liturgia słowa nieomylny - Parafia św. Augustyna w Warszawie

liturgia słowa nieomylny - Parafia św. Augustyna w Warszawie

ISSN 2300-9233
ul. Nowolipki 18, 01-019 Warszawa
MSZE ŚW.: dzień powszedni: 7
00
, 800, 900, 1830.
niedziela: 700, 830, 1000, 1130, 1300, 1830 i 1945.
Spowiedź św. na kaŜdej Mszy św.
Kancelaria: od wtorku do piątku w godz. 900 - 1000; 1600 - 1745;
tel.: 22-838-30-95 (tylko w godz. urzędowania), fax. 22-636-69-55.
Konto parafii św. Augustyna: 56 1240 2063 1111 0010 0087 4213
VI niedziela zwykła
LITURGIA SŁOWA
Syr 15,15-20; Ps 119; 1 Kor 2,6-10; Mt 5,17-37
Jezus powiedział do swoich uczniów: Powiadam wam: Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niŜ uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie
wejdziecie do królestwa niebieskiego. Słyszeliście, Ŝe powiedziano przodkom: „Nie zabijaj”; a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. A Ja
wam powiadam: KaŜdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi. Słyszeliście, Ŝe powiedziano przodkom: „Nie cudzołóŜ”. A Ja wam powiadam:
KaŜdy, kto poŜądliwie patrzy na
kobietę, juŜ w swoim sercu dopuścił się z nią cudzołóstwa. Słyszeliście równieŜ, Ŝe powiedziano
przodkom: „Nie będziesz fałszywie
przysięgał”, „lecz dotrzymasz Panu
swej przysięgi”. A Ja wam powiadam: Wcale nie przysięgajcie.
Niech wasza mowa będzie: Tak, tak;
nie, nie. A co nadto jest, od Złego pochodzi. – Oto słowo Pańskie.
NIEOMYLNY
Kościół jest podobny do stacji telewizyjnej, która przekazuje ludzkości
program samego Boga. Chodzi w nim
o wiadomości dotyczące szczęścia
człowieka. Aby jednak nadawanie
programu miało swój sens, ludzie muszą dysponować sprawnymi odbiornikami. Stąd teŜ Kościół nie moŜe się
ograniczyć jedynie do przekazu samych wiadomości o Bogu i zbawieniu, lecz równieŜ musi ustawicznie
zabiegać o moŜliwie dokładne ustawienie odbiorników. To część jego
misji na Ziemi. Chodzi o doskonalenie wraŜliwości sumienia.
Człowiek tylko wówczas moŜe właściwie spojrzeć na swoje Ŝycie religijne i moralne, jeśli ma dobrze ustawione sumienie. Doskonalenie zaś
wraŜliwości sumienia dokonuje się
przez obraz kontrolny, na którym są
podane BoŜe przykazania ujęte w dekalog. Jeśli człowiek dobrze rozumie
sens poszczególnych przykazań i sens
ich całości, wówczas ideał Ŝycia, który nadaje telewizyjna stacja przekazująca BoŜe Objawienie, jest tak piękny,
iŜ właściciel odbiornika nie potrafi
nawet przez moment spoglądać na obraz zamazany, a gdyby się to stało,
natychmiast sam ustawia ostrość obrazu. Jeśli jednak nie rozumie dekalogu, obraz BoŜego ideału Ŝycia jawi się
nie tylko bez kolorów, ale zupełnie
zdeformowany, jak w krzywym
zwierciadle.
Kościół jest zobowiązany do tego,
by program był idealnie czysty, bez
Ŝadnych domieszek. Ma przekazywać
Prawdę objawioną, zawartą w Piśmie
16 lutego 2014 r.
JakŜe często moŜna usłyszeć
mądrych tego świata, którzy odrzucają
BoŜe przykazania twierdząc, iŜ „nie
cierpią” ograniczeń, Ŝe kochają
wolność. Gdyby pojęli tajemnicę BoŜej
mądrości, dostrzegliby, Ŝe Dekalog
jest darem kochającego Ojca, który nie
chce, by Jego dzieciom stała się
krzywda. Ale człowiek jest wolny i
moŜe wybierać. Jak to czynić, by
potem nie Ŝałować? Módlmy się
częściej do Ducha Świętego. On
bowiem „przenika wszystko, nawet
głębokości Boga samego”.
