Ogólnopolski Dzień Walki z Depresją

Ogólnopolski Dzień Walki z Depresją
23 lutego OGÓLNOPOLSKI DZIEŃ WALKI Z DEPRESJĄ
Słowa tego, w języku codziennym, używamy na określenie pogorszenia
nastroju, tymczasem medycznie ma inne znaczenie. Depresja jest chorobą i
tak naprawdę ma bardzo mało wspólnego ze chandrą, obniżeniem nastroju,
"dołkami" których doświadczamy na co dzień.
Człowiek w depresji przeżywa utratę wszelkiej nadziei na lepsze życie, poczucie
osamotnienia, niezrozumienie – nawet przez siebie samego. Cierpienie fizyczne
i psychiczne jest tak ogromne, że niekiedy osobie chorej wydaje się, że tylko
śmierć może przynieść ulgę.
Do typowych objawów depresji zalicza się:
· obniżony nastrój,
· utrata zainteresowań i przeżywania przyjemności,
· zaburzenia apetytu i/lub zmiana masy ciała,
· zaburzenia snu (bezsenność lub nadmierna senność),
· pobudzenie lub spowolnienie psychoruchowe,
· męczliwość,
· niska samoocena i poczucie winy,
· zaburzenia koncentracji uwagi,
· myśli o śmierci i/lub samobójcze.
Do rozpoznania epizodu depresyjnego trzeba stwierdzić obecność co najmniej
5 z podanych objawów, bez żadnej przyczyny somatycznej, utrzymujących się
powyżej 2 tygodni.
Można spotkać różne podziały depresji. Depresja endogenna (choroba
afektywna jednobiegunowa) nie ma przyczyny zewnętrznej, uważa się, że nie
jest następstwem żadnego konkretnego wydarzenia życiowego. Wywoływana
jest przez bliżej niesprecyzowane zaburzenia funkcjonowania mózgu,
szczególnie systemu hormonalnego lub nerwowego, Najważniejszymi cechami
tej depresji są spowolnienie, obojętność uczuciowa, myśli o śmierci, spadek
masy ciała, zaburzenia snu. Człowiek nie ma siły na wykonywanie najprostszych
czynności dnia codziennego.Depresja reaktywna pojawia się w reakcji na
niekorzystne wydarzenie życiowe, np. śmierć bliskiej osoby, zerwanie związku.
Depresję tę charakteryzuje przede wszystkim krótszy czas trwania, mniejsze
nasilenie, a sezonowe zaburzenia afektywne przybierają postać epizodów
depresyjnych cyklicznie nawracających w określonych, stałych porach
roku. Depresja dwubiegunowa (choroba afektywna dwubiegunowa) dawniej
nazywana zaburzeniem maniakalno-depresyjnym, psychozą maniakalnodepresyjną). Cechuje ją epizod maniakalny (np. euforia, pobudliwość,
pośpieszne działania, bezsenność), po którym następuje faza depresji. Depresja
dwubiegunowa jest niezwykle wyniszczająca, często uniemożliwia kontynuację
pracy, nietypowe stany chorego na ogół doprowadzają do zepsucia wszystkich
kontaktów towarzyskich.
Wyróżnia się również podział na zaburzenia depresyjne:
- u kobiet - szczególny rodzaj to depresja poporodowa kiedy fakt urodzenia
dziecka nie cieszy, za to przewlekle utrzymuje się stan zmęczenia fizycznego i
psychicznego, problemy ze snem, lęk, że nie sprosta się wychowaniu albo zrobi
krzywdę niemowlęciu, częsty płacz bez powodu.
- u osób starszych - wśród różnych czynników stresujących najistotniejszym
jest śmierć bliskiej osoby i pojawiające się poczucie osamotnienia.
- u dzieci - badania pokazują, że ponad 40% młodych ludzi ma kłopoty
psychiczne z emocjami, zachowaniem i funkcjonowanie społecznym. Jednak nie
wszystkie przypadki będą diagnozowane jako depresja. W młodzieńczej depresji
pojawiają się postawy antyspołeczne, niepokój ruchowy, agresja, zrzędliwość,
silne pragnienie ucieczki z domu, niechęć do współpracy w zakresie obowiązków
domowych, kłopoty szkolne, nadużywanie substancji psychoaktywnych.
Zburzenia depresyjne leczy się farmakologicznie i psychologicznie.
Światowa Organizacja Zdrowia przewiduje, że w 2020 roku depresja stanie się
drugą najpoważniejszą przyczyną niepełnosprawności na świecie.
(źródło: „Depresja czyli melancholia” PARPAMEDIA)