docSploty ćwiczeń warsztatowych
download 
Reklamacja Transkrypt
Sploty ćwiczeń warsztatowych
Sploty ćwiczeń warsztatowych Autor: Justyna Czarnota Oprawa graficzna: Karolina Witowska Piosenka „TRZY PO TRZY” tekst: Konrad Dworakowski muzyka: Piotr Osak Autorzy zdjęć: Marta Ankiersztejn (str.: 9, 14, 16, 23), Wojciech Budny (str. 11), Piotr Frąckiewicz (str. 25), Michał Matuszak (str.: 7, 18, 21) Prowadzący warsztaty w ramach projektu trzy po trzy: Teatr Lalek Guliwer: Maria Babicka, Justyna Czarnota, Tomasz Kowol, Jacek Poniński, Krzysztof Prygiel Teatr Pinokio w Łodzi: Krzysztof Ciesielski, Małgorzata Krawczenko, Hanna Matusiak, Piotr Osak Teatr Baj Pomorski: Anna Chudek, Magdalena Jasińska, Krzysztof Parda, Barbara Rogalska Pomysłodawczyni i koordynatorka projektu: Justyna Czarnota Lider projektu: Teatr Lalek Guliwer Projekt dofinansowano ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. TRZY PO TRZY To materia A to człowiek Między nimi cienka nić Przez tę nitkę płynie życie by materia mogła żyć To jest człowiek to materia w obie strony działa nić gdy materii nadasz życie będziesz pleść mógł TRZY PO TRZY refren: To animacja Gdy się rodzi w środku duch To jest kreacja Gdy ten duch myśl wprawia w ruch Nawet bardzo małym gestem Mogę mówić to kim jestem Mogę mówić to co czuję Gdy materię animuję (TRZY PO TRZY) T T 1 T T T Rozgrzewka T T T T 2 Budowanie lalek 3 Praca zespołowa Oddajemy do Waszych rąk broszurę, która jest zapisem doświadczeń zdobytych podczas realizacji projektu edukacyjnego TRZY PO TRZY w Teatrze Lalek Guliwer w Warszawie, Teatrze Pinokio w Łodzi oraz w Teatrze Baj Pomorski w Toruniu. W 2014 roku w tych instytucjach aktorzy przygotowali po trzy krótkie solówki lalkowe. Po każdym pokazie widzowie brali udział w warsztacie prowadzonym przy współpracy pedagoga teatru. Nie były to lekcje teatralne, ale prawdziwe spotkania. Zapraszaliśmy młodych odbiorców sztuki do wspólnej zabawy i staraliśmy się za każdym razem stworzyć sytuację, w której dziecko stanie się podmiotem działania: będzie mogło wypowiedzieć swoje zdanie i uwolnić kreatywność. Nasze warsztaty odbywały się po etiudach i były z nimi nierozerwalnie związane. Zajęcia rozpoczynaliśmy krótką rozgrzewką – już wówczas nawiązywaliśmy do tematu przedstawienia. Gdy budowaliśmy scenariusze, mieliśmy na uwadze przede wszystkim zapoznanie widzów z techniką animacyjną, którą przed chwilą widziały na scenie – stąd głównym zadaniem często było samodzielne robienie lalek i przygotowanie przez dzieci krótkich przedstawień z ich wykorzystaniem. Ponieważ warsztat pedagogiczno-teatralny z reguły ma na celu podnoszenie kompetencji społecznych, chętnie łączyliśmy uczestników w grupy i proponowaliśmy im wspólne działania. Na kolejnych stronach nie znajdziecie pełnych scenariuszy lekcji czy zajęć teatralnych, ale ćwiczenia zainspirowane naszymi spektaklami. Ułożyliśmy je w trzy bloki. W pierwszym pojawiają się propozycje rozgrzewek ale również integracji grupy, skoncentrowaniu uwagi dzieci. W drugiej części prezentujemy kilka prostych sposobów na budowanie lalek, a