Uwagi dla Prezesa Rady Ministrów RP

Procedury postępowania wobec
osób dotkniętych przemocą oraz
osób stosujących przemoc w rodzinie
Uwagi dla Prezesa Rady Ministrów RP
RP
Województwo Śląskie 2013
Na wstępie chcemy mocno zaznaczyć, iż dostrzegamy liczne walory pracy w formule
interdyscyplinarnej. Dostarcza ona strukturę, w ramach której w procesie pomagania uczestniczą
wszystkie służby z założenia dysponujące odpowiednimi informacjami i zasobami. Jako Koalicjanci
mamy jednak szereg krytycznych uwag i zastrzeżeń dotyczących realizacji procedur „Niebieskie
Karty” w zakresie przeciwdziałania przemocy w rodzinie. W opinii Koalicjantów praktyka realizacji
procedury wskazuje na rozbieżność pomiędzy jej zakładanymi celami a obecnym funkcjonowaniem,
co skłania do głębszej refleksji nad obecnym systemem przeciwdziałania przemocy w rodzinie.
W trakcie analizy sposobu realizacji procedury „Niebieskie Karty”, w tym postępowanie wobec osób
dotkniętych przemocą oraz osób stosujących przemoc wyodrębnione zostały trzy główne obszary
tematyczne, które tworzę strukturę niniejszego dokumentu tj.: problemy generalne, problemy
organizacyjno-techniczne, problemy merytoryczne.
Problemy generalne
1. Obligatoryjny charakter powoływania grup roboczych a kompetencje służb
Zgodnie z art. 9a ust. 10 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie
(Dz. U. Nr 180, poz. 1493 z późn. zm., zwaną dalej ustawą), Zespół Interdyscyplinarny może
tworzyć grupy robocze w celu rozwiązywania problemów związanych z wystąpieniem przemocy
w rodzinie w indywidualnych przypadkach. Natomiast w art. 9b ust. 3 ustawy zawarto zadania
grup roboczych, z których jednoznacznie wynika, iż przedstawiciele grupy mają między innymi
zajmować się opracowywaniem i realizacją planu pomocy w konkretnej, indywidualnej sytuacji.
Z analizy zapisów ustawy wynika, iż funkcją zespołu jest koordynowanie działań na poziomie
strategicznym, zaś kompetencją grupy roboczej jest zajmowanie się konkretnymi przypadkami.
W sytuacji wszczęcia procedury „Niebieskie Karty” zgodnie z brzmieniem regulacji ustawowych
oraz przepisów zawartych w rozporządzeniu wynika jednoznacznie, iż w przypadku konieczności
opracowywania indywidualnego planu pomocy i jego realizacji, należy sprawę skierować
do grupy roboczej. Nie ma zatem możliwości, aby „Niebieska Karta – C”, która jest obligatoryjną
częścią procedury wypełniona została w ramach posiedzenia zespołu interdyscyplinarnego.
Dlatego obecnie istnieje konieczność powołania grupy roboczej do każdej „Niebieskiej Karty”.
Formuła interdyscyplinarna wymaga spotkania osób, które posiadają odmienne
procedury/algorytmy w zakresie swoich działań, reprezentują różne zadania i interesy
instytucjonalne. Wprowadzenie obligu pracy w formule grupy zadaniowej nie dało czasu na
przygotowanie się do tego, (np. uzupełnienie własnych kompetencji). Same chęci i intuicyjne
rozumienie problemu nie stanowią wystarczających kompetencji i nie zapewniają właściwego
standardu kontaktu. Dlatego osoby pracujące w grupach roboczych powinny być dobrze
przeszkolone w zakresie rozpoznawania przemocy w rodzinie i określaniu stopnia zagrożenia,
w prowadzeniu rozmów z ofiarami przemocy oraz w możliwościach i zasadach udzielania
pomocy.
Zdaniem Koalicji należy zwiększyć liczbę organizowanych szkoleń interdyscyplinarnych oraz
umożliwić dostęp do nich służbom zaangażowanym w realizację procedury.
