Pobierz - Ebookpoint.pl

Cała ta niesamowita historia rozwinęła się tak nieprzewidywalnie, że do dzisiaj
wątpię bardziej w swoje zdrowe zmysły, niż w prawdziwość zapamiętanych wydarzeń.
Od tamtego czasu stałem się innym człowiekiem, takim, który drży na każdym kroku
i paranoidalnie obawia się każdego cienia. Jestem już strzępem dawnego siebie, jednak ciągle powtarzające się koszmary pogarszają mój stan jeszcze bardziej. Postanowiłem spisać dokładnie tamte wydarzenia, a potem odebrać sobie życie. Wątpliwości
są karą nie do zniesienia.
Ja i mój przyjaciel Henry znaliśmy się już od dawna. Nasza znajomość była dość
osobliwa, a to dzięki naszym rozlicznym wspólnym rozmowom. Dyskutowaliśmy najczęściej o różnorakich, niezwykłych czynach, do jakich posunąć się może zwykły człowiek. Rozważaliśmy aspekty najbardziej niebezpiecznych sytuacji, takich jak kradzieże
czy nawet zabójstwa. W teorii przetestowaliśmy wszystko, co tylko nam przyszło do
głowy. Omawialiśmy z pasją kolejne punkty wielu czynów, polemizowaliśmy na temat
tego, co bylibyśmy w stanie zrobić. Fascynowały nas granice, których nie moglibyśmy
prawdopodobnie przekroczyć. Cechowała nas niezdrowa ciekawość, choć wykazywaliśmy czysto naukowe podejście do każdego nowego problemu. Dysputy te ciągnęły
się latami, aż kiedyś Henry stwierdził, że do niczego nas nie doprowadzą. Trudno było
się z nim w tej kwestii nie zgodzić, jednak ja nigdy nie planowałem niczego innego.
Czerpałem z nich po prostu przyjemność, lubiłem polemizować i wysuwać coraz to
nowe argumenty. Henry’ego natomiast sama rozmowa najwyraźniej nie satysfakcjonowała; garnął się do czynu, pragnął wyzbyć się bierności tak samo bardzo, jak ja jej
pożądałem.
Początkowo byłem przeciwny wcielaniu naszych hipotetycznych sytuacji w życie,
jednak w końcu mu uległem. Zawsze udawało mu się lepiej dobierać argumenty niż
mnie, zawsze potrafił poprowadzić rozmowę tak, by to do niego należało ostatnie
słowo. Dlatego też dość szybko przekonał mnie, byśmy wzięli udział w jakimś wymyślonym przez nas doświadczeniu.
Nie wiedzieliśmy jeszcze wtedy, czego dokładnie miało ono dotyczyć. Byliśmy
jednak pewni, że musi to być coś nietypowego, coś, czego zwykli ludzie nie robią.
Wprowadzenie czynu w życie miało dać nam satysfakcję, lecz zadowolenie samo
w sobie nas nie interesowało. Istota tego doświadczenia miała tkwić w samym jego
przeprowadzeniu, w tym, jak będziemy się czuć w jego trakcie. Ważniejsze dla nas
były środki od samego celu. Ostatecznie więc zdecydowaliśmy, że powinniśmy dopuścić się takiego czynu, który kolidowałby z prawem.
1
Pociągające było to, że równie dobrze mogliśmy ponieść karę, jak i jej uniknąć.
Wybraliśmy więc kradzież, gdyż w wypadku niepowodzenia skutki nie byłyby zbyt przytłaczające.
Szybko jednak stwierdziliśmy, że sama kradzież to wciąż niezbyt wiele. Musieliśmy ukraść coś, co nie postawi nas w gronie tych najzwyklejszych złodziei. Bo jaką
satysfakcję, jakie zadowolenie z samego popełnienia takiego czynu dałaby nam kradzież pieniędzy czy kosztowności podczas włamania? Z pewnością niewielką. Dlatego
musieliśmy dopuścić się czegoś, co wyróżni nas od tych wszystkich pospolitych złodziei, którzy kierują się tylko chęcią zysku.
