D - Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Gdańsku

Sygn. akt III AUa 1509/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 3 lutego 2016 r.
Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G.
w składzie:
Przewodniczący:
SSA Grażyna Czyżak (spr.)
Sędziowie:
SSA Małgorzata Gerszewska
SSA Barbara Mazur
Protokolant:
sekr.sądowy Wioletta Blach
po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2016 r. w Gdańsku
sprawy M. D.
przeciwko Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego
o prawo do renty rolniczej
na skutek apelacji M. D.
od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku VIII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 31 marca 2015 r.,
sygn. akt VIII U 1238/14
oddala apelację.
SSA Małgorzata Gerszewska SSA Grażyna Czyżak SSA Barbara Mazur
Sygn. akt III AUa 1509/15
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 17 lipca 2014 r. Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego Oddział Regionalny w G., powołując
się na art. 21 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 2013 r., poz. 1403 ze
zm.), odmówił ustalenia M. D. prawa do renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym od dnia
01 lipca 2014 r. wskazując, że orzeczeniem z dnia 15 lipca 2014 r. komisja lekarska KRUS nie uznała jej za całkowicie
niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym.
Odwołanie od powyższej decyzji wniosła M. D. kwestionując dokonaną w postępowaniu administracyjnym ocenę
wpływu rozpoznanych u niej schorzeń na jej zdolność do pracy w gospodarstwie rolnym oraz domagając się zmiany
tej decyzji i przyznania jej renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy.
W odpowiedzi na odwołanie Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego wniósł o jego oddalenie,
podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Wyrokiem z dnia 31 marca 2015 r. w sprawie VIII U 1238/14 Sąd Okręgowy w Gdańsku VIII Wydział Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie.
Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu I instancji:
M. D. urodziła się dnia (...) Ma wykształcenie średnie w zawodzie technik ogrodnictwa. Pracowała w charakterze
salowej, ogrodnika, młodszej asystentki taksatora gleboznawstwa, referenta, kasjerki – fakturzystki oraz w
gospodarstwie rolnym.
Miała przyznane prawo do renty rolnej w okresie od dnia 26 czerwca 2009 r. do dnia 30 czerwca 2014 r.
W dniu 16 maja 2014 r. złożyła wniosek o przyznanie jej prawa do dalszej renty z tytułu całkowitej niezdolności do
pracy w gospodarstwie rolnym.
Orzeczeniem z dnia 25 czerwca 2014 r. lekarz rzeczoznawca KRUS nie uznał ubezpieczonej za całkowicie niezdolną
do pracy w gospodarstwie rolnym.
W wyniku wniesionego sprzeciwu wnioskodawczyni została poddana badaniu przez komisję lekarską KRUS, która
stwierdziła, że rozpoznane: zmiany zwyrodnieniowe stawów i kręgosłupa bez upośledzenia funkcji; stan po zabiegach
cieśni nadgarstka obustronne i kciuka trzaskającego bez cech inwalidztwa; niedoczynność tarczycy; nadciśnienie
tętnicze I stopnia oraz H. nie powodują u niej całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym.
Decyzją z dnia 17 lipca 2014 r. Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego Oddział Regionalny w G. odmówił
jej prawa do dalszej renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym.
Biegli sądowi rozpoznali u ubezpieczonej następujące schorzenia: nadciśnienie tętnicze samoistne I okresu (...)
bez zmian narządowych; nieprawidłowe wartości glikemii; uwolnienie nerwów pośrodkowych na poziomie kanału
nadgarstka lewego i prawego; uwolnienie ścięgna zginacza długiego kciuka; bóle głowy przewlekłe; zmiany
zwyrodnieniowo – deformacyjne kręgosłupa; niedoczynność tarczycy obecnie w eutyreozie oraz nietolerancja glukozy.
Ubezpieczona nie jest całkowicie niezdolna do pracy w gospodarstwie rolnym.
