Pan w Czarnym Garniturze

Pan w Czarnym Garniturze
Adam Blank
Wtorek, 23 Wrzesień 2008 - Poprawki Wtorek, 10 Listopad 2009
Pan w czarnym garniturze bardzo długo i bardzo grzecznie przepraszał pana Kwarka za
zaistniałą pomyłkę.
- Doprawdy – tłumaczył się – zupełnie nie wiem, jak mogło do tego dojść, ale to się zdarza
czasami, naprawdę. To wina systemu komputerowego. Dopiero niedawno został wdrożony i
jeszcze nie umie rozróżniać pewnych sytuacji. Co człowiek to człowiek jednak, zgodzi się pan?
Zaraz zobaczymy, czy ten błąd jest możliwy do usunięcia. Pan rozumie, już nie można wrócić
bo tego nie da się cofnąć, to przekracza nasze kompetencje, ale może uda się umieścić
pana w bardziej odpowiednim środowisku. - Jestem pewien, że jakoś naprawicie ten błąd –
odparł pan Kwark – ale takie poczynania są doprawdy niedopuszczalne. - Biurokracja nie jest
naszą mocną stroną – pan w czarnym garniturze skłonił się lekko. – Jesteśmy stworzeni do
działania, jeśli można tak powiedzieć – i zaśmiał się lekko i odchrząknął widząc surowe
spojrzenie pana Kwarka. - To niedopuszczalne! – wykrzyknął nagle pan Kwark. – Gdzie
można złożyć reklamację? Czarny garnitur drgnął lekko. - Obawiam się, że przez jakiś czas
to nie będzie możliwe. Jeszcze. Bo, to wie pan, dopiero jak Szef wróci… Tylko On może to
naprawdę dobrze rozsądzić. - Aha, rozumiem. Więc co? Co mi pan proponuje? Chyba nie
będziemy tu tak siedzieć do końca świata? Garnitur zaśmiał się nerwowo. - Z pewnością. Ha,
ha! Nie ma obawy, na pewno nie… II
Czy jestem zły? Pan Kwark bardzo często zadawał
sobie to pytanie. Nawet teraz, gdy tak pędził wąską drogą. Wiedział, że jedzie o wiele za
szybko. Padał ulewny deszcz, gdzieniegdzie z lasy wystawały mleczne kłaki mgły. Ale spieszył
się do domu i usprawiedliwiał się tym faktem. Koncentrował wzrok na drodze i stale dociskał
pedał gazu. Gdyby jechał wolniej nikt by go teraz nie przepraszał. Wrócił by do domu i tyle.
Światła nie wyłowiły z zasłony deszczu ostrego zakrętu. Z całym impetem wypadł z drogi
między drzewa. Samochód zakoziołkował, odbił się od dużego jesionu i runął na dach miażdżąc
samochód wraz z panem Kwarkiem. W lesie zapanowała cisza. Tylko muzyka z cudem
ocalałego radia sączyła się cicho.
III
- Naprawdę bardzo mi przykro, ale będzie pan
musiał tu u nas chwilę zabawić. Mam nadzieję, że nie ma pan nic przeciwko, panie – zajrzał w
formularz – Kwark. - Zostać tu… Przecież to istne piekło! - Nie tego się pan spodziewał? A
widzi pan, dawniej, kiedy myśmy sami po wszystkim decydowali, nie było takich pomyłek. Tylko
stary się uparł na ten system. To usprawni wszystko, powiedział, będziecie mieli więcej czasu
na naprawdę potrzebną pracę, tak powiedział. No i proszę! To już szósta pomyłka w tym roku.
- Więc zmieńcie to. Albo wyłączcie to diabelstwo. - Oj, tylko nie diabelstwo, panie Kwark. Zły
sprzęt to jeszcze nie powód, aby nas obrażać. - Przepraszam – pan Kwark spuścił oczy –
wyrwało mi się… - No ale nic nie szkodzi! – czarny garnitur przyjaźnie poklepał pana Kwarka
po plecach. – Nam też się zdarza, wie pan… - Tak, wiem. Ale czegoś nie rozumiem… - Tak?