ks. Tomasz Bieliński, „Oremus”
KATECHIZM
KOŚCIOŁA
KATOLICKIEGO
302 Stworzenie ma właściwą sobie
dobroć i doskonałość, ale nie
wyszło całkowicie wykończone z
rąk Stwórcy. Jest ono stworzone
"w drodze" (in statu viae) do
ostatecznej doskonałości, którą ma
dopiero osiągnąć i do której Bóg je
przeznaczył. BoŜą Opatrznością
nazywamy zrządzenia, przez które
Bóg prowadzi swoje stworzenie do
tej doskonałości:
Wszystko zaś, co Bóg stworzył,
zachowuje swoją Opatrznością i
wszystkim
rządzi,
"sięgając
potęŜnie od krańca do krańca i
władając wszystkim z dobrocią"
(Mdr 8,1), bo "wszystko odkryte i
odsłonięte jest przed Jego oczami"
(Hbr 4,13), nawet to, co ma stać się
w przyszłości z wolnego działania
Świętym i Tradycji. Nie moŜe jej
zniekształcać w swym studio. Nie
moŜe podawać ludzkich interpretacji,
jeno samą czystą prawdę przekazaną
przez Boga. W tym celu otrzymał
specjalny dar – nieomylność. Za ten
czysty przekaz odpowiedzialność ponoszą przede wszystkim biskupi, ale
w pewnej mierze kaŜdy, kto odbiera
program. Jeśli pojawia się coś, co nie
harmonizuje z Ewangelią, kaŜdy
wierny winien zgłaszać swoje zastrzeŜenia, stawiać pytania, domagać się
wyjaśnienia.
Trudniejsze zadanie Kościoła polega
na ciągłym naprawianiu niszczonych
przez nieuwagę, nieostroŜność, a czasem całkiem świadomie odbiorników,
którymi są sumienia poszczególnych
wiernych. Samo dotarcie do jednostki
jest trudne, przekonanie zaś człowieka
o potrzebie właściwego ustawienia
sumienia jest jeszcze trudniejsze. Nie
da się tego robić na siłę. To musi być
gest dobrowolny. Czasem trzeba czekać latami.
Jesteśmy dotknięci dziwną chorobą.
Wiedząc, Ŝe nasze sumienia są uszkodzone i wymagają udoskonalenia,
ociągamy się z ich naprawą. Większość ludzi podobna jest do małych
dzieci, które wolą całą noc nie spać z
powodu bólu zęba, byle nie iść do
dentysty. Infantylna to postawa i nie
da się jej usprawiedliwić.
Gdyby udało się na większą skalę
ustawić sumienia według przykazań
dekalogu, Ŝycie społeczne zmieniłoby
zupełnie swój kształt.
Tak niewiele potrzeba, wystarczy
udoskonalić wraŜliwość sumienia.
Trzeba to jednak uczynić na wielką
skalę. Los bowiem ludzi wraŜliwego
sumienia w środowisku o zniekształconym sumieniu jest bardzo cięŜki.
Taki człowiek staje się dla innych bolesnym wyrzutem sumienia i napotyka
na zorganizowaną akcję wymierzoną
przeciw niemu. Jeśli nie uda się
zniszczyć jego sumienia, to zniszczą
jego samego.
Chrystus, mimo iŜ doskonale wiedział, jakie jest prawo tego świata, postanowił zająć się zniszczonymi sumieniami swoich słuchaczy. Potrafił
zorganizować wspólnotę ludzi wraŜliwego sumienia i przekonać ich, iŜ
mimo groźnych ataków świata muszą
wytrwać i udowodnić, Ŝe o wartości
człowieka nie decyduje nic innego,
tylko dobrze ustawione sumienie. Kościół kontynuuje dzieło swego Mistrza.
Ks. Edward Staniek
NIE ZMIENIAĆ BOśEGO PRAWA
Prawo ustanowione przez ludzi
moŜna i trzeba nieustannie doskonalić. Tego wymaga Ŝycie. Inaczej jest z
prawem Boga. Ono jest doskonałe,
doskonalsze od grzesznego człowieka
i dlatego nie moŜna go zmieniać,
trzeba je wypełnić. Tymczasem wielu
ludzi, traktując Prawo Boga identycznie jak prawo ludzkie, chce je zmieniać, chce je dostosowywać do swoich
moŜliwości. Wielu sądzi, Ŝe jeśli prawo będzie łaskawe dla łamiących je,
to Ŝycie będzie łatwiejsze. Wielki
błąd. Usuwanie prawa lub znoszenie
sankcji prawnych jest drogą wiodącą
ku upadkowi człowieka.