Wybraliśmy więc kradzież zwłok. Nie był to pomysł wyjątkowo nowatorski, lecz
z pewnością niecodzienny. Ponadto, aby doświadczenie to było jeszcze bardziej interesujące, postanowiliśmy podzielić nasze role. Uzgodniliśmy, że jeden z nas wykopie
zwłoki na cmentarzu w południowej części Minning, a potem dostarczy je do wspólnie
wynajmowanego przez nas mieszkania w centralnej części miasta. Następnie drugi
weźmie trupa i zakopie go na cmentarzu w północnej części. Taki podział ról gwarantował równy udział i takie samo ryzyko każdemu z nas.
Oczywiście i ja, i Henry mieliśmy wykopać i zakopać groby. Ten punkt wiązał się
więc z większym nakładem czasu, jaki mieliśmy poświęcić na jego wykonanie. Ryzyko
musiało być równomierne dla nas obu, więc drugi z nas także musiał wykopać grób,
złożyć w nim zwłoki i ponownie go zakopać. Tylko w ten sposób obaj mogliśmy wnieść
taki sam wkład pracy w nasze doświadczenie.
W teorii wszystko wyglądało na dobrze przemyślane. Nawet odległość z południowego i północnego cmentarza do centrum Minning była podobna, więc ona także
nie robiła żadnemu z nas istotnej różnicy.
Zdawaliśmy sobie sprawę z tego, jak bardzo będziemy ryzykować, przynosząc
wykopane zwłoki do naszego mieszkania. Nawet w nocy po ulicach centralnej części
Minning kręcili się nie tylko stróże prawa, ale i liczni przechodnie. W kamienicy, w której
mieszkaliśmy aż się roiło od ciekawskich sąsiadów. Każdy z nich mógł wyjrzeć na korytarz, gdyby tylko obudził go w nocy jakiś hałas. Niemniej uznaliśmy, że ryzyko musi
być dostatecznie duże, abyśmy mogli zyskać najintensywniejsze bodźce emocjonalne.
Postanowiliśmy także, może zbyt pochopnie jak na mój gust, że przeprowadzimy
to doświadczenie jeszcze dzisiejszej nocy. Do zimy pozostały ponad dwa miesiące,
więc ziemia na cmentarzach nie będzie skuta lodem i zbyt twarda, by ją dostatecznie
2
szybko rozkopać. Padało cały dzień, a teraz wczesnym wieczorem nad ulicami Minning unosiła się biała mgła. Pogoda dopisywała więc naszym planom.
Pozostało nam tylko zdobycie dwóch łopat i rozwiązanie kwestii, który z nas wykopie trupa i dostarczy go do mieszkania, a który zakopie go na cmentarzu w północnej
części miasta. Obaj byliśmy zgodni, że do przewozu zwłok użyjemy automobilu
Henry’ego, gdyż dźwiganie ich na plecach byłoby zdecydowanie przesadzone. Ryzyko
było już i tak bardzo duże, więc nie widzieliśmy sensu w dalszym komplikowaniu tego
doświadczenia.
Rzuciliśmy monetą i wyszło na to, że Henry wyruszy do południowego cmentarza
i dostarczy zwłoki do mieszkania. Mieszkaliśmy na pierwszym piętrze, pod nami znajdowały się jeszcze trzy mieszkania, a obok dwa. Uzgodniliśmy, że wykręcimy żarówki
na klatce schodowej, a w mieszkaniu światło cały czas będzie zgaszone. Musieliśmy
jak najbardziej zniwelować ryzyko rozpoznania w razie ewentualnego spotkania z którymś z sąsiadów.
Łopaty pożyczyliśmy od jednego z nich, pana Hunta. Dozorca w starszym wieku
był nieco zdziwiony i nie omieszkał zapytać, na co dwóm studentom mieszkającym
w środku miasta łopaty. Powiedzieliśmy mu, że potrzebuje ich na jeden dzień nasz
kolega z wydziału archeologii, gdyż miał jutro rano wziąć udział w wykopaliskach. Po
tym kłamstwie wyraz twarzy pana Hunta stał się jeszcze bardziej sceptyczny; trudno
mu było uwierzyć, że wydział archeologii nie posiada wystarczająco dużo własnych
łopat i że gdzieś w okolicy warto byłoby przeprowadzać jakiekolwiek wykopaliska.