2
2. Specyfika trybów pracy służb a adekwatność formularzy „Niebieskie Karty”
Z uwagi na obecnie funkcjonującą formę formularzy „Niebieskiei Karty”, jawi się wiele wątpliwości,
dotyczących jakości jej praktycznego wykorzystania/stosowania oraz wspomagania przedstawionego
w rozporządzeniu, trybu postępowania z osobami, co do których podejrzewa się, iż doświadczyły
przemocy w rodzinie/stosują przemoc w rodzinie. Obecna struktura formularzy „Niebieskie Karty”
nie uwzględnia specyfiki różnych trybów realizacji zadań przez podmioty działające w ramach
procedury. W obecnej strukturze doszło do pomieszania trybów interwencyjnego i pomocowego –
w konsekwencji podmioty działające i wypełniające formularz w trybie interwencyjnym (głównie
Policja) niedokładne wypełniają formularz.
Uwagi natury ogólnej:
Kilkustronicowa objętość formularza jest zbyt obszerna w stosunku do faktycznie potrzebnych
danych – co czyni go mało funkcjonalnym i może zniechęcić do rzetelnego wypełnienia.
Pytania sugerujące odpowiedź sprawiają, iż dokument jest nieczytelny, a treści pytań pozbawione
modularnej klasyfikacji, powodują merytoryczną dezorientację osoby wypełniającej.
Stosowanie zróżnicowanej fachowej terminologii powoduje, iż przedstawiciele różnych zawodów
mogą ocenić formularz, jako niezrozumiały.
Szata graficzna formularzy jest wysoce nieestetyczna, co zdecydowanie utrudnia poruszanie się
w ich obrębie.
Część medyczna nie jest wystarczająca, by ujmować w niej rzetelne informacje wynikające z
przeprowadzonego wywiadu, badania. Powoduje to, iż przy każdorazowym kolejnym badaniu
proces wywiadu może wywołać regres traumy u osoby dotkniętej przemocą.
Uwagi natury szczególnej:
Aktualna struktura formularza „Niebieska Karta – A” nie pozwala na zebranie niezbędnych
danych potrzebnych do sprawnej i skutecznej realizacji procedury. Mając do dyspozycji tylko
dane zawarte w formularzu trudno podjąć decyzje o kierunku działań oraz określić czy w danej
rodzinie dochodzi do przemocy, czy mamy może do czynienia z konfliktem. Często zdarza się, że
służby wypełniające formularz w trybie interwencyjnym (np. Policja) pomijają dużą jego część.
Na formularzu Niebieska Karta – A brak jest miejsca na dane osoby wypełniającej formularz.
Formularz „Niebieska Karta – B” powinien stanowić źródło informacji na temat praw osoby
doświadczającej przemocy w rodzinie i być dostosowany zarówno do pełnoletniego odbiorcy jak
i do dziecka.
Struktura formularzy „Niebieska Karta – C” i „Niebieska Karta – D” utrudnia nawiązanie
kontaktu z osobą, która jest podmiotem działań. Celem nie może być wypełnieni formularza
i uzyskanie danych – jak ma to miejsce w obecnej sytuacji – ale zaangażowanie osoby
w realizację działań na rzecz zmiany jej sytuacji.
Z zawartego w formularzu „Niebieska Karta – C” planu pomocy nie wynika, czy stanowi on
zobowiązanie dla instytucji, czy dla osoby doświadczającej przemocy. Plan pomocy ma strukturę
wywiadu środowiskowego, a nie strategii pomocy osobie doświadczającej przemocy. Dodatkowo
mamy do czynienia z mechanicznym wypełnianiem formularza – w obecności kilku specjalistów
osoba doświadczająca przemocy jest wypytywana o najbardziej bolesne i intymne szczegóły
ze swojego życia.
W przypadku formularza „Niebieska Karta – D” problemów nastręcza jego mało elastyczna
3
struktura – opierająca się głównie na pytaniach zamkniętych – która powoduje jego mechaniczne
wypełnianie z pominięciem podmiotowości osoby podejrzewanej o stosowanie przemocy w
rodzinie.
Rekomendowane zmiany w zakresie struktury formularzy „Niebieskie Karty”:
Reedycja „Niebieskiej Karty – A” do 2 stron w celu stworzenia formularza o charakterze
interwencyjno–wszczynającym. Konstrukcja formularza powinna umożliwić zebranie
najważniejszych informacji dających podstawę do podjęcie dalszych działań w ramach procedury.
Ujednolicenie formularza dla policji, jednostek organizacyjnych pomocy społecznej, gminnych
komisji rozwiązywania problemów alkoholowych, oświaty – w zakresie terminologii.