Jeśli będzie wolno kłamać, to na
ziemi wszyscy staną się kłamcami, jeśli będzie wolno kraść, wszyscy będą
złodziejami, jeśli będzie wolno zabijać, wszyscy będą mordercami, jeśli
będzie wolno cudzołoŜyć, wszyscy
będą cudzołoŜnikami. śycie zamieni
się w piekło. Boskie Prawo pomaga
doskonalić serce człowieka i normo-
wać w duchu pokoju Ŝycie w społeczności. Im więcej szacunku dla tego
Prawa, tym więcej dobra w sercach
ludzi i we wspólnotach, jakie oni tworzą.
Jedyna droga prawdziwego Ŝycia to
droga dobrego poznania BoŜego Prawa i moŜliwie doskonałego jego wypełnienia. Im wcześniej człowiek to
zrozumie, tym prostsze staje się jego
Ŝycie. Znika wówczas bunt wobec
Prawa. Nie jest ono bowiem przeszkodą, lecz pomocą, nie zniewala,
lecz otwiera perspektywę wolności.
Człowiek, który zna wartość prawa,
kaŜde jego naruszenie chce moŜliwie
szybko naprawić, wiedząc, Ŝe to jedynie słuszne działanie. Wierne zachowanie BoŜego Prawa wypełnia człowieka pokojem nieznanym dla świata.
Radość ducha promieniuje na innych.
Jezus jasno oświadczył: „Nie sądźcie, Ŝe przyszedłem znieść Prawo albo
Proroków. Nie przyszedłem znieść,
ale wypełnić”. Jeśli Jezus, Syn Boga,
stworzeń.
303 Świadectwa Pisma świętego na
ten temat są jednomyślne: troska
Opatrzności BoŜej jest konkretna i
bezpośrednia;
obejmuje
sobą
wszystko, od rzeczy najmniejszych
aŜ do wielkich wydarzeń świata i
historii. Księgi święte z mocą
potwierdzają
absolutną
suwerenność Boga w biegu
wydarzeń: „Nasz Bóg jest w niebie;
czyni wszystko, co zechce” (Ps
115, 3), a o Chrystusie zostało
powiedziane: „Ten, co otwiera, a
nikt nie zamknie, i Ten, co zamyka,
a nikt nie otwiera” (Ap 3, 7).
„Wiele zamierzeń jest w sercu
człowieka, lecz wola Pana się ziści”
(Prz 19, 21).
304 Widzimy więc, Ŝe Duch
Święty, główny Autor Pisma
świętego, przypisuje często Bogu
działania,
nie
wspominając
przyczyn wtórnych. Nie jest to
uproszczony „sposób mówienia”,
ale dogłębne odwoływanie się do
pierwszeństwa Boga i Jego
absolutnego
panowania
nad
historią
i
światem
oraz
wychowywanie do pokładania w
Nim ufności. Modlitwa Psalmów
jest wielką szkołą tego zaufania.
305 Jezus domaga się dziecięcego
zawierzenia Opatrzności Ojca
niebieskiego, który troszczy się o
najmniejsze
potrzeby
swoich
dzieci: „Nie troszczcie się więc
zbytnio i nie mówcie: co będziemy
jeść? co będziemy pić?... Ojciec
wasz niebieski wie, Ŝe tego
wszystkiego
potrzebujecie.
Starajcie się naprzód o Królestwo
Boga i o Jego sprawiedliwość, a to
wszystko będzie wam dodane" (Mt
6, 31-33).
C.d.n.
nie zamierza znosić Prawa, to tym
bardziej nie moŜe tego uczynić nikt
inny na ziemi.
NaleŜy moŜliwie szybko odbudować
szacunek dla BoŜego Prawa, by nie
traktować go, jak prawo ludzkie. BoŜe
Prawo jest święte i niezmienne, jest
niezawodnym punktem oparcia dla
kaŜdego, kto chce Ŝycie wygrać.
