
33. Erigone atra (Blackwall, 1833)***
34. Floronia bucculenta (Clerck, 1758)**
35. Gongylidium rufipes (Linnaeus, 1758)
36. Helophora insignis (Blackwall, 1841)
37. Lepthyphantes minutus (Blackwall, 1833)
38. Linyphia hortensis (Sundevall, 1830)
39. Linyphia triangularis (Clerck, 1758)
40. Macrargus rufus (Wider, 1834)
41. Maso sundevalli (Westring, 1851)
42. Meioneta rurestris (C. L. Koch, 1836)*
43. Micrargus herbigradus (BLACKWALL, 1854)*
44. Microlinyphia pusilla (Sundevall, 1830)
45. Microneta viaria (Blackwall, 1841)
46. Neriene clathrata (Sundevall, 1830)
47. Neriene emphana (Walckenaer, 1842)
48. Neriene montana (Clerck, 1758)
49. Neriene peltata (Wider, 1834)
50. Oedothorax fuscus (Blackwall,1834 )**
51. Oedothorax retusus (Westring, 1851 )**
Eu
Pa
Pa
Pa
Pa
Pa
Ho
Ho
ES
Ho
ES
Pa
Pa
Ho
Ho
ES
ES
Eu
Eu
Ho
ES
BG
Eu
Ho
ES
Pa
BG
EK
Eu
Ho
Pa
ES
Ho
Pa
Pa
Ho
Ho
Pa
Pa
ES
Ho
Pa
Pa
Ho
Ho
Ho
Pa
Pa
Eu
Pa
Pa
S
S
Numer powierzchni
Plot no.
II
III
cz
pB
cz
pB
cz
R
S
R
S
S
S
S
S
E
S
R
S
S
S
S
E
S
S
S
S
S
S
S
S
S
S
E
R
S
S
S
S
S
S
S
S
S
D
S
S
S
I
S
S
S
S
I
R
S
S
R
E
S
R
D
S
S
S
D
S
I
I
S
S
S
S
I
S
D
I
S
S
S
S
E
S
S
S
S
R
S
E
R
S
D
I
I
S
S
I
S
S
S
I
S
R
D
D
D
R
S
S
S
D
S
S
D
I
R
S
S
S
E
S
S
S
S
S
S
S
E
S
S
S
S
S
S
S
S
S
E
S
S
S
S
S
S
S
S
M. Stañska et M. £ydkowska / Leœne Prace Badawcze, 2008, Vol. 69 (4): 309–320.
313
Tabela 1 c.d.
Table 1 cont.
Gatunki
Species
EZ
I
pB
52. Palliduphantes alutacius (Simon, 1884)
53. Porrhomma pygmaeum (Blackwall, 1834)
54. Tapinocyba insecta (L. Koch, 1869)
55. Tapinopa longidens (Wider, 1834)***
56. Tenuiphantes alacris (Blackwall, 1853)*
57. Tenuiphantes cristatus (Menge, 1866)
58. Tenuiphantes flavipes (Blackwall, 1854)
59. Tenuiphantes tenebricola (Wider, 1834)
60. Tenuiphantes zimmermanni (Bertkau, 1890)**
61. Thyreosthenius parasiticus (Westring, 1851)**
62. Trematocephalus cristatus (Wider, 1834)**
63. Walckenaeria acuminata Blackwall, 1833
64. Walckenaeria alticeps (Denis, 1952)*
65. Walckenaeria antica (Wider, 1834)
66. Walckenaeria atrotibialis (O. P.-Cambridge, 1878)
67. Walckenaeria cucullata (C. L. Koch, 1836)*
68. Walckenaeria cuspidata (Blackwall, 1833)**
69. Walckenaeria dysderoides (Wider, 1834)***
70. Walckenaeria obtusa Blackwall, 1836
71. Metellina mengei (Blackwall, 1870)
72. Metellina segmentata (Clerck, 1758)
73. Pachygnatha clercki (Sundevall, 1823)**
74. Pachygnatha degeeri (Sundevall, 1830)**
75. Pachygnatha listeri (Sundevall, 1830)
76. Tetragnatha montana (Simon, 1874)
77. Tetragnatha pinicola (L. Koch, 1870)
78. Araneus angulatus (Clerck, 1758)***
79. Araneus diadematus (Clerck, 1758)***
80. Araneus quadratus (Clerck, 1758)***
81. Araneus triguttatus (Fabricius, 1793)***
82. Araniella cucurbitina (Clerck, 1758)
83. Araniella opisthographa (Kulczyñski, 1905)***
84. Cyclosa conica (Pallas, 1772)
85. Cyclosa oculata (Walckenaer, 1802)
86. Mangora acalypha (Walckenaer, 1802)
87. Zilla diodia (C. L. Koch, 1834)
88. Alopecosa aculeata (Clerck, 1758)**
89. Pardosa agrestis (Westring, 1861)***
90. Pardosa amentata (Clerck, 1758)
91. Pardosa lugubris (Walckenaer, 1802)
92. Pardosa prativaga (L. Koch, 1870)**
93. Pirata hygrophilus (Thorell, 1872)
94. Pirata latitans (Blackwall, 1841)**
95. Trochosa terricola (Thorell, 1856)
96. Pisaura mirabilis (CLERCK, 1758)**
97. Cicurina cicurea (Fabricius, 1793)
98. Nigma flavescens (Walckenaer, 1830)
99. Nigma walckenaeri (Roewer, 1951)
100. Anyphaena accentuata (Walckenaer, 1802)
101. Agroeca brunnea (Blackwall, 1833)
102. Phrurolithus festivus (C. L. Koch, 1835)**
Eu
Pa
Eu
Pa
Pa
ES
Eu
ES
Eu
Eu
Pa
EK
Eu
Pa
Ho
Pa
Ho
Pa
Pa
ES
ES
Ho
Pa
Pa
Pa
Pa
Pa
Ho
Pa
Pa
Pa
EA
Ho
Pa
Pa
ES
Ho
Pa
ES
Pa
Pa
Pa
Eu
Ho
Pa
ES
EK
Pa
Eu
ES
Pa
Numer powierzchni
Plot no.
