art. 106 ust. 3

Rekultywacja, remediacja –
aktualne przepisy
Rekultywacja a ustawa z dnia 3 lutego 1995r. o
ochronie gruntów rolnych i leśnych (t.j. Dz.U. z 2013r.
poz. 1205 z późn. zm.)
rekultywacja gruntów (art. 4 pkt 18) - to nadanie lub przywrócenie gruntom
zdegradowanym albo zdewastowanym wartości użytkowych lub przyrodniczych
przez właściwe ukształtowanie rzeźby terenu, poprawienie właściwości fizycznych
i chemicznych, uregulowanie stosunków wodnych, odtworzenie gleb, umocnienie
skarp oraz odbudowanie lub zbudowanie niezbędnych dróg;
utrata albo ograniczenie wartości użytkowej gruntów (art. 4 pkt 15) - to całkowity
zanik albo zmniejszenie zdolności produkcyjnej gruntów;
grunty zdegradowane (art. 4 pkt 16) - to grunty, których rolnicza lub leśna wartość
użytkowa zmalała, w szczególności w wyniku pogorszenia się warunków
przyrodniczych albo wskutek zmian środowiska oraz działalności przemysłowej, a
także wadliwej działalności rolniczej;
grunty zdewastowane (art. 4 pkt 17) - to grunty, które utraciły całkowicie wartość
użytkową w wyniku przyczyn, o których mowa w pkt 16;
Osoba powodująca utratę albo ograniczenie wartości użytkowej gruntów jest
obowiązana do ich rekultywacji na własny koszt (art. 20 ust. 1).
Rekultywacji na cele rolnicze gruntów położonych, w rozumieniu przepisów o
planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, na obszarach rolniczej przestrzeni
produkcyjnej, zdewastowanych lub zdegradowanych przez nieustalone osoby, w
wyniku klęsk żywiołowych lub ruchów masowych ziemi, dokonuje właściwy organ
wymieniony w art. 5, przy wykorzystaniu środków budżetu województwa, o których
mowa w art. 22b ust. 1, a rekultywacji gruntów leśnych i gruntów przeznaczonych do
zalesienia - przy wykorzystaniu środków pochodzących z budżetu państwa, na zasadach
określonych w przepisach o lasach (art. 20 ust. 2).
Rekultywacji na cele inne niż wymienione w ust. 2 pozostałych gruntów
zdewastowanych lub zdegradowanych przez nieustalone osoby, w wyniku klęsk
żywiołowych lub ruchów masowych ziemi, dokonuje właściwy organ wymieniony
w art. 5, przy wykorzystaniu środków pochodzących z budżetu państwa lub środków
osób zainteresowanych prowadzeniem działalności na zrekultywowanych gruntach(art.
20 ust. 2a).
Rekultywację i zagospodarowanie gruntów planuje się, projektuje i realizuje na
wszystkich etapach działalności przemysłowej (art. 20 ust. 3).
Rekultywację gruntów prowadzi się w miarę jak grunty te stają się zbędne
całkowicie, częściowo lub na określony czas do prowadzenia działalności
przemysłowej oraz kończy się w terminie do 5 lat od zaprzestania tej działalności
(art. 20 ust. 4).
Jeżeli działalność przemysłowa powodująca obowiązek rekultywacji gruntów
prowadzona jest przez kilka osób, obowiązek ten ciąży na każdej z nich,
odpowiednio do zakresu działalności powodującej potrzebę rekultywacji (art. 20
ust.5).
W przypadku zmiany osoby zobowiązanej do rekultywacji gruntów, w drodze
decyzji właściwego organu wymienionego w art. 5, następuje przekazanie praw i
obowiązków wynikających z wcześniej wydanych decyzji (art. 20 ust. 6).
Na terenach przewidywanego osiadania gruntów na skutek działalności
górniczej zakład przemysłowy, na wniosek właściciela, rozpoczyna rekultywację
przed wystąpieniem degradacji gruntów (art. 21)
Decyzje w sprawach rekultywacji i zagospodarowania określają (art. 22):
1) stopień ograniczenia lub utraty wartości użytkowej gruntów, ustalony na
podstawie opinii, o których mowa w art. 28 ust. 5;
2) osobę obowiązaną do rekultywacji gruntów;
3) kierunek i termin wykonania rekultywacji gruntów;
4) uznanie rekultywacji gruntów za zakończoną.
