Doskonalenie współpracy w rodzinie

Transkrypt

Ekonomiczny Uniwersytet Dziecięcy
DOSKONALENIE WSPÓŁPRACY
W RODZINIE
Sylwia Wcisło
Wyższa Szkoła Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie
14 maja 2015 r.
EKONOMICZNY UNIWERSYTET DZIECIĘCY
WWW.UNIWERSYTET-DZIECIECY.PL
Program
•
•
•
•
•
Współpraca a kompetencje społeczne
Postawy rodziców
Świat emocji
Granice i konsekwencje
Współdziałanie z dzieckiem
CZYM JEST WSPÓŁPRACA?
To zdolność tworzenia więzi i współdziałania
z innymi, to umiejętność pracy w grupie na
rzecz osiągania wspólnych celów.
Świadczy o inteligencji emocjonalnej i jest
jednym ze wskaźników kompetencji
społecznych
Kompetencje społeczne
w rozwoju dziecka
Aby rozwinąć kompetencje społeczne,
dziecko musi nabyć szereg umiejętności,
takich jak: komunikacja, nawiązywanie
kontaktu, empatia i rozumienie zachowań
innych osób, wywieranie wpływu,
kontrola własnych emocji, umiejętność
podporządkowania się oraz szereg innych.
Jak je rozwijać?
Co na nie wpływa?
POSTAWA RODZICA
• Bezpieczna więź emocjonalna z rodzicami
(zwłaszcza z matką w pierwszych latach życia)
• Cierpliwość, akceptacja oraz jasno wyznaczone
granice dziecięcej swobody
• Zaspokajanie potrzeby aktywności, bez
nadmiernej koncentracji na dążeniu do
sukcesów(zwłaszcza w okresie przedszkolnym)
• MODELOWANIE –uczenie się poprzez obserwację, a
następnie naśladowanie.
Dziecko identyfikuje się z tobą, przejmuje pewne
zachowania i naśladuje je.
Bądź więc świadomym rodzicem:
Ucz dziecko pozytywnych zachowań, asertywności,
pewności siebie i szacunku wobec drugiego człowieka.
Zastanów się, na czym ci najbardziej zależy w
wychowaniu swojego dziecka?
ŚWIADOMY RODZIC
Jakim typem rodzica jesteś?
Rodzic dominujący
Ten typ rodzica zazwyczaj kształtuje
w dzieciach najbardziej negatywne cechy.
Rodzice tacy mają wysokie oczekiwania,
sztywne zasady, rzadko okazują ciepło
i troskliwe wsparcie.
JAK ZACHOWUJE SIĘ DZIECKO:
• zazwyczaj nie chce mieć nic wspólnego z
zasadami w ogóle albo z zasadami rodziców.
Zazwyczaj odrzuca ideały.
• poza domem domaga się swoich praw, może
zachowywać się agresywnie, sprawiać problemy
wychowawcze, by skupić na sobie uwagę
innych.
• darzy siebie niewielkim szacunkiem.
Rodzic zaniedbujący
• zazwyczaj nie okazuje dzieciom miłości
i wsparcia ani nie kieruje się miłością.
• od czasu do czasu budzi się w nim potrzeba
bycia rodzicem i dość drastycznie „ wychowuje”
dziecko za pomocą różnych restrykcji
• generalnie dziecko jest traktowane jako kłopot-„
ma być widoczne, ale nie słyszane”
• dochodzi do wniosku, że nie warto spędzać z
rodzicami czasu-, choć bardzo tego pragnie.
• ma zazwyczaj trudności w nauce, bo jest słabo
motywowane.
• zaczyna mu brakować poczucia
bezpieczeństwa, ponieważ rodzice są
nieobliczalni.
Rodzic pozwalający na wszystko
• Tacy rodzice są mili i wspierający, ale słabi w
ustalaniu i egzekwowaniu zasad i ograniczeń.
Chociaż mają dobre intencje, nieświadomie
narażają dziecko na wiele trudności i kłopotów.
Jedną z przyczyn dlaczego rodzice pozwalają
dzieciom na wszystko jest wewnętrzny strach.
Rodzice boją się zrobić dziecku krzywdę.
Z jednej strony są ciepli, ofiarni wyrozumiali z
drugiej strony tolerują także czyny i zachowania
niedopuszczalne.
• dziecko wyczuwa, że jest u steru i może
dowolnie kierować rodzicami- uczy się
manipulacji
• traci poczucie bezpieczeństwa
• może darzyć siebie niewielkim szacunkiem,
ponieważ nie uczyło się kontrolować siebie i nie
opanowało innych umiejętności związanych z
dyscypliną życia
Rodzic kochający i stanowczy
• Tacy rodzice mają jasno określone zasady,
wartości, normy życia i ograniczenia.
• Ten typ rodzica to osoba cechująca się zdrowym
i
zrównoważonym
połączeniem
rodzica
pozwalającego na wszystko oraz rodzica
dominującego.
• Umie jasno określać normy i zasady, które
ukazują stanowczość, ale jednocześnie działa
