1 kwietnia

Pismo Parafii św. Stanisława Kostki w Krakowie
1 kwietnia 2007 nr 221 (651)
Misterium
Wielkiego Tygodnia
Słowo Dla Życia
Piłat, więc kazał zwołać arcykapłanów, członków Wysokiej Rady oraz lud
i rzekł do nich: Przywiedliście mi tego człowieka pod zarzutem, że podburza
lud. Otóż ja przesłuchałem Go wobec was i nie znalazłem w Nim żadnej winy
w sprawach, o które Go oskarżacie. Ani też Herod - bo odesłał Go do nas;
a oto nie popełnił On nic godnego śmierci. Każę Go, więc wychłostać i uwolnię. <A był obowiązany uwalniać im jednego na święta>. Zawołali, więc
wszyscy razem: Strać Tego, a uwolnij nam Barabasza.(...). Piłat, chcąc uwolnić Jezusa, ponownie przemówił do nich. Lecz oni wołali: „ukrzyżuj, ukrzyżuj
Go”. Zapytał ich po raz trzeci: „Cóż On złego uczynił? Nie znalazłem w Nim
nic zasługującego na śmierć. Każę Go wychłostać i uwolnię”. Lecz oni nalegali z wielkim wrzaskiem domagając się, aby Go ukrzyżowano; i wzmagały
się ich krzyki. Piłat, więc zawyrokował, żeby ich żądanie zostało spełnione.
Uwolnił im tego, którego się domagali, a który za rozruch i zabójstwo był
wtrącony do więzienia; Jezusa zaś zdał na ich wolę.
Gdy Go wyprowadzili, zatrzymali niejakiego Szymona z Cyreny, który wracał z pola, i włożyli na niego krzyż, aby go niósł za Jezusem. A szło za Nim
mnóstwo ludu, także kobiet, które zawodziły i płakały nad Nim. (...) Przyprowadzono też dwóch innych - złoczyńców, aby ich z Nim stracić.
Gdy przyszli na miejsce, zwane Czaszką, ukrzyżowali tam Jego i złoczyńców, jednego po prawej, drugiego po lewej Jego stronie. Lecz Jezus mówił:
Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią. Potem rozdzielili między siebie
Jego szaty, rzucając losy. A lud stał i patrzył. Lecz członkowie Wysokiej Rady
drwiąco mówili: Innych wybawiał, niechże teraz siebie wybawi, jeśli On jest
Mesjaszem, Wybrańcem Bożym. Szydzili z Niego i żołnierze; podchodzili do
Niego i podawali Mu ocet, mówiąc: Jeśli Ty jesteś królem żydowskim, wybaw
sam siebie. Był także nad Nim napis w języku greckim, łacińskim i hebrajskim: To jest król żydowski. Jeden ze złoczyńców, których [tam] powieszono,
urągał Mu: Czy Ty nie jesteś Mesjaszem? Wybaw, więc siebie i nas. Lecz
drugi, karcąc go, rzekł: Ty nawet Boga się nie boisz, chociaż tę samą karę
ponosisz? My przecież - sprawiedliwie, odbieramy, bowiem słuszną karę za
nasze uczynki, ale On nic złego nie uczynił. I dodał: Jezu, wspomnij na mnie,
gdy przyjdziesz do swego królestwa. Jezus mu odpowiedział: Zaprawdę, powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju.
Było już około godziny szóstej i mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny
dziewiątej. Słońce się zaćmiło i zasłona przybytku rozdarła się przez środek.
Wtedy Jezus zawołał donośnym głosem: Ojcze, w Twoje ręce powierzam
ducha mojego. Po tych słowach wyzionął ducha.
Łk 22, 14 – 23, 56
2
MISTERIUM WIELKIEGO TYGODNIA
I ŚWIĘTEGO TRIDUUM PASCHALNEGO
Wielki Tydzień
Rozpoczęliśmy najważniejsze dni Roku Liturgicznego. Nasze życie i zabieganie sprawia, iż wydaje się nam, że często nasza pobożność
koncentruje się głównie na Świętach, mniej na Triduum. Warto może
przypomnieć sobie, jakie jest znaczenie Wielkiego Tygodnia i Świętego
Triduum w obchodach Roku Liturgicznego, dni, które najczęściej spędzamy w przygotowaniach do Świąt i niestety, często zapominamy o ich
znaczeniu liturgicznym.
Historia Wielkiego Tygodnia
Pierwsze wzmianki o formowaniu się Wielkiego Tygodnia znajdują
się w pamiętniku słynnej pątniczki Egerii. Świadczą one o formowaniu
się liturgii dwutorowo - z jednej strony akcentowano wydarzenia z życia
Chrystusa (Męka, Śmierć i Zmartwychwstanie), z drugiej zaś - nadawano charakter historyczny, wiążąc wydarzenia z datami.
Niedziela Palmowa
Wielki Tydzień rozpoczyna się od Liturgii Męki Pańskiej. Jak opisuje Egeria w wigilię Niedzieli Palmowej odbywała się procesja z Betanii
do Jerozolimy, do bazyliki Anastasis. Egeria podkreśla radosny charakter obchodów. W procesji uczestniczyło wiele, dzieci, śpiewano radosne pieśni. W czasach późniejszych procesję przyjęły się na Wschodzie.
Wprowadzano po woli elementy dramaturgiczne. Niesiono krzyż, biskup, jako reprezentant Chrystusa wjeżdżał do Jerozolimy na osiołku.
Prawdopodobnie zdecydowanie później zwyczaj urządzania procesji przyjął się na Zachodzie. Otóż za czasów Leona Wielkiego obchodzono Niedzielę Męki Pańskiej, ale nie było procesji, czytano natomiast
uroczyście Pasję według św. Mateusza. Dopiero dokumenty z IX wieku poświadczają, że obchody Niedzieli Palmowej związane były z bardzo uroczystymi procesjami. Procesje zwykle rozpoczynały się poza
miastem i podążała do kościoła. Uczniowie i dzieci rozkładali swoje
płaszcze, a w chwili śpiewania hymnu Ave Rex noster padali na ziemię.
3
MISTERIUM WIELKIEGO TYGODNIA I ŚWIĘTEGO TRIDUUM PASCHALNEGO
W procesji niesiono Ewangelię lub Najświętszy Sakrament. Ludzie mieli palmy, które błogosławiono.
Z IX wieku pochodzi hymn Gloria laus napisany ku czci Chrystusa Króla przez Teodulfa z Orleanu, zachowany w liturgii do dziś. Po
dojściu do kościoła odprawiano uroczystą Mszę św. o Męce Pańskiej.
Niedziela Palmowa była nie tylko dniem rozpoczęcia obchodów ku czci
Męki Pańskiej.
W tym dniu rozpoczynał się również okres naprawiania różnych
szkód, wyrządzonych innym, okres przebaczenia i pojednania. Nie odbywało się to bez wpływu na życie społeczności lokalnej. I tak na przykład w wielu regionach biskupowi przysługiwało prawo uwolnienia
jednego lub kilku więźniów.
Uporządkowanie liturgii Wielkiego Postu
Wraz z upływem lat i wieków zwyczaje i obchody w zależności od
miejsca się różniły od siebie i jak wiemy, św. Pius V ujednolicił liturgię.
Starał się jednak w tym nie zatracić nic z bogactwa liturgii, więc można
stwierdzić, że liturgia w swej formie i treści nie uległa zmianom aż do
naszych czasów.
Warto przypomnieć, że Mszał Piusa V, wprowadzony w całym Kościele, przyczynił się do uporządkowania liturgii mszalnej i przez cztery
wieki nieprzerwanie był główną księgą Kościoła. Oczywiście dostosowywano go do potrzeb, wprowadzano nowe święta i rozszerzano liturgię dla konkretnych dni i miejsc, nowe prefacje itd. Pius XII wprowadził
pewne uproszczenia liturgii Wigilii Paschalnej (1952) i Wielkiego Tygodnia (1955). Ostatnie typiczne wydanie Mszału Piusa V ukazało się
w 1962 roku.
