Nr 3-4/2014

Nr 3-4/2014 Marzec-Kwiecień 2014 ISSN 2084-3275
OD REDAKCJI
Szanowni Czytelnicy!
Wielkimi krokami zbliża się Wielkanoc. Niedzielę Zmartwychwstania
Pańskiego - niedzielę radości ze zwycięstwa pana Jezusa nad Śmiercią,
poprzedzi Wielki Tydzień - tydzień, w którym będziemy wspominać i
przeżywać mękę, aż do skonania na krzyżu, Zbawiciela. Niechaj to dla
nas wszystkich będzie czasem refleksji i zastanowienia się nad własnym
postępowaniem względem drugiego człowieka - czy aby nie byliśmy,
bądź nie jesteśmy przyczyną jego cierpień i łez. Jak to wygląda na co
dzień. Czy czasami nie wydaje się nam, że tylko nasze dobro zawsze ma
być „na wierzchu”? Że cudze szczęście i radość nie zasługują nie tylko na
wsparcie, ale nawet na szacunek i zrozumienie?
Pamiętajmy, że jaką miarą mierzymy, taką i nam odmierzą, jeśli nie
teraz, to później, ale nic i nigdy nie będzie zapomniane.
Pamiętajmy też, że krzyż to symbol zbawienia, miłosierdzia i nieustanne przypominanie nam, że każdy z nas ma obowiązek niesienia pomocy drugiemu człowiekowi - każdemu potrzebującemu, oczywiście na
miarę sił i środków, jakimi dysponujemy. Warto też pamiętać o tym, że są
ludzi, którzy pod znakiem krzyża - czerwonego krzyża wspierają potrzebujących kolektywnie - w ramach organizacji.
Kończąc życzymy wszystkim naszym wiernym Czytelnikom i sympatykom naszego pisemka wszelkiego szczęścia, radości, zdrowia i spokoju
- nie tylko na ten świąteczny czas, lecz i na później.
Redakcja
1
MIĘDZYNARODOWY RUCH CZERWONEGO KRZYŻA
I CZERWONEGO PÓŁKSIĘŻYCA.
Historia
Założycielem Czerwonego Krzyża był Henry Dunant szwajcarski finansista, kupiec z Genewy, pierwszy laureat Pokojowej Nagrody Nobla z 1901 roku.
To właśnie on 24 czerwca 1859 jadąc na spotkanie z cesarzem ujrzał dogorywającą bitwę pod Solferino (porównywana z bitwą pod Waterloo) stoczona pomiędzy armią austriacką a siłami sprzymierzonymi francusko-włoskimi. Liczba
zabitych przekraczała 40 000. Przejeżdżając obok pola walki ujrzał ciała zabitych żołnierzy, których nikt nie grzebał oraz umierających w wielkich męczarniach tysiące żołnierzy. Ten widok na długo zapadł mu w pamięci, gdyż na polu
walki pozostało prawie 30 tysięcy ofiar w tym 20 tysięcy rannych.
Widząc to spontanicznie próbował pomóc rannym włączając w nią miejscową ludność zachęcając ją do wynoszenia rannych z pola bitwy nie zważając na
ich narodowość. Henry Dunant nie miał żadnego medycznego przeszkolenia.
Po powrocie do rodzinnej Genewy pisze książkę pt. „Wspomnienie Solferino” gdzie zawarł opis tego co widział przejeżdżając obok pola tej wielkiej bitwy. Wspomnienia tego widoku i jęków rannych nie dawały mu spokoju.
W książce tej przedstawił ideę powołania dodatkowej służby medycznej, która
niosłaby pomoc rannym w czasie wojny. Proponuje powołanie stowarzyszeń
pomocy, które w czasie trwania pokoju przygotowywałyby wolontariuszy do
niesienia pomocy rannym. Dodatkowo postulował aby rannych oraz pomagającym im wolontariuszy strony konfliktu uznawały je neutralne nawet gdyby
znajdowały się na polu walki. Aby wolontariusze byli bezpieczni, muszą wyróżniać się znakiem rozpoznawczym, który powszechnie zostanie uznany za
symbol neutralności przez wszystkie strony konfliktu. Tak właśnie zrodziła się
idea Czerwonego Krzyża.
Ideę tą poparli znani obywatele Genewy tj. Gustave Moynier, gen. Guillaume Henri Dufour, dr Louis Appia i dr Teodore Maunoir (Komitet Pięciu - Komitet założycielski Czerwonego Krzyża). Powołali wspólnie Międzynarodowy
Komitet Pomocy Rannym przekształcony później w Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża. W wyniku rozgłosy tej inicjatywy w 1863 roku doszło do spotkania się na konferencji w Genewie osób popierających pomysł
Henriego Dunanta z 16 państw i przyjęli postanowienia, które określały rolę
2
krajowych Komitetów Pomocy Rannym. Przyjęto znak neutralności czyli czerwony krzyż na białym tle tj. odwrotność flagi szwajcarskiej. Taki był początek
Ruchu Czerwonego Krzyża.
Konwencja Genewska
- Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża podjął działania mające na celu
zapewnienie pomocy i ochrony rannym żołnierzom oraz osobom, które świadczyły tą pomoc. W 1864 roku przyjęto traktat międzynarodowy tzw. konwencję
genewską o „polepszeniu losu rannych w armiach czynnych”. Czerwony Krzyż
natomiast został uznany jako znak ochrony wojskowej służby zdrowia.
Czerwony Półksiężyc
jest to muzułmański odpowiednik znaku Czerwonego Krzyża. Półksiężyc to symbol islamu. Od czasów wojny rosyjsko-tureckiej w 1876 roku znak ten stał się rozpoznawalnym znakiem niesienia pomocy humanitarnej w islamskich krajach. Znak
wpisano w 1929 roku do Konwencji Genewskich. Organizacje Al-Hilal al Ahmar
( arab. czerwony półksiężyc) jego Stowarzyszenia krajowe współtworzyły dzisiejszy Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca. Od
1929 roku znak ten funkcjonuje na równi ze znakiem Czerwonego Krzyża.
Może mieć on dwa znaczenia:
1) ochronne - używany podczas konfliktu zbrojnego, wskazuje walczącym
oznaczenie osób, jednostek medycznych i środków transportu, które chronione
są Konwencjami Genewskimi i ich Protokołami Dodatkowymi. Znak ten powinien mieć odpowiednio duże rozmiary aby był widoczny.
2)Informacyjne - znak w takim znaczeniu ma niewielkie wymiary ma za zadanie wskazywać że dana osoba jest związana z Międzynarodowym Ruchem
Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca.
Innym znakiem ochronnym jest Czerwony Kryształ (od 14.01.2007 roku)
wprowadzono go nie po to by zastąpić znaki CP, CK oraz Gwiazdę Dawida
w Izraelu lecz by stworzyć nowy neutralny znak, który nie jest kojarzony z żadną religią ( m. in. chrześcijaństwem, judaizmem czy np. islamem).
Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża i Półksiężyca
to międzynarodowy ruch humanitarny, który zrzesza około 97 milionów wolontariuszy na całym świecie. Został stworzony po to by chronić ludzkie zdro-
3
wie i życie oraz po to aby zapewnić szacunek dla istoty ludzkiej oraz aby łagodzić i zapobiegać ludzkiemu cierpieniu. Odrzuca się dyskryminację opartą na
pochodzeniu narodowościowym, rasowym, klasowym, płci oraz przekonaniach
politycznych czy też religijnych.
W skład ruchu wchodzą:
1) Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża ( ICRC) - strażnik prawa
humanitarnego konfliktów zbrojnych może składać skargi do Komitetu Praw
Człowieka ONZ oraz Europejskiego Trybunału Praw Człowieka
2) Międzynarodowa Federacja Towarzystw Czerwonego Krzyża i Czerwonego
Półksiężyca ( IFRC)
3) Stowarzyszenia Krajowe Czerwonego Krzyża, Czerwonego Półksiężyca
( większość państw muzułmańskich) i Czerwonej Gwiazdy Dawagen David
Adom w Izraelu).
MKCK to niezależna oraz neutralna organizacja, która zapewnia ochronę i pomoc humanitarną ofiarom wojny oraz przemocy. Nie jest to organizacja rządowa ani pozarządowa gdyż nie współpracują z nią rządy państw a oprócz działalności społecznej czy indywidualnej obejmuje zakres działalności państwowej. To centrum informacji o jeńcach oraz osobach internowanych i zaginionych. MKCK interweniuje właśnie w tych sprawach u właściwych władz. Zajmuje się wymianą jeńców podczas wojny oraz szukaniem osób zaginionych.