Ks. Edward Staniek
1 % NA RZECZ CARITAS NASZEJ PARAFII
Zachęcamy do przekazania 1% podatku na cele charytatywne na rzecz Caritas naszej parafii. Poniżej załączamy fragment deklaracji PIT-37 z punktami dotyczącymi 1% ze zwróceniem uwagi na właściwe wypełnienie poszczególnych rubryk:
- w pkt. 123 należy wpisać TYLKO numer KRS: 0000225750
- w pkt. 125 podać PZC w parafii św. Augustyna w Warszawie
- w pkt. 126 koniecznie zaznaczyć: X
Dziękujemy za zrozumienie i gotowość niesienia pomocy potrzebującym.
KATEDRA ŚW. PIOTRA, CZYLI...
Słowo „katedra” kojarzy się
z kościołem biskupa. I słusznie,
ale pierwotnie to słowo oznaczało
podwyŜszone miejsce, z którego
naucza biskup.
Święto Katedry św. Piotra (22 lutego) jest jedyne w swoim rodzaju. Nie
świętujemy Ŝadnej tajemnicy z Ŝycia
Jezusa, nie wspominamy świętego lub
rocznicy poświęcenia kościoła. Spoglądamy ze czcią na… krzesło.
Chodzi o katedrę św. Piotra. Słowo
„katedra” kojarzy się z kościołem biskupa. I słusznie, ale pierwotnie to słowo oznaczało podwyŜszone miejsce, z
którego naucza biskup. Ten sens słowa
„katedra” zachował się jeszcze w nazewnictwie uniwersyteckim. Profesorowie mają katedry, czyli kierują nauczaniem w jakiejś dziedzinie wiedzy.
Wróćmy do Rzymu. W Bazylice św.
Piotra znajdują się resztki drewnianego
krzesła, na którym miał zasiadać sam
św. Piotr. Ta relikwia znajduje się dzi-
siaj w potęŜnej marmurowej rzeźbie autorstwa Berniniego, za głównym ołtarzem. Jest symbolem posługi papieskiej
w Kościele.
Prosty rybak znad Jeziora Galilejskiego usłyszał od Jezusa słowa: „Ty jesteś
Piotr (skała), na tej skale zbuduję mój
Kościół. (…) I tobie dam klucze królestwa niebieskiego” (Mt 16,18–19). Jezus wyznaczył Piotrowi miejsce pierwszego z Dwunastu. Przekazał mu wyjątkową odpowiedzialność za swoją
owczarnię: „Paś owce moje!”. Dzieje
Apostolskie oraz Listy św. Pawła potwierdzają, Ŝe Piotr zajmował pierwsze
miejsce w Kościele pierwotnym. Z Jerozolimy Piotr wyrusza do Antiochii,
która stała się pierwszą stolicą Apostolską (w dawnym mszale było osobne
święto „katedry św. Piotra w Antiochii”). Później dociera do Rzymu, gdzie
zakłada Kościół i ginie jako męczennik.
Zostaje pogrzebany na cmentarzu za
miastem. Dokładnie w miejscu, nad
którym wznosi się bazylika nosząca jego imię. Potwierdziły to badania archeologiczne wykonane na polecenie
papieŜa Piusa XII.
Katedra św. Piotra przypomina o
trwaniu misji, którą Jezus powierzył
Rybakowi znad Jeziora Galilejskiego.
KaŜdy kolejny biskup Rzymu jest jednocześnie pasterzem całego Kościoła.
Podstawową jego funkcją jest strzeŜenie
i przekazywanie drogocennej perły –
Ewangelii. „Szymonie, Szymonie –
mówił Jezus – (...) prosiłem za tobą, Ŝeby nie ustała twoja wiara. Ty natomiast,
gdy się nawrócisz, utwierdzaj twoich
braci” (Łk 22,31–32). PapieŜ jest
pierwszym nauczycielem wiary w Kościele. Jednocześnie nigdy nie przestaje
być uczniem Jezusa, pierwszym słuchającym Jego słów, pierwszym, który się
nawraca. Nie tylko Kościół, takŜe świat
bardzo potrzebuje Skały.
ks. Tomasz Jaklewicz
ŚWIĘTO KATEDRY ŚWIĘTEGO PIOTRA
22 lutego –
Niektórzy stawiają sobie pytanie, czy
chodzi o jakieś święto niedawno ustanowione, dzięki rozwijającej się nauce
o pontyfikacie rzymskim w ostatnim
wieku. Nie, chodzi tu o bardzo dawną,
wywodzącą się jeszcze z trzeciego wieku uroczystość, róŜniącą się od święta
obchodzonego w rocznicę męczeństwa
Apostoła (29 czerwca). Od IV wieku
święto nosi nazwę Natale Petri de cathedra. AŜ do ostatnich lat nasz kalendarz liturgiczny obejmował dwa święta
Katedry świętego Piotra, jedno 18
stycznia dla stolicy Rzymu, drugie 22
lutego dla stolicy w Antiochii; uznano
jednak, Ŝe to podwojenie nie miało Ŝadnych podstaw historycznych czy liturgicznych.
