Plik pdf Wojny, których nie przeżyłam

„Wojny, których nie przeżyłam” to spektakl, który eksploruje niewygodne i wstydliwe
doświadczenie naszej współczesności – doświadczenie właściwe podglądaczom
historii (którymi w zasadzie wszyscy jesteśmy), typowe dla obserwatorów obcych
wojen, rzucających swoje ciekawskie spojrzenia z bezpiecznego terytorium, na którym
wojna jest wciąż tylko słowem, cudzym wspomnieniem, niebezpieczną fantazją.
Fantazją niezwykle kuszącą – bo dającą prawo do zawłaszczenia nie swoich przeżyć,
obsadzenia siebie w dowolnie wybranej roli, wyprodukowania emocjonalnych
wstrząsów bez poniesienia realnych konsekwencji.
Od czasu wybuchu konfliktu zbrojnego na terytorium Ukrainy wojna stała się widmem,
które nawiedza polski teatr, prowokując pytania o etyczną odpowiedzialność sztuki,
jej sprawczość, zdolność do ekspresji współczesnych lęków. Wojny, których nie
przeżyłam podejmują ten problem z innej perspektywy, stawiając w centrum
artystycznych działań fenomen niebezpośrednich doświadczeń – doświadczania
wojen poprzez serie medialnych obrazów i artystycznych przetworzeń. Spektakl
powołuje do życia Instytut, w którym sześcioro badaczy i świadków drobiazgowo
analizuje – poprzez słowo, ruch i dźwięk - zjawisko funkcjonowania w świecie, w
którym wojna staje się przyczynkiem do badania ekstremalnych emocji, rozgrywania
egotycznych scenariuszy i niestosownych manipulacji.
Spektakl będzie prezentowany również w trakcie tegorocznej edycji Festiwalu
Prapremier.
Instytut Badań Wojen Nieprzeżytych został powołany z woli stworzenia jednolitej, choć
bogatej i choć urozmaiconej, polityki artystyczno - kulturalnej .
Akt jego założenia jest reakcją na wszędobylskie wojenne narracje, przedwojenne lęki,
prowojenne nastroje, powojenne antycypacje i wojenne obsesje, które opanowały
zbiorowe wyobraźnie.
Rada Instytutu jest w pełni świadoma ryzyka związanego z dopuszczeniem do władzy
medialnego, informacyjnego, wizualnego, komunikacyjnego i artystycznego chaosu.
Stąd celem i misją Instytutu jest ustalenie raz na zawsze prawdziwej, a przez to
obowiązującej, a przez to pożądanej, metody zajmowania się historią i polityką w
sztuce. Albo przynajmniej porządne skatalogowanie chaosu. Lub chociaż spisanie
rzetelnego Kalendarium Wojen Nieprzeżytych.
Spektakl Weroniki Szczawińskiej i Agnieszki Jakimiak jest jedną z propozycji Teatru
Polskiego w ramach projektu “kulturalni bez ograniczeń”, dzięki któremu
uruchomiliśmy bezpłatne spektakle z tłumaczeniem na język migowy i z
audiodeskrypcją. Celem projektu jest intensyfikowanie inicjatyw ograniczających
przeszkody w dostępie do kultury oraz uświadamiających potrzebę uczestnictwa w
niej.
Nie chcemy stwarzać dla naszych odbiorców barier. Zależy nam na tym, żeby wszyscy
czuli się w Teatrze swobodnie, uczestnicząc w jego działaniach i wymianie myśli na
równych prawach.
Jednym z pierwszych elementów takiego postrzegania działalności teatru publicznego
było uczestnictwo aktorów niewidomych i ociemniałych w spektaklu „Faust” w reż.
Michała Borczucha (premiera 14 marca 2015).
Osoby niewidome i ociemniałe zapraszamy na:
„Сварка (swarka)”, reż. Katarzyna Szyngiera/ 17 października godz. 17.00
„Wojny, których nie przeżyłam”, reż. Weronika Szczawińska/ 6 listopada godz. 17.00
Dla osób niesłyszących przygotowaliśmy:
„Romville”, reż. Elżbieta Depta/ 15 października godz. 17.00
„Komornicka. Biografia pozorna”, reż. Barek Frąckowiak/ 29 października godz. 15.00
„Сварка (swarka)”, reż. Katarzyna Szyngiera/ 20 listopada godz. 17.00
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach
programu Kultura Dostępnej.
Reżyserka,
dramaturżka,
kulturoznawczyni.
Absolwentka
Międzywydziałowych
Indywidualnych Studiów Humanistycznych na Uniwersytecie Warszawskim. Reżyserię
studiowała w warszawskiej Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza. Doktor
nauk humanistycznych.
Nominowana do Paszportu Polityki 2014 w kategorii „Teatr”. Za reżyserię spektaklu
Zemsta otrzymała II nagrodę Koszalińskich Konfrontacji Młodych m-teatr 2010; za
reżyserię Jak być kochaną – nagrodę Jury Społecznego na Ogólnopolskim Festiwalu
Sztuki Reżyserskiej „Interpretacje” w Katowicach (2012); wyróżniona Nagrodą
Marszałka Województwa Dolnośląskiego za dramaturgię do spektaklu W pustyni i w
puszczy. Z Sienkiewicza i z Innych (2012). Otrzymała także wyróżnienie (wraz z innymi
twórcami spektaklu Komornicka. Biografia pozorna) w Konkursie na Wystawienie
Polskiej Sztuki Współczesnej (2012).
