1) art. 29 ust. 3 ustawy z dnia 18 lipca 2001r. Prawo wodne (Dz. U. z

1) art. 29 ust. 3 ustawy z dnia 18 lipca 2001r. Prawo wodne (Dz. U. z 2005r. Nr 239, poz.
2019 ze zm.) w brzmieniu „jeżeli spowodowane przez właściciela gruntu zmiany stanu wody
na gruncie szkodliwie wpływają na grunty sąsiednie, wójt, burmistrz lub prezydent miasta
może w drodze decyzji nakazać właścicielowi gruntu przywrócenie stanu poprzedniego lub
wykonanie urządzeń zapobiegających szkodom.”
Sam fakt dokonania określonej zmiany na gruncie nie jest wystarczający do zastosowania art.
29 ust. 3 ustawy. Konieczne jest ustalenie, że dokonana przez właściciela nieruchomości
zmiana spowodowała zmianę stanu wody na gruncie oraz udowodnienie, że zmiana stanu
wody na gruncie oddziałuje szkodliwie na grunty sąsiednie.
Wnioski (skargi) powinni składać do burmistrza właściciele sąsiadujących z podwyższoną
działką nieruchomości.
Należy dodać, że zgodnie z art. 194 ustawy Prawo wodne zmiana stanu wody na gruncie
podlega karze grzywny, a postępowanie prowadzone jest na podstawie przepisów Kodeksu
postępowania w sprawach o wykroczenia (po złożeniu wniosku na policję).
Na podnoszenie terenu nie przylegającego do wód pozwolenie wodnoprawne nie jest
wymagane.
Zgodnie z art. 122 ww. ustawy pozwolenie wodnoprawne jest wymagane na:
szczególne korzystanie z wód,
regulację wód oraz zmianę ukształtowania terenu na gruntach przylegających do wód,
mającą wpływ na warunki przepływu wody,
wykonanie urządzeń wodnych,
rolnicze wykorzystanie ścieków, w zakresie nieobjętym zwykłym korzystaniem z wód,
długotrwałe obniżenie poziomu zwierciadła wody podziemnej,
piętrzenie wody podziemnej,
gromadzenie ścieków oraz odpadów w obrębie obszarów utworzonych dla wód leczniczych,
odwodnienie obiektów lub wykopów budowlanych oraz obiektów górniczych,
wprowadzanie do wód powierzchniowych substancji hamujących rozwój glonów,
wprowadzanie do urządzeń kanalizacyjnych ścieków przemysłowych zawierających
substancje szczególnie szkodliwe dla środowiska wodnego,
gromadzenie ścieków, a także innych materiałów, prowadzenie odzysku lub
unieszkodliwianie odpadów, wznoszenie obiektów budowlanych oraz wykonywanie innych
robót, wydobywanie kamienia, żwiru i innych materiałów oraz ich składowanie na obszarach
bezpośredniego zagrożenia powodzią.
2) art. 34 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001r. o odpadach (Dz. U. z 2010r. Nr 185, poz. 1243
ze zm.) w brzmieniu: „wójt, burmistrz, prezydent miasta w drodze decyzji nakazuje
posiadaczowi odpadów usunięcie odpadów z miejsc nieprzeznaczonych do ich składowania
lub magazynowania, wskazując sposób wykonania decyzji”.
Zgodnie z art. 2 ust. 2 pkt 1 przepisów ww. ustawy nie stosuje się do „mas ziemnych lub
skalnych usuwanych albo przemieszczanych w związku z realizacją inwestycji, jeżeli
miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, decyzja o warunkach zabudowy i
zagospodarowania terenu, decyzja o pozwoleniu na budowę lub zgłoszenie robót
budowlanych określają warunki i sposób ich zagospodarowania, a ich zastosowanie nie
spowoduje przekroczeń wymaganych standardów jakości gleby i ziemi, o których mowa w
ustawie z dnia 27 kwietnia 2001r. - Prawo ochrony środowiska”. Gdy nawożący ziemię nie
posiada żadnego z ww. dokumentów wówczas nawiezioną ziemię można traktować jako
odpad składowany w miejscu na ten cel nie przeznaczony i nakazać jej usunięcie na podst. art.
34 ustawy.