II
III
cz
pB
cz
pB
cz
S
S
S
S
S
S
S
S
S
I
S
D
D
S
I
S
S
I
S
E
S
S
S
S
S
S
I
R
S
R
S
R
S
S
S
S
D
S
D
D
S
S
I
S
S
S
S
S
D
S
S
E
E
D
I
R
I
I
S
R
S
I
S
S
S
S
S
S
S
D
S
S
R
S
S
S
S
S
S
S
S
S
E
S
S
S
S
S
S
S
E
S
S
E
S
S
S
S
S
S
S
S
S
S
S
S
S
S
S
S
S
S
S
R
S
S
S
I
S
S
S
S
314
M. Stañska et M. £ydkowska / Leœne Prace Badawcze, 2008, Vol. 69 (4): 309–320.
Tabela 1 c.d.
Table 1 cont.
Gatunki
Species
EZ
I
pB
103. Clubiona lutescens (Westring, 1851)
104. Clubiona pallidula (Clerck, 1758)***
105. Clubiona terrestris (Westring, 1851)
106. Haplodrassus sylvestris (BLACKWALL, 1833)
107. Haplodrassus soerenseni (Strand, 1900)
108. Scotophaeus quadripunctatus (Linnaeus, 1758)***
109. Zora nemoralis (Blackwall, 1861)
110. Zora spinimana (Sundevall, 1833)
111. Philodromus albidus (Kulczyñski, 1911)
112. Philodromus aureolus (Clerck, 1758)
113. Philodromus collinus (C. L. Koch, 1835)
114. Philodromus dispar (Walckenaer, 1826)
115. Philodromus poecilus (Thorell, 1872)***
116. Tibellus oblongus (Walckenaer, 1802)**
117. Diaea dorsata (Fabricius, 1777)
118. Misumenops tricuspidatus (Fabricius, 1775)***
119. Ozyptila brevipes (Hahn, 1826)
120. Ozyptila praticola (C. L. Koch, 1837)
121. Ozyptila trux (Blackwall,1846)
122. Tmarus piger (WALCKENAER, 1802)***
123. Xysticus acerbus (Thorell, 1872)***
124. Xysticus bifasciatus (C. L. Koch, 1837)**
125. Xysticus cristatus (Clerck, 1758)
126. Xysticus kochi (Thorell, 1872)
127. Xysticus luctuosus (Blackwall, 1836)*
128. Xysticus ulmi (Hahn, 1831)
129. Ballus chalybeius (Walckenaer, 1802)
130. Pseudeuophrys erratica (Walckenaer, 1826)
Liczba osobników oznaczonych do gatunku
Number of specimens identified to the species level
Liczba gatunków
Number of species
Ho
Ho
Eu
Eu
Bo
Eu
Pa
Pa
Eu
Pa
EK
EA
Pa
Ho
ES
Pa
Pa
Ho
Pa
ES
ES
Pa
Pa
ES
Ho
Pa
EA
Pa
Numer powierzchni
Plot no.
II
III
cz
pB
cz
pB
cz
S
I
I
S
S
S
S
S
S
S
R
S
S
I
S
S
I
S
S
S
S
S
S
S
S
S
S
S
S
S
S
S
I
D
S
S
I
D
S
S
S
S
S
S
S
S
S
S
S
S
S
S
S
S
R
S
S
S
S
S
R
S
S
S
S
S
S
R
1512
806
1323
750
1576
1038
59
44
67
46
58
58
Skróty: pB – pu³apki Barbera, cz – czerpakowanie, EZ – elementy zoogeograficzne: Ho – holarktyczny, Pa – palearktyczny, ES –
eurosyberyjski, EK – eurokaukaski, EA – europejsko-œrodkowo-azjatycki, Eu – europejski, Bo – borealny, BG – borealno-górski.
Struktura dominacji: E – eudominanty, D – dominanty, I – influenty, R – recedenty, S – subrecedenty.
