D - Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

Sygn. akt I ACa 286/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 sierpnia 2014 r.
Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny
w składzie:
Przewodniczący
:
SSA Janusz Leszek Dubij
Sędziowie
:
SA Magdalena Pankowiec
SA Jarosław Marek Kamiński (spr.)
Protokolant
:
Izabela Lach
po rozpoznaniu w dniu 28 sierpnia 2014 r. w Białymstoku
na rozprawie
sprawy z powództwa (...) Spółki z o.o. w O.
przeciwko (...) Spółce z o.o. Spółce komandytowej w L.
o zapłatę
na skutek apelacji pozwanego
od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie
z dnia 26 listopada 2013 r. sygn. akt V GC 112/13
1. oddala apelację;
2. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.700 złotych tytułem zwrotu kosztów za drugą
instancję.
UZASADNIENIE
Powódka (...) Sp. z o.o. w O. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) Sp. z o.o. sp. k. w L. kwoty 127.506,04 zł z
ustawowymi odsetkami od kwot i dat szczegółowo opisanych w pozwie. Podała, że dochodzona pozwem kwota stanowi
należność za sprzedane pozwanej opony i związane z tym usługi.
Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 20 marca 2013 r., Sąd Okręgowy w Olsztynie uwzględnił
powództwo w całości.
Pozwana - w sprzeciwie od tego nakazu zapłaty - wniosła o oddalenie powództwa. Podniosła, że powódka wystawił
faktury za świadczone usługi w cenach wyższych niż zawarte w zaakceptowanym przez nią cenniku. Dodała też, że
zgodnie z umową wykonanie usług miało być potwierdzone przez protokół podpisany przez strony, a powód takich
protokołów nie przedstawił.
Wyrokiem z dnia 26 listopada 2013 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę
127.506,04 zł z ustawowymi odsetkami od kwot: 10.723,98 zł od dnia 15 września 2012 r., 11.540 zł od dnia 18 września
2012 r., 5.634,81 zł od dnia 22 września 2012 r., 4.728,82 zł od dnia 23 września 2012 r., 12.567,37 zł od dnia 6
października 2012 r., 9.726,66 zł od dnia 2 listopada 2012 r., 11.177,20 zł od dnia 4 listopada 2012 r., 4.554,20 zł od
dnia 9 listopada 2012 r., 32.744,84 zł od dnia 23 listopada 2012 r., 5.154,07 zł od dnia 7 grudnia 2012 r., 6.256,17 zł od
dnia 8 grudnia 2012 r., 11.661,77 zł od dnia 15 grudnia 2012 r., 1.036,15 zł od dnia 30 grudnia 2012 r. - do dnia zapłaty
oraz zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 9.993 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
Orzeczenie to zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.
W ramach łączącej strony współpracy, powodowa spółka wykonywała na zlecenie pozwanej czynności polegające m.in.
na wymianie opon i związane z tym usługi serwisowe.
Za te usługi wystawiła faktury VAT na łączną kwotę 127.506,04 zł: w dniu 14 listopada 2012 r. nr (...)/12 na kwotę
1.036,15 zł z terminem płatności do 29 grudnia 2012 r., w dniu 30 października 2012 r. nr (...)/12 na kwotę 11.661,77 zł
z terminem płatności do 14 grudnia 2012 r., w dniu 22 października 2012 r. nr (...)/12 na kwotę 5.154,07 zł z terminem
płatności do 6 grudnia 2012 r., w dniu 22 października 2012 r. nr (...)/12 na kwotę 6.256,17 zł z terminem płatności do
grudnia 2012 r., w dniu 8 października 2012 r. nr (...)/12 na kwotę 13.3030,16 zł z terminem płatności do 22 listopada
2012 r., w dniu 8 października 2012 r. nr (...)/12 na kwotę 19.441,68 zł z terminem płatności 22 listopada 2012 r., w
dniu 25 września 2012 r. nr (...)/12 na kwotę 4.554,20 zł z terminem płatności 9 listopada 2012 r., w dniu 19 września
2012 r. nr (...)/12 na kwotę 7.033,94 zł z terminem płatności 3 listopada 2012 r., w dniu 19 września 2012 r. nr (...)/12
na kwotę 4.143,26 zł z terminem płatności 3 listopada 2012 r., w dniu 17 września 2012 r. nr (...)/12 na kwotę 4.824,93
zł z terminem płatności 1 listopada 2012 r., w dniu 17 września 2012 r. nr (...)/12 na kwotę 4.901,73 zł z terminem
płatności 1 listopada 2012 r., w dniu 23 sierpnia 2012 r. nr (...)/12 na kwotę 4.728,82 zł z terminem płatności 22
września 2012 r., w dniu 21 sierpnia 2012 r. nr (...)/12 na kwotę 8.371,16 zł z terminem płatności do 5 października
2012 r., w dniu 21 sierpnia 2012 r. nr (...)/12 na kwotę 4.196,21 zł z terminem płatności 5 października 2012 r., w
dniu 8 sierpnia 2012 r. nr (...)/12 na kwotę 5.634,81 zł z terminem płatności do września, w dniu 2 sierpnia 2012 r.