Z obchodów Pierwszej Niedzieli Męki Pańskiej (czyli piątej Postu) zachował się w niektórych kościołach zwyczaj zakrywania krzyży
i obrazów. Choć nowy Mszał ten zwyczaj usunął, zostawiono do decyzji
poszczególnych Episkopatów sprawe jego zachowania. Praktyka pokazuje, że zrezygnowano prawie wszędzie z zakrywania obrazów, pozostał jeszcze zwyczaj zakrywania krzyży, które mają pozostać zasłonięte
aż do końca liturgii Męki Pańskiej w Wielki Piątek (obrazy zaś pozostawały zakryte do początku Wigilii Paschalnej).
4
Inny też był przebieg samej Niedzieli Palmowej. Po uroczystej procesji z palmami na cześć Chrystusa Króla, z błogosławieństwem palm
i odczytaniem Ewangelii, kapłan po przyjściu do ołtarza zmieniał szaty
z czerwonych na fioletowe. Miało to wskazywać na rozpoczęcie najważniejszego okresu - Wielkiego Tygodnia.
Wielki Poniedziałek, Wtorek i Środa
Trzy dni poprzedzające Triduum przemijają jakby niepostrzeżenie.
Mają jednak one swój charakter liturgiczny ściśle nawiązujący do Męki
Pańskiej. W odnowionej liturgii przewidziano na te dni prefacje o Męce Pańskiej, dawniej zaś czytano we wtorek Pasję według św. Marka,
a w środę - według św. Łukasza. Święte Triduum zaczyna się od nieszporów (wieczorem) w Wielki Czwartek i kończy się po komplecie
(można powiedzieć, że o północy) Niedzieli Wielkanocnej. Trwa, jak
można sobie obliczyć trzy dni i jeden wieczór. W tym krótkim czasie
skondensowana jest cała Tajemnica Zbawienia.
Wielki Czwartek
W Wielki Czwartek Kościół rozpoczyna Triduum Paschalne. Chrześcijanie wspominają tego dnia Ostatnią Wieczerzę, na której Jezus ustanowił sakramenty Eucharystii i kapłaństwa. Tego dnia w kościołach odprawiana jest tylko jedna Msza Św. - jest to Msza Wieczerzy Pańskiej
Msza Krzyżma
W Wielki Czwartek rano, w katedrze biskup w czasie wspólnej koncelebry z duchowieństwem całej diecezji dokonuje poświęcenia Oleju
chorych, Oleju katechumenów oraz Krzyżma Świętego.
Ta Msza św. jest znakiem jedności kapłaństwa, manifestacją jedności Kościoła oraz ukazuje pełnię władzy kapłańskiej biskupa. W trakcie
Mszy św. Krzyżma od reformy Pawła VI (1970) ma miejsce odnowienie
przyrzeczeń kapłańskich, złożonych w dniu święceń.
Przyjęło się również, by w Wielki Czwartek odbywało się błogosławieństwo olejów. Choć synod z Toledo (400) wyraźnie zaznacza, że oleje
można błogosławić w każdym czasie, zwyczaj nakazuje jednak czynić
to w Wielki Czwartek. Obecnie oleje błogosławi biskup w czasie Mszy
z poświęceniem Krzyżma (Missa chrismatis).
5
MISTERIUM WIELKIEGO TYGODNIA I ŚWIĘTEGO TRIDUUM PASCHALNEGO
Krzyżmo Święte jest to mieszanina oliwy z oliwek oraz balsamu.
Używa się go m.in. do sakramentu chrztu, bierzmowania, kapłaństwa
oraz przy dedykacji (poświęceniu) kościoła. Oleju chorych używa się
przy sakramencie namaszczenia chorych. Poświęcone oleje przedstawiciele parafii zabierają do swoich środowisk
Oliwa
oliwa - używano jej do celów kultowych u Greków, Rzymian i w Starym Testamencie. Chrześcijaństwo nie nawiązało do religijnego lecz do
świeckiego używania oliwy. Ludność w obszarze kultury śródziemnomorskiej posługiwali się oliwą jako artykułem spożywczym, jako środkiem kosmetycznym, jako źródłem światła i jako lekiem gojącym rany.
Ponadto podczas zawodów zapaśnicy nacierali się oliwą dla większej
zwinności i łatwiejszego wyśliźnięcia się przeciwnikowi. Wszystkie te
sposoby używania oliwy znalazły zastosowanie w liturgii. Ludzie bardzo cenili sobie oliwę za jej działanie lecznicze. Była więc odpowiednią
materią do sakramentu namaszczenia chorych. Namaszczenie chorych
jest umocnieniem człowieka do ostatniej walki z szatanem, by mógł się
“wyśliząć” z jego sideł. Ponieważ grzech, jako choroba duszy, uważany
był za dzieło szatana, dlatego oliwa znalazła zastosowanie przy sakramentach gładzących grzechy, a więc przy chrzcie, przy sakramencie chorych, a przez pewien czas także przy sakramencie pokuty (Syria, Galia).
Przy chrzcie namaszczano kandydata olejem katechumenów w związku
z egzorcyzmem, czyli modlitwą wymierzoną przeciwko szatanowi. Olej
katechumenów wymieniają Tradycje Apostolskie Hipolita Rzymskiego
(+ 235), a oznaczało zwycięstwo nad szatanem. Hipolit mówi jeszcze
o “oleju dziękczynienia”, ponieważ poświęcany był modlitwą o charakterze dziękczynnym. W liturgii rzymskiej olej ten otrzymał nazwę
Krzyżma świętego od chrisma - Christus. Krzyżmo symbolizuje Chrystusa. Od V w. podczas obrzędu poświęcenia zaczęto dodawać do niego
nieco wonnego balsamu. Mieszanina tych dwóch składników symbolizuje Tajemnicę Wcielenia. Namaszczenie Krzyżmem jest widzialnym
znakiem niewidzialnego udziału człowieka w Bóstwie Chrystusa. Człowiek namaszczony ma tak żyć, aby był miłą wonią Chrystusową dla
otoczenia (2 Kor 2,14). Przy poświęceniu Krzyżma myśl o złym duchu
poszła na dalszy plan, a podkreślona została myśl o uświęceniu człowieka i o zamieszkaniu w nim Ducha Świętego.
Najwcześniejsze było namaszczenie przy chrzcie, od III w. zaczęto namaszczać także przy bierzmowaniu i przy sakramencie chorych.
6
Dalsze namaszczenia przyniosło dopiero średniowiecze jako obrzędy
dodatkowe, uświetniające służbę Bożą. Namaszczenia zaczęto wtedy
stosować przy święceniach kapłańskich, przy koronacji królów, przy
uroczystej dedykacji kościoła, ołtarza, kielicha, pateny i dzwonu.
Oliwa jako produkt roślinny zawiera nagromadzoną energię słoneczną i dlatego jest symbolem życiodajnej siły, Bożego błogosławieństwa
i obfitości (Ps 127,3; 132,2). Namaszczenie było znakiem wybrania Bożego i Jego szczególnej opieki. Dlatego namaszczenie królów, kapłanów,
miejsc i przedmiotów zawsze było widzialnym znakiem ich łączności
z Bogiem, który jest źródłem wszelkiej świętości i życia.
Hasło zostało opracowane na podst. książki
“Zarys liturgiki” ks. Tarsycjusza Sinki CM.
Choć poranek Wielkiego Czwartku nie wchodzi do czasu Triduum,
to jest czasem liturgicznie bardzo bogatym i o wielkim znaczeniu w życiu Kościoła.
Godziny ranne Wielkiego Czwartku poświęcone były pojednaniu
grzeszników publicznych. Chodziło o tych, co dopuścili się grzechu,
znanego publicznie i zaliczanego do tzw. tria capitalia, czyli trzech największych grzechów: zabójstwo, cudzołóstwo i świętokradztwo lub zaparcie się wiary. Taki człowiek miał pokutę publiczną - był znany społeczności, żył w ekskomunice i jeśli podejmował trudy pokuty odróżniał
się swoim ubraniem (mówimy o chodzeniu w worze pokutnym). Był to
sygnał dla innych, że człowiek pokutuje za swoje grzechy, była to jednocześnie przestroga. Miało to niezaprzeczalne działanie wychowawcze i przyczyniało się do rozwoju życia moralnego innych członków
społeczności.