Gatunki wy³¹czne: *powierzchnia I, **powierzchnia II, ***powierzchnia III
Abbreviations: pB – pitfall traps, cz – sweep netting, EZ – zoogeographical elements: Ho – Holarctic, Pa – Palearctic, ES – Euro-Siberian,
EK – Euro-Caucassian, EA – Euro-Middle-Asian, Eu – European, Bo – boreal, BG – boreal-mountain. Dominance structure: E – eudominant,
D – dominant, I – influent, R – recedent, S – subrecedent. Exclusive species: *plot I, **plot II, ***plot III
Paj¹ki epigeiczne
Na powierzchni I z pu³apek oznaczono 1512 osobników, które zaliczono do 59 gatunków. Do grupy eudominantów nale¿a³y: Microneta viaria i Pirata hygrophilus, natomiast do dominantów: Diplostyla concolor, Anguliphantes angulipalpis, Tenuiphantes tenebricola, Macrargus rufus i Pachygnatha listeri (tab. 1,
ryc. 2). Na powierzchni II oznaczono 1323 osobniki z 67
gatunków. Grupê eudominantów stanowi³y: Diplostyla
concolor, Pirata hygrophilus i Microneta viaria, a dominantów: Pachygnatha listeri, Centromerus sylvaticus i
Tenuiphantes cristatus (tab. 1, ryc. 2). Na powierzchni
III oznaczono 1576 osobników z 58 gatunków (tab. 1).
Do eudominantów nale¿a³y: Diplostyla concolor, Microneta viaria oraz Tenuiphantes tenebricola, natomiast
grupê dominantów stanowi³y: Centromerus sylvaticus i
Macrargus rufus (tab. 1, ryc. 2).
M. Stañska et M. £ydkowska / Leœne Prace Badawcze, 2008, Vol. 69 (4): 309–320.
315
Rycina 4. Podobieñstwo struktury dominacji paj¹ków
epigeicznych na powierzchniach badawczych I, II i III
Figure 4. The similarity of dominance structure of epigeic
spider assemblages in the study plots I, II and III
Table 3. Podobieñstwo struktury dominacji paj¹ków
epigeicznych
Table 3. Dominance structure similarity for epigeic spiders
Powierzchnie
Plots
I
II
III
Rycina 2. Udzia³ najliczniejszych epigeicznych gatunków
paj¹ków (>5%) na poszczególnych powierzchniach
badawczych
Figure 2. The contribution of the most numerous epigeic
spider species (>5%) in the study plots
I
II
III
0,00
10,30
10,98
0,00
11,87
0,00
Podobn¹ liczbê gatunków wy³¹cznych stwierdzono
na powierzchniach I i III, odpowiednio – 5 i 6. Najwiêcej, tj. 15 gatunków wy³¹cznych wykazano na powierzchni II (tab. 1). Wszystkie gatunki wy³¹czne by³y
reprezentowane przez pojedyncze osobniki.
Zarówno sk³ad gatunkowy jak i struktura dominacji
na badanych powierzchniach by³y podobne, przy czym
najwiêksze podobieñstwo pod wzglêdem sk³adu gatunkowego wyst¹pi³o na powierzchni I i III, a najmniej
podobne by³y powierzchnie II i III (ryc. 3, tab. 2). Struktury dominacji wykazywa³y najwiêksze podobieñstwo
(najmniejsze ró¿nice) na powierzchniach I i II, a najmniejsze – na powierzchniach II i III (ryc. 4, tab. 3).
Paj¹ki epifityczne
Rycina 3. Podobieñstwo sk³adu gatunkowego paj¹ków
epigeicznych na powierzchniach badawczych I, II i III
Figure 3. The similarity of species composition of epigeic
spider assemblages in the study plots I, II and III
Tabela 2. Podobieñstwo sk³adu gatunkowego paj¹ków
epigeicznych
Table 2. Species composition similarity for epigeic spiders
Powierzchnie
Plots
I
II
III
I
II
III
1,00
0,67
0,72
1,00
0,64
1,00
Na powierzchni I z czerpakowania oznaczono do
gatunku 806 osobników nale¿¹cych do 44 gatunków. W
grupie eudominantów znalaz³y siê: Enoplognatha ovata
i Helophora insignis, a wœród dominantów: Metellina
mengei, M. segmentata i Mangora acalypha. Na powierzchni II z czerpakowania oznaczono do gatunku 750
osobników z 46 gatunków. Do eudominantów nale¿a³y:
Enoplognatha ovata, Metellina segmentata, M. mengei,
Linyphia triangularis, a do dominantów: Helophora insignis, Linyphia hortensis i Pachygnatha listeri (tab. 1,
ryc. 5). Na powierzchni III z czerpakowania do gatunku
oznaczono 1038 osobników z 58 gatunków. Do grupy
eudominantów nale¿a³a Mangora acalypha i Enoplognatha ovata; a do dominantów: Helophora insignis,
Diaea dorsata i Philodromus dispar (tab. 1, ryc. 5).
316
M. Stañska et M. £ydkowska / Leœne Prace Badawcze, 2008, Vol. 69 (4): 309–320.
Tabela 4. Podobieñstwo sk³adu gatunkowego paj¹ków
epifitycznych
Table 4. Species composition similarity for epiphytic spiders
Powierzchnie
Plots
I
II
III
I
II
III
1,00
0,70
0,69
1,00
0,65
1,00
Tabela 5. Podobieñstwo struktury dominacji paj¹ków
epifitycznych
Table 5. Dominance structure similarity for epiphytic spiders
Powierzchnie
Plots
I
II
III
Rycina 5. Udzia³ najliczniejszych epifitycznych gatunków
paj¹ków (>5%) na poszczególnych powierzchniach
badawczych
Figure 5. The contribution of the most numerous epiphytic
spider species (>5%) in the study plots
I
II
III
0,00
6,82
8,05
0,00
9,69
0,00
Na powierzchni I i II stwierdzono tylko kilka gatunków wy³¹cznych, odpowiednio – 3 i 5, a na powierzchni III – 13 (tab. 1).
