PL - consilium

RADA
UNII EUROPEJSKIEJ
Bruksela, 22 kwietnia 2005 r.
5597/05
ADD 1
COPEN 13
ADDENDUM do INICJATYWY
Od:
Delegacja austriacka, fińska i szwedzka
Data:
24 stycznia 2005 r.
Dotyczy:
Projekt decyzji ramowej Rady w sprawie europejskiego nakazu wykonania
oraz przekazywania osób skazanych pomiędzy Państwami Członkowskimi UE
Delegacje otrzymują w załączeniu memorandum objaśniające do powyższej inicjatywy.
________________________
5597/05 ADD 1
aga/nj/PA/em
DG H 2B
1
PL
ZAŁĄCZNIK
NOTA WYJAŚNIAJĄCA
decyzja ramowa
w sprawie europejskiego nakazu wykonania
oraz przekazywania osób skazanych pomiędzy Państwami Członkowskimi UE
Informacje dotyczące wniosku
Rada Europejska na posiedzeniu w Tampere (1999 r.) stwierdziła, że wzajemne uznawanie decyzji
sądowych powinno stanowić w obrębie Unii podstawę współpracy sądowej zarówno w sprawach
cywilnych, jak i karnych. Zasada ta miała mieć zastosowanie zarówno w przypadku wyroków, jak
też innych decyzji organów sądowych.
Na posiedzeniu w dniach 30 listopada i 1 grudnia 2000 r. Rada (wymiar sprawiedliwości i sprawy
wewnętrzne) przyjęła program środków mających na celu wprowadzenie w życie zasady
wzajemnego uznawania orzeczeń w sprawach karnych, w którym to programie wezwała do
dokonania oceny potrzeb w zakresie nowoczesnych mechanizmów wzajemnego uznawania
prawomocnych wyroków, które wiążą się z pozbawieniem wolności (środek 14) oraz w zakresie
rozszerzenia stosowania zasady przekazywania osób skazanych w celu objęcia nią osób
zamieszkałych w Państwie Członkowskim (środek 16).
Program Haski dotyczący wzmacniania wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w UE wymaga
od Państw Członkowskich uzupełnienia programu środków, w szczególności w dziedzinie
wykonania prawomocnie orzeczonych kar pozbawienia wolności.
W maju 2004 r. Komisja Europejska przedstawiła Zieloną Księgę w sprawie zbliżania, wzajemnego
uznawania i wykonywania sankcji karnych w UE, w której stwierdzono, że zestaw instrumentów
stosowanych między Państwami Członkowskimi UE dotyczących uznawania i wykonywania kar
pozbawienia wolności i środków zabezpieczających polegających na pozbawieniu wolności
w innym Państwie Członkowskim jest niepełny i należy go ulepszyć.
5597/05 ADD 1
ZAŁĄCZNIK
aga/nj/PA/em
DG H 2B
2
PL
Głównym instrumentem regulującym transgraniczne wykonywanie kar pozbawienia wolności
i stosowania środków zabezpieczających w postaci pozbawienia wolności w stosunkach między
Państwami Członkowskimi jest obecnie Konwencja o przekazywaniu osób skazanych z dnia
21 marca 1983 r. Na mocy tej Konwencji, osoby skazane mogą być przekazane w celu odbycia
reszty kary wyłącznie do państw, których są obywatelami oraz tylko wówczas, gdy wyrażą na to
zgodę zarówno osoby skazane, jak i dany kraj. Nie wszystkie Państwa Członkowskie ratyfikowały
protokół dodatkowy do tej Konwencji z dnia 18 grudnia 1997 r., który pod pewnymi warunkami
zezwala na przekazanie danej osoby bez jej zgody. Żaden instrument nie nakłada zasadniczego
obowiązku wykonania kary pozbawienia wolności lub zastosowania środka zabezpieczającego
polegającego na pozbawieniu wolności w innym Państwie Członkowskim ani nie wyznacza terminu
podjęcia decyzji o wykonaniu kary i przekazaniu osoby skazanej do państwa wykonującego.