W sprawach, o których mowa w ust. 1, decyzje wydaje starosta, po zasięgnięciu
opinii (art. 22 ust. 2)
1) dyrektora właściwego terenowo okręgowego urzędu górniczego - w odniesieniu do
działalności górniczej;
2) dyrektora regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych lub dyrektora parku
narodowego - w odniesieniu do gruntów o projektowanym leśnym kierunku
rekultywacji;
3) wójta (burmistrza, prezydenta miasta).
Osoby obowiązane do rekultywacji gruntów zawiadamiają organ, o którym mowa
w ust. 2, w terminie do dnia 28 lutego każdego roku o powstałych w ubiegłym
roku zmianach w zakresie gruntów podlegających rekultywacji (art. 22 ust. 3)
Przepisów art. 20 i art. 22 nie stosuje się do rekultywacji gruntów, które zostały
zanieczyszczone substancjami, preparatami, organizmami lub
mikroorganizmami (art.22a ust. 1)
Do rekultywacji gruntów, o których mowa w art. 22a ust. 1, stosuje się
odpowiednio do gruntów zanieczyszczonych (art. 22a ust. 2):
1) po dniu 30 kwietnia 2007 r. - przepisy ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o
zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie (Dz. U. z 2014 r. poz. 210);
2) przed dniem 30 kwietnia 2007 r. - przepisy ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska.
Kontrola wykonania obowiązku rekultywacji gruntów polega na sprawdzeniu co
najmniej raz w roku zgodności wykonywanych zabiegów z dokumentacją
rekultywacji tych gruntów, a zwłaszcza wymagań technicznych oraz ich
terminowości, ze szczególnym uwzględnieniem obowiązku zakończenia
rekultywacji w okresie 5 lat od zaprzestania działalności przemysłowej (art. 27
ust. 3).
Rozmiar ograniczenia wartości użytkowej gruntów ustala się na podstawie
dwóch odrębnych opinii rzeczoznawców (art. 28ust. 5).
Rekultywacja zgodnie z ustawą z dnia 9 czerwca 2011r.
Prawo geologiczne i górnicze (t.j. Dz.U. z 2014r.
poz.613z późn. zm.)
Do rekultywacji gruntów, o których mowa w ust. 1 pkt 5, tj. po działalności
górniczej stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o
ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1205 oraz z 2014 r. poz.
40) (art. 129
Organy nadzoru górniczego sprawują nadzór i kontrolę nad ruchem zakładów
górniczych, w szczególności w zakresie (art. 168 ust. 1pkt 7) budowy i likwidacji
zakładu górniczego, w tym rekultywacji gruntów po działalności górniczej.
Obowiązki rekultywacyjno – naprawcze wobec gleby
lub ziemi wynikające z ustawy z dnia 27 kwietnia 2001r.
Prawo ochrony środowiska (t.j. Dz.U. z 2013 poz. 1232
z późn. zm.)
Konieczność rekultywacji wg przepisów obowiązujących do dnia
30.04.2007.
Władający powierzchnią ziemi, na której występuje zanieczyszczenie gleby lub
ziemi albo niekorzystne przekształcenie naturalnego ukształtowania terenu, jest
obowiązany, z zastrzeżeniem ust. 2-5, do przeprowadzenia ich rekultywacji (art.
102 ust. 1)
Obowiązany do rekultywacji powinien, z zastrzeżeniem art. 108, uzgodnić jej
warunki z organem ochrony środowiska (art. 106 ust. 1).
Uzgodnienie następuje w drodze decyzji określającej zakres, sposób i termin
zakończenia rekultywacji (art. 106 ust. 2)
We wniosku o uzgodnienie należy wskazać (art. 106 ust. 3):
1) obszar wymagający rekultywacji;
2) funkcje pełnione przez wymagającą rekultywacji powierzchnię ziemi;
3) planowany zakres i sposób rekultywacji oraz termin jej zakończenia.
Przepisów ust. 1-3 nie stosuje się, jeżeli została wydana, w trybie art. 362, decyzja
określająca zakres czynności zmierzających do przywrócenia środowiska do stanu
właściwego (art. 106 ust. 4)
Decyzje naprawcze.
Jeżeli podmiot korzystający ze środowiska negatywnie oddziałuje na
środowisko, organ ochrony środowiska może, w drodze decyzji, nałożyć
obowiązek (362 ust.1).
