WSTĘP Audiologia i Foniatria jako jedna specjalność medyczna

AUDIOLOGIA I FONIATRIA
Prof. dr hab. Henryk Skarżyński
WSTĘP
Audiologia i Foniatria jako jedna specjalność medyczna została
utworzona decyzją Ministra Zdrowia w 1999 r w wyniku połączenia dwóch
specjalności
szczegółowych
Audiologii
i
Foniatrii.
Następnie
po
przeprowadzeniu całej procedury decyzją Ministra Zdrowia otrzymała
w 2003 r status specjalności podstawowej.
Rozwój współczesnego społeczeństwa informacyjnego, opartego na wiedzy wiąże się
ze stałym wzrostem potrzeb wzajemnego komunikowania się osób w każdej grupie
wiekowej ma zasadniczy wpływ na rozwój tej specjalności medycznej. Równie istotny
wpływ na rozwój potrzeb w tym obszarze medycyny ma starzenie się współczesnego
społeczeństwa polskiego . W praktyce oznacza to wyjście naprzeciw wielu problemom
społecznym wynikającym z faktu, że ¾ osob po 70 r.ż. ma problemy ze słyszeniem, co
trzeci statystyczny Polak oraz ok. 20% populacji dzieci w wieku wczesnoszkolnym, 17%
populacji ma szumy uszne oraz 28 % osób po 65 r.ż ma poważne zaburzenia równowagi.
Największym wyzwaniem dla audiologii i foniatrii staje się zapewnienie sprawnej,
obiektywnej diagnostyki weryfikującej badania przesiewowe pod kątem wczesnego
wykrywania wad słuchu u kolejnych grup wiekowych dzieci. Przesiew prowadzony
praktycznie w obrębie prawie całej populacji noworodków zmusza pozostałą część służby
zdrowia – poza oddziałami noworodkowymi, do prowadzenia badań weryfikujących.
Poważnym wyzwaniem jest organizowanie od podstaw badań przesiewowych słuchu
u dzieci w wieku przedszkolnym oraz szkolnym. W tym zakresie z inicjatywy konsultanta
krajowego została podjęta i jest systematycznie rozszerzana ta forma wczesnej
diagnostyki na terenie kraju. Aktualnie są realizowane lokalnie programy przesiewowe,
które obejmują prawie wszystkie noworodki coraz większą populację dzieci w wieku
szkolnym w różnych regionach kraju badania dorosłych.
Według najnowszych danych przedstawionych podczas Światowego Kongresu
IFOS w Sao Paulo (Brazylia) oraz kontynentalnych kongresów w Warszawie, Seattle
(USA), Bangkoku (Tajlandia), Hawanie (Kuba), Londynie i Singapurze populacja
osób z różnymi, zauważalnymi problemami wynikającymi ze schorzeń ucha sięga
1 miliarda. Oznacza to, że w każdym zakątku świata problemy słuchu, mowy
i równowagi są istotne ze społecznego i ekonomicznego punktu widzenia. Wielka
społeczna skala problemu warunkuje nie tylko rozwój sprawnej komunikacji
międzyludzkiej ale również ma coraz większy wpływ na codzienną jakość życia,
codzienną edukację dzieci i młodzieży oraz codzienną aktywność zawodowa
dorosłych.
1.
Stan Audiologii i Foniatrii w latach 2005 -2008 oraz potrzeby
w tym zakresie na lata 2010 – 2015.
A. Od
chwili ustanowienia Audiologii i Foniatrii (AiF) specjalnością
podstawową w obszarze medycyny w latach 2005 – 2008 edukacja szkolących się
w tym zakresie odbywała się w oparciu o:
a/ program 5 letni dla osób , które ukończyły wydziały lekarskie i odbyły staże
podyplomowe,
b/ program 3-letni dla osób, które uzyskały w starym programie specjalizację
I-szego lub II-go stopnia z otolaryngologii ogólnej lub dziecięcej,
c/ program 3-letni dla osób, które uzyskały w poprzednim systemie specjalizację
tylko z audiologii lub tylko z foniatrii.