Tylko kilka Państw Członkowskich ratyfikowało Europejską Konwencję o międzynarodowej
ważności wyroków karnych z dnia 28 maja 1970 r., w myśl której zgoda osoby skazanej nie jest
wymagana i która nakłada na państwo wykonujące obowiązek przyjęcia osób zasadniczo
zamieszkałych w tym państwie, z zastrzeżeniem pewnych okoliczności zezwalających na odmowę.
Wyżej wymienione instrumenty Rady Europy zezwalają stronom na wybór pomiędzy dalszym
wykonaniem kary lub jej zamianą. Jednakże zezwolenie państwu wykonującemu na zamianę kary
nie wydaje się zbieżne z zasadą wzajemnego uznawania zawartą w konkluzjach z Tampere
i Programie Haskim.
Główne elementy wniosku są następujące:
–
obowiązek spoczywający na państwie wykonującym dotyczący zezwolenia obywatelom,
osobom na stałe zamieszkałym oraz osobom o innych bliskich związkach z tym państwem na
odbycie kary pozbawienia wolności lub zastosowanie środka zabezpieczającego polegającego
na pozbawieniu wolności na terytorium tego państwa, z zastrzeżeniem pewnych okoliczności
zezwalających na odmowę;
–
uchylenie wymogu podwójnej karalności w przypadku skazania za pewne przestępstwa
figurujące na liście odpowiadającej liście zawartej w decyzji ramowej Rady w sprawie
europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między Państwami
Członkowskimi z dnia 13 czerwca 2002 r., Dz.U. L 190 z 18.7.2002;
5597/05 ADD 1
ZAŁĄCZNIK
aga/nj/PA/em
DG H 2B
3
PL
–
jeżeli osoba skazana przebywa w państwie wydającym, zapewnia się jej, w miarę możliwości,
sposobność przedstawienia swojej opinii ustnie lub na piśmie przed wydaniem europejskiego
nakazu wykonania;
–
zgoda osoby skazanej nie jest wymagana, jeśli osoba ta jest obywatelem państwa
wykonującego lub gdy posiada legalne miejsce stałego pobytu w tym państwie;
–
uznanie prawomocnie orzeczonej kary pozbawienia wolności lub środka zabezpieczającego
i ich wykonanie na podstawie formularza (tzw. europejskiego nakazu wykonania);
–
terminy podjęcia decyzji o wydaniu europejskiego nakazu wykonania oraz przekazaniu osoby
skazanej do państwa wykonującego;
–
wykonanie prawomocnie orzeczonej kary pozbawienia wolności lub środka
zabezpieczającego polegającego na pozbawieniu wolności nałożonego przez kraj skazujący
bez działań dostosowawczych;
–
wymiar wyroku może być dostosowany do maksymalnego wymiaru kary za czyn przestępczy
przewidzianego w prawie krajowym państwa wykonującego tylko wtedy, gdy kara ta nie jest
zbieżna z podstawowymi zasadami prawa państwa wykonującego;
–
jeżeli rodzaj wyroku nie jest zbieżny z prawem państwa wykonującego, może być
dostosowany do kary lub środka przewidzianego za przestępstwo tego samego typu w prawie
krajowym państwa wykonującego.
Niektóre postanowienia wniosku odnoszą się też do wykonania kar nakładanych na obywateli
państwa wykonującego lub osoby stale w nim zamieszkałe, które zostały wydane państwu
wydającemu, zgodnie z art. 5 ust. 3 decyzji ramowej w sprawie europejskiego nakazu aresztowania,
z zastrzeżeniem warunku, że osoby te zostaną odesłane do państwa wykonującego w celu odbycia
kary. Ta sama zasada obowiązuje w przypadku gdy Państwo Członkowskie postanawia, zgodnie
z art. 4 ust. 6 decyzji ramowej, wykonać karę, na której opiera się europejski nakaz aresztowania.
Obecnie kwestie te pozostają nieuregulowane.
