Marta Jakubiec, Zakładnik pająka

Marta Jakubiec, Zakładnik pająka
Jesień. Pająk Krzyżak przeciągnął się ospale, rozprostowując ciało. Całą noc misternie
umacniał pajęczą twierdzę, która teraz błyszczała w bladym słońcu wrześniowego poranka.
Skracające się dni nie nastrajały go optymistycznie. Coraz trudniej było o zdobycz, toteż
pająk ograniczył swoje menu do minimum. Obiadokolacja była jego ostatnim posiłkiem dnia.
Złowione większe trofea odkładał „na czarną godzinę”.
Krzyżak nie przepadał za jesienią, ale też specjalnie nie lękał się jej. Wiedział że sobie
poradzi. Przyczajony w kryjówce kędzierzawego szczawiu czekał cierpliwie. Najdelikatniejsze
pociągniecie liny sprawiało, że jednym susem znajdował się przy swojej ofierze i za pomocą
znieczulającego jadu odcinał jej drogę ucieczki.
Tym razem szarpnięcie było mocniejsze. Gdyby nie podwójna nić, Krzyżak straciłby całą
pajęczynę. Na wszelki wypadek wychylił się ostrożnie, w każdej chwili przygotowany do
ucieczki. Nie mógł uwierzyć – w sieć złapał się prawdziwy polny konik! Za wszelką cenę pająk
postanowił nie stracić tak cennego nabytku. Dwoił się i troił, pociągając za lepkie sznurki, raz
z prawej, raz z lewej strony. W całej tej szamotaninie zapomniał o wypuszczeniu jadu!
Obłożony niciową siatką konik spoczął w górnej półce firankowego koła.
Pająk zadowolony z owocnego łupu zjadł zasuszoną muchę złowioną latem, pozwalając
odpocząć wytężonym zmysłom.
Początek dnia zapowiadał się więc pomyślnie. Krzyżak znów powrócił do swojej czatowni,
czekając na kolejne zdobycze. Nagle usłyszał cudowną muzykę.
- E tam, niemożliwe. Pewnie mam jakieś omamy! Nie, no, wyraźnie słychać skrzypce. Co
jest?! – zastanawiał się rozgorączkowany. Dźwięk skrzypiec był coraz wyraźniejszy i osłabiał
koncentrację Krzyżaka, nie pozwalając mu się skupić. Znienawidził ten dźwięk. Przywodził mu
bowiem na myśl nieznane uczucia, osłabiając siłę walki. Krzyżak zaczął więc szukać wzrokiem
sprawcy tej muzyki i omal nie zemdlał z wrażenia. Jego zdobycz – konik polny –
oswobodziwszy się nieco z utkanych sideł, grała na skrzypcach, tęsknie zawodząc.
- Natychmiast przestań! Przestań mnie drażnić! Nie weźmiesz mnie na litość! – wrzeszczał
pająk do konika.
Świerszczyk nie słuchał słów Krzyżaka, był bowiem pogrążony w nieziemskim uniesieniu.
Podczas gry jego oczy tkwiły w gdzieś w złocistych ścierniskach. Grał z pamięci, używając
przenośni i porównań.
Krzyżakowi nigdy by nie przyszło do głowy nazwać pajęczych nici włosami babiego lata, a
szerokich przestrzeni pól – przytulnym domem. Z tego wszystkiego pająk zapomniał o
wieczornym posiłku. Pierwszy raz w życiu nie był w stanie spokojnie się zdrzemnąć ani
zbudować kolejnej sieci. A konik grał i grał… W końcu Krzyżak nie wytrzymał i zaczął ze
świerszczem rozmowę:
- Zwrócę ci wolność pod jednym warunkiem – oddasz mi swoje skrzypce.
- Nie mogę – odparł konik.
- Jak to nie możesz?! Oczywiście, że możesz! Co ci po nich? – zdenerwowany do granic
możliwości pająk aż poczerwieniał ze złości.
- Skrzypce to wszystko co mam najcenniejszego – ze spokojem odpowiedział świerszcz. Bez nich nie będę już tym, kim jestem. Nawet za cenę wolności.
Krzyżak podrapał się po głowie. Coś go wyraźnie męczyło. W końcu odezwał się:
- W takim razie zostajesz u mnie, dopóki nie zdecyduję o dalszym twym losie.
Minęła ciepła jesień. Pierwszy szron pokurczył ostatnie zielone. Krzyżak postanowił
przezimować w korze dębowego drzewa, zabierając za sobą swojego zdolnego zakładnikamuzyka. Pająk nigdy w życiu nie był tak szczęśliwy. Podziwiał kunszt konika-wirtuoza, jego
zdolności, znajomość gry na skrzypcach. Z każdym dniem zmieniało się coś w sercu
Krzyżaka. Coś, co sprawiało, że pękał stary, twardy pająk, a rodził się nowy, lepszy.
Z nastaniem wiosny pająk Krzyżak zwolnił swojego więźnia. Odtąd nie potrzebował już jego
skrzypiec, bo muzykę konika miał w duszy.
Opracowanie graficzne: MiGBP w Tyczynie
www.tyczyn-biblioteka.pl