MKCK niósł pomoc humanitarną ofiarom konfliktu w Wietnamie, Ameryce
Środkowej, Afryce oraz na Bliskim Wschodzie. Komitet uczestniczy w przygotowaniu projektów konwencji, które dotyczą humanitarnego prawa konfliktów
zbrojnych. Natomiast z upoważnienia stron walczących stron może występować w roli mediatora oraz pośredniczy w wymianie jeńców wojennych czy też
rannych i chorych osób cywilnych.
Podstawowa misja CK i CP to zapobieganie oraz łagodzenie cierpienia ludzkiego o czym wspomniałam wcześniej. Aby tą misję wypełniać CK i CP podejmuje przede wszystkim następujące zadania:
1) ochrona zdrowia i życia
2) zapewnienie poszanowania istoty ludzkiej, zwłaszcza w czasie trwania konfliktów zbrojnych oraz w innych sytuacjach krytycznych,
3) praca na rzecz zapobiegania chorobom i rozwijanie pomocy społecznej,
4) aktywizowanie pracy wolontariuszy i stała gotowość do niesienia pomocy,
4
5) budowa uniwersalnego poczucia solidarności ze wszystkimi, którzy potrzebują pomocy i ochrony.
Swoim działaniem wspiera trwały pokój ale nie rozumiany jako stan bez wojny
ale jako proces współpracy między narodami oraz państwami. Ta współpraca
oparta jest na poszanowaniu wolności, niepodległości oraz suwerenności narodów, równości praw człowieka oraz na sprawiedliwym i równym podziale zasobów dla zaspakajania narodów.
Motta, które wyrażają wspólne ideały Ruchu Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca to:
1) „Inter arma caritas” - miłosierdzie wśród walki
2) „Per humanitem ad pacem” - przez humanitaryzm do pokoju.
Zasady, którymi kieruje się Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża
i Czerwonego Półksiężyca to:
1) humanitaryzm - człowieczeństwo, ochrona zdrowia i życia, poszanowanie
praw człowieka i ludzkiej godności.
2) bezstronność - pomoc udzielana jest wszystkim stronom konfliktu, najpierw
najbardziej potrzebującym
3) neutralność - wolontariusze nie zajmują stanowiska w sporach religijnych,
politycznych, religijnych itp.
4) niezależność od państwa w granicach prawa
5) dobrowolność - przynależność do organizacji jest dobrowolna i nieprzymusowa.
Pomoc wolontariusze niosą dobrowolnie nie kierują się osiągnięciem korzyści.
6) jedność - w każdym kraju istnieje tylko jedna organizacja, która działa w ramach Czerwonego Krzyża lub Czerwonego Półksiężyca
7) powszechność - stowarzyszenia są równe CK i CP starają się być obecne na
całym świecie.
Mają równe prawa i obowiązki niesienia sobie nawzajem pomocy.
Cele organizacji:
1) opieka nad rannymi, chorymi i jeńcami w czasie wojny
2) pomoc ofiarom klęsk żywiołowych, wypadków oraz epidemii w czasie pokoju
3) wizytuje obozy dla internowanych i uchodźców
4) opiekuje się uchodźcami
5) źródło informacji o jeńcach
5
6) organizacja kursów ratowniczych oraz szkolenie sanitariuszy
7) szerzenie oświaty zdrowotnej
8) organizacja krwiodawstwa.
W ciągu następnych lat powstawały nowe stowarzyszenia krajowe CK i CP pomagały rannym podczas trwania konfliktów zbrojnych zwłaszcza podczas I wojny
światowej. Natomiast w czasie pokoju podejmowały inne zadania w zakresie ochrony
zdrowia, pomocy socjalnej, działalności wśród młodzieży, szkolenia z zakresu pierwszej pomocy oraz organizacji ratownictwa, szkolenia pielęgniarek i personelu medycznego, tworzyły szpitale oraz zakłady opiekuńcze, niesienia pomocy ofiarom klęsk
żywiołowych konfliktów, krwiodawstwa, poszukiwań ofiar wojny itd.
1919 rok to rok powołania Ligi Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca w 1991 roku zmieniono nazwę na Międzynarodową Federację Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca w celu
ułatwienia wzajemnych kontaktów i współpracy.
Po II wojnie światowej Ruch zaczął się rozwijać dzięki powstawaniu nowych stowarzyszeń krajowych. Podejmowano nowe zadania np. zwalczanie
skutków narkomanii, bezrobocia, AIDS. Ruch CK I CP stał się najważniejszą
organizacją, która świadczyła pomoc i chroniła ofiary klęsk żywiołowych oraz
konfliktów zbrojnych.
Ruch CK i CP prowadzi w dalszym ciągu prace nad rozwojem międzynarodowego prawa humanitarnego.
Pierwszym Prezesem Międzynarodowej Federacji Stowarzyszeń CK i CP
(IFRC) był w latach 1919-1922 Henry Davison (USA) natomiast od 2009 roku
Tadateru Konoe (Japonia).
Światowy Dzień CK i CP obchodzony jest 8 maja w 192 krajach.
W 1922 roku Czechosłowacki Czerwony Krzyż wyszedł z inicjatywą ustanowienia światowego dnia oraz tygodnia CK. Zaproponowano ogłoszenie trzydniowego rozejmu na czas świąt wielkanocnych celem promocji pokoju na świecie. To
tzw. „Rozejm Czerwonego Krzyża”. W 1948 roku ustanowiono dzień 8 maja
świętem da wszystkich stowarzyszeń. Od 1984 roku natomiast przyjęto nazwę
Światowy Dzień Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca.
POLSKI CZERWONY KRZYŻ:
Czerwony Krzyż to symbol miłości
On nie zna granic, lądów ani mórz,
6
Niech żyje nam czerwony krzyż ludzkości
Vive Internationale Crotx-Rouget.
„Pieśń o Czerwonym Krzyżu”
PCK powstał 18.01.1919 roku jako Polskie Towarzystwo Czerwonego
Krzyża. Z inicjatywy Stowarzyszenia Samarytanin Polski zwołano naradę istniejących w Polsce organizacji, które kierowały się ideałami Czerwonego
Krzyża. Podczas narady, która odbyła się pod patronatem Heleny Paderewskiej
utworzono Polskie Towarzystwo Czerwonego Krzyża. Pierwszy prezes organizacji to Paweł Sapieha. Od 1927 roku zmieniono nazwę na Polski Czerwony
Krzyż, który działa już od prawie 100 lat.
Działalność PCK to praca na rzecz potrzebujących oraz uwrażliwienie polskiego społeczeństwa na ludzką krzywdę oraz niesienie bezinteresownej pomocy.
Misja PCK realizowana jest przez:
1) Upowszechnianie międzynarodowego prawa humanitarnego - w czasie konfliktu wspomaganie wojskowej i cywilnej służby zdrowia.
2) Prowadzenie Krajowego Biura Informacji i Poszukiwań - odnajdywanie zaginionych podczas wojen oraz łączenie rodzin.
3) Promocję honorowego krwiodawstwa - poprzez różne kampanie.
4) Niesienie pomocy ofiarom klęsk żywiołowych i katastrof zarówno w kraju
jak i poza jego granicami - oraz przygotowanie społeczeństwa do zachowań
w podobnych sytuacjach.
5) Opiekę oraz pomoc socjalną - na rzecz ubogich, chorych, niepełnosprawnych i mniejszości narodowych.
6) Promocję właściwych zachowań zdrowotnych i ekologicznych - przeciwdziałanie uzależnieniom, promocja zdrowego trybu życia i profilaktyka chorób
zakaźnych i nowotworowych.
7) Szkolenia z zakresu udzielania pierwszej pomocy zgodnie ze standardami Unii
Europejskiej - nauka oraz działanie bezpośrednio na rzecz osób poszkodowanych.
8) Działalność edukacyjną wśród dzieci i młodzieży, wolontariat - kampanie
oraz programy.
Struktura PCK
Składa się z 4 poziomów tj. krajowy, okręgowy, rejonowy i jednostki podstawowe. Zarząd Główny PCK Kapituła Odznaki Honorowej PCK działają na po-
7
ziomie krajowym. W województwach jest 16 Oddziałów Okręgowych. Na poziomie powiatu istnieje ponad 250 Oddziałów Rejonowych. Jednostkami podstawowymi są Szkolne Koła PCK, Grupy Społecznych Instruktorów Młodzieżowych, Kluby Honorowych Dawców Krwi, Grupy Ratownictwa i Grupy Pomocy Humanitarnej.
Władzę naczelną nad Stowarzyszeniem sprawują:
1) Krajowy Zjazd - reguluje wewnętrzne zasady funkcjonowania Stowarzyszenia i wyznacza ramową strategię działań. W jego skład wchodzą delegaci terenowi czyli przedstawiciele okręgów.
2) Zarząd Główny to organ wykonawczy kierujący pracami Stowarzyszenia.