Pojednanie, które dokonywało się w Wielki Czwartek miało bogaty teologicznie charakter, połączone było z licznymi modlitwami
i symbolicznymi działaniami, zakończonymi sprawowaniem Mszy św.
o pojednanie (Missa pro reconciliatione). Dlatego do dziś w niektórych
językach funkcjonuje określenie Wielkiego Czwartku jako indulgentia.
Z czasem w liturgię Wielkiego Czwartku włączone inne elementy.
Jeden z nich to mandatum. Mandatum (przykazanie) jest to obrzęd umycia nóg. Znany był od bardzo dawna i praktykowany był we
wspólnotach zakonnych. Za czasów św. Benedykta praktykowano go
codziennie w czasie wydawaniu żywności potrzebującym. Około 800
7
MISTERIUM WIELKIEGO TYGODNIA I ŚWIĘTEGO TRIDUUM PASCHALNEGO
roku w opactwie w Reichenau, napisano specjalny hymn, śpiewany
przy codziennym rozdawaniu żywności i umywaniu nóg. Jest to hymn
Ubi caritas et amor, który przetrwał do naszych czasów i znalazł miejsce
w liturgii. Umycie nóg w Wielki Czwartek pojawia się dopiero około
XII wieku. Mszał Piusa przewidywał mandatum po Mszy św., reforma
Piusa XII natomiast umieszcza ten obrzęd po Ewangelii i homilii. Do
1955 roku obrzęd ten był zarezerwowany tylko dla biskupów i opatów,
obecnie zaleca się go w każdej parafii.
Przeniesienie Najświętszego Sakramentu najpierw związane
było z przechowywaniem Świętych Postaci w zakrystii. Jednak wraz
z rozwojem pobożności eucharystycznej, zaczęto przechowywać Najświętszy Sakrament w kościele, by móc umożliwić wiernym adorację.
W Wielki Czwartek na pamiątkę uwięzienia Chrystusa Pana przenoszono Najświętszy Sakrament do innego tabernakulum, zwanego Ciemnicą. Zwyczaj ten jest dobrze udokumentowany już od XII wieku. Zaś od
XIII wieku datuje się zachowany do dziś zwyczaj śpiewania podczas
procesji przeniesienia hymnu Pange lingua (Sław języku) św. Tomasza
z Akwinu.
Kolejnym elementem jest obnażenie ołtarza (denudatio altaris). Jest
to symbol opuszczenia Chrystusa przez najbliższych i rozebrania Go
z szat podczas Męki. Po obnażeniu ołtarza zmywano mensę wodą z winem. Ryt ten nawiązywał do wypłynięcia Krwi i Wody z boku Chrystusa. Ponieważ nowe ołtarze nie mają mensy - ten ryt zanikł. Wygaszenie
wiecznej lampki łączy się z przechowywaniem światła aż do Wigilii Paschalnej. Prawdopodobnie z Galii wywodzi się zwyczaj rozpalania nowego ognia przed bazyliką i procesjonalne wniesienie go do kościoła.
Od Wielkiego Czwartku aż do Wigilii Paschalnej nie używano dzwonków. Zwyczaj używania zamiast nich kołatek znany jest od czasów karolińskich. Symbolizuje on nie tylko smutek, ale również jest i pewnego
rodzaju postem - tak jak zakrywanie obrazów jest “postem oczu”, tak
brak gry na instrumentach i używanie kołatek jest “postem uszu”.
Schemat liturgii:
- Uroczyste wejście (na początku procesji krzyż i świece)
- Okadzenie ołtarza
8
- W czasie śpiewu “Chwała na wysokości” dzwonią dzwonki (które
milkną aż do Wigilii Paschalnej - Wielka Sobota).
- Po homilii następuje obrzęd umywania nóg. “Jezus podszedł do
Szymona Piotra, a on rzekł do Niego: Panie, Ty chcesz mi nogi umyć?
Jezus mu odpowiedział: Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał udziału ze
mną. Tego, co ja czynię, ty teraz nie rozumiesz, ale później będziesz to
wiedział. Panie, Ty chcesz mi umyć nogi.” J 13,6-8
- Po modlitwie po komunii formuje się procesja do “ciemnicy” (założenie welonu kapłanowi i welon na puszkę). Procesję prowadzi krzyż.
Po nim idą ministranci. Przed celebransem niosącym Najświętszy Sakrament idą ministranci niosący świece i trybularz.
- Po dojściu do ołtarza wystawienia (“ciemnicy”) kapłan okadza Najświętszy Sakrament i chowa go.
- Po chwili cichej adoracji procesja wraca do zakrystii
- Po uroczystej liturgii należy dokona obnażenia ołtarza: zdjąć świece, mszał, mikrofon i obrus.
Wielki Piątek
Wielki Piątek i Wielką Sobotę kiedyś łączono stosując dla niech określenie biduana. Wiadomo, że w ciągu biduana obowiązywał post ścisły
(dotychczas można spotkać osoby pobożne, szczególnie wśród starszych, poszczą w te dni).
Post ten jest bardzo dobrze teologicznie uzasadniony - wyraża on
smutek podczas nieobecności Oblubieńca. Tak jak inne obchody liturgiczne, tak i te z Wielkiego Piątku przechodziły pewne transformację.
Jednak zawsze w tym dniu akcentowano pojmowanie Paschy jako transitus. Najprościej można to wyjaśnić jako przejście paschalne, przejście
z jednej rzeczywistości do innej. Temu służy właśnie (jak zwracał uwagę jeszcze Tertulian) ścisły post i przyjęcie Komunii św. w tym dniu.
Akcentuje to dwubiegunowość życia Kościoła - z jednej strony życie
na ziemskim padole, a z drugiej - życie z Chrystusem. Należy mocno
podkreślić, że jeśli post jest pewnym symbolem życia doczesnego, to
Komunia nie jest symbolem, tylko antycypacją przyszłego życia i jednocześnie uczestnictwo w życiu samego Chrystusa. Ten dwubiegunowy
charakter liturgii oddaje całą prawdę o życiu chrześcijańskim na ziemi.
Mszał Piusa V przeznacza na obchody Wielkiego Piątku liturgię Słowa, ukazanie Krzyża i Komunię celebransa i wiernych. Liturgia Słowa
9
MISTERIUM WIELKIEGO TYGODNIA I ŚWIĘTEGO TRIDUUM PASCHALNEGO
przewiduje czytania z Wj 12, Joz 6, 1-6 i Pasję według św. Jana. Liturgia
Słowa kończyła się uroczystymi modlitwami, które odbywały się z zachowaniem następnego porządku: wezwanie do modlitwy (oremus),
podanie intencji, przyklęknięcie i modlitwa w ciszy, kolekta celebransa
i potwierdzenie wiernych (amen).
Dawne dokumenty podkreślają, że przy modlitwie za żydów i za
pogan nie należy przyklękać, ma to być nawiązaniem do szydzenia
z Chrystusa przed męką. W nowej liturgii zmodyfikowano niektóre
modlitwy.
Ukazanie i adoracja Krzyża wywodzi się z Jerozolimy. W VIII wieku w Rzymie już znana była procesja z Lateranu do Świętego Krzyża.
Z tego okresu wywodzi się też i zwyczaj zasłaniania krzyża, który został
uwzględniony w mszale Piusa V. Ukazanie krzyża zostało ubogacone
też innymi elementami liturgicznymi. Antyfona Crucem Tuam była
śpiewana od IX wieku, Trisiagion, wspomniany jeszcze przez Sobór
Chalcedoński (451) wszedł do liturgii w V wieku, a improperia prawdopodobnie około VI wieku. Improperia to oskarżenie ludu, który odrzuca Chrystusa. Znamy je jako pieśń Ludu, mój ludu.