nr (...)/12 na kwotę 11.540 zł z terminem płatności 17 września 2012 r., w dniu 2 sierpnia 2012 r. nr (...)/12 na kwotę
10.723,98 zł z terminem płatności 14 września 2012 r.
Pomimo upływu terminów płatności wskazanych na fakturach, kwota należności nie została przez pozwanego
uregulowana.
W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że powództwo zasługuje na
uwzględnienie.
Uznał, że pozwana, która nie kwestionowała zarówno wykonania na jej rzecz usług wymienionych w wystawionych
przez powódkę fakturach, ani też jakości tych usług, a jedynie zarzucała, iż przyjęte przez powódkę ceny odbiegają od
ustalonych przez strony, nie udowodniła w żaden sposób tej okoliczności. Dodał, że nie potrafiła nawet wskazać na
czym miało polegać zawyżanie cen przez powódkę, ani jaka powinna być prawidłowa kwota należności.
Stwierdził też, ze nie podważyła ona także wiarygodności wydruków z korespondencji mailowej, zaoferowanych na tą,
sporną pomiędzy stronami, okoliczność. Z wydruków tych zaś wynika, iż pozwana tylko raz, odnośnie wymiany opony
we Francji, miała wątpliwości co do ceny usługi, ale nie zgłaszała w związku z tym żadnych roszczeń.
Sąd, na podstawie art. 217 k.p.c., pominął też wnioski dowodowe powódki o dopuszczenie dowodów z osobowych
źródeł, wskazując że okoliczności sporne sprawy zostały już dostatecznie wyjaśnione. Z kolei wnioski dowodowe
zawarte w piśmie pozwanej z dnia 17 września 2013 r. pominął jako spóźnione.
Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia wskazał art. 734 § 1 k.c. i art. 735 § 1 k.c. w zw. z art. 750 k.c. O odsetkach
orzekł w oparciu o art. 481 k.c., zasądzając je od dnia następnego po terminie płatności, określonym w poszczególnych
fakturach.
O kosztach procesu rozstrzygnął zgodnie z art. 98 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.
W apelacji od tego wyroku, powódka podnosiła, że Sąd I instancji niezasadnie oddalił jej wnioski dowodowe, co miało
wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Wnosiła o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.
Wbrew wywodom skarżącej, Sąd Okręgowy nie dopuścił się żadnego z zarzucanych mu uchybień, a przeprowadzone
rozważania prawne i ich argumentacja zawarta w uzasadnieniu kwestionowanego wyroku zasługują na pełną
akceptację i mogą być przyjęte za własne przez Sąd odwoławczy.
Sąd I instancji poddał wszechstronnej, wnikliwej ocenie materiał dowodowy zgromadzony w trakcie postępowania,
ustalając stan faktyczny sprawy stanowiący podstawę do rozważań nad stosowaniem przepisów prawa materialnego.
Sąd wskazał wyraźnie jakim dowodom dał wiarę i uzasadnił swoje stanowisko. Sąd Apelacyjny podziela przytoczoną
argumentację oceny dowodów, z uwagi na jej logiczny i zasadny charakter.
