Stowarzyszenie Autorów ZAiKS

Zmarł Bohdan Tomaszewski Był wzorem ? dla wielu niedościgłym ? dziennikarza sportowego.
Przygotowany, opanowany, posługujący się piękną polszczyzną. Bohdan Tomaszewski zmarł 27 lutego 2015
roku.
Przygodę ze sportem zaczął już przed wojną, w 1931 roku. Dziesięciolatek, wziął udział w ,,turnieju
tenisowym'', zorganizowanym przez podobnych mu młodziaków w Konstancinie. Gra spodobała mu się tak
bardzo, że w Warszawie rozpoczął treningi na kortach Legii ? w 1937 roku zdobył mistrzostwo Polski
kadetów w singlu, rok później wicemistrzostwo juniorów w deblu, w kolejnym roku ? mistrzostwo w tej
kategorii. Gdy wybuchła wojna, wstąpił do Związku Walki Zbrojnej (prekursora Armii Krajowej), słuchał
wykładów prowadzonych w Tajnej Głównej Szkole Handlowej, walczył w powstaniu warszawskim na
Starówce, trafił do niewoli. Pracę w mediach rozpoczął od ,,Kuriera Szczecińskiego'' ? jak wspominał w
jednym z wywiadów, do Szczecina wyjechał, bo zaraz po wojnie wydawało się, iż będzie miał on status
wolnego miasta. W 1947 roku zadebiutował przed mikrofonem ? był sprawozdawcą radiowym meczu o
Puchar Davisa, jaki Polska rozgrywała z Wielką Brytanią na dobrze mu znanych kortach Legii. Na stałe do
Polskiego Radia przyszedł w 1955 roku, po etacie w ,,Expressie Wieczornym''. Dla radia relacjonował
przebieg 12 olimpiad (siedmiu letnich i pięciu zimowych), zaczynając od Melbourne w 1956, a kończąc na
Moskwie w 1981 roku. Stan wojenny sprawił, że Tomaszewski odszedł z państwowej rozgłośni, wracając do
niej dopiero po 1989 roku. Był to powrót na dobre ? swoje felietony w radiowej Jedynce, we współtworzonej
przez siebie ,,Kronice sportowej'', wygłaszał niemal do końca. Chętnie wspominał przedwojennych
sportowców, zwłaszcza tenisistów cenił bardziej niż dzisiejsze gwiazdy. ,,Skupiał się na przegranych, szukał
wartości w porażce'', wspominał go Cezary Gurjew, szef redakcji sportowej radiowej Jedynki.
Choć relacjonował niemal wszystkie dyscypliny ? łącznie z hokejem, co po latach oceniał jako wpadkę ?
najbliższy był mu tenis. W 1968 roku zainicjował turniej dla młodzieży, którego został patronem, dla telewizji
Polsat komentował tenisowe imprezy. Był również autorem niezliczonych felietonów i artykułów, 16 książek ?
od Halo, halo! Tu mikrofony Polskiego Radia w Melbourne z 1957 po wspomnieniowy tom Przeżyjmy to
jeszcze raz, opublikowany w 1992 roku ? a także współautorem scenariuszy osnutych wokół sportowych
fabuł: Zaczarowanego roweru (1955), Boksera (1966, z Danielem Olbrychskim w roli tytułowej) i Czekam w
Monte Carlo (1969) oraz kilku dokumentów.
Jego medialny talent docenili słuchacze i widzowie: był laureatem Super Wiktora (1994) i Diamentowego
Mikrofonu (1996), a także zwycięzcą plebiscytu ,,Mistrz Mowy Polskiej'' (2001) i zdobywcą Dziennikarskiego
Lauru SDP (2006). Rok wcześniej ,,w uznaniu wybitnych zasług dla dziennikarstwa sportowego, za
działalność publicystyczną'' przyznano mu Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. Ze
Stowarzyszeniem Autorów ZAiKS związał się w 1951 roku, wstępując do Sekcji G ? Autorów Dzieł Filmowych
i Telewizyjnych oraz do Sekcji M ? Autorów Prac Publicystycznych.
Wszelkie prawa zastrzeżone 2017 ZAiKS / data wygenerowania strony 06.03.2017 23:29:15
PDF ze strony: http://www.zaiks.org.pl/924,111,zmarl_bohdan_tomaszewski
1/1