Wszystkie gatunki wy³¹czne by³y reprezentowane
przez pojedyncze osobniki.
Sk³ad gatunkowy i struktura dominacji paj¹ków epifitycznych wykazuj¹ znaczne podobieñstwo. Najbardziej podobne by³y na powierzchni I i II, a najmniej na
powierzchni II i III (tab. 4 i 5; ryc. 6 i 7).
Ró¿norodnoœæ gatunkowa
Rycina 6. Podobieñstwo sk³adu gatunkowego paj¹ków
epifitycznych na powierzchniach badawczych I, II i III
Figure 6. The similarity of species composition of epiphytic
spider assemblages in the study plots I, II and III
W przypadku paj¹ków epigeicznych zarówno ró¿norodnoœæ gatunkowa, jak i równomiernoœæ gatunków w
próbie by³y najwy¿sze na powierzchni I, a najni¿sze na
powierzchni III. WskaŸniki H i E na wszystkich powierzchniach jednak osi¹ga³y podobne wartoœci (tab. 6).
Wœród paj¹ków epifitycznych najwy¿sz¹ ró¿norodnoœæ gatunkow¹ odnotowano na powierzchni III, dla
której zarówno wskaŸnik ró¿norodnoœci Shannona-Wienera jak i wskaŸnik równomiernoœci osi¹gnê³y najwy¿sze wartoœci (tab. 7).
Tabela 6. Wartoœci wskaŸnika Shannon-Wienera (H) i
wskaŸnika równomiernoœci (E) dla paj¹ków epigeicznych
Table 6. Values of Shannon-Wiener index (H) and evenness
index (E) for epigeic spider species
Rycina 7. Podobieñstwo struktury dominacji paj¹ków
epifitycznych na powierzchniach badawczych I, II i III
Figure 7. The similarity of dominance structure of epiphytic
spider assemblages in the study plots I, II and III
Powierzchnie
Plots
I
II
III
H
E
N
2,89
2,70
2,55
0,71
0,64
0,63
59
67
58
M. Stañska et M. £ydkowska / Leœne Prace Badawcze, 2008, Vol. 69 (4): 309–320.
Tabela 7. Wartoœci wskaŸnika Shannon-Wienera (H)
i wskaŸnika równomiernoœci (E) dla paj¹ków epifitycznych
Table 7. Values of Shannon-Wiener index (H) and evenness
index (E) for epiphytic spider species
Powierzchnie
Plots
I
II
III
H
2,52
2,62
2,77
E
0,67
0,68
0,68
N
43
46
59
Uwagi zoogeograficzne
Araneofauna rezerwatu Dêbniak zdominowana by³a
przez gatunki szeroko rozmieszczone, przy ca³kowitym
braku gatunków po³udniowych (tab. 1). Wœród paj¹ków
epigeicznych na powierzchni I i III odnotowano po dwa
gatunki nale¿¹ce do grupy gatunków pó³nocnych, odpowiednio Diplocentria bidentata i Haplodrassus soerenseni oraz Bolyphanthes luteolus i Haplodrassus soerenseni. Spoœród paj¹ków epifitycznych na powierzchni I i III stwierdzono po jednym gatunku pó³nocnym,
w obu przypadkach by³ to Bolyphanthes luteolus. Natomiast na powierzchni II odnotowano wy³¹cznie gatunki z grupy szeroko rozmieszczonych.
5. Dyskusja
Araneofauna badanej d¹browy œwietlistej nie wyró¿nia siê na tle innych badanych zbiorowisk w rezerwacie Dêbniak. Podobieñstwo sk³adu gatunkowego i
struktury dominacji zgrupowañ paj¹ków epigeicznych i
epifitycznych spowodowane by³o zapewne doœæ jednorodn¹ struktur¹ lasu w badanym rezerwacie oraz niewielk¹ jego powierzchni¹.
Sk³ad gatunkowy zgrupowañ paj¹ków epigeicznych
na badanych powierzchniach wykazywa³ znaczne podobieñstwo (wskaŸnik Sörensena w ka¿dym przypadku
wynosi³ ponad 0,6) (tab. 2). Najwy¿sze podobieñstwo
sk³adu gatunkowego odnotowanego na powierzchni I i
III by³o zapewne spowodowane podobnymi warunkami
wilgotnoœciowymi – w obu przypadkach by³y to doœæ
suche lasy liœciaste. Równie¿ gatunki wy³¹czne wykazane z powierzchni I i III s¹ najliczniej odnotowywane w
suchych lasach iglastych i liœciastych i nie mog¹ byæ
postrzegane jako gatunki charakterystyczne dla tych zbiorowisk (Prószyñski et Starêga 1971, Hänggi et al. 1995).
