D - Sąd Rejonowy dla Wrocławia

Sygnatura akt I C 1783/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
W., dnia 27 listopada 2013 roku
Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu I Wydział Cywilny w następującym składzie:
Przewodniczący:SSR Monika Biała
Protokolant:Agnieszka Komar
po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2013 r. we Wrocławiu
sprawy z powództwa J. S.
przeciwko (...) S.A. w W.
- o zapłatę
I. zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 5.226,00 zł (pięć tysięcy dwieście dwadzieścia sześć złotych),
wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 08/12/2012 r. do dnia zapłaty;
II. zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.479,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
UZASADNIENIE
Powódka J. S. domagała się od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. zasądzenia kwoty 5.226 zł wraz z
ustawowymi odsetkami od dnia 8 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami
zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.
Uzasadniając swoje stanowisko wskazała, że dnia 31 sierpnia 2012 r. w kolizji drogowej uszkodzony został samochód
osobowy marki T. (...) nr rej. (...), będący własnością M. B., wykorzystywany przez niego w życiu codziennym.
Sprawca kolizji był ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy
pojazdów mechanicznych u strony pozwanej. W związku z kolizją i okresem likwidacji szkody poszkodowany M.
B. w okresie od 10 września 2012 r. do 10 października 2012 r. wynajął u powódki samochód zastępczy marki
F. (...) o nr rej. (...), uzgadniając stawkę dobową w wysokości 200 zł netto plus podatek VAT. Tytułem wynajmu
pojazdu zastępczego powódka wystawiła poszkodowanemu fakturę VAT na kwotę 7.626 zł (31 dni x 200 zł netto +
VAT). Powódka wskazała, że strona pozwana najpierw uznała za zasadny okres jedynie 9 dni wynajmu, tj. 2 dni od
dnia rozpoczęcia najmu samochodu zastępczego do dnia wykonania oględzin uszkodzonego pojazdu oraz 7 dni na
zagospodarowanie pozostałości pojazdu, a następnie po wezwaniu do zapłaty uznała 16 dni wynajmu. Strona pozwana
obniżyła jednocześnie wysokość stawki dziennej do 150 zł brutto za dobę. Ostatecznie strona pozwana wypłaciła więc
poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 2.4000 zł. W dniu 8 stycznia 2013 r. poszkodowany przelał na powódkę
wierzytelność przysługującą mu względem strony pozwanej.
Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 11 czerwca 2013 r. tut. Sąd uwzględnił żądanie pozwu w
całości.
W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty strona pozwana (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie
powództwa i zasądzenie od powódki kosztów procesu. Stwierdziła, że bezspornie ponosi odpowiedzialność za skutki
zdarzenia z dnia 31 sierpnia 2012 r. W związku ze zgłoszeniem szkody wypłaciła poszkodowanemu 2.400 zł tytułem
zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego. W ocenie strony pozwanej okres konieczny do zagospodarowania
pozostałości uszkodzonego pojazdu, przy zachowaniu należytej staranności, oraz okres od momentu wynajęcia
pojazdu zastępczego do powiadomienia osoby zgłaszającej szkodę wynosił łącznie 16 dni. W związku z otrzymaniem
decyzji w sprawie odszkodowania, poszkodowany powinien był niezwłocznie podjąć działania zmierzające do nabycia
innego środka komunikacji. Przyjęta w fakturze VAT stawka dzienna wynajmu pojazdu wyraźnie przewyższa stawkę
obowiązującą na rynku lokalnym. Nie istnieją zatem podstawy do obciążania strony pozwanej obowiązkiem zwrotu
zawyżonych kosztów długotrwałego wynajmu samochodu zastępczego.
W dalszym toku postępowania strony pozostały przy swoich stanowiskach.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 31 sierpnia 2012 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został należący do poszkodowanego
M. B. samochód osobowy marki T. (...) nr rej. (...). Sprawca kolizji był ubezpieczony u strony pozwanej (...) S.A. z
siedzibą w W..
Poszkodowany zawiadomił stronę pozwaną o szkodzie.
- bezsporne
W dniu 10 września 2012 r. uszkodzony pojazd został oddany do naprawy w warsztacie (...) s.c. Usługi (...) przy ul.
(...) we W.. Po oględzinach pojazdu w dniu 12 września 2012 r. pracownik strony pozwanej poinformował partnerkę
poszkodowanego D. D., iż w terminie 30 dni strona pozwana wyceni szkodę. Do tego czasu nie mogła jednak
dokonywać naprawy pojazdu, który pozostawiła w warsztacie.
