Uchwała nr 11/2009/2010 Rady Wydziału

Uchwała nr 11/2009/2010
Rady Wydziału Chemii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
z dnia 26marca 2010 roku
w sprawie prowadzenia od roku akademickiego 2011/2012
studiów niestacjonarnych drugiego stopnia
na kierunku –chemia
Uchwałę przygotowano zgodnie z Regulaminem Studiów Uniwersytetu im. Adama
Mickiewicza w Poznaniu oraz zgodnie z wymogami Uchwały nr 175/2008 Senatu UAM
z dnia 28 stycznia 2008 roku w sprawie ustalenia wytycznych dla rad podstawowych
jednostek organizacyjnych dotyczących uchwalania planów studiów i programów nauczania
oraz planów i programów studiów podyplomowych oraz kursów dokształcających.
§1
Rada Wydziału Chemii UAM zamierza prowadzić, od roku akademickiego 2011/2012,
niestacjonarne studia drugiego stopnia na kierunku – chemia (zwane dalej w Uchwale
NSDS-Ch).
§2
NSDS-Ch są dostępne dla kandydatów posiadających dyplom licencjata, inŜyniera lub
magistra kierunków przyrodniczych i technicznych.
§3
Warunkiem dopuszczenia do egzaminu dyplomowego na NSDS-Ch jest spełnienie wszystkich
wymagań wynikających z planu studiów oraz uzyskanie pozytywnej oceny z pracy
magisterskiej.
§4
Załącznik do niniejszej Uchwały podaje siatkę godzin zawierającą nazwy przedmiotów,
sumaryczne liczby godzin z przedmiotów, formę zaliczenia (E - egzamin, Z - zaliczenie na
ocenę) i liczbę punktów ECTS. Zajęcia w formie wykładów, ćwiczeń i laboratoriów
prowadzone są na Wydziale Chemii UAM w Poznaniu. Przed rozpoczęciem zajęć Kierownik
NSDS-Ch podaje terminarz oraz harmonogram zajęć. Formy zaliczenia danego przedmiotu
oraz zakres tematyczny i zalecaną literaturę podają bezpośredni prowadzący przedmioty.
§5
Czas trwania studiów wynosi cztery semestry. Zajęcia odbywają się w blokach sobotnioniedzielnych dwa razy w miesiącu. NSDS-Ch są studiami odpłatnymi.
§6
Rekrutacja na studia odbywa się zgodnie ze stosowną uchwałą Senatu UAM. Minimalna
liczba uczestników studiów wynosi 12 studentów. W przypadku mniejszej liczby kandydatów
NSDS-Ch nie będą uruchomione. Do postępowania kwalifikacyjnego mogą być dopuszczone
osoby, które zarejestrowały się w systemie rekrutacji, uiściły opłatę rekrutacyjną, oraz złoŜyły
wymagane dokumenty. O przyjęciu na NSDS-Ch decyduje rozmowa kwalifikacyjna.
§7
Profil absolwenta: Absolwenci NSDS-Ch będą mieli specjalistyczną wiedzę w zakresie
nowoczesnego planowania syntez organicznych i nieorganicznych związków chemicznych;
badania substancji zaawansowanymi metodami dyfrakcyjnymi i spektroskopowymi oraz
innymi nowoczesnymi metodami analizy instrumentalne; wiedzę na temat podstaw
fizycznych i teoretycznych oraz technologii procesów chemicznych. Absolwenci NSDS-Ch
będą wykazywali umiejętności planowania i przeprowadzania syntez średnio
skomplikowanych związków organicznych i nieorganicznych; tworzenia opisów, instrukcji,
schematów przeprowadzania syntez produktów chemicznych; doboru właściwych metod
analizy wytworzonych produktów i krytycznej interpretacji wyników analizy; oceny
przebiegu procesów syntez i potencjalnych dróg modyfikacji procesów w kierunku
zwiększenia ich efektywności.
Absolwenci NSDS-Ch będą wykazywali umiejętności dyskusji na tematy chemiczne
i fizykochemiczne ze specjalistami i niespecjalistami; prezentacji wyników badań; będą
świadomi zagroŜeń dla środowiska, które mogą wynikać z procesów wytwarzania
chemikaliów.
§8
Uchwała wchodzi w Ŝycie z dniem zatwierdzenia przez Senat Uniwersytetu im. Adama
Mickiewicza w Poznaniu.