Do czego kult ten się odnosi? Nasuwa
się najpierw myśl o tej materialnej katedrze, to znaczy o tych szczątkach ka-
tedry, na której Apostoł zasiadał, kiedy
przewodniczył zebraniom wiernych, we
wszystkich tych bowiem wspólnotach
chrześcijańskich tron biskupa doznawał
wielkiego szacunku. Po dziś dzień jeszcze kościół, w którym rezyduje i rządzi
biskup, nosi nazwę kościoła katedralnego. Ale sprawa autentyczności materialnej relikwii dotyczy bardziej archeologii, aniŜeli liturgii. My wiemy, Ŝe
sprawa ta ma za sobą długą i trudną historię, i Ŝe ten wspaniały i słynny pomnik z brązu, na polecenie papieŜa
Urbana VIII wykonany przez Berniniego, w absydzie bazyliki, nosi nazwę "ołtarza Katedry". Abstrahując od tych
cennych archeologicznych rzeczy, jakie
on zawiera, pomnik ten ma przede
wszystkim uczcić to, co rzeczy te oznaczają, to znaczy przywołać na pamięć
to, co Katedra ta symbolizuje: powagę i
3
władzę pasterza i nauczyciela, który
siedzi na tej katedrze. Katedra ta jest
ujmowana i rozwaŜana bardziej w początkach jej utworzenia i w tradycji Kościoła, aniŜeli w swojej materialnej istocie. „To, co wchodzi w rachubę i co jest
wzruszające, to właśnie uczczenie tej
Katedry, która widziała, jak następowało po sobie tyle systemów, teorii, rozmaitych i sprzecznych ze sobą hipotez,
walących się jedne po drugich, a ona
jedyna nadal stoi i od dwu tysięcy lat
daje pewność wielkiej katolickiej rodzinie. Bo juŜ tu na ziemi dane jest ludziom poznać pewne niewzruszone i
najwyŜsze prawdy: prawdy jedynie
prawdziwe i kojące lęki i niepokoje
ludzkiego umysłu" (Galassi Paluzzi, S.
Pietro in Vat., II, 65).
A zatem w Katedrze świętego Piotra
czcić będziemy tę władzę, którą Chrystus Pan powierzył Apostołowi, a która
w Katedrze posiada swój symbol, swój
dostępny ludowi obraz i swój kościelny
wyraz. JakŜeŜ nie przypomnieć tego, Ŝe
począwszy od III wieku wielki afrykański biskup i męczennik, święty Cyprian,
posługiwał się tym słowem, dla wykazania, władzy, jaką Kościół rzymski
czerpie z Katedry Piotrowej, skąd, jak
on powiada, wypływa jedność hierarchii? (Ep. 59, 16; Bayard, Correspondence, II, 184). Gdy zaś chodzi o święto
Katedry, wystarczy, Ŝe przytoczymy
jedno zdanie z trzech kazań przypisywanych świętemu Augustynowi: „Poprzednicy nasi nadali temu ustanowieniu dzisiejszego święta miano Katedry,
poniewaŜ, jak podają, Apostoł Piotr
pierwszy tę stolicę biskupią zajmował.
Słusznie więc Kościoły tak czczą pochodzenie tej stolicy, która Apostoł objął dla dobra Kościołów” (Serm. 190, 1;
PL 39, 2100).
