„ SZKOŁA DLA RODZICÓW „ WITAM PAŃSTWA i zapraszam do

„ SZKOŁA DLA RODZICÓW „
WITAM PAŃSTWA i zapraszam do lektury poniższego opracowania, które
ułatwi nam rodzicom i wychowawcom zrozumienie problemów, jakie młodzież
ma ze sobą oraz jakie dorośli mają z nią.
Przekazuję Państwu wiedzę zawartą w książce pt. ”Drogi dorastania. Psychologia
rozwojowa okresu dorastania dla rodziców i wychowawców „ autorstwa Ireny
Obuchowskiej .
Gdy patrzymy na okres dorastania „z lotu ptaka”, nasuwa się nam pytanie: czy można mówić o
młodzieży jako grupie psychologicznie jednolitej? Z obserwacji wiadomo, że w okresie
dorastania dziewczęta i chłopcy różnią się nie tylko pod względem fizycznego dojrzewania,
ale jeszcze bardziej pod względem psychicznym i społecznym.
Młodzież nie stanowi jednorodnej grupy, którą wyróżniają cechy młodzieńczości. Jest to grupa
społeczna o dużym indywidualnym zróżnicowaniu. Wiemy, że dorastanie młodzieży bywa
okresem burzliwych przeżyć i zachowań niezależnie od pewnych odmiennych właściwości
każdego kolejnego pokolenia. Właśnie młodzieży uczącej się dotyczy w największym stopniu
rozbieżność roli między byciem dzieckiem a osobą dorosłą. Z tego też powodu ma ona większą
potrzebę przeciwstawiania się dorosłym. W spieraniu i mocowaniu się w przeżywaniu
konfliktów i uczeniu się ich przezwyciężania znajduje szansę bardziej pogłębionego rozwoju
własnej osobowości.
Okres dorastania to wiek od około 11.- 12. r.ż. do około 18.- 19 r.ż. /przy indywidualnych
odchyleniach tak w jedną, jak i w drugą stronę/. Jest to czas zwiększonych konfliktów
szkolnych, zwłaszcza u chłopców.
Dorastający stają się drażliwi, niespokojni
ruchowo, dziewczęta często mają złe humory, są nadąsane, płaczliwe; chłopcy bywają
agresywni, miewają wybuchy złości. Zarówno dziewczęta jaki chłopców cechuje zmienność
motywacji.
Dorastający nie przyjmują już bezkrytycznie informacji o świecie zewnętrznym, jakie podają im
dorośli, lecz bacznie je rozważają, oceniają i selekcjonują. Wzrost krytycyzmu nie wynika z
niechęci do dorosłych ani ze złej woli dorastających. To rozwinęły się możliwości ich umysłu,
zwiększyła się reaktywność uczuć, a działania nabrały perspektywy pod wpływem czynników
pochodzących z zewnątrz i wnętrza organizmu.
Młodzież znajduje się w stanie wewnętrznego konfliktu pomiędzy potrzebą bycia dorosłym a
pragnieniem zachowania przywilejów dziecka. Zmiana w psychice następuje niekiedy z dnia na
dzień. Konflikt pogłębiają dorośli wypowiadaniem opinii w rodzaju: „już jesteś dosyć dorosły,
żeby tego nie robić” oraz: „jeszcze nie jesteś dość dorosły, żeby to robić”. „Kim więc jestem?”zadają pytanie dorastający.
Poszukiwanie własnej tożsamości, wokół której skupiają się problemy psychiczne w tym
wieku, odbywa się chaotycznie, metodą prób i błędów, nie zawsze w sposób uświadomiony.
Intensywność poszukiwania samego siebie jest różna, a sposób odmienny. Dziewczęta często
piszą listy, wiersze i pamiętniki, poznając własne nastroje i pragnienia.Chłopcy mniej lub
bardziej skrycie obserwują swoje mięśnie, porównują swoje wymiary, wypróbowują swoją
sprawność w nie zawsze pożądanych przez dorosłych czynnościach, za to zawsze
przyciągających ku nim uwagę. Tak dziewczęta , jak i chłopcy oglądają siebie w lustrze, często
się czeszą, wyciskają wągry, a na uwagi matek odpowiadają: „to moje ciało”. To akceptują
siebie, to wpadają w zwątpienie, to poszukują siebie, to znów od siebie uciekają.
Faza ta jest okresem intensywnego eksperymentowania ze sobą i z innymi, poszukiwania
celów i ich odrzucania. Charakteryzuje się zmiennością i różnorodnością zainteresowań w
zależności od płci. Potrzeba bycia sobą, posiadanie własnej odrębności miesza się z uległością,
konformizmem, potrzeba autorytetu – z jego odrzuceniem, a potrzeba wzorów
identyfikacyjnych – ze stopniowym zmniejszaniem się ich wpływu. Nic więc dziwnego, że
powstają różnorodne trudności, z którymi boryka się młodzież, a ich rodzicom nie zostają one
oszczędzone. Zarówno symptomy nerwicowe, jakie występowały w okresie dzieciństwajak i
różne problemowe zachowania uwidaczniają się z całą jaskrawością. Można wręcz powiedzieć,
że skutki b ł ę d ó w wychowawczych popełnionych prze rodziców w stosunku do dziecka
młodszego ujawniają się często dopiero w tej fazie życia. Na różnorodne trudności
przeniesione z dzieciństwa nakładają się nowe, a także popełniane przez rodziców k o l e j n e
błędy. Proces wychowania polega na ciągłym, nieustannym rozwiązywaniu problemów. To od
samych rodziców, ich wrażliwości wychowawczej oraz tolerancji będzie zależało dostrzeżenie
problemu - umiejętność i s p o s ó b jego rozwiązania.
Do niniejszego opracowania dołączam Państwu rodzaje postaw rodzicielskich i reakcje dzieci
oraz tzw. „Apel Do Rodziców „ /E. Oleksy – Kuras/. Mam nadzieję, że przedstawione Państwu
materiały pozwolą uporządkować wiedzę i doświadczenia rodzicielskie. Informuję
jednocześnie, że w zasobach szkolnej biblioteki znajduje się wiele interesujących opracowań, z
których mogą Państwo skorzystać. Zapraszam.
Serdecznie Państwa pozdrawiam i proszę o przyjęcie Najlepszych Życzeń z Okazji Nowego
Roku Szkolnego 2012/2013.
mgr Mirosława Markiewicz – pedagog szkolny