Wyłączenie części dla ochrony zdrowia w odrębną kartę "Niebieski Miś" . Merytoryczna
ewaluacja pytań z pomniejszeniem ilości pytań otwartych.
Ujęcie w rozporządzeniu dokładnego standardu postępowania z ofiarą krzywdzenia (dzieckiem,
osobą dorosłą) dla pracowników ochrony zdrowia.
Zawarcie w formularzu istotnych treści z medycznego punktu widzenia, stanowiących rzetelne
uzupełnienie dokumentacji medycznej.
Wprowadzenie kolorystyki poszczególnych kart lub kolorystyki modułów dla poszczególnych
przedstawicieli zawodów.
Formularz „Niebieska Karta – B”: zmienić nazwę „ POUCZENIE DLA OSÓB DOTKNIĘTYCH
PRZEMOCĄ W RODZINIE” na „INFORMACJA DLA OSÓB DOTKNIĘTYCH PRZEMOCĄ
W RODZINIE”; stworzyć dodatkowy formularz informacyjny dedykowanego dzieciom; zmienić
terminologię „ofiara” na „osoba doświadczająca przemocy”; poszerzyć katalog osób, które mogą
być dotknięte przemocą.
Formularz „Niebieska Karta – C”: zmiana struktury formularza w zakresie możliwości zadawania
pytań otwartych; przeformułowania planu pomocy dla osoby doświadczającej przemocy
w rodzinie. Zmniejszenie ilości zobowiązań dla osoby doświadczającej przemocy w rodzinie
wypisywanych w sposób dyrektywny przez grupy robocze i przejście w kierunku analizy potrzeb
i oczekiwań.
Formularz „Niebieska Karta – D” zmiana struktury formularza w taki sposób, aby możliwe było
podmiotowe podejście do osoby podejrzewanej o stosowanie przemocy. Modularna budowa
pytań, tworząca logiczny ciąg, wspierająca relację.
Uregulowanie w procedurze sytuacji, w której osoba podejrzana o stosowania przemocy nie stawi
się na posiedzenie grupy roboczej.
Wprowadzenie rozwiązań prawnych umożliwiających podjęcie skutecznych działań, gdy osoba
stosująca przemoc nie zgłasza się na posiedzenia grupy roboczej.
Koalicja postuluje zmianę dotychczasowych formularzy „Niebieskie Karty” tak, aby były one
dostosowane do specyfiki pracy podmiotów je wypełniających. W załączeniu przekazujemy
zmienione formularze – opracowane na podstawie uwag i propozycji płynących ze środowiska
specjalistów – jako propozycję do wykorzystania.
4
Problemy merytoryczne
1. Podmiotowość klienta w ramach procedury
Kompleksowa pomoc rodzinie nie powinna opierać się jedynie na realizacji celów instytucji
określonych w procedurze (terminy przekazania dokumentacji, uzupełnienie formularzy i protokołów),
ale przede wszystkim musi ona zaspokajać potrzeby klienta. Istotnym wymogiem jest elastyczność
w dostosowywaniu działań, szczególnie w obszarze interwencji. Interwencja, która zawsze jest
ingerencją w sprawy rodziny musi być bezpieczna dla klienta. Aktualnie stosowane instrumenty
uruchamiane z perspektywy procedury mają charakter lawinowych działań, które prowadzą
do dezorientacji i obniżenia poziomu poczucia bezpieczeństwa u klienta.
Najważniejszą cechą interdyscyplinarnej formuły działań jest możliwość dostosowywania
proponowanej pomocy do indywidualnych potrzeb i możliwości osoby doświadczającej przemocy.
Model współpracy oparty na formule interdyscyplinarnej determinuje pojawienie się jakościowo
nowego sposobu pracy zarówno z osobą doświadczającą jak i stosującą przemoc. W wielu gminach
odchodzi się od praktyki „grupowego” wypełniania formularza „Niebieska Karta - C”, biorąc pod
uwagę podmiotowość klienta i zapewnienie swobody wypowiedzi. Co dziwne, takich wątpliwości nie
ma w przypadku pracy z osobą, co do której istnieje podejrzenie, że stosuje przemoc w rodzinie.
Rozmowa ze sprawcą powinna mieć charakter interwencyjno-korekcyjny i motywujący do zmiany
zachowania – trudno powiedzieć, żeby formularz „Niebieska Karta – D” dawał do tego przestrzeń.