5597/05 ADD 1
ZAŁĄCZNIK
aga/nj/PA/em
DG H 2B
4
PL
Niniejsza inicjatywa stanowi duży krok w kierunku osiągnięcia pełnego sukcesu w tworzeniu
obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Inicjatywa ta ma na celu lepszą społeczną
resocjalizację przestępców, gdyż bardziej odpowiednim jest prowadzenie resocjalizacji w kraju,
z którym osoba skazana ma bliskie związki osobiste i którego język jest jej znany. Sposobność do
utrzymywania kontaktów społecznych z krewnymi i przyjaciółmi pomaga w przygotowaniu osoby
skazanej do powrotu do społeczeństwa. Cel resocjalizacji osoby skazanej nie jest osiągnięty, jeżeli
osoba ta jest przetrzymywana w obcym kraju, w którym, z uwagi na nakaz deportacji,
prawdopodobnie nie będzie miała prawa pozostać po odbyciu kary.
Wczesne przekazanie osoby skazanej do jej kraju ojczystego lub państwa legalnego pobytu stałego
zwiększa możliwości resocjalizacji.
Podstawa prawna
Wniosek oparty jest na art. 31 ust. 1 lit. a) oraz art. 34 ust. 2 lit b) Traktatu o Unii Europejskiej.
Art. 31 ust. 1 lit. a) przewiduje „ułatwianie i przyspieszanie współpracy między ministerstwami
i organami sądowymi lub odpowiednimi organami Państw Członkowskich… w zakresie procedury
sądowej i wykonywania orzeczeń.” Na mocy art. 34 ust. 2 lit. b Rada może „podejmować decyzje
ramowe w celu zbliżania przepisów ustawowych i wykonawczych”.
Komentarze do artykułów:
Artykuł 1 zawiera definicje kluczowych terminów użytych w projekcie decyzji ramowej.
Z definicji „europejskiego nakazu wykonania” wynika, że organami wydającymi nie muszą być
organy sądowe. Jednakże kara wykonana na mocy europejskiego nakazu wykonania musi
wcześniej być przekazana przez sąd państwa wydającego.
Definicja „kary” opiera się na art. 1 lit. a) Konwencji Rady Europy z 1983 r. Obejmuje ona nie
tylko kary pozbawienia wolności, ale również środek zabezpieczający polegający na pozbawieniu
wolności orzeczony wobec osób, które nie mogą zostać pociągnięte do odpowiedzialności karnej za
własne czyny ze względu na stan umysłowy.
5597/05 ADD 1
ZAŁĄCZNIK
aga/nj/PA/em
DG H 2B
5
PL
Na podstawie artykułu 2 Państwa Członkowskie muszą powiadamiać Sekretariat Generalny Rady
o swoich organach właściwych; Sekretariat następnie informuje inne Państwa Członkowskie lub
Komisję. Niniejszy przepis jest niezbędny z uwagi na kontakt bezpośredni między organami
określony w art. 4 ust. 4. Przekazywanie nakazów wykonania bezpośrednio do właściwych
organów państwa wykonującego ma na celu uniknięcie opóźnień, które mogłyby wynikać
z przekazywania ich organom centralnym; jednakże, oznacza to istnienie niewielkiego ryzyka
skontaktowania się z niewłaściwym organem. Państwa Członkowskie mogą zatem wyznaczyć jeden
lub kilka organów centralnych do przekazywania i odbierania europejskich nakazów wykonania
oraz do wspomagania właściwych organów.
W artykule 3 wyjaśniono, że decyzja ramowa dotyczy wykonywania, w państwie wykonującym,
kar nałożonych na osoby fizyczne przez sąd państwa wydającego, niezależnie od tego, czy
wykonywanie zostało już rozpoczęte lub od tego, czy dana osoba nadal przebywa w państwie
wydającym, czy też już w państwie wykonującym.