– garnitur spojrzał czarnymi, przyjaznymi oczyma. - Jestem tylko zwykłym urzędasem, wiodę
spokojne życie. Musieliście coś o mnie wiedzieć, nie powinno mnie tu być za takie
postępowanie. - Samobójstwo, panie Kwark, przekreśla wszystko. Cokolwiek by pan nie zrobił.
Niestety – czarny garnitur rozłożył ręce. Zajaśniały nieskalanie białe mankiety i srebrne spinki –
na to nie ma rady. Prawo jest nieubłagane, pan przecież wie, pan wierzący! - Tak! Właśnie
dlatego się tego nie spodziewałem. Zupełnie. - My też się nigdy tego nie spodziewamy, panie
Kwark. Może i jesteśmy diabelnie legalistyczni, ale nie bezduszni!
IV
Spodziewał się tego:
biały korytarz, oślepiająca jasność. Poszedł przed siebie jak dobrze znaną drogą, jakby
przechodził na drugą stronę tysiące razy. Gdy już przeszedł korytarz, znalazł się w obszernym
1/3
Pan w Czarnym Garniturze
Adam Blank
Wtorek, 23 Wrzesień 2008 - Poprawki Wtorek, 10 Listopad 2009
holu wyłożonym czarnym, lśniącym marmurem. Po drugiej stronie siedziała ładna blondynka za
mahoniowym biurkiem. Podszedł do niej. - Dzień dobry! – uśmiechnęła się słodko – Witamy.
Zechce pan spocząć, nasz pracownik za chwilę pana przyjmie. Pan Kwark przez chwilę
rozglądał się niepewnie. - Tam jest kanapa – wskazała blondynka. Pan Kwark usiadł. Nie tak
to sobie wszystko wyobrażał, marmury, sekretarki. I chłodno tu jakoś. No, pomyślał,
zobaczymy… Blondynka przez chwilę grzebała w papierach, potem wzięła kilka z nich i wyszła
do pokoju za jej plecami. Wróciła z mężczyzną w czarnym garniturze. Ten podszedł do pana
Kwarka, podał dłoń i zaprosił do siebie. - Napije się pan czegoś? – zapytał, gdy usiedli. Kawa? – spytał lekko wstrząśnięty pan Kwark. - Ależ oczywiście! – wcisnął guzik i powiedział
do mikrofonu – Pani Kasiu! Dwie kawki! I rozsiadł się wygodnie. Spojrzał w komputer. - No
tak… - mruknął i potarł brodę. – Nie wygląda to dobrze. Trzeba jeszcze wypełnić
kwestionariusz. Wyjął go z szuflady, z kieszeni wydobył wieczne pióro. Nałożył okulary i
spojrzał na kwestionariusz. - Taa… - zamruczał – imię i nazwisko? - Tomasz Kwark. Zawód? Za życia oczywiście. - Księgowy w… - To nas nie interesuje – przerwał. – Rodzina?
- Żona i dwoje dzieci. - No i ostatnie… - spojrzał uważnie znad okularów – dlaczego tak
drastycznie, panie Kwark? Pan Kwark zamrugał. - Nie rozumiem… - Miał pan przyzwoite
życie, dobrze płatną, spokojną i pewną pracę. Był pan dobrym człowiekiem. Dlaczego
samobójstwo? - Co? Jakie samobójstwo? – pan Kwark zbladł. – To był wypadek
samochodowy! Nie popełniłem samobójstwa! Nie ma mowy! - Proszę się nie denerwować. To
nie zmieni niczego. Z moich akt wynika, że zabił się pan umyślnie wjeżdżając samochodem w
las. - Las? – panu Kwarkowi drżały dłonie. – Ja nie zauważyłem zakrętu… - wyjąkał powoli –
nie zabiłem się… Mężczyzna popatrzył uważnie i zdjął okulary. Ponownie nacisnął guzik i
powiedział: - Pani Kasiu, proszę o dokumentację zgonu, pan Tomasz Kwark z dnia 24
listopada 2005 roku… i co z tą kawą?! - Już niosę – zaskrzeczała w mikrofonie pani Kasia.