Odpowiednio do powyższej informacji, zasoby kadrowe w tym obszarze medycyny
stanowią specjaliści audiolodzy i foniatrzy, audiolodzy, foniatrzy. Rozmieszczenie
specjalistów jest skrajnie nierównomierne co było wynikiem wieloletnich
zaniedbań w tym zakresie oraz odzwierciedleniem istnieniem przez lata tzw szkół
warszawskiej, poznańskiej, łódzkiej, wrocławskiej i krakowskiej. Odejście na
emeryturę wielu poprzednich liderów spowodowało brak podstawowej kadry
dydaktycznej, która jest niezbędna dla uzyskania minimum kadrowego
2
niezbędnego dla uzyskania akredytacji. Jest to podstawowy powód, że tylko
7 ośrodków posiada obecnie akredytację i do tego są one zlokalizowane w tylko
w 4 województwach. Po dłuższych staraniach została ustalona liczba lekarzy,
którzy w poszczególnych województwach są zarejestrowani jako specjaliści
z audiologii, foniatrii, audiologii i foniatrii. Dane te przedstawiono w tabeli
nr I, która stanowi załącznik nr 1 do niniejszego raportu.. Nie odzwierciedlają one
jednak czy są to osoby jeszcze praktykujące w publicznej czy niepublicznej służbie
zdrowia. Weryfikację imiennych list poszczególnych grup lekarzy przesłałem do
konsultantów wojewódzkich z prośbą o imienne wyjaśnienie sytuacji każdego
lekarza. Istotnym celem tego przedsięwzięcia jest próba organizacji w oparciu
o różne jednostki oddziałów lub pododdziałów audiologiczno-foniatrycznych we
wszystkich województwach tak, by można było im powierzyć samodzielnie lub
w ramach porozumień z ośrodkami innymi uprawnienia akredytacyjne. Dotyczą
one nie tylko realizacji specjalizacji a AiF lecz również z surdologopedii
i neurologopedii, które nadzoruje Konsultant z Dziedziny Audiologii i Foniatrii.
(Dane znajdują się w załączniku Załącznik nr 1 do Raportu Konsultanta Krajowego
w Dziedzinie Audiologii i Foniatrii).
.
B. Potrzeby w opisywanej podstawowej specjalności medycznej wynikają
z uwarunkowań i problemów społecznych, o których wspomniano we wstępie.
Poza zadaniami o zasięgu ogólnospołecznym i ogólnokrajowym. Potrzeby na lata
2010 – 2015 obejmują następujące zagadnienia i zakresy działań:
a/ Utworzenie oddziałów lub pododdziałów audiologiczno-foniatrycznych
w każdym województwie samodzielnie lub we współpracy z oddziałami
otolaryngologii ogólnej czy dziecięcej, które będą stanowiły zaplecze dla realizacji
potrzeb dydaktycznych w zakresie audiologii i foniatrii, surdologopedii
i neurologopedii oraz zaplecze specjalistyczne dla potrzeb klinicznych, zwłaszcza
w zakresie wczesnej diagnostyki zaburzeń słuchu i mowy, aparatownia dzieci
i młodzieży oraz rehabilitacji w zakresie słuchu, mowy i równowagi
dla
wszystkich grup wiekowych.
b/ Utworzenie na bazie obecnych publicznych lub niepublicznych referencyjnych
ośrodków
ambulatoryjnych
sieci
placówek
referencyjnych
w
każdym
3
województwie,
które
będą
odpowiedzialne
za
wdrażanie
i
rozwijanie
współczesnych możliwości medycyny w zakresie diagnostyki, w coraz większym
zakresie leczenia w systemie otwartym, oraz dalszej coraz ważniejszej długotrwałej
odpowiednio zaprogramowanej i nadzorowanej rehabilitacji.