Dziekan
Wydziału Chemii UAM
/prof. dr hab. Andrzej Molski/
ZAŁĄCZNIK
Semestr 1
W
15
15
15
15
Liczba godzin
Ćw
P
L
30
30
30
15
60
105
Analiza instrumentalna
Chemia teoretyczna
Spektroskopia
Przedmiot fakultatywny
W
15
15
15
15
Liczba godzin
Ćw
P
L
45
30
30
30
Suma
60
30
W
15
Liczba godzin
Ćw
P
L
30
20
Przedmiot
Chemia nieorganiczna
Chemia organiczna
Chemia fizyczna
Krystalografia
Suma
Łącznie
45
45
45
30
Egz.
ECTS
E
E
E
E
8
8
8
6
165
30
Semestr 2
Przedmiot
105
Łącznie
60
45
45
45
Egz.
ECTS
E
E
E
Z
10
8
7
5
195
30
Semestr 3
Przedmiot
Technologia chemiczna
Seminarium
magisterskie
Pracownia magisterska
Suma
100
130
15
20
W
15
Liczba godzin
Ćw
P
L
30
20
Łącznie
45
20
100
165
Egz.
ECTS
E
Z
8
5
Z
17
30
Egz.
ECTS
Z
Z
5
5
Z
20
30
Semestr 4
Przedmiot
Przedmiot fakultatywny
Seminarium
magisterskie
Pracownia magisterska
Suma
Całość łącznie
15
150
30
Łącznie
45
20
20
120
150
120
185
40
490
710
120
A. Przedmioty podstawowe
Analiza Instrumentalna
Treści kształcenia: przedmiot przedstawia podstawy, zasady działania i budowę nowoczesnej
aparatury analitycznej. Zostaną przedstawione następujące techniki analityczne (podstawy
teoretyczne i przykłady zastosowań): Spektroskopia molekularna (UV-Vis, Fluorescencja, IR,
Spektroskopia Ramana, NMR), Spektroskopia atomowa (AAS, AES), Spektrometria Mas,
Metody elektroanalityczne (Potencjometria, Polarografia, Woltamperometria, Kulometria),
Metody Separacyjne (GC, HPLC, CE) i Sensory. Pobór i przygotowanie próbki. Obróbka
statystyczna wyników. Materiały referencyjne. Walidacja procedury i metody analitycznej.
Efekty uczenia się – wiedza, umiejętności, postawy: zrozumienie podstaw nowoczesnych
metod analizy instrumentalnej. Po ukończeniu przedmiotu student zdobędzie wiedzę
w zakresie: Teorii i zasad działania i budowy nowoczesnej aparatury analitycznej,
MoŜliwości zastosowania poszczególnych metod analitycznych. Student będzie posiadał
umiejętności: Rysowania schematów aparatury. Prezentacji zasady działania i opisu aparatury
stosowanej w analizie instrumentalnej, Obsługi i wykorzystania omawianej aparatury
analitycznej. Interpretacji i prezentacji wyników oraz ich obróbki statystycznej. Walidacja.
Literatura:
1) W. Szczepaniak, Metody instrumentalne w analizie chemicznej, WN PWN 2004.
2) G.W. Ewing, Metody instrumentalne w analizie chemicznej, PWN Warszawa 1980.
3) G. Currell, Analytical instrumentation, Wiley, Chichester 2000.
Chemia Teoretyczna
Treści kształcenia: Historia i eksperymentalne podstawy teorii kwantów. Spin: doświadczenie
Sterna-Gerlacha, zasada Pauliego, widma EPR i NMR. Metoda FEMO: przybliŜenia
π-elektronowe i studni potencjalnej, separacja zmiennych, kwantyzacja energii, widma UV
i UVis polienów sprzęŜonych, cząstka w 2-wymiarowej studni, degeneracja. Metoda
wariacyjna Ritza w ujęciu ab initio: wybór bazy funkcyjnej, twierdzenie wariacyjne. Metoda
wariacyjna semi-empiryczna w ujęciu Hückla: załoŜenia, wyznaczanie całek α i β, gęstości
π-elektronowe i rzędy wiązań. Atom wodoru i atomy wieloelektronowe: współrzędne
względne, środka masy i sferyczne, równanie Schrödingera, orbitale i termy atomowe. Układy
rotacyjno-wibracyjne: potencjały harmoniczne i anharmoniczne, rotacyjne i wibracyjne
poziomy energetyczne, widma IR i MW, drgania normalne, rotory sferyczne, symetryczne
i asymetryczne. Kształt widm: prawo Lamberta-Beera, prawdopodobieństwo przejść i reguły
wyboru, rozkład Boltzmana. Dichroizm kołowy i widma CD.