1) ograniczenia oddziaływania na środowisko i jego zagrożenia;
2) przywrócenia środowiska do stanu właściwego.
W decyzji, o której mowa w ust. 1, organ ochrony środowiska może określić (art.
362 ust. 2):
1) zakres ograniczenia oddziaływania na środowisko lub stan, do jakiego ma zostać
przywrócone środowisko;
1a) czynności zmierzające do ograniczenia oddziaływania na środowisko lub
przywrócenia środowiska do stanu właściwego;
2) termin wykonania obowiązku.
W przypadku braku możliwości nałożenia obowiązku podjęcia działań, o których
mowa w ust. 1, organ ochrony środowiska może zobowiązać podmiot
korzystający ze środowiska do uiszczenia na rzecz budżetów właściwych gmin,
z zastrzeżeniem ust. 4, kwoty pieniężnej odpowiadającej wysokości szkód wynikłych
z naruszenia stanu środowiska (art. 362 ust. 3).
Jeżeli szkody dotyczą obszaru kilku gmin, organ, o którym mowa w ust. 1, zobowiązuje
do wpłaty kwot na rzecz budżetów właściwych gmin proporcjonalnie do wielkości szkód
(art. 362 ust. 4).
Do należności z tytułu obowiązku uiszczenia kwoty pieniężnej, o której mowa w ust. 3,
stosuje się przepisy działu III ustawy - Ordynacja podatkowa, z tym że uprawnienia
organów podatkowych przysługują organowi ochrony środowiska właściwemu do
nałożenia obowiązku (art. 362 ust. 5).
Wójt, burmistrz lub prezydent miasta może, w drodze decyzji, nakazać osobie
fizycznej, której działanie negatywnie oddziałuje na środowisko, wykonanie w
określonym czasie czynności zmierzających do (art. 363 ust. 1):
1) ograniczenia negatywnego oddziaływania na środowisko i jego zagrożenia;
2) przywrócenia środowiska do stanu właściwego.
Przepisy art. 362 ust. 2-5 stosuje się odpowiednio (art. 363 ust. 2).
REMEDIACJA
Definicje.
Powierzchnia ziemi – rozumie się przez to ukształtowanie terenu, glebę, ziemię oraz
wody gruntowe, z tym że (art. 3 pkt 25 – definicja zmieniona):
a) gleba – oznacza górną warstwę litosfery, złożoną z części mineralnych, materii
organicznej, wody glebowej, powietrza glebowego i organizmów, obejmującą
wierzchnią warstwę gleby i podglebie,
b) ziemia – oznacza górną warstwę litosfery, znajdującą się poniżej gleby, do
głębokości oddziaływania człowieka,
c) wody gruntowe – oznaczają wody podziemne w rozumieniu art. 9 ust. 1 pkt 22
ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. – Prawo wodne (Dz. U. z 2012 r. poz.145, z późn. zm.),
które znajdują się w strefie nasycenia i pozostają w bezpośredniej styczności z gruntem lub
podglebiem.
Historyczne zanieczyszczenie powierzchni ziemi – rozumie się przez to
zanieczyszczenie powierzchni ziemi, które zaistniało przed dniem 30 kwietnia 2007 r.
lub wynika z działalności, która została zakończona przed dniem 30 kwietnia 2007 r.;
rozumie się przez to także szkodę w środowisku w powierzchni ziemi w rozumieniu art.6
pkt 11 lit. c ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich
naprawie (Dz. U. z 2014 r. poz. 210), która została spowodowana przez emisję lub
zdarzenie, od którego upłynęło więcej niż 30 lat (art. 3 pkt 5a).
Substancja powodującej ryzyko – rozumie się przez to substancję stwarzającą
zagrożenie i mieszaninę stwarzającą zagrożenie, należącą co najmniej do jednej z
klas zagrożenia wymienionych w częściach 2–5 załącznika I do rozporządzenia
Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w
sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin, zmieniającego
i uchylającego dyrektywy 67/548/EWG i 1999/45/WE oraz zmieniającego
rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 (Dz. Urz. UE L 353 z 31.12.2008, str. 1, z późn. zm.),
w szczególności substancje powodujące ryzyko, o których mowa w przepisach wydanych
na podstawie art. 101a ust. 5 pkt 1 (art.3 pkt 37a).