Członkowie wybierani są na 4 letnią kadencję przez Krajowy Zjazd.
Młodzież PCK
Ruch Młodzieżowy PCK działa nieprzerwanie od 1921 roku pod nazwą Młodzież PCK to integralna część PCK, która zrzesza dzieci i młodzież działa
w oparciu o idee i zasady CK.
Jednostkami podstawowymi MPCK są:
1) Kluby Wiewiórka dla dzieci przedszkolnych i wczesnoszkolnych kształcą
nawyki dbania o zdrowie oraz humanitarne postawy dzieci, przedstawia zasady bezpieczeństwa.
2) Szkolne Koła PCK (SK PCK) aktywizowanie środowisk szkolnych do niesienia pomocy potrzebującym np. uczniom, promowanie humanitaryzmu oraz
bezinteresownej pomocy innym, nauka udzielania pierwszej pomocy,
3) Akademickie Koła PCK (jw. tylko w środowisku akademickim)
4) Grupy Społecznych Instruktorów Młodzieżowych PCK (SIM PCK) przygotowanie kadry instruktorów promowanie wolontariatu.
5) Inne grupy MPCK
Promocja zdrowia w działalności MPCK jest bardzo ważna gdyż nie ma nic
ważniejszego od zdrowia niestety w obecnych czasach o tym zapominamy
a przecież jeśli jesteśmy zdrowi wówczas mamy właściwy stosunek do siebie,
radzimy sobie ze stresem to najważniejszy kapitał pozwalający na osiągnięcie
naszych celów. Dlatego zdrowy styl życia jest krzewiony od najmłodszych lat
podczas różnych kampanii czy innych działań PCK kierowanych do najmłodszych. W oparciu o Dekalog Zdrowego Stylu Życia Z. Cendrowskiego.
8
1) Wiedza o samym sobie
2) Utrzymywanie sił obronnych w stałej gotowości
3) Nie nadużywanie leków
4) Utrzymywanie wszechstronnej aktywności fizycznej
5) Prawidłowe odżywianie się
6) Hartowanie się
7) Rozwijanie umiejętności walki ze stresem
8) Wyeliminowanie nałogów
9) Życzliwość dla innych
10) Zachowanie postawy copingowej - czyli dawanie sobie rady w życiu.
W ramach MPCK organizowane są olimpiady Promocji Zdrowego Stylu
Życia. Kampanie prowadzone przez PCK to m.in. Kampania „Prawda o AIDS.
Przekaż ją dalej.”
Podczas niej organizowane są różnego rodzaju pogadanki, pikniki, parady
oraz wiele innych akcji aby podnieść poziom wiedzy społeczeństwa na temat
HIV/AIDS. Celem kampanii jest również redukcja dyskryminacji osób dotkniętych HIV/AIDS. Od czasu wykrycia AIDS minęło ponad 20 lat ale wiedza
naszego społeczeństwa na ten temat wciąż jest niewielka. Z braku informacji
rodzą się mity, które sieją lęk i obawę przed zakażeniem i kontaktami z osobami zarażonymi tym wirusem.
Cel projektu to:
- uświadomienie społecznościom zwłaszcza młodzieży prawdy o HIV/ AIDS oraz przekazanie wiedzy o drogach zakażenia wirusem HIV.
- ukazanie problemu zwłaszcza w wymiarze społecznym czyli dyskryminacji
osób zakażonych wirusem HIV
- rozwijanie postawy akceptacji oraz tolerancji i pokonania strachu przed codziennymi kontaktami z osobami żyjącymi z HIV/ AIDS
manifestacja tolerancji i solidarności między ludźmi.
CHROŃ DZIECIĘCE UŚMIECHY:
PCK dociera do szkół aby pomóc walczyć z próchnicą u dzieci budując w nich
odpowiednie nawyki. Ta kampania trafia do najmłodszych dzieci już nawet
w przedszkolach.
UŚMIECHNIJ SIĘ Z PCK:
kampania ma na celu przekazanie przesłania, które nakłania do zmiany postawy u dzieci oraz młodzieży na bardziej optymistyczne nastawienie do życia
9
oraz otwartość i życzliwość na drugiego człowieka. PCK chce pokazać jak
ważne jest pozytywne nastawienie do życia jak wiele w naszym życiu może zależeć od uśmiechu.
POMOC i OPIEKA:
Dożywianie - placówki i ośrodki PCK, stołówki szkolne, bary tam wydawane są
ciepłe posiłki lub paczki z podstawowymi produktami żywnościowymi oraz wigilie
lub śniadania wielkanocne dla samotnych i bezdomnych.
Pomoc doraźna - dla potrzebujących zbierana jest odzież, sprzęt gospodarstwa domowego, środki czystości i higieny, meble. Inne akcje to „Wyprawka dla żaka”
przybory szkolne i „Akcja letnia” - najmłodsi wyjeżdżają na wypoczynek .
Ośrodki PCK - to noclegownie, domy pobytu dziennego, domy interwencji
kryzysowej dla kobiet maltretowanych z dziećmi, świetlice. Prócz schronienia
można tam skorzystać z opieki lekarza lub psychologa.
Opieka nad chorymi w domu - przez przeszkolone siostry PCK
pomoc cudzoziemcom - zapewnienie podstawowych warunków bytowych, pomoc w kontaktach z rodziną lub urzędami.
PIERWSZA POMOC:
Jedno z głównych zadań PCK to uświadomienie jak ważna jest pierwsza pomoc. Szkolenia z tego zakresu odbywają się od początków istnienia PCK tj. od
1919 roku. PCK uczy umiejętności udzielania pierwszej pomocy wszystkie
grupy wiekowe począwszy od przedszkolaków do osób dorosłych a nawet
emerytów.
RATOWNICTWO:
PCK od początku istnienia zajmował się niesieniem pomocy potrzebującym
oraz ratownictwem w czasie nagłych wypadków, katastrof oraz klęsk żywiołowych. Obecny System Ratownictwa PCK składa się z wyspecjalizowanych
Grup Ratownictwa, które rozmieszczone są na terenie całego kraju. Każda
z tych grup dysponuje wyszkolonymi ratownikami, którzy przygotowani są do
działań w trudnych warunkach terenowych czy pogodowych. Ratownicy ci są
wyposażeni w odpowiednie środki ochrony osobistej oraz w specjalistyczny
sprzęt ratowniczy (wspólny standard dla całego Ratownictwa PCK).
Ostatnimi największymi akcjami są:
1) Mistrzostwa Europy UEFA EURO 2012 - zabezpieczenia stadionów oraz
stref kibica Warszawa, Gdańsk i Wrocław
10
2) Katastrofa kolejowa pod Szczekocinami 03.03.2012r.
3) powódź 2010 rok - m. in. pomoc humanitarna, praca na wałach, ewakuacja
ludności.
4) Zawalenie hali wystawowej w Katowicach - ratownicy pracują w strefie zagrożenia razem z Państwową Strażą Pożarną
5) Powódź Tysiąclecia 1997 rok.
6) Wybuch gazu w gdańskim wieżowcu 17.04.1995 r. - akcja ratowników
PCK z psami poszukiwawczo-ratowniczymi.
System Ratownictwa PCK współpracuje i wspomaga całościowe działania
ratownicze, które prowadzone są przez wszystkie jednostki obecne przy akcji
ratunkowej. System ten tworzy zintegrowane działanie trzech rodzajów jednostek ratowniczych stowarzyszenia:
Grup Ratownictwa PCK (GR PCK) w razie katastrofy
Grup Ratownictwa Medycznego (GRM PCK) organizacja Polowego Punktu
Medycznego
Grup Ratownictwa Specjalistycznego (GRS PCK) w zależności od specjalności
sekcji np. działania poszukiwawcze.
W Grupach Systemu Ratownictwa PCK wyróżnia się:
Patrol Ratowniczy (PR)
Medyczny Zespół Interwencyjny (MZI)
Polowy Punkt Medyczny (PPM)
Zadanie Grup Ratownictwa, które tworzą System Ratownictwa PCK to prowadzenie zadań ratowniczych, które obejmuje udzielanie kwalifikowanej
pierwszej pomocy i innych medycznych czynności ratunkowych na miejscu
katastrofy przez długi czas.
Grupy Ratownictwa PCK prowadzą działania z PSP, OSP, Policją, Państwowym Ratownictwem Medycznym, Obroną Cywilną Kraju, Siłami Zbrojnymi
Kraju.
PCK zajmuje się poszukiwaniem osób.