Efekty uczenia się – wiedza, umiejętności, postawy: Zrozumienie specyfiki obiektów
kwantowych z uwzględnieniem takich efektów jak kwantyzacja, superpozycja stanów,
dualizm korpuskularno-falowy, komplementarność, probabilistyczna i deterministyczna
interpretacja teorii kwantów. RozróŜnienie poziomów mikro i makro organizacji materii oraz
wiąŜących je relacji. Umiejętność zapisu równań kwantowych i ich rozwiązania za pomocą
metod analitycznych i przybliŜonych. Zrozumienie związku ruchów wewnętrznych
cząsteczek (rotacyjnych, wibracyjnych, elektronowych) z widmami MW, IR, UV. Wiedza
jakie informacje o właściwościach cząsteczek moŜna otrzymać z wysokorozdzielonych widm
IR i MW; w jaki sposób moŜna je wyznaczyć z widma stosując metody spektroskopii
teoretycznej. Umiejętność zastosowania właściwej metody obliczeniowej do rozwiązania
danego problemu kwantowego, w szczególności programu MAPLE w symbolicznych
obliczeniach matematycznych i kwantowo-mechanicznych.
Literatura:
1. L. Piela, Idee chemii kwantowej, PWN, Warszawa, 2006.
2. J. Sadlej, Spektroskopia molekularna WNT 2002.
3. W. Kołos, J. Sadlej, Atom i cząsteczka, WNT, Warszawa, 1998.
4. A. Gołębiewski, Elementy mechaniki i chemii kwantowej, PWN, Warszawa, 1982.
5. W. Kołos, Chemia kwantowa, PWN, Warszawa, 1978.
6. Z. Kęcki, Podstawy spektroskopii molekularnej, PWN, Warszawa, 1972.
7. G. M. Barrow, Wstęp do spektroskopii molekularnej, PWN, Warszawa, 1968.
B. Przedmioty kierunkowe
Krystalografia
Treści kształcenia: Promieniowanie rentgenowskie. Zjawisko dyfrakcji promieni
rentgenowskich na krysztale. Rejestracja wiązek dyfrakcyjnych. Neutronografia i
elektronografia. Geometria zjawiska dyfrakcji. Sieć odwrotna kryształu. Wskaźnikowanie
rentgenogramów. Wyznaczanie parametrów sieci krystalicznej. Obraz dyfrakcyjny kryształu a
jego symetria. Dyfrakcja na monokryształach i preparatach polikrystalicznych. Metody
proszkowe i ich zastosowanie. Rentgenografia monokryształów. Interpretacja wyników
rentgenowskiej analizy strukturalnej. Wprowadzenie do strukturalnych baz danych
Efekty uczenia się – wiedza, umiejętności, postawy: zrozumienie wiedzy z zakresu podstaw
metod dyfrakcyjnych badania substancji zarówno mono- jak i polikrystalicznych oraz
zastosowania tych metod do rozwiązywania problemów analitycznych i strukturalnych.
Dodatkowym celem jest rozwinięcie umiejętności interpretacji wyników badań i pisania
opracowań naukowych. Po zakończeniu przedmiotu student powinien wykazać się
znajomością podstaw technik dyfrakcyjnych stosowanych w chemii i umiejętnością ich
stosowania do rozwiązywania problemów analitycznych, identyfikacyjnych i strukturalnych
takich jak identyfikacja faz w oparciu o obraz dyfrakcyjny, wyznaczanie parametrów sieci i
symetrii kryształów w oparciu o obraz dyfrakcyjny, znajdowanie informacji strukturalnych
poprzez przeszukiwanie baz danych
Literatura:
1. Z. Bojarski, E. Łągiewka, Rentgenowska analiza strukturalna, Wyd. UŚ, Katowice 1995.
2. Z. Bojarski, M. Gigla, K. StróŜ, M. Surowiec, Krystalografia, PWN, Warszawa, 2007.
3. Z. Kosturkiewicz, Metody Krystalografii, Wydawnictwo Naukowe UAM, Poznań, 2000.
4. R. Tolley, Crystals and Crystal Structures, John Wiley & Sons Ltd, Chichester, 2006
5. W. Massa, Crystal structure determination, Springer Verlag, Berlin, 2000.
Spektroskopia
Treści kształcenia: definicja i rodzaje spektroskopii. Spektroskopia elektronowa –
absorpcyjna i emisyjna, jej zakresy. Metody stacjonarne i rozdzielcze w czasie, oraz procesy
fizyczne i reakcje chemiczne badane tymi metodami. Widma absorpcji, emisji, widma
synchroniczne i wzbudzenia emisji, widma trójwymiarowe emisji – kształt, połoŜenie,
intensywność, struktura oscylacyjna widma, czynniki modyfikujące kształt i intensywność
widm. Schemat optyczny i działanie spektrofotometru i spektrofluorymetru. Metody pomiaru
widm absorpcji i emisji oraz metody wyznaczania wydajności kwantowej emisji. Techniki
czasowo rozdzielczej spektroskopii optycznej, zasada działania, oprzyrządowanie,
uzyskiwane informacje. Zastosowania spektroskopii absorpcyjnej i emisyjnej.
Efekty uczenia się – wiedza, umiejętności, postawy: zrozumienie wiedzy koniecznej dla
wykazania bezpośredniego związku między róŜnymi metodami spektroskopii i zjawiskami
zachodzącymi w wyniku absorpcji, emisji i rozpraszania światła. Uzyskanie wiedzy
praktycznej o badaniach eksperymentalnych, oprzyrządowaniu i moŜliwościach
wykorzystania spektroskopii w chemii, fizyce, biologii i medycynie, oraz o sposobach w jaki
wykorzystuje się metody spektroskopowe w szczególności stacjonarną i rozdzielczą w czasie
spektroskopię absorpcyjną i emisyjną, w zakresie standardowych i niestandardowych badań.
Poprzez realizację ćwiczeń laboratoryjnych, efektem kształcenia będzie nabycie praktycznej
umiejętności pomiarów widm absorpcji, widm emisji, synchronicznych widm emisji, widm
trójwymiarowych luminescencji oraz doboru odpowiednich warunków pomiarów w
zaleŜności od celu badań, własności badanych układów i parametrów stosowanej aparatury.
Efektem kształcenia będzie takŜe uzyskanie wiedzy o prawidłowych nawykach w planowaniu
eksperymentu z wykorzystaniem odpowiednich technik spektroskopowych.
Literatura:
1. Materiały dotyczące spektroskopii absorpcyjnej i emisyjnej dostępne w internecie na
stronie http://www.staff.amu.edu.pl/~iwonam/student.htm.
2. Z. Kęcki, Podstawy spektroskopii molekularnej, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa
1998.
3. W. Schmidt, Optical Spectroscopy in Chemistry and Life Sciences, Wiley, Weinheim 2005.
4. J.R. Lakowicz, Principles of Fluorescence Spectroscopy, Second Edition, Kluwer
Academic/Plenum Publishers, New York 1999.
5. P. Suppan, Chemia i światło, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998.
6. H. Haken, H.C. Wolf, Fizyka molekularna z elementami chemii kwantowej, Wydawnictwo
Naukowe PWN, Warszawa 1998.
C. Przedmioty dodatkowe
Chemia Nieorganiczna
Treści kształcenia: wykład pozwoli na zaznajomienie z najwaŜniejszymi zagadnieniami
z obszaru zaawansowanej chemii nieorganicznej:
1/ metale przejściowe;
2/ kompleksy metali przejściowych;
3/ podstawy chemii metaloorganicznej;
4/ podstawy katalizy metalami i kompleksami metali;
5/ podstawy chemii bionieorganicznej;
6/ wielkocząsteczkowe związki nieorganiczne;
7/ materiały nieorganiczne o specyficznych właściwościach.
Efekty uczenia się – wiedza, umiejętności, postawy: zrozumienie zagadnień związanych
z chemią nieorganiczną, jak i aktualnych problemów, jakie stoją przed tą dyscypliną nauki we
współczesnym świecie. W oparciu o przedstawiony powyŜej zakres wykładów jak
i przeprowadzone zajęcia laboratoryjne i seminaryjne student powinien umieć opisać istnienie
fundamentalnych zaleŜności jak i trendów w obrębie poszczególnych grup pierwiastków.