Sk³ad gatunkowy zgrupowania paj¹ków na powierzchni II ró¿ni siê nieco od pozosta³ych. Powierzchnia ta,
zlokalizowana wzd³u¿ cieku wodnego, by³a najwilgotniejsza. Stwierdzono tutaj 15 gatunków wy³¹cznych,
najwiêcej w stosunku do innych powierzchni. Gatunki
te, co prawda reprezentowane tylko przez pojedyncze
317
osobniki, preferuj¹ przewa¿nie wilgotne œrodowiska, zarówno otwarte (np. torfowiska, turzycowiska), jak i leœne (Hänggi et al. 1995, Hajdamowicz 2002).
Zaskakuje nieco podobieñstwo struktury dominacji
zgrupowañ paj¹ków na powierzchni I, bêd¹cej przekszta³con¹ d¹brow¹ œwietlist¹ i powierzchni II, na której
znajduje siê gr¹d nawi¹zuj¹cy do ³êgu. By³o to zapewne
zwi¹zane z wysok¹ liczebnoœci¹ Pirata hygrophilus
(ryc. 2). Na powierzchni I i II gatunek ten by³ liczny i
nale¿a³ do klasy eudominantów, a na powierzchni III
z³owiono tylko 2 osobniki.
Pirata hygrophilus jest gatunkiem nale¿¹cym do rodziny Lycosidae, licznie wystêpuj¹cym zarówno w wilgotnych lasach, jak i na otwartych terenach podmok³ych.
Wprawdzie powierzchnia I nie by³a zbyt wilgotna, ale
znajdowa³a siê stosunkowo niedaleko powierzchni II
i Pirata hygrophilus, bêd¹ca bardzo mobilnym gatunkiem, od³awia³a siê na niej licznie w pu³apki Barbera.
Nale¿y pamiêtaæ, ¿e wyniki uzyskane t¹ metod¹ nie
obrazuj¹ rzeczywistej struktury zgrupowania, a s¹ wypadkow¹ zagêszczenia gatunków i ich ruchliwoœci. Gatunek bardzo aktywny, ale nieliczny, mo¿e byæ znacznie
czêœciej ³owiony ni¿ gatunek bardzo liczny, ale ma³o
ruchliwy (Zalewski 1999).
O podobieñstwie struktury dominacji zgrupowañ zadecydowa³y równie¿ trzy inne gatunki, liczne na powierzchniach I i II: Microneta viaria, Diplostyla concolor i Pachygnatha listeri. S¹ one typowymi mieszkañcami umiarkowanie wilgotnych lasów liœciastych
i mieszanych, przy czym Diplostyla concolor i Pachygnatha listeri preferuj¹ nieco wilgotniejsze siedliska.
Powierzchniê III wyró¿nia³a dominacja Tenuiphantes tenebricola, Centromerus sylvaticus i Macrargus
rufus. S¹ to gatunki zamieszkuj¹ce œció³kê œwie¿ych
i suchych lasów liœciastych i iglastych (Prószyñski et
Starêga 1971, Hänggi et al. 1995).
Sk³ad araneofauny d¹browy œwietlistej w rezerwacie
Dêbniak jest bardziej zbli¿ony do fauny paj¹ków w
lasach gr¹dowych ni¿ w d¹browie œwietlistej. Starêga
(1988) na podstawie badañ przeprowadzonych w Górach Œwiêtokrzyskich stwierdzi³, ¿e za gatunki charakterystyczne dla d¹browy œwietlistej mo¿na by uznaæ:
Micrommata roseum, Zodarion germanicum, Xysticus
robustus, Clubiona marmorata, Pholcomma gibbum,
Araneus angulatus i Episinus angulatus. Niestety, ¿aden
z tych gatunków nie zosta³ stwierdzony w badanej d¹browie w rezerwacie Dêbniak. Spoœród najliczniejszych
gatunków tylko Microneta varia by³a eudominantem,
zarówno w rezerwacie Dêbniak, jak i w Górach Œwiêtokrzyskich. Dominantami by³y tam: Tapinocyba insecta, Enoplognatha ovata, Robertus lividus i Ceratinella brevis. Te ró¿nice w strukturze dominacji mog¹
wynikaæ z ró¿nic w zbieraniu materia³u – w rezerwacie
Dêbniak stosowano pu³apki Barbera, natomiast w Gó-
318
M. Stañska et M. £ydkowska / Leœne Prace Badawcze, 2008, Vol. 69 (4): 309–320.
rach Œwiêtokrzyskich przede wszystkim przesiewanie
sitem entomologicznym.
Araneofauna badanej d¹browy œwietlistej jest
natomiast bardzo podobna do fauny paj¹ków lasów gr¹dowych wschodniej Polski, co przeanalizowano na przyk³adzie gr¹dów z trzech puszcz – Knyszyñskiej, Bia³owieskiej i Augustowskiej.
W dwóch badanych gr¹dach (Tilio-Carpinetum) w
Puszczy Knyszyñskiej wykazano du¿o wiêcej gatunków
ni¿ w rezerwacie Dêbniak (173 i 170), jednak badania
prowadzono tam d³u¿ej – przez cztery lata (Starêga
2003). Ciekawe jednak jest, ¿e prawie 90% gatunków
stwierdzonych w d¹browie w rezerwacie Dêbniak wykazano tak¿e w gr¹dach Puszczy Knyszyñskiej. Spoœród
gatunków dominuj¹cych w tej Puszczy Diplostyla concolor i Tenuiphanthes tenebricola by³y tak¿e liczne w
rezerwacie Dêbniak. Do dominantów w Puszczy Knyszyñskiej nale¿a³y tak¿e: Centromerus sylvaticus, Pardosa lugubris, Trochosa terricola, Tapinocyba insecta i
Walckenaeria atrotibialis. Gatunki te nale¿¹ do
typowych mieszkañców lasów liœciastych o umiarkowanej wilgotnoœci (Prószyñski et Starêga 1971).