i postępuje tak, że dziecko wie, że jest kochane.
• ma szacunek do siebie i szanuje innych
• jego świat jest bezpieczny, rozumie, że
istnieją nieprzekraczalne granice
• potrafi rozmawiać z rodzicami- istnieje
mniejsze zagrożenie buntem w okresie
nastoletnim.
Miłość, bez stawianych warunków, jest
nadrzędnym prawem dziecka.
Każdy ma prawo czuć się kochany
Dzieciom potrzebne są jasne, przejrzyste
reguły
jakie zachowania akceptujemy, a jakie
nam się nie podobają.
Ta jasność buduje poczucie
bezpieczeństwa.
EMOCJE
ZACHOWANIE
TAK
NIE
Zamiast mówić
„jesteś niegrzeczny”
powiedź „przeszkadza mi to, co robisz”
(warto szczegółowo opisać to zachowanie)
Stawianie granic
NIE KARA- a właściwie DZIAŁANIE
NIE KARA- a właściwe KONSEKWENCJE
KONSEKWNECJA:
• Powinna być związana z konkretnym
zachowaniem
• Pozostawać w granicach rozsądku
• Ponoszona na bieżąco
• Nie zbyt zawiła
• Mówimy o niej ( przy jej ustalaniu)
spokojnie i z szacunkiem, bez gniewu
Czego unikać przy ustalaniu
konsekwencji:
• Szukania odwetu
• Nagradzania nieodpowiedniego
zachowania
• Wygłaszania pogróżek i obietnic
• Zawstydzania
• Przywiązywania nadmiernej wagi do
konsekwencji
Co utrudnia rodzicom wprowadzenie
i respektowanie zasad?
• Lęk Rodzica przed narażeniem dziecka na
konsekwencje
• Nieumiejętność jasnego określenia swoich
oczekiwań i wymaganych reguł
• Niepoważne traktowanie przez rodzica
stawianych dziecku reguł
• Stawianie zbyt wygórowanych i zbyt wielu
wymagań
Pamiętaj
1. Uprzedź dziecko o istnieniu zasad
2. Ustalaj zasady, do których jesteś
przekonany
3. Bądź stanowczy w ich utrzymaniu
3. Minimum słów maksimum czynów
Aktywne słuchanie
Chcąc być dobrym słuchaczem swoich dzieci pamiętaj o
kilku ważnych rzeczach:
• Dobre słuchanie wymaga kontaktu wzrokowego z osobą
mówiącą, oznacza to przerwanie swoich zajęć,
odłożenie gazety, wyłączenie telewizora
• Nie zakładaj nigdy, że wiesz, co druga osoba powie.
• Zadawaj pytania wyjaśniające i powtarzaj innymi
słowami to, co usłyszałeś.
Np.: „ Słyszę, że jesteś zaniepokojona jutrzejszym
spotkaniem, czy dobrze cię zrozumiałam?”
• Dobre słuchanie zakłada brak przesadnej reakcji
i natychmiastowego działania, lepiej jest
zakończyć całą rozmowę, a później po pewnym
przemyśleniu podjąć działanie.
• Dobre słuchanie oznacza akceptację i nie
wyśmiewanie tego co dziecko mówi. Można
dziecka nie rozumieć, ale wyśmiewanie go i
krytykowanie obniża poczucie jego wartości.
Wszystkie uczucia można zaakceptowaćPewne działania należy ograniczyć.
• „Widzę, jaki jesteś zły na brata. Powiedz
mu, co chcesz słowami, a nie pięściami”
Aby zachęcić dziecko do
współpracy
• Wzmacniaj jego samoocenę
• Chwal zachowanie a nie osobę (cechy)
• Nazywaj uczucia i rozmawiaj o potrzebach
• Zachęcaj do samodzielności
• Pozwól dziecku dokonać wyboru
• Zamiast krytyki udzielaj informacji
• Określ swoje oczekiwania
• Interesuj się postępami dziecka
• Aktywnie słuchaj i wyznaczaj granice
Pamiętaj
„ Wychowanie bez błędów jest mitem. Nic takiego nie istnieje. I nie
tylko nie istnieje, ale wręcz nie powinno istnieć. Rodzice są ludźmi.
Popełniają więc błędy i nie wiedzą wszystkiego. Natomiast
odpowiedzialni rodzice NIE są mitem.
Przeciwnie
Dzieci mają prawo do odpowiedzialnych rodziców. Przyznawanie się
do błędów albo niewiedzy jest prawidłowym zachowaniem ze strony
rodziców. Powinno ono zarazem być uzupełnione przez dążenie do
naprawiania błędów oraz poszukiwania odpowiedzi.”
/ J.G. Woititz/
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ

Doskonalenie współpracy w rodzinie

Transkrypt

Podobne dokumenty

"Czym jest marketing?", dr Barbara Mróz

"Jak zarządzać projektem?", Bartosz Majewski, 29.02.2012 r

Od narodzin do starzenia się produktu

UEP_wyznaczanie celów - Ekonomiczny Uniwersytet Dziecięcy

Czy opłaca się być eko? - Ekonomiczny Uniwersytet Dziecięcy

Lista uczelni

Od narodzin do starzenia się produktu