Dobre wróżki

Dawno, dawno temu dziką i zarośniętą bujnymi lasami Ziemię zamieszkiwały
najdziwniejsze stwory i fantastyczne istoty. Po lasach biegały swobodnie elfy, trolle, kasztaniaki,
żółędziaki, krasnoludki i jednorożce, razem żartując, grając w berka, psocąc i hałasując. Cała
planeta pogrążona więc była w wielkim chaosie!
Utrzymaniem w ryzach całej tej hałaśliwej i rozbieganej gromady dziwnych stworów
zajmowały się magiczne wróżki.
Ktoś przecież musiał!
Musiały, czy nie musiały, wróżki bardzo swoje zajęcie lubiły. Mimo że wymagało nie lada
krzepy i cierpliwości. Wyobraźcie sobie tylko, jak utrzymać porządek wśród istot posiadających
potężne magiczne moce, nietypowe przyzwyczajenia czy zaskakujące pomysły.
Na przykład takie jednorożce... Miały one tak piękne dusze, że ciągle chciały komuś
pomagać, wyświadczać przysługi, przymilać się. To było miłe, ale jak długo można było znosić ich
słodkie oczy i ciągłe narzucanie się? To stawało się po czasie nieznośne i należało je uczyć, że
umiar wskazany jest we wszystkim.
A z kolei trolle, to były dopiero rozrabiaki. Nie przejmowały się zupełnie higieną osobistą,
w każdym miejscu lasu można było znaleźć ich dłuuugo używane skarpety!
A krasnoludki? Małe takie, chude. Przecież takiego krasnoludka całkiem łatwo można
rozdeptać...
Nie dziwota, że magiczne wróżki urabiały się po pachy.
Swoją robotę wykonywały na dwa sposoby.
Dobre wróżki stawiały na organizowanie psotnikom czasu, rozwijały ich pasje,
organizowały kreatywne zabawy i chwaliły za postępy. Walczyły z nudą, najczęstszą przyczyną
psot i nieporządku.
Złe wróżki głównie zdzierały gardła. Wrzeszczały i rozstawiały stwory po kątach (a raczej
pod drzewami i w dziuplach).
Łatwo zgadnąć, które z nich były bardziej lubiane przez leśną hałastrę i które były chętniej
słuchane.
Czy ten świat miał w ogóle coś wspólnego z naszym współczesnym? Wbrew pozorom
całkiem sporo!
Miały się o tym okazję przekonać dwie dobre wróżki: Hania Kowalska oraz Grażyna
Mączyńska...
***
Dobre wróżki, pomimo tego, że dzięki czarom mogły załatwiać wiele na skróty, były
ambitnymi bestiami. Magię wykorzystywały jak najrzadziej, zastępując ją swoim rozsądkiem i
pedagogicznym doświadczeniem.
Co miesiąc, bez żadnych wyjątków, wszystkie wróżki spotykały się pod magicznym Dębem
Czasu.
Dlaczego tam? Ponieważ było to miejsce w lesie najbardziej charakterystyczne i najbardziej
dostojne. Ogromny dąb o pniu tak grubym, że nawet kilkaset wróżek nie potrafiłoby go objąć
nazywano Dębem Czasu, ponieważ posiadał magiczne moce przedzierania się przez warstwy
czasoprzestrzeni.
Nikt jednak nie wiedział, jak uruchomić w nim tą wielką siłę. Krążyły oczywiście o tym
różne legendy, jednak praktycznego pożytku z nich nie było.
Aż do pewnego słonecznego wiosennego dnia, w którym odbyć się miało kolejne zebranie
wróżek...