zdrowie wielkopolski 01

ANOREKSJA/BULIMIA
Zaburzenia odżywiania pojawiają się najczęściej u progu okresu dojrzewania
i trwają do wczesnej dojrzałości. Częściej dotykają kobiet, ale zdarzają się również u mężczyzn. Trudno rozpoznać skalę problemu, ponieważ osoby z tego
rodzaju zaburzeniami rzadko sięgają po pomoc. Osoby chore wypierają problem, nie chcą się do niego przyznać, czują wstyd i boją się odrzucenia.
Dwa najczęściej spotykane zaburzenia
łaknienia to anoreksja i bulimia.
ANOREKSJA
nazywana też jadłowstrętem psychicznym
objawia się skrajnym ograniczaniem spożywanych pokarmów – ich ilości i kaloryczności, zażywaniem dużej ilości środków
przeczyszczających oraz katorżniczymi treningami sportowymi. Wszystko to ma pomóc
w zmniejszeniu masy ciała, ponieważ osoby te
wciąż postrzegają się jako zbyt grube. Osobie
chorej towarzyszy paniczny lęk przed przytyciem, choć masa jej ciała jest zawsze poniżej normy dostosowanej do wieku i wzrostu.
Należy pamiętać, że anoreksja nie zawsze
idzie w parze z wagą – osoby bardzo szczupłe bywają zdrowe i odwrotnie.
Schorzenie prowadzi do wielu zmian w organizmie. Pojawiają się:
– obniżenie ciśnienia krwi
– obniżenie temperatury ciała
– nieregularna praca serca
– anemia
– zaburzenia miesiączkowania.
W skrajnych przypadkach anoreksja prowadzi do śmierci.
BULIMIA
czyli żarłoczność psychiczna to niekontrolowane spożycie dużych ilości pokarmów.
Następnie pojawia się poczucie winy i działania mające zniwelować skutki obżarstwa:
wymioty, lewatywy, środki przeczyszczające, głodówki, intensywne ćwiczenia fizyczne.
W następstwie tej choroby nie obserwuje się
patologicznego spadku masy ciała. Waga często pozostaje w normie.
Następstwa bulimii to:
– próchnica zębów
– wrzody przełyku
– zachwianie równowagi elektrolitowej
organizmu
– uszkodzenie serca
– zaburzenia miesiączkowania.
Nieleczona choroba prowadzi do śmierci.
Często zdarza się, że anoreksja i bulimia
współistnieją z depresją i zaburzeniami lękowymi. Dużą rolę w powstawaniu tych zaburzeń mają wzorce kulturowe. Szczupła,
a właściwie chuda sylwetka lansowana przez
media jest praktycznie nieosiągalna dla większości zdrowych ludzi. Presja trafia na podatny grunt – młodzi ludzie w okresie dojrzewania nie potrafią zaakceptować zmian
zachodzących w ich ciele. Dotyczy to szczególnie osób wchodzących w okres dojrzewania szybciej niż rówieśnicy. Ci są bardziej
podatni na błędne postrzeganie siebie, a od
tego już tylko krok do obsesyjnego dbania
o niską wagę i w konsekwencji do jednego
z zaburzeń odżywiania.
Osoby cierpiące na bulimię często wpadają
w błędne koło. Stres czy życiowe niepowodzenia „zajadają”, nie kontrolując ilości i jakości spożywanych pokarmów. Potem pojawia się poczucie winy i chęć pozbycia się
spożytego pokarmu – dochodzi do wymiotów, stosowane są środki przeczyszczające
i odwadniające.
W wyniku poszukiwania w internecie wiadomości na temat odchudzania można niestety trafić na strony, które propagują anoreksję (pro-ana) i bulimię (pro-mia) jako sposób
na życie i szczupłą sylwetkę. Pierwsze promują siłę i determinację w dążeniu do celu, czyli
chudości, drugie obiecują szczupłą sylwetkę
bez konieczności głodowania. Ruchy te są dużym zagrożeniem dla osób chcących zrzucić
kilka zbędnych kilogramów. Mogą powodować powstawanie zaburzeń i pogłębianie
się już istniejących. Osoby chore nabierają
tam przekonania, że nie potrzebują leczenia
i wypierają myśli o zaburzeniach odżywiania
jako chorobie.
Co zrobić, jeśli ktoś z naszych bliskich zaczyna mieć obsesję na punkcie odchudzania? Gdzie jest granica między zdrowym
i racjonalnym pozbyciem się kilku kilogramów a chorobą? Czy można się z tego
wyleczyć?
Jeśli mamy podejrzenie, że dana osoba może mieć
problem z zaburzeniami łaknienia, postarajmy się
uświadomić jej problem. Jeśli to za mało, należy
zwrócić się jak najszybciej do specjalisty. Nieleczone
zaburzenia prowadzą do wycieńczenia organizmu
i jego śmierci. Leczenie zaburzeń jest bardzo trudne. To głównie psychoterapia mająca na celu zmianę
myślenie chorych oraz farmakologia, czyli podawanie leków antydepresyjnych. Często konieczna jest
hospitalizacja, nawet bez zgody chorego.
Nasze obawy mogą być słuszne, jeśli odchudzająca się osoba wyznacza sobie masę docelową poniżej normy odpowiedniej dla wieku
i wzrostu, stosuje bardzo restrykcyjne diety,
ucieka się do kłamstw na temat zjedzonych
pokarmów, stosuje często środki przeczyszczające, forsuje się wielogodzinnymi treningami.
Anoreksja i bulimia to choroby psychiczne.
Odchudzanie często postrzegane jest jako
panaceum na trudności pojawiające się w życiu. Chorym towarzyszy przekonanie, że sukces w życiu zależny jest od powodzenia i skuteczności ich odchudzania. Osoby cierpiące
na bulimię traktują swoje epizody obżarstwa jako sposób radzenia sobie ze stresem
i emocjami. W anoreksji istnieje powiązanie
odchudzania z wyrażaniem emocji. Dlatego
też kluczowymi elementami są nauka właściwego radzenia sobie ze stresem i praca nad
wyrażaniem emocji.
Kasia Malińska
19
NR
1 | 2016