Swoje ustalenia w niniejszej sprawie Sąd Okręgowy oparł na podstawie całokształtu materiału dowodowego
zgromadzonego w sprawie, w tym w szczególności na podstawie akt rentowych, którym jako dokumentom urzędowym,
sporządzonym w przepisanej formie przez powołane do tego organy należało dać wiarę co do tego, co zostało w nich
urzędowo zaświadczone. Strony nie kwestionowały okoliczności wykazanych w treści w/w dokumentacji, toteż nie
budziły one również wątpliwości tego Sądu. Nadto, ustaleń w sprawie Sąd I instancji dokonał na podstawie treści
opinii biegłych sądowych lekarzy.
W ocenie tego Sądu odwołanie ubezpieczonej jako niezasadne należało oddalić.
Zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (tekst jednolity: Dz. U. z
2013 roku, poz. 1403 ze zm.), prawo do renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy, które ustało z powodu ustąpienia
całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od dnia
ustania prawa do renty, ubezpieczony ponownie stał się całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym.
Zgodnie z art. 21 ust. 5, 6 i 7 cytowanej ustawy za całkowicie niezdolnego do pracy w gospodarstwie rolnym uważa
się ubezpieczonego, który z powodu naruszenia sprawności organizmu utracił zdolność do osobistego wykonywania
pracy gospodarstwie rolnym.
Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było, czy ubezpieczona spełniła wszystkie wymagane warunki do przyznania
jej prawa do dalszej renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy, w tym, czy jest całkowicie niezdolna do pracy w
gospodarstwie rolnym. Spełnienie pozostałych przesłanek było między stronami niesporne.
Celem ustalenia istnienia całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym u ubezpieczonej, Sąd Okręgowy
dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy.
Biegli sądowi analizując stan zdrowia ubezpieczonej uznali, że zdiagnozowane u niej schorzenia nie powodują u niej
całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym.
Biegli sądowi neurolog i ortopeda po zbadaniu ubezpieczonej i zapoznaniu się z dokumentacją medyczną stwierdzili,
że u ubezpieczonej nastąpiła poprawa stanu zdrowia. Wskazali, że podstawą ostatnio orzeczonej renty z tytułu
niezdolności do pracy była rekonwalescencja po leczeniu operacyjnym zespołu cieśni kanału nadgarstka lewego. Po
zabiegu i rekonwalescencji uzyskano wyleczenie i obecnie nie ma zaników mięśniowych, a chwyt jest prawidłowy. W
ocenie biegłych wobec ustąpienia objawów choroby ręki lewej i zachowanej sprawności manualnej w ręce prawej oraz
przy braku innych objawów przedmiotowych, brak jest podstaw do zakwestionowania orzeczenia lekarzy orzeczników.
Biegły kardiolog wskazał z kolei, że w obrazie ECHO brak jest cech przerostu, czy zaburzeń funkcji skurczowo
– rozkurczowej lewej komory. Ubezpieczona nie była hospitalizowana z powodów kardiologicznych i nie miała
pobytów w SOR, czy IP z powodu niekontrolowanych zwyżek ciśnienia. Nie prezentowała nigdy objawów rozkurczowej
niewydolności serca, czy przełomu preryjnego. Parametry są wyrównane i wymaga jedynie indywidualnie dobranej
skojarzonej farmakoterapii i leczenia dietetycznego.
Biegły endokrynolog wskazał zaś, że niedoczynność tarczycy leczona jest prawidłowo preparatami tyroksyny z
uzyskaniem równowagi – eutyreozy. Objawy wypadowe są jedynie nieznacznie nasilone, a nietolerancja glukozy jest
leczona dietą i preparatami metforminy z pożądanym efektem.
Sąd I instancji uznał opinie biegłych za w pełni wiarygodne wskazując, że są one zupełne, wewnętrznie niesprzeczne,
nawzajem ze sobą korespondują i uzupełniają się. W ocenie tego Sądu wnioski w nich zawarte są wyczerpujące,
logiczne i prawidłowo uzasadnione. Opinie zostały wydane przez lekarzy – specjalistów z dziedzin medycyny
adekwatnych do wskazywanych przez ubezpieczonego schorzeń.