Zrealizowała m.in. spektakle: Jackie. Śmierć i księżniczka na podstawie tekstu Elfriede
Jelinek, Teatr im. Stefana Jaracza w Olsztynie, 2008; Zemsta na podstawie tekstu
Aleksandra Fredry, Teatr Dramatyczny im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu, 2009;
Noże w kurach na podstawie tekstu Davida Harrowera, Teatr im. Stefana Jaracza w
Olsztynie 2010; Białe małżeństwo na podstawie dramatu Tadeusza Różewicza, Teatr
im. Stefana Żeromskiego w Kielcach, 2010; Jak być kochaną według tekstu Agnieszki
Jakimiak, Bałtycki Teatr Dramatyczny im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie, 2011; Źle
ma się kraj według autorskiego scenariusza pisanego wraz z Mateuszem Pakułą, Teatr
Polski im. Hieronima Konieczki w Bydgoszczy, 2012; RE//MIX Zamkow: 2 albo 3 rzeczy
które o niej wiem według tekstu Agnieszki Jakimiak, Komuna Warszawa, 2012; Re-wolt
na podstawie tekstu Anny Wojnarowskiej, Europejskie Centrum Solidarności i Instytut
Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego, Gdańsk-Warszawa 2012; Artyści prowincjonalni,
Teatr Powszechny w Łodzi, 2013; Geniusz w golfie, Narodowy Stary Teatr im. Heleny
Modrzejewskiej w Krakowie, 2014; Teren badań: Jeżycjada, Centrum Kultury Zamek w
Poznaniu w koprodukcji z Komuną Warszawa, 2014; Dzieci Jarocina śpiewają Retrojutro,
przedstawienie stworzone w ramach cyklu Wielkopolska:Rewolucje, 2014 (cztery
ostatnie spektakle na podstawie scenariuszy Agnieszki Jakimiak), Niewidzialny chłopiec
na podstawie dramatu Tymoteusza Karpowicza, Wrocławski Teatr Współczesny 2015;
Klęski w dziejach miasta według scenariusza Agnieszki Jakimiak, Teatr im. Wojciecha
Bogusławskiego w Kaliszu, 2015.
Współautorka i dramaturżka projektów: W pustyni i w puszczy. Z Sienkiewicza i z Innych
(reż. Bartosz Frąckowiak, Teatr Dramatyczny im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu
2011) oraz Komornicka. Biografia pozorna (reż. Bartosz Frąckowiak, Hobo Art
Foundation, Scena Prapremier In Vitro w Lublinie, Teatr Polski w Bydgoszczy 2012).
Autorka (wraz z Krzysztofem Kaliskim) słuchowiska na podstawie Dźwiękowego zapisu
doliny Tymoteusza Karpowicza oraz zdarzenia teatralnego opartego na fragmentach
poematu Odwrócone światło tegoż autora (Wrocławski Teatr Współczesny, 2013).
Zrealizowała (wraz z Krzysztofem Kaliskim) dźwiękową instalację „Monologi
Feniksany”, zaprezentowaną na wystawie Anny Baumgart Zaśpiewajcie, niewolnicy
(Galeria Bunkier Sztuki w Krakowie, 2014) oraz na wystawie Głos (CSW Zamek
Ujazdowski w Warszawie, 2014). W roku 2014 otrzymała (wraz z Piotrem Wawrem jr,
Danielem Malone, Krzysztofem Kaliskim) rezydencję artystyczną w poznańskim
Centrum Kultury Zamek, której efektem stała się wystawa audiowizualna Pamiętam, że
w Zamku.
Dramatopisarka, dramaturżka i eseistka. Absolwentka Międzywydziałowych Studiów
Humanistycznych na Uniwersytecie Warszawskim i studentka dramaturgii na
Wydziale Reżyserii krakowskiej PWST; recenzentka teatralna i filmowa, laureatka I
miejsca w Konkursie o Nagrodę im. Krzysztofa Mętraka. Publikowała m.in. w
„ResPublice”,
„Dwutygodniku”,
„Didaskaliach”,
„Kinie”.
Autorka
opracowania
dramaturgicznego i tekstów do spektakli w reżyserii Weroniki Szczawińskiej, m.in.
Geniusz w Golfie, Jak być kochanką, Re//mix Zamkowy: 2 albo 3 rzeczy, które o niej wiem.
Wraz z Goranem Injaciem i Jowanną Wichowską współpracowała jako dramaturżka z
Oliverem Frljiciem przy spektaklu Nie-boska komedia. Szczątki i asystentka Jana Peszka
w PWST w Krakowie. Uczestniczka Forum Dramatopisarskiego przy Festiwalu Neue
Stucke aus Europa w Wiesbaden.