Bitwa o Anglię

Bitwa o Anglię
10 lipca 1940 – 31 października 1940
Historia
Bitwa o Anglię – kampania powietrzna
głównie nad południową i centralną Anglią,
toczona między niemieckim
lotnictwem Luftwaffe a brytyjskim RAF, w
czasie II wojny światowej, w okresie od 10
lipca do 31 października 1940 roku.
Określana jest też jako bitwa o Wielką
Brytanię, zwłaszcza w historiografii
brytyjskiej (Battle of Britain). Była to
pierwsza kampania toczona wyłącznie za
pomocą lotnictwa.
Przyczyny bitwy
Po zdobyciu Francji, Adolf Hitler oczekiwał, że Wielka
Brytania wycofa się z wojny, korzystając z
niemieckiej oferty pokojowej i da Niemcom wolną
rękę w działaniach w Europie. W początkowych
planach niemieckich nie leżało natomiast zdobycie
Wielkiej Brytanii. Wobec stanowczego odrzucenia
niemieckich sugestii pokojowych przez rząd brytyjski
pod przewodnictwem premiera Winstona Churchilla,
Hitler zarządził przygotowania do inwazji morskiej
na Wyspy Brytyjskie, pod kryptonimem Seelöwe (Lew
Morski).
Bombowce Heinkel He 111 nad
Londynem w czasie Bitwy o Anglię
Operacja inwazyjna, borykająca się z dużymi problemami
logistycznymi po stronie niemieckiej, nieprzygotowanej do
szybkiego zapewnienia licznych środków transportu
morskiego, miała według dyrektyw być gotowa w połowie
sierpnia. Warunkiem koniecznym do realizacji tego planu
było osiągnięcie przewagi w powietrzu poprzez zniszczenie
brytyjskiego lotnictwa w powietrzu i na ziemi, co stało się
głównym celem niemieckim bitwy o Anglię. W początkowych
jej fazach istotnym celem Niemców było również
niszczenie brytyjskiej floty i żeglugi, zwłaszcza na
kanale La Manche, a w środkowej, decydującej fazie, stało
się nim niszczenie brytyjskiego przemysłu lotniczego.
Ubocznym celem była izolacja Wielkiej Brytanii przez
niszczenie transportu morskiego, wpływające na złamanie
chęci oporu. Wobec nieosiągnięcia przewagi w powietrzu,
począwszy od czwartej fazy (7 września 1940) głównym
celem niemieckim stało się złamanie chęci oporu w
społeczeństwie brytyjskim, zmierzające do wycofania się
Wielkiej Brytanii z wojny.
Przebieg bitwy
Bitwa o Wielką Brytanię była jedną z nielicznych batalii II wojny
światowej rozegranych wyłącznie w powietrzu. I właściwie
jedyną, która pociągnęła za sobą skutki strategiczne. Wojna
lotnicza rządzi się własnymi prawami, innymi niż starcia lądowe.
Jej cechą jest m.in. to, że działania mają charakter
ciągły. Lotnictwo prowadzi tak różnorodne działania –
samodzielne, a także we współpracy z wojskami lądowymi
czy marynarką wojenną – że właściwie nie ma przerwy w jego
aktywności. Widać to także na przykładzie bitwy o Anglię.
Według tradycyjnej brytyjskiej periodyzacji, przyjętej w 1941 r.
przez brytyjskie Ministerstwo Lotnictwa, bitwa o Anglię toczyła
się od 8 VIII do 31 X 1940 r. Dzieli się na cztery podokresy (818 VIII, 19 VIII-5 IX, 6 IX-5 X, 6-31 X 1940 r.) Część
historyków wyróżnia jednak pięć podokresów, rozciągających
przy tym jej trwanie na czas pomiędzy 10 VII a 31 X 1940 r.
Rozbieżności biorą się z faktu, ze starcia
pomiędzy Luftwaffe a Royal Air Force trwały bez przerwy od
wiosny 1940 r. także po upadku Francji, a różnicę stanowiła
jedynie ich intensywność.
Niemieckie bombowce Heinkel He
111 na kanałem La Manche
Polskie jednostki w składzie RAF
biorące udział w bitwie o Anglię
W bitwie o Anglię najpierw w składzie, a potem u boku
RAF, walczyły 4 polskie dywizjony: 2 bombowe
(300 i 301), 2 myśliwskie (302 i 303) oraz 81 polskich
pilotów w dywizjonach brytyjskich, w sumie 144
polskich pilotów (poległo 29), co stanowiło 5% ogółu
pilotów RAF biorących udział w
bitwie. Polacy zestrzelili około 170 samolotów
niemieckich, uszkodzili 36, co stanowiło około 12%
strat Luftwaffe.Dywizjon 303 był najlepszą jednostką
lotniczą, biorącą udział w bitwie o Anglię – zgłosił
zestrzelenie 126 maszyn Luftwaffe.
Wykorzystano doświadczenia Polaków w łamaniu
wiadomości szyfrowanych przez Enigmę, co pozwoliło
na poznanie wielu niemieckich tajnych planów.
Piloci Dywizjonu 303
Straty
Łącznie Niemcy stracili 1733 samoloty, a ok. 650
zostało uszkodzonych – było to 52% stanu
Luftwaffe z lipca 1940, straty ludzkie to 2500
poległych i wziętych do niewoli oraz 1000
rannych lotników.
Brytyjczycy stracili 1087 samolotów, a ok. 450
zostało uszkodzonych – wynosiło to ok. 135%
stanu z lipca 1940. Śmierć poniosło 544 pilotów,
a 500 zostało rannych. Przemysł brytyjski
pracował pełną parą, dzięki czemu straty w
maszynach były na bieżąco uzupełniane.
Londyn po bombardowaniu
KONIEC