Zadania Biura Informacji i Poszukiwań PCK to:
- prowadzenie poszukiwań i ustalanie losów ofiar wojen, konfliktów zbrojnych
oraz klęsk żywiołowych ,
- wystawianie zaświadczeń o losach osób poszukiwanych na podstawie dokumentów CK i dokumentów uzyskanych w wyniku starań
11
poszukiwanie mogił wojennych zarówno w kraju jak i poza jego granicami ,
- przekazywanie tzw. messages czerwonokrzyskich wiadomości rodzinne do
krajów, które są objęte konfliktami zbrojnymi lub klęskami żywiołowymi ,
- udział w ekshumacjach ofiar wojny ,
- prowadzenie poszukiwań humanitarnych poszukiwania gdy nagle najbliższa
rodzina nagle utraciła kontakt z krewnym za granicą mimo posiadania jego adresu zamieszkania) również osób, które wyjechały z kraju w celach zarobkowych ,
- poszukiwania migrantów z zagranicy, którzy zaginęli na terytorium Polski.
Biuro to współpracuje z:
Międzynarodowym Komitetem CK w Genewie, Międzynarodowym Biurem
Poszukiwań w Arlosen, Stowarzyszeniami CK i CP z całego świata. Zwraca
się do Archiwów Państwowych, Wydziału Udostępniania Informacji Departamentu Spraw Obywatelskich MSW, USC, IPN, Żydowskiego Instytutu Historycznego i innych instytucji krajowych.
Biuro to funkcjonuje nieprzerwanie od 1919 roku jego zadaniami były
m.in.:
1) zbieranie informacji o ofiarach powstań narodowowyzwoleńczych na ziemiach Polski
2) w czasie II wojny światowej nawiązano kontakt z władzami wojskowymi
i szpitalnymi.
Spisywano poległych, rannych, chorych, zaginionych. Wywieszano listy z nazwiskami osób o których udało się uzyskać informacje. Spisywano tabliczki
nagrobne, młodzież roznosiła po domach informacje o rodzinach. Prowadzono
wywiady z mieszkańcami. Powołano Sekcje poszukiwawcze. PCK rejestrował
jeńców w obozach przejściowych i przekazywał listy ich rodzinom.
3) Komisja Techniczna PCK prowadziła ekshumacje masowych grobów grobów polskich oficerów zamordowanych w Katyniu. Wówczas sporządzono listę nazwisk (2805) przez długi czas była jedną podstawą do wystawienia rodzinom zamordowanych zaświadczeń.
4) Po wojnie poszukiwano dzieci, które zostały wywiezione na tzw. germanizację. Podczas tej akcji wywieziono ok. 200 tysięcy dzieci do kraju wróciło kilkadziesiąt tysięcy.
5) Ekshumowano zwłoki na terenie kraju przy udziale protokolantów PCK. Na
podstawie odnalezionych depozytów odnaleziono tysiące osób i przekazano informacje ich rodzinom.
12
6) Prowadzono akcję na rzecz byłych więźniów hitlerowskich obozów koncentracyjnych, którzy poddani zostali eksperymentom pseudomedycznym.
Międzynarodowe Prawo Humanitarne Konfliktów Zbrojnych.
Ośrodek Upowszechniania Międzynarodowego Prawa Humanitarnego upowszechnia ideę i zasady Międzynarodowego CK i CP oraz ochrony znaku czerwonego krzyża poprzez szerzenie wiedzy o misji CK. Prawo humanitarne ma
na celu ochronę osób oraz dóbr przed skutkami konfliktów zbrojnych.
ZADANIA I KAMPANIE JAKIE PROWADZI PCK ODDZIAŁ REGIONALNY SANDOMIERZ:
OPIEKA - dla osób indywidualnych i rodzin poprzez paczki żywnościowe,
odzież. Żywność wydawana jest w ramach europejskiego systemu PAED.
Kampania „Wielkanoc z PCK”, „Czerwonokrzyska Gwiazdka”, „Wyprawka
dla Żaka”
ZDROWIE - promowanie zdrowego stylu życia oraz bezpiecznych zachowań.
Organizowana jest dla młodzieży szkół gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych
ogólnopolska „Olimpiada promocji zdrowego stylu życia”
PIERWSZA POMOC - uświadomienie znaczenia pierwszej pomocy poprzez
organizowanie kursów z tej dziedziny. Po ukończeniu kursu każdy z uczestników wie jak zachować się w różnych trudnych sytuacjach. Na terenie powiatu
sandomierskiego działa Grupa Ratownictwa PCK Sandomierz.
HONOROWE KRWIODAWSTWO - mottem PCK jest „krew nasza oddana bliźniemu w potrzebie poświadcza, że ludzie są ludźmi dla siebie”. W powiecie sandomierskim działa 16 klubów HDK PCK w:
- Szkołach pogimnazjalnych (ILO, IILO, ZSE, ZSGiH, ZSTiO, ZSRCKU
w Mokoszynie, ZS w Klimontowie
- zakładach pracy (Urząd Miasta, Pilkington Polska, PSP, Komenda Powiatowa
Policji, Wyższe Seminarium Duchowne)
Organizowane są konkursy dla dzieci i młodzieży w ramach popularyzacji
HDK „Młoda Krew Ratuje Życie” - konkurs dla młodzieży, „Wakacyjna Kropla Krwi” - dla mieszkańców Sandomierza. Projekt „Kropla Życia” adresowany dla przedszkolaków. Akcje oddawania krwi mają nazwę„Krwisty Mikołaj”,
„Primavera”
13
22 listopada 2013 roku zorganizowano 55-lecie Ruchu HDK PCK w ZSGiH w
Sandomierzu. W 2013 od 01.01.2013 do 21.11.2013 roku pobrano 1.312,605
ml krwi -Sandomierz był na drugim miejscu w naszym województwie pod
względem oddanej ilości krwi dla potrzebujących. Podczas obchodów Światowego Dnia Honorowych Dawców Krwi zainteresowanie wzbudza zawsze
„kropelka”, która zabawia dzieci podczas festynu i pogadanek wyjaśniając jakim ważnym lekiem jest krew.
PIERWSZA POMOC - W czerwcu 2013 roku Odbyły się Mistrzostwa
Pierwszej Pomocy PCK, w których zmagały się młodzieżowe drużyny rozwiązując testy oraz przystępując do części praktycznej składającej się ze scenek
i pozoracji wypadków i stanów nagłego zagrożenia życia oraz zdrowia. Grupa
Ratownictwa PCK Sandomierz na zaproszenie Gminnego Ośrodka Kultury
w Łoniowie przeprowadzili szkolenie z zakresu pierwszej pomocy.
„BĄDŹ BEZPIECZNY” - sandomierskich przedszkolach przeszkolono
przedszkolaków z zakresu udzielania pierwszej pomocy. Dużym zainteresowaniem cieszyła się karetka i jej wyposażenie dzieci również na fantomie ćwiczyły zasady wykonywania resuscytacji krążeniowo-oddechowej.
„PROTEST PRZECIWKO PRZEMOCY” - W ubiegłym roku ulicami Starego Miasta w Sandomierzu przeszedł marsz przeciwko przemocy i uzależnieniom. Uczestniczyli w nim pracownicy i wolontariusze Oddziału PCK oraz
uczniowie szkół, podopieczni świetlic, Policja, Straż Miejska i Radni Rady
Miasta. Uczestnicy marszu nieśli białe serca oraz balony i transparenty z hasłami sprzeciwu wobec przemocy.
„PROJEKT „DBAM O ZDROWIE I ŻYCIE SWOJE I INNYCH” oparty na piramidzie żywieniowej oraz nauce udzielania pierwszej pomocy.
Jego celem miało być kształtowanie człowieka, który świadomie troszczy się
o własne i innych zdrowie oraz życie.
„STOP PRZEMOCY” - PCK aktywnie wspiera działania, które mają na celu
ochronę oraz promocję zdrowia. Ponieważ problem przemocy w rodzinach jest
zatrważający a bierność społeczeństwa i bezsilność służb publicznych sprzyjają
temu procederowi dlatego też i w tej kwestii PCK stara się pomóc poprzez marsze organizowane przeciwko przemocy aby nagłośnić ten problem.
14
PROGRAM EDUKACYJNY „GAZ ZIEMNY CZYSTA ENERGIA” był to konkurs przeznaczony dla uczniów szkół podstawowych. Uczniom klas
czwartych przekazano wiedzę z zakresu jego pochodzenia, wydobycia i zastosowania. Pokazano również zalety jego korzystania jako ekologicznego źródła
energii.
AKCJA „RZUĆ PALENIE RAZEM Z NAMI” - podczas akcji rozdawano
ulotki o szkodliwości palenia jak i konsekwencjach zdrowotnych oraz prawnych. Akcję tą przeprowadzono ze Strażą Miejską i Komendą Powiatową Policji w Sandomierzu.