c/ Istotne uzupełnienie obecnego programu specjalizacji o zakres wiedzy
i umiejętności, które wychodzą naprzeciw współczesnym możliwościom nauki i
medycyny. Przyszły specjalista musi poza wiedzą medyczną posiadać podstawową
wiedzę z zakresu psychologii, pedagogiki, logopedii, akustyki i inżynierii
bioklinicznej, która pozwoli mu efektywną współpracę z innymi specjalistami
odnośnie wielu schorzeń słuchu, mowy i równowagi. W zakresie wiedzy
medycznej pożądane jest posiadanie umiejętności praktycznych z zakresu otoi fonochirurgii. Najbardziej istotne zagadnienia, które winny znaleźć się
w programie specjalizacji zostały opisane w załączniku nr 2 do tego raportu.
d/ Uruchomienie stałych programów przesiewowych pod katem wczesnego
wykrywania uszkodzeń zmysłów - słuchu i mowy w połączeniu z badaniami
zaburzeń wzroku dla całej populacji 6-latków wchodzących w obowiązkową
edukację i 12-latków kończących szkołę podstawową uwagi na stwierdzony
w dotychczasowych działaniach wysoki bo ok. 20% odsetek zaburzeń słyszenia
w tych grupach wiekowych. Powyższe zadanie jest kontynuacją obecnych
programów
realizowanych
przez
Instytut
Fizjologii
i
Patologii
Słuchu
w odniesieniu do blisko 200 tysięcznej populacji 7-latków na terenie całego kraju
oraz populacji starszych dzieci w wielu regionach, miastach np. 12-latków
w Warszawie. Powinno zapoczątkować to badania narządów zmysłów w zasięgu
europejskim na podstawie dotychczasowych wzorców i doświadczeń Instytutu
w Austrii, Hiszpanii i Włoszech i stanowić podstawowe źródło współczesnych
danych epidemiologicznych w tym obszarze medycyny.
e/ Uruchomienie programu diagnostyki uszkodzeń słuchu w okresie prenatalnym w
celu wczesnego wykrycia wady słuchu i maksymalnie wczesnego wdrożenia
postępowania terapeutycznego. W Instytucie Fizjologii i Patologii Słuchu zostały
opracowane i opatentowane nowe rozwiązania, wyprodukowano nowe urządzenia
dla potrzeb diagnostyki i terapii.
4
f/ Wdrożenie na szeroką skalę programów rehabilitacji słuchu i mowy z uwagi na
niezwykle wysoki (20%) odsetek uszkodzeń w grupie dzieci i młodzieży oraz
bardzo wysoki u osób starszych (ok. 75%), oraz z uwagi na niezwykle wysokie
koszty dotychczasowej terapii z wykorzystaniem najnowszych metod stymulacji
percepcji sensorycznej wg Skarżyńskiego.
g/ Wdrożenie na szeroką skalę do diagnostyki i rehabilitacji współczesnych
możliwości telemedycyny w obrębie publicznej i niepublicznej służbie zdrowia
w celu istotnego obniżenia kosztów społecznych terapii poprzez upowszechnienie
systemu telekonsultacji i telerehabilitacji w ramach projektu zapoczątkowanego
przez Instytut – „Domowej Kliniki Rehabilitacji”.
h/
Wdrożenie
w
skali
ogólnokrajowej
systemu
przygotowanego
przez
Skarżyńskiego i współpracowników, pozwalającego na zarządzanie procesem
terapii poprzez realizowanie programów wczesnego wykrywania zaburzeń słuchu,
mowy i równowagi, bezpośredniego kierowania pacjentów do ośrodków
o odpowiednim poziomie referencyjnym w celu skrócenia drogi i kosztów leczenia
tego samego schorzenia w niepełnym zakresie w wielu placówkach medycznych.
i/ Rozpoczęcie przygotowań organizacyjnych, metodycznych i dydaktycznych
w celu wdrażania Konsensusu Europejskiego, który wzorem rozwiązań
amerykańskich wyodrębnia jako podstawowego specjalistę w tym obszarze
medycyny audiologa ogólnego, który może wywodzić się z medycyny jako lekarz
audiolog i foniatra, z pedagogiki, psychologii, logopedii, akustyki i inżynierii
biomedycznej. Pozwoliłoby to na właściwą integrację wszystkich niezbędnych
specjalistów, którzy biorą udział w procesie działań profilaktycznych, wczesnego
wykrywania, leczenia i rehabilitacji zaburzeń słuchu, głosu, mowy i równowagi.