w trzeciej skupiamy się na zadaniach możliwych do wykonania jedynie w działaniu zespołowym. Każdy blok poprzedza krótkie wprowadzenie. Zainicjowaliśmy projekt TRZY PO TRZY, by udowodnić, że wizyta w teatrze nie musi ograniczać się tylko do udziału w wydarzeniu artystycznym, ale może inspirować do twórczej pracy. Mamy nadzieję, Sploty ćwiczeń warsztatowych służących wprowadzeniu lub nawiązaniu do tematu przedstawienia, że nasza broszura zachęci Was do zabawy z uczniami po obejrzeniu spektaklu, ale też skłoni do poszukiwań i eksperymentów teatralnych. Zapraszamy do lektury! Twórcy projektu TRZY PO TRZY 5 Rozgrzewka 1 O tym, że warsztat teatralny powinna otwierać rozgrzewka, wie każdy. To chwila, w której przygotowujemy ciało i umysł do działania, oczyszczamy się z codziennych emocji, zapominamy o tym, co wydarzyło się wcześniej. Skupiamy się na tu i teraz. Sploty ćwiczeń warsztatowych W polskiej rzeczywistości szkolnej zajęcia teatralne najczęściej odbywają się w klasie lub na sali gimnastycznej – warto zadbać o to, by odczarować tę przestrzeń. Czasem pomaga zwykłe wyniesienie ławek czy materaców! Pewna nauczycielka opowiadała, że największym przeżyciem dla uczniów podczas rocznej pracy teatralnej był moment, w którym poprosiła, żeby przed wejściem do klasy na zajęcia zdjęli buty i skarpetki. Eksperymentujmy! Nie bójmy się niecodziennych sytuacji! Warsztat pedagogiczno-teatralny cechuje wyraźna linia dramaturgiczna: każde ćwiczenie wypływa z poprzedniego i jest skupione wokół wybranego przez prowadzącego tematu. Warto do niego nawiązać już na początku spotkania – nie tylko w powitaniu czy rozmowie, ale również w ćwiczeniach rozgrzewkowych. Pamiętajmy, że dobrze przeprowadzona rozgrzewka procentuje podczas całego warsztatu, a nam, prowadzącym, pozwala dopasować metody i zadania do możliwości i oczekiwań uczestników. 6 Zwykły pokój z fotelem, śnieżącym telewizorem i lampką. W nim pewna Babcia, którą czasami mija się w biegu na przejściu dla pieszych lub Sploty ćwiczeń warsztatowych Teatr Pinokio w Łodzi Zachód słońca na schodach. Ta starsza Pani zaprasza do swojego domu i do swojej codzienności. O czym myśli i za czym tęskni? Etiuda „Zachód słońca” w wykonaniu Małgorzaty Krawczenko to poetycka opowieść o starości, samotności i odchodzeniu, ale także podróż w krainę pięknych wspomnień i marzeń. 7 Warsztat Na lekcjach często mówimy o szacunku należnym osobom starszym, dyskutujemy o tym, jak się wobec nich zachowywać w miejscach publicznych. Proponujemy, by na początku warsztatów stworzyć sytuację, w której prowadzący dowie się, jak uczniowie definiują starość i jak wyobrażają sobie codzienność starego człowieka. Uczestnicy warsztatów zaczynają powoli chodzić w przestrzeni – nie poruszają się po kole, ale szukają własnej ścieżki. Oddychają głęboko. Prowadzący prosi, by kolejno skupiali się na poszczególnych częściach swojego ciała: by zwrócili uwagę, jak stawiają stopy, jakim krokiem chodzą, co robią z rękami, jak układa się linia kręgosłupa, w jakiej pozycji znajduje się głowa. Potem sugeruje, by – nadal chodząc – wyobrazili sobie siebie kolejno za 10, 20, 30, 50 lat. W trakcie ponawia prośby o koncentrację na układzie stóp, kroku, linii kręgosłupa i głowy. Przemieszczając się w przestrzeni, można również wykonać ćwiczenie na asocjacje. Uczestnicy rzucają do siebie piłeczkę tenisową. Ten, kto ją łapie, wypowiada jedno słowo, które kojarzy mu się ze starością. Sploty ćwiczeń warsztatowych Skojarzenia nie mogą się powtarzać. 