D - Sąd Rejonowy dla Wrocławia

Sygn. akt I C 402/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 2 lipca 2013 r.
Sąd Rejonowy dla Wrocławia- Krzyków Wydział I Cywilny
w składzie
Przewodniczący SSR Iwona Popiołek - Sikora
Protokolant Katarzyna Wojciechowska
po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2013 r. we Wrocławiu
sprawy z powództwa J. S.
przeciwko (...) Towarzystwa (...) S.A. w W.
o zapłatę
I. zasądza od strony pozwanej (...) Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powódki J. S. kwotę 917 zł (dziewięćset
siedemnaście złotych) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 9 stycznia 2013 r.;
II. zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 243 zł tytułem kosztów procesu.
UZASADNIENIE
Powódka J. S. domagała się od strony pozwanej (...) Towarzystwo (...) S.A w W. zasądzenia kwoty 917 zł
wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 stycznia 2013 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym
kosztami zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa wg norm przepisanych. Uzasadniając swoje
stanowisko wskazała, że dnia 30 listopada 2012 r. w kolizji drogowej uszkodzony został samochód osobowy marki
F. (...) nr rej (...), będący własnością J. Z. wykorzystywany przez niego w życiu codziennym. W związku z kolizją
i koniecznością naprawy samochodu, poszkodowany J. Z. wynajął samochód zastępczy marki F. (...) o nr rej. (...),
uzgadniając stawkę dobową w wysokości 250 zł netto plus podatek VAT oraz wynagrodzenie w wysokości 80 zł netto
plus podatek od towarów i usług (...) za podstawie pojazdu zastępczego do miejsca wskazanego przez poszkodowanego
w dzień wolny od pracy. Tytułem wynajmu pojazdu zastępczego powódka wystawiła poszkodowanemu fakturę VAT
na kwotę 1 820,40 zł w tym 1 722 zł wynajem pojazdu zastępczego, kwotę 98,40 zł za podstawienie auta do klienta.
Powódka wskazała, że faktycznie poszkodowany otrzymał samochód innej klasy niż uszkodzony to jednak zastosowała
stawkę dobową jak za samochód tej samej klasy, jak uszkodzony, o czym świadczy obniżenie stawki dobowej z 250
zł netto do 200 zł netto. Powódka dalej wskazała, że strona pozwana uznała za zasadny czas wynajmu samochodu
oraz koszty związane z dostarczeniem samochodu do miejsca wskazanego przez poszkodowanego, jednak w niczym
nie uzasadniony i nieuprawniony sposób dokonała pomniejszenie dobowej stawki najmu samochodu zastępczego do
kwoty 115,00 zł brutto i na tej podstawie wypłaciła powodowi w dniu 15 stycznia 2013 r. kwotę 903,40 zł.
W odpowiedzi na pozew strona pozwana (...) Towarzystwo (...) S.A. w W. wniosła o oddalenie powództwa. Zarzuciła,
że kwestionuje jedynie stawkę dobową w kwocie 246 zł przyjętą przez powódkę. Podniosła, że uznała kwotę 115 zł
brutto, jako stawkę średnią najmu pojazdu w segmencie B w województwie (...) z przedziału 86 -154 zł.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Dnia 30 listopada 2012 r. roku doszło do uszkodzenia samochodu osobowego marki F. (...) o numerze rejestracyjnym
(...), należącego do J. Z. z winy sprawcy, mającego wykupioną polisę OC w (...) S.A. w W..
Dowód: okoliczność niesporna,
akta szkody nr 432090, w załączeniu;
W związku z koniecznością naprawy uszkodzonego pojazdu, poszkodowany wynajął samochód zastępczy marki F. (...)
o nr rej (...), uzgadniając stawkę dobową w wysokości 250 zł netto plus podatek VAT oraz wynagrodzenie w wysokości
80 zł netto plus podatek od towarów i usług (...) za podstawie pojazdu zastępczego do miejsca wskazanego przez
poszkodowanego w dzień wolny od pracy. Tytułem pojazdu zastępczego powód wystawił poszkodowanemu fakturę
VAT na kwotę 1 820,40 zł, w tym 1 722 zł wynajem pojazdu zastępczego, 98,40 zł podstawienie auta do klienta.