Jednocześnie pozwoliłoby to docelowo połączyć w jedna obecne trzy specjalizacje:
audiologię z foniatrią, surdologopedię i neurologopedię. W Europie Zachodniej jest
niewielka liczba audiologów – lekarzy, natomiast jest bardzo dużo tzw.
Audiologów Ogólnych. Konsultant Krajowy kończy konsultacje w środowisku
mające na celu zapoznanie go z Konsensusem Europejskim, który w nowej formie
przedstawia cały ten obszar usług medycznych
Takie
stanowisko
zostało
przedstawione
z ujednoliconą nomenklaturą.
podczas
ostatniego
Kongresu
5
Europejskich Towarzystw Audiologicznych. Do 2011 r. tj. do następnego
kongresu, który odbędzie się w Warszawie powinna dokonać się weryfikacja
stanowiska poszczególnych krajów. Uzgodnione propozycje zostaną przedstawione
dla Ministra Zdrowia jako propozycja dla rozwiązań krajowych. Powinno to nie
tylko ujednolicić nomenklaturę, nazewnictwo lecz przede wszystkim zakres
kompetencji poszczególnych specjalistów.
j/ Uzupełnienie kadry lekarskiej poprzez przydzielenie dla każdego województwa
odpowiedniej liczby rezydentur, zwłaszcza w latach 2010 – 2015 , które pozwolą
osobom z regionów deficytowych zrobić specjalizacje w ośrodkach poza ich
miejscem zamieszkania co obecnie jest praktycznie niemożliwe. Potrzeby w tym
zakresie zostały przedstawione w rozbiciu na poszczególne województwa w tabeli
nr II zawartej w załączniku nr 3 do niniejszego raportu.
2. Poziom wyszkolenia obecnych specjalistów i zalecenia działań naprawczych.
Niezwykle dynamiczny rozwój tej części medycyny, wdrażanie nowych,
zaawansowanych technologii, korzystanie z osiągnięć wielu dyscyplin naukowych
sprawia, ze obecny program specjalizacji po przeprowadzeniu szerokich
konsultacji przez zespół Konsultanta Krajowego jest uzupełniany o znaczny zakres
programowy. Będzie to po jego zatwierdzeniu program odpowiadający
współczesnym wyzwaniom społecznym, naukowym i klinicznym. Najważniejsze
treści uzupełniające zostały zawarte w załączniku nr 2. Aktualne przygotowanie
osób przystępujących do egzaminów specjalizacyjnych jest bardzo dobre.
Wynikiem tego są oceny podczas egzaminów praktycznych, testowych
i teoretycznych. Wynika to m.in. z faktu, że obecnie akredytowane ośrodki należą
do najlepszych palcówek medycznych w kraju. Ponad połowa specjalizujących się
odbywa szkolenie w Instytucie Fizjologii i Patologii Słuchu. Rozszerzenie
szkolenia na wszystkie województwa musi odbywać się przy doprecyzowaniu
programu do współczesnej wiedzy oraz możliwości jej zastosowania w codziennej
praktyce klinicznej. Istotnym uzupełnieniem szkolenia kadr dla tej specjalności na
poziomie średnim jest dalsze rozwinięcie szkół policealnych przygotowujących
techników, audiometrystów, protetyków, specjalistów od obiektywnych badań
6
słuchu. Ważnym ale niewystarczającym rozwiązaniem w tym zakresie jest
powołana przez Instytut Fizjologii i patologii Słuchu Policealna Szkoła Audiologii
oraz Podyplomowe Studium Obiektywnych Badań Słuchu. W obu tych
palcówkach uwzględniono najnowsze trendy i rozwiązania merytoryczne
i dydaktyczne dla potrzeb Audiologii i Foniatrii oraz Surdologopedii
i Neurologopedii.