8 Przed kurtyną staje magik, by zaprezentować swój popisowy numer: wyciągnie królika z kapelusza. Trik się udaje, ale po chwili zwierzątko Sploty ćwiczeń warsztatowych Teatr Baj Pomorski Królik znika. Iluzjonista szuka go wszędzie, a w końcu postanawia wykorzystać wielką księgę zaklęć. Czy uda się odnaleźć przyjaciela? Etiuda w wykonaniu Anny Chudek wykorzystuje pacynkę jako technikę lalkarską. 9 Warsztat Twórcy spektaklu „Królik” bawią się relacją iluzjonisty i białego królika wyciąganego z kapelusza. Proponujemy więc, by potraktować rozgrzewkę jako przygotowanie magika do wejścia na scenę – w takiej konwencji każdy mały gest nabierze nowego znaczenia! Uczestnicy warsztatów stają w kole. Rozpoczynamy rozgrzewkę od przygotowania do pracy dłoni. Wszystkie ćwiczenia: pocieranie, poklepywanie, klaskanie, masowanie, zwykłe poruszanie palcami czy obracanie nadgarstkami będą dobrze działały. Prowadzący może wydawać kolejne polecenia, ale warto oddać dzieciom inicjatywę i zachęcić je na przykład do wymyślania ruchów rąk, które wspólnie powtarzacie. W ten sposób stworzycie wielki kalejdoskop gestów. Wówczas kolejnym krokiem będzie wymyślenie przez każde dziecko gestycznego kodu i zaklęcia, za pomocą którego rzuca się na kogoś czary. Warto też pomyśleć, w jaki sposób rozgrzewać kolejne części ciała, by nawiązywać do zachowań magika: na przykład zataczanie kręgów ramionami wykorzystajmy jako zabawę w narzucanie i zrzucanie czaro- Sploty ćwiczeń warsztatowych dziejskiego płaszcza. 10 Przed publicznością staje mnich. Opowiada baśń o tajemniczym żeglarzu. Po chwili zatraca się w historii, mamy wrażenie, że właściwie Sploty ćwiczeń warsztatowych Teatr Baj Pomorski Wyprawa na „Ariadnie” mówi o sobie. Tytułowa nić okazuje się drogowskazem, który pozwala na bezpieczny powrót z krainy wyobraźni. Etiuda w wykonaniu Jacka Pietruskiego oparta jest na motywach wiersza Jana Brzechwy „Wyprawa na Ariadnie” i wykorzystuje konwencję teatru cieni. 11 Warsztat Rozgrzewka wyobraźni jest równie ważna, jak przygotowanie ciała. Jeśli mamy niewiele czasu, najlepiej sięgnąć po zabawy na asocjacje – choćby budowanie łańcuchów skojarzeń. Nasza propozycja wykorzystuje storytelling. Uczestnicy warsztatów zajmują miejsca w kole. Prowadzący siada wśród nich z dużym kłębkiem wełny w ręku. Zaczyna snuć opowieść w dowolny sposób – może przedstawić początek, ale równie dobrze stworzyć dłuższą historię i urwać ją w momencie kulminacyjnym. Zadaniem dzieci jest wspólne jej dokończenie. Prowadzący zatrzymuje początek nici i rzuca kłębek osobie, która kontynuuje opowieść. Utrudnienie polega na tym, że każdy uczestnik może wypowiedzieć tylko jedno zdanie. Narracja urywa się w momencie, gdy kończy się nić! Uczeń, który będzie miał w ręku końcówkę kłębka, musi więc wymyślić puentę. Zabawę warto powtórzyć kilkakrotnie. Równie ciekawą wersją ćwiczenia jest budowanie opowieści słowo po słowie. Z tej techniki warto korzystać, Sploty ćwiczeń warsztatowych gdy chcemy wzbogacić jakiś epizod w detale. 