„ZAKRĘCONA AKCJA” Celem akcji było zbieranie plastikowych nakrętek
oraz ochrona środowiska naturalnego i możliwość pozyskania funduszy na leczenie rehabilitację chorych dzieci. Inicjatorem jej było Stowarzyszenie „Kocham Sandomierz” pod patronatem Burmistrza Sandomierza, Starosty oraz
Karpackiej Spółki Gazownictwa. PCK włączyło się do akcji poprzez organizację zbierania nakrętek w szkolnych kołach PCK i szkolnych klubów HDK.
PCK pomaga potrzebującym dzięki ludziom dobrej woli oraz darczyńcom dobrym przykładem jest akcja „Czerwonokrzyska Gwiazdka” w dniach 13-14
grudnia 2013 roku organizowana w niektórych sandomierskich sklepach gdzie
wolontariusze ze szkół kwestowali zbierając żywność dla potrzebujących.
Dzięki niej pomoc trafiła do 94 potrzebujących rodzin.
SANDOMIERSKA GRUPA RATOWNICTWA POLSKIEGO CZERWONEGO KRZYŻA:
To jedyna Grupa działająca na terenie naszego miasta, która posiada uprawnienia do prowadzenia kursów z zakresu udzielania pierwszej pomocy i wydawania zaświadczeń jak i certyfikatów, które honorowane są w całej Unii Europejskiej. Posiada własnych przeszkolonych instruktorów, ratowników medycznych
i ratowników PCK. Na organizowanych przez nią kursach można nauczyć się
udzielania pierwszej pomocy by w chwili zagrożenia życia lub zdrowia ludzkiego nie stać bezczynnie i patrzeć na cierpienie drugiego człowieka.
Grupa Ratownictwa PCK Sandomierz prowadzi również działalność z zakresu
zabezpieczania imprez masowych.
„Życie innych niech ci drogie będzie, jak twoje własne” to motto sandomierskiej Grupy Ratownictwa PCK. Młodzi ludzie, którzy należą do niej są wolon-
15
tariuszami, którzy wolny czas oraz wiedzę wykorzystują do ratowania życia
ludzkiego. Organizują kursy udzielania pierwszej pomocy, pokazy ratownictwa
a podczas pogadanek z najmłodszymi oraz prowadzonych szkoleń starają się
przekazać swoją wiedzę i umiejętności z udzielenia pierwszej pomocy. Pokazują uczestnikom kursów i pogadanek jak ważna jest pierwsza pomoc. Nawet
w przedszkolach Ratownicy PCK uczą najmłodszych jak mają się zachować
gdy ktoś z ich najbliższych będzie potrzebował pomocy chociażby przez znajomość numerów alarmowych oraz wiarygodność przekazywania informacji dla
przyjmującego zgłoszenie. Młodzi wolontariusze chcą uzmysłowić odbiorcom
szkoleń że zamiast stać bezczynnie każdy z nas może pomóc uratować ludzkie
życie. Dlatego ważnym jest nauczenie odbiorców jak pokonać strach oraz swoją bezradność. Wolontariusze Grupy Ratownictwa PCK Sandomierz ciągle doskonalą się na różnych kursach oraz biorą czynny udział w zabezpieczaniu imprez masowych. Gdyż tam gdzie jest większe skupisko ludzi może dojść do
niebezpiecznego wypadku a wtedy każda minuta ważna jest by ratować ludzkie
życie (tzw. zasada złotej godziny).
Działalność Ratowników PCK ma na celu wspieranie państwowych służb tj.
Pogotowia, Policji i Straży Pożarnej (PSP, OSP). Razem z nimi uczestniczą w
akcjach ratunkowych oraz ćwiczeniach szkoląc się i przygotowując do działań
w razie realnego zagrożenia. Grupa ta jest jedną z trzech w województwie
świętokrzyskim, które współpracują z państwowym ratownictwem. W razie
klęsk np. powodzi czy wypadku masowego wojewoda może skierować ich do
udziału w akcji ratunkowej.
Natomiast wpis do rejestru obliguje tychże ratowników do udzielania wsparcia
w sytuacji, kiedy zaistnieje taka potrzeba w dowolnym miejscu na świecie.
Ważnym doświadczeniem dla sandomierskich ratowników była akcja po katastrofie smoleńskiej. W której ze strażakami oraz psychologami policyjnymi
skierowano ich na przejście graniczne w Terespolu by towarzyszyć w powrocie do kraju osobom, które pojechały na obchody rocznicy katyńskiej i które
odesłano do Polski bez podania informacji o wypadku rządowego samolotu.
Ratownicy byli w pociągu i udzielali pomocy ludziom natomiast dwie karetki
PCK jechały równolegle ze składem.
Podczas powodzi w 2010 roku Grupa Ratownictwa PCK Sandomierz miała za
zadanie nie tylko z zakresu ratownictwa ale również m.in. pracę przy wałach,
pomoc humanitarną, utylizację padliny.
Dysponując dwoma ambulansami wolontariusze PCK przejmowali z łodzi osoby leżące, w stanie zagrożenia życia i transportowali je do noclegowni czy innych wyznaczonych miejsc. Namioty PCK pełniły w pierwszych dniach powo-
16
dzi punkty segregacji medycznej. Jednostki, które uczestniczyły w akcji wspierały się wzajemnie gdy namiot PCK zaczął przemakać na pomoc ruszyli im
żołnierze z centrum szkoleniowego jednostek ONZ w Kielcach. Ci sami żołnierze zostali uwięzieni na cyplu kiedy pękła opaska na wale wówczas wolontariusze z PCK ubrani w kapoki ratownicze i wodery brnąc po piersi w wodzie szli
2,5 km aby dostarczyć żołnierzom żywność.
Wolontariusze pracowali bez przerwy nie mieli tego komfortu że przyjdzie następna zmiana i ich wymieni ze względu na brak służb medycznych. W tym
czasie pracowało 40 ratowników z czego 25 z grupy sandomierskiej, oraz
z Kielc wraz ze wsparciem ratowników z Ostrowca Świętokrzyskiego. Funkcjonował również punkt sanitarno-epidemiologiczny na osiedlu Huta, tam pomagano obmywać nogi oraz opatrywano drobne zranienia i poparzenia słoneczne. Podczas zdarzenia w Szczekocinach gdzie doszło do zderzenia dwóch
pociągów wolontariusze byli postawieni w stan pełnej gotowości.
Na terenie naszego powiatu wolontariusze brali udział w akcji ratowniczej
udzielając pomocy ofiarom zdarzenia masowego (tj. wypadku autokaru wycieczkowego) w miejscowości Jasienica gmina Łoniów.
11 sierpnia 2013 roku podczas zabezpieczania imprezy Święta Plonów
w Wilczycach. Nagle zasłabł mężczyzna sytuacja była na tyle groźna gdyż doszło do zatrzymania jego akcji serca. Na pomoc natychmiast ruszyli członkowie
Sandomierskiej Grupy Ratownictwa PCK zabezpieczający tą imprezie. Na
miejscu zastali mężczyznę, który leżał na trawie stwierdzono brak oddechu,
sine zabarwienie powłok skórnych a źrenice mężczyzny były szerokie i nie reagowały na światło. Udrożniono drogi oddechowe i rozpoczęto masaż serca
oraz wentylację. Po ok. 17 minutach udało się przywrócić pracę serca ale oddech nadal wspomagano za pomocą worka samorozprężalnego, podłączonego
do tlenu. Po pewnym czasie źrenice zaczęły wykazywać reakcję na światło. Po
przyjeździe Karetki Świętokrzyskiego Centrum Ratownictwa Medycznego
i Transportu Sanitarnego poszkodowanego przewieziono do Szpitala w Sandomierzu. Dzięki tym działaniom uratowano tego mężczyznę.
W okresie jesienno-zimowym prowadzą akcję wspierającą bezdomnych,
które z różnych przyczyn są pozbawione możliwości z korzystania z noclegowni i przytulisk.
Wolontariusze swoją działalność traktują bardzo poważnie regularnie jeżdżą na organizowane w naszym kraju manewry służb ratowniczych gdyż starają się w każdej chwili być gotowym do niesienia pomocy. Grupa Ratownictwa
PCK Sandomierz sprzęt jaki posiada do ratowania zdrowia i życia ludzkiego
posiada dzięki ludziom dobrej woli oraz swoim darczyńcom za co bardzo są
17
wdzięczni. Za udzielaną pomoc mają jedynie satysfakcję, że mogli komuś pomóc.
W 2014 roku Sandomierska Grupa Ratownictwa PCK obchodzi 10-lecie
swojego istnienia. W czerwcu 2014 roku odbędzie się impreza w plenerze z tej
właśnie okazji na którą serdecznie zaprasza.
oprac. Małgorzata Jońca
Źródła:
Strony internetowe Wikipedia, PCK oraz PCK Oddziału Regionalnego Sandomierz.
Artykuły prasowe
materiały własne.