Komunia św. jako element liturgii posiada również swoją historię.
I tak w VIII w. w Rzymie komunikowano tylko w kościołach tytularnych. Liturgia papieska nie przewidywała Komunii, zmiana nastąpiła
dopiero w XII / XIII wieku. Mała liczba komunikujących w wiekach
średnich doprowadziła do ograniczenia Komunii tylko do celebransa.
Tak właśnie przewiduje Mszał z 1570 roku. W 1955 roku Pius XII rozszerzył Komunię i na wiernych.
Depositio crucis (sacramenti) jest ostatnim elementem Liturgii Wielkiego Piątku. Świadectwa o urządzaniu grobu Chrystusa są bardzo stare. Zwyczaj prawdopodobnie wywodzi się z Syrii. Od X wieku zwyczaj
ten znany jest powszechnie, nie wszędzie jednak umieszczano Hostię.
W Anglii spowijano krzyż w białe płótno i umieszczano go obok ołtarza, gdzie spoczywał do Wielkiej Nocy. Forma depositio, która przyjęła
się w Polsce (jak również w Austrii i Bawarii) przewidywała umieszczenie w grobie Hostii konsekrowanej i krzyża.
Od roku 1591 (według Agendy Powodowskiego) nie umieszcza się
krzyża w grobie, lecz przed grobem, gdzie wierni mogą podejść i ucałować. Obrzędy przy grobie Pańskim w Polsce były wyznaczone w Rytu-
10
ale Piotrkowskim z 1631 roku. Jakie wielkie było i jest znaczenie urządzenia grobów Pańskich wiemy.
Czasami słyszy się opinię, że nie należy “upolityczniać” grobów”.
Świadczy to o braku zrozumienia samego sensu ozdabiania i nawiedzania grobów. Dekoracja grobów od wieków nawiązywała do grzechów
narodu, a nawiedzenie ma charakter pokutny. Szczególną uwagę na to
zwracała dawna katecheza - nawiedzenie grobów jest zadośćuczynieniem za grzechy całego narodu, który świadomy win dokonuje pokuty
nie tylko za swoje konkretne czyny, ale i pokuty ekspiacyjnej.
Po Soborze Watykańskim II liturgia Wielkiego Piątku zawiera prawie wszystkie elementy dawnej. Z wprowadzonych zmian warto wspomnieć obligatoryjne wprowadzenie koloru czerwonego szat liturgicznych. Dawniej używano purpury czerwonej (jako znak królewskiej
purpury) lub purpury czarnej (jest to najdroższa purpura). Zmieniono
modlitwę za Żydów (Jan XXIII i Paweł VI).
Schemat liturgii:
- Procesja w ciszy do ołtarza. Po oddaniu pokłonu ołtarzowi kapłan
pada na twarz. W tym czasie wszyscy klęczą.
- Po krótkiej modlitwie celebrans i ministranci wstają.
- Jako Ewangelię czyta się Mękę Jezusa Chrystusa wg św. Jana (bez
świec przy ambonie i trybularza)
- Modlitwa wiernych - składa się z 10 wezwań (każde z nich ma wezwanie i modlitwę księdza).
- Adoracja krzyża. Procesyjne wniesienie krzyża (ze świecami). Odbiera go kapłan stojący przed ołtarzem. Następuje odsłonięcie krzyża,
któremu towarzyszy 3-krotny śpiew „Oto drzewo krzyża, na którym
zawisło zbawienie świata”. Odpowiadamy: „Pójdźmy z pokłonem”.
- Adoracja krzyża przez pozostałych wiernych. W trakcie jej trwania
rozkłada się na ołtarzu obrus i korporał, stawia się mszał i mikrofon.
- Komunia św. Ksiądz z dwoma ministrantami trzymającymi świece
przynosi Najświętszy Sakrament (potrzebny jest welon). „Ojcze nasz”,
„Baranek Boży” i komunia św.
- Po modlitwie po komunii przynosi się monstrancję.
- Procesja do grobu: przykrycie monstrancji welonem, okadzenie,
welon dla księdza, procesja (trybularz przed Najświętszym Sakr.).
- Na ołtarzu pozostają krzyż i świece.
11
MISTERIUM WIELKIEGO TYGODNIA I ŚWIĘTEGO TRIDUUM PASCHALNEGO
Wielka Sobota
Wielka Sobota jest dniem uwielbienia Chrystusa umęczonego i złożonego w grobie. W tym dniu Kościół nie celebruje mszy. (Wigilia Paschalna odprawiana w sobotni wieczór należy do obchodów Niedzieli
Wielkanocnej.) Liturgia godzin sięga do starodawnego oficjum, którego treść koncentruje się na świętym i wielkim szabacie” Syna Bożego,
który odnowił dzieło stworzenia. Praktyka duszpasterska niestety nie
zawsze włącza wiernych w jutrzni tego dnia. Wierni trwają natomiast na
adoracji Najświętszego Sakramentu.
W Polsce od wczesnego ranka błogosławi się pokarmy.
Schemat liturgii:
Liturgia światła:
- kapłan chowa Najświętszy Sakrament do tabernakulum. W kościele gasi się światła. Kapłan ubrany w białe szaty udaje się wraz z ministrantami (trybularz, paschał, ziarna do paschału, mszał lub obrzędy
Triduum) przed kościół. Krzyż nie uczestniczy w procesji!
- kapłan błogosławi ogień (modlitwa z mszału)
- włożenie gron do paschału (najpierw żłobi na nim znak krzyża)
- zapalenie paschału i śpiew “Światło Chrystusa”. Odpowiadamy
“Bogu niech będą dzięki”
- procesja do ołtarza: na czele procesji idzie ministrant z trybularzem
oraz kapłan z paschałem. W drodze do ołtarza śpiewa jeszcze dwa razy
“Światło Chrystusa”. Po drugim wezwaniu zapala się wtedy światła
w kościele
Orędzie wielkanocne: okadzenie księgi i paschału. Kapłan śpiewa
exultet - “Weselcie się już zastępy aniołów w niebie...”
- liturgia słowa (modlitwa kapłana i czytania - przynajmniej trzy czytania: dwa ze Starego Testamentu, na pewno czytanie trzecie i epistoła)
Liturgia chrzcielna:
- litania do wszystkich świętych
- błogosławieństwo wody chrzcielnej (zanurzenie paschału)
- odnowienie przyrzeczeń chrztu św. Po zakończeniu kapłan kropi
lud wodą
Przygotowanie darów, liturgia eucharystyczna, obrzęd komunii i rozesłanie.
12
Niedziela Wielkanocna
Niedziela Wielkanocna jest trzecim dniem Świętego Triduum i jednocześnie pierwszym dniem Pięćdziesiątnicy paschalnej.
Początkowo świętowanie kończyło się mszą św. w Wigilii Paschalnej.
Później jednak rozszerzono świętowanie na cały dzień Niedzieli. Nawiązywano do ukazania się aniołów przy grobie i wprowadzono drugą
mszę w ciągu dnia niedzielnego. W Wigilię Paschalną udzielano chrztu
katechumenom, który na znak dostąpienia łaski chrztu nosili białe szaty przez cały tydzień, aż do następnej niedzieli, która od tego zwyczaju
bierze swoją nazwę “biała”.
Depositio crucis z Wielkiego Piątku odpowiadał ryt Wielkiej Niedzieli, zwany elevatio. Przewidziano go na okoliczność wyjęcia Hostii
z grobu i ukazania Ją ludowi. Połączony był ze śpiewem Cum Rex gloriae, Surrexit pastor bonus, a nade wszystko z najstarszą pieśnią wielkanocną Chrystus Zmartwychwstan jest. Przewidywał również i procesję do głównego ołtarza. Całość najczęściej kończono uroczystym Te
Deum. W ten sposób powstała procesja rezurekcyjna.