Remediacja – rozumie się przez to poddanie gleby, ziemi i wód gruntowych
działaniom mającym na celu usunięcie lub zmniejszenie ilości substancji
powodujących ryzyko, ich kontrolowanie oraz ograniczenie rozprzestrzeniania
się, tak aby teren zanieczyszczony przestał stwarzać zagrożenie dla zdrowia
ludzi lub stanu środowiska, z uwzględnieniem obecnego i, o ile jest to możliwe,
planowanego w przyszłości sposobu użytkowania terenu; remediacja może polegać
na samooczyszczaniu, jeżeli przynosi największe korzyści dla środowiska (art. 3 pkt
31b - definicja nowa).
Samooczyszczanie – rozumie się przez to biologiczne, chemiczne i fizyczne
procesy, których skutkiem jest ograniczenie ilości, ładunku, stężenia,
toksyczności, dostępności oraz rozprzestrzeniania się zanieczyszczeń w glebie,
ziemi i wodach, przebiegające samoistnie, bez ingerencji człowieka, ale których
przebieg może być przez człowieka wspomagany (art. 3 pkt 32d - definicja nowa).
Sposoby remediacji.
Dopuszczalne sposoby remediacji określono szczegółowo w nowym art. 101q
są to:
1) usunięcie zanieczyszczenia, przynajmniej do dopuszczalnej zawartości w glebie
i w ziemi substancji powodujących ryzyko;
2) inne, niż wskazany w pkt 1, prowadzące do usunięcia znaczącego zagrożenia dla
zdrowia ludzi i stanu środowiska, z uwzględnieniem obecnego i, o ile jest to możliwe,
planowanego sposobu użytkowania terenu, takie jak:
a) zmniejszenie ilości zanieczyszczeń lub
b) ograniczenie możliwości rozprzestrzeniania się zanieczyszczeń i kontrolowanie
zanieczyszczenia poprzez okresowe prowadzenie badań zanieczyszczenia gleby i
ziemi w określonym czasie, lub
c) przeprowadzenie samooczyszczania powierzchni ziemi, ewentualne działania
wspomagające samooczyszczanie, kontrolowanie zanieczyszczenia poprzez
okresowe prowadzenie badań zanieczyszczenia gleby i ziemi w określonym
czasie, ewentualne ograniczenie dostępu ludzi do zanieczyszczonego terenu
i ewentualna konieczność zmiany sposobu użytkowania zanieczyszczonego
terenu.
Pamiętać trzeba, że przy planowaniu lub określaniu sposobu przeprowadzenia
remediacji w pierwszej kolejności należy rozważyć usunięcie zanieczyszczenia
(art.101q pkt 2)
Odstąpienie od usunięcia zanieczyszczenia, i przeprowadzenie remediacji w
sposób, o którym mowa w art. 101q ust. 1 pkt2 (tzw. „inne”), dopuszcza się, jeżeli
(art. 101q ust.3):
1) nie są znane technologie lub sposoby pozwalające na usunięcie
zanieczyszczenia lub
2) negatywne dla środowiska skutki działań prowadzonych w celu usunięcia
zanieczyszczenia byłyby niewspółmiernie wysokie do korzyści osiągniętych w
środowisku, lub
3) koszty oczyszczania doprowadzające do usunięcia zanieczyszczenia byłyby
nieproporcjonalnie wysokie w stosunku do korzyści osiągniętych w środowisku
i zasadne jest przeprowadzenie remediacji w sposób, o którym mowa w art. 101q ust.
1 pkt 2, co zostało wykazane w analizie kosztów i korzyści przeprowadzonej dla kilku
wariantów sposobu przeprowadzenia remediacji, lub
4) obowiązany do przeprowadzenia remediacji wykaże, że zanieczyszczenie
nastąpiło przed dniem 1 września 1980 r.
Zadania administracji.
Ustanowiono system ewidencjonowania i identyfikacji terenów na których
występują historyczne zanieczyszczenia powierzchni ziemi.
Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska (GDOŚ) prowadzi zgodnie z art. 101c
ust. 1 tzw. „rejestr historycznych zanieczyszczeń powierzchni ziemi”.
Wpisu do omawianego rejestru dokonuje decyzją regionalny dyrektor ochrony
środowiska (RDOŚ), decyzja ta wskazuje miejsce występowania
zanieczyszczenia - art. 101c ust. 3 i 4.