W obecnej formule realizacja programu specjalizacji z AiF jest praktycznie
niemożliwa dla osób spoza ośrodków akredytowanych, a brak rezydentur zmusza
młodych lekarzy do zatrudnienia tam gdzie to jest możliwe. Obycie wszystkich
wymaganych staży i szkoleń powoduje nieobecność w miejscu zatrudnienia w 2/3
wymiaru czasu pracy. W praktyce oznacza to fizycznie niemożliwość
zrealizowania specjalizacji przez osobę zatrudnioną w innej placówce niż ośrodek
z akredytacją. Drugim, niezwykle ważnym zagadnieniem jest długi czas
tygodniowych, mało efektywnych kursów szkoleniowych. W tym celu w Instytucie
zostały rozwinięte formy e-learingu co oznacza szansę przyswojenia sobie w tej
formie wiedzy teoretycznej a bezpośrednia obecność w ośrodku organizującym
kurs powinna wiązać się z zajęciami praktycznymi oraz dyskusją z kierownikiem
i zaliczeniem kursu. Nową formą, którą wzorem Amerykańskiej Akademii
Audiologii jest organizacja kursów szkoleniowych jako istotnej części konferencji
naukowych, które organizowane są corocznie. Oznaczać to może szansę, że
podczas jednego wyjazdu osoba specjalizująca się będzie mogła brać udział
w zjeździe naukowym oraz zaliczyć wybrany kurs, potrzebny do realizacji program
specjalizacji. Te i wiele innych opracowanych nowych założeń wychodzi
naprzeciw oczekiwaniom młodego lekarza, który ma niemałe trudności
z opuszczeniem swojego miejsca pracy i zwykle nie jest osobą zamożną.
Wykorzystanie nowoczesnych form komunikacji, szkolenie na odległość,
telekonferencje powinny nie tylko uatrakcyjnić obecne formy szkolenia ale
równocześnie podnieść je na wyższy poziom z wykorzystaniem zasobów
kadrowych krajowych jak i ekspertów zagranicznych. Proponowane przez zespół
Konsultanta Krajowego zmiany w programie specjalizacji są pierwszą jego
weryfikacją od chwili ustanowienia audiologii i foniatrii specjalizacją podstawową.
7
Jednocześnie pod przewodnictwem Konsultanta Krajowego został opracowany
program specjalizacji z kolejnych dziedzin tj. neurologopedii i surdologopedii.
Uruchomienie tych specjalności powinno zdecydowanie poprawić zakres i poziom
świadczonych usług na rzecz osób z zaburzeniami słuchu, głosu,
mowy
i równowagi.
3. Najważniejsze zadania w zakresie audiologii i foniatrii.
a/ Opracowanie modelu organizacyjnego i funkcjonalnego dla wojewódzkich
oddziałów
lub
pododdziałów
audiologiczno-foniatrycznych
oraz
placówek
ambulatoryjnych o podobnym statusie, których powołanie będzie gwarantem realizacji
w codziennej praktyce klinicznej wszystkich obecnych i planowanych zadań
medycznych i dydaktycznych.
b/ Wprowadzenie do medycyny szkolnej programu profilaktyki zdrowotnej dla
potrzeb przesiewowego wczesnego wykrywania wad narządów zmysłów słuchu,
mowy i wzroku w grupie 6-cio i 12-sto latków z wykazaniem inicjatywy polskiej
w tym zakresie na arenie europejskiej.
c/ Wprowadzenie programu diagnostyki prenatalnej zwłaszcza w grupach ryzyka
wystąpienia wady słuchu.
d/ Weryfikację dla potrzeb NFZ obecnie funkcjonujących jednorodnych grup pacjenta
w oddziale audiologiczno-foniatrycznym,
przeprowadzenie weryfikacji wyceny
w oparciu o dane z różnych placówek medycznych, przyporządkowanie wyłącznie do
realizacji dla audiologa i foniatry całego procesu diagnozowania, aparatownia
i rehabilitacji słuchu, głosu mowy i równowagi u dzieci i młodzieży.
e/ Przydzielenie rezydentów dla każdego województwa, pozwalających na
równomierne uzupełnienie przyszłych kadr specjalistów.
f/ Przygotowanie dla władz resortu zdrowia rozwiązań pozwalających na przyjęcie wg
wzoru zawartego w Konsensusie Europejskim statusu
audiologa ogólnego, co
powinno lepiej zintegrować współpracę różnych typów pracowników na rzecz
pacjenta z zaburzeniami słuchu, głosu, mowy i równowagi i zmniejszyć liczbę
specjalizacji z 3 do jednej.