Przeprowadzenie rozmowy zgodnie z formularzem D ma charter przesłuchania. Formularz powinien
być dostosowany do pomocy osobie stosującej przemoc.
Z punktu widzenia potrzeb osób doświadczających przemocy, podstawową kwestią jest
bezpieczeństwo, zdolność odzyskania poczucia kontroli i spokoju. Należy pamiętać, że motywowanie
kogoś do zmiany jest skuteczne tylko wtedy, gdy ta zmiana jest przez daną osobę pożądana lub
przynajmniej akceptowana (dla wymiernych korzyści, które przynosi), w przeciwnym wypadku takie
oddziaływanie na klienta jest nieskuteczne. W pomocy osobom doznającym przemocy podejmuje się
różne działania, stąd mowa o interdyscyplinarnym podejściu. Jeżeli zakładamy, że podstawową
kwestią jest bezpieczeństwo, to grupa robocza musi przewidzieć, jakie instrumenty, z jakiej
perspektywy uruchamiane w sposób rzeczywisty je gwarantują. Aktualnie plan pomocy zawarty
w formularzu „Niebieska Karta – C” stanowi listę dyrektywnie określonych zadań do realizacji. Grupa
robocza powinna mieć charakter poradnictwa – konsultacji. Procedura łączy w sobie tryby
interwencyjny i pomocowy. Grupa robocza powinna poruszać się pomiędzy przejściem z interwencji
do wersji pomocowej.
Dlatego Koalicja postuluje zwrócenie większej uwagi na podmiotowość osób biorący udział
w procedurze. Konieczne jest też zwiększenie elastyczności składu grup roboczych – dostosowanie
ich do realnych potrzeb klienta.
5
Problemy organizacyjno-techniczne
1. Kompetencje grupy roboczej a kompetencje przewodniczącego zespołu
Zapisy Rozporządzenia wskazują, iż po otrzymaniu przez przewodniczącego zespołu wypełnionego
formularza „Niebieska Karta – A” musi on przekazać go w ciągu 3 dni członkom zespołu
interdyscyplinarnego lub grupy roboczej. W opinii Koalicji budzi to kilka wątpliwości.
Ustawa zawiera zapisy, które określają częstotliwość spotkań zespołu nie rzadziej niż raz na trzy
miesiące oraz wskazują, że tylko zespół interdyscyplinarny może tworzyć grupy robocze. Biorąc pod
uwagę konieczność dochowania trzydniowego terminu przekazania formularza, zespół musiałby się
spotykać regularnie co dwa tygodnie. Jest to mało realne biorąc pod uwagę strategiczny charakter
zespołu oraz jego skład (przeważnie dyrektorzy i kierownicy placówek) oraz małą liczbę informacji
zawartą w formularzu „Niebieska Karta – A” – w takiej sytuacji zespół zbiera się tylko po to, żeby
mechanicznie powołać grupę roboczą.
Kolejną wątpliwość budzi fakt, iż powoływanie grup roboczych zostało przypisane zespołowi jako
działanie kolegialne. Jednocześnie scedowano na przewodniczącego zespołu zadanie jednoosobowego
zamykania procedury. Grupa robocza w ramach swoich prac podejmuje szereg działań, w tym decyzję
o zamknięciu procedury. Dokumenty które wypełniają członkowie grupy roboczej podpisuje
przewodniczący, który nie brał udziału w jej pracach i nie ma możliwości zakwestionowania jej
decyzji. Przewodniczący nie ma możliwości nakazania czegokolwiek członkom grupy roboczej, gdyż
nie pozostaje z nimi w zależności służbowej. Przewodniczący od momentu podpisania powołania
grupy nie ma wiedzy na temat działań podejmowanych przez nią. Nie ma też kompetencji do tego,
żeby podważyć decyzję o zamknięciu procedury.
Zdaniem Koalicji – do Rozporządzenia należy wprowadzić zapis, który będzie umożliwiał powoływanie
grupy roboczej z upoważnienia członków zespołu przez przewodniczącego zespołu. Jednocześnie
uważamy, że dokumenty zamykające procedurę powinien podpisywać koordynator grupy roboczej, a nie
przewodniczący. Decyzję o zamknięciu procedury w aspekcie merytorycznym podejmować powinna
grupa robocza, a dopiero formalnie działalność grupy roboczej zamykać powinien przewodniczący –
weryfikując czy są spełnione formalne wymogi zamknięcia procedury. Konkludując – decyzje o zamknięciu
procedury powinna podejmować grupa robocza, a formalnie decyzję powinien zaakceptować
przewodniczący zespołu.