W dniu 3 października 2012 r. strona pozwana poinformowała partnerkę poszkodowanego D. D., że szkoda w pojeździe
jest całkowita i może ona korzystać z samochodu zastępczego jeszcze przez okres 7 dni.
Dowód:
- oświadczenie, k. 29
- zeznania świadka D. D., k. 89-90
W związku z koniecznością naprawy uszkodzonego pojazdu, poszkodowany wynajął samochód zastępczy marki F. (...)
o nr rej. (...) u powódki J. S., prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...).com.J. S.”. Ustalono stawkę dobową
w wysokości 200 zł netto plus podatek VAT. Okres najmu samochodu następczego wynosił 31 dni , tj. od 10 września
do 10 października 2012 r.
Z tytułu najmu pojazdu zastępczego powódka wystawiła poszkodowanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 7.626,00 zł.
Dowód:
- umowa wynajmu auta z dnia 10 września 2012 r., k. 19
- faktura VAT nr (...), k. 21
Najem samochodu przez poszkodowanego była uzasadniony koniecznością dowożenia jego partnerki na zabiegi
rehabilitacyjne, dowożenia dziecka do lekarza, wykonywaniem zawodu, a także faktem zamieszkiwania przez niego
poza miastem.
Dowód:
- oświadczenie poszkodowanego, k. 22
- akta szkody nr 2000146056 na płycie CD, k. 75
Strona pozwana w piśmie z dnia 7 grudnia 2013 r. poinformowała poszkodowanego, że uznaje wynajem samochodu
zastępczego na okres 9 dni, wypłacając mu kwotę 1.350 zł.
Dowód:
- pismo z dnia 7 grudnia 2013 r., k. 30
Poszkodowany scedował na powódkę wierzytelność, czyli wszystkie prawa przysługujące mu, w związku ze szkodą
powstałą w dniu 31 sierpnia 2012 r., z tytułu OC sprawcy posiadającego polisę w towarzystwie ubezpieczeniowym
strony pozwanej, która to szkoda została zarejestrowana pod nr (...), celem zaspokojenie wierzytelności Cesjonariusza
z tytułu wynajmu samochodu na czas naprawy samochodu zastępczego marki F. (...) nr rej. (...) w okresie od 10
września do 10 października 2012 r. w wysokości 7.626 zł.
Dowód:
- umowa przelewu wierzytelności z dnia 8 stycznia 2013 r., k. 38-39
Pismem z dnia 19 lutego 2013 r. powódka wezwała stronę pozwaną do zapłaty kwoty 6.276 zł tytułem zwrotu pozostałej
części kosztów wynajmu samochodu zastępczego.
Dowód:
- pismo z dnia 19 lutego 2013 r., k. 33-35
W piśmie z dnia 5 maja 2013 r. strona pozwana poinformowała powódkę, że po ponownej analizie dokumentacji
uznany okres wynajmu samochodu zastępczego to 16 dni ,w tym 14 dni na zagospodarowanie pozostałości pojazdu.
Wypłaciła w związku z tym pozwanej kwotę 1.050 zł.
Dowód:
- pismo z dnia 5 maja 2013 r., k. 36-37
Sąd zważył co następuje:
Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.
Bezsporne w niniejszej sprawie były zarówno okoliczności kolizji z dnia 31 sierpnia 2012 r., do której doszło z winy
sprawcy kierującego pojazdem ubezpieczonym z tytułu OC u strony pozwanej, jak i fakt odpowiedzialności strony
pozwanej za szkodę powstałą w pojeździe poszkodowanego. Kwestię sporną stanowiła natomiast długość okres najmu
samochodu zastępczego, za który poszkodowanemu należy się odszkodowanie, a także wysokość stawki dziennej
najmu samochodu zastępczego ustalonego w umowie z dnia 10 września 2012 r.
W pierwszej kolejności wskazać należy, że ustalając stan faktyczny Sąd oparł się przedłożonych przez strony
dokumentach, a zwłaszcza umowie przelewu wierzytelności z dnia, kontrakcie wynajmu auta i fakturze VAT nr (...),
których wiarygodność nie budziła wątpliwości. Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania świadka D. D., gdyż były
spójne, logiczne i stanowcze.
Legitymacja powódki do występowania w niniejszym procesie jest uzasadniona treścią art. 509 § 1 k.c., zgodnie
z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że
sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.