Marszcząc brwi, stwierdził jednak, że zejdzie do piwnicy i zaraz przyniesie nam łopaty.
Upewniliśmy się jeszcze, czy w automobilu jest wystarczająco dużo paliwa, po
czym wróciliśmy do domu. Staruszek stał już pod naszymi drzwiami, więc czym prędzej odebraliśmy łopaty. Teraz pozostało nam już tylko czekać aż zapadnie czarna
noc.
Minęła północ. Henry przed chwilą opuścił mieszkanie, pozostawiając mnie samego w ciemnościach. Siedziałem w starym, lecz bardzo wygodnym fotelu i paliłem
kolejnego już papierosa. Teraz, gdy Henry wyruszył, doświadczenie rozpoczęło się.
Dzisiejszej nocy mieliśmy być obaj najgorszego rodzaju hienami cmentarnymi, ale o to
przecież nam chodziło. Najważniejsze, by doprowadzić doświadczenie do końca.
Żałowałem, że to nie ja, a Henry wyruszył jako pierwszy. Minęło dopiero kilkadziesiąt minut, a już trawiła mnie chęć działania. Ciągle paliłem, by poczuć, że robię
cokolwiek.
3
Wstałem z fotela i podszedłem do okna. Przez firankę widziałem opustoszałą
ulicę, na której stały dwie zapalone latarnie. Jedna z nich znajdowała się zbyt blisko
wejścia do naszej kamienicy; krąg latarnianego światła sięgał prawie do samego muru.
Kiedy Henry zaparkuje na dole samochód i wyniesie z niego trupa, by przynieść go
tutaj, będzie widoczny jak na dłoni. Ja także, kiedy zniosę zwłoki na dół i będę wnosił
je do auta. Pocieszyłem się jednak tym, że będzie to trwało tylko chwilę.
W polu mojego widzenia pojawił się policjant. Przechodził się wolnym krokiem,
z rękoma założonymi na plecach. Kiedy zniknął za kamienicą, pomyślałem, że jego
widok to dla mnie zły omen.
Wróciłem na fotel i zapaliłem następnego papierosa. Przyszło mi do głowy, że to
doświadczenie nie było jednak tak dobrym pomysłem. Ryzykowaliśmy przecież nie
tylko uwięzieniem, ale i wydaleniem z uniwersytetu, a także zszarganiem opinii na długie lata. Wątpiłem, by w razie wpadki jakaś uczelnia przyjęłaby nas jeszcze kiedykolwiek w swoje szeregi. Raczej krzywo patrzyliby na młodych przestępców, którzy parali
się ekshumacją zwłok i zakopywaniem ich gdzie indziej.
Nadal jednak uważałem, że warto przeprowadzić coś takiego dla samego wykonania doświadczenia. Takie postępowanie nie jest co prawda akceptowane, lecz i ja,
i Henry byliśmy w głębi duszy buntownikami; może właśnie dlatego zdecydowaliśmy
się na czyn niezgodny z prawem.
Spojrzałem na wiszący na ścianie zegar. Ledwo widoczne w ciemności wskazówki pokazywały kwadrans po pierwszej. Zastanowiłem się nad tym, jak długo kopie
się grób. Nie wiedziałem. Nigdy niczego podobnego nie robiłem, więc ciężko mi było
oszacować dokładny czas. Niemniej wydawało mi się, że jeśli ziemia jest miękka,
każdy z nas powinien uporać się z tym w czasie około dwóch godzin. Obaj na pewno
będziemy pracować bardzo szybko, nie zważając na zmęczenie i chcąc jak najbardziej
skrócić czas kopania. Jeśli więc Henry skończy kopać około godziny drugiej, powinien
dotrzeć tutaj w najdalej kwadrans później. Mimo to, znajdowałem się w gorszej od
niego sytuacji, gdyż gdzieś w okolicach wpół do piątej zacznie się już robić jasno. Mgła
na pewno ukryje mnie przed oczami jakiegoś przechodnia przechodzącego w pobliżu
cmentarza, a zresztą do wpół do piątej powinienem wykopać już grób i złożyć w nim
ciało. Później wystarczy go tylko zakopać, co pójdzie mi znacznie szybciej.