Te trendy w zmianach reaktywności, struktury i właściwości pierwiastków i ich związków,
pozwalają na zrozumienie struktury układu okresowego, jak i z drugiej strony pozwalają
budować fundamenty, na których opiera się zrozumienie tego przedmiotu. Korzystając
z zdobytej wiedzy powinien umieć interpretować właściwości większości związków
nieorganicznych. Korzystając z tej wiedzy, powinien umieć ją wykorzystać w trakcie
dalszych studiów nad tworzeniem nowych obszarów chemii nieorganicznej, gdzie często
nowe i niezwykłe związki nieorganiczne są syntetyzowane i identyfikowane.
Literatura:
1) A. Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, PWN Warszawa 2002.
2) L. Kolditz, Chemia nieorganiczna cz.1-2, PWN Warszawa 1994.
3) A.F. Williams, Chemia nieorganiczna – podstawy teoretyczne, PWN Warszawa 1986.
4) F.A. Cotton, G. Wilkinson, P.L. Gaus, Chemia nieorganiczna, PWN Warszawa 1995.
5) C.E. Housecroft, A.G. Sharpe, Inorganic Chemistry, 2nd Edition Pearson Education
Limited 2005.
6) P. Atkins, T. Overton, Inorganic Chemistry, 4th Edition Oxford University Press 2006.
Technologia Chemiczna
Treści kształcenia: przekazanie aktualnej i specjalistycznej wiedzy obejmującej: technologię
produkcji kwasu siarkowego – instalacje o zmniejszonej emisji SO2 do atmosfery. Instalacje
syntezy amoniaku i otrzymywania kwasu azotowego. Metody wytwarzania cyjanowodoru.
Wytwarzanie chlorowodoru i kwasu solnego. Produkcja kwasu fosforowego – metody
ekstrakcyjne i termiczne. Nawozy fosforowe i azotowe. Otrzymywanie wodorotlenku sodu,
produkcja sody. Procesy metalurgiczne. Przerób gazu ziemnego i ropy naftowej.
Odgazowanie i zgazowanie paliw stałych. Przerób smoły węglowej. Zastosowania gazu
syntezowego. WaŜniejsze reakcje przemysłowe etylenu i propylenu. Syntezy z acetylenu.
Przerób węglowodorów aromatycznych. Polimery.
Efekty uczenia się – wiedza, umiejętności, postawy: studenci po tym przedmiocie uzyskają
wiedzę z zakresu najwłaściwszego sposobu przeprowadzania procesów produkcyjnych,
których istota polega na przekształceniu surowców w produkty podczas odpowiednio
dobranych reakcji chemicznych. Umiejętności uzyskane pozwolą na właściwy doboru metody
badawczej do danego zagadnienia technologicznego, odpowiednią interpretację wyników
badań oraz przyswojenie terminologii uŜywanej w technologii chemicznej.
Literatura:
1) R. Bogoczek, E. Kociołek-Balawejder, Technologia Chemiczna Organiczna,
Wydawnictwo Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu, 1992.
2) J. Kępiński, Technologia chemiczna nieorganiczna, PWN, Warszawa 1984.
3) E. Bortel, H. Koneczny, Zarys Technologii Chemicznej, Wydawnictwo Naukowe PWN,
Warszawa, 1992.
4) E. Grzywa, J. Molenda, Technologia Podstawowych Syntez Organicznych tom 1 i 2,
Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, Warszawa, 2000.
Chemia organiczna
Treści kształcenia: przedmiot przedstawia syntezę organiczną – wprowadzenie: planowanie
syntezy, selektywność reakcji i kontrola ich stereochemii. Podstawy analizy retrosyntetycznej:
definicje i terminologia. Rodzaje dyskonekcji. Syntony donorowe i akceptorowe.
Przekształcenia grup funkcyjnych. Tworzenie wiązań C-C i C-X. Grupy ochronne:
wprowadzanie, usuwanie i strategie wyboru. Synteza asymetryczna. Syntezy z udziałem
chiralnych pomocników, reagentów i katalizatorów. Zastosowanie w syntezie organicznych
związków fosforu: reakcja Wittiga (ylidy fosforowe), Hornera-WodsworthaEmmonsa
i Mitsunobu. Zastosowanie w syntezie organicznych związków siarki. Synteza cząsteczek
złoŜonych. Przegrupowania polarne.