Chrześcijański Zbór Świadków Jehowy
Sandomierskie wspólnoty wyznaniowe (2)
Drugą, najstarszą, po Kościele rzymskokatolickim, wspólnotą wyznaniową
działającą w Sandomierzu i na terenie powiatu sandomierskiego jest Chrześcijański Zbór Świadków Jehowy. Ponieważ nie udało się uzyskać bliższych informacji
na temat działalności tej denominacji „u źródeł”, ograniczymy się tylko do przywołania tego, co podaje Wikipedia w haśle Sandomierz:
Chrześcijański Zbór Świadków Jehowy (3 zbory i Sala Królestwa) (Dane według raportów wyszukiwarki zborów (www.jw.org) z 21 stycznia 2013) http://pl.wikipedia.org/wiki/Sandomierz#cite_note-14.
Sala Królestwa - w pewnym sensie odpowiednik świątyni - mieści się jednak
nie w samym mieście, a w jego najbliższej okolicy w Gierlachowie, pod numerem
28.
Świadkowie Jehowy, wywodzą się bezpośrednio z Badaczy Pisma Świętego
i na terenie Sandomierza są kontynuatorami ich działalności. Działalność zaś tych
ostatnich jest potwierdzona już w latach 20. XX wieku i tak np. w urzędowym
czasopiśmie kościelnym „Kronika Diecezji Sandomierskiej znajdujemy taką oto
notatkę:
„Badacze Pisma świętego. Międzynarodowa masonerja rozwija w kraju
naszym coraz silniejszą i coraz bardziej gorączkową pracę, pod przykrywką
różnych sekt starając się Kościołowi katolickiemu jak najwięcej szkodzić.
Na usługach jej zostający badacze Pisma św. nie przestają prowadzić swej
zgubnej działalności na terenie diecezji, wybierając osobliwie najbardziej dla
wpływów oświaty niedostępne zakątki, gdzie można na naiwności i ciemnocie ludzkiej najwięcej na łatwe mącenie umysłów liczyć. Obok nich po fa brycznych miejscowościach, przez te same czynniki wspierani, agitują zwo-
18
lennicy kościoła narodowego, hodurowcy, a nawet marjawici. Oceniając grożące Kościołowi z tych stron niebezpieczeństwo Ks. Ks. Dziekani postanawiają:
1) Zwrócić się do J. E. Pasterza diecezji z prośbą o wyznaczenie specjalnego referenta diecezjalnego, któryby śledził ruch masoński i sekciarski i odpowiedniemi wskazówkami służyłby duchowieństwu; jego też należałoby w
każdym poszczególnym wypadku powiadamiać o akcji masońskiej.
2) Należy w kazaniach często uwzględniać tematy o Bóstwie Chrystusa
Pana i o nadprzyrodzonym charakterze Pisma św. t. j. prawdy wiary św.
najbardziej przez sekciarzy atakowane;
3) Ponieważ przyczyną, skłaniającą wiernych do podawania ucha niebez piecznym wiadomościom, są często wygórowane opłaty za posługi kościelne,
należy poddać rewizji wysokość dotąd pobieranych iura stolae.
Wreszcie zebrani zwrócili się z apelem do Ks. Rektora Seminarjum Duchownego, by uprosił Ks. Ks. Profesorów Seminarjum do prowadzenia
kontrakcji w prasie przeciwko wrogim napaściom różnych pism na religję i
duchowieństwo. (PROTOKUŁ Konferencji Ks. Ks. Dziekanów, odbytej w
dniach 19 i 20 października 1926 roku 10 Sandomierzu pod przewodnic twem J. E. Pasterza diecezji, [w:] „Kronika Diecezji Sandomierskiej, Nr 11, Li stopad 1926 r., s. 324)
Nie jest to wiele informacji, dlatego uznaliśmy za stosowne dodać jeszcze rys
historyczny i teologiczny dotyczący Świadków Jehowy, tak aby czytelnik miał
choćby bardzo ogólne rozeznanie co do tej denominacji religijnej:
„RUSSEL I BADACZE PISMA ŚWIĘTEGO
Wielu ludzi w przeszłości sądziło, iż Bóg wyznaczył im jakąś ważną do spełnienia misję, że ich uszy słyszały głos boży, który wyjaśnił im wszystkie wątpliwości, oświecił i.
wskazał drogę zbawienia, którą mają dalej podążać w ziemskim bojowaniu. Wielu tak sądziło, wielu sądzi, wielu będzie sądzić...
Jednym z wybranych przez Najwyższego był Charles Taze Russel, który przyszedł na
świat w połowie ubiegłego stulecia - 16 listopada 1852 roku - w amerykańskim nieście Pittsburgu. Od lat wczesnej młodości interesował się zagadnieniami religijnymi, lecz prezbiterianizm, wyznanie, do którego należeli jego rodzice i w którym został wychowany, nie odpowiedział na wszystkie z dręczących go pytań. Począł zatem szukać prawdy gdzie indziej. Po
próbach znalezienia jej u kongregacjonalistów, ostatecznie zdecydował się na akces do Kościoła adwentystycznego.
Na początku swojej działalności religijnej usiłował Russel łączyć ją z wykonywaniem
pracy zawodowej. Rychło jednak zrozumiał, iż na dłuższą metę tych dwu rzeczy pogodzić
się ze sobą nie da. Wszakże, dopóki żył jego ojciec, wespół z nim trudnił się handlem, pro wadząc zakład obuwniczy. Czynił to jeszcze przez jakiś czas i po śmierci rodzica, ale nie długo. Jednak zmysł kupiecki i wybitne zdolności organizacyjne pozostały mu we krwi i
bardzo się przydały w późniejszej działalności na niwie bożej.
19
Ale i adwentyzm nie potrafił zaspokoić Russela łaknącego całej prawdy o Bogu. Mimo
bardzo bliskiej współpracy z niektórymi z pastorów tego wyznania, w końcu musiało dojść
do porzucenia przez niego adwentystów. Stało się to w roku 1878, gdy wspólnie z J. B. Pa tonem założył pismo „Zwiastun Obecności Chrystusa”. Na jego łamach począł ogłaszać wyniki swych przemyśleń opartych na badaniach Pisma świętego.
Wkrótce (w roku 1888) usamodzielnił się całkowicie i w innym - tym razem własnym piśmie noszącym tytuł „Strażnica i Zwiastun Obecności Chrystusa”, kontynuował wcześniejszą pracę. Wówczas doktryna przyszłego nowego wyznania (chociaż Russel w zasadzie
nie chciał czegoś takiego stwarzać) była już w ogólnym zarysie gotowa i jej twórca pokusił
się o powołanie do życia stowarzyszenia pod nazwą „The Watch Tower Bible and Tract Society” („Strażnica Biblijna i Towarzystwo Traktatowe”). W roku 1913 przekształciło się ono
w Międzynarodowe Stowarzyszenie Badaczy Pisma Świętego, którego dożywotnim prezesem został oczywiście Charles Taze.
Russel pracował niezmordowanie. Jego działalność pisarska i publicystyczna rozwinęły
się na wielką skalę. Pozostawił po sobie ogromną spuściznę - dużą liczbę artykułów, sześć
grubych tomów Wykładów z Pisma świętego i kilkanaście broszur.
Pośmiertnie jego następca Rutherford - na podstawie notatek i zapisków mistrza skompletował i wydał siódmy tom „Wykładów...” (…) W swoich pismach nowy prezydent
zmodyfikował wiele z idei głoszonych przez swego poprzednika.
Ale chociaż poglądy i pisma Rutherforda cieszyły się na ogół uznaniem i sprawiły, iż
miał wśród znacznej części współwyznawców duży autorytet, to nie brakowało również niezadowolonych. W łonie Stowarzyszenia wrzało, ścierały się poglądy i przekonania i wreszcie w 1919 roku doszło do nieuniknionego w takich wypadkach rozłamu.
W tymże roku na terenie Francji zawiązało się niezależne od centrali kierowanej przez
Rutherforda Zgromadzenie Ciała Chrystusowego, które później przekształciło się w Zrzeszenie Wolnych Badaczy Pisma Świętego.
Rok 1921 to rok kolejnego rozłamu. Wówczas to Paul S.L. Johnson, nie godząc się z
tym, czego uczył Rutherford, począł na łamach dwumiesięcznika „Teraźniejsza Prawda i
Zwiastun Chrystusowej Epifanii” głosić swoje poglądy. Rozwijając i nieco modyfikując naukę Russela, stworzył nową doktrynę, którą przyjęła stworzona przez niego organizacja religijna, znana pod nazwą Świeckiego Ruchu „Epifanii”.
