Element system bezpieczeństwa narodowego – – obrona cywilna

Element system bezpieczeństwa narodowego –
– obrona cywilna
UWAGA
informacje podkreślone w prezentacji
są do zapamientania
Opracował: mgr Mirosław Chorąży
Polska stara się zapewnić swym obywatelom odpowiednie warunki
życia, rozwoju i poczucia bezpieczeństwa indiwidualnego, zbiorowego.
Zagrożenie poczucia bezpieczeństwa można podzielić na:
zagrożenie poczucia bezpieczenśtwa osobistego,
WYWOŁANE PRZEZ
– kradzieże, pobicia, gwałty, wymuszenia, szantaż, groźby karalne,
mobing, umniejszanie wartości człowieka, odrzucenie,
zagrożenie poczucia bezpieczeństwa zbiorowego,
WYWOŁANE PRZEZ
– ataki terrorystyczne, zamieszki uliczne, stadionowe burdy, akty
wandalizmu i zorganizowaną przestępczość,
– siły natury: silne wiatry, huragany, obfite opady, ekstremalne mrozy,
susze, upały, powodzie, pożary lasów, wojnę, katastrofy przemysłowe
i komunikacyjne.
Największym zagrożeniem jest konflikt zbrojny – wojna.
W celu zapewnienia poczucia bezpieczeństwa obywateli Polski
utworzony został system bezpieczeństwa narodowego
W skład systemu bezpieczeństwa narodowego wchodzi:
a) struktura kierowania systemem:
- parlament (sejm i senat) RP,
- prezydent RP,
- Rada Ministrów RP,
- dowództwo sił zbrojnych RP,
b) struktura wykonawcza:
- siły i środki ministrów rządu RP,
- siły i środki centralnych organów administracji rządowej,
siły i środki pozostające w dyspozycji wojewodów, organów
samorządowych (np.: formacje Obrony Cywilnej).
Struktura podporządkowania organów ,,obrony cywilnej” RP.
Szef Obrony Cywilnej Kraju,
Kraju powołany przez
prezesa Rady Ministrów RP
Podlagają mu bezpośrednio w terenie odpowiedzialni za obronę cywilną:
wojewodowie – szefowie obrony cywilnej województw
starostowie – szefowie obrony cywilnej powiatów
prezydenci miast, burmistrzowie i wójtowie–
wójtowie szefowie obrony
cywilnej miejscowości i obszarów wiejskich
kierujący, zarządajacy firmami – szefowie obrony cywilnej
zakładów pracy
Podstawa prawna systemu obrony cywilnej RP
Konwencja Genewska (1949 r.) o ochronie ofiar wojny wraz z protokółami dodatkowymi z
1977 r oraz Ustawa o powszechnym obowiązku obrony Reczypospolitej Polskiej z 1967 r.,
wraz z Rozporządzeniem Rady Ministrów w sprawie szczegółowego zakresu działania Szefa
Obrony Cywilnej Kraju, szefów OC województw, powiatów, gmin z 2002 r.
Historia powstania obrony cywilnej na świecie i w Polsce
Początki obrony cywilnej sięgają I wojny światowej. Pierwsze bomby zrzucone
z samolotów wojskowych na Paryż, Piotrogród i Freiburg dowiodły, że należy się liczyć z
możliwością przenikania na zaplecza wojujących stron i niszczenia obiektów cywilnych.
Dlatego też w poszczególnych państwach zaczęto tworzyć system obronny, chroniące wnętrze
danego kraju. Francja, Wielka Brytania i Niemcy jako pierwsze zaczęły konkretyzować te
zamiary, tworząc system zwany obroną przeciwlotniczą. Zrozumienie potrzeby organizacji
ochrony ludności cywilnej zaowocowało w Polsce utworzeniem w latach dwudziestych
dwudziestego wieku Towarzystwa Obrony Przeciwgazowej i Ligi Obrony Powietrznej Państwa.
Ustawa sejmowa z 1934 roku dotyczac obrony przeciwlotniczej zainicjowała proces
kształtowania się sfery obronności kraju, noszącej znamiona współczesnej obrony cywilnej,
której etapy rozwoju można ująć w następujące ramy czasowe:
1922 - 1939 – Liga Obrony Powietrznej oraz Towarzystwo Obrony Przeciwgazowej;
1939 - 1945 - Samoobrona ludności w czasie wojny i okupacji;
1945 - 1964 - Terenowa Obrona Przeciwlotnicza;
1964 - 1973 - Powszechna Samoobrona;
1973 -1988 Obrona Cywilna,
1988 Zarządzanie Kryzysowe i Ochrona Ludności
,,Obrona cywilna” - cele
Podstawowym celem obrony cywilnej kraju jest ochrona
ludności cywilnej przed niebezpieczeństwami wynikającymi
z działań zbrojnych lub klęsk żywiołowych.
,,Obrona cywilna - zadania”
- planowanie działań związanych z ochroną ludności,
- przygotowanie ukryć, schronów, utrzymywanie ich w sprawności,
technicznej wraz ze sprzętem ratowniczym,
- organizowanie systemu wykrywania skażeń (biologicznych,
chemicznych i radioaktywnych),
- zorganizowanie i utrzymanie w sprawności systemu ostrzegania ,
powiadamiania i alarmowania (o skażeniach i klęskach żywiołowych),
- przygotowanie magazynów ze sprzętem ochronnym dróg oddechowych
i skóry dla ludności cywilnej i członków formacji OC.
- szkolenia członków formacji OC, kadry kierowniczej administracyjnej,
- udział w ratowaniu ludzi usuwaniu skutków nalotów powietrznych,
broni masowego rażenia, klęsk żywiołowych, katastrof przemysłowych
lub ekologicznych.
Sposób organizowania współpracy
w zakresie obrony cywilnej w ramach Unii Europejskiej
Zadania ochrony ludności w UE pozostają w sferze
wyłącznych kompetencji państw członkowskich Unii
Europejskiej. Władze krajowe członkowskie UE dysponują
zasobami, zdolnościami reagowania w sytuacji kryzysowej,
których mogą użyć dla wsparcia innych państw
członkowskich lub krajów trzecich w oparciu o Centrum
Informacji i Monitoringu (MIC)-działającą całodobowo
komórkę Komisji Europejskiej, odpowiedzialna za
prowadzenie bazy danych, stały monitoring sytuacji na
świecie i przekazywanie ewentualnych próśb o wsparcie.
MIC – SPEŁNIA WIĘC TYLKO FUNKCJE
CENTRUM INFORAMCYJNEGO
ZNAK IDENTYFIKACYJNY OBRONY CYWILNEJ
Formacje Obrony Cywilnej przeznaczone do realizacji
zadań obrony cywilnej w terenie
Formacje OC są to zorganizowane, przeszkolone i wyposażone
w niezbędny sprzęt i urządzenia zespoły ludzkie, tworzone
z wybranych pracowników zakładów pracy i mieszkańców miast
i gmin. W zakładach pracy zatrudniających mniej niż 50
pracowników, mogą być tworzone wspólne formacje dla kilku
sąsiadujących ze sobą zakładów. Jeżeli jednak w zakładzie
zatrudniającym poniżej 50 pracowników wytwarza się, magazynuje
lub wykorzystuje do produkcji toksyczne środki przemysłowe,
kierownicy, właściciele mają obowiązek powołać formacje, zdolne
do
samodzielnego
działania
ratowniczego
w
strefach
bezpośredniego zagrożenia stworzonego przez zakład pracy.