Wpis do rejestru powinien być dokonany nie później niż 6 miesięcy od dnia
otrzymania odpowiednio: wykazu, o którym mowa w art. 101d ust. 6; aktualizacji
wykazu, o której mowa w art. 101d ust. 8; zgłoszenia, o którym mowa w art. 101e
ust. 1.
Aktualizacja i uzupełnia rejestru należą do obowiązków RDOŚ (art. 101c ust. 5).
RDOŚ dokonując wpisu do rejestru, aktualizując lub uzupełniając rejestr
oznacza aktualny status terenu (art. 101c ust. 6).
Dokonuje on jednocześnie określenia aktualnego statusu terenu jako: terenu na
którym występuje potencjalne historyczne zanieczyszczenie powierzchni ziemi lub
występuje historyczne zanieczyszczenie powierzchni ziemi, lub występuje historyczne
zanieczyszczenie powierzchni ziemi w trakcie remediacji, lub zakończono re mediację
(art. 101c ust. 6).
Wykreślenia wpisu do rejestru, jeżeli nie potwierdzono historycznego
zanieczyszczenia powierzchni ziemi dokonuje RDOŚ decyzją skierowaną do
władającego powierzchnią ziemi (art. 101c ust. 7).
GDOŚ może dokonywać zmian w rejestrze, jeżeli stwierdzi niezgodność
zawartych w nim danych z posiadanymi informacjami (art. 101c ust. 8).
Sytuacje gdy RDOŚ w związku z wystąpieniem historycznego zanieczyszczenia
powierzchni ziemi dokonuje remediacji (a tym samym sporządza także sporządza
plan remediacji) opisuje art. 101i.
Jeżeli ocena występowania znaczącego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub stanu
środowiska z planu remediacji sporządzanego przez RDOŚ wykaże, że nie
występuje znaczące zagrożenie dla zdrowia ludzi lub stanu środowiska, RDOŚ
może zwolnić władającego powierzchnią ziemi lub innego sprawcę, w drodze
decyzji, z obowiązku przeprowadzenia remediacji albo nie przeprowadzać
remediacji, o której mowa w art. 101i (art. 101p ust. 2).
Kiedy RDOŚ dokonał remediacji ze względu na zagrożenie dla zdrowia ludzi lub
możliwość zaistnienia nieodwracalnych szkód w środowisku (art. 101i pkt 4 ),
RDOŚ nakłada decyzją, na władającego powierzchnią ziemi obowiązek zwrotu
poniesionych kosztów remediacji, określając w niej wysokość, sposób i termin
ich uiszczenia (art. 101k ust. 2).
Do obowiązków RDOŚ należy ustalanie harmonogramu swoich zadań w
zakresie historycznych zanieczyszczeń powierzchni ziemi oraz co najmniej raz
na 5 lat dokonywanie jego aktualizacji (art. 101j ust. 1).
Z działań objętych harmonogramem RDOŚ przekazuje sprawozdanie do GDOŚ
(art.101j ust. 5).
Do obowiązków starostów (prezydentów miast na prawach powiatu), należy
identyfikacja potencjalnych historycznych zanieczyszczeń powierzchni ziemi,
poprzez (art. 101d ust. 1):
1) ustalenie działalności mogącej z dużym prawdopodobieństwem powodować
historyczne zanieczyszczenie powierzchni ziemi, która była prowadzona na danym
terenie przed 30.04.2007 r.;
2) ustalenie listy substancji powodujących ryzyko, których wystąpienie w glebie
lub ziemi jest spodziewane ze względu na działalność, o której mowa w pkt 1;
3) analizę dostępnych informacji na temat zagrożenia zanieczyszczeniem gleby
lub ziemi;
4) w razie potrzeby – wykonanie pierwszego etapu badań zanieczyszczenia
gleby i ziemi.
Starostowie zobowiązani są także do sporządzania wykazu potencjalnych
historycznych zanieczyszczeń powierzchni ziemi, oraz jego aktualizacji co 2
lata oraz przekazywania rejestru i wymienionej aktualizacji do RDOŚ (art. 101d ust.
7-9).
Każdy, kto stwierdził potencjalne historyczne zanieczyszczenie powierzchni
ziemi, może zgłosić ten fakt staroście (art. 101e), zawartość zgłoszenia opisano w
art. 101e ust. 4.
Obowiązki władającego powierzchnią ziemi.