12 Budowanie lalek 2 Warsztaty teatralne powinny pobudzać kreatywność. Prowadzący musi być ciekawy opinii swoich podopiecznych, otwarty na ich pomysły, gotowy wysłuchać najdziwniejszych opowieści. Zajęcia prowadzone w atmosferze akceptacji i spokoju pomogą dzieciakom się otworzyć, pozwolą nam nawiązać z nimi bliski kontakt. warsztatów, które sprawią przyjemność głównie osobom uzdolnionym plastycznie. Stawiajmy zadanie w taki sposób, by nie hamować pomysłowości uczniów. Nie chodzi przecież o to, by robić rzeczy jak spod igły, dokładnie kopiując instrukcję, ale by wykazywać się kreatywnością i chęcią działania. Pamiętaj, że ograniczenie elementów pobudza wyobraźnię: przy pomocy dwóch papierowych talerzyków, zwykłego sznurka i nożyczek również może powstać najfajniejsza figura na świecie. Sploty ćwiczeń warsztatowych Budowanie lalek to zadanie przede wszystkim manualne. Nie proponujmy W tym miejscu trzeba szczerze powiedzieć, że tak naprawdę lalkę można zrobić właściwie ze wszystkiego. Na kolejnych stronach znajdziecie kilka z miliona możliwych propozycji! 13 Sploty ćwiczeń warsztatowych Teatr Lalek Guliwer Jak działa odkurzacz? To dowcipna historia powstania pierwszego odkurzacza, opowiedziana z perspektywy wynalazcy. Konstruktor borykający się z problemami powodowanymi przez alergię rzuca wyzwanie roztoczom zamieszkującym domowy kurz. Etiuda w wykonaniu Tomasza Kowola grana jest w technice teatru cieni. 14 Warsztat By stworzyć spektakl cieniowy, potrzeba wyciemnionej sali, ekranu (zrobionego choćby z białego prześcieradła, choć można też wykorzystać grafoskop), źródła światła i oczywiście lalek. Lalki cieniowe są proste do wykonania i zarazem niezwykle efektowne. By je zrobić domowym sposobem, wystarczy tak naprawdę kawałek czarnego brystolu, patyczki od szaszłyków (lub kawałek drutu) i odrobina mocnej taśmy klejącej. Jak sprawić, by tworzenie lalek nie było tylko rysowaniem figur o wyrazistych konturach? Dając polecenie, które pobudza wyobraźnię dzieci! Wystarczy zapytać o to, jaka najdziwniejsza postać ukryła się w worku od odkurzacza. Baletnica w kaloszach? Słoń z myszką na czubku trąby? Kaktus na dwóch nogach? Z takimi bohaterami możecie śmiało ruszać na scenę! Sploty ćwiczeń warsztatowych 15 Sploty ćwiczeń warsztatowych Teatr Lalek Guliwer Polietylen Daleko, daleko w przyszłości był sobie człowiek. Policzki miał czerwone, brodę i wąsy – śnieżnobiałe, a w głowie tylko jedno pytanie: Co by było, gdyby śmieci ożyły? Etiuda w wykonaniu Jacka Ponińskiego to lalkowa wariacja tworząca teatralny Wszechświat z tego, co jednorazowe i na pierwszy rzut oka niepotrzebne. 