Zmiany liturgiczne po Soborze Watykańskim II przewidują odprawienie procesji rezurekcyjnej po godz. 24-tej w nocy z Wielkiej Soboty
na Wielką Niedzielę. Jednakże (dzięki staraniom kardynała Prymasa Tysiąclecia) Polska ma dyspensę do odprawiania tej procesji w niedzielny
poranek. Jest to sprawa wyjątkowo istotna. Zwyczaj odprawiania procesji rezurekcyjnej w niedzielny poranek ma w Polsce historię około 200
lat. Wywodzi się z czasów zaborów, gdy nie wolno było doprawiać tej
procesji w godzinach nocnych.
Obserwuje się niestety w niektórych parafiach przeniesienie tej procesji na dowolnie wybraną godzinę. Zaciemnia to tak bardzo podkreślany przez Kościół związek liturgii z historią.
Ma jeszcze jedną negatywną cechę - prowadzi do zapomnienia typowo polskiego zwyczaju i co za tym idzie - nie pomaga to w rozwoju
i kształtowania poczucia narodowego. Szkoda, bo katecheza kościelna
mogłaby podejmować ten temat i przypominać skąd się wziął zwyczaj
odprawiania procesji rezurekcyjnej w godzinach porannych.
Warto tu wspomnieć o mało znanych faktach z okresu międzywojennego. Otóż chcąc zjednoczyć rozproszony duchowo po zaborach
13
MISTERIUM WIELKIEGO TYGODNIA I ŚWIĘTEGO TRIDUUM PASCHALNEGO
Naród, władze państwowe wspomagały hierarchię kościelną we
wprowadzaniu i ujednoliceniu zwyczajów wielkanocnych. Tak na
przykład rozpropagowano trzymanie straży przy grobach. Zwyczaj ten, początkowo znany tyko w niektórych regionach Polski
przyjął się powszechnie. Władze komunistyczne bardzo sprzeciwiały się temu zwyczajowi, ponieważ wyrażał on wierność Narodu Chrystusowi.
Szkoda, że obecnie praktyka duszpasterska coraz mniej zwraca uwagę na te elementy, które wskazują na związek liturgii z życiem. Ten związek nie tylko jest potrzebny dla rozwoju jak liturgii,
tak i życia duchowego w naszych czasach, jest również koniecznym elementem wychowania chrześcijańskiego.
W tym szczególnym czasie stojąc przy Ołtarzu Chrystusa
i sprawując Eucharystię uświadamiam sobie w jak wielkich wydarzeniach możemy uczestniczyć my sami i ci, którym posługuje we
Wspólnocie Parafialnej.
Pragnę życzyć Wam, aby Jezus utajony w Eucharystii i Zmartwychwstały, był codziennym udziałem w radościach i doświadczeniach w godzinach próby, aby uzdalniał do nadziei i stałej radości.
Ks. Tadeusz Nowak SDB
wikariusz
ródła:
1. ks. B. Nadolski, Liturgika, Pallottinum, Poznań 1991
2. ks. J. Miazek, Misterium Wielkiego Postu, Warszawa, 1997
14
PARAFIALNE ĆWICZENIA DUCHOWE
W ubiegłym tygodniu przeżyliśmy Parafialne Rekolekcje Wielkopostne. Rekolekcje to czas święty,
czas zatrzymania się, zasłuchania się w słowo Boże
i czas kroczenia za Nim i z Nim przez otaczający nas
świat. Szczególnym wyrazem tego kroczenia – bycia
razem z Jezusem – była Parafialna Droga Krzyżowa ulicami Dębnik. Dziękujemy ks. dyr. Adamowi
Paszce za trud przygotowania i głoszenia rekolekcji
dla nas. Dziękujemy za tak trafne sformułowania
i propozycje konkretnych postanowień z każdego
dnia rekolekcji.
JK
15
2 KWIECIEŃ 21:37
Godzina ta będzie już zawsze kojarzyć się nam z odejściem do Pana naszego kochanego Ojca Świętego, Sługi Bożego Jana Pawła Wielkiego. Drugiego kwietnia minie już druga rocznica pełnego bólu wydarzenia, które
poruszyło cały, nie tylko chrześcijański świat.
Żyjemy teraz nadzieją rychłej beatyfikacji i kanonizacji naszego Wielkiego Parafianina, ale też wspominamy chwile, lata całe przecież, kiedy
przeżywaliśmy kolejne pielgrzymki Ojca Świętego do kraju, krótką wizytę
w naszej parafii w 2002 roku, nasze wędrówki do Rzymu i związane z tym
różne osobiste wspomnienia.
Na miesiąc przed śmiercią Jana Pawła II nasza parafianka, autorka wielu
artykułów do Dębnickiego Dzwonu, pani Izabela Bobbe, poruszona ciężką chorobą Ojca Świętego napisała bardzo wzruszające wspomnienia, nie
przeczuwając, że miesiąc później Jana Paweł II odejdzie do Domu Ojca. Ona
sama również niedawno odeszła od nas. Na pewno razem z Ojcem Świętym
spoglądają razem z niebieskiego okna na ukochane Dębniki. Pani Izabela
już nic nowego nie napisze, ale będziemy przypominać sobie jej poruszające teksty. Przybliżmy sobie fragmenty tego artykułu z przed dwóch lat:
Myślę o trudnych chwilach, jakie przeżywaliśmy – szczęśliwie, użyć tu mogę czasu
przeszłego – w okresie ostatnim. Te dni pełne
obaw i niepokoju, głębokiej troski i codzienne
oczekiwanie na wiadomości z Rzymu, z kliniki
Gemelii… Wieści ogromnej wagi nie tylko dla
katolików, dla ludzi wierzących – ale, bez żadnej – przesady dla całego świata.
Mieszkam na naszych Dębnikach od wielu
lat, a jeszcze ciągle wydaje mi się, że my, którzy tu żyjemy w jakimś sensie nie „czujemy”
tego faktu, tego, że chodzimy wciąż ulicami,
drogami Papieża –Polaka, że przechodzimy
koło „Jego” domu, wchodzimy do „Jego”
kościoła… Niedawno była u mnie znajoma
osoba z Warszawy. Kiedy długo staliśmy
przed domem przy Tynieckiej 10, nie mogła
powstrzymać słów: Jacy wy jesteście szczęśliwi, mieszkając tu, obok tego szczególnego
16
miejsca, gdzie on dorastał i dochodził do swego kapłaństwa… Tejże osobie towarzyszyłam
na szlaku dębnickich „ścieżek” papieża, które zaprowadziły nas do naszego kościoła, na
ulicę Szwedzką /dom pp. Szkockich, jedno
z miejsc wojennej działalności Teatru Rapsodycznego/, na ulicę Różaną /tu w obdrapanej
kamienicy, na II piętrze mieszkał – dziś sługa
Boży – asceta i mistyk, Jan Tyranowski/, - ba
nawet na Zakrzówek do kamieniołomu… Ta
warszawska wizyta jeszcze raz uświadomiła
mi wyjątkowość tego miejsca gdzie żyjemy
czy pracujemy (…)
Choć miałam szczęście poznać osobiście
dzisiejszego Ojca Świętego długo przed moim
„osiedleniem się” na Dębnikach – przecież te
najcenniejsze, - w sercu zatrzymane wspomnienia, wiążą się właśnie z naszymi Dębnikami. Sięgam do nich w momentach trudnych,
sięgam teraz gdy Ojciec Święty szczęśliwie
jest już rekonwalescentem po tym dla niego
– i dla nas, jakże trudnym okresie.
A – więc przypominam sobie teraz „podziemia” naszego kościoła. To były późne lata
sześćdziesiąte. Kardynał spotyka się z gronem
ministrantów i ich rodzicami. Chłopaczki
w komżach, trochę wystraszeni spotkaniem
z „purpurantem” recytują teksty powitalne.
Potem są słowa od nas, rodziców, podziękowania za te odwiedziny. Kardynał przegląda
zeszyty do religii, podpisuje /ten pamiętny zeszyt jest dziś u mojego syna, za oceanem…/.
Jest trochę sztywno. Wtedy kardynał pyta, ot
tak sobie: Czy wy wiecie gdzie tutaj najlepiej
się chodzi na wagary? I znowu zapytanie:
A znacie wy Zakrzówek? I wtedy pękają lody.