Władający powierzchnią ziemi który stwierdził historyczne zanieczyszczenie
powierzchni ziemi na terenie będącym w jego władaniu, jest obowiązany
niezwłocznie zgłosić ten fakt RDOŚ (art. 101e ust. 1).
Zawartość zgłoszenia opisuje art. 101e ust. 2.
Władający powierzchnią ziemi, na wniosek starosty, przekazuje wszelkie
znajdujące się w jego posiadaniu informacje dotyczące potencjalnego
historycznego zanieczyszczenia powierzchni ziemi oraz jego możliwych
źródłach (101d ust. 5).
Władający powierzchnią ziemi, na której występuje historyczne
zanieczyszczenie powierzchni ziemi, jest obowiązany do przeprowadzenia
remediacji (101h).
Jeżeli wykaże on , że zanieczyszczenie to dokonane po dniu objęcia przez niego
władania spowodował inny wskazany podmiot, obowiązek przeprowadzenia
remediacji spoczywa na innym sprawcy.
Jeżeli zanieczyszczenie zostało spowodowane przez innego sprawcę za zgodą
lub wiedzą władającego powierzchnią ziemi, jest on zobowiązany do
przeprowadzenia remediacji solidarnie z innym sprawcą.
Władający powierzchnią ziemi lub inny sprawca, obowiązany do przeprowadzenia
remediacji historycznego zanieczyszczenia powierzchni ziemi, jest obowiązany do
przedłożenia RDOŚ wniosku o wydanie decyzji ustalającej plan remediacji, który
zawiera projekt planu remediacji; do pisemnego wniosku dołącza się jego zapis w postaci
elektronicznej na informatycznych nośnikach danych (art. 101l ust. 1).
Zawartość projektu planu remediacji opisano w art. 101l ust. 3, zatwierdzającej go
decyzji art. 101l ust. 4.
Decyzja o zatwierdzeniu planu remediacji wydawana jest po zasięgnięciu opinii
organów wskazanych w art. 101l ust.5.
Projekt planu remediacji zawiera informacje o:
1) terenie wymagającym przeprowadzenia remediacji, poprzez wskazanie adresu
i numerów działek ewidencyjnych oraz jego powierzchni;
2) aktualnym i, o ile jest to możliwe, planowanym sposobie użytkowania
zanieczyszczonego terenu;
3) właściwościach gleby oraz rodzaju pokrycia terenu, w tym roślinności i zabudowie;
4) nazwach substancji powodujących ryzyko, wraz z wynikami badań zanieczyszczenia
gleby i ziemi tymi substancjami, wykonanych przez laboratorium, o którym mowa w art. 147a
ust. 1 pkt 1 lub ust. 1a;
5) nazwach substancji powodujących ryzyko oraz ich zawartości w glebie i w ziemi, do
jakich doprowadzi remediacja;
6) ocenie występowania znaczącego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub stanu środowiska;
7) budowie geologicznej i warunkach hydrogeologicznych niezbędnych do dokonania
oceny, o której mowa w pkt 6 – jeżeli zachodzi taka potrzeba;
8) planowanym sposobie przeprowadzenia remediacji;
9) planowanym terminie rozpoczęcia i zakończenia remediacji;
10) sposobie potwierdzenia przeprowadzenia remediacji oraz terminie przedłożenia
dokumentacji z jej przeprowadzenia, w tym wyników badań zanieczyszczenia gleby i
ziemi wykonanych przez laboratorium, o którym mowa w art. 147a ust. 1 pkt 1 lub ust. 1a.
Nadzór RDOŚ nad remediacją.
Jeżeli pomimo takiego obowiązku władający powierzchnią ziemi (lub inny
sprawca) nie przeprowadza remediacji skutkuje wezwaniem przez RDOŚ do
przełożenia we wskazanym terminie wniosku o zatwierdzenie planu remediacji.
W przypadku braku reakcji RDOŚ nakłada decyzją obowiązek przeprowadzenia
remediacji na podstawie ustalonego przez niego planu remediacji oraz
obowiązek zwrotu kosztów opracowania planu remediacji (art. 101m).
