Idee prof. A. Hulka wiecznie żywe na przykładzie

Materiał opracowany na Ogólnopolską Konferencję Naukową poświęconą wiecznie żywym
ideom profesora Aleksandra Hulka w rocznicę jego śmierci, zorganizowaną przez
Uniwersytet Rzeszowski w maju 2013r.
harcmistrzyni Maria Orłowska – pedagog specjalny, nauczyciel wychowawca w SOSW
im. Św. Jadwigi Królowej w Mielcu.
Profesor Aleksander Hulek, (z nauk którego sama czerpałam podczas studiów), w swojej pracy
szukał najskuteczniejszych form leczenia i rehabilitacji i niesienia pomocy potrzebującym.
Prowadził poradnictwo dla osób niepełnosprawnych – inwalidów.
Upowszechniał problemy osób niepełnosprawnych i starał się rozwiązywać problemy osób
niepełnosprawnych. Wspierał wszelkie inicjatywy, służące pomocy osobom niepełnosprawnym.
Uznaniem i uwagą obdarowywał animatorów procesu rehabilitacji. Próbował budzić ciekawość
poznania, wrażliwość serca na potrzeby tych, którym nie dane było urodzić się pełnosprawnym,
lub przeżyć życie ciesząc się dobrym zdrowiem.
Jestem pedagogiem specjalnym, która już większą część swojego dotychczasowego życia
przeżyła służąc dzieciom niepełnosprawnym (w SOSW im. Św. Jadwigi Królowej w Mielcu)
z tą chyba najbardziej skomplikowaną niepełnosprawnością – upośledzeniem umysłowym
w stopniu lekkim, umiarkowanym i znacznym, w wielu przypadkach połączonym
z niepełnosprawnością sprzężoną: niedowidzeniem, nadpobudliwością psychoruchową,
niedosłuchem, niedowładami, autyzmem, czy zaburzeniami psychicznymi.
Jako doświadczony pedagog i instruktor ZHP w pełni świadomie i odpowiedzialnie potwierdzam,
jak idee harcerstwa idealnie wplatają się w zasady pedagogiki specjalnej, uzupełniając
się wzajemnie i potęgując.
Harcerstwo jest takim ruchem, organizacją, sposobem na życie, które dzięki swojej bogatej
metodyce, czy to zuchowej, harcerskiej, starszo harcerskiej czy wędrowniczej zawiera wszystkie
sposoby, formy, metody oddziaływania na drugiego człowieka.
Na przykładzie działalności drużyn Nieprzetartego Szlaku działających w SOSW w Mielcu oraz
całego Nieprzetartego Szlaku na Podkarpaciu ukażę jak idee prof. Aleksandra Hulka są ciągle
żywe i aktualne a dzięki zaangażowaniu i pracy ludzi myślących i czujących podobnie jak
prof. A. Hulek permanentnie wcielane w życie.
Usprawniamy naszych podopiecznych manualnie i odkrywamy ich talenty i uzdolnienia rozwijając
je podczas różnorodnych zajęć z majsterki i warsztatów.
Uczymy samodzielności i zaradności życiowej np. w popularnej samarytance, ucząc udzielania
pierwszej pomocy. Dzięki pionierce i terenoznawstwu uczymy poruszania się po terenie i radzenia
sobie w ekstremalnych warunkach.
Uczymy śpiewać i pląsać integrując się w grupowych zabawach. Dbamy o sprawność i kondycję
fizyczną podczas różnorodnych zawodów sportowych, doskonaląc przy tym swoje umiejętności
gry w piłkę nożną , unihokeja, darta, bulle, siatkówkę.
Dzięki różnorodnym grom terenowym i warsztatom ekologicznym ( jak choćby udział w PFRONowskim projekcie realizowanym przez GK ZHP ze środków unijnych „Cztery Pory Roku wokół
nas”) uczymy naszych wychowanków umiłowania i szanowania przyrody oraz właściwego
korzystania z jej dóbr i bogactw.