Kardynała otacza już wtedy cały wianuszek
ministrantów, jeden przed drugim chwali się
swoimi zakrzówkowymi wyprawami, wspinaniem się po skałkach itd. Nam, dorosłym, wypada już tylko roznosić poczęstunek i cieszyć
się tą chwilą, a nawet prosić o rozmowę. Przed
końcem jeszcze tylko moment refleksji Kardynała o roli jaką nasz kościół odegrał w jego życiu, o latach wojny, o pracy w Solvayu, o Janie
Tyranowskim. Później kiedy nasz Kardynał
mieszkał już w Watykanie jedna ze starszych
dębniczanek powiedziała mi, że przed praca
młody Karol wstępował tu zawsze na krótką
modlitwę, ale stawał w przedsionku aby nie
stukać drewniakami, w jakich chodził do pracy…
Było potem jeszcze wiele okazji do spotkań
z krakowskim Kardynałem na naszych Dębnikach, bardziej i mniej oficjalnych. Nie mogę
ich tu wszystkich wyliczyć. Tylko jeszcze to
pamiętne – wczesną jesienią pamiętnego 1978
roku i to właśnie na Zakrzówku. Poświęcenie
kościoła Księży Salwatorianów Piękna uroczystość (…)
Kardynał wyraźnie świetnie się tu czół, na
„swoim” Zakrzówku, jakby obok swej przeszłości…
Potem wszystko działo się już nagle, aż
do pamiętnego Habemus – Papam… Widzę
w pamięci te tłumy dziennikarzy, ekip telewizyjnych oblegające znane nam miejsca na
dębnikach. Istne szaleństwo na Tynieckiej,
dom Papieża fotografowany ze wszystkich
stron, wywiady prowadzone z trochę przestraszonymi sąsiadami, czy z przechodniami.
Dębniczanie, zwłaszcza starsi, byli dumni,
czuli, że może to „ich” miejsce ważniejsze
jest od lewego brzegu miasta, bo tu był „czas
wzrastania” właśnie co wybranego papieża
„z dalekiego kraju”… I jeszcze wyciągam
z pamięci jedno spotkanie, jakże od tamtych
inne. Sierpień 2002 roku. Stoję przed swoim
domem przy ulicy Praskiej. Obok niewielkie
grupki mieszkańców innych domów. Wiemy,
że papież wraca z Łagiewnik, że właśnie tędy
będzie przejeżdżał. Jakże nie „zaliczyć” tego
faktu właśnie tu gdzie mieszkam? Czekamy.
Jest – wysoki „Papamobil”, a w nim znajoma
sylwetka. Ojciec Święty zamyślony, poważny.
Może wraca pamięcią do dębnickiej przeszłości? Zaraz przecież przystanie pod swoim
domem, zaraz będzie pod kościołem… Znowu
jest na swoich Dębnikach…
Mój Boże, ileż to lat przeleciało między
tym 1978 rokiem a 2002, ile wielkich dla Polski i dla świata wydarzeń, ile pielgrzymek, ile
książek napisanych. Czymże są wobec tego
nasze dębniki’ nasza „mała ojczyzna”? Ale
wciąż myślę, że jest On sercem blisko tych
miejsc…
Dębnicki Dzwon nr 130
6 marca 2005
Izabela Bobbe
Opracowała Magdalena Dudyk
17
JAN PAWEŁ II
SŁYSZAŁEŚ?
opr. Magdalena D.
Serdecznie witam młodych uczestniczących w tej liturgii Niedzieli
Palmowej…
Dzisiaj wznosiliście okrzyki na cześć Jezusa wjeżdżającego do Jerozolimy. Przyjmijcie Go z radością także wówczas, gdy zapuka także
do waszych drzwi…
Razem z Jezusem wkroczyliśmy w Wielki Tydzień śpiewając „Hosanna”. Aby to wołanie przetrwało próbę krzyża i przerodziło się w
radosny hymn „Alleluja”
…i modlę się, aby ten Wielki Tydzień i Wielkanoc były dla was czasem, w którym przez modlitwę zbliżycie się do Chrystusa i na nowo
podejmiecie misję Kościoła. Nowa ewangelizacja potrzebuje waszej
energii i entuzjazmu! Niech Bóg was wszystkich błogosławi!…
Najświętszej Maryi Pannie zawierzam was wszystkich, droga młodzieży, i raz jeszcze zachęcam was do odmawiania modlitwy „Anioł
Pański”, jak to już uczyniłem w orędziu do was skierowanym. Rozważajcie ją codziennie, abyście za przykładem Dziewicy z Nazaretu stali
się prawdziwymi uczniami Jezusa i świadkami Jego Ewangelii.
Dziękuje wam za udział w dzisiejszej liturgii Niedzieli Palmowej,
a także tym wszystkim, którzy uczestniczyli w niej za pośrednictwem
radia i telewizji. … Niech Bóg wszystkich błogosławi.
Na podstawie
Anioł Pański z papieżem Janem Pawłem II
18
Kącik dla dzieci
NIEDZISIEJSI ?
- Zrobiłaś już palmę? – zapytał Tomek siostrę wnosząc do mieszkania
gałązki wierzbowe ze ślicznymi baziami, kolorowe wstążki, druciki i wiele
innych ciekawych rzeczy. Julka popatrzyła na niego ze zdziwieniem i powiedziała – Nie jestem przedszkolakiem w maluchach, poza tym jak będzie
trzeba to kupię taką malutką w sklepie. Można ją nawet nieść w kieszeni
i wyciągnąć tylko w kościele do poświęcenia. Maja mówiła, że są takie w TESCO i to całkiem tanie. Tomek wszedł do swojego pokoju, położył wszystko
na podłodze i westchnął – Oj siostra, całkiem ci te twoje koleżanki poprzewracały w głowie, rób co chcesz. Ja czekam na swoich kolegów, będziemy
robić palmy. Chcemy czynnie uczestniczyć w procesji i przygotować się do
niej. Julka obróciła się na pięcie i pomyślała tylko, że dziwni są ci chłopcy,
starsi od niej, a tacy ... niedzisiejsi. Za chwilę zadzwonił dzwonek do drzwi.
Ponieważ Tomek nie wychodził z pokoju, gdyż jeszcze nie porozkładał
wszystkiego otworzyła drzwi Julia. – Cześć! – przywitali ją starsi koledzy
– jest Tomek? Julka podała im rękę – Pewnie! – odpowiedziała – czeka na
was w pokoju. Wrócił do siebie. Imponowali jej ci koledzy Tomka. Zawsze
traktowali ją poważnie, podobało jej się także to, że będąc przy ołtarzu
z wielkim skupieniem spełniali swoje czynności. Nawet Piotr, który nie był
ministrantem uczestniczył w Eucharystii z wielkim zaangażowaniem odpowiadając, śpiewając. Nigdy nie zauważyła, żeby z kimś rozmawiał w czasie nabożeństwa. Wyszła po chwili na korytarz. Drzwi pokoju brata były
uchylone. Usłyszała strzępki rozmowy... – Może by tak w przyszłym roku
kupić prawdziwe gałązki palmowe? Byłoby tak, jak za czasów Pana Jezusa
w Jerozolimie. – Dobry pomysł, natomiast teraz musimy wykorzystać to, co
mamy. Ja już prawie skończyłem. – Śliczna! Ty to masz talent!
Usłyszała jeszcze głos brata – Najważniejsze jest to, że idąc w procesji
z palmami w ręku nie tylko wspominamy wjazd Jezusa do Jerozolimy, ale
także wyznajemy naszą postawą gotowość do pójścia za Panem Jezusem, by
uczestniczyć w tajemnicach Jego męki, śmierci, aż do radości Zmartwychwstania.