8
Załącznik Nr 1 do Raportu Konsultanta Krajowego w Dziedzinie Audiologii
i Foniatrii
WOJEWÓDZTWO
DOLNOŚLĄSKIE
KUJAWSKO-POMORSKIE
LUBELSKIE
LUBUSKIE
ŁÓDZKIE
MAŁOPOLSKIE
MAZOWIECKIE
OPOLSKIE
PODKARPACKIE
PODLASKIE
POMORSKIE
ŚLĄSKIE
ŚWIĘTOKRZYSKIE
WARMIŃSKO-MAZURSKIE
WIELKOPOLSKIE
ZACHODNIOPOMORSKIE
RAZEM
REZYDENTURY
3
4
2
2
2
4
8
2
2
2
3
4
2
3
2
3
48
Tabela II. Zapotrzebowanie na rezydentury w poszczególnych województwach
uwzgledniające obecny stan kadrowy oraz przewidywane przejście na emeryturę lekarzy w
ciagu 3 najbliższych lat.
Załącznik Nr 2 Do Raportu Konsultanta Krajowego w dziedzinie Audiologii i
Foniatrii
Przeprowadzona dyskusja w środowisku oraz analiza dotychczasowego programu
specjalizacji w tej dziedzinie medycyny, pozwoliła na wyodrębnienie zasadniczych uwag
w celu przeprowadzenia nowelizacji obowiązującego programu.
W obecnej formie część staży cząstkowych powinna ulec skróceniu, a niektóre kursy
powinny być zintensyfikowane. W obecnym brzmieniu realizacja programu specjalizacji
jest praktycznie niemożliwa dla osób spoza ośrodków akredytowanych. Brak
9
wystarczającej liczby etatów rezydentur nie pozwala młodym lekarzom otwierania tej
specjalizacji. Realizacja obecnego programu powoduje nieobecność w miejscu
zatrudnienia w 2/3 wymiaru czasu pracy. W praktyce oznacza to fizycznie niemożliwość
zrealizowania specjalizacji jako osoba zatrudniona w innej placówce. Drugim niezwykle
ważnym zagadnieniem jest długi czas tygodniowych, nie zawsze w pełni efektywnych
kursów szkoleniowych. Dzisiejsze możliwości e-learingu oznaczają szansę przyswojenia
sobie w tej formie wiedzy teoretycznej a bezpośrednia obecność w ośrodku
organizacyjnym kurs powinna wiązać się zajęciami praktycznymi oraz dyskusją z
kierownikiem i zaliczeniem kursu. Nową formą, wzorem Amerykańskiej Akademii
Audiologii jest organizacja kursów szkoleniowych jako istotnej części organizowanych
corocznie konferencji naukowych. Oznaczać to może szansę, że podczas jednego wyjazdu
osoba specjalizująca się będzie miała możliwość udziału w zjeździe naukowym oraz
zaliczenie wybranych kursów potrzebnych do realizacji program specjalizacji. Te i wiele
innych opracowanych nowych założeń wychodzi naprzeciw oczekiwaniom młodego
lekarza, który ma niemałe trudności z opuszczeniem swojego miejsca pracy i zwykle nie
jest osobą zamożną. Wykorzystanie nowoczesnych form komunikacji, szkolenie na
odległość, telekonferencje powinny nie tylko uatrakcyjnić obecne formy szkolenia ale
równocześnie podnieść je na wyższy poziom z wykorzystaniem zasobów kadrowych
krajowych jak i ekspertów zagranicznych. Proponowane przez zespół Konsultanta
Krajowego zmiany w programie specjalizacji są pierwszą jego weryfikacją od chwili
ustanowienia audiologii i foniatrii specjalizacją podstawową. Najistotniejsze uzupełnienia
programu dydaktycznego dotyczą nst. zagadnień:
-
Obiektywnych badań słuchu u dzieci w każdym wieku ze szczególnym
uwzględnieniem noworodków bez konieczności badania w śnie fizjologicznym lub
farmakologicznym.