Wreszcie w roku 1935 doszło do następnego podziału w łonie macierzystego Stowarzyszenia Badaczy Pisma Świętego, które rozpadło się na jeszcze dwie grupy: russelistów, czyli
tych, którzy nie przyjęli nowinek Rutherforda, pozostając wiernymi czystej nauce założyciela i zachowując dawną nazwę i rutherfordystów, którzy uznali, iż nowy prezydent też jest
naczyniem wybranym, a jego nauka pochodzi z natchnienia bożego. Ci drudzy przyjęli na zwę Świadków Jehowy.
Ostatecznie więc cały ruch badacki podzielił się na cztery duże grupy: badaczy, wolnych badaczy, epifanistów i jehowitów. O pomniejszych ugrupowaniach, liczących nieraz
kilkudziesięciu członków, nie warto nawet wspominać.
(W tle widoczny pierwszy symbol Towarzystwa Traktatowego Strażnica i Badaczy Pisma
Świętego)
Czego uczył Russel?
Odrzucając całą tradycję i wszelki autorytet kościelny, oparł się Russel wyłącznie na Biblii (…) Ale chociaż (...) uznał tę księgę świętą za natchnioną przez Boga i zawierającą wy-
20
łącznie prawdę, pewne niewygodne dla z góry przyjętych założeń ustępy uznał za nieprawdziwe, za sfałszowane, za dodane później do tekstu kanonicznego.
Dla Russela największą, najważniejszą istotą we wszechświecie jest jedyny Bóg. Odrzucił, twierdząc, iż została wymyślona przez Szatana, naukę o Trójcy Świętej. W hierarchii
drugie po Bogu miejsce zajmuje Jezus Chrystus, nie będący wszakże bóstwem, lecz najdoskonalszym i pierwszym stworzeniem, które później samo uczestniczyło w dziele stwarzania. Jeszcze niżej stoją aniołowie - podobnie jak Bóg będące istotami duchowymi, obdarzonymi rozumem i wolną wolą, mogącymi w niektórych przypadkach przyjmować widzialną,
cielesną postać. Lecz wśród istot duchowych są nie tylko dobre i wierne Stwórcy, ale i złe.
Należą do nich Szatan-Diabeł i demony, czyli upadli aniołowie - przeciwnicy Boga.
W płaszczyźnie materialnej najważniejszą ze wszystkich istot jest człowiek, który został
powołany do bytu przez Chrystusa-Logosa - najdoskonalsze i pierwsze stworzenie całego
świata materialnego: nieba, ziemi, minerałów, roślin i zwierząt. Akt stwarzania trwał siedem
dni (siedem dni, z których każdy trwał tysiąc lat, a więc siedem tysięcy lat, co można odczytać z Biblii). Ewolucjonizm jest diabelskim fałszem, a nasz rodzaj - według Russela i jego
zwolenników - liczy sobie niewiele ponad sześć tysięcy lat.
Pierwszy człowiek Adam, gdy otrzymał Ewę za towarzyszkę, ulegając jej namowom,
zgrzeszył, jedząc owoc z Drzewa Wiadomości Dobrego i Złego rosnącego pośrodku rajskiego ogrodu. I w tej chwili oboje stali się śmiertelni.
Według nauki Russela człowiek nie posiada niematerialnej, nieśmiertelnej duszy i niczym, poza rozumem, nie różni się od zwierząt. Tak jego, jak i ich kres są identyczne. Z
chwilą śmierci każdy z nas po prostu przestaje istnieć, do czasu, aż Bóg wskrzesi zmarłych.
Jeśli zatem człowiek nie posiada duszy nieśmiertelnej, więc nie ma ani czyśćca, ani piekła.
Jedyną karą za grzechy jest unicestwienie, a jedyną nagrodą - życie wieczne.
Interesujący jest podział dziejów świata - od stworzenia Adama do mającego nadejść
zniszczenia Szatana. To pierwsze wydarzenie, w 4127 roku przed Chrystusem, zapoczątkowało okres zakończony po 1666 latach potopem powszechnym. Od roku 2473 przed narodzeniem Jezusa do roku 1813, czyli do śmierci patriarchy Jakuba, trwał okres drugi. Trzeci
skończył się z chwilą narodzin Chrystusa, czwarty zaś w momencie jego śmierci na krzyżu.
Piąty okres można podzielić na podokresy, które niżej wymienię: lata 33 - 73 n.e. to podokres działalności apostoła Pawła; 73-325 - podokres apostoła Jana i upadek czystej nauki
na I Soborze Powszechnym w Nicei; od 325 do 1160 to podokres Ariusza - jedynego, który
głosił prawdę; 1160-1378 - Piotra Waldo; 1378-1518 - Jana Wiklifa; 1518-1874 Marcina Lutra. Okres szósty rozpoczął się w 1872 roku, w jubileusz sześciu tysięcy lat od stworzenia
świata, a skończył w roku 1874. Od tej ostatniej daty liczy się początek siódmego okresu według Russela nastąpiło wówczas powtórne przyjście na świat - w niewidzialnej postaci Jezusa Chrystusa.
Przyszłe czasy Russel również dzieli na okresy. Nie będę ich. wszakże wszystkich wymieniał i szczegółowo omawiał. Jako ciekawostkę wspomnę o niektórych z nich w kontek ście jego proroctw. Otóż np. w 1914 roku miał się rozpocząć upadek wszelkiej władzy państwowej na Ziemi. W 1918 zaś upadek wszelkiej religii, a przede wszystkim Kościoła rzymskokatolickiego, któremu ruchy badackie są bardzo niechętne, nazywając go Babilonem,
jawnogrzesznicą czy wręcz antychrystem. Zmartwychwstanie zmarłych miało nastąpić w
roku 1980, zniszczenie Szatana i objęcie rządów nad światem przez samego Boga - Jehowę
w 2914.
Jak już wcześniej wspomniałem, według nauki Russela, człowiek nie posiada niematerialnej duszy i jego śmierć jest równoznaczna z kresem istnienia. Śmierć dziedziczymy po
21
Adamie, który zasłużył na nią, popełniając grzech pierworodny, ale miłosierny Jehowa postanowił odkupić nasz rodzaj. W tym celu zesłał najpierw na Ziemię aniołów, ale ci, miast
służyć szczytnemu celowi, czynili co innego. Pismo święte tak mówi na ten temat:
„A gdy zaczęło przybywać ludzi na powierzchni ziemi i rodziły się im córki, synowie
prawdziwego Boga [aniołowie - przyp. A.S.], zaczęli zwracać uwagę na córki ludzkie, jako
że były piękne; i pojmowali za żony wszystkie, które sobie wybrali.” (Rodz. 6, 2; cyt. za: PISMO ŚWIĘTE w Przekładzie Nowego Świata, przekład Strażnicy - Towarzystwa Biblijnego
i Traktatowego na język polski, [Roma 1997]).
Bóg nie mogąc dłużej tolerować owej obrzydliwości i coraz większego rozprzężenia
moralnego na Ziemi, zesłał potop, aby wygubić grzeszników. Ostał się jeno sprawiedliwy
Noe i jego najbliższa rodzina.
W późniejszych czasach powstało państwo żydowskie, będące symbolem - figurą Państwa Bożego, jakie w przyszłości zapanuje na Ziemi. Między synów narodu wybranego
zstąpił Jezus. Tu wcieliwszy się, złożył swe życie w ofierze na okup za grzech Adama i
uwolnił ludzkość od przekleństwa śmierci. Jehowa ofiarę tę przyjął, a mając wzgląd na bezinteresowność Jezusa, wskrzesił go i zabrał do nieba, skąd powtórnie przyszedł na Ziemię w
roku 1874.
Wtedy to rozpoczął się okres rządów Jezusa. Będzie je sprawował w sposób niewidzialny, podobnie jak to czynił do tej pory Szatan. Bo chociaż ten ostatni nie ucieleśnił się i nie
zasiadł na jakimś ziemskim tronie, to jednak jego wpływ był bardzo widoczny. Ludzkość
moralnie zdegenerowała się. Skoro jednak Chrystus zamieszkał wśród nas, będziemy stawali się coraz lepsi, tym bardziej iż Diabeł zostanie pozbawiony władzy i wpływu na ludzkie
umysły. Jak się można spodziewać, nastanie dobrobyt, znikną choroby, ból, niesprawiedliwość i całe zło, a na koniec i śmierć sama i miliony dotychczas żyjących nie umrą.
Ten stan szczęśliwy trwać będzie przez tysiące lat. Dopiero pod koniec owego okresu
Szatan zostanie uwolniony z okowów i znów rozpocznie wrogą robotę. Zdoła nakłonić część
niedoskonałych do przejścia na jego stronę, lecz Zwodziciel i jego ludzcy poplecznicy zostaną unicestwieni - na zawsze. Właśnie unicestwieni, a nie poddani karze wiekuistej męki.