Nie wziąłem pod uwagę tego, że Henry również będzie musiał jeszcze też zakopać rozkopany przez siebie wcześniej grób. Trzeba więc wydłużyć czas jego powrotu
gdzieś do… powiedzmy… godziny trzeciej. To z kolei wydłużało mój czas kopania do
4
około kwadransa po piątej, wliczając w to jakieś piętnaście minut na zniesienie trupa
do samochodu i dojechanie na cmentarz.
Nie podobało mi się to. Miałem skończyć zakopywanie grobu około godziny szóstej rano, a to była już zdecydowanie niebezpieczna pora. Być może ktoś pojawi się
na cmentarzu, może przyjdą robotnicy mający wykopać grób przed kolejnym pogrzebem. Nie mogłem wykluczyć takiej możliwości. Dlatego stwierdziłem, że pozostanie na
cmentarzu tak długo nie wchodzi w rachubę. Będę musiał kopać bardzo szybko, wręcz
szaleńczo, a poza tym na pewno muszę odrzucić możliwość wykopania tak głębokiego
grobu, jaki kopią przeważnie grabarze. Musi wystarczyć metr, może półtora.
Zdawałem sobie sprawę z tego, że postępując tak zachowam się nieuczciwie
wobec Henry’ego, który mimo wszystko musi przecież kopać tak głęboko, jak to konieczne. Jednak jemu przypadł bezpieczniejszy przydział czasu; znacznie mniej prawdopodobne było, że ktoś pojawi się na cmentarzu między północą a trzecią rano.
Znowu spojrzałem na zegar. W pokoju było tak ciemno, że gdyby nie słaba, padająca na ścianę od okna poświata, nie zdołałbym dojrzeć nawet wskazówek. Wytężyłem jednak wzrok i stwierdziłem, że minęła już godzina druga. Jeśli moje obliczenia
są słuszne, Henry powinien wkrótce powrócić wraz ze swym przerażającym pakunkiem.
Zapaliłem kolejnego papierosa, wstałem i podszedłem do okna. Ulica poniżej była
pusta i cicha, a wszystkie okna w kamienicy na przeciwko były ciemne. Samochodu
jeszcze nie było.
Wróciłem na fotel i przetarłem dłonią oczy. Byłem zbyt zdenerwowany, by chciało
mi się spać, jednak odczuwałem już lekkie zmęczenie. Miałem nadzieję, że Henry...
Nagle usłyszałem dochodzący z korytarza dźwięk ciężkich i dziwnie nierównych
kroków. Zdziwiony spojrzałem w stronę okna. Przecież przed chwilą nie było na ulicy
samochodu, a nie słyszałem, by teraz podjeżdżał! Więc to nie mógł być mój przyjaciel...
Rozległo się głośne pukanie do drzwi, na którego nagły dźwięk serce niemal wyskoczyło mi z piersi. Wstałem i wolno do nich podszedłem, podczas gdy natarczywe
pukanie nie ustawało. To musiał być Henry, tyle że zostawił gdzieś dalej samochód.