Podkreślenia jedynie wymaga, że w sprawie bezsporny był fakt zawarcia przez strony umowy dotyczącej obsługi
przez powódkę floty samochodowej pozwanej, która obejmowała sprzedaż, montaż oraz naprawę opon, felg i części
zamiennych, jak również to, że powódka wykonała usługi wymienione w fakturach dołączonych do pozwu. W świetle
zebranego materiału dowodowego i prawidłowej jego oceny, bezspornym pozostaje także fakt, że pozwana nie
udowodniła, że ceny przyjęte przez powódkę za wykonane usługi, nie odpowiadały ustalonym przez strony. Pozwana
na tą okoliczność nie zaoferowała żadnych dowodów, a nawet nie wyjaśniła na czym miałyby polegać rzekome
rozbieżności pomiędzy cenami przyjętymi przez powódkę, a uzgodnionymi przez strony.
Słusznie zatem Sąd I instancji zwrócił uwagę, że zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału
dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c., art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Jego istota sprowadza się do ryzyka
poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów.
Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że
twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni
przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem (H. Dalka, „Ciężar dowodu w
polskim procesie cywilnym”, s. 51, 83, 118-119, Wyd. Prawnicze, Warszawa 1998). Wskazywane przepisy rysują zatem
reguły dotyczące dochodzenia i dowodzenia roszczeń. Art. 6 k.c. określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz
osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, przy czym Sąd
nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy oraz nie jest zobowiązany
do zarządzania dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych
pozwalających na ich udowodnienie. Nie ma też obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do
wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów
spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne
znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (por. wyrok Sądu
Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 29.12.2003 r., sygn. akt I ACa 1457/03, OSA 2005/3/12; wyrok SN z dnia 17.12.1996
r., sygn. akt I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/poz. 76 wraz z glosa aprobującą A. Zielińskiego, Palestra 1998/1-2/204).
Mając na uwadze powyższe zasady, prawidłowo przyjął Sąd Okręgowy, że pozwana nie wywiązała się z obowiązku
wykazania faktów, z których wywodziła skutki prawne i ocena ta nie jest dowolna oraz znajduje oparcie w całokształcie
materiału dowodowego zebranego w sprawie. Zaznaczyć bowiem należy, że pozwana poza kopią korespondencji
elektronicznej, w której wyjaśniano zasady obliczania koszty wymiany opon poza granicami kraju, nie zaoferowała
żadnych dowodów pozwalających na przyjęcie, że strony ustaliły inne niż wskazywała powódka, ceny wykonywanych
usług.
Pozwana, co prawda w piśmie z dnia 17 września 2013 r. złożyła wniosek o przesłuchanie w charakterze strony
prezesa zarządu spółki Pana T. S., tym niemniej wniosek ten został oddalony przez Sąd I instancji jako spóźniony.
Sąd podejmując taką decyzję procesową nie dopuścił się naruszenia art. 217 § 2 k.p.c., w świetle oczywistego
spóźnienia pozwanej w przedstawieniu dowodów. Zgodnie z dyspozycją omawianego przepisu, sąd pomija spóźnione
twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich we właściwym czasie bez swojej winy lub
że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują
inne wyjątkowe okoliczności. Żadne te okoliczności nie zostały wykazane przez pozwaną w uzasadnieniu wniosku
o dopuszczenie dowodu. Sąd zaś pod uwagę okoliczność, czy strona mogła i z uwagi na naturalny bieg procesu
powinna była powołać twierdzenie lub dowód wcześniej, ze względu na jego łączność z materiałem poprzednio
zaprezentowanym. W tej sytuacji wniosek zgłoszony dopiero w dniu 17 września 2013 r., słusznie został uznany przez
Sąd I instancji jako spóźniony, a okoliczności w nim podniesione pozostały bez wpływu na treść rozstrzygnięcia.
Z tych wszystkich wskazanych wyżej względów, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalono apelację jako bezzasadną.
O kosztach postępowania w instancji odwoławczej orzeczono na postawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i
art. 108 § 1 k.p.c. poprzez obciążenie nimi strony pozwanej jako przegrywającej, zgodnie z zasadą odpowiedzialności
za wynik procesu wyrażoną w pierwszej z powołanych regulacji. Kwotę 2.700 zł z tytułu kosztów zastępstwa prawnego
strony powodowej ustalono w oparciu o § 6 pkt 6 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów pomocy prawnej udzielonej radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 r., poz. 490).