Podstawą prawną roszczenia powódki stanowi przepis art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach
obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych
(Dz.U.2013.392 j.t.), zgodnie z treścią którego z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje
odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania
za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała,
rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów
mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie
trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy).
Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem
mechanicznym (art. 36 ust. 1 ustawy).
Wysokość odszkodowania ubezpieczeniowego świadczonego z tytułu ubezpieczenia OC jest zakreślona
granicami odpowiedzialności cywilnej posiadacza, kierowcy samochodu. Do rozstrzygnięcia o odszkodowaniu
ubezpieczeniowym przy ubezpieczaniu OC koniecznym jest sięgnięcie do ogólnych reguł Kodeksu cywilnego
odnoszących się do zakresu odszkodowania, w szczególności do przepisu art. 361 § 1 i 2 k.c. Reguły te nakazują
przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego (por. np. uchwałę
Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSP 2002, z. 7-8, poz. 103, czy uchwałę z dnia 21 marca
2003 r., III CZP 6/03, OSNC 2004, z. 1, poz. 4). Podstawową funkcją odszkodowania jest bowiem kompensacja,
co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem
wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody. Oceny, czy
poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego, jak podkreślał
Sąd Najwyższy, należy dokonywać na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności
sprawy (por. np. uzasadnienia wyroku z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 1273/00 niepubl. czy wyroku z dnia 16 maja
2002 r., V CKN 1273/00 niepubl.).
Utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia stanowi szkodę majątkową. W piśmiennictwie
podkreśla się, że normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. jest bardzo często niemożność korzystania
z samochodu przez poszkodowanego, nie tylko w sytuacji jego uszkodzenia, ale również zniszczenia. Jeżeli więc
poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne, na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą
się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu.
Mając na uwadze powyższe rozważania oraz zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd doszedł do przekonania,
że szkoda jaką poniósł poszkodowany w wyniku konieczności najmu samochodu zastępczego w okresie od dnia 10
września 2012 r. do 10 października 2012 r. pozostawała w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem z dnia
31 sierpnia 2012 r. W pierwszej kolejności wskazać bowiem wypada, że zgodnie z oświadczeniem poszkodowanego
najem samochodu zastępczego był konieczny w celu dowożenia jego partnerki na zabiegi rehabilitacyjne, dowożenia
dziecka do lekarza, wykonywaniem zawodu, a także faktem zamieszkiwania przez niego poza miastem. Przytoczone
okoliczności oceniane przez pryzmat doświadczenia życiowego uzasadniają zdaniem Sądu najem samochodu
zastępczego. Skoro przed wypadkiem poszkodowany korzystał ze swojego samochodu wraz partnerką, brak jest
podstaw do uznania, iż w czasie postępowania likwidacyjnego nie mógł również korzystać z samochodu na koszt
ubezpieczyciela. Stan ten nie doprowadził jednocześnie do bezpodstawnego wzbogacenia poszkodowanego, ponieważ
pozwalał mu jedynie na funkcjonowanie w zakresie, w jakim miało to miejsce przed wypadkiem.
Wskazać również należy, że wbrew twierdzeniom strony pozwanej okres najmu przedmiotowego samochodu przez
poszkodowanego nie był zbyt długi, a odszkodowanie powinno obejmować 31 dni. Zgodnie bowiem z zeznaniami
świadka D. D. w czasie oględzinach pojazdu w dniu 12 września 2012 r. pracownik strony pozwanej poinformował ją,
iż w terminie 30 dni strona pozwana wyceni szkodę. Do tego czasu nie powinna ona jednak naprawiać samochodu,
co pozwoli na ewentualną późniejszą weryfikację wysokości szkody. Dopiero w dniu 3 października 2012 r. strona
pozwana poinformowała poszkodowanego, iż szkoda w pojeździe jest całkowita. Od wskazanego dnia winien zatem
biec podnoszony przez stronę pozwaną termin do zagospodarowania pozostałości uszkodzonego pojazdu. Nadto,
zgodnie z zeznaniami świadka D. D., została ona poinformowana, że może jeszcze korzystać z samochodu zastępczego
przez okres 7 dni. Wynajmowanie pojazdu do 10 października 2012 r. jest zatem uzasadnione. Strona powodowa
sama przyjęła bowiem 14 dniowy termin na zagospodarowanie pozostałości pojazdu, przyjmując jednak jego początek
na dzień 12 września 2012 r. Nie przedstawiła przy tym dowodów świadczących o tym, że poszkodowany został
poinformowany o całościowej szkodzie w dniu pierwszych oględzin uszkodzonego pojazdu. Zgodnie natomiast z art.