Teraz Julka już nie wytrzymała. Zrobiło się jej głupio, bo nazwała ich
niedzisiejszymi, a oni tak po prostu, z miłością do Jezusa chcą wyznawać
swoją wiarę. Zapukała nieśmiało do drzwi. Tomek podniósł głowę – Ach to
ty, wejdź! – Czy mogę zrobić palmę także dla siebie – zapytała. – Jasne – odpowiedzieli chłopcy – starczy materiału dla wszystkich. W niedzielę szła
w procesji dumnie trzymając palmę, którą sama wykonała.
s. Małgorzata
19
Kącik dla dzieci
Krzyżówka:
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
15.
16.
20
Dobra Nowina o Jezusie Chrystusie
Instrument posiadający 6 strun
Z nieba
Sztywna część czapki
Po niedzieli
Mały niedźwiedź
Część telewizora
Po wiośnie
Kieruje nią biskup
Ochrania przed deszczem
Stał pod krzyżem Jezusa
Rzucali je pod stopy Jezusa
Miesiąc Maryjny
Wznoszone okrzyki przy wjeździe Pana Jezusa do
Jerozolimy
Idziesz z radością wtedy do szkoły
Zastępuje ci łóżko, gdy śpisz w namiocie
21
DZIĘKUJĘ
PROSZĘ
Jeżeli po przeczytaniu Dziękuję – Proszę zrodzi się w nas potrzeba serca aby podzielić się z kimś potrzebującym, aby zaspokoić czyjąś prośbę
to wystarczy tylko podejść do punktu odzieży u p. Halinki, w naszej parafii
i pozostawić tam to czym chcemy się podzielić. Można tam również pozostawić informację o innych rzeczach, którymi chcielibyśmy się podzielić. Jeżeli prośba będzie dotyczyła pieniędzy, to można je w kopercie opisanej dla
kogo pozostawić w zakrystii naszego kościoła lub w kancelarii parafialnej.
Prosimy o:
•
•
•
•
•
•
wirówkę do bielizny,
śpiwory,
koce,
męskie buty rozmiar 42-45,
2 wózki głębokie,
wózki spacerowe,
Oferujemy:
• sukienki komunijne,
• alby, ubranka komunijne dla
chłopców,
• buty komunijne dla dziewczynek i
chłopców,
•
•
•
•
•
•
odzież dziecięcą i młodzieżową,,
szafki kuchenne,
2 jednoosobowe tapczany,
solidne meble pokojowe,
szafy trzydrzwiowe,
odzież dla dorosłych,
Pomożemy:
• naprawić sprzęt gospodarstwa
domowego,
• porozmawiać,
• wspólnie pomodlić się,
Dziękujemy za:
• wszystkie przekazane rzeczy,
Poszukujemy, pilnie, dla mamy z 2 dzieci, małego mieszkania do wynajęcia, w przystępnej cenie, najlepiej na terenie Parafii. Kontakt telefoniczny lub osobisty z ks. proboszczem.
Rodzice z dziesięciorgiem dzieci z naszej parafii proszą o bezinteresowną
pomoc w przyprowadzaniu 2 dzieci z przedszkola i drobnych pracach domowych [Np. prasowanie]. Tel. 012/ 266-28-02
22
Pokryjemy koszt paliwa dla osoby, która przewiezie bagażowym, ewentualnie osobowym samochodem rzeczy z całkowitej likwidacji mieszkania
starszego małżeństwa w Podgórzu (ul. Dąbrowskiego, w pobliżu mostu
Powstańców Śląskich) do punktu odzieżowego naszej parafii. Kontakt tel.
z Panią Halinką.
Kontakt z Zespołem Charytatywnym poprzez panią Halinkę pod telefonem stacjonarnym 012-266-71-89, komórkowym 0-601 18 20 38, lub panią Basię pod telefonem 0-510 50 05 19. Przyjmowanie rzeczy odbywa się
w poniedziałki od 17.00 do 18.00, a wydawanie w czwartki od 17.00 do
18.00. Prosimy o przestrzeganie godzin przyjmowania i wydawania. Prosimy
o przynoszenie rzeczy czystych i sprawnych.
Parafia św. Stanisława Kostki
ul. Konfederacka 6
30-306 Kraków
OFIARA NA REMONT DACHU KOŚCIOŁA
Imię i nazwisko ..............................................................................................
ul. ..................................................................................................................
Kwota: ...........................................................................................................
Można również złożyć ofiarę wpłacając na konto Parafii.
Za złożone ofiary serdecznie dziękujemy.
Bank PeKaO S.A. II Oddział w Krakowie, ul Kapelanka 1
Nr konta: 55 1240 1444 1111 0000 0937 1431
TYDZIEŃ W MODLITWIE
1 IV 2007
Niedziela Palmowa Męki Pańskiej,
Czyt.: Iz 50, 4-7; Flp 2, 6-11;
Łk 22,14 · 23,56;
700 · w int. śp. Genowefy Szczygłowskiej (gregoriańska),
745 · Godzinki o Męce Pańskiej
830 · o pełnię Bożych łask i zdrowie dla
członków Żywego Różańca, ich rodzin oraz nowych kandydatów,,
· w int. śp. Ludwiki Krzysztofik w 25
rocz. śm., zmarłych z rodziny oraz
Janiny w 24 rocz. śm.,
· w int. śp. Marii i Gabriela Moździerzów (gregoriańska),
1000 · w int. śp. Karoliny i Władysława,
· o łaski i błogosławieństwo Boże
dla Józefy Aksak w 80 rocz. urodzin,
1130 · w intencji Parafian,
· w int. śp. Agaty w 24 rocz. śm.,
1300 · w int. śp. Feliksa Brand w 6 rocz.
śm. i Józefa Zawiszy,
1700 · nabożeństwo Gorzkich Żali i zmiana tajemnic Żywego Różańca,
1800 · w int. śp. Zbigniewa Gądka,
3 IV 2007 – Wielki Wtorek,
Czyt.: Iz 49, 1-6; Ps 71;
J 13, 21-33. 36-38;
700 ·
800 · w int. śp. Marii i Gabriela Moździerzów (gregoriańska),
1800 · w int. śp. Genowefy Szczygłowskiej (gregoriańska),
· o potrzebne łaski dla Ryszarda w
dniu imienin,
2 IV 2007 – Wielki Poniedziałek,
Czyt.: Iz 42, 1-7; Ps 27; J 12,1-11;
700 · w int. śp. Genowefy Szczygłowskiej (gregoriańska),
· w int. śp. Marii i Gabriela Moździerzów (gregoriańska),
· w int. śp. Marii, Katarzyny, Jana
i Teofila,
800 · w int. śp. Cecylii Tobiasz w 5 rocz.