Ust. 3 lit. a) określa przepisy decyzji ramowej, które mają zastosowanie do wykonywania kar
nałożonych na obywateli państwa wykonującego lub na osoby tam rezydujące, o ile państwo
wykonujące dokonało procedury wydawania do państwa wydającego zgodnie z art. 5 ust. 3 decyzji
ramowej w sprawie europejskiego nakazu aresztowania pod warunkiem, że osoba zostanie odesłana
do państwa wykonującego w celu odbycia kary. Obecnie w tym przypadku istnieje próżnia prawna.
Również w przypadku gdy, na podstawie art. 4 ust. 6 decyzji ramowej w sprawie europejskiego
nakazu aresztowania, państwo wykonujące zobowiązuje się do wykonania kary, na której oparty
jest nakaz, nie ma obecnie odpowiednich przepisów dla zachowania zasady wzajemnego
uznawania. Wyraźnie widać zatem w art. 3 lit. b) niniejszego projektu, że niektóre przepisy decyzji
ramowej mają zastosowanie w wymienionym przypadku.
Artykuł 4 zawiera kryteria przekazywania europejskiego nakazu wykonania do państwa
wykonującego. Osoba fizyczna, wobec której orzeczono karę
–
musi być obywatelem zainteresowanego Państwa Członkowskiego, lub
–
musi mieć tam swoje miejsce legalnego pobytu stałego, lub
5597/05 ADD 1
ZAŁĄCZNIK
aga/nj/PA/em
DG H 2B
6
PL
–
musi mieć inne bliskie związki z tym państwem.
W przypadku innych bliskich związków z państwem wykonującym, przekazywanie europejskiego
nakazu wykonania - na zasadzie odstępstwa od zasady ogólnej (art. 5) - jest przewidziane wyłącznie
za zgodą osoby skazanej. Ma to zatem na celu zapobieżenie wystąpieniom do Państw
Członkowskich z wnioskiem o wykonanie europejskiego nakazu wykonania ponieważ, na przykład
członkowie rodziny osoby skazanej zamieszkują tam, jednak osoba skazana nie ma z nimi kontaktu.
W celu zapobieżenia przekazywaniu europejskiego nakazu wykonania do Państwa
Członkowskiego, z którym osoba skazana nie ma bliskich związków w art. 4 ust. 2 wyjaśniono, że
nie można tego uczynić jeśli osoba skazana ma swoje miejsce legalnego pobytu stałego w państwie
wydającym, chyba że osoba skazana wyrazi zgodę na przekazanie lub i tak byłaby ona deportowana
z państwa wydającego na podstawie decyzji dającej podstawy do europejskiego nakazu wykonania
po odbyciu kary. Niniejszy przepis opiera się na art. 3 ust. 1 protokołu z 1997 r.
Kryteria zawarte w art. 4 dotyczące zaangażowania Państwa Członkowskiego w charakterze
państwa wykonującego należy postrzegać w powiązaniu z art. 5 i art. 9 ust. 1 lit. g). Zgodnie
z pierwszy przepisem, jeżeli osoba skazana przebywa w państwie wydającym, zapewnia się jej,
w miarę możliwości, sposobność przedstawienia jej opinii przed wydaniem europejskiego nakazu
wykonania. Opinia ta powinna być brana pod uwagę przy podejmowaniu decyzji co do wydania
europejskiego nakazu wykonania, a w przypadku pozytywnego rozstrzygnięcia, do którego państwa
wykonującego nakaz ten zostanie przekazany. Zgodnie z drugim przepisem właściwy organ
państwa wykonującego może odmówić uznania lub wykonania europejskiego nakazu wykonania
jeżeli osoba skazana nie posiada ani obywatelstwa państwa wykonującego, ani miejsca legalnego
pobytu stałego w tym państwie, ani też nie łączą jej z nim bliskie związki.
Fakt, że w odniesieniu do czynu stanowiącego podstawę wydania europejskiego nakazu wykonania,
została orzeczona kara pozbawienia wolności lub środek zabezpieczający polegający na
pozbawieniu wolności, a także grzywna, która nie została jeszcze zapłacona przez osobę skazaną,
nie uniemożliwia przekazania europejskiego nakazu wykonania. W celu egzekucji grzywny,
państwo wydające może powołać się na decyzję ramową Rady z dnia 24 lutego 2005 r. w sprawie
stosowania wzajemnego uznawania kar finansowych. Jest to domniemane w art. 4 ust. 3.