6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.
Nadto, w ocenie Sądu stawka dzienna przyjęta w umowie z dnia 10 września 2012 r., w odniesieniu do cen
stosowanych na rynku, nie jest rażąco wygórowana. Strona pozwana zakwestionowała rozmiary tych kosztów, wnosząc
o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego. Zdaniem Sądu powyższy wniosek nie były zasadny. Zważyć
bowiem należy, że Sąd dopuszcza dowód z opinii biegłego w sytuacji, gdy w sprawie wymagane są widomości specjalne.
Nie sposób przyjąć, by okoliczności na które domagała się strona pozwana opinii biegłego sądowego wymagały
specjalnych wiadomości. Powódka wykazała, przedkładając stosowaną fakturę, umowę z dnia 10 września 2012 r. oraz
decyzję (...) S.A. z dnia 3 kwietnia 2013 r., że poszkodowany wynajmując samochód marki F. (...) ustalił stawkę w
wysokości 200 zł netto dziennie, a także wykazała, że stawka ta nie jest zbyt wygórowana. Zacytować w tym miejscu
należy stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 29 lutego 2002r., V CKN 903/00 (OSNC 2003, nr l,
póz. 15), zgodnie z którym kosztami „ekonomicznie uzasadnionymi" są koszty ustalone wg cen, którymi posługuje się
wybrany przez poszkodowanego warsztat naprawczy. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że ceny te odbiegają (na korzyść
lub niekorzyść zobowiązanego) od cen przeciętnych dla określonej kategorii usług na rynku. Wyrok ten odnosi się co
prawda do wyboru miejsca naprawy auta, jednak w ocenie Sądu znajduje analogiczne zastosowanie do wyboru miejsca
najmu samochodu zastępczego. Nie można bowiem wymagać od powoda znalezienia najtańszej oferty na rynku, a
ocena Sądu winna się ograniczać do sprawdzenia, czy zawarta przez powoda umowa odbiega w sposób znaczący od
ofert innych podmiotów zajmujących się wynajmowaniem samochodów. W przedmiotowej sprawie stawka 200 zł
netto za dzień najmu nie jest zdaniem Sądu wysoce wygórowana, a przeprowadzenie w tym względzie opinii biegłego
prowadziłoby jedynie do nieuzasadnionego generowania kosztów postępowania i jego przedłużenia.
Mając na uwadze powyższe, w punkcie I wyroku Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 5.226 zł,
stanowiącą różnicę pomiędzy kwotą wypłaconą przez stronę pozwaną a rzeczywistym kosztem najmu samochodu
zastępczego w okresie od dnia 10 września 2012 r. do dnia 10 października 2012 r.
Okres od którego zasądzone zostały odsetki od całości dochodzonego roszczenia wynika z uregulowań art. 481
§ 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może
żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem
okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie natomiast z przepisem art. 817 § 1 k.c., jeżeli
nie umówiono się inaczej, zakład ubezpieczeń obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie dni trzydziestu, licząc
od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Zgodnie z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności
koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe,
świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności
wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Sąd uznał, że w momencie przyznania odszkodowania za okres najmu
samochodu zastępczego w dniu 7 grudnia 2012 r. ubezpieczyciel winien był ustalić je w prawidłowej wysokości,
dysponował bowiem wszelkimi niezbędnymi informacjami w tym zakresie. Od dnia następnego pozostawała zatem
w opóźnieniu.
Orzeczenie o kosztach procesu Sąd wydał na podstawie przepisu art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca
sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw
i celowej obrony. Strona pozwana jako strona przegrywająca proces jest więc zobowiązana do zwrotu w całości
przeciwnikowi procesowemu tych wszystkich kosztów, które poniósł on dla celowego dochodzenia obrony swych praw
przed Sądem. Na poniesione przez powódkę koszty składa się: opłata od pozwu w wysokości 262 zł, koszty zastępstwa
procesowego w wysokości 1.200 zł (§ 6 pkt 4 w rozp. Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez
radcę prawnego ustanowionego z urzędu) oraz opłata od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł – łącznie 1.479 zł.
Z/:
1) odnotować,
2) odpis wyroku wraz z uzasadnieniem według wniosku,
3) kal. 14 dni.