16 Warsztat Warsztaty recyklingowe są niezwykle popularne. Wykorzystując śmieci, można zrobić właściwie wszystko – również lalki teatralne. Wystarczy w dowolny sposób wygiąć plastikową butelkę, domalować czy dokleić jej oczy i buzię. Proponujemy zrobienie lalek z niepotrzebnych drobiazgów, które dzieci noszą przy sobie: paragonów, papierków po cukierkach i kanapkach, biletów itp. Prowadzący przygotowuje cienkie foliowe siatki, sznurek oraz grube kolorowe taśmy klejące lub samoprzylepny kolorowy papier. Każde dziecko szuka w swoim plecaku czy kieszeniach jakiegoś niewielkiego śmiecia. Ten właśnie drobiazg układamy w reklamówce i modelujemy z niego głowę lalki. Zawiązujemy sznurek, by tworzył kołnierzyk. Siatkę ozdabiamy kawałkami taśmy lub papieru. Prowadzący prosi dzieci, by zastanowiły się, w jaki sposób dany śmieć zawędrował do nich. Przypominając (lub wymyślając) sobie tę historię, szukamy jednocześnie imienia dla lalki, którą przygotowaliśmy. Sploty ćwiczeń warsztatowych 17 Sploty ćwiczeń warsztatowych Teatr Pinokio w Łodzi Re-animacja Przytulna sypialnia z wygodnym łóżkiem, miękkim dywanikiem oraz szafką nocną z niezbędnymi bibelotami. Mieszkanka pokoju po złożeniu zmęczonej głowy na poduszce, a chorej nogi pod kołdrą, przekonuje się, że gdy rozum śpi, budzą się… ręce i nogi. Etiuda w wykonaniu Hanny Matusiak to wesoła opowieść o cielesnych bolączkach, udzielaniu pierwszej pomocy oraz uzdrawiającej mocy miłości. 18 Warsztat Lalki można stworzyć, można je też znaleźć – na przykład uważnie przyglądając się… naszemu ciału. Ułożone w charakterystyczny sposób ręce mogą zamienić się w kwiat czy wilka. 10 palców u rąk to już 10 aktorów! Wystarczy domalować oczy i miny na opuszkach, by grać nieskończone ilości scen! Ciekawszym wariantem tego ćwiczenia jest poszukanie potencjału teatralnego innych części ciała. Prowadzący musi wyposażyć się w zmywalny mazak w dwóch kolorach: czarny lub niebieski do zaznaczania oczu i czerwony – do malowania ust. Spróbujcie sprawdzić, jak mogłaby wyglądać lalka zrobiona na kolanie, na łokciu, na biodrze. O czym i w jaki sposób będzie opowiadać lalka tworzona na kostce? Sploty ćwiczeń warsztatowych 19 Praca zespołowa 3 Umiejętność pracy zespołowej jest jedną z najwyżej cenionych kompetencji społecznych. Im wcześniej zaczniemy ją ćwiczyć, tym lepiej i chętniej będziemy w ten sposób działać. Tworząc grupy, warto zachęcać dzieci, by nie dobierały się ciągle w takie same zespoły, ale sprawdzały nowe konfiguracje. Dzięki temu będą mogły uświadomić sobie własną Sploty ćwiczeń warsztatowych strategię funkcjonowania i zajmowania miejsca w grupie. Podczas warsztatów teatralnych dajmy jak najwięcej przestrzeni dzieciom: zbierajmy od nich informacje, ale pozwólmy też działać przypadkowi, pamiętając, że kreatywność i abstrakcyjne myślenie uruchamia się wtedy, gdy znajdujemy się w sytuacji niecodziennej i po prostu musimy szukać nowych rozwiązań. Dlatego dobrze jest korzystać z wszelkich sposobów, które wymuszają nieoczywiste połączenia: przygotowujmy lalki w tajemnicy przed sobą i pokazujemy je sobie nawzajem dopiero wtedy, gdy zaczynamy pracę nad scenką w grupie, twórzmy banki postaci, z których będziemy losować bohaterów naszych historii. Słowem: róbmy wszystko, by skomplikować sytuację na tyle, by uczestników pochłaniało wspólne szukanie rozwiązań! 