2. Braku procedury odwoławczej i możliwości odmowy współpracy w ramach procedury.
Procedura „Niebieskie Karty” prowadzona przez grupę roboczą nie jest procedurą regulowaną przez
kodeks postępowania administracyjnego czy kodeks postępowania karnego, nie istnieje przez to
prawna możliwość zaskarżenia lub odwołania od decyzji grupy. W aktualnej sytuacji, kiedy procedura
została wyłączona z KPA i KK nie ma możliwości dostępu do dokumentacji żadnej ze stron – reguluje
to ustawa o ochronie danych osobowych. W ramach realizacji procedury podmioty w nią
6
zaangażowane podejmują różne działania, które mają bezpośrednie konsekwencje dla stron biorących
udział w procedurze (informacje do prokuratury, sądu, zapytania do różnych instytucji).
Koalicja postuluje określenie jasnej procedury pozyskiwania informacji przez strony w ramach
realizacji procedury „Niebieski Karty” z poszanowaniem praw obywatelskich do dostępu do
informacji.
3. Konieczność decentralizacji uprawnień przewodniczącego zespołu.
Przepisy Rozporządzenia nie zawierają zapisów pozwalających przewodniczącemu zespołu
interdyscyplinarnego na upoważnienie innej osoby do podpisywania wezwań, o których stanowi § 17
Rozporządzenia. Brak możliwości delegowania uprawnień przez przewodniczącego zespołu
interdyscyplinarnego może nastręczać wielu problemów organizacyjnych np. związanych z dłuższą
nieobecnością przewodniczącego zw. z urlopem lub chorobą.
Zdaniem Koalicji należy określić w treści Rozporządzenia możliwość powoływania zastępcy
przewodniczącego, który miałby upoważnienie np. na czas nieobecności przewodniczącego do
podejmowania działań w ramach jego kompetencji. Dodatkowo wezwanie osoby podejrzewanej
o stosowanie przemocy oraz zaproszenie osoby doświadczającej przemocy nie powinno być
podpisywane przez przewodniczącego, a przez koordynatora prac grupy roboczej. Grupa robocza
upoważnia koordynatora – członka grupy koordynującego jej prace – do podpisywania dokumentów
tworzonych przez grupę roboczą.
4. Wymiana informacji i ochrona danych osobowych
Każdy członek grupy roboczej oprócz oświadczenia o zachowaniu poufności danych (podpisywanym
na I spotkaniu grupy roboczej) musi zostać dodatkowo upoważniony przez administratora danych
osobowych do pracy na zbiorze danych. Powstaje wątpliwość czy mają/mogą one mieć charakter stały
(np. na rok czasu), czy na czas nieoznaczony. Jednocześnie członkowie grup roboczych posiadają już
upoważnienia wydane przez administratorów danych osobowych w swoich miejscach pracy lub
służby, a działania podejmowane podczas pracy w grupach roboczych są przez te osoby wykonywane
w ramach obowiązków służbowych lub zawodowych, w ramach podejmowanej współpracy.
5. Skład grup roboczych
Przepis art. 9a ust. 11 ustawy określa w sposób jednoznaczny skład grupy roboczej, nie uwzględniając
jednocześnie komu i jakiej pomocy należy udzielić. Skład grupy powinien być dostosowany do
osoby/osób, którym udzielana jest pomoc oraz ich potrzeb. Dodatkowo przedłużający się czas trwania
procedury wynika głównie z obciążenia członków zespołów pracą zawodową oraz trudnościami z ich
zebraniem w jednym czasie. Przedstawiciel gminnej komisji jako reprezentant organu społecznego,
który tworzą osoby z różnych instytucji (często specjaliści/profesjonaliści ds. uzależnień) ma
najczęściej problem z udziałem w pracach grupy roboczej w ramach obowiązków służbowych.