W gr¹dzie w Puszczy Augustowskiej w trakcie trzyletnich badañ wykazano wiêcej gatunków ni¿ w d¹browie w rezerwacie Dêbniak, ale 68% to gatunki wspólne
(Stankiewicz 1999). Bardzo liczne, podobnie jak w rezerwacie Dêbniak, by³y tu Tenuiphanthes tenebricola i
Microneta viaria. Jednak grupê eudominatów tworzy³y
Centromerus sylvaticus i Helophora insignis, co wskazywa³oby na nieco wilgotniejszy typ lasu w Puszczy
Augustowskiej.
W Puszczy Bia³owieskiej badano przez trzy lata piêæ
gr¹dów ró¿ni¹cych siê wilgotnoœci¹ pod³o¿a i fazami
rozwoju drzewostanu (Stañska 2003). W poszczególnych gr¹dach z³owiono du¿o wiêcej gatunków paj¹ków,
bo od 99 do130. Liczba gatunków wspólnych z badan¹
d¹brow¹ by³a doœæ du¿a – od 36 do 41 gatunków
(61–70%). Gr¹dy w Puszczy Bia³owieskiej by³y jednak
znacznie bardziej wilgotne, w zwi¹zku z czym dominantami by³y tam Pirata hygrophilus, Pachygnatha listeri i Tenuiphanthes cristatus, a nawet typowo wilgociolubne gatunki, do których nale¿¹ Antistea elegans i
Oedothorax gibbosus. W suchszym gr¹dzie obok Pirata
hygrophilus bardzo liczne by³y Macrargus rufus i Coelotes atropos, znane z mniej wilgotnych œrodowisk (Prószyñski et Starêga 1971, Hänggi et al. 1995).
W przypadku zgrupowañ paj¹ków epifitycznych podobieñstwo sk³adu gatunkowego i struktury dominacji
na powierzchniach I i II by³o zapewne zwi¹zane z niewielk¹ odleg³oœci¹ miêdzy badanymi powierzchniami, a
paj¹ki naroœlinne to przede wszystkim paj¹ki sieciowe,
które czêsto przemieszczaj¹ siê na niciach „babiego lata”.
Ponadto podobieñstwo sk³adu gatunkowego wynika³o tak¿e z dominacji na powierzchni I i II trzech
licznych gatunków, typowych mieszkañców warstwy
zielnej w lasach: Enoplognatha ovata, Helophora insignis i Metellina mengei. Na powierzchni III najliczniejszym gatunkiem by³a Mangora acalypha (jej udzia³
w zgrupowaniu stanowi³ prawie 30%), zasiedlaj¹ca równie¿ warstwê zieln¹ w lasach, ale preferuj¹ca wyraŸnie
tereny bardziej nas³onecznione. Ró¿nice w strukturze
dominacji pomiêdzy poszczególnymi powierzchniami
by³y spowodowane struktur¹ roœlinnoœci, która dla paj¹ków epifitycznych ma decyduj¹ce znaczenie (Maelfait
1993). Struktura roœlinnoœci na powierzchni I i II by³a
doœæ zbli¿ona, natomiast powierzchnia III by³a bardziej
przeœwietlona i nas³oneczniona. Niestety, brakuje regularnie zbieranych danych dotycz¹cych paj¹ków epifitycznych w d¹browach w Polsce, które mo¿na by
by³o wykorzystaæ do porównania ze zgromadzonym materia³em.
Jednak dane pochodz¹ce z lasów gr¹dowych wschodniej Polski wskazuj¹ na podobieñstwo fauny paj¹ków.
Badania prowadzone w Puszczy Augustowskiej w gr¹dzie wykaza³y, ¿e podobnie jak w d¹browie w rezerwacie Dêbniak, do bardzo licznych gatunków nale¿a³y
Enoplognatha ovata i Helophora insignis, choæ tylko
32% wszystkich gatunków stwierdzonych w badanej
d¹browie to gatunki wspólne.
W gr¹dach Puszczy Bia³owieskiej dominowa³y inne
gatunki ni¿ w badanej d¹browie (Stañska 2003). Nale¿a³y do nich: Bathyphanthes nigrinus, Trematocephalus cristatus, Linyphia triangularis i Pachygnatha listeri, których wystêpowanie wi¹¿e siê z wiêksz¹ wilgotnoœci¹ pod³o¿a, a co za tym idzie – z inn¹ struktur¹
roœlinnoœci. Tylko w nieco suchszych gr¹dach licznie
wystêpowa³y Enoplognatha ovata, Helophora insignis i
Metellina mengei, podobnie jak w badanej d¹browie. W
badanych typach gr¹dów w Puszczy Bia³owieskiej wykazano od 36 do 50% gatunków wspólnych z d¹brow¹ w
rezerwacie Dêbniak. Ró¿nice w araneofaunie d¹browy
w rezerwacie Dêbniak i porównywanych puszczach mog³y wynikn¹æ st¹d, i¿ prowadzenie badañ we wnêtrzu
kompleksów leœnych eliminuje mo¿liwoœæ chwytania
gatunków preferuj¹cych tereny otwarte, obrze¿a lasów
czy gatunki synantropijne, co mia³o miejsce w przypadku badanego rezerwatu.