20 Stół, dwa krzesła, dwa talerze, dwa zestawy sztućców i jeden człowiek. Jak poradzi sobie z nadmiarem posiłku i nieznośnej samotności? Sploty ćwiczeń warsztatowych Teatr Pinokio w Łodzi Stolik dla dwóch osób Za pomocą plastycznej wyobraźni może połączyć otaczające go przedmioty i powołać do życia towarzysza stworzonego na własny obraz i podobieństwo. Etiuda w wykonaniu Krzysztofa Ciesielskiego to metaforyczna opowieść o samotności, przyjaźni i nieograniczonej sile ludzkiej kreacji. 21 Warsztat Bohater etiudy jest tak bardzo samotny, że z plasteliny lepi sobie przyjaciela. Zadanie, które proponujemy, adresujemy do całej klasy. Dzieci codziennie spędzają ze sobą kilka godzin, dochodzi między nimi do wielu interakcji: wspólnie się cieszą, kłócą, boją. Ćwiczenie pomaga w integracji grupy: uświadamia, że w tej społeczności każdy może znaleźć – a nawet wybrać – swoje miejsce. Prowadzący przygotowuje plastelinę – może wykorzystać jeden kolor, tak jak w spektaklu, lub dać dzieciom możliwość wyboru barw. Celem ćwiczenia jest zbudowanie miasta. Pierwszy krok to wspólne stworzenie podłoża pod budowę. Aby to zrobić, można na przykład na dużej desce (lub grubszym arkuszu papieru) rozsmarować cienką warstwę plasteliny – dzieci mogą pracować jednocześnie, jeśli usiądą dookoła. Następnie każdy uczestnik robi jedną rzecz lub postać, którą chciałaby mieć w swoim mieście. Gdy wszyscy są gotowi, siadamy przed przygotowanym wcześniej podłożem. Uczniowie kolejno dokładają elementy, Sploty ćwiczeń warsztatowych tłumacząc, dlaczego wybierają dla swojej rzeźby właśnie takie miejsce. 22 Akcja rozgrywa się w bufecie teatralnym tuż przed nadejściem aktorów. Okazuje się, że podglądanie pracy kucharza może być równie ciekawe Sploty ćwiczeń warsztatowych Teatr Lalek Guliwer Przepis na teatr jak oglądanie teatru zza kulis. Etiuda w wykonaniu Krzysztofa Prygiela to teatr ożywionych form spożywczych. 23 Warsztat Wszystko może się stać lalką, wszędzie można zobaczyć teatr – taki wniosek przychodzi do głowy po obejrzeniu „Przepisu na teatr”. Skoro tak jest, spróbujmy przygotować scenki z rzeczy, które mamy pod ręką. Ważne, by prowadzący miał ze sobą tak zwany wór bzdur – tajemniczy pojemnik z rozmaitymi przedmiotami codziennego użytku. Rozdajemy karteczki i prosimy, by każde dziecko zapisało, w jakim miejscu rozgrywałaby się historia, którą chciałoby zobaczyć w teatrze. Karteczki zbieramy. Uczestników dzielimy na grupy. Grupy wybierają reprezentanta – ta osoba losuje karteczkę z miejscem – tam będzie się rozgrywała akcja ich sceny. Teraz czas wybrać jej bohaterów. Prowadzący podchodzi do każdej osoby ze wspomnianym worem bzdur – uczestnicy losują po jednej rzeczy, która na scenie zamieni się w lalkę. Sploty ćwiczeń warsztatowych Przygotowujemy etiudy i prezentujemy je sobie nawzajem. 