5597/05 ADD 1
ZAŁĄCZNIK
aga/nj/PA/em
DG H 2B
7
PL
Dodatkowo art. 4 reguluje kontakty bezpośrednie pomiędzy właściwymi organami. Wytłumaczono
również, w jaki sposób dowiedzieć się, który organ jest właściwy w państwie wykonującym, na
przykład poprzez punkty kontaktowe lub Europejską Sieć Sądową. Określono też, że europejski
nakaz wykonania można przekazać nie tylko pocztą, ale również faksem lub e-mailem.
Zgodnie z artykułem 5 zgoda osoby skazanej na przekazanie europejskiego nakazu wykonania nie
jest wymagana, oprócz przypadków, w których nakaz jest oparty na bliskich związkach osoby
skazanej z państwem wykonującym. Jednakże osoba zostanie powiadomiona o skutkach
przekazania do państwa wykonującego i jeżeli przebywa ona wciąż w państwie wydającym
zapewnia się jej, w miarę możliwości, sposobność przedstawienia jej opinii (ustnie lub na piśmie).
Opinia ta będzie brana pod uwagę przy podejmowaniu decyzji o wydaniu europejskiego nakazu
wykonania, a w przypadku pozytywnego rozstrzygnięcia, do którego państwa wykonującego nakaz
ten zostanie przekazany.
W artykule 6 wyjaśniono, że europejski nakaz wykonania musi zawierać informacje wymienione
w załączonym formularzu oraz że z zasady musi być tłumaczony na język urzędowy lub jeden
z języków urzędowych państwa wykonującego.
W artykule 7 odniesiono się do przestępstw, które jeżeli podlegają karze pozbawienia wolności lub
zastosowania środka zabezpieczającego w maksymalnym wymiarze wynoszącym co najmniej 3
lata, stanowią podstawę uznania i wykonania europejskiego nakazu wykonania bez weryfikacji pod
kątem istnienia podwójnej karalności.
Lista przestępstw odpowiada liście zawartej w decyzji ramowej w sprawie europejskiego nakazu
aresztowania oraz w decyzji ramowej Rady z dnia 22 lipca 2003 r. w sprawie wykonania w Unii
Europejskiej postanowień o zabezpieczeniu mienia i środków dowodowych (Dz.U. L 196
z 2.8.2003).
W ust. 3 wyjaśniono, że w odniesieniu do innych przestępstw państwo wykonującego może
uzależnić uznanie i wykonanie europejskiego nakazu wykonania od istnienia podwójnej karalności.
5597/05 ADD 1
ZAŁĄCZNIK
aga/nj/PA/em
DG H 2B
8
PL
Na podstawie artykułu 8 właściwy organ państwa wykonującego jest zobowiązany do uznawania
europejskiego nakazu wykonania bez dalszych formalności i do jego wykonywania, o ile nie będzie
podstaw do odmowy przewidzianych w art. 9. Oznacza to, że w zasadzie niemożliwe jest
przeprowadzenie procedury dostosowawczej w państwie wykonującym. Procedura taka nie byłaby
zgodna z zasadą wzajemnego uznawania. Właściwy organ państwa wykonującego może rozważyć
dostosowanie kar wyłącznie w następujących przypadkach:
–
gdy wymiar kary nie jest zgodny z podstawowymi zasadami prawnymi państwa
wykonującego. Tak może być w przypadku wydania wyroku dożywotniego pozbawienia
wolności w państwie wydającym, podczas gdy taki wyrok jest niezgodny z podstawowymi
zasadami prawnymi państwa wykonującego. W takim przypadku właściwy organ państwa
wykonującego może dostosować karę do maksymalnego wymiaru przewidzianego za
przestępstwo w prawie krajowym tego państwa;
–
gdy rodzaj kary nie jest zgodny z prawem państwa wykonującego. W takim przypadku
właściwy organ państwa wykonującego może dostosować karę do kary lub środka
przewidzianego za przestępstwo tego samego rodzaju zgodnie z prawem obowiązującym
w tym państwie. Kara lub środek musi odpowiadać możliwie najściślej karze orzeczonej
w państwie wydającym. Niniejszy przepis opiera się na art. 10 ust. 2 konwencji z 1983 r.