Otworzyłem drzwi i ujrzałem niewyraźny zarys postaci mego przyjaciela. Pod jego
nogami leżał długi, owinięty zabrudzonym materiałem kształt. Moich nozdrzy doszedł
okropny fetor, tak intensywny, że musiałem zasłonić nos dłonią. Odsunąłem się od
drzwi, a mój towarzysz wszedł do środka chwiejnym ze zmęczenia krokiem. W niemal
absolutnej ciemności nie widziałem nawet jego twarzy, dostrzegałem tylko ciemną
5
plamę jego sylwetki; drzwi znajdowały się zbyt daleko od okna, by słaba, padająca zza
niego poświata mogła tutaj dotrzeć. Jednak było to nieistotne, gdyż pozostało mi zbyt
mało czasu, by marnować go na rozmowę czy przyglądanie się Henry’emu. Kiedy on
wszedł do mieszkania, ja natychmiast porwałem łopatę, wyszedłem na korytarz i zamknąłem za sobą drzwi. Chwyciwszy ciężki pakunek zniosłem go po schodach i wyszedłem przed kamienicę. Przejęty zapomniałem spytać Henry’ego, gdzie zostawił samochód, którego nigdzie w pobliżu nie widziałem. Spojrzałem w stronę okna i za szybą
dostrzegłem niewyraźny zarys jego postaci; nie poruszył się, nie wskazał miejsca,
w którym zaparkował automobil. „Może się zepsuł” — pomyślałem. Najpewniej tak,
skoro mój przyjaciel przyniósł zwłoki na własnych rękach.
Przekląłem w duchu fakt, że zgodziłem się na to piekielne doświadczenie i, zacisnąwszy zęby, ruszyłem najszybciej jak mogłem w kierunku północnej części miasta.
Trup szybko zaczął mi ciążyć, a pot zalał moje czoło i plecy. Po pięciu minutach marszu ledwie oddychałem, a moje ręce omdlewały. Jednak nie zwalniałem kroku; strach
dodawał mi sił.
Nie wiem, cóż to za opatrzność czuwała nade mną tamtej nocy, ale podczas całej
drogi nie napotkałem żywego ducha. Dotarłem do bramy cmentarza, minąłem ją i ruszyłem w kierunku jego najbardziej zaciemnionej części. Musiałem przejść całą długość cmentarza, by jak najbardziej oddalić się od ulicy.
Wreszcie zwaliłem zwłoki na ziemię, upuściłem obok łopatę i usiadłem z ulgą na
trawie. Musiałem chwilę odpocząć, by złapać oddech przed wysiłkiem kopania, którego
miałem się zaraz podjąć. Jednocześnie poprzysiągłem sobie, że nigdy więcej nie zgodzę się na nic, co zaproponuje Henry.
Dwie czy trzy minuty później już kopałem. Łopata gładko wchodziła w miękką
ziemię, czarne grudy odrzucałem na bok. Gęsta mgła i cisza spowiły cmentarz… słyszałem tylko mój ciężki oddech i czułem walenie serca w piersi. Pakunek leżał obok
mnie z prawej strony. W pewnej chwili spojrzałem na niego i zamarłem. Wydawało mi
się, że brudny materiał, który skrywał wykopane zwłoki, poruszył się lekko. Patrzyłem
strwożony na niego jeszcze dłuższą chwilę, a potem potrząsnąłem głową i wróciłem
do pracy. Ze zmęczenia nawet oczy płatały mi figla.
Wykopałem już dół na metr głęboki i dwa długi, kiedy pakunek znowu się poruszył. Tym razem byłem tego pewien, nie zdawało mi się. Poczułem, jak lodowate
okowy przerażenia opadają na mnie niczym mroczny całun, jak moje serce przestaje
6
na chwilę bić. Całe moje ciało odmówiło mi posłuszeństwa, nie mogłem wykonać najlżejszego ruchu. Aż do chwili, kiedy leżący na ziemi, owinięty materiałem kształt znowu
się poruszył. Wtedy krzyknąłem, wzniosłem łopatę nad głowę i spuściłem ją z całą siłą
kilkakrotnie na pakunek. Byłem tak przerażony, że kilka silnych uderzeń przerodziło
się w kilkanaście, a później w kilkadziesiąt. Po jakimś czasie, który wydawał mi się
wiecznością, opanowałem się wreszcie i zrobiłem dwa chwiejne kroki w tył, odstępując
od zawiniętych zwłok. Patrzyłem na nie przez moment, oddychając spazmatycznie, po
czym pochyliłem się i wepchnąłem je do wykopanego dołu. Później, z jakąś nową,
fanatyczną pasją, zacząłem zasypywać grób ziemią. Ostatnią rzeczą, jaką pamiętam
sprzed utraty przytomności, był powrót do pustego mieszkania...
7