Będzie to dobrze z naszej strony, jeŜeli
święto to otoczymy czcią jemu właściwą, mając na myśli niezastąpioną i
opatrznościową funkcję magisterium
kościelnego, które w nauczaniu papieskim znajduje swój najbardziej uprawniony wyraz. Wiadomo, niestety, Ŝe
dzisiaj niektóre prądy myśli, która jeszcze uwaŜa się za katolicką, pragnęłyby,
aŜeby dla sformułowania obowiązujących prawd, wiary wspólnota wiernych
PAPIEŻ FRANCISZEK POWIEDZIAŁ
Eucharystia powinna nam uświadamiać, że osoby z którymi gromadzimy
się na liturgii są naszymi braćmi i siostrami, uczestnictwo w niej powinno
poszerzać nasze serce na przebaczenie braci i na pojednanie oraz prowadzić do jedności między wiarą a życiem. W Eucharystii Chrystus nieustannie
ponawia dar z siebie, uczyniony na krzyżu a całe Jego życie jest aktem całkowitego udzielania siebie. Lubił On przebywać z ludźmi, dzielić ich pragnienia i problemy. Wskazuje to nam, że uczestnicząc we Mszy św. powinniśmy
dostrzegać w innych biorących w niej udział naszych braci i siostry, i wychodzić do ubogich i chorych, zepchniętych na margines, rozpoznając w nich oblicze Chrystusa. W ofiarowanym przez nas chlebie i winie ponawiany jest dar
ciała i krwi Chrystusa na odpuszczenie naszych grzechów.
posiadała pierwszeństwo przed funkcją
nauczania episkopatu i pontyfikatu
rzymskiego, wbrew nauczaniu Pisma
świętego i wbrew nauce Kościoła,
otwarcie przez niedawny Sobór potwierdzonej. Te prądy myśli stanowią
groźne niebezpieczeństwo dla autentycznego pojęcia o Kościele, dla jego
bezpieczeństwa wewnętrznego i dla jego posłannictwa ewangelizacji w świecie. Gdy ze czcią odnosimy się, do magisterium hierarchicznego, oddajemy
cześć Chrystusowi, jedynemu naszemu
Nauczycielowi.
Naszym jedynym nauczycielem jest
Chrystus Pan, który tytuł ten wielekroć
sobie nadawał (Mt 23,8; J 13,14); jedynie od niego pochodzi to słowo, które
objawia Ojca (Mt 11, 27); od niego jedynie pochodzi prawda, która wyzwala
(J 8,32), która drogi zbawienia otwiera.
Od niego pochodzi Duch Święty (J
15,26), który oŜywia wiarę i miłość w
jego Kościele. I on takŜe ustanowić
chciał narzędzie pewne, którego przeznaczeniem jest przekazywać i zabezpieczać jego naukę; uczynił to przez
nadanie Piotrowi i apostołom mandatu
przekazywania z całą powagą i pewnością swojej myśli i swojej woli. Gdy
więc, ze czcią odnosimy się do magisterium hierarchicznego Kościoła, to właśnie cześć oddajemy Chrystusowi, Nauczycielowi naszemu; tym samym
uznajemy tę przedziwną równowagę
funkcji, ustanowioną przez niego w tym
celu, aby Kościół zawsze mógł się cieszyć pewnością objawionej prawdy,
jednością tej samej wiary, świadomością swego autentycznego powołania,
pokorną świadomością, Ŝe zawsze jest
uczniem boskiego Mistrza, miłości, która zbiera go w jedyne zorganizowane
Ciało mistyczne i uzdalnia je do dawania świadectwa Ewangelii ze spokojną
pewnością.
Oby Zbawiciel raczył zachować i pomnoŜyć, dla potrzeb naszych czasów,
ten przesycony miłością kult, tę synowską i pełną zaufania część względem
ustanowionego przez Chrystusa magisterium kościelnego. Niechaj łaskawie
oręduje za nami Apostoł, który tego
magisterium sam pierwszy otrzymał
mandat, a który i dzisiaj takŜe, ze swojej Katedry rzymskiej, Naszą ręką wam
błogosławi.
Paweł VI, papieŜ
OGŁOSZENIA
WIZYTA DUSZPASTERSKA
Poniedziałek 17 lutego – ul. Jana Pawła II 66
Środa 19 lutego – ul. Jana Pawła II 72
Piątek 21 lutego – ul. Jana Pawła II 72,74
Wtorek 18 lutego - ul. Jana Pawła II 68
Czwartek 20 lutego – ul. Jana Pawła II 64,70
Z okazji rozpoczynający się ferii zimowych, wszystkim, szczególnie dzieciom i młodzieŜy Ŝyczymy bezpiecznego wypoczynku i odzyskania sił fizycznych i duchowych.
Konto parafii św. Augustyna: 56 1240 2063 1111 0010 0087 4213
Prosimy o ofiary na pokrycie kosztów druku gazetki. Ofiarodawcom składamy serdeczne „Bóg zapłać”.
Redagują: ks. prał. Walenty Królak oraz parafianie.
4
www.swaugustyn.pl