Podobna sytuacja dotyczy udziału kuratorów społecznych. Ochrona zdrowia pozostaje mocno poza
udziałem w pracach grup roboczych, nie angażując się w wypełnianie formularza „Niebieska Karta –
7
A” oraz nie biorąc zasadniczo udziału w pracach grup roboczych. Stąd frekwencja w czasie posiedzeń
grup roboczych często jest niska, co wynika z faktu, iż udział w ich pracach odbierany jest jako
dodatkowy obowiązek. W efekcie jedynym stałym dyspozycyjnym członkiem grup roboczych jest
pracownik socjalny, na którego spada cały ciężar związany z realizacją procedury pomocy
i koordynowaniem prac. W praktyce najwięcej obowiązków przybyło pracownikom pomocy
społecznej, a wymuszona biurokracja zantagonizowała współpracę służb. Taka sytuacja zamiast
prowadzić do uruchomienia systemowych działań – blokuje je.
6. Nowe obowiązki samorządów i ośrodków pomocy społecznej
Zgodnie z obowiązującym stanem prawnym tworzenie zespołów interdyscyplinarnych jest zadaniem
własnym gminy. W związku z tym urzędy gmin zostały zobligowane do tego, aby w swoim budżecie
przewidzieć wszystkie koszty związane z funkcjonowaniem zespołu interdyscyplinarnego lub grup
roboczych. Samorządy nie dostały żadnych dodatkowych środków na powołanie interdyscyplinarnych
zespołów oraz działania grup roboczych. Muszą je tworzyć wyłącznie ze środków z własnych
budżetów. Samorządom gminnym trudno jest samodzielnie udźwignąć tak kosztowne zadanie. Brak
środków finansowych nie sprzyja sprawności działań na rzecz ograniczenia przemocy w rodzinie, (np.
brak środków na dodatkowe etaty do obsługi organizacyjno-technicznej). Sytuacja ta dotyczy głównie
ośrodków pomocy społecznej, na które nałożono obowiązek obsługi organizacyjno-technicznej
zespołów interdyscyplinarnych. Większość z nich nie jest przygotowana organizacyjnie, kadrowo
i finansowo do realizacji tego zadania.
7. Nadmiernie biurokratyczne struktury organizacyjnej w ramach procedury
Obligatoryjne powoływanie grup roboczych do każdej założonej „Niebieskiej Karty” doprowadza do
nadmiernego biurokratyzowania działań pomocowych, a przewodniczących zespołów
interdyscyplinarnych postawiło w roli sekretarzy ustalających terminy spotkań grup oraz
podpisujących wezwania dla sprawców przemocy. Przy założeniu, że w dużej gminie np. rocznie
wypisuje się średnio 650 Niebieskich Kart, daje to 650 grup roboczych spotykających się średnio
4 razy. Z każdego posiedzenia sporządzany jest protokół – dziennie odbywają się średnio 2 grupy
robocze. Powyższa sytuacja doprowadziła w efekcie do widocznego spadku liczby ujawnianych
przypadków przemocy w rodzinie, co – zakładając, że te do tej pory ujawniane stanowiły jedynie
wierzchołek góry lodowej – jest wysoce niekorzystną tendencją.
Dodatkowo przewlekły tryb postępowania w sposób znaczący utrudnia szybkie udzielenie pomocy,
pomimo, iż formuła interdyscyplinarna stanowi strukturę, w ramach której w procesie pomagania
uczestniczą wszystkie służby z założenia dysponujące odpowiednimi informacjami i zasobami.
Aktualnie stosowane instrumenty, uruchamiane z perspektywy procedury, mają charakter lawinowych
działań, które prowadzą do dezorientacji i obniżenia poziomu poczucia bezpieczeństwa u klienta.
W konsekwencji skutkuje to wycofywaniem się osób z realizacji procedury. Niepokojąca tendencją
jest również zwiększenie się liczby osób, które, jak się później okazuje, nie doświadczają przemocy,
a dla których jedyną motywacją do ubiegania się o założenie „Niebieskiej Karty” jest uzyskanie
dokumentów dla celów rozwodowych.
8
***
W trakcie procesów analitycznych dotyczących efektywności i sensu realizacji procedury Niebieskie
Karty, Koalicja 40 miast regionu i innych podmiotów specjalistycznych wypracowała istotne
przesłanki do weryfikacji istniejącego systemu przeciwdziałania i redukowania przemocy rodzinnej.
W opinii Koalicji wprowadzenie nowej procedury „Niebieskie Karty” nie przyniosło zakładanych
efektów. Wprowadzone procedurą rozwiązania są aktualnie niekorzystne z punktu widzenia osób na
rzecz których ma być ona realizowana.