Poszkodowany J. Z. otrzymał samochód innej klasy niż uszkodzony, jednak powódka zastosowała stawkę dobową
jak za samochód tej samej klasy, jak uszkodzony i stawkę dobową obniżyła z 250 zł netto do 200 zł netto. Strona
pozwana uznała za zasadny czas wynajmu samochodu oraz koszty związane z dostarczeniem samochodu do miejsca
wskazanego przez poszkodowanego, jednak dokonała pomniejszenie dobowej stawki najmu samochodu zastępczego
do kwoty 115,00 zł brutto i na tej podstawie wypłaciła powodowi w dniu 15 stycznia 2013 r. kwotę 903,40 zł.
Dowód:
- okoliczność niesporna,
- kontrakt wynajmu auta z dnia 1 grudnia 2012 r. , k. 17,
- Faktura VAT z dnia 7 grudnia 2012 r. nr (...),
- akta szkody nr 432090, w załączeniu;
Właściciel pojazdu scedował na powódkę wierzytelność, czyli wszystkie prawa przysługujące mu, w związku ze szkodą
powstałą w dniu 30 listopada 2012 r. z tytułu OC sprawcy posiadającego polisę w towarzystwie (...), która to szkoda
została zarejestrowana w (...) S.A. pod nr (...), celem zaspokojenie wierzytelności Cesjonariusza z tytułu wynajmu
samochodu na czas naprawy samochodu zastępczego F. (...) nr rej. (...) w okresie od 1.12.2012r. do 7.12.2012 r. w
wysokości 1 820,40 zł.
Dowód:
- umowa przelewu wierzytelności z dnia 7 grudnia 2012 r., k. 27,
Powódka wzywała stronę pozwaną do zapłaty kwoty z tytułu najmu samochodu zastępczego. Strona pozwana uznała
żądanie do kwoty 903,40 zł.
Dowód:
- pismo z dnia 10 grudnia 2012 r., k. 19,
- pismo z dnia 8 stycznia 2013 r. , k. 20,
- pismo z dnia 26 lutego 2013, k. 26.
Sąd zważył co następuje:
Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.
Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do zbadania czy powódce, jako cesjonariuszom wierzytelności,
należy się odszkodowanie z tytułu najmu samochodu, a jeżeli tak to w jakiej wysokości.
Wysokość odszkodowania ubezpieczeniowego świadczonego z tytułu ubezpieczenia OC jest zakreślona
granicami odpowiedzialności cywilnej posiadacza, kierowcy samochodu. Do rozstrzygnięcia o odszkodowaniu
ubezpieczeniowym przy ubezpieczaniu OC koniecznym jest sięgnięcie do ogólnych reguł Kodeksu cywilnego
odnoszących się do zakresu odszkodowania, w szczególności do przepisu art. 361 § 1 i 2 k.c. Reguły te nakazują
przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego (por. np. uchwałę
Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSP 2002, z. 7-8, poz. 103, czy uchwałę z dnia 21 marca
2003 r., III CZP 6/03, OSNC 2004, z. 1, poz. 4). Podstawową funkcją odszkodowania jest bowiem kompensacja,
co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem
wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody. Oceny, czy
poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego, jak podkreślał
Sąd Najwyższy, należy dokonywać na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności
sprawy (por. np. uzasadnienia wyroku z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 1273/00 niepubl. czy wyroku z dnia 16 maja
2002 r., V CKN 1273/00 niepubl.).
Utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia stanowi szkodę majątkową. W piśmiennictwie
podkreśla się, że normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. jest bardzo często niemożność korzystania
z samochodu przez poszkodowanego, nie tylko w sytuacji jego uszkodzenia, ale również zniszczenia. Jeżeli więc
poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne, na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą
się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu.
Stanowisko takie znalazło również wyraz w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 2003 r., IV
CKN 1916/00. Sąd ten podkreślił, że za normalne następstwo zniszczenia pojazdu służącego poszkodowanemu do
prowadzenia działalności gospodarczej należy uznać konieczność czasowego wynajęcia pojazdu zastępczego w celu
kontynuowania tej działalności w okresie, gdy szkoda nie została jeszcze naprawiona.
