D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 20 czerwca 2013 r.
Sąd Okręgowy we Wrocławiu VII Wydział Pracy
w składzie następującym:
Przewodniczący SSO Robert Kuczyński
S ę d z i o w i e: SSA w SO Ryszard Kozłowski (ref.)
SSO Bożenna Kaczorowska
Protokolant : Małgorzata Miodońska
po rozpoznaniu w dniu 20 czerwca 2013 r. we Wrocławiu - na rozprawie
sprawy z powództwa E. S.
przeciwko (...) Spółce z o.o. w N.
o przywrócenie do pracy
na skutek apelacji strony pozwanej - (...) Spółki z o.o. w N.
od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 6
października 2011 r. sygn. akt X P 199/11
I. oddala apelację,
II. zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa
prawnego w postępowaniu apelacyjnym i kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Powódka E. S. pozwem z dnia 25 listopada 2010 r. skierowanym przeciwko stronie pozwanej, (...) Sp. z o.o. w N.,
wniosła o przywrócenie jej do pracy u strony pozwanej na poprzednich warunkach zatrudnienia ewentualnie żądała
ustalenia istnienia stosunku pracy z pozwaną i dopuszczenia jej do pracy u pozwanej.
Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 6
października 2011r. przywrócił powódkę do pracy u strony pozwanej na poprzednich warunkach obowiązujących u
strony pozwanej w chwili złożenia przez powódkę oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę, orzekł o kosztach
procesu.
Sad I instancji uwzględnił wniosek powódki o przywrócenie terminu do złożenia powództwa oraz ocenił, że zasługiwało
ono na uwzględnienie. W oparciu o prawidłowo dokonane ustalenia faktyczne, które Sąd Okręgowy przyjmuje za
własne Sąd Rejonowy uznał, że powódka dochowała wymogów formalnych do uchylenia się od złożonego oświadczenia
woli, a działania powódki nie są sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.
Apelację od powyższego wyroku wniosła strona pozwana zarzucając rażące naruszenie przepisów Konstytucji
Rzeczypospolitej Polskiej, tj. jej art.7 w zw. z art. 8 ust. 2 poprzez wydanie orzeczenia nie znajdującego oparcia
w przepisach prawa materialnego, naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. przepisów art.45 § 1 oraz art.
56 § 1 k.p., poprzez orzeczenie o przywróceniu powódki do pracy pomimo braku podstaw do uwzględnienia
takiego roszczenia powódki w graniach przesłanek określonych ww. przepisami, naruszenie przepisów prawa
materialnego, tj. art.8 Kodeksu pracy – poprzez: uznanie, że w okolicznościach niniejszej sprawy nie można przypisać
powódce nadużycia przysługującego jej prawa, naruszenie zasad postępowania cywilnego poprzez wydanie orzeczenia
niemożliwego do wykonania, sprzeczność dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń ze zgromadzonym w sprawie
materiałem dowodowym, pominięcie istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności poprzez nie uwzględnienie ich
w dokonanych przez Sąd I instancji ustaleniach, co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.
Strona pozwana wnosiła o zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz orzeczenie o kosztach
postępowania przed Sądem I i II instancji –według norm przepisanych.
Wyrokiem z dnia 16 lutego 2012 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że powództwo
oddalił oraz nie obciążył powódki kosztami zastępstwa prawnego w postępowaniu odwoławczym. Sąd Okręgowy
uznał, że powódka nie zachowała terminu do uchylenia się od skutków oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy za
porozumieniem stron z dniem 28 lutego 2010 r., a nadto nie wykazała podstaw do zastosowania dobrodziejstwa
przepisu art. 265 k.p. jako że żądanie przywrócenia do pracy zostało wytoczone z uchybieniem wymaganego terminu.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła powódka domagając się jego uchylenia w całości i jego zmianę
w całości (orzeczenie co do istoty sprawy) przez oddalenie w całości apelacji pozwanej ewentualnie o uchylenie
zaskarżonego wyroku Sądu II instancji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi II instancji.
Powódka zarzuciła naruszenie art. 88 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 300 k.p., art. 56 k.p. w zw. z art. 67 k.p., art. 265 § 1 i
2 k.p. oraz 264 § 2 k.p.
Wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2013 r. Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego
rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego Sądowi Okręgowemu - Sądowi Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych we Wrocławiu.
Sąd Okręgowy zważył:
Apelacja strony pozwanej nie zasługiwała na uwzględnienie.
Zarzuty i argumenty apelacji nie uzasadniają uznania, że orzeczenie Sądu Rejonowego którym przywrócono powódkę
do pracy u strony pozwanej (...) Spółka z o.o. w N. na poprzednich warunkach obowiązujących u strony pozwanej
w chwili złożenia przez powódkę oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę ze stroną pozwaną jest wadliwe i
narusza przepisy prawa co uzasadniałoby apelację.
W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji przeprowadził stosowne postępowanie dowodowe, poczynił prawidłowe
ustalenia faktyczne znajdujące potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, które ocenił zgodnie z
obowiązującymi zasadami, wskazał dowody, na których się oparł a nadto wyjaśnił podstawy prawne wyroku z
przytoczeniem prawa. Ustalenia faktyczne przeprowadzone przez Sąd I instancji nie odbiegają w zakresie zgodności
z obiektywnym, prawdziwym i rzeczywistym stanem. W szczególności ustalenia te nie tylko korespondują ze
zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym ale także nie przekraczają granic swobodnej oceny dowodów,
której normy wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego
myślenia, według których sąd rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków
dowodowych i wiążąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (por. wyrok SN
10.06.1999 r., II UKN 685/98, LEX 41437).