Wreszcie rządy nad światem obejmie sam Jehowa. Pomagać mu w tym będzie „małe
stadko”, czyli sto czterdzieści cztery tysiące najsprawiedliwszych ze sprawiedliwych, którzy
za dobre życie zostali przez Boga nagrodzeni nieśmiertelnością i przeniesieniem z płaszczyzny materialnej do duchowej.
Z ponad dwudziestu miliardów ludzi, którzy żyli w czasie trwania tysiącletniego królestwa, nieśmiertelnością i wiecznym szczęściem tu, na odnowionej Ziemi, a nie w niebie, nagrodzonych zostanie czterysta jedenaście milionów osiemset czterdzieści tysięcy osób.
Reszta zostanie unicestwiona wraz z księciem tego świata, Szatanem-Diabłem.
Tak więc widzimy, iż ludzkość zostanie podzielona na „małe stadko” - sto czterdzieści
cztery tysiące najdoskonalszych, którzy dostąpią chwały niebieskiej i wielką rzeszę sprawiedliwych, którzy w spokoju i szczęściu żyć będą na odrodzonej Ziemi. A dlatego na niej, bo
„ciało i krew nie mogą odziedziczyć Królestwa Bożego”, jak mówi apostoł Paweł (1 Kor.
15, 50).
Tymczasem, zanim to, co Russel zapowiedział, nastąpi, wszyscy Badacze Pisma Świętego, mają żyć tak, jakby byli obcokrajowcami i to w każdym z państw obecnie istniejących.
Mają słuchać władzy państwowej, bowiem „wszelka władza od Boga pochodzi” - czego
również uczy apostoł Paweł, ale jeśli owa władza zmusza ludzi do popełniania czynów niezgodnych z prawem bożym, mają oni obowiązek w takim wypadku jej nie słuchać. W
22
związku z tym nie wolno Badaczom Pisma Świętego odbywać służby wojskowej, przysięgać, oddawać honorów sztandarom i emblematom państwowym.
Ponieważ wiemy, co wyznawców nauki Russela czeka w przyszłości, widzimy, iż opłaci
im się znosić wszelkie szykany, a nawet więzienie, za np. odmówienie zgody na pełnienie
służby wojskowej.
Badaczem Pisma Świętego można zostać przyjmując chrzest przez zanurzenie, po osiągnięciu odpowiedniego dla zrozumienia tego aktu wieku piętnastu lat.
Tak oto w wielkim skrócie i uproszczeniu wygląda „czysty” russelizm. Ale jak pamięta my, po śmierci założyciela Stowarzyszenia rozpadło się ono, i inne denominacje badackie
różnią się między sobą poglądami na niektóre kwestie religijne. (...)
Świadkowie Jehowy
(...) Według nich grzeszna ludzkość zostanie surowo potraktowana przez Boga. I tak,
idąc od początku, Jehowa przyjmując okup Jezusa za grzech pierworodny, wyłączył spośród
całej odkupionej ludzkości Adama, który ów grzech popełnił (inne denominacje badackie
uważają, że Adam został odkupiony). Dalej, najbardziej zatwardziali grzesznicy nigdy nie
zostaną wskrzeszeni. O jakichś dodatkowych stu latach próby - jak u epifanistów - w ogóle
nic ma mowy.
Następnie Jehowa nieśmiertelnością (po zabraniu do nieba) obdarzy jedynie sto czterdzieści cztery tysiące należące do „małego stadka”, natomiast cała reszta sprawiedliwych,
po życiu bardzo długim i bardzo szczęśliwym na pięknej, odnowionej Ziemi, na której przywrócone będą rajskie warunki, kiedyś umrze.
Chociaż właściwie z tym rajem ziemskim sprawa nie jest całkiem jasna. Oto bowiem po
wielkiej bitwie Armagedonu (czyli bitwie w pobliżu biblijnego miasta Megido), jaką stoczy
Jezus ze swymi przeciwnikami, rozpocznie się okres jego niepodzielnego panowania na Ziemi. Wówczas to - jak podaje apostoł Jan w Apokalipsie - również i śmierć zostanie unice stwiona, a co za tym idzie, ludzie od tej chwili żyć będą w szczęściu wiecznie.
Na odrodzonej Ziemi odrodzoną ludzkością rządzić będzie Jehowa osobiście. Będzie to
zatem państwo typowo teokratyczne. W zarządzeniu będą Bogu pomagać różni dostojnicy z
grona owych stu czterdziestu czterech tysięcy „małego stadka”, na czele oczywiście z Jezusem Chrystusem.
Kiedy to wszystko nastąpi? Chyba już wkrótce. Oto bowiem w roku 1914 Szatan-Diabeł został strącony z nieba na Ziemię i poprzez wpływ na ludzkie umysły stara się nas odwieść od Jehowy. Ale w tym samym roku zstąpił na Ziemię również Jezus i podobnie jak
Wąż Starodawny, który się zowie Szatan i Diabeł, stara się zdobyć jak najwięcej zwolenników. W ostatniej bitwie Armagedonu, o której było już wyżej, Jezus zwycięży przeciwnika.
A dojdzie do tego wkrótce, w roku 1975 bowiem upłynęło równe sześć tysięcy lat od stworzenia świata, a tym samym skończyły się „czasy narodów” i rozpoczął ostatni okres dzie jów starej Ziemi - okres apokaliptyczny.
Na zakończenie tych rozważań muszę zaznaczyć, że poznanie oficjalnej i zupełnej doktryny Świadków Jehowy jest po prostu niemożliwe, ponieważ, w miarę upływu czasu ulega
ona dość gruntownym przeobrażeniom, i czasem to co kilka, kilkanaście, czy kilkadziesiąt
lat temu głoszono jako nieomylną prawdę, dziś uchodzi za fałsz... Gdyby zatem Czytelnik w
bezpośrednim spotkaniu ze Świadkami Jehowy usłyszał coś innego, niż to, co tu napisałem,
to niech wie, że w ich nauce - poza bardzo ogólnym zrębem - nie ma wielu stałych punktów.
(Andrzej Sarwa, Herezjarchowie i schizmatycy, Poznań 1991, s. 189-201)
23
PODZIĘKOWANIE
Za pośrednictwem „Sandomierskiej Strefy” pragnę bardzo serdecznie podziękować wszystkim tym, którzy byli razem ze mną w trudnych dla mnie
chwilach. Dodawali mi odwagi, podtrzymywali na duchu, opiekowali się, ratowali moje życie. Wiem, że słowo dziękuję to za mało ale tylko tyle mogę zrobić. Bardzo serdecznie dziękuję panu ordynatorowi Oddz. Nefrologii Osób Dorosłych dr Adamowi Orłowskiemu, lekarzom pani Marii Fudali, Zygmuntowi
Masternakowi, Waldemarowi Zeliasiowi, pielęgniarce oddziałowej i pozostałym pielęgniarkom z oddziału nefrologii. Dziękuję serdecznie paniom z oddziału stacji dializ i wszystkim pracownikom sandomierskiego szpitala, którzy pomagali mi przetrwać w tych trudnych dla mnie tygodniach. Pragnę bardzo gorąco podziękować moim drogim przyjaciołom i przewodnikom z Oddz. PTTK
w Sandomierzu. Dziękuję im za wsparcie, Mszę świętą i modlitwę za moje wyzdrowienie. Bardzo dziękuje wszystkim tym, którzy oddali dla mnie najcenniejszy lek - oddali krew. Bardzo serdecznie dziękuję Dyrektorowi Sandomierskiego PCK, Młodzieżowemu Szkolnemu Kołu Krwiodawstwa z Klimontowa
za przekazaną dla mnie krew. Serdecznie dziękuję panu Bogusławowi Szwedo,
prezesowi radia „Leliwa”, oraz pani Joannie Sarwie za pomoc i komunikaty
w radio. Bardzo dziękuję wszystkim, którzy odwiedzali mnie w sali chorych,
i dodawali sił. Moi drodzy przyjaciele, nigdy o waszej dobroci nie zapomnę, na
zawsze pozostaniecie w moim sercu.
Andrzej Cebula
Zmartwychwstanie Pańskie
obraz z kościoła św. Krzyża
w Bretten – Niemcy,
źródło: http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Bretten-kreuzkirche-empore3.jpg
Sandomierska Strefa. WYDAWCA: Stowarzyszenie „Sandomierska Strefa”, ADRES REDAKCJI:
Andruszkowice 99, 27-650 Samborzec, tel. 601 633 651, e-mail: [email protected], REDAKCJA: redaguje zespół, redaktor naczelny - Andrzej Cebula. Współpracują: Zofia Kołodziejska, Elżbieta
Sarwa, Andrzej Sarwa, Marta Szpyra, Marian Więcław.
Redakcja zastrzega sobie prawo do skracania i adiustacji tekstów oraz zmiany ich tytułów.
24