24 Szalony konstruktor w pocie czoła pracuje nad dziełem życia: latającą maszyną. Tymczasem blisko jego warsztatu, na wysokiej skale wy- Sploty ćwiczeń warsztatowych Teatr Baj Pomorski Piórko kluwa się pisklę, które na oślep wyskakuje z gniazda. Zatacza koła w powietrzu, aż w końcu ląduje w pracowni konstruktora, kiedy ten śpi. Co wyniknie ze spotkania bohaterów? Etiuda w wykonaniu Krzysztofa Pardy jest opowieścią o sile przyjaźni, oraz o tym, że w realizacji swoich pragnień warto korzystać ze wsparcia najbliższych. 25 Warsztat Pewnego dnia lalkarz schodzi do garażu. To, co tam widzi, pobudza jego wyobraźnię na tyle silnie, że tworzy spektakl. Taka geneza stoi za powstaniem etiudy „Piórko”. Prowadzący przygotowuje kilka starych rzeczy, które można znaleźć w piwnicy, na poddaszu czy w pawlaczu: niepotrzebne walizki, rurki PCV, ale również pompkę do roweru, termos itp. Prowadzący dzieli uczestników na grupy. Każda z nich otrzymuje kilka losowo wybranych przedmiotów (mniej, niż jest uczniów w danym zespole). Elementy powinny funkcjonować jako lalki. Każda z ekip wybiera jeden z materiałów, które wykorzystuje do zrobienia scenografii - najlepiej sprawdzi się szary papier, folia malarska, flizelina lub bibuła. Dzieci mogą pracować nad tematem, który podaje Sploty ćwiczeń warsztatowych prowadzący lub wymyślić scenkę samodzielnie. 26 TRZY PO TRZY | Teatr Lalek Guliwer Re-animacja koordynacja: Maria Babicka solistka lalkarka: Hanna Matusiak opieka reżyserka: Konrad Dworakowski Polietylen scenografia: Martyna Dworakowska solista lalkarz: Jacek Poniński muzyka: Piotr Osak opieka artystyczna: Robert Jarosz oprawa muzyczna: Patryk Lichota TRZY PO TRZY | Teatr Baj Pomorski oprawa plastyczna: Anna Gądek koordynacja: Piotr Lenkiewicz Jak działa odkurzacz? Piórko solista lalkarz, oprawa plastyczna: solista lalkarz, oprawa plastyczna: Tomasz Kowol Krzysztof Parda opieka artystyczna: Robert Jarosz opieka artystyczna: Zbigniew Lisowski oprawa muzyczna: Patryk Lichota oprawa muzyczna: Mateusz Jagielski współpraca graficzna: Karolina Witowska Królik solistka lalkarka: Anna Katarzyna Chudek Przepis na teatr opieka artystyczna: Zbigniew Lisowski solista lalkarz, opracowanie muzyczne, scenografia, kostiumy: Ivan Hudak multimedia: Krzysztof Prygiel projekt lalki: Dariusz Panas opieka artystyczna: Robert Jarosz muzyka: Krzysztof Zaremba, współpraca graficzna: Ireneusz Maciejewski Karolina Witowska światła: Piotr Frąckiewicz technika sceny: Andrzej Kolankowski TRZY PO TRZY | Teatr Pinokio w Łodzi koordynacja: Kamila Majchrzycka Wyprawa na „Ariadnie” muzyka: Jacek Pietruski solistka lalkarka: Małgorzata Krawczenko opieka artystyczna: Zbigniew Lisowski opieka reżyserka: Konrad Dworakowski scenografia: Martyna Dworakowska muzyka: Piotr Osak Stolik dla dwóch osób solista lalkarz: Krzysztof Ciesielski Sploty ćwiczeń warsztatowych solista lalkarz, konstrukcja dekoracji, Zachód słońca opieka reżyserka: Konrad Dworakowski scenografia: Martyna Dworakowska muzyka: Piotr Osak 27 Teatr Lalek Guliwer Teatr Pinokio w Łodzi Teatr Baj Pomorski ul. Różana 16 ul. Kopernika 16 ul. Piernikarska 9 02-548 Warszawa 90-503 Łódź 87-100 Toruń www.teatrguliwer.waw.pl www.teatrpinokio.pl www.bajpomorski.art.pl