Koalicja zachęca do współpracy organy ustawodawcze i wykonawcze nad modyfikowaniem
niedostatecznego dotychczas systemu procedur i norm postępowania. W związku z powyższym,
apelujemy do Pana Premiera o podjęcie działań w kierunku zmiany zapisów rozporządzenia w
zakresie realizacji procedury „Niebieskie Karty”. Pozwoli to nie tylko na polepszenie systemu
przeciwdziałania przemocy w rodzinie, ale przede wszystkim przyczyni się do zmiany sytuacji osób,
które na co dzień doświadczają przemocy w rodzinie.
9
List a Zespołów członkowskich Koalicji na Rz ecz Przeciwdziałania Przemocy
w Rodzinie:
1.
Zespół Interdyscyplinarny w Bestwinie
22. Zespół Interdyscyplinarny w Pawłowicach
2.
Zespół Interdyscyplinarny w Będzinie
23. Zespół Interdyscyplinarny w Piekarach Śląskich
3.
Zespół Interdyscyplinarny w Bielsku – Białej
24. Zespół Interdyscyplinarny w Poraju
4.
Zespół Interdyscyplinarny w Bobrownikach
25. Zespół Interdyscyplinarny w Psarach
5.
Zespół Interdyscyplinarny w Bytomiu
26. Zespół Interdyscyplinarny w Pszczynie
6.
Zespół Interdyscyplinarny w Chorzowie
27. Zespół Interdyscyplinarny w Radlinie
7.
Zespół Interdyscyplinarny w Cieszynie
28. Zespół Interdyscyplinarny w Radzionkowie
8.
Zespół Interdyscyplinarny w Czerwionce
Leszczynach
29. Zespół Interdyscyplinarny w Rudzie Śląskiej
9.
Zespół Interdyscyplinarny w Częstochowie
30. Zespół Interdyscyplinarny w Siemianowicach
Śląskich
10. Zespół Interdyscyplinarny w Dąbrowie Górniczej
31. Zespół Interdyscyplinarny w Sławkowie
11. Zespół Interdyscyplinarny w Gliwicach
32. Zespół Interdyscyplinarny w Sosnowcu
12. Zespół Interdyscyplinarny w Gołkowicach
33. Zespół Interdyscyplinarny w Świerklańcu
13. Zespół Interdyscyplinarny w Jastrzębiu-Zdroju
34. Zespół Interdyscyplinarny w Świętochłowicach
14. Zespół Interdyscyplinarny w Jaworznie
35. Zespół Interdyscyplinarny w Tarnowskich Górach
15. Zespół Interdyscyplinarny w Katowicach
36. Zespół Interdyscyplinarny w Tychach
16. Zespół Interdyscyplinarny w Kozach
37. Zespół Interdyscyplinarny w Wodzisławiu Śląskim
17. Zespół Interdyscyplinarny w Koziegłowach
38. Zespół Interdyscyplinarny w Wręczycy Wielkiej
18. Zespół Interdyscyplinarny w Lędzinach
39. Zespół Interdyscyplinarny w Zabrzu
19. Zespół Interdyscyplinarny w Lublińcu
40. Zespół Interdyscyplinarny w Zawierciu
20. Zespół Interdyscyplinarny w Miasteczku Śląskim
21. Zespół Interdyscyplinarny w Mikołowie
10
Do wiadomości:
1. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej
2. Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
3. Marszałek Senatu Rzeczypospolitej Polskiej
4. Rzecznik Praw Obywatelskich
5. Rzecznik Praw Dziecka
6. Pełnomocniczka Rządu ds. Równego Traktowania
7.
Minister Pracy i Polityki Społecznej
8. Zespół Monitorujący ds. Przeciwdziałania Przemocy
w Rodzinie
9. Wojewoda Śląski
10. Komisja Polityki Społecznej i Rodziny Sejmu RP
11. Komisja Samorządu Terytorialnego i Polityki
Regionalnej Sejmu RP
12. Komisja Rodziny i Polityki Społecznej Senatu RP
13. Rada ds. przeciwdziałania przemocy w rodzinie przy
Państwowej Agencji Rozwiązywania Problemów
Alkoholowych
14. Sejmiki Województwa Śląskiego.
15. Wojewódzki Koordynator Realizacji Krajowego
Programu Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie
11