Mężczyzna westchnął ciężko i opadł na fotel. - Zaraz się wszystko wyjaśni – powiedział do
pana Kwarka. Pani Kasia zjawiła się niemal natychmiast. Niosła tackę, na niej dwie kawy,
cukierniczka i płyta CD. Mężczyzna podziękował i włożył dysk do swojego komputera. Ustawił
ekran tak, aby i pan Kwark mógł widzieć co się na nim dzieje i odpalił play. Pojawił się
samochód pana Kwark. Mężczyzna zmienił kamerę. Pokazywała teraz twarz pana Kwark. Pełną
skupienia na drodze. Potem uderzenie i głowa pana kwark została zgnieciona przez samochód.
I już. - To sprawa problematyczna – powiedział mężczyzna – ale wydaje mi się, że faktycznie
nie było to samobójstwo. - Nieszczęśliwy wypadek, ot co – powiedział pan Kwark – i z tym
jeszcze mogę się pogodzić, ale samobójstwo?! To przekracza granice dobrego smaku. Istotnie – przyznał tamten – fatalna pomyłka. Będę musiał pana serdecznie przeprosić… Może
chodźmy w mnie oficjalne miejsce. Proszę! – wskazał drzwi – bardzo proszę ze mną!
V
Siedzieli na tarasie w jakiejś małej knajpce; bardzo przytulnej zresztą, gdyby nie widok. Pan
Kwark, ciągle oszołomiony, patrzył na olbrzymią bramę i napis uczyniony jakby żywym ogniem
WITAMY W PIEKLE! i mniejszymi pod spodem „Reklamacji nie uwzględnia się nigdy”. - Więc
to jest piekło? - Tak – oczy tamtego zaszły rozmarzeniem – istne cudo. Mamy trochę
problemów z techniką, ale ogólnie cudo. Nie to co kiedyś, wie pan, te przestarzałe metody,
śmierć z kosą w czarnym habicie, kotły, smołą… To było dobre w średniowieczu. Teraz mamy
psychologów, speców od łamania osobowości, komputery…ech! - Więc Dante… - Dante! To
był, proszę pana, nasz pierwszy turysta. Sam Szef zezwolił, ale tylko z przewodnikiem i pod
przysięgo, że niczego nie powie. Ale potem, sam pan wie, no i jest u nas. Ale traktujemy go
dobrze, znaczy się, Szef tak kazał. Ja tam nie mam nic przeciwko… Dość tu grzeszników.
Dlatego chciałbym pana sprawę wyjaśnić, ale obawiam się, że to może trochę potrwać… Więc
2/3
Pan w Czarnym Garniturze
Adam Blank
Wtorek, 23 Wrzesień 2008 - Poprawki Wtorek, 10 Listopad 2009
pan w czarnym garniturze długo i bardzo grzecznie przepraszał pana Kwark za zaistniałą
pomyłkę.
VI
- Mamy dla pana propozycję – powiedział pan w czarnym garniturze kilka dni
później. – Niestety nie możemy póki co pana wypuścić i przenieść choćby do Czyśćca, ale
możemy pana zapewnić, że z naszej strony nic panu nie grozi. - A kiedy Szef się zjawi? –
spytał pan Kwark. - Noo, to kwestia kilku tysiącleci. Ale, u nas zapewnimy panu wszelkie
wygody. A nawet, jeśli pan się zgodzi, znajdziemy pracę. Nawet w piekle ciężko o księgowych.
- Obracacie tu pieniędzmi? - Och nie! – czarny garnitur zaśmiał się dobrotliwie – chodzi o
bilans dusz. Codziennie mamy niezły przychód, kilka setek wychodzi do Czyśćca, wie pan…
Oczywiście, pełne wynagrodzenie i dostęp do wszelkich wygód. Wszelkich! – garnitur mrugnął
znacząco i uśmiechnął się rubasznie. - A będę mógł to zwiedzić? - Wstęp tylko dla
pracowników – odparł garnitur i znacząco uniósł palec. – To jak będzie z tą reklamacją? Jakoś się dogadamy panie Lucyferiusz – odparł pan Kwark i uśmiechnął się przyjaźnie. - Och!
Dla znajomych Lucek, po prostu Lucek panie Tomku! – i uścisnęli sobie dłonie.
3/3