Elementy konstrukcyjne

Elementy konstrukcyjne
W środowisku Autodesk Inventor wyróżnia się trzy elementy konstrukcyjne:
• Punkty konstrukcyjne
• Osie konstrukcyjne
• Płaszczyzny konstrukcyjne
Elementy konstrukcyjne wspomagają projektanta w ustaleniu pozycji i w zdefiniowaniu
nowego elementu kształtującego.
Typowe zastosowania elementów konstrukcyjnych to:
• Ustalenie położenia szkicu dla nowego elementu w przypadku , gdy ściana istniejącej
części nie jest dostępna;
• Elementy pośredniczące będące układami odniesienia dla innych elementów
konstrukcyjnych;
• Dodatkowe krawędzie lub płaszczyzny do których mogą być zastosowane wiązania;
• Punkty obrotu lub szyku dla innych elementów;
• Wewnętrzne i zewnętrzne płaszczyzny zakończenia dla elementów kształtujących.
1. Adaptacyjne punkty konstrukcyjne
znajdującego się
Punkt konstrukcyjny tworzy się za pomocą narzędzia
na pasku Elementy części. Punkt może być utworzony na części aktywnej lub w przestrzeni
3D.
Metody tworzenia punktu konstrukcyjnego:
•
Kliknięcie na punkcie końcowym krawędzi
•
•
Kliknięcie na punkcie środkowym krawędzi
Kliknąć na krawędzi jednego elementu kształtującego a następnie na powierzchni
elementu kształtującego. Jeśli istnieje teoretyczny przecięcia zostanie on punktem
konstrukcyjnym
•
Kliknąć na trzech ścianach, które nie są równoległe do siebie. Punkt konstrukcyjny
powstanie w punkcie teoretycznego przecięcia się trzech płaszczyzn
2
2. Niezależne punkty konstrukcyjne
Punkt konstrukcyjny tworzy się za pomocą narzędzia
znajdującego się na pasku Elementy części. Użytkownik musi wskazać następujące elementy:
• Wierzchołek;
• Punkt środkowy krawędzi;
• Punkt końcowy krawędzi;
• Punkt środkowy łuku lub okręgu;
• Punkt szkicu;
• Punkt konstrukcyjny.
Następnie należy kliknąć w wybranym wstępnie punkcie. To spowoduje otwarcie dialogu
Przeniesienie/Obrót 3D. W punkcie kliknięcia pojawi się graficzny obiekt reprezentujący
lokalny układ współrzędnych. Obiekt lokalnego układu współrzędnych zawiera takie
elementy jak: początek, gałęzie, groty i płaszczyzny.
Użytkownik może kliknąć na dowolnym elemencie układu lokalnego. Definiowanie punktu
konstrukcyjnego jest zależne od wybranego elementu układu współrzędnych.
Wybór początku pozwala na swobodne definiowanie punktu w przestrzeni 3D.
3
Wybór gałęzi pozwala na obrót układu wokół osi określonej przez kierunek gałęzi.
Wybór grotu pozwala na określenie położenia punktu wzdłuż wskazywanej osi.
Wybór płaszczyzny pozwala na przesunięcie punktu w obu osiach określanych przez lokalną
płaszczyznę.
3. Osie konstrukcyjne
Oś konstrukcyjna ma teoretyczne nieskończona długość i spełnia zadanie linii konstrukcyjnej.
Są stosowane przy tworzeniu płaszczyzn konstrukcyjnych oraz jako osie obrotu dla szyków
kołowych. Mogą być także zastosowane w szyku prostokątnym.
Metody tworzenia osi konstrukcyjnych:
•
Kliknięcie na krawędzi części
•
Kliknięcie na dwóch punktach
dowolne punkty (leżące na części lub konstrukcyjne)
•
Kliknięcie na punkcie (konstrukcyjnym lub części) i na płaszczyźnie (ściana części lub
płaszczyzna konstrukcyjna). Oś konstrukcyjna zostanie utworzona jako prosta
przechodząca przez wskazany punkt i prostopadła do wskazanej płaszczyzny
•
Kliknięcie na ścianie cylindra. Os konstrukcyjna będzie utworzona wzdłuż osi obrotu
Mogą to być
4
•
Kliknięcie na dwóch płaszczyznach, które nie są równoległe do siebie. Oś powstanie
w miejscu przecięcia się płaszczyzn.
4. Płaszczyzny konstrukcyjne
Płaszczyzna konstrukcyjna jest prostokątną płaszczyzną dostosowującą parametrycznie swoje
wymiary do części. Jest stosowana głównie do utworzenia szkicu w miejscu gdzie nie istnieje
ściana części. Może być użyta do zakończenia elementu kształtującego, gdy nie istnieje inna
płaszczyzna do której element może być przeciągnięty.
Metody tworzenia płaszczyzny konstrukcyjnej:
• Kliknięcie trzech punktów
•
Kliknięcie punktu i płaszczyzny
•
Kliknięcie płaszczyzny i krawędzi lub osi
•
Kliknięcie na dwóch krawędziach lub dwóch osiach. Jeśli leżą w jednej płaszczyźnie
to zostanie ona utworzona.
•
Kliknięcie płaszczyzny i ściany. Ten sposób umożliwia utworzenie płaszczyzny
stycznej do ściany.
5
•
Kliknięcie na płaskiej ścianie i przeciągnięcie myszki. Ten sposób umożliwia
utworzenie płaszczyzny równoległej do ściany i osuniętej o zdefiniowaną odległość.
•
Klinięcie dwóch płaszczyzn równoległych. Pozwala na utworzenie płaszczyzny
symetrycznej względem wskazanych.