śm.,
1800 ·
5 IV 2007 – Wielki Czwartek,
Czyt.: Wj 12, 1-8. 11-14; Ps 116B;
1 Kor 11, 23-26; J 13, 1-15;
1800 · w intencji Służby Liturgicznej
i o nowe powołania,
· w int. śp. Magdaleny i Władysława
Kaputów oraz ich dzieci,
· w int. śp. Marii, Katarzyny, Jana
i Teofila,
· dziękczynna za dar Eucharystii
i kapłaństwa oraz o kanonizację
Ojca Świętego Jana Pawła od Akcji
Katolickiej,
24
4 IV 2007 – Wielka Środa,
Czyt.: Iz 50, 4-9a; Ps 69; Mt 26, 14-25;
700 · w int. śp. Stefanii i Stanisława Kołodziejskich,
800 · o pomyślne zdanie egzaminu dla
Agnieszki,
1800 · w intencji próśb i podziękowań do
Matki Bożej,
· w int. śp. Zofii Zielińskiej od Stowarzyszenia Fides et Ratio,
6 IV 2007 – Wielki Piątek,
Czyt.: Iz 52, 13 · 53, 12; Ps 31;
Hbr 4, 14-16; 5, 7-9;
J 18, 1 · 19, 42;
1500 · koronka do Miłosierdzia Bożego,
1700 · Droga Krzyżowa,
1800 · Liturgia Męki Pańskiej,
830
1000
1130
1300
1800
7 IV 2007 – Wielka Sobota
Czyt.: Rdz 1, 1 · 2, 2; Ps 104;
Rdz 22, 1-18; Ps 16;
Wj 14, 15 · 15, 1; Wj 15, 1-18;
Iz 54, 4a. 5-14; Ps 30;
Iz 55, 1-11; Iz 12, 2-6;
Ba 3, 9-15. 32 · 4,4; Ps 19;
Ez 36, 16-17a. 18-28; Ps 42;
Rz 6, 3-11; Ps 118; Mk 16, 1-8;
1930 · o miłosierdzie Boże i wieczne
szczęście dla męża śp. Zbigniewa
Chwedczuka, jego bratanka Arkadiusza oraz śp. rodziców i teściów,
· w int. śp. Jana, Marii i Jana,
8 IV 2007
Niedziela
Zmartwychwstania Pańskiego,
Czyt.: Dz 10, 34a. 37-43; Ps 118;
Kol 3, 1-4; J 20, 1-9;
600 · w intencji Parafian,
· w int. śp. Stefanii i Jana Mroczków
w 21 rocz. śm.,
· w int. śp. Władysława, Heleny, Józefa i Marii,
· w intencji policjantów oraz strażników miejskich, którzy zabezpieczali
Parafialną Drogę Krzyżową oraz ich
najbliższych,
· w int. śp. Wincentego, Mikołaja,
Jana i Michała,
· w int. śp. Jana Polewki, Joanny
i Michała Machunze,
· w int. śp. Stanisława Sadomskiego w 1 rocz. śm.,
· w int. śp. Wiesława Poręby w 5
rocz. śm.,
· w int. śp. Jana Piwowara,
· w int. śp. Marii, Wasyla, Marii i Anny,
9 IV 2007
Poniedziałek w oktawie Wielkanocy,
Czyt.: Dz 2, 14. 22-32; Ps 16;
Mt 28, 8-15;
700 · w int. śp. Mariana w 9 rocz. śm.,
830 · za dusze w czyśćcu cierpiące,
1000 · w int. śp. Władysława i Marii Bobków oraz zmarłych z rodziny,
· w int. śp. Bronisława Kamińskiego
w 4 rocz. śm.,
1130 · w int. śp. Mariana Filipczyka w 29
rocz. śm.,
1300 · dziękczynno · błagalna z prośbą
o Boże błogosławieństwo, opiekę
matki Bożej Wspomożenia Wiernych dla Kingi w 18 rocz. urodzin,
1800 · w int. śp. Leopolda Bołogórskiego
w 67 rocz. śm. w Katyniu,
25
Zapraszamy do odwiedzenia
parafialnej strony internetowej
http://parafia.salezjanie.krakow.pl
26
OGŁOSZENIAPARAFIALNE
NIEDZIELA PALMOWA
1
1.
Przeżywamy Niedzielę Palmową Męki Pańskiej. Poświęcenie
palm będzie na każdej Mszy św.
Na Mszy św. O 11.30 uroczyste
poświęcenie i początek procesji
przy krzyżu misyjnym.
2.
Rozpoczyna się jakże piękna
i bogata Liturgia Wielkiego Tygodnia. Przeżyjmy ten tydzień
rzeczywiście godnie i po chrześcijańsku. W Wielki Czwartek,
Wielki Piątek i Wielką Sobotę
rano w naszym kościele nie
będzie żadnych nabożeństw.
Spowiedź św. w Wielki Czwartek i w Wielki Piątek od godz.
700 do 900 i od godz. 1600 do
rozpoczęcia Liturgii Wieczornej.
W Wielką Sobotę od 7.00 do
12.00.
3. W Wielki Czwartek po Mszy św.
Wieczerzy Pańskiej, która rozpocznie się o 18.00, Najświętszy
Sakrament zostanie przeniesiony do Ciemnicy, w której adorować Go będziemy do godz.
24.00, a w Wielki Piątek adoracja w godz. 7.00 – 24.00. Zapraszamy wszystkich parafian
do wzięcia udziału w adoracji
Pana Jezusa w Ciemnicy i Bożym Grobie. W sposób szczególny zapraszamy na adorację
KWIETNIA
2007
w Wielki Czwartek i w Wielki
Piątek grupy parafialne według
następującego porządku: w ciągu dnia Żywy Różaniec i dzieci;
21.00 – 22.00 Kręgi Rodzin, Salezjanów
Współpracowników,
Nauczycieli i Wychowawców,
22.00 – 23.00 – młodzież, Salos
i studentów, Komórki Ewangelizacyjne; 23.00 – 24.00 – Radę
Parafialną, Zespół Charytatywny, grupę modlitewną Siloe, Akcję Katolicką. Adoracja w Wielką
Sobotę od 7.00 do 19.00. Na
adorację od 15.00 do 16.00 zapraszamy Żywy Różaniec; od
16.00 do 17.00 Komórki Ewangelizacyjne i grupę modlitewną
Siloe; od 17.00 do 18.00 Radę
Parafialną, Salezjanów Współpracowników i Kręgi Rodzin; od
18.00 do 19.00 Służbę Liturgiczną i Scholkę.
4.
W Wielki Piątek o 15.00 odmówimy Koronkę do Miłosierdzia Bożego. O 17.00 odprawimy Drogę
Krzyżową. O 18.00 rozpocznie
się Liturgia Męki Pańskiej.
5.
W Wielki Piątek obowiązuje post
ścisły i wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych. Zachęcamy
do wstrzemięźliwości również
w Wielką Sobotę.
ciąg dalszy na następnej stronie
27
OGŁOSZENIAPARAFIALNE
ciąg dalszy z poprzedniej strony
NIEDZIELA PALMOWA
1
6.
W Wielką Sobotę adoracja Pana
Jezusa w Bożym Grobie w godz:
7.00 – 19.00. Dyżur w konfesjonale do godz. 12.00. Poświęcenie pokarmów od godz. 9.00 do
15.00, co pół godziny, a w kaplicy przy ul. Twardowskiego
od 14.00 do 15.00. Po poświęceniu będzie można podzielić
się z najbiedniejszymi z naszej
parafii odkładając coś z żywności do kosza ustawionego przy
wyjściu z kościoła.
7.
Msza św. Wigilii Paschalnej rozpocznie się o 19.30. Prosimy
o przyniesienie ze sobą świec.
Według przepisów liturgicznych
obchód Wigilii Wielkanocnej
należy odprawiać tak, aby nie
rozpoczynać jej przed zapadnięciem zmroku. Dlatego będzie
ona miała początek po zachodzie słońca.
8.
W Niedzielę Zmartwychwstania
Pańskiego o 6.00 będzie Rezurekcja. Nie będzie Mszy o 7.00.
Pozostałe Msze św. wg rozkładu
niedzielnego.
9.
KWIETNIA
2007
W dniach Triduum Paschalnego
jest możliwość uzyskania odpustu zupełnego przez wszystkich,
którzy wypełniwszy zwykłe warunki odpustu będą uczestniczyć: w Wielki Czwartek we Mszy
Wieczerzy Pańskiej i uroczyście
odmówią przed wystawionym
Najświętszym
Sakramentem:
„Przed tak wielkim Sakramentem”; w Wielki Piątek w adoracji
Krzyża; w Wielką Sobotę w Wigilii Paschalnej i odnowią przyrzeczenia Chrztu św.
10. Dzisiaj o 17.00 ostatnie w tym
roku Gorzkie Żale z kazaniem
pasyjnym i zmiana tajemnic Żywego Różańca.
11. Dzisiejsza taca przeznaczona
jest na konieczny remont dachu
kościoła, który przeprowadzimy
w wakacje. Aktualnie dysponujemy 1/4 potrzebnych do tego
środków. Za każdą ofiarę serdecznie dziękujemy.
Ks. Robert Wróblewski SDB
Proboszcz
Redakcja:
Ks. Robert Wróblewski, s. Małgorzata Gromada, Teresa Flanek, Czesław Nowarski,
Magdalena Dudek, red. nacz. Janusz Kościński, Wojciech Pietras
tel. (012) 269 16 18
Internet: http://parafia.salezjanie.krakow.pl/
28
koszt.wydania 0,75 zł