Zdaniem Sądu Okręgowego sporządzone w niniejszej sprawie opinie biegłych są miarodajnym i rzetelnym środkiem
dowodowym. Sąd ten w pełni podzielił ustalenia opinii i ich wnioski. Podkreślił, że biegli wydali przedmiotowe opinie
w oparciu o całą dostępną dokumentację lekarską i wyniki badania przedmiotowego.
Nie widząc zatem podstaw do poddawania w wątpliwość fachowości biegłych i ich bezstronności Sąd I instancji
podzielił wyrażone przez nich stanowisko i przyjął je jako miarodajne dla dokonania ustaleń faktycznych w sprawie.
Sąd ten stwierdził, że ubezpieczona wprawdzie zakwestionowała przedmiotowe opinie, lecz jednocześnie nie podała
żadnych merytorycznych argumentów na poparcie swoich racji, a ograniczyła się jedynie do ponownego wskazania
schorzeń, na które cierpi.
Wskazał, że subiektywna ocena stanu zdrowia ubezpieczonej i jej przekonanie, że jest niezdolna do pracy, nie może
zastąpić oceny dokonanej przez biegłych sądowych – wysokiej klasy specjalistów, którzy w przekonujący sposób
uzasadnili swoje stanowisko (por. wyrok S.N. z dnia 22 stycznia 1998 r., II UKN 466/97, OSNAP 1999/1/25).
W konkluzji z przytoczonych wyżej względów, na mocy art. 47714 § 1 k.p.c. w zw. z cytowanymi wyżej przepisami, Sąd
Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.
Apelację od powyższego wyroku wywiodła M. D. kwestionując przyjęcie przez Sąd Okręgowy w oparciu o
przeprowadzone w sprawie opinie biegłych sądowych lekarzy, że po dniu 30 czerwca 2014 r. nie jest nadal całkowicie
niezdolna do pracy w gospodarstwie rolnym.
W toku postępowania apelacyjnego wraz z pismem procesowym z dnia 08 maja 2015 roku ubezpieczona przedłożyła
dokumenty w postaci: decyzji Powiatowego Urzędu Pracy w G. z dnia 24 lipca 2014 r. (k. 71 akt sprawy), decyzji ZUS/
Oddziału w G. z dnia 20 lutego 2015 r. (k. 72 akt sprawy) oraz wyników badania przewodnictwa nerwowego: z dnia
20 listopada 2008 r. (k. 75-75v. akt sprawy) i z dnia 06 maja 2015 r. (k. 73-74v. akt sprawy).
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja M. D. nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ nie zawiera zarzutów skutkujących uchyleniem lub zmianą
wyroku Sądu I instancji.
Spór w przedmiotowej sprawie koncentrował się na kwestii, czy po dniu 30 czerwca 2014 r. ubezpieczona spełnia
łącznie wszystkie przesłanki ustalenia jej prawa do renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy, wynikające z treści
art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 2015 r., poz. 704 ze zm.,
nazywanej dalej ustawą o ubezpieczeniu społecznym rolników), a w szczególności przesłankę trwałej lub okresowej
całkowitej niezdolności do osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym (art. 21 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 21
ust. 5 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników).
Wskazać należy, że u podstaw dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny zdolności wnioskodawczyni do pracy leżały
opinie biegłych sądowych lekarzy: kardiologa-internisty bez daty (k. 20-23 akt sprawy), neurologa i ortopedy z dnia 16
grudnia 2014 r. (k. 26-27v. akt sprawy) oraz endokrynologa z dnia 14 stycznia 2015 r. (k. 35-36 akt sprawy), w których
biegli ci stwierdzili, że rozpoznane schorzenia nie czynią odwołującej całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie
rolnym.
Opinia biegłego podlega ocenie na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki
i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz
stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (por. wyrok S.N. z dnia 21 października 2004 r. w sprawie V CK
143/04, publik. LEX nr 585885).
Zdaniem Sądu II instancji sporządzone w postępowaniu pierwszoinstancyjnym opinie biegłych sądowych lekarzy
odpowiadają wymogom stawianym przez przepis art. 285 § 1 k.p.c., ponieważ nie tylko umożliwiają ich sądową
kontrolę, ale nadto ich uzasadnienia są przystępne i zrozumiałe dla osób nie dysponujących wiedzą medyczną, zaś
wnioski sformułowane zostały jasno i czytelnie.