Na wstępie wskazać należy, że zdaniem Sądu Okręgowego przywrócenie przez Sąd Rejonowy powódce terminu
do złożenia powództwa o przywrócenie do pracy było uzasadnione zaistniałymi okolicznościami. Bezspornym w
niniejszej sprawie był fakt, że w momencie złożenia przez powódkę oświadczenia woli o rozwiązaniu stosunku pracy
za porozumieniem stron tj. 11 marca 2010 r. była ona w ciąży, o której wówczas nie wiedziała. Strona pozwana nie
podważała tej okoliczności, która wynika z przedłożonych przez powódkę zaświadczeń lekarskich. Sąd Rejonowy
prawidłowo przywołał art. 177 § 1 k.p., wskazujący na przypadki, w których pracodawca nie może zakończyć stosunku
pracy z pracownicą w okresie ciąży. Jednak żaden przepis nie zabrania, aby ciężarna pracownica sama rozwiązała
łączącą ją z pracodawcą umowę o pracę. W sytuacji, gdy złoży ona stosowne oświadczenie nie wiedząc, iż jest w
ciąży to zgodnie z art. 84 k.c. w zw. z art. 300 k.p. może uchylić się od jego skutków. Sąd I instancji dokonał
właściwej interpretacji przepisów art. 84 § 1 k.c. oraz art. 88 § 1 i 2 k.c. oraz prawidłowo zastosował w zaistniałym
stanie faktycznym. Powódka złożyła oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę w dniu 11 marca 2010 r., a o ciąży
dowiedziała się w dniu 6 kwietnia 2010 r. Powódka już w dniu następnym poinformowała przełożoną J. M. o
ciąży, a stosowne oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli wniosła na piśmie z dnia
23 lipca 2010 r. Nie ulega zatem wątpliwości, że powódka dochowała wymogów z art. 88 k.c. Jak wskazał SN w
post. z dnia 12 października 2005 r. (III CK 48/05, Mon. Praw. 2005, nr 23, s. (...)), możliwość skorzystania z
uprawnienia do uchylenia się od skutków prawnych wadliwego oświadczenia zależy wyłącznie od decyzji składającego
to oświadczenie, druga strona nie może przeszkodzić powstaniu skutków uchylenia ani też zapobiec unieważnieniu
czynności prawnej. Jeżeli jednak druga strona trwa przy stanowisku, że uchylenie się jest bezpodstawne, wówczas
możliwe jest rozstrzygnięcie przez sąd, czy było ono uzasadnione. Strona pozwana uniemożliwiła powódce powrót do
pracy, stwierdziła, że nie jest ona już jej pracownikiem i podniosła, że jej działania są sprzeczne z zasadami współżycia
społecznego, jednak zarzut ten nie zasługiwał na uwzględnienie. Jak trafnie ocenił Sąd I instancji nie sposób uznać,
aby chęć powrotu do pracy pracownicy, która w momencie rozwiązania umowy o pracę nie miała świadomości, iż jest
w ciąży, a pozostawała w zatrudnieniu u innego pracodawcy było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, nie
doszło zatem do naruszenia przepisów prawa materialnego tj. art. 8 k.p. Zauważyć należy, co wskazał Sąd Najwyższy w
uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z 7 października 2008 r. sygn. II PK 56/08, że „każda jednostronna deklaracja
pracodawcy o ustaniu stosunku pracy, nawet dokonana z naruszeniem prawa, prowadzi do ustania stosunku pracy
w terminie wskazanym przez pracodawcę, bo wszelkie jego czynności, nawet bezprawne, zmierzające do rozwiązania
stosunku pracy są skuteczne i mogą być podważone wyłącznie w drodze odpowiedniego powództwa. W ocenie Sądu
Najwyższego, służą temu roszczenia dotyczące niezgodnego z prawem rozwiązania terminowej umowy o pracę, które
powinny być zgłaszane w terminach adekwatnych do zaskarżania czynności pracodawcy bezprawnie rozwiązującego
stosunek pracy lub błędnie deklarującego jego ustanie. Oznacza to, że terminy określone w art. 264 k.p. mają także
zastosowanie w przypadkach bezprawnego odsunięcia pracownika od wykonywania pracy w następstwie wadliwego
uznania przez pracodawcę, że doszło do rozwiązania umowy o pracę na czas określony także dlatego, że Kodeks pracy
reguluje sankcje za naruszenie przepisów o wypowiadaniu (art. 50 § 3 k.p.) lub rozwiązywaniu terminowych umów
o pracę bez wypowiedzenia (art. 58 k.p.).” Powódka - wiedząc o tym, że pracodawca nie uważa jej już za pracownika
wskutek błędnej oceny, że doszło do rozwiązania terminowej umowy o pracę - prawidłowo poddała sprawę pod osąd
sądu pracy. Tego rodzaju spór dotyczy w istocie rzeczy bytu stosunku pracy, przeto powinien być rozstrzygany w trybie
właściwym do osądzenia roszczeń z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania terminowych umów o pracę. Powódka
o stanowisku pracodawcy dowiedziała się z pisma strony pozwanej z 31 sierpnia 2010 r. jednak z uwagi na ciążę, która
była zagrożona nie podjęła od razu stosownych kroków, co z uwagi na zaistniałą sytuację i negatywne skutki jakie
mógł wywołać stres związany ze staraniami o powrót do pracy, uzasadniało przywrócenie jej uchybionego terminu w
myśl art. 265§1 k.p.
Nie doszło również do pominięcia istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, a wydany wyrok odpowiada
prawu, w związku z czym Sąd Okręgowy na zasadzie art. 385 k.p.c. oddalił apelację strony pozwanej, o czym orzeczono
w pkt I wyroku.
Orzeczenie o kosztach procesu Sąd Okręgowy oparł na dyspozycji art. 98 k.p.c. oraz rozporządzeniu Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez
Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163,
poz. 1349 ze zm.).