Postulat pełnego odszkodowania przemawia więc za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela
tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z
niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia, z tym że tylko za okres między dniem zniszczenia a dniem
w którym poszkodowany może nabyć analogiczny pojazd, nie dłuższy jednak niż za czas do zapłaty odszkodowania.
Termin wydatków koniecznych oznacza przy tym wydatek niezbędny dla korzystania z innego pojazdu w takim
samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
Poszkodowany mógłby zatem żądać tylko zwrotu wydatków poniesionych za korzystanie z pojazdu zastępczego
pomniejszonych o sumę, jaką wydatkowałby na koszty eksploatacji własnego pojazdu. Za szkodę można uznać tylko
koszty niezbędne, rzeczywiście poniesione przez poszkodowanego, którego obciąża ciężar dowodu wysokości szkody.
Oczywiście obowiązkiem poszkodowanego jest podejmowanie działań zmierzających do zminimalizowania szkody.
Brak z jego strony takiego działania nie może zwiększać obowiązku odszkodowawczego osoby zobowiązanej do
naprawienia szkody (por. np. uzasadnienie uchwały SN z dnia 22 kwietnia 1997 r., III CZP 14/97, OSNC 1997 z. 8,
poz. 103 czy wyrok z dnia 26 listopada 2002 r., I CKN 1993/00, IC 2003, z. 7-8, str. 42-43).
Niewątpliwie koszty najęcia samochodu zastępczego pozostawały w normalnym związku przyczynowym z wypadkiem
komunikacyjnym w dniu 30 listopada 2012 r. W świetle dokonanych ustaleń faktycznych, wskazać należy, że czas
wynajmu samochodu nie był sporny. Kwestionowała jedynie wysokość najmu samochodu zastępczego.
Odnośnie zarzutu strony pozwanej co do kosztów wypożyczenia auta, to zarzut ten jest nieuzasadniony. Cena za jaką
auto zostało wypożyczone wyniosła 200 zł netto. Wskazać należy, że jest to kwota samochodu z segmentu B, tj. aut
jak samochód poszkodowanego, a nie jaki poszkodowany otrzymał tj. F. (...). Strona pozwana nie złożyła żadnych
wniosków dowodowych na okoliczności, które zakwestionowała tj. na okoliczność kosztów wynajmu samochodu
zastępczego z segmentu B, tj. aut typu F. (...). Gołosłowne i niczym nie poparte twierdzenie strony pozwanej, że koszt
wynajmu samochodu zastępczego wynosił 115 zł brutto nie mogą się ostać. To na stronie pozwanej leży ciężar dowodu
w tym zakresie zgodnie z art. 6kc. Skoro zatem strona pozwana wypłaciła powódce kwotę 903,40 zł to zasadnym było
zasądzenie różnicy między kwota wynikającą z faktury tj. 1 820,40 zł, a kwotą wypłaconą tj. 903,40 zł czyli 917 zł.
W przedmiocie odsetek Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w związku z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003
r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli
Komunikacyjnych (Dz.U. z 16.07.2003r.) i art. 817 k.c., zgodnie z którymi, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie
w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Jako
że żądanie w tym zakresie zostało wystosowane do strony pozwanej dnia 10 grudnia 2012 r., a pozwana dnia 8 stycznia
2013 wydała pierwszą decyzję odnośnie odszkodowania w tym zakresie, a płatność faktury VAT nr (...) miała nastąpić
do dnia 14 grudnia 2012.
Z tych też względów powództwo uwzględniono w całości.
Orzeczenie o kosztach procesu oparto o przepis art. 98 kpc, zasądzając od strony pozwanej na rzecz strony
powodowej kwotę 46 zł tytułem zwrotu uiszczonej opłaty od pozwu, kwotę 17 zł tytułem zwrotu opłaty od
udzielonego pełnomocnictwa oraz kwotę 180zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika, ustaloną na podstawie § 6 pkt
2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych
oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z
urzędu (Dz.U.2002, Nr 163, poz. 1349).