Na terenie, na którym była prowadzona przed dniem 30 kwietnia 2007 r.
działalność mogąca z dużym prawdopodobieństwem powodować historyczne
zanieczyszczenie powierzchni ziemi oraz istnieją przesłanki wskazujące na
występowanie historycznego zanieczyszczenia powierzchni ziemi, RDOŚ może,
decyzją, nałożyć na władającego powierzchnią ziemi będącego podmiotem
korzystającym ze środowiska, obowiązek wykonania badań zanieczyszczenia
gleby i ziemi oraz wyznaczyć termin przedłożenia wyników tych badań (art. 101f
ust. 1).
Zgodnie z art. 101n RDOŚ dokonuje oceny przeprowadzenia remediacji, która
polega na stwierdzeniu zgodności remediacji z ustalonym planem remediacji.
Gdy stwierdza niezgodność przeprowadzonej remediacji z ustalonym planem
remediacji, stosuje przepisy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
Usuwanie szkód w powierzchni ziemi wg ustawy z dnia 13
kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich
naprawie (Dz. U. z 2014 r. poz. 210)
Szkoda w środowisku to (art. 6 pkt 11) negatywna, mierzalna zmiana stanu lub
funkcji elementów przyrodniczych, ocenioną w stosunku do stanu początkowego, która
została spowodowana bezpośrednio lub pośrednio przez działalność prowadzoną przez
podmiot korzystający ze środowiska między innymi w powierzchni ziemi, przez co
rozumie się zanieczyszczenie gleby lub ziemi, w tym w szczególności
zanieczyszczenie mogące stanowić zagrożenie dla zdrowia ludzi;
Podmiot korzystający ze środowiska uzgadnia warunki przeprowadzenia działań
naprawczych z organem ochrony środowiska (art. 13 ust. 1).
Wniosek o uzgodnienie warunków przeprowadzenia działań naprawczych w
odniesieniu do szkody w środowisku w powierzchni ziemi zawiera projekt planu
remediacji obejmujący informacje o (art. 13 ust. 2a):
1) terenie wymagającym przeprowadzenia remediacji, poprzez wskazanie adresu i
numerów działek ewidencyjnych oraz jego powierzchni;
2) aktualnym i, o ile jest to możliwe, planowanym sposobie użytkowania
zanieczyszczonego terenu;
3) właściwościach gleby oraz rodzaju pokrycia terenu, w tym roślinności i zabudowy;
4) o nazwach substancji powodujących ryzyko wraz z wynikami badań zanieczyszczenia
gleby i ziemi tymi substancjami, wykonanych przez laboratorium, o którym mowa w art. 147a
ust. 1 pkt 1 lub ust. 1a ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska;
5) nazwach substancji powodujących ryzyko oraz ich zawartości w glebie i w ziemi,
do jakich doprowadzi remediacja;
6) ocenie występowania znaczącego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub stanu środowiska;
7) budowie geologicznej i warunkach hydrogeologicznych niezbędnych do dokonania
oceny, o której mowa w pkt 6 - jeżeli zachodzi taka potrzeba;
8) planowanym sposobie przeprowadzenia remediacji;
9) planowanym terminie rozpoczęcia i zakończenia remediacji;
10) sposobie potwierdzenia przeprowadzenia remediacji, oraz terminie przedłożenia
dokumentacji z jej przeprowadzenia, w tym wyników badań zanieczyszczenia gleby i ziemi
wykonanych przez laboratorium, o którym mowa w art. 147a ust. 1 pkt 1 lub ust. 1a Prawo
ochrony środowiska.
Uzgodnienie warunków przeprowadzenia działań naprawczych następuje w
drodze decyzji (art. 13 ust. 3)
dla szkody w środowisku w powierzchni ziemi
ustalającej plan remediacji, z uwzględnieniem art. 217d ust. 3-5 ustawy z dnia 27
kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska, określającej:
a)
teren wymagający przeprowadzenia remediacji, poprzez wskazanie adresu
i numerów działek ewidencyjnych oraz jego powierzchni,
b)
nazwy substancji powodujących ryzyko oraz ich zawartości w glebie i w
ziemi, do jakich doprowadzi remediacja,
c)
sposób przeprowadzenia remediacji,
d)
termin rozpoczęcia i zakończenia remediacji,
e)
sposób potwierdzenia przeprowadzenia remediacji oraz termin
przedłożenia dokumentacji z jej przeprowadzenia, w tym wyników badań
zanieczyszczenia gleby i ziemi wykonanych przez laboratorium, o którym mowa w art.
147a ust. 1 pkt 1 lub ust. 1a ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony
środowiska.