O wyj¹tkowoœci przekszta³conej d¹browy œwietlistej
mo¿e œwiadczyæ najwy¿sza ró¿norodnoœæ gatunkowa
paj¹ków epigeicznych w tym zbiorowisku. Liczba
stwierdzonych gatunków nie by³a najwiêksza, jednak
wskaŸnik Shannona-Wienera osi¹gn¹³ tu najwy¿sz¹
wartoœæ. Zadecydowa³a o tym zapewne wysoka wartoœæ
wskaŸnika równomiernoœci gatunków w próbie.
W przypadku araneofauny naroœlinnej najwy¿sz¹
ró¿norodnoœæ gatunkow¹ odnotowano na powierzchni
III, o czym zdecydowa³a liczba gatunków znacznie wy¿sza ni¿ na pozosta³ych powierzchniach (tab. 7). Oprócz
gatunków typowo leœnych odnotowano tu tak¿e gatunki
preferuj¹ce obrze¿a lasów (np. Araneus angulatus, A.
M. Stañska et M. £ydkowska / Leœne Prace Badawcze, 2008, Vol. 69 (4): 309–320.
quadratus i A. triguttatus) i gatunki synantropijne (np.
Achaearanea lunata).
W zebranym materiale badawczym zwraca uwagê
ca³kowity brak w araneofaunie rezerwatu Dêbniak gatunków o charakterze po³udniowym. Jest to tym dziwniejsze, ¿e nawet w po³o¿onych w pó³nocno-wschodniej
czêœci Polski puszczach: Augustowskiej, Knyszyñskiej i
Bia³owieskiej gatunki takie wystêpowa³y (Stankiewicz
1999, Stañska 2003, Starêga 2003).
W badanej d¹browie nie stwierdzono gatunków o
zasiêgu po³udniowym przypuszczalnie z dwóch powodów. Po pierwsze, gatunki takie przy granicy zasiêgu
staj¹ siê rzadkie i okres badañ móg³ byæ zbyt krótki, by je
wychwyciæ. Po drugie, gatunki po³udniowe to gatunki
ciep³olubne, dla których zacieniona d¹browa nie by³a
optymalnym habitatem i mog³y przenieœæ siê na lepiej
nas³onecznione i cieplejsze tereny otwarte otaczaj¹ce
rezerwat.
Prezentowane badania wskazuj¹ wiêc, ¿e zmiany
sukcesyjne w d¹browie œwietlistej spowodowa³y upodobnienie siê jej araneofauny do typowej dla lasów
gr¹dowych i przyczyni³y siê do eliminacji gatunków
ciep³olubnych o zasiêgach po³udniowych.
Niestety proces „zarastania” d¹brów œwietlistych jest
powszechny w naszym kraju. Przyczynia siê do tego
niew¹tpliwie rezygnacja z tradycyjnych metod gospodarowania (np.: wypas byd³a, wykaszanie trawy). W
celu zachowania tego zbiorowiska roœlinnego wydaje
siê, ¿e najlepsz¹ form¹ ochrony by³aby ochrona czynna,
polegaj¹ca g³ównie na usuwaniu roœlin zacieniaj¹cych
dno lasu i uniemo¿liwiaj¹cych rozwój gatunkom
œwiat³olubnym.
6. Wnioski
Przeprowadzone badania wykaza³y, ¿e:
1) araneofana badanej d¹browy œwietlistej nie wyró¿nia³a siê na tle innych badanych zbiorowisk w rezerwacie Dêbniak. Jednorodna struktura lasu oraz niewielka powierzchnia tego rezerwatu by³y przyczyn¹
znacznego podobieñstwa sk³adu gatunkowego i struktury dominacji analizowanych zgrupowañ paj¹ków epigeicznych i epifitycznych;
2) araneofauna d¹browy œwietlistej w rezerwacie
Dêbniak jest podobna do fauny paj¹ków lasów
gr¹dowych wschodniej Polski, co przeanalizowano na
przyk³adzie gr¹dów z trzech puszcz: Knyszyñskiej,
Bia³owieskiej i Augustowskiej;
3) o wyj¹tkowoœci przekszta³conej d¹browy œwietlistej w badanym rezerwacie mo¿e œwiadczyæ najwy¿sza
ró¿norodnoœæ gatunkowa paj¹ków epigeicznych w tym
zbiorowisku;
319
4) zaawansowane zmiany sukcesyjne prowadz¹ce do
zacienienia dna lasu przyczyni³y siê do eliminacji
z araneofauny badanego rezerwatu gatunków ciep³olubnych o zasiêgach po³udniowych;
5) z uwagi na powszechny proces „zarastania”
d¹brów œwietlistych wydaje siê, ¿e najlepsz¹ form¹
ochrony tego zbiorowiska jest ochrona czynna,
polegaj¹ca g³ównie na usuwaniu roœlin zacieniaj¹cych
dno lasu i uniemo¿liwiaj¹cych rozwój gatunkom
œwiat³olubnym.