Opinie te sporządzone zostały przez lekarzy o specjalności adekwatnej do schorzeń, na które cierpi M. D.. Treść tych
opinii świadczy o tym, że ich wydanie poprzedzone zostało rzetelną i wnikliwą analizą zgromadzonych w sprawie
dowodów, mających wpływ na wyrażone w tych opiniach finalne ustalenia. Biegli sądowi lekarze przekonywująco i
logicznie uzasadnili swoje stanowiska.
Dokonana przez tych biegłych ocena wpływu rozpoznanych u ubezpieczonej schorzeń na jej zdolność do pracy w
gospodarstwie rolnym uwzględnia wymienione w § 2 ust. 1-4 rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 31
grudnia 2004 r. w sprawie orzecznictwa lekarskiego w Kasie Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. z 2005
r. Nr 6, poz. 46) czynniki medyczne i zawodowe.
Podkreślenia wymaga, że stosownie do treści art. 21 ust. 5 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników dla uznania
wnioskodawczyni za całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym konieczne jest, aby utraciła ona zdolność
do osobistego wykonywania tej pracy.
U podstaw ustalenia M. D. decyzją z dnia 18 czerwca 2013 r. (k. 98 akt KRUS) prawa do okresowej renty rolniczej
z tytułu niezdolności do pracy od dnia 01 lipca 2013 r. do dnia 30 czerwca 2014 r. leżało orzeczenie lekarza
rzeczoznawcy KRUS z dnia 04 czerwca 2013 r. (k. 62-64 akt KRUS), który rozpoznał u ubezpieczonej jako chorobę
podstawową: chorobę zwyrodnieniową wielostawową (kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego oraz stawów obu rąk) z
przewlekłym zespołem bólowym i ograniczeniem funkcji, obserwacją RZS, obustronnym zespołem cieśni nadgarstka
– po leczeniu operacyjnym w 2009 r. i w 2011 roku – z dysfunkcją obu rąk oraz uznał, że powyższe schorzenia czynią
wnioskodawczynię całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym do czerwca 2014 r.
Z treści dokumentu w postaci zaświadczenia o stanie zdrowia z dnia 07 maja 2014 roku (k. 109-109v. akt
KRUS) wynika, że podstawowymi chorobami, na które cierpi M. D. są: przewlekłe bóle o typie radikulagii szyjnej
spowodowanej dyskopatią C5/C6 oraz zmianami zwyrodnieniowymi oraz stan po synomectomii i uwolnienia nerwu
pośrodkowego lewego (maj 2011 r.), zaś schorzeniami współistniejącymi są: obserwacja w kierunku RZS, choroba
zwyrodnieniowa licznych stawów, niedoczynność tarczycy i choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa L-S.
U podstaw zaskarżonej decyzji leży orzeczenie komisji lekarskiej KRUS z dnia 15 lipca 2014 r. (k. 122-125 akt
KRUS), która rozpoznała u ubezpieczonej jako chorobę podstawową zmiany zwyrodnieniowe stawów i kręgosłupa bez
upośledzenia funkcji, zaś jako choroby współistniejące: stan po zabiegach cieśni nadgarstka obustronnych i kciuka
trzaskającego bez cech inwalidztwa, niedoczynność tarczycy, nadciśnienie tętnicze I st. H. oraz uznała, że powyższe
schorzenia nie czynią wnioskodawczyni całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym.
Tym samym dla udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy stan zdrowia M. D. czyni ją całkowicie niezdolną do osobistego
wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym kluczowa jest ocena przebiegu wymienionych wyżej schorzeń oraz
ustalenie wpływu tych schorzeń na sprawność jej organizmu po dniu 30 czerwca 2014 r.
Z treści wniosków końcowych opinii biegłego internisty-kardiologa (k. 20-23 akt sprawy) wynika, że rozpoznane u
ubezpieczonej schorzenia kardiologiczne na żadnym etapie leczenia nie powodowały jej całkowitej niezdolności do
osobistej pracy w gospodarstwie rolnym.