Pielęgnujemy tradycje i zwyczaje: świąteczne, rodzinne ( samodzielnie wykonując stroiki
świąteczne, kartki z życzeniami, czy organizując harcerskie wieczerze wigilijne, przekazując
Światło Betlejemskie innym ).
Kształtujemy postawy obywatelskie, patriotyczne, służąc placówce, miastu, organizacji, ojczyźnie
– całym sobą, podczas różnorodnych uroczystości szkolnych, lokalnych, państwowych. To nasz
udział w honorowych wartach, pocztach sztandarowych, apelach poległych, wieczorach pieśni
patriotycznych.
Wpajamy zasady niesienia sobie nawzajem pomocy w codziennych działaniach, i w dużych,
spektakularnych akcjach jak WOŚP, zbiórki żywności, Szlachetna Paczka.
Niepełnosprawni utwierdzają się w przekonaniu, że to oni sami niejednokrotnie z powodzeniem
mogą i powinni spieszyć innym z pomocą.
Dzięki uczestnictwu w wielu przedsięwzięciach lokalnych - hufcowych, chorągwianych
i ogólnopolskich takich jak zloty, biwaki, obozy,( które sami od ponad 15 lat organizujemy nad
samym morzem) wiele podróżujemy i zwiedzamy, poznając uroki ziemi ojczystej, historię, zabytki
i ciekawostki miast.
A przy tym wszystkim odpoczywamy i dobrze się bawimy, zwłaszcza podczas wakacji,
nabierając sił przed kolejnym rokiem szkolnym.
Nigdy, nawet wśród zabawy i wypoczynku nie zapominamy o naszej, wyjątkowej i niepowtarzalnej
obrzędowości i tradycji.
Podczas wszelkich naszych działań nie ograniczamy się jedynie do środowiska szkolnictwa
specjalnego czy osób niepełnosprawnych.
My istniejemy i funkcjonujemy w symbiozie i pełnej integracji
ze społeczeństwem lokalnym, Hufcem Mielec, osobami pełnosprawnymi np. podczas obozu
harcerskiego w Błotach Karwieńskich nad morzem. Jedynie wózki inwalidzkie, kule,
czy specyficzna fizjonomia zdradza, że jesteśmy „specjalni”. Ale generalnie swoim zachowaniem,
postawą do świata, i drugiego człowieka dajemy świadectwo jak bardzo jesteśmy: koleżeńscy,
bardziej karni i korni, jak dbamy o porządek, jak świecimy przykładem kultury osobistej
i grzeczności na co dzień, i jak radzimy sobie pomimo niedoskonałości.
Cały czas używam pierwszej osoby liczby mnogiej „my”, mając na myśli nas jako całość: dzieci,
młodzież i kadrę. Bo jako kadra działamy zawsze razem z naszymi wychowankami,
identyfikujemy się z nimi. Sami jako instruktorzy wspieramy się i wymieniamy doświadczenia
podczas konferencji i zjazdów. Doskonalimy też swój warsztat w trakcie różnorodnych
warsztatów i szkoleń. W takim dniu jak np. Dzień Myśli Braterskiej łączymy się wszyscy, jedną
myślą we wspólnym działaniu na rzecz drugiego sprawnego i niepełnosprawnego, potrzebującego
nas i naszego wsparcia człowieka. I to jest piękne, to nas uskrzydla i daje nam siłę do dalszej
służby. A ta służba, chyba najpiękniejsza na świecie, wywodząca się z dobrych idei ruchu Roberta
Baden - Powella, przez 55 lat nabrała jeszcze dodatkowych, specyficznych tylko nam Polakom,
cech z których możemy i powinniśmy być dumni. Jeżeli jeszcze potrafimy zaszczepić
w świadomości innych te idee i wartości, to może uda nam się żyć poza rzeczywistym czasem
własnej osoby, tak jak tego dokonał profesor Aleksander Hulek.