Efekty uczenia się – wiedza, umiejętności, postawy: zrozumienie wiedzy z zakresu
nowoczesnego planowania syntez organicznych z uwzględnieniem analizy retrosyntetycznej,
w tym planowania syntez związków chiralnych. Po zakończeniu przedmiotu studenci powinni
wykazać się wiedzą i umiejętnością planowania syntez średnio skomplikowanych związków
organicznych z wykorzystaniem analizy retrosyntetycznej, takŜe związków chiralnych z
zastosowaniem chiralnych reagentów, pomocników i katalizatorów. Ponadto, studenci
powinni wykazać się umiejętnością przeprowadzania wieloetapowych syntez z
zastosowaniem grup ochronnych.
Literatura:
1) J. SkarŜewski, Wprowadzenie do syntezy organicznej, Wydawnictwo Naukowe PWN,
Warszawa, 1999.
2) F.A. Carrey, R.J. Sundberg, Advanced Organic Chemistry, Springer, 2007.
3) M.B. Smith, Organic Synthesis, McGraw-Hill, New York, 2002.
4) S. Warren, Organic Synthesis: The Disconnection Approach, John Wiley and Sons, New
York, 1982.
Chemia fizyczna
Treści kształcenia: Preliminaria – termodynamika przejść fazowych i granic
międzyfazowych, wybrane oddziaływania międzycząsteczkowe. Zjawiska powierzchniowe.
Napięcie i ciśnienie powierzchniowe. Praca adhezji. Kąt zwilŜania. Prawa Cassiego i Wenzla.
Superhydrofobowość. Struktura i dynamika pian i stęŜonych emulsji. Prawa Plateau
i Laplace’a. Prawo von Newmanna. Układy micelarne. Krytyczne stęŜenie micelizacji.
Solubilizacja. Liczba agregacji. Parametr upakowania (kształtu). Parametr HLB. Zjawiska
elektryczne na granicy faz ciało stałe – roztwór elektrolitu. Podwójna warstwa elektryczna.
Potencjał Nernsta. Zjawiska elektrokinetyczne. Zjawiska w nanoskali – efekt Tyndalla,
rozpraszanie Rayleigha, ruchy Browna, dynamiczne rozpraszanie światła. Teoria DLVO.
Koagulacja. Krytyczne stęŜenie koagulacji. Kinetyka procesów złoŜonych.
Efekty uczenia się – wiedza, umiejętności, postawy zrozumienie: zrozumienie wiedzy na temat
fizycznych podstaw niezbędnych do wyjaśnienia zjawisk i procesów zachodzących na
granicach międzyfazowych oraz w układach zdyspergowanych. Absolwent kursu powinien
posiadać umiejętność posługiwania się poznanymi prawami i zastosowaniem ich do
rozwiązywania wybranych problemów z zakresu fizykochemii powierzchni oraz
nanotechnologii. Ćwiczenia laboratoryjne kursu mają zapewnić podstawowe umiejętności w
zakresie modelowania i badania eksperymentalnego procesów zachodzących w na
powierzchniach międzyfazowych i w nanoskali oraz wykształcić postawę sumiennego
i krytycznego eksperymentatora.
Literatura:
1. K. Pigoń, Z. Ruziewicz, Chemia fizyczna, PWN Warszawa, 2007.
2. H. Sonntag, Koloidy, PWN, Warszawa, 1982.
3. T. Witten, P. Pincus, Structured Fluids. Polymers, Colloids, Surfactants, Oxford University
Press, Oxford, 2004.
4. H.J. Butt, K. Graf, M. Kappl, Physics and Chemistry of Interfaces, Wiley-VCH GmbH &
Co, Kga, Weinheim, 2003.
5. G.T. Barnes, I.R. Gentle, Interfacial Science. An Introduction, Oxford University Press,
Oxford, 2005.6. W.B. Russel, D.A. Saville, W.R. Schowalter, Colloidal Dispersions,
Cambridge University Press, Cambridge, 1999.
7. D.F Evans, H. Wennerstrom, The Colloidal Domain. Where Physics, Chemistry, Biology
and Technology Meet, 2nd edition, Wiley VCH, New York, 1999.