Treść opinii biegłych sądowych lekarzy: neurologa i ortopedy z dnia 16 grudnia 2014 roku (k. 26-27v. akt sprawy)
wskazuje natomiast, że nastąpiła poprawa stanu zdrowia neurologicznego i ortopedycznego wnioskodawczyni w
porównaniu z tym stanem, który leżał u podstaw ustalenia jej decyzją z dnia 18 czerwca 2013 r. (k. 98 akt KRUS)
prawa do okresowej renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy od dnia 01 lipca 2013 r. do dnia 30 czerwca 2014 r.,
wyrażająca się w uzyskaniu wyleczenia zespołu cieśni kanału nadgarstka lewego – obecnie nie stwierdza się zaników
mięśniowych, zaś chwyt jest prawidłowy. Zdaniem tych biegłych wobec ustąpienia objawów choroby ręki lewej oraz
zachowanej sprawności ręki prawej brak jest podstaw do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy.
W świetle wniosków końcowych opinii biegłego sądowego endokrynologa z dnia 14 stycznia 2015 r. (k. 35-36 akt
sprawy) brak jest podstaw do orzeczenia całkowitej niezdolności M. D. do pracy z powodów endokrynologicznych.
Powyższe konkluzje korespondują z zawartymi w opiniach wskazanych biegłych sądowych lekarzy opisami badań
przedmiotowych.
Zasady logiki i doświadczenia życiowego nakazują przyjąć, że sprawność narządów ruchu oraz zdolność do wysiłku
fizycznego ma kluczowe znaczenie dla oceny zdolności do osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym.
Znaczne ograniczenie sprawności ruchowej ubezpieczonej oraz zdolności do wysiłku fizycznego wobec konieczności,
na ogół fizycznego, wykonywania pracy w gospodarstwie, w praktyce uniemożliwiałoby jej bowiem osobiste
wykonywanie tej pracy.
Ponieważ sporządzone w postępowaniu sądowym pierwszoinstancyjnym w niniejszej sprawie opinie biegłych
sądowych lekarzy wskazują, że nastąpiła poprawa stanu zdrowia wnioskodawczyni wyrażająca się w ustąpieniu
po leczeniu operacyjnym objawów zespołu cieśni nadgarstka ręki lewej, zaś pozostałe rozpoznane schorzenia nie
ograniczają w znaczącym stopniu jej sprawności ruchowej, czy zdolności do długotrwałego wysiłku fizycznego, zasadne
jest przyjęcie, że schorzenia te nie naruszają sprawności jej organizmu w takim stopniu, że powodują niezdolność do
osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym.
Oceny biegłych sądowych lekarzy nie podważają, przedłożone w postępowaniu apelacyjnym dokumenty medyczne w
postaci wyników badania przewodnictwa nerwowego: z dnia 20 listopada 2008 r. (k. 75-75v. akt sprawy) i z dnia 06
maja 2015 r. (k. 73-74v. akt sprawy).
Odnosząc się na wstępie do wyników badania przewodnictwa nerwowego z dnia 20 listopada 2008 r. (k. 75-75v.
akt sprawy) stwierdzić należy, że były one już przedmiotem analizy biegłych sądowych lekarzy w postępowaniu
pierwszoinstancyjnym, co znajduje odzwierciedlenie w treści opinii biegłych sądowych lekarzy: neurologa i ortopedy
z dnia 16 grudnia 2014 r. (k. 26-27v. akt sprawy).