Gdy istnieje częściowa odmowa uznawania i wykonania europejskiego nakazu wykonania
z powodu braku podwójnej karalności, właściwy organ państwa wykonującego nie może sam
dostosować kary. Zamiast tego należy skontaktować się z właściwym organem państwa
wydającym w celu uzyskania porady, jaka część kary odnosi się do czynów określonych
w odmowie. Dopiero po otrzymaniu takiej informacji można zmniejszyć wymiar kary o część
wskazaną przez państwo wydające.
W artykule 9 określono podstawy umożliwiające państwu wykonującemu podjęcie decyzji
o odmowie uznania i wykonania decyzji. Podstawy te to:
–
Ust. 1 lit. a): zasada ne bis in idem;
5597/05 ADD 1
ZAŁĄCZNIK
aga/nj/PA/em
DG H 2B
9
PL
–
Ust. 1 lit. b): Brak podwójnej karalności w przypadkach gdy czyn do którego odnosi się
europejski nakaz wykonania nie stanowi przestępstwa wymienionego w art. 7 ust. 1;
–
Ust. 1 lit. c): wykonanie decyzji zgodnie z prawem państwa wykonującego uległo
przedawnieniu, o ile czyn do którego odnosi się europejski nakaz wykonania podlega
właściwości państwa wykonującego;
–
Ust. 1 lit. d): Brak odpowiedzialności karnej w świetle prawa państwa wykonującego ze
względu na wiek osoby skazanej;
–
Ust. 1 lit. e): Pozostały do odbycia mniej niż 4 miesiące kary w chwili otrzymania
europejskiego nakazu wykonania przez właściwy organ państwa wykonującego;
–
Ust. 1 lit. f): Gdy decyzja została wydana zaocznie, o ile osoba skazana nie została osobiście
wezwana lub poinformowana w inny sposób o czasie i miejscu postępowania lub nie zgłosiła
właściwemu organowi, że nie kwestionuje rozstrzygnięcia. Jednakże osoba skazana może
niezależnie od tego zgodzić się na przekazanie europejskiego nakazu wykonania;
–
Ust. 1 lit. g): Osoba skazana nie posiada ani obywatelstwa państwa wykonującego, ani
miejsca legalnego pobytu stałego w tym państwie, ani też nie łączą jej z nim bliskie związki.
W przypadkach, o których mowa w ust. 1 lit. a), f) oraz g) właściwy organ państwa wykonującego,
przed podjęciem decyzji o odmowie uznania i wykonania europejskiego nakazu wykonania, musi
przeprowadzić procedurę konsultacji, podczas której właściwy organ państwa wydającego może
być proszony o dostarczenie dodatkowych informacji.
W artykule 10 przedstawiono terminy podejmowania decyzji o wykonaniu europejskiego nakazu
wykonania. Zgodnie z tym artykułem właściwy organ państwa wykonującego podejmuje decyzję
o wykonaniu europejskiego nakazu wykonania w terminie nieprzekraczającym 3 tygodni od
otrzymania tego nakazu. Jednakże celu zapewnienia niezbędnego stopnia elastyczności ust. 2
zawiera derogację dla nieokreślonych „wyjątkowych wypadków”. W takich wypadkach właściwy
organ państwa wydającego musi zostać bezzwłocznie powiadomiony.
