przygotowanie dziecka do uczestniczenia w przesłuchaniu – rola

PRZYGOTOWANIE DZIECKA DO UCZESTNICZENIA
W PRZESŁUCHANIU – ROLA PSYCHOLOGA
Dzieci uczestniczące w procedurach
prawnych potrzebują szczególnego wsparcia
i ochrony ze strony dorosłych, a także instytucji,
które w procedurze prawnej będą się z nimi
kontaktować. Dlatego tak ważna jest współpraca
interdyscyplinarna (psycholog, pracownicy
wymiaru sprawiedliwości a także rodzice).
Niedopuszczalne jest narażanie dziecka na
doświadczenie odtwarzania traumatycznego
zdarzenia bez wcześniejszego przygotowania
go. Dlatego stawiamy na edukację dziecka (rola
psychologa)!
Dziecko powinno otrzymać informacje
adekwatne do jego poziomu rozwoju, dotyczące
procedury prawnej. Należy wyjaśnić dziecku:
kto będzie z nim rozmawiał, co jest ważne
w sposobie przekazywania przez nie informacji, kiedy odbędzie się przesłuchanie
(nie informując o terminie przesłuchania, utwierdzamy je w przekonaniu, że świat
jest nieprzewidywalny i niebezpieczny), gdzie dziecko będzie odpowiadać o
zdarzeniu, w którym uczestniczyło lub było świadkiem. Dzięki edukacji dziecko
zdobywa wiedzę i wyobrażenie na temat sytuacji składania zeznań. Nie bez
znaczenia jest omówienie napięć i lęków związanych z uczestnictwem w procedurze
prawnej i ćwiczenie z nim aktywnego radzenia sobie ze stresem. Niedopuszczalne
jest mówienie do dziecka – „nie martw się, wszystko będzie dobrze”, „powiedz mnie
pierwszej”, „lepiej będzie jak powiesz, że …”, nie składajmy dziecku obietnic,
których możemy nie dotrzymać, dziecko poczuje się wtedy oszukane i zdradzone.
Bardzo ważne jest aby dziecko zrozumiało, że podczas przesłuchania musi
mówić prawdę. Należy uświadomić mu, że jeśli powie „nie wiem” lub „nie
pamiętam” to nic się nie stanie i żadna kara go za to nie spotka. A jeśli nie zrozumie
pytania może poprosić o powtórzenie pytania, co też nie jest niczym złym.
Pamiętajmy aby zasygnalizować dziecku, że jeśli teraz nie chce odpowiedzieć na
pytanie, to może zrobić to później, będzie to dla niego sygnałem, że ma poczucie
kontroli – może poczuć się na tyle bezpiecznie, że zechce rozmawiać o swoich
doświadczeniach, które wcześniej wydawały się zbyt zagrażające i wstydliwe by o
nich opowiadać.