10
-
Zasad profilaktyki i prewencji zaburzeń słuchu, głosu i mowy w różnych grupach
wiekowych.
-
Uwzględnienia najnowszych osiągnięć otologii i neurootologii w leczeniu zaburzeń
słuchu i równowagi.
-
Diagnostyki i leczenia szumów usznych u dzieci i dorosłych,
-
Zastosowania kliniczne implantów ślimakowych, implantów pniowych i ucha
środkowego w różnych grupach wiekowych i różnych uszkodzeniach słuchu.
-
Postępów w diagnostyce i leczeniu zaburzeń słuchu, głosu i mowy.
-
Diagnostyki pozaślimakowych i centralnych zaburzeń słuchu u dzieci i dorosłych.
-
Obiektywnej oceny progu słyszenia metodą ASSR.
-
Obiektywnych metod oceny narządu równowagi (posturografia dynamiczna).
-
Najnowszych sposobów dopasowania aparatów słuchowych u dzieci w różnych
grupach wiekowych z uwzględnieniem możliwości wszczepiania różnych protez ucha
środkowego.
-
Najnowszych sposobów terapii zaburzeń głosu u dzieci, jąkanie – diagnostyka,
leczenie i rehabilitacja.
-
Wdrożenia do praktyki klinicznej najnowszego programu Stymulacji Percepcji
Słuchowej wg Skarżyńskiego w rehabilitacji słuchu i mowy.
-
Wykorzystania postępów Genetyki w audiologii i foniatrii (wyzwania możliwości,
ocena kliniczna).
-
Opanowania podstaw programowania i optymalizacji parametrów procesorów
różnych implantów słuchowych.
-
Zastosowania metod psychoakustycznych do oceny percepcji słuchowej u pacjentów
aparatowanych i implantowanych.
-
Wdrożenia obiektywnych metod oceny słuchu u pacjentów implantowanych.
11
-
Wdrożenia wielospecjalistycznej opieki nad pacjentem z wadą słuchu.
-
Opracowania opieki nad uczniami z wadami słuchu w szkołach ogólnodostępnych.
-
Uwzględnienia neuroanatomicznego podłoża słyszenia, poczucia równowagi i mowy
w oparciu o możliwości Funkcjonalnego Rezonansu Magnetycznego fMRI.
-
Neuropatia słuchowa i lateralizacja słuchowa.
-
Postępowanie terapeutyczne w różnych zapaleniach ucha środkowego.
-
Zabiegi rekonstrukcyjne ucha środkowego – nowa era w otochirurgii.
-
Uwzględnienie najnowszych światowych możliwości leczenia częściowej głuchoty u
dzieci, młodzieży i dorosłych.
-
Problemy zdrowia psychicznego osób głuchych i słabo słyszących oraz ich słyszących
rodzin.
-
Terapia dźwiękowa dla pacjentów z szumem usznym i/lub nadwrażliwością słuchową.
-
Leczenie wad wrodzonych ucha zewnętrznego i środkowego z zobiektywizowaną
oceną efektów pooperacyjnych.
Załacznik Nr 3 do Raportu Konsultanta Krajowego w Dziedzinie Audiologii
i Foniatrii.
WOJEWÓDZTWO
DOLNOŚLĄSKIE
KUJAWSKO-POMORSKIE
LUBELSKIE
LUBUSKIE
ŁÓDZKIE
MAŁOPOLSKIE
MAZOWIECKIE
OPOLSKIE
PODKARPACKIE
PODLASKIE
POMORSKIE
ŚLĄSKIE
ŚWIĘTOKRZYSKIE
WARMIŃSKO-MAZURSKIE
wykonujący
zawód
19
11
22
6
25
13
69
4
7
14
8
32
6
9
12
WIELKOPOLSKIE
ZACHODNIOPOMORSKIE
RAZEM
28
9
282
Tabela I. Stan specjalistów z audiologii, foniatrii lub audiologii i foniatrii w poszczególnych
województwach z których w najbliższych 3 latach około 50 osób przejdzie na emeryturę.
13