5597/05 ADD 1
ZAŁĄCZNIK
aga/nj/PA/em
DG H 2B
10
PL
Artykuł 11 dotyczy przekazania do państwa wykonującego osób skazanych, wobec których wydany
został europejski nakaz wykonania. Określono w nim, że osoba musi zostać przekazana w terminie
nie przekraczającym 2 tygodni po podjęciu ostatecznej decyzji o wykonaniu europejskiego nakazu
wykonania. Terminy można przedłużyć w następujących przypadkach:
–
jeżeli nieprzewidziane okoliczności uniemożliwiają przekazanie w określonym terminie;
–
jeżeli - wyjątkowo - przekazanie jest tymczasowo wstrzymane z uwagi na ważkie powody
humanitarne, w szczególności jeżeli przekazanie mogłoby zagrozić życiu lub zdrowiu danej
osoby. Odpowiedni przepis zawarto w art. 23 ust. 4 decyzji ramowej w sprawie europejskiego
nakazu aresztowania.
Artykuł 12 dotyczy wymaganej treści zawartej we wniosku tranzytowym przez terytorium Państwa
Członkowskiego osoby skazanej przekazywanej do państwa wykonującego, w artykule wyjaśniono
również, że taki wniosek można również przesłać faksem lub e-mailem.
Decyzję o zatwierdzeniu przekazania należy podjąć nie później niż w terminie jednego tygodnia po
otrzymaniu wniosku.
Wniosek tranzytowy nie jest wymagany w wypadku przekazania drogą lotniczą, jeżeli nie są
planowane międzylądowania. Jednakże, jeżeli nastąpi nieplanowane międzylądowanie, należy
przekazać informacje, o których mowa w ust. 1.
Na podstawie artykułu 13 wykonaniem rządzi prawo państwa wykonującego. W zasadzie ma to
również zastosowanie dla podstaw zwolnienia warunkowego. Jednakże w celu zapewnienia, że
osoba skazana nie zostanie zwolniona z więzienia bezpośrednio po przekazaniu do państwa
wykonującego, ust. 3 przewiduje, że warunkowe zwolnienie w tym państwie może być udzielone
jedynie pod warunkiem, że osoba skazana odbyła w sumie przynajmniej połowę kary, o ile nie
uzgodniono inaczej między państwem wydającym i państwem wykonującym.
5597/05 ADD 1
ZAŁĄCZNIK
aga/nj/PA/em
DG H 2B
11
PL
Decyzja w sprawie warunkowego zwolnienia, którą należy w zasadzie podejmować zgodnie
z prawem państwa wykonującego, uwzględni przepisy prawa krajowego państwa wydającego - jak
określono w europejskim tytule egzekucyjnym - na mocy którego osoba skazana ma prawo do
warunkowego zwolnienia w określonym terminie. Nie wszystkie przepisy państwa wydającego
dotyczące zwolnienia warunkowego są w odniesieniu do tego właściwe, a jedynie te uprawniające
osobę skazaną do warunkowego zwolnienia w określonym terminie. Daje to państwu
wykonującemu możliwość, w trakcie podejmowania decyzji w sprawie warunkowego zwolnienia,
uwzględnienia możliwości wcześniejszego zwolnienia warunkowego, które zostałoby udzielone
jeżeli wykonanie wyroku nie zostałoby przekazane.
W artykule 14 zawarto zasadę specjalności, zgodnie z którą osoba przekazywana do państwa
wykonującego nie może być ścigana, skazana lub w inny sposób pozbawiona wolności za
przestępstwo popełnione przed jej przekazaniem inne niż to, w wyniku którego jest przekazywana.
W ust. 2 odniesiono się do przypadków, w których nie ma zastosowania zasada specjalności.
Odpowiedni przepis zawarto w art. 27 ust. 3 decyzji ramowej w sprawie europejskiego nakazu
aresztowania. Należy zauważyć, że prawnicy lingwiści dokonali pewnych zmian brzmienia
art. 14 ust. 2 lit. d) (przynajmniej w wersji angielskiej). W opinii autorów pożądany byłby powrót
do wersji oryginalnej, która odpowiada uzgodnionemu tekstowi art. 27 ust. 3 lit. d) decyzji ramowej
w sprawie europejskiego nakazu aresztowania.