W odniesieniu zaś do wyników badania przewodnictwa nerwowego z dnia 06 maja 2015 r. (k. 73-74v. akt sprawy)
Sąd Apelacyjny zauważa, że ujawnienie się nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy
lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, które powstały po dniu złożenia odwołania od zaskarżonej decyzji
może wpłynąć na sposób rozstrzygnięcia sprawy przez sąd pierwszej instancji. Muszą one jednak ujawnić się przed
zamknięciem rozprawy w tym sądzie. Inaczej mówiąc, w sprawie o stwierdzenie prawa do renty rolniczej z tytułu
niezdolności do pracy możliwe jest uchylenie decyzji organu rentowego i przekazanie sprawy temu organowi do
ponownego rozpoznania na mocy art. 47714 § 4 k.p.c., jednak tylko wtedy, gdy zmiana w stanie zdrowia wpływająca
na stwierdzenie jej niezdolności do pracy nastąpiła do chwili zamknięcia rozprawy przed sądem pierwszej instancji
(por. wyrok S.N. z dnia 05 kwietnia 2007 r., I UK 316/06, LEX nr 407524).
Ponieważ w przedmiotowej sprawie nowe okoliczności dotyczące stanu zdrowia M. D. w postaci wyników badania
przewodnictwa nerwowego z dnia 06 maja 2015 r. (k. 73-74v. akt sprawy) ujawniły się już po wydaniu wyroku przez
Sąd I instancji, w postępowaniu apelacyjnym, skarżąca nie mogła się na nie skutecznie powołać w tym postępowaniu.
Powyższe okoliczności mogą jednak stanowić podstawę do wystąpienia przez apelującą z kolejnym wnioskiem o
ustalenie jej prawa do renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy.
Pozostałe przedłożone w postępowaniu apelacyjnym dokumenty w postaci: decyzji Powiatowego Urzędu Pracy w G.
z dnia 24 lipca 2014 r. (k. 71 akt sprawy) i decyzji ZUS/Oddziału w G. z dnia 20 lutego 2015 r. (k. 72 akt sprawy)
pozostają bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.
W związku z powyższym prawidłowo Sąd Okręgowy uznał sporządzone w postępowaniu przed tym Sądem opinie
biegłych sądowych lekarzy za miarodajne dla ustalenia stanu zdrowia wnioskodawczyni i wpływu rozpoznanych u niej
schorzeń na jej zdolność do wykonywania osobistej pracy w gospodarstwie rolnym po dniu 30 czerwca 2014 roku.
Odmienna ocena przeprowadzonych przez Sąd I instancji dowodów, zaprezentowana przez skarżącą w apelacji,
zgodnie z którą rozpoznane u niej schorzenia uniemożliwiają jej osobiste wykonywanie pracy w gospodarstwie rolnym
po tym dniu, nie znajduje oparcia w zgromadzonych w niniejszej sprawie dowodach, ponadto jest sprzeczna z zasadami
logiki i doświadczenia życiowego, a tym samym stanowi jedynie gołosłowną polemikę z merytorycznie uzasadnionym
stanowiskiem biegłych sądowych lekarzy.
Z treści art. 21 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników wynika jednoznacznie, że dla ustalenia prawa do
renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy nieodzowne jest łączne spełnienie wszystkich wymienionych w jej treści
przesłanek, w tym wymienionej w treści pkt 2 przesłanki całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym.
Zdaniem Sądu II instancji przeprowadzone w niniejszej sprawie przed Sądem Okręgowym postępowanie dowodowe
jednoznacznie wykazało, że M. D. nie jest całkowicie niezdolna do osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie
rolnym po dniu 30 czerwca 2014 r., a zatem zasadnie Sąd ten uznał, że nie spełnia przesłanki z art. 21 ust. 1 pkt 2 w zw.
z art. 21 ust. 5 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników, co wobec konieczności łącznego spełnienia wszystkich
przesłanek z art. 21 ust. 1 pkt 1-3 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników, skutkuje brakiem podstaw prawnych
do ustalenia ubezpieczonej prawa do renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy po tym dniu.
Sąd I instancji dokonał prawidłowej, zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny całego
zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i prawidłowo zastosował przepisy prawa materialnego. Apelacja
wnioskodawczyni nie zdołała podważyć oceny tego Sądu.
Wobec powyższego, uznając apelację M. D. za bezzasadną, na mocy art. 385 k.p.c., Sąd Apelacyjny orzekł jak w
sentencji wyroku.
SSA Małgorzata Gerszewska SSA Grażyna Czyżak SSA Barbara Mazur