Organ ochrony środowiska wydaje decyzję, o której mowa w ust. 3, po
zasięgnięciu opinii w zakresie warunków przeprowadzenia działań naprawczych
zawartych w projekcie tej decyzji organów wskazanych w art. 13 ust. 6)
Podmiot korzystający ze środowiska, obowiązany do przeprowadzenia działań
zapobiegawczych lub naprawczych, informuje organ ochrony środowiska o ich
zakończeniu (art. 19).
Koszty przeprowadzenia działań zapobiegawczych lub naprawczych ponosi
podmiot korzystający ze środowiska (art. 22 ust. 1).
Organem ochrony środowiska właściwym w sprawach odpowiedzialności za
zapobieganie szkodom w środowisku i naprawę szkód w środowisku jest
regionalny dyrektor ochrony środowiska (art. 7 ust.1).
Jeżeli bezpośrednie zagrożenie szkodą w środowisku lub szkoda w środowisku
wystąpiły na obszarze dwóch lub więcej województw, właściwy jest regionalny dyrektor
ochrony środowiska, który pierwszy powziął informację o ich wystąpieniu (art. 7 ust.2).
Regionalny dyrektor ochrony środowiska, o którym mowa w ust. 2, podejmuje działania
w porozumieniu z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska, na którego obszarze
działania wystąpiło bezpośrednie zagrożenie szkodą w środowisku lub szkoda w
środowisku (art. 7 ust.3).
ustawa z dnia 11 lipca 20014r. zmianie ustawy - Prawo
ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw
(Dz.U. z 2014r. Poz. 1101).
Do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 101a
ust. 5 ustawy zmienianej w art. 1, za dopuszczalne zawartości w glebie i w ziemi
substancji powodujących ryzyko, o których mowa w art. 101a ust. 2 ustawy zmienianej
w art. 1, uważa się standardy jakości gleby oraz standardy jakości ziemi określone
w przepisach dotychczasowych (art. 15)
W terminie 2 lat od dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na
podstawie art. 101a ust. 5 ustawy zmienianej w art. 1, dopuszcza się wykonywanie
badań zanieczyszczenia gleby i ziemi przez laboratorium posiadające akredytację
w zakresie wykonywania w glebie i w ziemi pomiarów zawartości substancji, o
których mowa w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 105 ust. 1
ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym (art. 16).
Starosta przekaże regionalnemu dyrektorowi ochrony środowiska wykaz
potencjalnych historycznych zanieczyszczeń powierzchni ziemi w 25 miesiącu od
dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 101a
ust. 5 ustawy zmienianej w art. 1 (art. 17).
W stosunku do podmiotu posiadającego decyzję w sprawie rekultywacji
zanieczyszczonej gleby lub ziemi, wydaną przed dniem wejścia w życie niniejszej
ustawy, nie wydaje się decyzji w sprawie remediacji, o której mowa w ustawie
zmienianej w art. 1 (art. 19 ust. 1)
Przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku, o którym mowa w art. 20 ust. 1 (art.19 ust.2)
Na wniosek obowiązanego do przeprowadzenia rekultywacji lub na wniosek
obowiązanego do przeprowadzenia działań naprawczych dotyczących szkody w
środowisku w powierzchni ziemi, złożony do regionalnego dyrektora ochrony
środowiska, uchyla się decyzje wydane na podstawie (art. 20 ust. 1):
1) art. 106 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu ustalonym na dzień 29
kwietnia 2007 r. w związku z art. 35 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 9, w brzmieniu
dotychczasowym,
2) art. 362 ust. 6 ustawy zmienianej w art. 1, Prawo ochrony środowiska w brzmieniu
dotychczasowym,
3) art. 13 ust. 3 ustawy zmienianej w art. 9o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich
naprawie , w brzmieniu dotychczasowym,
4) art. 15 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 9, w brzmieniu dotychczasowym
- i wydaje odpowiednio, dla historycznego zanieczyszczenia powierzchni ziemi decyzję ustalającą plan remediacji na podstawie art. 101l ust. 4 ustawy zmienianej w
art. 1, a dla szkody w środowisku w powierzchni ziemi - decyzję o uzgodnieniu warunków
przeprowadzenia działań naprawczych, która ustala plan remediacji na podstawie art. 13
ust. 3 pkt 2 ustawy zmienianej w art. 9, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.