W ust. 3 określono wymaganą zawartość wniosku o wyrażenie zgody przez państwo wydające na
ściganie osoby skazanej za przestępstwo popełnione przed jej przekazaniem oraz wskazano, że taka
decyzja musi zostać podjęta nie później niż 30 dni od daty otrzymania wniosku. Udziela się zgody
jeżeli przestępstwo, z powodu którego wnioskuje się o wyrażenie zgody, mogłoby skutkować
wydaniem danej osoby zgodnie z decyzją ramową w sprawie europejskiego nakazu aresztowania.
W artykule 15 wyjaśniono, że państwo wydające, jak również państwo wykonujące mogą udzielić
amnestii lub zastosować ułaskawienie. Jednakże, jedynie państwo wydające może podejmować
decyzję w sprawie wniosków o zmianę decyzji orzekającej o karach, do których odnosi się
europejski nakaz wykonania.
5597/05 ADD 1
ZAŁĄCZNIK
aga/nj/PA/em
DG H 2B
12
PL
Zgodnie z artykułem 16 państwo wykonujące musi zakończyć wykonywanie kary jeżeli jest
poinformowane przez państwo wydające, że kara nie jest już wykonalna np. w rezultacie amnestii
lub ułaskawienia.
W artykule 17 odniesiono się faktu, że organ właściwy państwa wykonującego musi kontaktować
się z organem właściwym państwa wydającego.
W artykule 18 wyjaśniono, że państwo wydające może po przekazaniu osoby skazanej nie
przystępować do dalszego wykonywania kary leżącej u podstaw europejskiego nakazu wykonania.
W ust. 2 wymieniono derogacje odnoszące się do przypadków, o których mowa w art. 17 lit. e)
oraz f).
Na podstawie artykułu 19 koszty stosowania niniejszej decyzji ramowej z zasady ponosi państwo
wykonujące. Odnosi się to również do kosztów transportu osoby skazanej do państwa
wykonującego. Wyklucza się koszty, które powstały wyłącznie na suwerennym terytorium państwa
wydającego.
Celem artykułu 20 jest umożliwienie Państwom Członkowskim kontynuowania stosowania
istniejących porozumień związanych z wykonywaniem środków, które wiążą się z pozbawieniem
wolności lub środków ochronnych, o ile są one skuteczniejsze od nowego instrumentu.
Wykonywanie takich kar w stosunkach między Państwami Członkowskimi opiera się obecnie na
następujących umowach:
–
Europejska Konwencja o międzynarodowej ważności wyroków karnych, sporządzona dnia
28 maja 1970 r.;
–
Konwencja o przekazywaniu osób skazanych z dnia 21 marca 1983 r.;
–
Protokół dodatkowy do konwencji o przekazywaniu osób skazanych z dnia
18 grudnia 1997 r.;
–
Konwencja między Państwami Członkowskimi Wspólnot Europejskich w sprawie
wykonywania zagranicznych postanowień w sprawach karnych z dnia 13 listopada 1991 r.;
5597/05 ADD 1
ZAŁĄCZNIK
aga/nj/PA/em
DG H 2B
13
PL
–
Tytuł III rozdział 5 Konwencji wykonawczej z dnia 19 czerwca 1990 r. do Układu
z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na
wspólnych granicach.
Jako że umowy te nie zezwalają na rozszerzenie lub powiększenie celów niniejszego wniosku,
a zatem nie pomagają upraszczać ani ułatwiać procedur wykonywania kar w znaczeniu art. 20,
należy założyć, że zostaną one zastąpione przez proponowaną decyzję ramową w stosunkach
między Państwami Członkowskimi w odniesieniu do wykonywania kar po transpozycji tej decyzji
ramowej.
W artykułach 21 i 22 zawarto standardowe przepisy dotyczące wdrażania i wprowadzania w życie
decyzji ramowej.
________________________
5597/05 ADD 1
ZAŁĄCZNIK
aga/nj/PA/em
DG H 2B
14
PL