Podziêkowania
Autorki dziêkuj¹ prof. dr hab. Wojciechowi Starêdze
oraz dr Izabeli Hajdamowicz za cenne rady i wskazówki
w trakcie przygotowywania niniejszej pracy.
Literatura
Ciosek M., Kot H., Kaszuba Z. 1995. Obszary i obiekty prawnie chronione. Rezerwaty przyrody. [W:] Przyroda województwa Siedleckiego (red. H. Kot). Zak³ad Badañ Ekologicznych „EKOS”, Siedlce.
Dziabaszewska J. 1977. Paj¹ki (Aranei) z rodzin Araneidae i
Thomisidae rezerwatu „Dêbina” pod W¹growcem. Badania Fizjograficzne nad Polsk¹ Zachodni¹, C, 30: 135148.
Hajdamowicz I. 2002 (ms.). Fauna paj¹ków (Araneae) wybranych œrodowisk w Poleskim Parku Narodowym, z uwzglêdnieniem skutków antropopresji. Praca doktorska,
Akademia Podlaska, Siedlce.
Hänggi A., Stöckli E., Nentwig W. 1995. Habitats of Central
European spiders. Miscellanea Faunistica Helvetiae, 4.
Jakubowska-Gabara J., Kwiatkowski P., Pawlaczyk P. 2004.
Ciep³olubne d¹browy (Quercetalia pubescenti petraeae).
Poradniki ochrony siedlisk i gatunków Natura 2000 – podrêcznik metodyczny. T. 4. Min. Œrodowiska, Warszawa,
259-273.
Kovach W. L. 1999. MVSP – A MultiVariate Statistical Package for IBM-PC’s, ver.3.1. Kovach Computing Services,
Pentreath, Wales, U. K.
Krebs C. J. 1997. Ekologia. Eksperymentalna analiza rozmieszczenia i liczebnoœci. PWN, Warszawa.
Maarel van der E. 1998. Multivariate analysis in plant ecology.
[W:] Metody numeryczne w badaniach struktury i funkcjonowania szaty roœlinnej (red.: E. Kazimierczak, A.
Nienartowicz, A. Piernik, J. Wilkoñ-Michalska). Materia³y pokonferencyjne V Szko³y i XLVI Seminarium Geobotanicznego PTB, 1994, Toruñ, 65-108.
Maelfait J.-P. 1993. Hydrology, vegetation structure and spider
fauna of the Buitengoor, a small wet heathland area in the
northern part of Belgium. Bollettino delle sedute della
Accademia Gioenia di Scienze Naturali in Catania, 26:
237–244.
Marusik Y. M., Logunov D. V., Koponen S. 2000. Spiders of
Tuva, South Siberia. IBPN FEB RAS, Magadan.
320
M. Stañska et M. £ydkowska / Leœne Prace Badawcze, 2008, Vol. 69 (4): 309–320.
Mikhailov K. G. 1996. A checklist of the spiders of Russia and
other territories of the former USSR. Arthropoda Selecta,
5: 75-137.
Mikhailov K. G. 1998. Catalogue of the spiders (Arachnida,
Aranei) of territories of the former Soviet Union.
Addendum 1. KMK Scientific Press Ltd., Moscow.
Mikhailov K. G. 1999. Catalogue of the spiders (Arachnida,
Aranei) of territories of the former Soviet Union. Addendum
2. Zoological Museum, Moscow State University, Moscow.
Mikhailov K. G. 2000. Catalogue of the spiders (Arachnida,
Aranei) of territories of the former Soviet Union. Addendum 3. Zoological Museum, Moscow State University,
Moscow.
Muranowicz E. 1978 (ms.). Leœne zbiorowiska roœlinne rezerwatu Dêbniak i projektowanego rezerwatu Kaliniak.
Praca magisterska, Wy¿sza Szko³a Rolniczo-Pedagogiczna, Siedlce.
Platnick N. I. 2008. The world spider catalog, version 8.5.
American Museum of Natural History, http://research.
amnh.org/entomology/spiders/index.html (dostêp z dnia
10.04.2008 r.)
Prószyñski J., Starêga W. 1971. Paj¹ki – Aranei. Katalog fauny
Polski, 33. PWN, Warszawa.
Stankiewicz A. 1999 (ms.). Paj¹ki (Araneae) zbiorowisk leœnych Wigierskiego Parku Narodowego. Praca doktorska,
Uniwersytet w Bia³ymstoku.
Stañska M. 2003 (ms.). Paj¹ki (Araneae) wybranych typów
lasów liœciastych w Puszczy Bia³owieskiej. Praca doktorska, UAM, Poznañ.
Starêga W. 1988. Paj¹ki (Aranei) Gór Œwietokrzyskich.
Fragmenta Faunistica, 31: 185-359.
Starêga W. 2003. Paj¹ki (Araneae) Puszczy Knyszyñskiej.
Nowy Pamiêtnik Fizjograficzny 1: 95-206.
Zalewski M. 1999. Dziwna fauna pu³apek Barbera. Wiadomoœci Ekologiczne, 45: 127-145.
Praca zosta³a z³o¿ona 28.04.2008 r. i po recenzjach przyjêta 17.06.2008 r.
© 2008, Instytut Badawczy Leœnictwa